Plezier, vooral heel erg veel plezier gehad de afgelopen dagen en nieuwe kennis opgedaan. Soms is het goed om even langer stil te staan bij iets en te genieten of de stukjes van een puzzel vallen als je ergens eens goed over nadenkt. Het leven is gewoon een grote legpuzzel af en toe. Nieuwe dingen doen en ik ben sinds kort regenboogspotter geworden. Ik weet al precies wanneer naar buiten te lopen en ja hoor vandaag weer bijna een dubbele regenboog gezien. Gewoon omdat het leuk is en de weersveranderingen zijn interessant. Ik leer heel veel van de dieren, zeker. De wereld is door mijn ogen net een schap in de supermarkt, van veraf heb je het overzicht en dichtbij zie je de details beter. Ik zocht laatst naar azijn en logisch gezien zocht ik de azijn bij de olijfolie en slasaus, daar stond het dus niet en vandaag in een andere supermarkt stond het wel bij de olijfolie. Het zijn van die grappige dingen… Vreemde ogen zien ook nog wel eens andere details. Ik had het vandaag even over rekenen en dat ik anders reken wat niet mag volgens de onderwijsnormen en toch tot dezelfde uitkomst kom. Volgens deze persoon keek Einstein ook anders en dus niet erg en weer pret. Het een is niet beter of slechter dan het ander en gelukkig is iedereen anders. Er gaat geen dag voorbij die normaal is, vandaag de spreuk van de dag. Wij hadden een pret om U tegen te zeggen vandaag… Afgelopen weekend weer eens bewust geworden van hoeveel de opvang kost van nieuwe mensen in ons land. “Nederland is vol.” Nee, Nederland is niet vol, ga maar eens met de auto van Groningen naar Maastricht. Vol is Nederland niet, ons land gaat anders worden op den duur met alle nieuwe mensen erbij, dat is mijn mening. En veranderingen kosten tijd en als ze zoals nu te snel gaan en ongecontroleerd dan is het achteraf bijstellen en dweilen. En als een dweil geen water meer opneemt dan is ie verzadigd en moet je hem uitwringen om meer water op te nemen. Of meer dweilen zoeken en pret. Ik zie de vacatures in het nu al voor mij, dweilen gezocht voor… Als je alles met een beetje humor bekijkt is het zoooo leuk. Voedsel voor alle mensen gaat wel een dingetje worden voor de toekomst en met daarbij de weersveranderingen, denk ik. En de ik ga op reis mensen veroorzaken hier in Europa nog eens chaos doordat de inwoners zich geroepen voelen om een stelling in te nemen. Ben je voor of  tegen de komst van meer mensen in Europa? Straks vechten twee partijen om een hek en loopt de derde er nog lachend overheen… Ik kreeg vandaag even de neiging om met de liefste van de wereld in een groot hemelbed te gaan liggen met PEACE erboven. Toch maar niet gedaan, dezelfde dingen doen als een ander doen maken geen langzame vreedzame verandering…

Het is voor mij weekend en waarom is er zoveel te doen in een weekend? Ik word af en toe gek van het teveel aan keuzes en volg mijn eigen gevoel maar. Ik denk dan maar, waar ga ik blij van worden. En krijg ik niet waar ik blij van ga worden dan zoek ik iets anders, simpel. Nederland is toch eigenlijk wel een grote pretfabriek met alle dingen die er te doen zijn… Hangen op de bank in cijfers, studeren, analyseren, schilderen, schrijven, lezen, filosoferen en in de zon zitten zijn ook goed. Mijn vriendin verklaarde mij laatst voor gek toen ik een badje in de tuin afsloeg omdat ik in de boeken zat en in de cijfers, ieder zijn ding. Ik kwam vorige week in het bos terecht en een dag gewoon even rust op een kleedje, ook leuk. De combinatie van tot rust komen in de natuur en de drukte om je heen zorgt bij mij voor balans. De natuur is overigens geweldig mooi als je er oog voor hebt. Er zitten bij mij twee zwanen met drie kinderen en de kinderen zijn bruin. Ik kreeg de neiging om een pot witte verf te pakken om ze wit te gaan maken en pret. Ik las ergens dat de kinderen vanzelf weer wit gaan worden. De mooiste regenbogen en een dubbele regenboog gezien en op de foto gezet de afgelopen week en heel wat mooie wolkenpartijen voorbij zien komen. Ik word er blij van. Een ding is echt opvallend en niet alleen bij mij, spinnen. Ik word stapel gek van alle spinnen in en rond mijn huis, van klein tot groot en heeeel groot. In mijn beleving had je deze beesten vroeger alleen in de herfst? Tegenwoordig het hele jaar door en er valt niet met ze te praten. Natuurlijk wel geprobeerd maar jij bent van de Een Wereld en dus hebben wij ook recht om in jouw huis te wonen, aldus een grote spin. Je eigen woorden waar ze je mee terug pakken en ik zet er dan af en toe een buiten met de woorden dat buiten ook onder de Een Wereld valt en pret. En wat geven jullie mij? Iets delen zoals een huis is geven en nemen? Nou ja, werken doen ze wel met het maken van spinnenwebben alleen het nut van een spinnenweb gaat minder worden. Ik zag namelijk de afgelopen zomer bij mij bijna geen muggen meer? Niet dat ik daar rouwig om was maar daardoor loopt in spinnenland de werkeloosheid wel op. De bijstand kennen ze daar niet en dus hangen er veel spinnen doelloos in hun web en de concurrentie is groot en de ene vlieg die ze dan nog zien daar springt iedereen op af. Ik stond er nooit zo bij stil dat de spinnenwereld eigenlijk wel wat op de mensenwereld lijkt. En als de spin geen eten meer krijgt dan worden ze lastig en zoeken andere plekken om te overleven. Zolang ze mij maar niet als nieuw voedsel gaan zien en mijn huis willen overnemen… en pret. Ik vraag mij wel af of de spin zal uitsterven? Als zelfs de mensen al insecten gaan eten, eigenlijk is zoiets stelen van de dieren? Nou uitgedacht en de wereld in vandaag en de zon opzoeken als ze mijn voordeur niet ingeweven hebben…

Het is beter om in het nu te leven en de dag te plukken en toch kun je van geschiedenis veel leren en af en toe van oude herinneringen ophalen. Je leert zo nog eens wat bij. In mijn beleving zaten oude mensen vroeger allemaal op stijldansen. Dus niet, er waren mensen die niet mochten dansen op hun vrije zondag vanwege het geloof. Die zondag was dus zo vrij nog niet…  Zo leer je nog eens wat en zij wilden weten of ik kon stijldansen. Ja hoor, alleen afdansen was niets voor mij. Met een groot rugnummer achterop mijn kunstjes doen, ik vond het belachelijk. En zo maak je de mensen weer aan het lachen… Om even terug te gaan naar het nu, misschien dat de oude mensen de vluchtelingen van nu nog wel het beste begrijpen. Kinderen die langs een spoorlijn lopen, metalen draadhekken, treinen vol met mensen, mensen als dieren in vrachtwagens. Oude wonden die open gaan als zij de beelden zien op de televisie en zij vinden het vreselijk. Ik ook hoor, zeker. Voor mij is hun oorlog van toen gaan leven door al hun verhalen en geen een verhaal is hetzelfde. In het nu de verhalen van alle mensen vanuit de landen waar oorlog is (of was) of landen waar mensen zich niet vrij voelen. Ik denk zelf dat je pas weet wat vrijheid is als je zelf niet vrij bent geweest. Niet vrij door een strenge opvoeding, geloof, niet vrij door ziekte en beperkingen en ga zo maar door. Ik moest aan Martin Luther King denken en hoe zijn woorden toepasselijk zijn op de situatie van alle mensen die nu Europa en mijn landje in reizen in het nu. “Hun lot is verbonden met ons lot en hun vrijheid is onlosmakelijk verbonden met onze vrijheid.” Vooral deze woorden, vasthouden en opslaan, leuk voor later om nog eens bewust aan terug te denken… Of, “We kunnen nooit tevreden zijn zolang onze lichamen, dodelijk vermoeid van het reizen, geen onderkomen kunnen krijgen in de motels langs de snelwegen en in de hotels in de steden.” Even vervangen door tenten en containerwoningen in het nu… Hij was van de vreedzame manier en sprak de mensen aan op gedrag. Ik kwam zelf de afgelopen week ook in een situatie terecht waarop aanspreken op gedrag voor mij geen optie was. Ik zocht naar overeenkomsten en ik vond er een en het ijs was gebroken en het kwam goed. Iedereen heeft wel wat overeenkomsten in doen en laten of denken maar daar draait het in deze wereld vaak niet meer om. Iedereen wil welvaart en een goed leven en meer en meer en meer en met alle mensen op deze wereld kan dat niet. Recht hebben op en niet blij zijn met wat je wel gegeven wordt. De aardbol is op en leeggezogen voor onze eigen graaizucht door denken recht te hebben op. Mensen hebben een ding zeker wel gemeen, zorgen voor zichzelf en vooral heel erg goed…denk ik. Wie zorgt er voor de aarde vraag ik mij dan wel eens af en pret.

Als je zo overal naartoe rent en fietst dan verneem en zie ik mijn eigen landje heel goed. Door mijn eigen bewuste ogen dan wel, mag de pret niet drukken. Gewoon jammer dat je niet alles kunt bloggen. Een ding scheelt, ik hoef nog maar weinig naar de televisie te kijken, live is veel beter. En als ik dan eens kijk dan knal ik hem vaak weer uit want mijn hersens gaan dan kortsluiting maken. Jonge mannen die wachten op een huis en ze zitten al een jaar en twee maanden bij elkaar op wacht. Ging het mij niet om, verklaarbaar, wel dat de jongen die zij voor de camera hadden na een jaar en twee maanden nog geen antwoord kon geven in het Nederlands. Ergens gaat iets helemaal mis en in mijn hersens op zo’n moment ook en uit die televisie. Je mag in een land komen wonen en dus je krijgt iets en je geeft er niet eens iets voor terug, door de taal van het land te gaan leren? Kom op zeg… Of je krijgt als werkeloze Nederlander een baan aangeboden en je doet er alles aan om de baan niet te krijgen omdat je liever thuis op de bank hangt? Kom op zeg… Vandaag mijn vriendin die niet oud gaat worden, geholpen met iets wat zij nog graag wilde doen. Zij had er de fut niet voor in haar eentje en toch heel rustig aan het voor elkaar gekregen en af gekregen zodat zij ervan kan gaan genieten de komende tijd en iets om handen heeft. Zij klaagt niet vaak en geniet van alles wat zij nog wel kan en krijgt. Ik heb zelf ook genoeg redenen om te klagen en ik klaag niet vaak en ga gewoon door en geniet van alles om mij heen. Kom op zeg… Ik heb het er vaak met vriendinnen over en dat als je gewoon doorgaat met alles en je beste beentje voortzet dat dit minder oplevert dan mensen die wel hard klagen en roepen. Het voelt als niet eerlijk. Misschien voelen wij het verkeerd of doen wij iets verkeerd? Je kunt hem ook omdraaien en zijn wij een voorbeeld voor anderen, je weet het niet… Het is een rare wereld met alles en misschien zou iedereen eens tegen elkaar moeten zeggen, kom op zeg… Natuurlijk moeten mensen die door omstandigheden in eigen land in de problemen zijn gekomen geholpen worden met een kom op zeg…  zodat zij misschien later weer de kom op zeg… voor andere mensen kunnen gaan worden. In eigen land stikt het op dit moment van de mensen die hulp en een kom op zeg… nodig hebben. En dan komt de rest van de wereld er nog bij? Er bestaat ook zoiets van een ik kan niet meer… Blijft over de vraag welke van de twee het gaat worden in Nederland. Nederland als ik kan niet meer of kom op zeg…

Onder de mensen en met de mensen en mijn ogen zien de wereld bewust om mij heen. Ik kan wel een dagkalender gaan uitbrengen met nieuwe spreuken. Die van gisteren was, aandelen kunnen in rook opgaan, liefde blijft altijd bestaan. Of… het voelt als zitten in het verzet en heeft u de handtekening voor het referendum al gezet? Ik ging postzegels kopen om de boel te kunnen versturen en humor dat er Hollandse afbeeldingen op de postzegels stonden. Een molen, een klomp, een fiets, een tulp, kaas en hoppa een velletje postzegels is de nieuwe inburgeringscursus van in het nu. Het is erg leuk om handtekeningen te verzamelen en je hoort nog eens wat meningen en verhalen her en der. Soms vragen mensen of ik links of rechts ben en dat is zo niet meer van deze tijd, aldus Ingrid. Serieus, er zijn mensen die zichzelf links vinden en die ontzettende goede ideeën en plannen hebben en er zijn mensen die zichzelf rechts noemen en die de meest zinnige dingen zeggen. Ik heb mijn favorieten zowel onder links als onder rechts. En net als in de maatschappij waar de middeninkomens verdwijnen zit er bij mij ook een leeg politiek gat in het midden. Sinkhole in het midden en pret. Ik hobbel lekker door de week en help de mensen om mij heen die op mijn pad komen. Veel mensen liggen wakker en ik ook van de mensen die wakker liggen, hee weer een nieuwe spreuk van de dag. En er zijn wat een mensen bi bah boos of verdrietig in het nu. Oh en gisteren nog een spreuk, liefde is geven en nemen en als de ik ben op reis in Europa mensen alleen komen nemen in ons land dan is er geen sprake van liefde. (Omgekeerd trouwens ook niet…) Ik snap overigens logisch gezien niet dat wij wel een heel festivalterrein met tenten kunnen neerzetten om te feesten om ze vervolgens weer af te breken. Deze tenten zouden voor de ik ben op reis mensen toch al een heel feestje zijn? En kunnen we de grenzen even tijdelijk dichtgooien a.u.b.? Niet alleen om beter zicht te krijgen op wat erin komt, ook op wat eruit gaat… Hijskraan, taxi’s en zelfs grote bussen worden hier gestolen en ons land uitgereden. Denk je eens in wat een werkgelegenheid het zou opleveren weer ouderwets mensen bij de grenzen… O nee, bezuinigingen en minder en minder personeel overal. Ondertussen gaan veel sectoren protesteren of zijn er al mee bezig. Je hoort het van iedereen om je heen, het gaat allemaal nergens meer over en het is een grote soap. Ik snap nu beter waarom het amusementsgehalte op wat televisiezenders minder moet worden, ik kijk om mij heen in eigen land en in mijn eigen leven en het live amusement met een lach en een traan komt mij gratis tegemoet.

Ik sprak met wat mensen over de tijd van na de Tweede Wereldoorlog toen het verplicht was om mensen in huis te nemen vanwege het tekort aan woningen. Volgens wat mensen ging het toen ook al niet altijd goed en waren er ruzies en ja ja natuurlijk gingen er dingen ook wel goed en pret. Ik kwam erop omdat een tante van mij een jaar geleden al voorspelde dat het wel eens verplicht kon gaan worden om iemand bij je in huis te gaan nemen. Zij dacht hierbij toen aan studenten en andere Nederlanders zonder woning en niet aan de ik ga op reis mensen vanuit de andere landen. Hoe snel kunnen dingen veranderen… Veel ouderen hebben sowieso het gevoel dat ze er niet meer toe doen en vooral de ouderen die bewust geen internet hebben. Afgelopen week ook een drama want een supermarkt bij mensen in de buurt ging over op thuisbezorgen via internet. De mensen hadden een brief gekregen (zelf ook gelezen) en daarin stond dat ze hun boodschappen niet meer telefonisch, per mail of per briefje konden bestellen om de boodschappen thuis te laten brengen. Ouderen die altijd klant waren bij deze supermarkt in paniek. Zij begrepen niet dat altijd vaste klant geweest zijn nu niet meer belangrijk was. En ja mijn hart huilt dan met hen mee. Meegedacht met oplossingen en nu kijken welke het beste gaat werken. Het gaat niet om de verandering, het is de manier waarop mensen hem voelen, bewust van. Het gevoel van dat je niet zo met mensen omgaat. Het is echt iets van in het nu, hoe gaan mensen met elkaar om. Het is ook een generatieverschil maar moet je dan een hele generatie maar wegcijferen? U doet er niet meer toe en tot ziens? Ik help waar ik kan helpen en het voelt soms als niet genoeg. Of iemand die een reisje wil boeken en dit alleen kan via het internet met een code, de mensen begrijpen er helemaal niets van en ik moet eerlijk zeggen dat ze bij de klantenservice van winkels als zombies te woord worden gestaan. Verplaatsen in een ander generatie is zoooo moeilijk, zucht. Mensen zonder internet missen ook gebruiksaanwijzingen, bewust geworden van. Humor is wel als ze er alleen in een andere taal bijgevoegd zijn of een Nederlandse gebruiksaanwijzing waarvan de vertaling niet klopt. Niet alleen made in… ook vertaald in…? Gelukkig zijn er bedrijven die de ouderen wel helpen en die kom ik gelukkig ook tegen, ervaren vakmensen die niet te beroerd zijn om uitleg te geven over iets. Ze zijn er nog gelukkig, de hoop van de eenzame oudere mens in een internet wereld die niet meer de hunne is.

Ik heb iets raars. Er zit heel vaak een brok in mijn keel, bij situaties die mij raken. De huilende kinderen bij de grens met Macedonië bijvoorbeeld. Een mooi muzieknummer, een lach of iets liefs van iemand. Mijn eigen verdriet en het verdriet van anderen, allemaal brokken in de keel. In het verleden bijna gestikt in een brok vlees en ik had toen ongeveer hetzelfde gevoel. Brokken in mijn keel gaan altijd weer weg en toch is er iets raars sinds gisteren in mijn keel aan de hand. Ik las iets en ja toen gebeurde er iets raars in mijn keel. Er stond dat er extra geld naar de zorg ging voor activiteiten als bingo en muziek maken in verzorgingshuizen. Het personeel kan zo meer tijd besteden aan de zorg van de bejaarden. Er schoot meteen iets in mijn keel en het zit er nog steeds, heel raar. Als ik het zou moeten omschrijven dan is het iets van een twijfel brok? Twijfel aan of iemand deze woorden echt heeft uitgesproken of op papier heeft gezet. Het moet niet door iemand met verstand van de zorg zijn bedacht, zeker weten, geen twijfel over mogelijk. Iedereen in de zorg weet dat er veel activiteitenbegeleidsters ontslagen zijn en dat daar vrijwilligsters voor in de plaats zijn gekomen. En dat er tegenwoordig reisbureaus zijn waar de oudere mens tegen betaling activiteiten kan boeken. Er zijn ook plaatselijke donaties van bijvoorbeeld zakenmensen die de ouderen een activiteitje schenken. Mijn eigen waarnemingen in diverse verzorgingshuizen.En wat te denken van iemand die nachtdienst draait op veels te veel mensen en dat mensen lang moeten wachten op hulp als zij aan de bel trekken. Zelf overdag de bel getest in diverse huizen en ik was dood geweest tegen de tijd dat er iemand kwam… Mensen die in de nacht thuishulp nodig hebben en niet krijgen, bewust geworden van. Mensen die geen eten meer van een kok krijgen, wel maaltijden die alleen de hond vrolijk naar binnen werkt. Personeel op de werkvloer die zich de benen onder de kont vandaan lopen tegen een hongerloon. En aan de andere kant, ik zie bakken met geld verkeerd de zorgberg afglijden omdat mensen denken recht te hebben op en door onzinnige verspillingen in de zorg. Het is nooit zwart en nooit alleen wit, grijs is de mens in de ouderenzorg.  Misschien komt dat rare gevoel in mijn keel wel van dat ik het niet meer serieus kan verkopen aan de ouderen. Nou ik hoef natuurlijk niets te zeggen, ik kan gewoon een bingomolen en een mondharmonica op mijn rug binden en als ze er dan vragen over gaan stellen dan kan ik niets uitbrengen vanwege een raar iets in mijn keel…

Voor vandaag een makkie en ik wil alleen even iets bewust onder de aandacht brengen. Er is een campagne opgestart om 300.000 handtekeningen te verzamelen voor een definitief verzoek voor een nationaal raadgevend correctief referendum dat door de burgers zelf is aangevraagd. Een referendum over het recent goedgekeurde associatieverdrag met de Oekraïne. In gewoon Nederlands gaat het erom dat een heleboel Nederlanders angst hebben dat de Oekraïne gaat toetreden tot de EU. Een beetje het verhaal van hoeveel moeten er nog bijkomen en hoeveel moeten er nog failliet gaan. Het referendum is ook bedoeld om een signaal af te geven dat de bevolking niet alles door de strot geduwd kan worden terwijl onze oma’s in de bejaardenhuizen geen tijd krijgen om een hap door hun strot te krijgen vanwege de bezuinigingen in eigen land. Tel daar het MH17 verhaal nog bij op en de spanningen in de Oekraïne en de financiële ellende aldaar en het referendum boek is al half af en pret. Die 300.000 handtekeningen gaan er komen binnen zes weken, zeker. Gisteren er zelf bewust van geworden dat als je de mensen simpele uitleg geeft ze er graag aan mee willen doen. Vreedzaam en met het idee dat ze toch iets kunnen bijdragen, hun stem kunnen laten horen. Moet je nagaan hoeveel mensen zich niet meer betrokken voelen bij de besluitvorming in de politiek… Afijn, je moet niets en alles mag en het formulier is op te vragen via http://www.burgercomite-eu.nl/raadgevend-referendum/  of via de website van GeenStijl. En hoppa, bewust op mijn blog gezet vandaag…

Vandaag een ongeduldig en somber debat in eigen land over de nieuwe lening aan de Griekse banken. Gooi het geld dan meteen van de Areopagus heuvel in Athene en ik had pret. Areopagus, een braaf, onomkoopbaar regter in den oudheid . Wat is er in het nu behoefte aan zo’n gerechtshof en ik had weer pret. Gewoon in normale taal is er angst in alle regeringen en zij kiezen met alle problemen van in het nu voor stabiliteit in eigen land. Als de dood dat eigen regeringen gaan vallen over Griekenland. Logisch gezien valt er iets voor te zeggen maar… als iedereen blijft handelen uit angst dan straal je angst uit. Hetzelfde met boosheid, straal je boosheid uit dan ontvang je boosheid. Geo psychologie of zoiets. In deze moeilijke tijden is het zaak om de rust te bewaren maar wie geeft de burgers rust? Logisch gezien gaat er in Griekenland binnenkort een andere regering komen en twijfel over wat zij dan weer gaan doen. Geld pompen in een onstabiel land is inderdaad geld van een heuvel afgooien. En hoe maak je het land stabiel? IMF volgen en alle schulden kwijtschelden en ze het zelf laten doen met wat humanitaire steun, ik denk ja. Maarja, er zijn meerdere mensen die belang hebben of zien in Griekenland buiten de bewoners zelf. Voor een goed overzicht over de geld wandeling van wat landen moet je terug naar de schulden van landen voor de invoering van de euromunt. De euromunt was een redmiddel om landen een laatste kans te geven om financieel orde op zaken te stellen. Niemand die er meer uitkwam en dan bedenk je iets. Als A mislukt komt er een plan B en ik denk zelf dat het tijd gaat worden voor een plan C. Plan C zou kunnen zijn dat alle landen eerst eens zelf in de spiegel gaan kijken en orde op zaken gaan stellen in eigen land, zowel financieel als humaan. Maarja, belangen hè en wat is belangrijk. Het debat had over het vluchtelingenprobleem kunnen gaan… en zo denk je weer eens wat als je naar het are op a (gloomy) gus debat kijkt. De uitslag stond allang vast en ik keek puur voor het vermaak. De een gaat blij worden van een tekenfilm en ik van naar een debatje kijken. Bewuste ontspanning voor mijn brein, zeker.

Ik rende gisteren in korte mouwen en zonder jas de deur uit omdat het niet koud was. Ja en dan ga je nat worden de kleine stukjes buiten en dan vinden mensen het raar. Tot drie keer aan toe aan mensen de uitleg gegeven dat zoiets helemaal niet erg was. “Kijk, de regen maakt mijn armen nat en ik voel de regen op mijn huid en dus ik besta.” Regen hoort ook bij de natuur en je kunt erover klagen of er de schoonheid van inzien. Ik kon beter een paraplu nemen volgens de mensen. Paraplu? Ik heb niet eens een paraplu in mijn bezit… is niet erg. Om vervolgens van een lief iemand een door mij gedoopte Mary Poppins paraplu cadeau te krijgen. En dan zeg je natuurlijk bedankt en je vraagt je af of je hem ooit zal gebruiken. Alhoewel, misschien eens testen of ik ermee weg kan vliegen van deze wereld en pret. De mensen bedoelen het allemaal goed en ze zijn lief en neem het mij niet kwalijk als je mij toch zonder paraplu in de regen ziet lopen… Na regen komt zonneschijn en dat zal ook van de week het geval weer zijn. En elke zonnestraal pakken zolang het mogelijk is. Er zijn van die zonnige berichten die op zo’n dag aan je voorbij komen en kinderen zonder snel internet in het onderwijs kan echt niet in het nu. Ik vind het dan toch raar dat kinderen wel zonder ontbijt op school komen en de leerkracht af en toe wat extra eten meeneemt voor de rommelende maagjes, zoiets kan wel in het nu. Je begrijpt dan toch eigenlijk niet dat alle ik ga op reis en ik haal mijn kinderen ook hierheen mensen in Nederland willen blijven? Vroeger duurde zo’n volksverhuizing veel langer te voet, te paard, te vlot of per zeilbootje. In het nu zakt ons land met alle nieuwe mensen erbij in no time nog een extra meter weg onder NAP. Echt fantastisch dat Een Wereld gedoe want uit de landen met de EU sterren komen de nieuwe mensen bijna niet. Ik stel voor dat alle boten die met Sail ons land binnen komen tuffen ook een handje helpen door bij terugkeer wat mensen mee te nemen naar andere landen. Toch nog een beetje dat Middeleeuwse gevoel… En tot mijn grote verbazing heerst er nog een soort van oorlogswintergevoel in eigen land, de verhalen van gevallen van ondervoeding bij pa of ma in het verzorgingshuis worden steeds talrijker. Wel sneu, heb je vroeger de ene overleefd en krijg je in 2015 de tweede voor je kiezen. Ach het internet is wel snel in het verzorgingshuis dus waar heb ik het eigenlijk over…