Vliegen naar de wolken en de zon, samen met mijn tien jaar oud geworden vriendinnetje op de trampoline. Ik kan het iedereen aanraden, super leuk en lachen. Dat ik niet meer het lichaam heb van een tienjarige werd weer even duidelijk en pret. Koprol achterover waagde ik mij niet meer aan… Volgens de volwassenen die mij even niet gezien hadden was ik nog geen steek veranderd en pret. Een trampoline is toch om op te springen? Kansen pakken als je ze ziet… Het is de gezelligheidsweek en na mijn werk een drukke planning. Tussendoor nog even papier voor de printer ergens weten te scoren om wat formulieren uit te printen van Het Burgercomité-EU. Gewoon een beetje helpen om de mensen bewust te maken van. De eerste ben ik al kwijt, het formulier werd bijna uit mijn handen gegrist. “Nee, ik wil niet nog meer zwakke landen binnen de EU (Oekraïne, Georgië en Moldavië) en niets tegen de mensen uit deze landen, niets tegen een ander helpen, wel tegen het geld afdragen naar een bodemloze put zonder dat de mensen daar zelf eerst iets veranderen.” Hoppa… en de mensen hebben een mening. Er zijn 10.000 papieren handtekeningen nodig binnen vier weken voor een zogenaamd ‘inleidend verzoek’ voor een raadgevend referendum. Het formulier is te vinden op de website van Het Burgercomité-EU. De burger kan niet veel, wel aangeven dat zij een mening hebben. De Grieken konden binnen een week een referendum opzetten en waarom wij dan niet? Je moet ergens beginnen. Staat leuk in de boeken voor de kinderen van later dat er toch nog mensen waren die enigszins verzet boden. Vroeger, ja vroeger bestond er democratie en pret… Ook op de verjaardag van vandaag boze mensen en iedereen doet zijn ding en geniet van het leven maar echt lekker zit het iedereen allemaal niet… “Ja, wij hebben het goed maar… straks niet meer.” En ook het “niemand doet iets” kwam weer voorbij zeilen. Ik noem het altijd bi bah boos gedrag en daar ben ik niet zo van. Wat draag je zelf bij aan de verandering? Blijf je erbij staan, vind je het allemaal prima of kom je van je stoel af? Hoe belangrijk is iets? Gisterenavond hadden wij het even over een wit paard en liefde, geluk en gezondheid. Als iemand op een wit paardje deze dingen terug kan brengen onder alle mensen op de wereld dan ben al een eind op weg, bewust van.

Hilarisch trouwens hoe weinig de gewone toerist betrokken is bij de situatie in Griekenland. Lekker vakantie vieren daar en hoppa weer terug naar eigen land om daar een mening te gaan geven zonder de bewuste werkelijkheid met eigen ogen en hersens in kaart te hebben gebracht. Kun je het mensen kwalijk nemen? Nee want zij genieten en zijn zich misschien wel een klein beetje bewust van hoe belangrijk het schaakspel is en ook voor de toekomst van Nederland. Het heeft je interesse of niet, eigen keuzes. De meeste mensen hebben al geen flauw benul van wat er speelt in eigen land, laat staan van wat de toekomst van onze pensioenen kan gaan worden. Pensioenen, wij hadden na mijn echtscheiding samen in goede harmonie besloten om de opgebouwde pensioenen te vereffenen. Niets voelde voor mij onzinniger om een volstrekt onduidelijk formulier te gaan zitten invullen hiervoor. Ik deed het maar naar eigen goeddunken het invullen en de documenten bijvoegen. Er was er een die om meer info vroeg en de anderen accepteerden de door mij aangeleverde troep gewoon. (Eenvoudig is zoooo…bewust worden van…) Ik denk gewoon dat er straks voor mij geen pensioen meer is, zeker weten doe ik het niet, het voelt wel zo. Het voelde als iets volkomen zinloos doen, raar en waar, kennis en gevoel of zoiets. Terug naar Griekenland en de winkels zijn nu weer vol na dagen van slechte bevoorrading. Boze mensen bij de pinautomaten en mensen die hun stem verloren zijn en alleen nog maar stil kunnen zijn over hun eigen land. En als je een nieuwe sim kaart nodig hebt dan kun je heel goed naar Griekenland op vakantie, er liggen er heel veel in de rubberboten van de vluchtelingen. Blijkbaar is de mobiel een eerste levensbehoefte geworden… Hier in eigen land zijn veel weldenkende mensen boos, zij voelen zich boos en volkomen terecht. Niet dat de meeste mensen iets tegen Griekse mensen hebben, wel tegen het zinloos weggeven van geld. Het voelt als een project in Afrika zonder enig toezicht en waar het geld op een gegeven moment weg is en er opeens wel gouden paleizen verrijzen. Het geld hoort bij de burger terecht te komen en zou gebruikt kunnen worden voor scholing, werkgelegenheid en zorg en dan gaat de economie vanzelf draaien. Nu gaat al het geld naar de banken en naar buitenlandse bedrijven en investeerders en net als in zoveel landen blijft er straks niet veel van het land van oorsprong over. Afhankelijk van in plaats van zelf opbouwen voor… En dit alles met het idee dat de inwoners het zelf niet meer kunnen? Zoals een van mijn vriendinnen terecht opmerkte, “deze hele situatie gaan toch wel nieuwe Triviant vragen worden in een nieuw spel?” Ik zie de eerste vragen al voor mij… Wie bezit de havens in Griekenland? Welke bedrijven en vastgoed zijn in Nederland voor een euro van de hand gedaan? Op zich best leuk, ik kende de meeste oude vragen al uit mijn hoofd. Triva, de godin van de driesprongen en zij bracht mensen samen. Wie gaat in het nu de mensen samen om tafel brengen? Tsipras of Triviant en pret…

“Je moet wel blind zijn om alle vluchtelingen niet te zien op dit Griekse eiland.” En vervolgens kwam er achteraan “wat een ontzettend groot probleem en hoe los je het in vredesnaam op?” Tja, niet alleen in Griekenland, ook in Italië blijven de vluchtelingen komen. En in meerdere landen komen de vluchtelingen binnen, over water of over land, een grote stroom van mensen. En veel nieuwe mensen in een stroom die maken dat het water een andere kant op gaat stromen, bewust van. Een Europa is eigenlijk weer een beetje oubollig aan het worden en Een Wereld is misschien beter, de EW in plaats van de EU. Het financiële geneuzel van Griekenland gaat maar door en mijn eigen Griekse schaakbord kwam met nog een andere zet. Je gaat eerst uit de EU en pakt dan het geld van de noodhulp die dan op gang gaat komen en vervolgens ga je er weer in met wat hervormingen en dan pak je de rest van het geld. Een en een is twee zakken met geld en opgelost… We waren maar aan het dollen natuurlijk… heb je weekend voor. Lekker genoten in het weekend met zon, muziek, boeken, tennis gekeken en gezellig zitten bij beppen met een vriendin, waar een mens al niet blij van kan worden allemaal. Kijken naar wat je wel hebt en genieten. Mijn andere vriendin had weer een chemokuur gehad de afgelopen week en krijgt zelfs weer bestralingen omdat er iets niet goed was. Het gaat maar door en het maakt mij er bewust van dat je de sterren moet vangen als zij vallen. Af en toe een wens doen met zo’n ster en met een beetje geluk komt de wens nog uit ook. En anders jammer, kijken naar wat je wel hebt en blij zijn. Hee kijk, een ster, ik wens… een leuke week…

Ja ja ja, een referendum is een raadpleging en bij een kleine meerderheid kun je er gewoon omheen. Eigenlijk weet je dus als bestuurders iets niet zeker of er is verdeeldheid en je vraagt inwoners om hun mening. Krijgen zij nog een beetje het idee dat zij belangrijk zijn… En als de bevolking niet een overtuigende ja of nee stemt dan neem je alsnog een beslissing in het voordeel van de minderheid. De mensen in Ede hadden beter naar de kerk kunnen gaan in plaats van te gaan stemmen. Misschien had net dat extra gebed in de kerk de doorslag gegeven. God luistert toch naar iedereen? Wat een pret als je de humor van alles ziet. Griekenland hetzelfde laken en pak en de volksraadpleging kan de kast weer in. Ik ken iemand die wel eens om zijn mening wordt gevraagd. Als mensen dan niet naar hem luisteren zegt hij vervolgens, “vraag het mij dan ook niet.” Ik begin de beste man steeds beter te begrijpen… Bij onze Voedselbank zit ik dus ook al die tijd mijn werk al onbewust verkeerd te doen? Ik vraag alle meningen binnen mijn team en de meerderheid gaat hem worden en als het 50/50 is dan neem je als hoofd de uiteindelijke beslissing in alle vriendelijkheid en met de juiste motivatie erbij. Ik ben stil blijven staan in een andere tijd en pret. Korte lijnen in plaats van lange lijnen. In het nu hebben we veels te veel mensen, partijen en bestuursorganen met allemaal een mening en dan krijg je vanzelf verdeeldheid. En iets helemaal zeker weten bestaat niet, besluiteloosheid bestaat wel en is eigenlijk een groter probleem. Het bla die bla die bla gehalte gaat er steeds groter door worden. Of het gebrek aan kennis en taal waardoor beslissingen niet vallen of verkeerd uitvallen. Hilarisch zijn vergaderingen in het bedrijfsleven in het Engels als er buitenlandse gasten bij zitten en dat na afloop de Nederlandse mensen zeggen als ze het contract of de notulen teruglezen: “eigenlijk bedoelden wij het niet zo.” Je kunt mij onder een vergadertafel vandaan halen van het lachen…  En ik vroeg mij nog een ding af in beelden… Hoe ziet een Chinees eruit met een Zwitser levensgevoel? Babi pangang als voorgerecht en dan raclette als hoofdgerecht? En dan voor een euro een ijsje toe? Een postorderbedrijf naar Engeland en een verzekeringstak naar China. Ik moet echt mijn eigen Nederlandse levensgevoel even bijwerken anders blijf ik alleen achter in Nederland…

Zoeken naar de vluchteling van het gevonden visum in de hooiberg die Griekenland heet. Kijk Ing, wij zagen toevallig hetzelfde overhemd hangen als de man op de foto van het visum aan had! Even gestopt en hij zat er niet bij. Toevallig en de zoektocht gaat voorlopig verder. Het moet vluchtelingen toch goed doen dat er nog mensen betrokken zijn bij hun situatie. Foto’s op mijn blog komen er niet vaak op, deze mag er toch wel op, stukje bewust maken van. Op de foto het overhemd waar het om gaat. Een foto zegt vaak meer dan 1000 woorden. Waar de toerist kilometers voor vliegt en geniet van een mooi strand, de zon en een mooi uitzicht daar zitten wat bootvluchtelingen te zitten. Al hun bezittingen in plastic tasjes en zij hebben hetzelfde uitzicht als de toerist. De toerist vliegt op een gegeven moment weer volgegeten en ontspannen het licht tegemoet naar huis en de vluchtelingen blijven voorlopig achter op het strand en in de koelte van die ene boom op het strand. Wat denk je dan als je naar de zee staart? Iedereen heeft zijn eigen verhaal en gedachtes en is op zoek naar geluk. Sommige van hen hadden geen keuze om te blijven in hun land vanwege de oorlog. Het zijn keuzes die je maakt, vecht je door en laat je het leven of loop je weg? Een keuze die niemand zou hoeven te maken als er geen oorlogen zouden zijn, bewust van. Griekenland gaat misschien toch aan het Europa infuus blijven hangen, geld. Alle landen waar oorlog en geweld is verdienen ook een infuus, een infuus met vrede erin.

De plannen van Griekenland zijn binnen en zoiets is nieuws anno 2015. Misschien even een EU burger groep chat aanmaken zodat iedereen de plannen kan inzien? Ik kreeg de afgelopen week een uitnodiging voor een verjaardag via een groep chat. Dan lees je dus gewoon dat mensen wel of niet komen en waarom wel of niet… wil ik deze voor mij nutteloze informatie tot mij zien komen… ahhh nee en bewust weg uit de groep. Krijg je meteen een privé chat of je wel of niet komt omdat je de groep hebt verlaten en pret. Wil je in of uit een groep, het zijn eigen bewuste keuzes die je maakt. Het is net Griekenland in het klein om zo uit een groep chat te stappen en weer pret. Het Rode Kruis gaat helpen in Griekenland. Kan er als eerste even een container met voedsel naar de ring buiten Kos-stad? Behoorlijke armoede daar, bewust van. Alhoewel, in Kos-stad zitten er veel vluchtelingen gezinnen te bedelen en je laat ze dan geen krantje zien van onze bad, brood en bed hier, zoiets helpt niet echt. De gewone burger blijft op mijn Griekse schaakbord nog altijd aan de verliezende hand. Overal trouwens, een van mijn vriendinnen is hier ontslagen en de rang boven haar krijgt wel een ander baantje aangeboden, tja… Of bedrijven die hun medewerkers een oprotpremie aanbieden, ga weg, ga weg. Zoiets is alleen leuk als je al ander werk op het oog hebt en wel belasting wilt afdragen. Ik sprak de afgelopen week met iemand die de situatie van nu vergeleek met de jaren rond 1930. Toen was het echt slecht en kreeg er ook niemand een vast contract, je hobbelde toen ook van werk naar werk. De geschiedenis herhaalt zich vaak met als verschil dat er toen nog niet honderden onoverzichtelijke wetten en regels waren om je aan te houden. Als een ouder nu zijn eigen kind in huis neemt of omgekeerd dan is het niet zorgen voor elkaar, wel gekort worden op. En het goed bedoelde troep gehalte en het hebben wat een ander ook heeft was nog niet zo hoog in die tijd. Hilarisch waren de verhalen naar aanleiding van de berichten over de declaraties bij de ziekenhuizen, hik. Opeens komen er dan vanuit alle hoeken verhalen. Het gaat niet zozeer om de verhalen, het gaat om gedrag en om gedrag veranderen, bewust maken van. Wat kan wel en wat kan niet? Misschien daarom nog eens de volgende erin plempen, gewoon omdat ie mooi is. Mahatma Gandhi… De wereld biedt genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht.

Gisterenavond gooide iets mijn toch al zeer drukke dag om. Moet je er iets mee of niet, ja ik denk toch van wel? Waar de schaakborden in de EU en Griekenland een uitstekende soap voor deze zomer bieden kwam er een andere adviesvraag vanuit Griekenland mijn kant oprollen. En het bracht mij eigenlijk een beetje uit balans. Ing, ik stuur je een foto door van een gevonden visum in de zee. Nat en leesbaar en gevonden toen wij even een duik namen in zee. Dan staar je dus in het gezicht van een mens en opeens heeft een bootvluchteling een naam en een gezicht. Er gingen veel dingen door mijn hoofd heen en het eerste ding was, deze man heeft vast ergens familie. Familie die zich afvragen waar hij is en of hij nog leeft. Vervolgens de vraag of deze man verdronken is of nog leeft? Je weet het gewoon niet. En is het visum echt? De man kwam uit Afghanistan met een visum voor Turkije en waar hij vervolgens de boot naar een Grieks eiland nam. Hij had een visum tot 17 oktober 2015. Hij had tot 17 oktober in Turkije mogen blijven. Hij is nu… ja waar? Er staart mij een jonge man aan vanaf een pasfoto die op weg was naar Europa en waarom? Een vrijheid en een wereld hopende te vinden die in het eigen land ontbrak? Waarom en waarom? In beelden bedenk je een verhaal bij deze man, een mens, net als mijn persoontje alleen in een ander land geboren. Zal hij liefde in zich hebben gehad of was hij verbitterd? Zag hij licht aan het einde van de tunnel of alleen maar duisternis? Allemaal vragen en wat moeten wij met het visum doen Ing? Je moet er wel iets mee doen want stel je voor dat het jouw kind was geweest dan was je zelf heel blij geweest als je het visum terug zou krijgen. Zijn laatste reis… Thuis misschien even naar de ambassade hobbelen met de foto en het visum in Griekenland afgeven? Misschien een goed idee om buiten het schaakspel om even iets van voorlichting naar voren te brengen wat je met gevonden papieren van vluchtelingen kunt doen. Is er ergens een gezamenlijke database van vluchtelingen? Hebben we iets geleerd van eerdere oorlogen… Even niet schaken om geld, gewoon even een menselijke tussenzet doen voor eventuele nabestaanden. Met de hoop, de hoop dat deze jonge man nog leeft…voor zoiets zou ik nou bewust mijn stem verheffen tijdens een top overlegje…

Gisterenavond even tennis zitten kijken samen met mijn vriendin en haar dochter. Dochter had twee tennisjurkjes en wij vroegen ons af hoeveel jurkjes er bij de dames in de kast zouden hangen? Worden ze gewassen of geeft de sponsor steeds een nieuw jurkje? Fan van Serena en de reacties na het winnen van een partij zijn eigenlijk het mooiste. Keihard gewerkt voor de overwinning en yes! Zulke reacties zouden buiten de sport ook niet misstaan… “Ik ben over Ing en ik verveel mij nu al in de vakantie.” Alle vriendinnen op vakantie en zij niet, even vergetende dat zij al in eerder dit jaar naar Spanje was geweest. Ik vroeg of zij de boeken voor het nieuwe jaar nog niet had, alvast vooruit werken. Nee, zij wist niet hoe ze de boeken moest bestellen en er was nog twijfel over een vak. Dan ga je werken de hele week, lekker geld verdienen voor leuke extra dingen. Zij had zelf bedacht dat haar ouders nu maar voor haar moeten zorgen en zij later als zij een baan heeft voor haar ouders. Ik zag mijn vriendin met haar kale hoofd even kijken bij de woorden van mijn ouders later. Voor haar komt er geen later meer en haar kind wil daar bewust nog niet aan. En zich ook totaal onbewust van dat de geldbomen nu niet meer in de tuin groeien bij haar ouders. Alle vakantiewerk vacatures opgezocht voor haar en alles werd genadeloos afgewezen onder het mom van te ver fietsen (half uur) en niet leuk. Ik bood nog aan om op mijn vrije dag samen met haar om negen uur in de ochtend wat vacatures te gaan afrijden en ik kreeg te horen dat ze voor tien uur niet haar bed uit kwam. Hilarisch allemaal en wat duurt de zomervakantie dan lang zeg als je puber bent… Zelfs de kat was het zat en liep weg en spontaan de sloot in en samen de kat weer op het rechte pad gebracht en ik zelf onder de modder en krabben, overwinning yes! Ik kan mij bij geen vakantiebaan weinig voorstellen, zodra ik mocht werken toen ik een puber was, ging ik ook werken en ik moest later kostgeld betalen. Andere tijden… Het was een leuke avond en overdag was ook al leuk en er kwamen de leukste mensen op mijn pad. Zeker als ze dan nog bij hun volle verstand zeggen dat ze denken dat je twintig jaar oud bent. Ik denk dat ik er daarom er een vakantiebaantje bij ga zoeken, gewoon als extra zakcentje en omdat de baantjes er zijn. Ik zeg gewoon dat ik de uitstraling heb van een twintigjarige, op tijd kom en akkoord ga met het salaris van een twintigjarige. Wie neemt je dan niet aan…?

Jonge kinderen spreken vaak de waarheid, “Ingrid ik weet dat jij heel erg lief bent maar… soms moet jij ook huilen.” Je pinkt er bijna een traantje van weg, van zoveel kinderwijsheid. Niet nadenken en gewoon zeggen zoals het is, prachtig. Ik heb er zelf af en toe ook last van en ergens is een deel van mij nog in de kindertijd blijven hangen en pret. De dagen bestaan inderdaad niet uit alleen lachen, ik kan soms een traantje laten om een mooi muzieknummer, om iets liefs en moois, de ellende en het verdriet van anderen en heel af en toe ook om mijzelf. Verdriet en een traantje horen gewoon af en toe bij het leven. Tranen van het lachen voeren gelukkig meestal de boventoon bij mij. Eenzaamheid hoort ook bij het leven en ik voelde mij gisteren heel even moe en eenzaam. Moe van het strijden om iets en de verschrikkelijke domheid, ik kan het niet anders beschrijven, bewust of onbewust van andere mensen. En soms, ja soms, kun je die domheid niet over je kant laten gaan en moet je strijden voor jezelf. Ik ben niet de enige in dit land als ik het zo om mij heen verneem die af en toe de dupe is van fouten van anderen. De heisa om zo’n fout dan te herstellen, ik word er af en toe moe van… ik doe het wel… je moet wel… Fouten maakt iedereen, je kunt ook fout op fout maken en ik vraag mij dan toch wel af wat er dan ergens mis is. Zoals een goede vriend van mij eerder zei: “je mist het sorry vanaf de andere kant.” En even eenzaam omdat alle vrienden en vriendinnen met elkaar of met hun gezinnen op vakantie gaan. Het was gelukkig een heel even moment en snel weer over. Als je erg gevoelig bent dan heb je om te gaan met alle emoties in jezelf en ze weer te rangschikken voor jezelf. Even de delete zen knop aanzetten, opgelost, helder zicht, verder en pret. Pret was er zeker vandaag, met een bejaarde vrouw met de auto even een cadeautje gaan kopen en zij besloot dat ik wel het cadeautje in het winkelcentrum voor haar kon gaan halen, bleef zij in de auto. Ik ben de beroerdste niet en ik vond het een goed plan voor een keer. Als zelf bewegen even niet lukt… Ik vertelde haar dat mensen honden gewoon met de raampjes dicht in de auto in de zon laten staan en dat ik daarom mijn voorzorgsmaatregelen ging nemen. Straks komt er iemand met een hamer om een versufte bejaarde vrouw uit de auto te moeten bevrijden, dat wil je niet… Grote pret samen en haar met de ramen open en met de deuren van het slot af tien minuten alleen gelaten. Vooruit denken en om je eigen auto voorruiten denken…

Een van mijn hulptroepen in Griekenland op een eiland gaf door dat de sfeer in Griekenland nu anders voelt, boze mensen en boos over de uitslag van het referendum. Een van de uitspraken daar, “de gewone man moet boeten voor de wandaden van de bobo’s.” Minder toeristen en de toeristen die er wel zijn, erg welkom overal. Er zijn nog steeds zwervende vluchtelingen op de stranden en wegen. Het is zoals in heel veel andere landen, de gewone man staat erbij en kijkt ernaar. De pijn en het verdriet van de Griekse mensen zijn wij ons hier zeker bewust van… Misschien een boek die kant opsturen? Zelf net in een adem De Branson-way van Richard Branson uitgelezen, wat een mooi boek en de positiviteit kwam mij echt van elke pagina tegemoet stralen. Het gedicht aan het einde van het boek was ook erg mooi. Ik moest na het lezen even terugdenken aan van het weekend. Ons tafeltje buiten in het restaurant wiebelde. Na eigen onderzoek kwamen wij tot de conclusie dat het aan het tafelblad lag en we hadden geen schroevendraaier bij ons. Tafel omgedraaid zodat de wiebel minder was, de best mogelijke oplossing en de medewerkers hadden ons gezien en een kwam er met wat viltjes aan voor onder het tafelblad en voorlopig opgelost. De Branson-way was vast anders geweest. Een terras buiten en dan kijk je al voordat het terras open gaat of de tafeltjes in orde zijn en je blijft erop letten en pret. Het was druk aan mijn deur het afgelopen weekend en ik moet er geld voor gaan vragen dat mensen bij mij op adem komen volgens de Branson-way en weer pret. En de belangrijkste die aan de deur kwam kreeg mij niet wakker en liet zijn meegebrachte ontbijt voor mij daarom maar voor mij achter bij de deur, verrassing… Ik moet misschien iets meer liefdesboekjes gaan lezen om iets minder klunzig te gaan overkomen op liefdesgebied… Lollig is het allemaal wel. De natuur bij mij is werkelijk prachtig en ik heb er erg van genoten. Een moeder eend met nog een kleintje over en de moeder eend was alleen met zichzelf bezig zonder op het kleintje te letten. Volgens iemand beter dat het kleintje het dan niet ging redden want de genen van de moeder waren eigen belang en geen goede moeder en zo blijft het ras sterk. Hij trok het weer door naar de mensenwereld met moeders en vaders die hun kleine kinderen tot s ’avonds laat alleen op straat laten hangen en in de mensenwereld doen we dan alles om een kind te redden en worden wij als ras steeds zwakker. Hilarisch opgemerkt en een nadenkertje. En er zwemt een zwaan alleen rond en zijn of haar verdriet gaat door merg en been, zijn of haar partner kwijt, ontroostbaar. In de avond en nacht zingen alle kikkers het lied van We All Stand Together, la la la la. De ochtenden zijn mooi met alle vogels die liedjes fluiten naar elkaar en de hanen die goedemorgen zeggen. Dan wil je toch niet meer in je bed blijven liggen eigenlijk, je kunt er zelfs gezamenlijke ontbijtjes door mislopen. En zo stapt dit persoontje de week weer in om leuke dingen te gaan doen op de Ingrid-way en soms klunzige-way…