De natuur is nu bijna op zijn hoogtepunt, vertelden de twee witte zwanen met drie jonge zwaantjes aan mij toen ze in mijn water langs kwamen zwemmen. De blaadjes vallen van mijn rozen op de vlonder en de prins verscheen. Ja, het was een mooi sprookje de afgelopen dagen… De slag bij Waterloo en ik zat zelf meer met mijn hoofd bij Jeanne d’Arc. Je hebt zo je voorkeur. Vanuit de droomwereld weer het echte leven in bij onze Voedselbank. Zelfs daar lieten de dieren mij niet met rust… Tot zeer grote hilariteit en schrik kwam er een muis van ver voorbij gesprint. Een van mijn collega’s bleef er bijna in. Ik op de grond gekropen naar de muis toe en het beestje vriendelijk verzocht om onze Voedselbank te verlaten, je bent hoofd van de uitgifte of niet… Als zelfs de muizen al naar ons komen is er echt iets mis en pret. De gehele middag waren de grappen niet van de lucht en het liedje van, ik zie een muis, was natuurlijk te grappig. Er werd nog meer gezongen, iets van alles anders. De topper van de dag was dat iemand een zak met 12 vegetarische kroketten niet wilde hebben. Ik zie een kroket, waar, daar bij de Voedselbank, echt waar, een kroket om te eten, ik heb geen honger, van retteketet kroket. Misschien niet zien wat je met een vegetarische kroket wel kunt doen, angst voor het onbekende, kan ook. Ook in de top tien aller tijden, “ik ga straks misschien een paar weken op vakantie en dan?” Gelukkig dat de stoelen stevig zijn bij onze Voedselbank anders was ik eraf gevallen. Natuurlijk ligt het ook aan mij, ik ben gewoon te simpel en blij met alles wat ik wel krijg. De belangrijkste dingen in het leven zijn gewoon niet te koop, bewust van. Ik was zelf best wel ontroerd door mijn collega’s die het plan hadden opgevat om mij mee uit eten te nemen als ik binnenkort de uitgifte ga verlaten. Stel iemand zou voor mijn neus staan met een nieuwe auto en ik zou moeten kiezen tussen die auto of uit eten met mijn collega’s. De auto is een ding en het brengt je van A naar B. Goede en lieve collega’s die vanuit hun hart iets bedenken speciaal voor mij overtreffen honderd nieuwe auto’s, bewust van…

Zo het is weer ochtend en ik begin mijn dag met een glas vers geperst sap en een broodje met chocoladepasta. Mijn vriendin moet voor de volgende chemokuur vandaag en het leven is soms waardeloos en dus genieten van mijn broodje met chocoladepasta. Een van de weinige gebeurtenissen op mijn dag waarbij ik geen last heb van leuke of minder leuke gebeurtenissen, laat staan van mensen die haat zaaien. Gewoon heerlijk met verstand op nul, hapje voor hapje genieten van de smaak van de chocoladepasta. De eerste hap van mijn broodje was vandaag toch anders, iets minder. Ik had namelijk gelezen dat er in deze wereld waar zoveel werk te doen is om de vrede te bewaren, ruzie was ontstaan over de chocoladepasta op mijn brood. Ik nam nog een hap en proefde palmolie en ik dacht aan de mooie landen waar de palmolie vandaan komt. Ik zag zonnig weer en een zwembad voor mij en ik zag mijzelf lekker op een ligbedje aan het zwembad met mijn broodje chocoladepasta. Bij de volgende hap zag ik een mooie man voor mij die ik ging insmeren met chocoladepasta in plaats van met zonnebrand(palm)olie en ik moest lachen om mijn eigen gedachte. En zo hap voor hap ging mijn broodje met chocoladepasta naar binnen toe en met de laatste hap was het chocoladepasta geniet gevoel weer helemaal terug. Houden zo Ingrid, als het zelfs mensen zou gaan lukken om een broodje chocoladepasta tot oorlogsgebied te maken dan is het echt te laat. Er ging ook nog door mijn hoofd heen dat het vluchtelingenprobleem dus waarschijnlijk opgelost is? Je gaat anders geen ruzie maken over chocoladepasta? De chocoladepasta komt uit Italië en misschien kan de paus er bij zijn volgende boodschap even aandacht aan besteden. Ik dacht zelf aan iets van… Neemt en eet een broodje chocoladepasta, gij allen. Chocoladepasta, voor u en alle mensen gemaakt. Eet het in vrede op aarde met allen die u liefhebt. Amen.

Journalisten drinken water en zij vieren een overwinning met een borrel. Het ging door mijn hoofd heen gisteren. Zo op een mooie woensdagmorgen, ik ben in gedachten nog bij gisteren. Wij hebben in gedachten de polonaise gelopen en een fles oranje wijn opengetrokken, hoppa, waar eerlijkheid en rechtvaardigheid overwonnen. Dronken van blijdschap, zo omschreef ik mijn gevoel aan mijn vriendin. Het was een bijzondere dag, heel bijzonder, de wijsheid van een oude ziel. En dan weer terug naar het nu, hoppa. Alle ogen zijn nu op Griekenland gericht, vakantieangst om naar Griekenland te gaan en blijven ze of blijven ze niet, hilarisch. Je zou ook kunnen overwegen om naar het mooie Portugal te gaan. Twee vriendinnen van mij waren daar laatst nog en hebben echt genoten.

Toevallig vroeg ik aan iemand hoe de bedrijfssportdag was geweest. Ging niet door uit angst, angst voor de media. Ja als het bedrijf aan het sporten is en het werk er stapels hoog ligt en mensen wachten op hun geld dan ga je als bedrijf niet sporten met zijn allen op een doordeweekse dag. Bij mij komen dan altijd weer vragen op die je dan wel kunt stellen en waar je geen antwoord op krijgt in het kader van de tegenwoordige bedrijfssaamhorigheid alom. Ik heb daarom het vragen stellen bewust achterwege gelaten, vragen bedenken kan ook en zo dacht ik… Waren er al kosten gemaakt voor de annulering en welke? En eigenlijk aan al het gewone personeel, vinden jullie het normaal dat je niet kunt sporten omdat jullie de fout niet hebben gemaakt en wel een heel jaar hard hebben gewerkt? En waarom willen jullie niet op zaterdag de sportdag houden zodat niemand er last van heeft? Ik geloof dat ik beter aan de drank kan gaan dan bedenk je zulke vragen niet en pret.

Het deed mij denken aan een werkgever waar ik ooit in dienst was en waar een tekort was veroorzaakt door de top. Er moesten mensen uit op de werkvloer. Krak krak en ik stelde de vraag wie er dan aan de top, waar de fout was gemaakt, uit moesten? Niemand dus en wat naïef gedacht van jou zeg en pret. Neem een stevige borrel, kan ook, dan past het brein zich vanzelf aan de bedrijfswerkelijkheid aan… Het is weer te lollig allemaal, zeker.

Gisteren er bewust van geworden dat voor de  gewone man of vrouw de gemiddelde prijs voor een naaktfoto van je verspreiden via het net rond de 400 euro uitkomt. Wist ik echt niet en wat een prijs. Je zou hem ook kunnen omdraaien, naakt is mooi en iedereen is mooi, schilderaars zijn er groot door geworden. Keer het om, jij vraagt dus 400 euro aan de verspreider van jouw foto, gewoon omdat het kan en omdat jij naakt mooi bent. En krijg je het geld niet, wees er trots op dat iemand het dus de moeite waard vond om een naaktfoto van jou te nemen en te verspreiden en laat het los. Misschien vinden ze in een volgende eeuw jouw foto en kom je in het museum van die tijd te hangen, je weet het nooit….jij bent mooi en iedereen is mooi…niet in geld uit te drukken.

Wat een wereld, mag ik nog een glas water alsjeblieft.

Ik was gisteren zorg aan het verlenen met een wagen vol met oude wijven en boodschappen. Het waren niet mijn woorden, ze kwamen uit andermans mond in de auto…pret. In de supermarkt kwam ik weer even in een droom terecht , een wonderlijke droom. Kersen in een doosje en ik deed de deksel omhoog om een kers te proeven. De kers was lekker en ik besloot om ze mee te nemen naar iemand anders, samen delen de kersen. Dan zit je met de pit en het steeltje, netjes in het doosje terug gedaan en het doosje in mijn mandje gedaan. Mijn aandacht werd gevraagd en twee voor de prijs van een en iemand wilde weten wat de prijs van een was, nergens te vinden waarop ik voorstelde om later naar het originele schap toe te lopen om te kijken of het wel zo voordelig was als voorgespiegeld werd. Ik kon weer even verder dromen en ik liep tegen een koelvitrine aan met stukjes worst verpakt in doorzichtig plastic, in de aanbieding en de worst zag er ambachtelijk uit. Mijn ogen zochten naar een schaaltje met worst om te proeven en er stond geen schaaltje met stukjes worst. Wonderlijk, in mijn droom stond zo’n schaaltje er wel. Om nou de verpakking open te maken en een hap uit de worst te nemen ging mij te ver. En zo kwam ik terecht bij een koelvitrine vol met doorzichtige plastic bakjes met blokjes kaas. Ik zag in mijn droom een koe, melk een ton en een ronde kaas en mijn ogen zochten naar een stuk kaas met van die randjes om eraf te halen met een mes en naar een kaasschaaf. Breinprobleem. Ik vroeg aan de blokjes kaas waarom ze zo in een doosje stonden. Stomme muts, is makkelijk en je kunt ons zo eten. Geen plank en mes en kaasschaaf meer nodig en je hebt tijd over om iets anders leuks te gaan doen. Ja maar… kinderen die jullie dus altijd zo kopen die weten straks niet meer hoe kaas gemaakt wordt en hoe een stuk kaas eruit zag. Stomme muts, ga mee in het nu en loop verder. Om vervolgens tegen een pak met granenrepen aan te lopen met de tekst, als je geen tijd hebt om te ontbijten. Mijn brein ging volledig door het lint… Reset Ingrid, het probleem is dat mensen niet ontbijten en de oplossing is repen op de markt brengen. Ja maar… een reep is toch niet gezelliger dan om met zijn allen aan de ontbijttafel te zitten met dingen waaruit je kunt kiezen? Doorlopen muts en wel nu en snel. Later bij het originele schap aangekomen bleek er inderdaad een prijsverschil te zitten tussen de producten van de tweede gratis en dus namen wij de goedkoopste. Ik moet niet te vaak lopen dromen in een supermarkt, ik kom er doodmoe uit. Ik heb thuis ook zo’n ouderwetse radio met CD speler en zonder afstandsbediening. Het vergt dus een handeling om op te staan als ik iets anders dan in het nu SLAM!FM of een ander CD wil beluisteren. Ik beweeg door van de bank op te staan en verricht wat handelingen die ik anders met afstandsbediening lui vanaf de bank had kunnen doen. Ik had met afstandsbediening een extra bladzijde van een boek kunnen lezen in plaats van te bewegen. Kies je voor kennis of voor beweging? Keuzes maken en iedereen mag zijn eigen keuzes maken maar… dat een kaasblokje mij muts noemde deed mij bewust veel pijn… laat het los…en pret.

Het is heel bijzonder dat steeds vaker mijn teksten gedeeld worden door mensen. Niet alleen mijn teksten, sinds kort worden ook mijn zelfgemaakte foto’s het land in geslingerd. Allemaal prima en als er iemand blij van gaat worden dan ben ik ook blij. Ik kreeg de afgelopen week een boek van iemand met een persoonlijke tekst erin voor mij. Bijzonder, heel bijzonder van iemand die je nauwelijks kent. Het leven zit vol verrassingen en mooie mensen. Ik stond de afgelopen zaterdag bij de supermarkt om voedsel in te zamelen voor onze Voedselbank en andere Voedselbanken. Niet alleen natuurlijk, een heel team van mensen, vrijwillig op hun vrije zaterdag. Sinds kort betrekken we de koopavond op vrijdag er ook bij om nog meer in te zamelen. Bijzondere mensen zo in de supermarkt en wat gaven een paar mensen veel weg! Van hele mandjes vol tot een kuipje smeerkaas, het maakt niet uit, geven naar wat je kunt missen. Tot onze grote pret kwam er een non binnen en mijn goede vriend sprak haar aan en ze gaf niets. Waarop een vriendin later aankwam met dat nonnen geen kranten en nieuws lezen en dus waarschijnlijk niet weten wat een Voedselbank is en pret. En zo ontstond er weer een nieuw spreekwoord. Beter een iemand die veel voor onze Voedselbank koopt dan een non die zo met niets onze Voedselbank voorbij loopt. Tranen…van het lachen. Ik weet dat de kerk waar deze non onder valt veel goed doet voor onze Voedselbank en dus was onze pret niet eerlijk… mensen in hun waarde laten. Om de dag door te komen wel leuk en er bestaat ook nog zoiets als zelf de slingers ophangen op zo’n dag… Er waren mensen die niets gaven en ik zit daar niet zo mee, of ze kunnen het zelf niet missen of doneren aan andere goede doelen. We hadden heel veel ingezameld en misschien wel een nieuw record! Nu hopen dat de mensen er bewust blij mee zijn… Hoe naar het gedrag van mensen soms ook is, goed doen zou nooit verkeerd moeten zijn, bewust van. Nog mooie gesprekken met mensen en volgens de Roemeense verkoopster van de daklozenkrant is Nederland een geweldig land, alles is zoooo goed geregeld. Tja, ik zie ook een andere kant, bewust van. Nog een mooi gesprek met een moslimvrouw over voor elkaar zorgen en over hoe moeilijk het is om verwesterd te zijn (lees als jezelf te mogen zijn) en dat na donker er altijd weer licht komt. Het was weer een bijzondere en leerzame dag, zeker.

Ik zat vanmorgen op het strand met links en rechts van mij een vogel. Op de zee heel veel boten met witte zeilen. Speciaal voor mij om de windmolens van mijn netvlies te laten verdwijnen en pret. De horizon zoals de horizon zou kunnen zijn. Je kunt na een paar uurtjes slaap in bed blijven liggen, kan, kan ook niet. Ik koos bewust voor het strand en de zee. Even de week loslaten, bewust. De zee neemt mijn gedachtes mee en wat bleef hangen even op papier gezet zo bij de zee. Ik heb nog een flesje met een leeg briefje erin voor de zee. Wat zet je op zo’n briefje en wie hoop je dat de fles gaat vinden? Met alle troep in de zee is het misschien onverstandig om zo’n flesje in de zee te gooien. Je zou ook alle flesjes aan een brug kunnen hangen, in plaats van de slotjes… idee…  Blijft de vraag, wat zet je op de brief in het flesje. En zo zat ik wat te schrijven op het strand en wat te rekenen. Ik kwam tot de volgende tekst voor op mijn briefje…

Denken in beelden, denken in woorden, getallen, struisvogels, ogen open, ogen die niet dicht willen, nu, luisteren, inleven, liefdevol, knuffels, tranen, kaarslicht, oordelen, veroordelen, mensen in hun waarde laten, wat is de waarde van een mens, liefdeloos, liefdevol, jij, ik, wij, zij, samen, haat, dood, geloof, hoop, vrede, auto, fiets, kikker, gans, zwaan, vogel, lucht, zee, water, aarde, magneet, vlam, vuur, donker, licht, zon, wind, stilte, horen, zien, ruiken, proeven, voelen, bewust, onbewust, eerlijk, bewust worden van.

Je mag eigenlijk hopen dat zo’n flesje met briefje nooit gevonden gaat worden door iemand en weer pret. Gelukkig kwamen er ook nog zinnige dingen uit mijn pen en brein tevoorschijn, pffff.

“Ik zie geen vluchtelingen op Kos, ja alleen bij het politiebureau.” “Wat moet ik nou met alle kleding en de knuffels doen.” Het is allemaal te hilarisch en dan komen er hier natuurlijk vragen op. “Heb je teveel gedronken dat je ze niet ziet of zijn de rubberbootjes misschien op?” Laat het ons gerust weten want dan passen wij de inhoud van de koffers aan voor de bekenden die nog die kant op gaan. Je kunt het er allemaal maar duidelijk in beeld hebben, hik. Wat meteen de vraag deed opkomen of verslaggevers drinken tijdens hun werk? De humor blijven zien en wordt vervolgd…

Ik maak er vandaag een gezellig blog van… En oh oh, tranen met tuiten omdat je een schoolfeest niet mag bijwonen omdat je de fles drank waar je eerst een paar slokken uit had genomen was vergeten om uit de tas te halen. Moet je nog blazen ook op school en tot ziens. Ik zou weer een studentenhuis gaan bezetten, oh oh. De jeugd van nu kan zich niet meer indenken dat paps en mams vroeger zonder tassencontrole in alle vrijheid de school binnen gingen, hik, oh oh. Tranen met tuiten bij mijn vriendin thuis met haar zoon, oh oh.

Gisterennacht een vriendin moed in zitten praten zonder glazen bol en door logisch na te denken en ik bracht haar gratis licht, oh oh, kan ook zonder subsidie. Dankzij mij had zij een goede nachtrust en mijn werk wekker ging weer vroeg, oh oh.

Ik was van de week even bij mijn andere vriendin en de plukken haar vielen bij haar weer uit dankzij de chemokuur. Gelukkig heeft zij haar pruik nog… en wij blijven lachen. Zij vroeg zich af met welke versie van de Teletubbies sommige mensen groot zijn geworden. Vast een andere versie dan de onze? Eh, Teletubbies met machinegeweren soms? La la en daar hebben we de Tubbie met machinegeweer die zegt dat jullie allemaal onder de tafel moeten duiken, oh oh. Je kunt zo in het nu een hele andere versie verzinnen. Het is natuurlijk niet om te lachen allemaal. Als iedereen iets meer la la zou zingen en wat grappen zou maken dan hebben we de juiste lieve versie weer te pakken.

Vandaag weer voedsel inzamelen voor de mensen in mijn eigen gemeente en gewoon in Nederland. Ik blijf het vreemd vinden dat enkele van deze mensen wel op vakantie kunnen en geen voedsel kunnen kopen. Ik hoor bij mijn Voedselbank de leukste vakanties voorbij komen. Ja, een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. Misschien zou zo’n paard dan ook wat tassen met boodschappen kunnen geven? Je mag niet veroordelen en iemand kan een vakantie of meerdere vakanties hard nodig hebben. Het is misschien net dat stukje energie opdoen om bij de Voedselbank vandaan te komen. Ik had het met een vriendin nog over een ander paard, aan een dood paard trekken. Niet geschikt voor mijn blog maar wat kun je er pret om hebben als je de beelden en de desbetreffende personen voor je ziet. Met voedsel (en drank) kun je levens redden en veraangenamen en met humor een dag, oh oh.

Het dagboek is wat mij betreft terug van weggeweest. Als je niet kunt loslaten, schrijf het van je af, de bewuste tip van de dag. Voor mensen voor wie de huidige wereld een beetje te gek aan het worden is, schrijf het op en laat het los, werkt voor mij en voor wat vriendinnen prima. Een van mijn beste vriendinnen is in dagboek nummer 99 bezig… feestje binnenkort…  Ze was 8 jaar oud toen zij haar eerste dagboek zelf in elkaar knutselde, gewoon omdat zij het leuk vond en om door de jaren heen alles op en van haar af te schrijven. In een dagboek kun je alles opschrijven en op een open blog bewust niet alles en pret. Gisteren mijn shirt met Yoko en John bewust weer eens aangetrokken, vrede kun je niet ver genoeg de wereld in verspreiden. Iemand bij onze Voedselbank had een mooie tatoeage met een lieveheersbeestje tegen zinloos geweld en met een klavertje vier. Waarop ik zei dat we heel wat lieveheersbeestjes nodig hebben in deze krankzinnige wereld. Er dreigt een lieveheersbeestjes overschot… De sfeer was vreedzaam bij onze Voedselbank en er was ook verdriet. Iemand die niet meer bij de Voedselbank mag komen omdat zij boven de norm zit. “Ik heb mijn kinderen gezegd dat het van mij niet meer hoeft en het hoeft ook niet meer van mij, ik kan gewoon niet rondkomen.” Ik kan het niet beoordelen want ik zit bij de uitgifte en dus geen zicht op haar financiële toestand. En toch, waarom zorgen kinderen niet voor hun ouders? Het blijven altijd jouw ouders. Waarom geven kinderen die het kunnen missen niet twee tassen boodschappen aan pa of ma zodat hij of zij niet naar de Voedselbank toe hoeft? Je kunt als je verder weg woont zelfs de boodschappen laten bezorgen bij jouw ouders. Je kunt en mag er niet over oordelen zonder het gezinsverhaal te kennen en ik vraag het mij toch af. Het doet mij verdriet. En dan nog iemand die de huur niet meer kan betalen en op straat dreigt te komen of in een andere opvang. Zoiets doet mij meer dan verdriet. Er hebben heel erg veel mensen hulp nodig nu en de hulp komt niet aan of is er niet. Als je niet voor jezelf kunt zorgen door wat voor omstandigheden dan ook dan ben je alleen, het voelt als alleen op de wereld. Ik kan niet meer doen dan een arm om iemand heen slaan en een knuffel geven. Ik zie ook bij kinderen de hulpverlening stranden, ik ken nu al drie gezinnen waarvan misschien drie kinderen er aan onderdoor kunnen gaan. Kinderen die hulp nodig hebben waarvan ouders niet de juiste hulp kunnen geven. Volwassenen en kinderen die hulp nodig hebben, gewoon in Nederland. Misschien zouden we eerst kunnen beginnen met liefde voor elkaar, bewust van.

Er zijn dagen dat je twee beschermengeltjes op de schouders hebt zitten en om de derde te laten slapen boven op de wolk blijf je daarom bewust even binnen en pret. Er kwam een glazen lamp naar beneden die mij bijna de das om deed en scherven overal. Scherven brengen toch meestal geluk? En even later bijna de strijd verloren door een dier, gekker moet het niet gaan worden. Een immens grote witte zwaan stak zomaar ergens de weg over waar ik hem zeker niet had verwacht. Het was volgens mij een mannetje en ik kon nog net remmen. Ik liet hem oversteken en vervolgens draaide het beest zijn nek om en bleef mij indringend aankijken alvorens verder te gaan wandelen. Oogcontact met een witte zwaan en volgens mij begrepen wij elkaar heel goed… Water en lucht en voelen en denken… het was een mooie ervaring, zeker. Bij het kijken naar de waterlelies kwam er een libelle op mij zitten die niet weg wilde gaan. En ook deze libelle had oogjes die naar mij keken. De libelle staat ook voor water en lucht en voor dromen en verandering. Waar de mensen communiceren aan het verleren zijn gaan de dieren wel met mij communiceren. Spreken is dieren en zwijgen is mens.

Confucius was een denker en sociaal filosoof uit het oude China. Het juiste te zien en het niet te doen is lafheid. “Ik deed het gewoon”, een uitspraak die ik gisteren van iemand vernam. Het leven geeft je soms prachtige cadeautjes en gisteren was zo’n cadeautje. Iemand van wie ik veel kon leren, zomaar opeens op mijn pad. Als je onbevangen de wereld in hobbelt komen de mooiste mensen op je pad. Later kun je er dan weer over nadenken. Mijn school is de wereld om mij heen door mijn ogen bezien en met ogen van andere mensen die met mij meekijken en meedenken. Het ontroert me en ik word er zelfs een beetje stil van, bewust van.

Het laatste nieuws vanuit Griekenland is dat het pinnen er moeilijk is door lege geldautomaten. Neem dus voor de zekerheid bewust wat contanten mee op vakantie of andere valuta. Afijn zo met iedereen in Griekenland gaat er straks een mooi plaatje ontstaan van de situatie daar. Het begint hier bijna op een nieuwsblog te lijken… Mijn vriendin en ik konden gisteren lachen om de column van Rob Hoogland in De Telegraaf over een verveelde tiener op Texel, hilarisch en zo herkenbaar in het nu. Een van mijn vriendinnen was naar het favoriete land van een andere columnist geweest  en zij kon mooi vertellen over de verstedelijking daar. Het mooie China, heel veel mensen van het platteland trekken naar de steden toe en werken daar in immense hallen tegen een in onze ogen hongerloon. Met zijn allen wonen zij in complexen buiten het bedrijf en hebben wel allemaal een telefoon en delen een televisie met zijn allen. Twee of drie keer per jaar gaan zij naar familie terug op het platteland. Zij was vooral in shock door de regels allemaal in ons land en als je dan zag hoe het er daar aan toe ging. Wij zijn doorgeschoten en daar komt heel langzaam de verandering. En ik denk dat wij wel eens een keer een klein tandje minder kunnen hier met milieu als melkkoe. Als je ze daar gaat vertellen dat een paar oude auto’s hier de stad niet meer in mogen rijden dan rollen ze daar van hun stoel van het lachen. Laat andere landen eerst eens met milieu in de buurt zien te komen van ons land en andere landen en dan praten we weer eens verder… Opkomende landen die er nog jaren over gaan doen om bij ons in de buurt te komen. En zijn ze bij ons dan zijn wij weer verder en staat er op elke hoek van de straat hier een windmolen die tegelijkertijd een auto van energie voorziet. En zo blijven de verschillen groot. De verschillen kunnen ook met de tijd wegvallen of zelfs compleet omdraaien, je weet het niet… En natuurlijk profiteren wij en andere landen nu van de lage lonen daar, is een feitje. Die lage lonen kunnen alleen maar omdat ze niets of weinig aan milieu en arbeidsomstandigheden doen. Je ziet dat het werken aan milieu daar wel begint te komen en dan zullen de lonen gaan stijgen, kan niet anders. Natuurlijk zijn de mensen daar blij met werk want werk is inkomsten en zorgen voor familie. En als mensen geen geld verdienen is de werkeloosheid nog groter en de armoede. Je kunt het een beetje vergelijken met de buitenlandse werknemers in ons land die veelal van het platteland in hun eigen land zijn weggetrokken naar ons land en om bij ons werk te doen wat hier niemand wil doen of kan doen. Landen, volop in beweging, geld en milieu. Je zou bijna de bewuste definitie van mens zijn gaan vergeten… Laat de eerste mensen die op aarde waren beelden zien van ons nu en ze gaan in shock terug naar hun eigen tijd.