Wat een weelde dat ik in Nederland blog… Je zal in een land bloggen waar ze niet blij met je zijn, stokslagen of zweepslagen in het openbaar en gevangenisstraf. Als je dan in de gevangenis zit en je hoort van de korte wandeling met stappenmeter van wat afgevaardigden uit landen die weinig ophebben met persvrijheid dan ga je er toch niet vrolijker van worden, eerder stil. Er kwam gisteren bij onze Voedselbank toevallig een boekje binnen over stilte van Hans Bouma. Dingen waar eigenlijk geen woorden voor zijn en waar je ook maar beter over kunt zwijgen. Ik denk dat iedereen dit wel eens heeft, geen woorden voor dingen, ik heb het zelf best wel vaak. Als je op het strand staat en de zee ziet dan zijn woorden eigenlijk overbodig. Soms is zwijgen ook beter omdat praten meer pijn en schade kan veroorzaken. En nu ik daar toch over schrijf, Roel van Duijn was boos en teleurgesteld over een CTIVD rapport dat eerder deze week verscheen. Ik heb hem het advies gegeven om te blijven lachen… niet in boosheid blijven hangen, daar hebben we al genoeg mensen van op de wereld, lol.  Roel noemde het rapport een grote witwasoperatie en daar kon ik dan weer om lachen. Ik ga het eens op mijn gemak doorlezen allemaal tijdens het doen van mijn bonte was aanstaand weekend. En misschien ga ik er dan nog iets over schrijven of ik ben stil gevallen na het lezen, lol. Buiten dit alles, het lijkt mij dat de CTIVD en de andere diensten nu wel even iets anders te doen hebben. Iets in het nu en voor iedereen en voor de komende generaties.

Wat een soap deze week met meerdere dingen… Gisteren tijdens mijn bezigheden even het Kamerdebat zitten luisteren. En wat zonde van de tijd als je als wetenschapper een avond ergens bij mag zitten en je niets over binnenlandse zaken mag zeggen. Dan kun je beter net als ik, de boel gewoon volgen via de livestream of te wel een rechtstreekse uitzending en ondertussen andere dingen doen. En wat grappig dat als je zestig jaar oud bent dat je denkt dat iedereen tegenwoordig getriggerd zegt. Wel grappig dat het mij weer triggert tot een nieuw spreekwoord, uit de Kamer triggeren. Er kwamen nog wel meer niet Nederlandse woorden voorbij, zoals handelen uitgesproken in het Engels. Zelfs wat Duits van vroeger kwam weer voorbij zeilen, wir haben…. Ik ben zo benieuwd wat voor taal de mensen op een inburgeringscursus in het nu leren… De olifant was ook weer in de Kamer terug en zo maak je van een debat een olifant. Er was ook een geest in de Kamer, een zieke geest, daar kan ik ook weer iets mee in het nu. De geest is uit de Kamer en na wat gepimpel is de kamergeest wat simpel. Ik ben meer van: met een goed geloof en een kurken geest drijft men de zee over. En een kind dat zijn eerste tandje krijgt en er dan steeds wat tandjes erbij krijgt, of iemand met een lege mond die een kunstgebit krijgt, allemaal tandjes erbij. Je kunt er een mooie carnavalskraker van maken: doe een tandje naar voren, doe een tandje opzij, doe een tandje naar voren, doe een tandje erbij en maak iedereen blij. Wat er al niet door je hoofd kan gaan als je zo op de achtergrond alles hoort.

Ik vond het wel een mooie dat individuen wereldwijd nog de verlichting moeten ondergaan. Ik wou mag ook weer. Hoe leer ik iemand dat je in onze taal kunt kiezen uit: ik wilde of ik wou? Wat wou ik ook alweer weten? O ja, of er iets concreets uit de rechtstreekse uitzending zou komen. De politie krijgt nu geen andere wapens om 23:51 uur, gaap. In dialoog blijven met iedereen en dan misschien op een ander moment wel andere wapens, ruis en gaap. Deradicaliseringsprogramma gaat het Scrabble het woord van januari 2015 worden. De grenzen blijven open. Een mooi sociaal voorleesverhaal voor het slapen gaan als toegift. Alles kwam goed met moties en dus lekker slapen, dromen over luchtballonnen en vandaag gezond weer op de been met een frisse geest. En het mag ook wel eens geschreven worden, bedankt allemaal gisterenavond in de Kamer dat jullie mij aan het lachen hebben gemaakt en dat ik dit in alle vrijheid op mijn blog mag schrijven. Ik wou dat de hele wereld eens ging lachen…

Om de boel op zo’n dinsdag een beetje op te vrolijken even iets anders. Ik had mij er al een over verbaasd en ik zat laatst bij familie op de bank en toen ging het er ook over: het gratis trouwen. In het kader van de normen en waarden binnen mijn familie, zij zullen het delen van deze romantische gebeurtenis vast niet erg vinden. Een van mijn nichtjes ging gratis trouwen, zij wilde nooit maar in verband met alle regeltjes in Nederland was het op papier voordeliger om nu te gaan trouwen. Dan kom je dus bij de burgerlijke stand en daar staat dan een man van de gemeente die een praatje maakt met een van de kinderen. Het kind vertelt spontaan dat zij na de trouwerij naar een stad in Europa gaan vliegen. Waarop de man vriendelijk en begripvol vraagt: “leuk zeg en je hebt vast nog nooit gevlogen?” Vervolgens begint het kind dan te vertellen over de lange vliegreis en de vakantie van een aantal weken in het buitenland en babbelt lekker verder over wat hij allemaal al van de wereld heeft gezien. Ik had hem persoonlijk wel gemaakt als medewerker van de gemeente… “Waarom gaan je ouders dan gratis trouwen?” Oké, de vraag niet aan het onbewuste kind stellen, wel aan de bewuste ouders. Wat ik zelf dan zou kunnen bedenken: het wordt aangeboden en dus maken wij gebruik van dit recht. En je kunt ze geen ongelijk geven. Ik probeer om nooit te oordelen want misschien geeft het stel het geld wel aan een goed doel, zou kunnen. Gratis trouwen en dan het geld wat het je anders had gekost doneren. (Gemiddeld zo tussen de 400 en 900 euro.) Ik zou zelf zou er een inkomensgrens aan vastkoppelen, een gratis potje is eigenlijk voor mensen die het door wat voor omstandigheden ook, zelf niet kunnen betalen. Die potjes waar er zoveel van zijn ontstaan in ons land en waar zoveel onterecht uit wordt geplunderd. Van dit extra geld zou je weer meer handen aan een ziekbed kunnen neerzetten in plaats van handen onder een laken in een gratis huwelijkshemelbed…

Als ik zo mijn opgeschreven denken op mijn blog van de laatste dag van vorig jaar en de eerste dag van dit jaar eens overdenk dan zat ik een aardig stuk in de richting te denken. Dat veel gedachtes de eerste twaalf dagen van het nieuwe jaar al items zouden worden, helaas eigenlijk. Ik kijk en lees vol verbazing naar de berichtgeving nu. De oudere mensen relativeren meestal nog het beste, zoals een iemand die vertelde dat je in de oorlog nooit een veilig gevoel  had.  “Je ging de deur uit en werd even later weer ergens binnen getrokken en net op tijd want de granaatscherven vlogen in het rond.” Er waren toen heel veel mensen die de strijd aangingen in eigen land voor vrijheid. In mijn overdenkingen mis ik dit gevoel wel eens, mensen geven te makkelijk op. Ik ben dan al snel geneigd om te denken dat mensen in hun eigen land de boel mooi en leefbaar zouden kunnen maken. Jammer genoeg is dit door de corruptie in wat landen bijna geen doen. Teleurgesteld komen mensen dan naar hier in de hoop op vrijheid en bed, brood en bad. Het is met alles zo, onkruid bestrijden bij de wortel en als dit niet lukt dan is iets kansloos. Ik had het met mensen ook nog over de voorkant van een van de grote kranten van Nederland. Angst groot op de voorpagina en in het klein erboven dat ze bij Charlie Hebdo blijven lachen. Ik had ze persoonlijk net andersom geplaatst, misschien een paar kranten minder verkocht, tja. Ik vertelde laatst nog mijn ervaring met een agent die toezicht moest houden en op verzoek van een vrouw even een foto van haar ging maken. Ik stond er bijna naast en de agent had beide handen om het toestel en was zich onbewust van zijn verdere omgeving. Misschien zie ik het anders, zou kunnen, de tijd van vrolijk plaatjes schieten is volgens mij allang voorbij in het nu. Het maakt het leven er allemaal niet leuker op maar soms zijn veranderingen per direct nodig en niet nadat er weer eens een gebeurtenis heeft plaats gevonden. En dit valt niet onder het toegeven aan angst, wel aan realistisch handelen en vooruitkijken. Het is te triest voor woorden dat veel Joodse mensen nu weg willen gaan, de echte vooruitkijkers waren een paar jaar geleden al terug gegaan. Ik vraag mij af of de hele wereld weer een grote trektocht gaat worden, net als heel lang geleden. Ik vertrek niet, zelf bedacht.

De afgelopen tijd komt het veel voorbij zetten, gelijk hebben, hij of zij heeft gelijk. Ik krijg zelf ook vaak gelijk van mensen en dit is leuk maar ik heb liever feedback of meedenkers. Gelijk voelt voor mij als twee kleine kinderen die om een stuk speelgoed strijden: is van mij, nee van mij. Het bracht mij wel aan het denken, bestaat gelijk hebben eigenlijk wel? Als heel veel mensen iemand gelijk geven dan gooi je eigenlijk de deur dicht tot verder nadenken. Je kunt het wel eens zijn met iemand zijn woorden, met iets wat iemand zegt. Heeft die persoon dan gelijk of ben je het eens met iemand zijn idee of visie voor het moment of zolang als het duurt? Als je gelijk hebben zo bekijkt dan laat je ruimte over. Het is toch gewoon eng als iemand altijd gelijk heeft want dan zou zo iemand een superman of vrouw zijn, is onmogelijk. Heel veel visies en ideeën van mensen samen komen in de buurt van gelijk hebben. Ook als iemand alleen een uitvinding doet dan kan deze uitvinding nooit tot stand zijn gekomen zonder kennis van anderen. Heb je dan alleen gelijk en die uitvinding gedaan? Je bedenkt een idee voor een nieuw bedrijf en het wordt een winstgevende zaak. Schouderklopjes en hij of zij had gelijk, nee iemand had de moed om het door en op te zetten en daarom werd het een bedrijf samen met de ideeën van andere werknemers erbij. Je hebt dus eigenlijk nooit alleen gelijk, kan ik dit zo denken?

Gelijk krijgen en een heleboel mensen achter je verzamelen die vinden dat je gelijk hebt, ik zie het vaak om mij heen gebeuren. Er haken dan ook weer eens mensen af omdat ze zich niet meer kunnen vinden in het gelijk van de groep en zij gaan hun eigen gelijk uitdragen. En wie heeft er dan weer gelijk? Raar toch eigenlijk, gelijk. En wat te denken van: we zijn zonder kleren aan allemaal gelijk, is eigenlijk ook niet zo. Het gelijk zit niet in het omhulsel, het lichaam, wel in de hersenen en de manier van het kunnen gebruiken ervan. Als alle hersenen zouden denken dat iedereen gelijk zou zijn dan was er nu een vreedzame samenleving zijn en waarschijnlijk een oersaaie. En het houden aan regels, doe je dit niet dan heb je ongelijk. En ben je het er niet mee eens dan ga je naar de rechter om toch gelijk te krijgen. Normen en waarden staan niet duidelijk in de wet en dus maakt iedereen zijn eigen waarden en normen. Wie heeft er dan gelijk als ze in de wet niet terug te vinden zijn? Of in de wet van het ene land wel en van het andere land niet of in de ene gemeente wel en in de andere gemeente niet of in het ene huis wel en in het andere huis niet. Inkomensongelijkheid en heb je gelijk als je zegt als je niets hebt dat er ongelijkheid is? En als je bijna een hele straat bezit heb je dan gelijk als je niets aan andere mensen geeft of heb je dan ongelijk? Het woord gelijk is eigenlijk geen woord. Zou ik het kunnen vervangen door een ander woord zodat het lijkt alsof iedereen gelijk heeft? Het eerste wat dan in mij opkomt is het woord respect. Respect voor elkaar en dan is iedereen toch gelijk? Respect… wat was er ook alweer met dit woord aan de hand?

Het is altijd best wel leuk om iemand tegen te komen die ook een ander geheugen heeft. Ik word er soms best wel moe van, laatst nog met kerst op een feestje. Daar was iemand die er het jaar ervoor ook was en mij toen in geuren en kleuren het gerecht ging vertellen wat zij toen met kerst ging eten. Ik vroeg haar of het gerecht vorig jaar nog lekker was. Zij kon het zich niet meer herinneren, terwijl ik nog wist waar ze zat toen ze het vertelde en wat het gerecht was. Mensen kijken je dan aan alsof je gek bent. Net zoals dat iemand mij vier jaar geleden een verhaal vertelde en alleen met de voornaam erbij van de persoon. Vier jaar later kwam ik de persoon uit dit verhaal toevallig tegen en ik legde een verband. Ik terug naar de persoon die het verhaal vertelde en het was de juiste persoon. Monden open, hoe leg jij dit verband? En zo kan ik nog wel even doorgaan en soms maakt het mij verdrietig. Het kan ook voordelig zijn want laatst had ik iets en toen wist ik dat een schrijver er een half jaar geleden een artikel over had geschreven en ik kon het artikel zo opzoeken. Ook in boeken, ik ben mijn eigen boekenlegger of zoekmachine soms, lol. Je kunt het ook trainen en dan hoef je niets meer in te scannen op je computer, nog meer lol. Het brein is echt te leuk en soms ook wel eens lastig.

Wat ook erg lastig is: kanker. Een van mijn beste vriendinnen is nu zo met haar eigen dood bezig dat ik er even tranen van in mijn ogen kreeg. Ik begrijp wat zij wil maar er staan mensen en ruimte in de weg om haar laatste wens te verwezenlijken en mensen verander je niet. Ik begrijp nu nog beter waarom ze het een zachte dood noemen als iemand plots in zijn slaap op oudere leeftijd komt te overlijden. Als je weet dat je jong gaat sterven dan is het een heel ander verhaal. Ik begrijp ook een beetje haar verdriet van de mensen om haar heen die verdrietig zijn. Ik heb het zelf meegemaakt dat mensen aan mijn bed stonden te huilen om mij en dat doet dan zo’n pijn. Ik kan niet voelen wat zij voelt, ik kan mij wel voor een groot deel door mijn eigen levenservaringen in haar verplaatsen. Ik had nog maar een bloemetje voor haar meegenomen en krasloten. Lachen om herinneringen, lekker gegeten en zitten luisteren naar haar angsten. Dan krijg je net na zo’n gesprek van iemand een klaag chat binnen dat zijn wasdroger stuk is. Zoiets kan mijn brein dan even niet aan… De een heeft nog even te leven en de ander klaagt over een wasdroger. Je kunt je kleding ook drogen op de verwarming of op een droogrek, denk na, hier is wel een oplossing voor. Een oplossing voor haar kanker is er nog niet, bewust van.

Ondanks alle ellende in Frankrijk, ik had gisteren eigenlijk een leuke dag. In de ochtend een iemand een vriendelijke dienst aangeboden, gewoon vanuit het hart. En in de middag moest ik afscheid nemen van iemand die overging naar een andere zorgverlener. Afscheid? Nee natuurlijk niet, we gaan samen nog leuke dingen doen en lachen. Mocht de zorg die u nu gaat krijgen niet genoeg zijn dan belt u maar af en toe en dan kom ik even gezellig langs en dan doe ik wat dingen. Sterker nog, het gaat er alleen maar leuker op worden want ik kom dan gewoon als onbetaalde gezellige Ingrid. En weer iemand blij die eerst alleen maar bergen zag. Deze persoon kan het eigenlijk ook makkelijk af met minder zorg, het ligt alleen aan de zorgmedewerker. Goede krachten zijn schaars en zij zouden eigenlijk een vast contract verdienen. Als een soort hechting met het bedrijf en een stukje waardering van het bedrijf en overheid. Ik ga later nog uitleggen waarom dit voor mij zo lollig is. Onder het mom van blijven staan waar ik voor sta.

Over hechting ging het ook in de avond. Daar waar heel Nederland op de bank voor de televisie of in zijn eigen kleine virtuele ruimte zat (aannames), daar zat ik bij een avondje met Ad Verbrugge. Natuurlijk weer tussen de bijna allemaal grijze duiven in en mijn pret was er niet minder om. Ad Verbrugge is universitair hoofddocent sociale en culturele filosofie aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Hij doet nog veel meer maar daar gaat het allemaal niet om. Ik kijk en luister altijd bewust naar de persoon en zijn verhaal was goed, leuk persoon en nog een lekker ding ook. Kortom, mijn avond kon niet meer stuk en hij kon nog zelf nadenken ook, lol. Filosofie mag nooit verdwijnen want als je wilt dat mensen zelf weer gaan nadenken dan heb je ook wijsneuzen nodig en die kunnen vaak iets bedenken waar iemand anders overheen kijkt. Is geen uitspraak van Verbrugge, gewoon van mijzelf…  Ik ga de avond niet inhoudelijk herhalen… je koopt maar een boek van hem. Hij kan dan in Leiden blijven wonen, ook leuk voor de toekomstige geschiedenisboeken van Leiden. Zelf een boek kopen, zelf lezen en zelf nadenken. Ik had nog de hoop dat hij mij kon vertellen waarom het Forum voor Democratie alleen uit mannen bestaat en waarom ik als niet twintigjarige niet naar de winterschool mag. Ik had daar nog steeds geen antwoord op terug gekregen. Ik dacht eerst dat je alleen twintig moest zijn en man maar dat man stond er niet bij, mijn brein deed bij het lezen een aanname, lol. Hij wist het ook niet en hij begreep wel dat mijn binding nu weg was met dit forum, als je mensen buitensluit… Ja, als je met een foto en naam ergens op staat dan krijg je ook de vragen. Elkaar bewust maken van op zo’n avond. Zo leert de een van de ander, samen

Gisteren weer gewoon door met de afschuwelijke gebeurtenis van Parijs nog in gedachten. Er was weer voedsel uit te delen bij onze Voedselbank, mensen met hun eigen soms afschuwelijke problemen. Natuurlijk spraken wij onderling wel even over het verschrikkelijke gebeuren en spraken wij ook over de opvallende momenten. Het was niet alleen mij opgevallen, de reactie van Samsom eergisteren. Mijn collega en haar man hadden zich ook zitten verbazen, iets zeggen terwijl je niets zegt. De burgemeester van Rotterdam sprong er dan weer positief uit door zijn taalgebruik en boodschap. Spreek de inwoners toe in gewone begrijpelijke taal en wees duidelijk. Een soort van Nelson Mandela in de islamitische wereld zou ook helpen, de katholieken hebben immers de paus. Mensen die een positieve verandering teweeg zouden kunnen brengen, daar zijn wereldwijd genoeg vacatures van om in te vullen.

Bij onze Voedselbank hadden wij verse kaas gekregen en iemand kwam appels brengen. Toen ik vroeg of de appels uit Nederland kwamen moest iedereen lachen. Ja natuurlijk, nou tegenwoordig komt fruit ook uit andere landen en ik vond zelf mijn vraag niet zo raar. Ach, ik laat mij graag uitlachen, ik kan het hebben. De eerste cartoon van mij was ook al verzonnen toen ik mijn mening uitsprak over een krat met loodzware wortelen die ik weigerde te tillen. Mijn vrijheid om dit te zeggen en dan een cartoon met een wortel erbij. En zo verwerk je met zijn allen op je eigen manier alle gebeurtenissen. De cliënten waren met andere dingen bezig en iemand had een koelkast nodig. Het verschilt per gemeente of je daar een aanvraag voor kunt doen en volgens deze cliënt: geen koelkast van de gemeente. Toevallig was er een andere cliënt die een koelkast voor deze cliënt over had en zo ontstond er weer een samen, erg mooi. Een iemand kon weer lachen om een goede uitslag over de eigen gezondheid. Een ander was ook blij omdat de situatie beter was geworden en er een eind aan het pakket gaat komen. Ook weer een nieuwe cliënt en die was weer blij met het voedsel. Een iemand laten lachen en samen weer blij. De tijd genomen om even naar wat mensen die minder blij waren te luisteren en de uitgifte was om. Waar mensen gisteren met pennen, potloden en teksten in de regen stonden daar gingen bij ons mensen lopend of met de fiets naar huis toe. Geen bordje aan hun fiets of boodschappenwagentje met de tekst erop: ik kom van de Voedselbank. Vaak eenzaam door de regen heen naar huis. Hebben zij thuis ook nog de mooie beelden op de televisie gezien van alle mensen samen bij elkaar? Of sluiten zij zich bewust af voor nog meer ellende omdat hun eigen situatie vaak al met geen pen of potlood te beschrijven is?

Het nieuwe jaar is net een week jong en we gaan alweer de straat op met zijn allen om steun te betuigen aan de slachtoffers en de nabestaanden van Parijs. Neem daar dan ook even de zeker twintig dode studenten bij die door explosieven zijn opgeblazen in Jemen. Zij vielen door Parijs een beetje in het niet, studenten die hoop hadden voor de toekomst. Die hoop werd figuurlijk weggeblazen. Nee, als je gaat meelopen met een tocht dan ga je niet alleen de straat op om steun te betuigen aan de slachtoffers van Parijs. Eigenlijk ga je maar met een gedachte de straat op: ik word schijtziek van alle gewelddadige en moordlustige mensen. Mensen die een samenleving bewust willen ontwrichten. Je zegt eigenlijk met zijn allen: “dit accepteren wij niet!” Ik vrees dat we dit jaar nog veel de straten op zullen gaan.

Ik was in november nog in Parijs en de beveiliging was toen al overal zichtbaar. Het enige wat je kunt doen is opletten en alles voorkomen is onmogelijk. Een wereld gaat er niet meer komen, teveel geschiedenis ondertussen en als iets zich herhaalt dan is het… juist de geschiedenis. Het is zoals het is. Volgens mij had ik er vorig jaar al eens iets over geschreven, we begrijpen elkaars humor niet meer. Er zijn hele bevolkingsgroepen die denken dat als je een grapje maakt dat je het serieus bedoeld. Tegenwoordig zeg ik het er meestal bij dat het een grapje is… Vrijheid, nous sommes tous Charlie.

Gisteren was een zwarte dag, de dag van een heel zwart potlood. Mensen die vanwege cartoons om het leven zijn gebracht en het schokt de samenleving nog. Ik had even de gedachte dat niets de mensen meer kon schokken. Charlie Hebdo, alle slachtoffers waren alleen maar hun beroep aan het uitoefenen. De redactie wilde alleen maar de mensen aan het lachen maken en een beetje de mensen tot nadenken aanzetten, misschien. Gelukkig denken mensen nog na en de meeste mensen (her)denken samen: deze terreurdaad accepteren wij niet! En zo is het maar net.

Spiegeltje aan de wand, wie heeft de meeste rimpels en twijfels van het land? Ja, ikke! Gisteren was de dag van de twijfels. Wat zegt mijn gevoel en wat zegt mijn verstand en wat ga ik doen? De een zegt dit en de ander zegt dat en vreemd genoeg geven zij mij wel allemaal gelijk. Dit gelijk zou mijn twijfel kunnen wegnemen, toch is het mijn eigen knoop die ik zelf uit elkaar zal moeten halen of doorhakken. Iets doen wat zo erg tegen mijn gevoel en verstand indruist maakt mij diep ongelukkig. Gelukkig kwam er ergens voorbij dat je van lachen rimpels krijgt en dus is ongelukkig zijn toch nog ergens goed voor… En als ik nou eens blijf staan waar ik voor sta? Mij niet aanpas? Het leven is geweldig op deze wereld… Ik kan er altijd na afloop weer een stukje op mijn blog over schrijven dan kan de hele wereld weer meegenieten en lachen…

En dan in de avond naar een schildersclubje, twijfel waar het was in het donker, gezocht en niet gevonden en dan niet meer twijfelen en bellen om het zeker weten, lol. Ik ging even kijken of het iets voor mij was en allemaal gezellige mensen die lekker bezig waren. Zij zouden het leuk vinden als ik bij hun clubje kwam. En dan ook weer de twijfel, mijn ideeën komen vaak spontaan op en dan voer ik ze uit. Vroeger moest ik ergens verplicht grachtenpanden gaan zitten tekenen en dat werden dan wolken met vogels. Liet je mij vrij met tekenen en zelf iets bedenken dan won ik er een wedstrijd mee. Ik was nog een keer derde met een paascreatie, lol. Mensen vinden mijn schilderij mooi met voedselbonnen van de oorlog erop van vroeger en met voedselpasjes van nu erop van onze Voedselbank. Spontaan ontstaan en het heeft een boodschap. Net wat je erin ziet natuurlijk maar de boodschap is vrede. Pas ik op een clubje, binnen en op vaste tijden? Twijfel…

Voor mijn eigen lieve twijfel vrede, ik ga er nog maar eens een paar nachtje over slapen en vandaag dan weer lachend de dag in met rimpels. En als de knoop is doorgehakt dan zien de mensen dit wel aan mijn gezicht dat altijd boekdelen spreekt, zeker.