Een kleine domper voor mijn vriendin gisteren, uit het bloedbeeld bleek dat ze te zwak was voor de nieuwe chemokuren die vandaag zouden beginnen. Goed eten, rust nemen en vooral niet met mensen in contact komen die verkouden of ziek zijn, tja. Ebola ook nog maar even zien weg te houden hier in Nederland. Samen gezellig een bordje met gezond eten naar binnen zitten werken en samen zitten kijken naar het avondrood, de bliksem en de mooie lucht. Zo kwamen we ook op de mooie zwermen van de spreeuwen in de lucht, hoe weten ze nou dat ze bij elkaar moeten komen voor de trek? Welke spreeuw begint en wie leest de routekaart? Het is wel een prachtig gezicht zo’n zwerm spreeuwen en ze dansen gewoon in de lucht samen. En de fruitvliegjes, kunnen zij ook kaartlezen? Wanneer gaan die eens naar een ander land vertrekken? De overlast van die beestjes blijft nog steeds groot in delen van Nederland.

Over kaarten gesproken, ik was gisteren op een gemeentehuis om een identiteitskaart af te halen samen met een oudere nog thuiswonende mevrouw. Wat een toestand als je oud en slecht ter been bent en je moet een nieuwe ID-kaart. Je moet de kaart zelf afhalen en ervoor tekenen en hoe doe je dat als je afhankelijk bent van.. Mevrouw voor het gemeentehuis in de auto laten zitten en nadat ik binnen de situatie uiteen had gezet, kwam een medewerkster naar buiten om haar de ID-kaart te overhandigen en haar een handtekening te laten zetten. Mijn auto was even de afdeling burgerzaken, te leuk! De medewerkster vertelde mij dat ze een keer per jaar in de verzorgingshuizen de ID-kaarten brengen en thuis alleen bij burgers die bedlegerig zijn. Deze mevrouw viel dus tussen de thuiswonende en het ID-schip in. Alles weer mooi opgelost en iedereen was weer blij. Het maakt je er wel weer bewust van hoe afhankelijk mensen soms zijn van andere mensen. Het elkaar helpen en het naar elkaar omkijken is zo belangrijk.

Mijn dag begon gisteren met iemand die zelf appelmoes aan het maken was, lekkere geur om je ochtend mee te beginnen. Een potje is soms handig maar zelf gemaakt is nog lekkerder. Over toeval gesproken, ik hing later in de middag zelf met mijn hoofd tussen de appels. Ik ging even bij iemand langs die een appelboom had en zelf niet bij de appels kon komen. Ik mocht ze plukken en dan meenemen naar onze Voedselbank, geweldig! Ik ging dus de trap op om appels te plukken en met als resultaat twee kratten vol met appels. Eva tussen de appels en ik zag geen verboden appels. Mijn collega’s vroegen later of ik toch wel kleding aanhad en of ik nog een slang had gezien. De dag kon niet leuker, lol. Wel heel wat rotte appels die uit de boom vielen en zo’n appelboom lijkt dan ook erg op de mensen in de samenleving. Ook daar vallen de rotte appels er op een gegeven moment wel tussenuit.

We hadden later in de avond nog een sollicitatiegesprek en zo weer een team binnen onze Voedselbank compleet gemaakt. De vrijwilliger gaat wel eerst weer meedraaien en ik heb goede hoop. Met mijn collega nog even over de advertentie van onze ‘uit eten actie’ staan mijmeren. Een advertentie met kleine fouten en er stond in dat er ongeveer twintig euro van elk diner naar onze Voedselbank gaat. Dat ongeveer maakt in mijn brein dan weer kortsluiting, hoeveel precies en wees duidelijk, lol. De exacte opbrengst zal wel in de kranten komen en in de administratie en iedereen weer blij. Afijn, het gaat erom dat de mensen eten krijgen, laten we dat doel vooral niet uit het oog verliezen.

En als we niet meer aan eten kunnen komen dan stormen we vreedzaam het gebouw van de Tweede Kamer binnen op een avond… Ik stond er echt van te kijken dat je daar dus zo makkelijk naar binnen kunt lopen. Zo’n honderd Koerden die gisteren stonden te demonstreren bij het gebouw van de Tweede Kamer zijn gewoon de hal van het Kamergebouw binnengedrongen. Niet alleen in ons land maar in andere landen waren er ook van deze acties. Moet je nagaan hoe groot het gevoel van machteloosheid is onder de Koerden. Nou niet alleen onder de Koerden, steeds meer mensen weten het niet meer, of het nou om IS gaat of iets anders, machteloosheid. De stem van het volk, altijd naar luisteren.

Ik ben trouwens heel benieuwd hoe de voedselvoorziening voor alle asielzoekers gaat worden in Nederland. Is daar al een plan voor of gaan deze mensen allemaal bij de Voedselbank terecht komen? Mochten ze bij de Voedselbank terecht komen, ik klim wel weer een appelboompje in, gewoon omdat het leuk is.

Ik heb een leuk weekend gehad, heel veel gelezen, wat documentaires bekeken, zitten goochelen en geschreven. Gisterenavond was er nog een programma op de televisie over het brein, erg grappig. Ik vond mijzelf ook erg grappig met iets wat heel simpel was. De deurbel was al een tijdje stuk, lekker rustig maar ik begon er toch genoeg van te krijgen. Ik zag draadjes de muur in lopen en kwam uit in de meterkast. En daar ontdek je dan weer van alles en ben je lekker bezig zonder overigens het doel op te lossen, de bel maken. Nadat ik alles wist in de meterkast en dingen zag die beter konden deed de bel het nog niet. Waarom je voor de watermeter op je knieën moet is natuurlijk grote onzin, kan beter. Afijn, heel veel denkwerk en toen bleken de batterijen gewoon op te zijn van de deurbel boven de meterkast… Soms zoek je het heel ver, terwijl de oplossing onder je neus ligt. Ik ben er al vaker achter gekomen dat meestal de oplossing voor iets heel dichtbij ligt. Wat weer niet wil zeggen dat je niet op hele leuke dingen kunt komen als je wat verder weg of vooruit kijkt. Soms is het ook heel handig om iets verder terug te kijken in de geschiedenis om het nu beter te kunnen begrijpen.

Er waren genoeg leuke dingen de afgelopen week en de zon scheen heel veel. En wat is de mist mooi in de ochtend en vooral als dan de zon er als een bol doorheen komt te staan, zo gaaf. Om het overige verkeer niet in gevaar te brengen, stop je dan maar niet langs de weg. Ook gaaf dat de zonneauto Nuna 7 als eerste is gefinisht tijdens de Sasol Solar Challenge in Zuid-Afrika. Zonnehoedjes af voor de studenten uit Delft. En een man die in een waterrad over de zee voor de vrede aan het lopen was, helaas niet de hele rit uitgelopen, wel gaaf. De nieuwe collega bij onze Voedselbank was ook heel aardig en ze ging heel goed in ons team op. Nadat zij een middag had meegewerkt hebben we samen met het team besloten dat ze geschikt was en dus mag blijven, zij blij en wij blij. Allemaal gave dingen en dingen om blij van te worden.

Heel even dreigde er nog kortsluiting in mijn blije brein toen er gisteravond een extra Journaal kwam dat onze F-16’s de lucht in waren gegaan boven Irak. Voor het eerst in actie en dat is een extra Journaal waard… Tja, je moet er het blije maar van inzien. Ik moest even aan de zin uit een voetballiedje denken: “we zijn er weer bij en dat is prima.”

Dingen ver weg en dingen dichtbij, blije dingen ver weg en dichtbij, heerlijk toch dat ze bestaan!

Ik ga nog even verder schrijven over de zorg. Er was wel een mooi plan van iemand over een zorghuis voor ouderen, alles onder een dak. Alleen was het plan nog niet klaar, geen cijfers, toch was het idee goed. Alles onder een dak en terug naar klein in plaats van groot. We jagen nu alles de dorpen en steden uit en gaan naar groter en groter en verder en verder weg. Of het nou om de ziekenhuizen gaat, gemeentes die samengevoegd worden, politiebureaus die verdwijnen. Voor de samenleving zou het juist zo goed zijn als alles in het eigen dorp of stadsdeel blijft. Bewust weten wat er leeft en speelt. Ik verneem van veel mensen bij ons in de gemeente dat ze dan hierheen moeten en dan daarheen moeten op de fiets, alles ligt ver uit elkaar. Voor de dagelijkse beweging is het dan wel weer goed. Ook de regiotaxi rijdt er goed door. Die taxi gaat alleen maar gewenster worden als de zorgverzekering straks gaat bepalen naar welke hulpinstantie je moet gaan. Ook in het weekend naar een apotheek gaan is een leuke, soms 15 kilometer rijden. En als je niemand hebt…  Ik voorzie meer taxi werkgelegenheid, lol.

Ik had het laatst ook met iemand over reanimeren. Als je niet gereanimeerd wilt worden dan is het op papier zetten hiervan niet genoeg, veel mensen zijn zich hier niet van bewust. Als jij op straat neervalt en je hebt geen penning om je hals aan een ketting dan gaan de hulpverleners toch met je aan de slag. Hetzelfde als je thuis neervalt, de hulpverleners gaan niet eerst in alle kastje naar een wilsbeschikking zoeken. Je kunt die penning bestellen als je lid bent van de NVVE en het ding kost 37,50 euro en een jaarlidmaatschap 17,50 euro. Heel wat geld voor zo’n plaatje en met de 3D printer is hij een stuk goedkoper en als je handig bent dan knutsel je hem zelf in elkaar. De jongere generatie kan het desgewenst ook op de hals laten tatoeëren…

Tijdens de zorgavond kwam er ook een demente vrouw ter sprake die iemand van de straat had geplukt. Ook dit zien we nu al vaak en gaan we nog veel vaker zien als iemand thuis moet blijven wonen. Ik had hier laatst een hele zoekactie inclusief helikopter en ik zal maar niet berekenen wat daar de kosten van zijn. Het zal je eigen moeder maar zijn…  En wat dachten we van de mensen met ernstige psychische stoornissen, de politie kan nu de hulpverzoeken al niet meer aan. Het is geen somber geleuter, het zijn wat aandachtspuntjes voor de pilot die zorg heet.

Fysiotherapie is ook een leuke, ik kom nu al vaak bij mensen die al door de behandelingen heen zijn. Ik heb het dan niet over een ding waar je zelf wat oefeningen voor kunt doen want dat wordt al volop gestimuleerd, ook vanuit de fysiotherapie. Nee, ik heb het over de mensen die geen geld hebben om de extra behandelingen zelf te betalen en die bijvoorbeeld een hersenbloeding hebben gehad, revalidatie dus. Ook geen somber geleuter, weer een aandachtspuntje.

Om het een beetje te relativeren… Ja de zorgkosten zijn enorm en ja we kunnen er zelf veel aan doen en verbeteren en ja we hebben het nog goed. De samenleving moet voor veranderingen wel sterk zijn en naar elkaar omkijken en misschien zit daar mijn grootste zorg wel in. Ik zie het voorlopig samen nog niet helemaal gebeuren. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken, ikke ga nu even een penning uitprinten…

Ik was de afgelopen week op een avond op een zorgbijeenkomst. Mooie feiten over hoe de zorg per 1 januari 2014 gaat werken, feiten die al bekend zijn en toch ook nog heel wat giswerk. Niet alles is nog duidelijk. Het ging vooral weer over de 50 plussers en op het laatst ging dat mij een beetje irriteren. Of het nou op zo’n avond was of op een andere avond, ik kom bijna geen jonger iemand meer tegen of iemand met een jonge geest met vernieuwende ideeën. Er werden wat zorgplannen gepresenteerd en nergens kwam de automatisering of de robot in terug om kosten te besparen. Het is alsof ik soms in twee werelden leef, de ouderen die vasthouden aan het bestaande en de jongeren voor wie de automatisering en de robots al heel vanzelfsprekend zijn. Ik sprak met twee mensen later nog even, over jong samen met oud in een totaalplan in plaats van de nadruk op 50 plus. Ik ben ook even gaan vragen of er niet een keer een avond voor 50 min kon komen. Eigenlijk zetten we ons zelf met al die doelgroepen buiten de samenleving, samen is iedereen. Het ging op deze avond over hoe eenzaam sommige ouderen zijn en hoe je met een training van drie maanden vrijwillig ouderenadviseur kon worden. De beste man had het over dat ze dan wel een bijdrage vanuit de gemeente wilden hebben voor het vrijwillige deel, de onkosten. De jongere generatie zou denken: wegwezen, wij doen het via sponsoring of crowdfunding. Generaties die botsen maar er dreigen veel mensen uit ALLE generaties na 1 januari 2014 tussen de wal en het schip in te vallen te vallen.

Zoals het er nu naar uitziet, ga je het met een zorgverzekering zonder aanvullende verzekering het niet meer redden. Bijna alle medische zorg gaat via je zorgverzekering lopen. Alleen de zorg voor de dag gaat nog onder de WMO vallen, de huishoudelijke hulp en misschien nog wat geneuzel. Dus daar ga je voor naar de gemeente en voor de rest moet je bij je zorgverzekeraar aankloppen. De langdurige zorg blijft bij het Rijk. Er zijn dus weer drie loketten die ergens over gaan en niet alles is nog duidelijk. We raken steeds meer en meer verstrikt in lange lijnen en de korte lijnen verdwijnen. Je ontkomt er bijna niet aan om in een gebouw alle loketten te gaan huisvesten. Dan heb je nog een probleem, iedereen zit bij een andere zorgverzekering? Die oplossing lijkt mij heel simpel, de gemeente gaat voor zijn inwoners een zorgverzekering inkopen. Voordeel dat je voor alle inwoners een zo laag mogelijke prijs kunt gaan bedingen, nadeel dat je als zorgvrager geen inspraak meer hebt. Het is wel absurd dat je lichaam straks een verzekerd ding gaat worden. Voor alle mankementen aan je lichaam bij verschillende instanties aankloppen. En voor dingen die buiten de boot gaan vallen ga je aankloppen bij je familie of buren en maar hopen dat ze dan opendoen… Ik ben al zover dat ik een offerte ga opvragen wat het gaat kosten om mij om te bouwen naar robot, boutjes en moertjes uit China en programmeurs uit India en dan kom ik een stuk goedkoper uit dan met een lichaam van vlees en bloed in Nederland, lol.

Nog iets wat nog meer buiten de boot gaat vallen, de aangepaste werkschoenen of schoenen voor minder valide mensen. Als er alleen paarse schoenen aangeboden gaan worden een keer in de twee jaar door de verzekering dan heb je het er maar mee te doen. En dan neem ik nog even niet het feit mee dat een groot deel van de bevolking volgend jaar de verplichte zorgverzekering niet meer kan betalen, laat staan het eigen risico. En een verzekering heeft ook aandeelhouders die wel eens een paar nieuwe schoenen willen kopen, zo belangrijk. Eigenlijk kun je dus maar beter aandelen kopen en daar zelf je nieuwe schoenen van kopen en waar je zelf wilt, dan als zorgvrager te moeten gaan zeuren om een paar paarse schoenen. Het is allemaal te leuk.

Op de avond kwam ook de spreuk voorbij: we weten pas hoe het zal gaan, als het een tijdje loopt. Een tijdje is minimaal twee jaar… En neem daarbij de grootste onzekerheid, als er weer landelijke verkiezingen gaan komen. Er is grote behoefte aan mensen die hun nek gaan uitsteken en mensen die grenzen overgaan, tja. Morgen meer.

Ik had het eerder al over het cijfer van alle mensen die niet (wit) werken in Nederland. En zo kwamen er ook wat cijfers bij van hoeveel werkelozen er in de toekomst gaan ontstaan door de automatisering. Als ik wat goochel met al mijn cijfers dan zit over tien jaar zo’n twee derde van de bevolking in Nederland thuis zonder baan. Natuurlijk een flutcijfer want omstandigheden veranderen per dag in ons land en in de wereld. We mogen allang blij zijn als we er allemaal nog zijn over tien jaar, lol. Omdat ik graag wat vooruit kijk en denk, kwam ik wel op een ander iets. Stel dat er straks drie miljoen robots in het rond huppellen. De robot vervangt de mens. Hoe zit het dan met de rechten van de robot? En welke partij gaat de belangen van de robots in Nederland behartigen? De Nederlandse Robot Partij natuurlijk, de NRP!

We trekken de robots gelijk met de mensen en dus zijn het ook mensen en hebben zij dezelfde rechten als de mensen. Voor alsnog programmeren de mensen de robots tot ze zover zijn dat ze dit zelf ook kunnen. Stel dat door een programmeerfout een robot een ouder iemand onder de koude douche zet in plaats van onder de aangename warme douche? Dan ga je naar de rechter en wie gaat er aansprakelijk worden voor deze fout? De programmeur, de mens natuurlijk. Interessanter gaat het worden als de ene robot de andere robot gaat programmeren. Wat zegt de rechter dan en wat gaan de straffen worden? Is het bedrijf waar de robots werken dan aansprakelijk? En zo niet, wat gaan de straffen voor robots worden? De schroothoop of een taakstraf? Ik voorzie een gigantische leuke baan: advocaat met specialisme robots. En hoe begrijp je een robot als mens, hoe kunnen de robots en de mensen naast elkaar blijven leven en werken? Eigenlijk gaat dit al via de natuurlijke vooruitgang, mensen krijgen robotbenen en robotarmen en dus vallen de grote verschillen straks weg. Je kunt dan ook je lichaam ter beschikking stellen aan de robotwetenschap. Robots krijgen de hersens van de mens en de ogen en haren en zo komt alles tezamen. Geld bestaat allang niet meer tegen die tijd en dan heb je dus toch een soort van basissalaris. Iedereen doet wat leuk is, robot en mens naast en samen met elkaar. Ik mag hopen dat Koningin Robertica dit over vijftig jaar ergens nog kan lezen, misschien geeft ze mij wel een standbeeld in een robotdorp, lol.

Nou, dan maar weer even terug naar het nu en nuchter kijken of we soms toch nog een andere kant op kunnen gaan, iets wat de menselijkheid en humaniteit nog een tijdje in stand kan houden. Die weg is voor nu toch nog iets korter.

Ik voel mij steeds onveiliger op straat. Waar komt dat gevoel toch vandaan? Ik liep de afgelopen dagen weer eens tegen twee mensen aan met een koksmuts op. Een boek waarin een diëtiste en een kok voor de haastige mensen gezonde recepten hadden gezet en of ik belangstelling had. Ik verwoorde het dan nog netjes: “nee ik kan zelf bewust nadenken en ik heb zo’n boek niet nodig, bedankt.”  Een paar meter verderop stonden wat mensen met papieren kranten. Omdat ik weer een onveilige zone voelde aankomen, bewust de andere kant op gekeken en hard doorgelopen. Ik lees online en ik wil voor de verdieping nog wel eens een losse krant kopen, zelf bewust voor gekozen en over nagedacht. Ook geven mensen mij soms hun oude papieren kranten en ik kom zo gratis aan de papieren kranten. Ik zag even verderop mensen staan met groene mutsjes op en een display met papieren vellen. Ik keek links en rechts maar er was geen enkele uitwijkmogelijkheid. Dan maar de gevarenzone in en snel doorlopen, helaas te laat. Ik riep al voordat de mond  van mijn tegenstander ook maar open kon gaan: “nee, bedankt.”  Waar bedankte ik eigenlijk voor, vroeg ik mij dan later weer af? Eenmaal thuis gekomen kwam de echte klap pas. Het besef dat ik voor onze Voedselbank ook af en toe bij een supermarkt sta om de mensen te vragen om voedsel te doneren. Ik werk dus zelf mee aan dat onveilige gevoel op straat. De volgende keer toch maar eens aan de mensen vragen hoe zij mij ervaren, lol.

De apotheek is nog zo’n onveilige plek, hilarische bewuste verhalen. Een praatje maken met de apotheker is er niet meer bij. Vroeger durfde je nog wel eens te vragen: “zal het gaan regenen?” Of: “moet ik een parkeerschijf zetten?” Nee, die tijd is over want voordat je het weet betaal je zes euro voor informatieverstrekking, lol. Je komt tegenwoordig binnen en trekt een nummertje en zegt als je aan de beurt bent je adresgegevens en geboortedatum en zegt verder op alles nee en je verlaat zo snel mogelijk het pand. Gedag zeggen is er ook niet meer bij want voordat je het weet heb je een ’tot ziens’ van zes euro aan je gipsbeen hangen, lol. Nee, dan liever naar de veilige drogisterij waar de klantvriendelijkheid nog hoog in het vaandel staat, gratis. Iemand gaf mij nog een mooi bewust verhaal, de moeite waard! Bij de dierenarts krijgt ze drie euro korting als ze het oude doosje meeneemt om herhaalpillen voor het huisdier op te halen. Bij navraag waren dit anders de kosten voor doosje en etiket. In het kader van de besparingen in de zorg een wereld idee! Mensen gewoon de medicijnen meegeven in de strip in het oude doosje. Op de strippen staan ook de ten minste houdbaar tot datums, ik zie het probleem niet. Het is even bewust anders denken en het scheelt verpakkingsmateriaal. Als het bij dieren kan, waarom bij de mensen niet? En in plaats van al die pillen in blisterverpakking (plastic) een tafel in de apotheek waar iedereen zelf zijn pillendoos kan vullen vanuit glazen pillenpotten. Een in de vut zittende verpleegster met energie over controleert de doos en iedereen gaat happy naar huis. Het zou zo mooi kunnen zijn allemaal.

Dat veel mensen op een te grote voet hebben geleefd dat hebben we de afgelopen jaren allemaal bewust zelf kunnen zien en ondervinden. En nu zegt de ecologische voet het ook, Nederlanders hebben drie aardes nodig. Als iedereen leefde als de Europeanen, zou de mensheid 2,6 aardes nodig hebben. De humor is natuurlijk dat we maar een aarde hebben. En de aarde beeft van ellende en beeft nu zelfs in de stad Groningen. De dieren begrijpen het al veel langer dan ons mensen dat we maar een aarde hebben en sterven massaal uit. Er is maar een iemand die de wereld kan dragen en dat is Atlas, zelfs de Atlas van het nu zakt bijna door zijn benen heen. Wanneer zal de bol gaan vallen? Stel je toch eens voor dat je drie aardes zou hebben en je mag je via een referendum uitspreken op welke aarde je zou willen leven. Kies je dan voor de huidige aarde en ga je alles proberen te verbeteren? Ik denk dat er maar weinig mensen zullen zijn die dat aanvinken. Of ga je naar aarde twee die bestaat uit robots en waar je in een grote sciencefiction wereld gaat leven? Of aarde drie die bestaat uit veel water en grond en verder niets, ga je daar dan een nieuwe aarde creëren of zou je het anders aanpakken? Ik zou toch op deze aarde blijven, lekker rustig dan en veel werk te doen.

Over werken gesproken, werken is zo uit. De jongeren hebben de financiële markten al een tijdje gevonden en verdienen door in en uit te stappen duizenden euro’s. En waarom zou je dan nog een baantje bij de supermarkt nemen als je vanuit je luie stoel en vanachter je Smartphone makkelijk geld kunt verdienen? Aandeeltje zus en aandeeltje zo en werken is zo van de vorige eeuw. Het is ook leuk en ik geef zelf wel eens adviezen aan mensen en meestal met een goede afloop. Ik heb erover gedacht om er mijn baan van te maken maar ik geef niet om geld en ik geniet dus maar van een andermans lol. Je koopt van geld geen nieuwe aarde, denk ik dan maar heel naïef. En blijkbaar hebben we nog niets geleerd van vorige zeepbellen en denken we dat we op het eeuwige sop door kunnen varen met zijn allen. Totdat de Atlas van de financiële markten een keer zijn bol laat vallen, auw.

Bollen vallen en maken scherven, ach met de vooruitgang van de lijmsoorten van vandaag de dag, zit er vast wel eentje bij om de boel weer aan elkaar te kunnen lijmen. Bewust positief blijven denken.