Ik was in de blije omstandigheden dat ik met een oude antieke stofzuiger van 550 watt mocht stofzuigen. Niet oordelen, eerst zelf proberen of het ding zuigt. Het ding zoog prima en weer een goed voorbeeld van hoe het meer ook met minder kan… Overigens kun je met een stofzuiger van 1200 watt ook iets anders doen. Je zet hem aan met een verlengsnoer op het punt waar je vin aan het plafond hangt. Als jij je hele huis aan het stofzuigen bent dan draait de vin aan het plafond gratis in het rond. Ik blijf mij ook verbazen over de ketels in de nieuwbouw appartementen van de bejaarden. Die dingen hebben de capaciteit voor een heel gezin! Kunnen mensen echt niet meer rekenen? In het huishouden gaan we terug naar minder en minder en over tien jaar en twee dagen, hebben alle kinderen op deze wereld dan weer meer.

Er was weer een leuk debatje gisteren en je kunt echt alles van de lollige kant bekijken om de moed erin te houden. Tien jaar en twee dagen en er kwam zomaar een songtekst bij mij in beeld. Op de melodie van 15 miljoen mensen: 10 jaar en 2 dagen, in dat hele kleine stukje kamer, mij schrijf je niet de wetten voor, anders slaat ze met de hamer… De gehele songtekst is op verzoek bij mij op te vragen, lol. En vak K, net een voetbalwedstrijd en er ontbrak alleen een speler van Binnenlandse Zaken in vak K. Is er nog een ander binnenland in Nederland? Het debat ging over de aanpak van Jihad in Nederland. Ik krijg de leukste cadeautjes van mensen en zo heb ik laatst een stuk turf gekregen. As is verbrande turf, zeggen ze in ons land als iemand een uitleg met als begint over iets wat beter op een andere manier gedaan had kunnen worden. Oftewel, daar valt niets meer aan te veranderen. Heel raar, ik kreeg na dit debat de neiging om het stuk turf te gaan verbranden…

En als je dacht alles gehad te hebben op zo’n dag, bij onze Voedselbank kon het nog leuker. Mensen bij de Voedselbank die aan mij vroegen of ik niet op vakantie was geweest want ik zag zo bleek…  Het voelde als de omgekeerde wereld. Er werd veel gesproken over een bericht in de media over het weggeven van voedsel aan anderen. De meeste mensen vonden dat stom en nog stommer om zoiets dan op het internet te zetten. Gelukkig waren zij zich er wel bewust van. De clou van het verhaal waren zij en wij ons wel van bewust. Er hadden zich veel mensen aangemeld voor het voedselpakket, beetje onderbelicht in de berichtgeving. De echte armoede is niet de Voedselbank, er hangt nog een hele bevolkingsgroep onder die ook weinig tot geen eten hebben. Misschien kan deze bevolkingsgroep weer met een goed gevulde maag op die slechte tijd terugkijken, over tien jaar en twee dagen.

Ik moest gisterenmiddag even halt houden want er lag een boom op de weg. Meerdere grote bomen waren gekapt. Dan heb je dus een beeld van een nieuwbouw appartementencomplex waar allemaal mensen op de balkons staan te kijken naar de opruiming van bomen. Wat doen al die mensen nu al thuis met dit mooie weer? De mensen hebben nu meer licht en kijken nu nog beter vanuit hun blokkendoos naar een weg met druk verkeer. Ik kreeg even een visioen van de toekomst, geen boom meer te bekennen en wilde dieren alleen nog maar in het circus… en de dierentuin. Er komen ongetwijfeld weer bomen voor terug , positief denken op zo’n zonnige middag. Misschien waren al die mensen wel thuis om hun toekomstige pensioen alvast te berekenen?

Ik kon bij mijn thuiskomst weer wat demonstraties binnen halen op mijn demonstratie jaarkaart en ook kwam er een kledingadvies tevoorschijn bij de tomatendemonstratie op De Dam op zondag 14 september. Het advies was om naakt te komen of in een vuilniszak. We gaan met tomaten gooien uit protest tegen het Russische importboycot van groente en fruit. Mensen in heel de wereld snakken naar doorgedraaide tomaten en ander voedsel. Zullen zij dat doordraaien van ons begrijpen? Er is hier wat discussie over het wel of niet tonen van onthoofdingsfilmpjes. Ik denk dan, moet je de mensen met honger wel de beelden laten zien van een tomaten festijn in Nederland. Als hoofdredacteur in zo’n land heb je het loodzwaar… wat kan wel en wat kan niet…

Omdat ik zelf geen enkele behoefte had om mijn pensioen te gaan berekenen, dook ik weer de denkmodus in. Het schuldenplafond van de VS en zo kwam ik ook een andere denker tegen waar ik wel wat mee op had, Kaplan een Amerikaanse journalist. Ook de andere kant op, ik mij wel vinden in de Russische Siberische schrijver Raspoetin. Er zijn gelukkig genoeg mensen die nadenken, goed of fout, ze denken tenminste bewust na. Ik kwam ook nog ergens de zin tegen: het gebrek aan overeenkomst tussen gemeenschap en de staat. Ook erg toepasselijk in het nu. In een land waar veel overeenkomsten zijn daar is de boel stabieler dan in een land waarin weinig overeenkomsten zijn. Hoe maak je een land stabiel en hoe maak je de wereld stabiel? Je moet nu uitgaan van een situatie met weinig overeenkomsten voor nu en misschien wel voor altijd. Andere situatie en vergt een andere aanpak en daarom gaat de EU het niet worden als het beleid alleen op overeenkomsten gericht blijft worden.

Iemand van tachtig jaar is niet dezelfde persoon als de persoon toen hij zestig of veertig of twintig jaar was. En zo is het ook op deze aardbol, veranderingen en als je ze negeert dan ga je niet oud worden. Het is nog even rustig op mijn demonstratie jaarkaart en ik denk nog even verder, ik word er blij van…

Het is leuk om iemand je omgeving te hebben die de dingen ook eens van een andere kant bekijkt. Een goed alternatief voor de emmer met ijsblokjes. In plaats van iedere ochtend tien minuten onder de warme douche te staan, ik gooi voortaan dagelijks in een keer een emmer koud water over mij heen. Dat scheelt water, energie en is goed voor de bloedsomloop. Het geld dat ik daarmee uitspaar doneer ik jaarlijks aan A.L.S.  Goed idee Jan en bedankt voor het delen!

De vliegtuigramp in de Oekraïne. Hoe voelt het als je familie niet geïdentificeerd kan worden? Ze zaten bij de motor en vanaf het begin was er al duidelijk gemaakt dat er weinig hoop was op identificatie. Hoe voelt het als je niet de mensen kunt begraven die je lief waren? Hoe voelt het als je als familie niet de informatie krijgt die je graag wilt hebben? Wie, wat en waarom en de feiten? Hoe voelt het als je de kracht niet meer hebt vanwege al het verdriet om daar nu zelf voor te gaan vechten? Hoe voelt het als je dan leest dat de persoon met de meeste emoties op de televisie bij de vliegramp, naar Brussel wil gaan? Het voelt niet goed en die herdenkingsdiensten voelen nu onderhand als een emmer met koud water. Het voelt alsof er iets nog niet klaar is. Met tranen in mijn ogen, bewust van.

Onmacht en mensen weten niet meer wat ze moeten doen, kunnen hun emoties niet meer uiten en daarom gaan ze soms de straat op om te demonstreren. Het helpt niets, je geeft wel een signaal af en het voelt alsof je toch iets doet. Zo kwam er op mijn zelf aangemaakte demonstratie-jaarkaart weer een nieuwe demonstratie binnen waaien. Aanstaande zondag 7 september op het Museumplein in Amsterdam om half twee in de middag. Een demonstratie tegen de Russische oorlog in de Oekraïne. Ze hebben een hilarisch programma en ik lees door het programma heen de angst, de angst voor oorlog en de angst dat vrede verdwijnt. “Wij willen geen Koude, maar zeker ook geen Hete Oorlog!”

Ik begin vandaag de dag niet met een hete douche en wel met een emmer met koud water, op advies van Jan. Niet voor iemand, gewoon voor mijzelf, om met een frisse blik alle gebeurtenissen bewust  te blijven horen en zien. 

De scholen zijn weer begonnen en iedereen gaat weer over tot het drukke ritme van de dag. Ik heb een behoorlijk groot inlevingsvermogen en je kunt met mij altijd alle kanten uit. Helaas, het kan iedereen overkomen… Ik liep helemaal vast bij het aanschouwen van een filmpje en bericht op de televisie. Ik ga het daarom met mijn inlevingsvermogen en wat fantasie even opschrijven, misschien kan ik het dan positief wegzetten in mijn brein.

Een gezin met twee kinderen en maandag tot en met vrijdag heel erg druk. De kinderen zijn overdag naar school en de ouders aan het werk. Tegen een uur of vijf komt de eerste ouder thuis en breekt er stress uit. Koken, huiswerk controleren, kinderen achter de computer vandaan slepen en tafel dekken. Later komt de andere ouder thuis en dan eten en gaat de een naar een training en de ander naar de sportschool. De andere ouder gaat de boel opruimen, wassen en pikt nog even een journaaltje mee op NL, o nee NPO. Net voor de bedtijd van de kinderen breekt er weer de stress uit, computers uit, telefoons inleveren en ja, nu echt naar bed. Als de kinderen liggen dan zelf even wat mensen chatten, computeren en soms nog iemand bellen. En zo ongeveer de hele week door tot vrijdagavond half negen, dan ploft het hele gezin op de bank neer om een live show te kijken op de televisie met chips, frisdrank, wijn en bier. De zaterdagochtend naar de sportvelden en in de middag even naar een verjaardag met avondeten. Zaterdagavond is iedereen uitgeput en een van de ouders doet nog even snel een bestelling per computer.

En dan komt de zondag, iedereen uitslapen en samen ontbijten en de kranten van de hele week worden gelezen. Aan het begin van de middag even een rondje wandelen met het gezin en dan is het bijna tijd… Om drie uur uur in de middag gaat dan eindelijk de bel. En wie staat er voor de deur? De man van de postpakketjes op zondag! Nu moet ik echt even mijn inlevingsvermogen heel erg aanspreken… De beste man brengt een doos vol met wijnglazen die een van de ouders de avond ervoor nog even had besteld. Het hele gezin blij en allemaal om de tafel bij het uitpakken van de glazen. Het hoogtepunt van de week is de zondag met een pakketjesbezorger met een doos vol met wijnglazen.

We hebben pakjes afhaalpunten in dit land, in winkels die tot 21.00 uur elke dag open zijn. Ik herhaal: tot 21.00 uur open… (Soms zelfs tot 22.00 uur…) We hebben drones die pakjes zouden kunnen bezorgen. We hebben goede bezorgers die maandag tot en met zaterdag pakjes aan huis kunnen bezorgen. Hoeveel tijd heeft een mens nodig en hoeveel van die tijd doen we dingen die moeten. En waarom moeten we aan alles meedoen, omdat het moet?

Ja, het opschrijven heeft geholpen en ik kan deze gebeurtenis nu positief wegzetten in mijn brein. Sterker nog, ik kan zelfs weer vooruit denken!  Er komt een dag dat ik op zondag op het strand zit en dan staat er een pakketjesbezorger naast mij. Met de pakketje volgt jou app heeft hij mij dan gevonden, lol.  

De zorg is wat en wil wat, misschien wel een van de dingen die de Nederlanders het meeste bezig houden. Je kunt er over door zeuren en je kunt kijken naar wat je zelf nog kunt doen. Ik schreef er al eerder over en er is een generatie verschil in de zorg. Oudere mensen kunnen met veel dingen niet meer zo makkelijk mee, het was zo en het blijft zo. Wat niet wil zeggen dat er schrijnende toestanden moeten ontstaan bij mensen die echt hulp nodig hebben. Ook oudere mensen zijn wat doorgeschoten met sommige dingen. Zo is twee keer in het jaar een kastje schoonmaken echt voldoende en een keer in de drie maanden de ramen lappen ook. Vroeger was er een grote schoonmaak en dat zijn de mensen vergeten. Heel veel mensen zijn zo schoon dat het eng is en je kunt ze leren om het iets losser te laten, bewust maken van. Heel veel ouderen zien alleen maar bergen met alle veranderingen en het is aan ons allemaal om ze over die bergen heen te helpen. Dat veel mensen die veranderingen in de zorg allemaal niet willen is een ander verhaal.

Een ander ding is de vrijwilliger. De mensen blijven steeds langer thuis wonen en zij vereenzamen. Door geldgebrek kunnen zij geen leuke hobby’s doen buiten de deur. Ook weten zij soms de wegen niet te bewandelen voor gratis uitjes en hobby’s.  En dan komen er soms vrijwilligers over de vloer, niets mis mee. Wel mis is dat de vrijwilligers vaak niet op de hoogte zijn van het behandelplan vanuit de zorg voor de cliënt. Ik zie het steeds vaker gebeuren dat de vrijwilliger zich onbewust is van de achtergrond en diagnose van een cliënt en de boel even denkt over te nemen. Zo gaat goedbedoelde hulp averechts werken. Doe als vrijwilliger hulp in daden, zoals een spelletje doen, wat eten koken, boodschapjes doen, wandelen, fietsen, de tuin doen en een praatje maken. En dan punt…

Helaas leven we in een tijd dat de financiën van veel personen belabberd zijn. Er zijn dan altijd mensen die hulpbehoevenden financieel proberen te benadelen. Als er kinderen zijn, beheer de financiën van je oudere ouders en geef ze zakgeld. Vroeger kreeg je zelf zakgeld en nu is het omgekeerd. Controleer aan de hand van bonnetjes waaraan het zakgeld wordt uitgegeven. Iemand die niets heeft is tot veel in staat en wees je daar bewust van. De helpende buurvrouw kan ook een eigenbelang hebben, erg maar waar. En de mensen die echt alleen zijn, wie beschermt hen? En er zijn ook situaties waarin de kinderen de bedreiging voor de ouders vormen en kaal plukken, je moet je de ogen uit je kop schamen. En zorgmedewerkers die niet met het hart werken maar vanuit de knip werken, het kan allemaal. Toch altijd eerst uitgaan van de goedheid van de mens en een beetje bewust van in je achterhoofd houden…

Er is iets mis met veel mensen en ze kunnen niet meer zelf nadenken. Dat je een ouder iemand berooft en achter laat of zelfs dood dat zegt heel veel over jezelf. Er is geen enkel geloof waar zoiets in terug te vinden is, bewust van. En doe je zoiets als ongelovige, verplaats je eens in dat iemand zo met jouw ouders omgaat. Wanneer gaan we ons eens wat meer bewust worden van? Er was gisteren een programma op de televisie over antidepressiva en wat het met je brein kan doen. Bij elke overtreding en rechtszaak van een misdrijf zou er gekeken kunnen worden naar de medicatie die iemand slikt en andere verslavingen. Ik heb er al een keer eerder over geschreven en wanneer gaan we er eens iets bewust mee doen in ons rechtssysteem? Met de kennis van nu…