Ik had gisteren weer zo’n dag. Zo’n dag dat je het gevoel had dat je de figurant was in een hele slechte film. Hoe kan het dat een grondprijs zo hoog is en dat hele bouwprojecten hierdoor afgeblazen worden? Sterker nog, belangstellende kopers voor de projecten trekken zich massaal terug omdat de grondprijs nog steeds blijft stijgen omdat er weer wat foute berekeningen zijn gemaakt en iets toch niet zo blijkt als dat het zou moeten zijn. Je kunt geen nieuwbouw bouwen met zulke hoge grondprijzen. De mensen kunnen de woningen niet betalen, op een enkele rijkaard na. En de bouw wil wel bouwen maar helaas. Projecten waar al jaren over vergaderd wordt en waarvan de voorbereiding al tonnen heeft gekost. Zomaar door de put van het bad, in de nog niet gebouwde woning. Ook laten gemeenten mensen verhuizen omdat ze nieuwbouw willen neerzetten. Alle mensen weg en wat blijkt, project gaat niet door!

En je zult maar als eenling in een gemeenteraad zitten en het allemaal wel snappen. Je wordt bewust door het toilet getrokken omdat je het te simpel ziet en brengt. U hoort hier eigenlijk niet thuis en u maakt hier niet de dienst uit. Gekozen maar niet gewenst. Beetje het Boer Koekoek gevoel.

We leven niet op de rand van de vulkaan. We zijn allang met zijn allen diep in dat gat in de grond gestort en het cement wil maar niet komen om het gat te dichten.

Het is zo jammer dat de aardbol niet kan praten. Ik denk dat de aardbol anders zou zeggen: “afblijven, is van mij die grond en ik ben al uitgeput, wegwezen!”

En om het allemaal nog leuker te maken. Ik kreeg een uitleg van het waarom een pas ontslagen directeur tonnen mee kreeg. Hij moest nog een aantal jaren overbruggen tot aan zijn pensioen en daarom dat bedrag. Af en toe is het goed om een directie in zijn geheel te vervangen, nieuw bloed doet nieuwe wonderen. Het is goedkoper om hem dat bedrag mee te geven dan om hem in dienst te houden. Ik begreep de uitleg volkomen. Helaas ben ik een denker. Waarom heeft de beste man dan niet al die jaren van zijn salaris wat extra geld opzij gezet om die jaren te overbruggen? Waarom is het dan goedkoper om hem geld mee te geven? Mist er iets in de wet of is er ergens een beschermregel teveel in de wet? Hoeveel banen hadden jullie kunnen creëren van die tonnen? Hoeveel nieuwe investeringen hadden er gedaan kunnen worden van die tonnen? O, hij zit wel in de hoogste belastingschaal en ja dat is heel vervelend, is dat zo hoog dat hij daar niet van kon sparen?

Een schoonmaker die heel zijn leven hard heeft gewerkt en een paar jaar voor zijn pensioen niet meer kan werken door lichamelijke klachten en ontslag krijgt. Krijgt deze schoonmaker dan ook een overbrugging mee tot aan zijn pensioen?

Is de ene mens meer waard dan de andere mens? We zijn toch allemaal mensen?

Eigenlijk was het helemaal niet zo’n slechte film want het heeft mij weer iets bewuster gemaakt van de heerlijke tijd waarin ik nu leef. En het scheelt weer een kaartje voor de bioscoop, ik heb mijn eigen film.

Ik wil het vandaag nog even hebben over vrijwilligerswerk. Ik ben er een groot voorstander van dat je naast je werk of dagelijkse bezigheden iets voor een ander doet. Dit kan in de vorm van vrijwilligerswerk zijn, niets mis mee. Iemand vertelde mij over personeel in een verzorgingshuis, ontslagen. Het betrof de koffie en thee medewerkers en activiteiten dames. Hun functies zijn overgenomen door vrijwilligers. Vrijwilliger erin en de betaalde kracht de uitkering in. Het is niet de eerste keer dat ik dit verneem.

Als ik naar onze Voedselbank kijk, met alle vrijwilligers en de werkzaamheden, dan zou dat twintig jaar geleden een bedrijf zijn geweest met betaalde krachten.

Ook op de weg zijn er veel vrijwilligers. Zo werken er veel op de busjes voor het vervoer van ouderen. Een vriendin vertelde dat haar vader van in de 70 door een vrijwilliger van een paar jaar jonger werd vervoerd naar huis. Ook heb ik zelf waargenomen dat iemand in een rolstoel door een onervaren chauffeur werd ingeladen. Allemaal werk wat twintig jaar geleden door betaalde krachten werd gedaan.

Mensen die zonder betaalde baan zitten, die willen iets om handen hebben. Ik begrijp het bewust goed. En misschien is er ook de hoop om door te groeien als de economie weer aantrekt naar een betaalde baan. Beter iets doen dan thuis op de bank hangen en je helpt mensen. Ook op je CV staat het goed en je doet nieuwe werkervaring op.

En toch zegt mijn verstand dat we niet goed bezig zijn. We zouden betaalde banen kunnen creëren en niet een teveel aan vrijwilligerswerk.

Mijn mening is ook, dat de kennis en de kwaliteit zo verdwijnen. Waren alle opleidingen dan voor niets? En wie geeft de praktijkervaringen door? Het kan ook positief werken en dat er mensen met nieuwe ideeën komen over hoe het ook anders kan. Mensen die nooit in een bepaald vakgebied gewerkt hebben en het wel leuk vinden en vernieuwing brengen.

Hoe zit het met het geld? Is het goedkoper om mensen in een uitkering te laten en allerlei toeslagen uit te keren en de mensen in de schulden te doen belanden of om ervoor te kiezen om van alle organisaties en stichtingen met vrijwilligers bedrijven te maken . Ik zou het laatste doen, een gok, maar wie niet waagt creëert geen nieuwe banen….

Er komt een dag dat de Voedselbank naar de beurs gaat en alle winst ook naar de cliënten van de Voedselbank gaat. Kunnen we samen geld verdienen en na een paar jaar de Voedselbanken opheffen.

Heerlijk dat denken…

Een mooi boekje om te lezen is De Zonnige Kijk van Marten Toonder. Zo’n boekje is zelfs leuk als voorleesboekje voor kinderen. Over de roze bril van de kredietbeoordelaars. Ik zet heel vaak mijn roze bril op en de wereld is dan een stuk mooier. Ik had hem even af gisteren en las dat er de laatste tien jaar 884 priesters uit het ambt zijn gezet, omdat zij zich aan seksueel misbruik van minderjarigen schuldig hadden gemaakt. Ik sprak laatst met iemand over het Katholiek Nieuwsblad en dat zij zoveel aandacht aan de zaak Demmink geven daar. Volgens die persoon was dat omdat de gelovigen zich dan niet zo alleen voelden. Ik vond het een leuke grap, mijn humor.

Ik kom in het veld ook mensen tegen die ten onrechte beschuldigd werden van seksueel misbruik van minderjarigen. Wat kunnen mensen in hun haat toch de meest vreemde verhalen verzinnen. Een beetje zonde, want voor de zaken die het wel verdienen blijft zo minder tijd over. Mensen doen elkaar bewust de raarste dingen aan. Ik vraag mij wel eens af hoe dit tijdperk de geschiedenisboeken in zal gaan.

Gelukkig had ik het grootste gedeelte van de dag mijn roze bril op. Ik kon zo genieten van de woorden dat de crisis voorbij is en dat er dit jaar nog een omslag in de banengroei komt. Toen ik de scherpte wat instelde van mijn bril kreeg ik visioenen van de komende tien jaren. Vrede overal en allemaal lachende mensen met een baan. Ik zag kinderen zonder honger naar school gaan en ik zag veel meesters voor de klassen staan. Ik zag dat oma in het verzorgingshuis weer naar het toilet geholpen werd, in plaats van dat ze drie luiers per dag aan kreeg. Ik zag mensen sporten en lekker in de natuur rennen. Ik zag de mooie koraalriffen en de dolfijnen zwaaiden naar mij. Blij, blij, blij, blij en blij en toen viel mijn bril af.

En ik las dat er in Nigeria opnieuw meisjes ontvoerd waren, kinderen.

Toch mijn roze nachtbril maar weer bewust opgezocht om lekker te kunnen slapen.

Gisteren sprak ik over mensen aanspreken op hun gedrag. Ik ging gisteren naar Bloemendaal toe, samen met mijn vriendin en haar twee kinderen in de pubertijd… De brug stond open en ik zette de motor van mijn auto af. Beter voor het milieu en rustiger geluid. Raampjes open en mijn gedrag was voor het meisje achterin de auto een reden om te gaan roepen dat iedereen de motor dus moest afzetten. Zo hard dat de omliggende auto’s met draaiende motoren dit konden horen. Je hoeft maar een verkeerd iemand te treffen, die dat om wat voor reden dan ook, niet kan hebben en de auto was aan het dansen geweest, met ons als poppetjes erin. Dat bedoel ik dus niet met aanspreken op gedrag… Je hebt aanspreken en aanspreken. Zet dan een flyeractie op bij de bruggen als je dan echt iets wilt doen, bewust. Ik heb wel gelachen.

Mijn vriendin heeft kanker en toch leeft ze elke dag haar feestje en ze gaat gewoon door met alles, meestal happy.  Haar zoon heeft een vorm van reuma en ADHD. Dan ben je 15 jaar en je wilt niets liever dan zoals Armin van Buuren worden. Ik moest zijn mengtafel bewonderen en hij is heel goed en als hij 16 jaar is kan hij meedoen aan DJ wedstrijden. Zijn droom is dat zijn ziekte niet erger gaat worden en dat hij net zo goed als Armin kan worden. Een gezin in Nederland die het ontzettend moeilijk hebben in allerlei opzichten. En toch gaan ook zij ervan uit, het komt allemaal weer goed. Leven vanuit optimisme, zo belangrijk!

Een balletje trappen op het strand en voelen hoe koud het zeewater was. Lekker iets drinken en genieten van alles. De zon was er de gehele middag en het was heerlijk rustig. Alle ellende van de hele wereld was voor even verdwenen voor ons viertjes.

Later op de avond spraken mijn vriendin en ik, over drugs en alcohol. Ook haar twee kinderen hadden onlangs al drugs aangeboden gekregen in het uitgaansleven. Lachgas is ook hip. Je kunt niets anders doen dan ze vertellen over wat het allemaal met je doet en dat het je eigen beslissing is om zoiets te gebruiken. En niet omdat je anders niet meer stoer bent voor je vrienden en vriendinnen. Kinderen bewust maken van en er maar het beste van hopen.

Vandaag vieren we onze vrijheid. Geen oorlog meer in ons land. Na de Tweede Wereldoorlog dansten alle mensen op straat en vierden feest. Die generatie weet nog wat het betekende om jaren niet in vrijheid te kunnen leven. Mijn generatie van na de oorlog en geboren in Nederland, moet het doen met hun verhalen. Je hebt een groot inlevingsvermogen nodig, om iets te voelen van hun blijdschap destijds met de bevrijding. Of om hun verdriet te voelen, van het gemis na de oorlog van familie en vrienden.

In deze tijd denken mensen vooral aan hun eigen vrijheid. Financiële vrijheid die door schulden verdwenen is. Vrijheid die ingeperkt is door ziekte. Vrijheid om niet meer je eigen ziekenhuis te mogen kiezen of medicatie. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Vandaag heb ik daar geen zin in, wij vieren feest vandaag, bevrijdingsdag. Thuis of ergens anders in Nederland.

Er is een vrijheid die wij in Nederland wel hebben, misschien wel de belangrijkste. Mensen aanspreken op hun gedrag. Deze vrijheid is zo belangrijk. Mensen worden steeds banger voor geweld, vernietigende media en de rechter als zij iemand aanspreken op gedrag. Als de vrijheid om mensen aan te spreken op hun gedrag, zonder dit met woede of haat te doen, verdwijnt…

Dan staan we aan de vooravond van een nieuw tijdperk.

De bewuste ondergang.

Vandaag is het een van de meest bewuste dagen van het jaar. Iedereen die wil, herdenkt met twee minuten stilte alle oorlogsslachtoffers sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Als je zoekt op alle oorlogen, opstanden en conflicten van na de Tweede Wereldoorlog, dan begrijp ik niet dat er mensen zijn die zeggen: “we hebben al zolang vrede in eigen land.” Met een soort van trots worden deze woorden dan gebracht. Net alsof de wereld alleen uit Nederland bestaat. En als je de landen neemt waar nu op dit moment oorlogen, opstanden en conflicten zijn, dan mag ik toch hopen dat mensen zich daar van bewust zijn.

Je hoeft er niet allemaal om te huilen, maar een beetje empathie met alle andere mensen op deze aardbol zou bewust goed zijn. Ik vind eigenlijk dat er in deze tijd ook een groep slachtoffers bij mag om te herdenken. De dodelijke slachtoffers van zinloos geweld. Ik schaar deze ook onder conflicten, wereldwijd.

Hoe verdwijnt vrede? Macht, grond, grondstoffen, geld? Of omdat iemand iets anders gelooft dan jij? Verschil tussen rijk en arm? Verschil in huidskleur?  En anno 2014, het voelt allemaal niet eerlijk? Niemand luistert naar ons?

Ik mis iets in mijn beleving van de werkelijkheid. Iemand die zonder enig eigen belang, er de mensen bewust van kan maken dat vrede belangrijk is. Dat alle mensen hetzelfde recht hebben op deze aardbol, het recht om in vrede op te groeien.

“Er zijn altijd oorlogen geweest.” Ja, en? Is het voorkomen van oorlog dan niet meer belangrijk?

Ik denk vandaag een minuut aan alle oorlogsslachtoffers en geweldslachtoffers in de wereld.

De andere minuut ga ik denken aan alle mensen die nu in oorlog leven.

En als dan het volkslied klinkt, ga ik hopen, hopen op een wonder, het wonder met de naam: VREDE.

Donderdagavond was er weer een debat om ons bewust te maken van de Europese verkiezingen. Tegen de tijd dat we mogen stemmen zijn we verkiezing moe en dan moeten we ook nog wachten op de uitslag. Nederland stemt op 22 mei en elders in Europa, kan dit tot 25 mei om 23.00 uur. Als een troonrede al kan uitlekken, dan vrees ik het ergste voor de verkiezingsuitslag. Is er niemand die logisch nadenkt, er is toch wel een dag te vinden waarop heel Europa samen kan stemmen? Samen een Europa en dus samen stemmen? En dan komen er posters te hangen over selfies in het stemhokje. Toch wel in heel Europa mag ik hopen, samen. Het is weer een grote soap aan het worden. Uit welk potje komt het geld voor die posters nu weer? Het was ook fijner geweest als een heleboel problemen al waren opgelost voor deze verkiezingen. De Nederlander wil geen fout declaratiegedrag en EU verhuizingen. De Nederlander wil duidelijkheid. Wat gaan we doen en hoe en wanneer en als de datum niet gehaald wordt, wie komt er dan op uw stoel te zitten? Europa heeft nog veel tijd nodig en staat nog in de kinderschoenen. Wie trekt de zevenmijlslaarzen aan? Ik vind het allemaal geweldig.

Ik vond die vrachtwagenchauffeur bij het debat geweldig. Die man had een avond kunnen vullen. Ik zat afgelopen week nog achter een vrachtwagenchauffeur die zijn rijbewijs bij een postorderbedrijf had besteld.  Ik moest manoeuvreren voor eigen behoud op de weg. Ik was ook getuige van een knap staaltje “ik moet lossen en ben al te laat” tafereel. Hoe die chauffeur uit zijn plaat ging, mijn mond viel open. En welgeteld ging het over een vertraging van vijf minuten. Is er eigenlijk nu al een oplossing voor de Nederlandse vrachtwagenchauffeurs? En inderdaad, ook voor de lonen van de echte, met een rijbewijs buitenlandse chauffeurs? Wat er mis is in vrachtenwagenland, kan echt niet duidelijker, de feiten zijn er. Met goed beleid kan dit allemaal zo opgelost worden. Iemand moet het durven en ook hier misschien met een paar zevenmijlslaarzen aan.

En dan hebben we nog de stakende schoonmakers. Kantoorpersoneel dat vrijwillig de treinen schoonmaakt, leuker kan het weer niet. De schoonmakers zijn al een tijdje bezig met staken en dus niet met schoonmaken. En als iedereen nou zijn eigen troep eens een keertje bewust meeneemt uit de trein, is het probleem van de vieze treinen ook uit de wereld. Daar zou ik nou posters voor laten drukken. De schoonmakers staken en dus ruim bewust je troep op in deze trein. Je weet pas wat je mist als hij of zij er niet is: juist de schoonmaker!

Ik was gisteren weer aan de slag bij onze Voedselbank. Ik moest even denken aan de nieuwe Kuip in Rotterdam. Het zou leuk zijn als de gemeente daar wat geld aan bijdraagt, aldus de berichtgeving. Voor de gehele regio Rotterdam voorziet de Voedselbank daar in 7.600 voedselpakketten. Ik vind voetbal best leuk. Mocht de gemeente financieel helpen dan zou ik het niet meer dan logisch vinden dat alle mensen die bij de Voedselbank komen daar, een aparte VVR (Voedselbank Vip Ruimte) krijgen in de nieuwe Kuip. Een gratis VVR clubkaart voor een paar wedstrijden per jaar. De kinderen gratis op voetbal daar. De Voedselbank zorgt ervoor dat er eten in de magen komt en zo hoeft niemand honger te hebben met het bijwonen van een wedstrijd. Kinderen hoeven ook niet met een lege maag naar de training te gaan. Nieuwe tijd en iedereen blij.

Afgelopen week kwam ik een oude Voedselbank cliënt tegen. Ik was toch benieuwd of de tijdelijke voedselondersteuning had geholpen. Ja, het had geholpen in de moeilijke tijd en daar was ik erg blij om. Deze ex-cliënt is er nog lang niet, wel gaat het stapje voor stapje beter.

Ik had een mooi gesprek met een cliënt die zich ook bewust is geworden van alles. Het is echt zo dat als je niets meer hebt en tijd teveel, dat je weer ziet waar het in het leven echt om gaat. Je komt heel dichtbij jezelf en dat is heel mooi.

Ik doe wel een oproep aan scholen, ouders en kinderen, om niet te oordelen over kinderen die afhankelijk zijn van de Voedselbank. Probeer je te verplaatsten in het andere kind en een kind hiermee pesten kan echt niet. De ouders zijn in de ellende gekomen en een kind kan daar niets aan doen! (Ouders vaak ook niet…) Maak kinderen er bewust van dat niet iedereen alles kan kopen!

Gelukkig vinden steeds meer mensen dat het echt niet kan, een Voedselbank in ons land. De realiteit is dat het zo is en dat we een oplossing hiervoor kunnen zoeken. Ik loop nog steeds stuk op het ontbreken van wat dingen. Een van de belangrijkste: banen!

Ik was gisteren weer een klein beetje teleurgesteld over wat berichten in de media. Waarom wil niemand verder kijken? Ik kwam toevallig in de avond op een interview uit, van Lange Frans bij Niburu. Vanaf 7 mei zendt de EO een nieuw seizoen uit van het programma ‘Op zoek naar God’, waarin ook Frans te gast zal zijn. Ik denk niet dat het verkeerd is om naar dat programma te gaan kijken, je blik verruimen kan nooit kwaad.

Terug naar mijn werkelijkheid, bewust geworden van. Het is vandaag de dag van de arbeid. Een vraag die leeft onder heel veel mensen met een inkomen van tussen de 1000 en 1500 euro per maand is: waarom werken wij in hemelsnaam nog? Wij werken zonder allemaal toeslagen en dat soort dingen en betalen de volle mep voor zorg en alles. Wij proberen te sparen en proberen verstandig met ons geld om te gaan. Met de nadruk op proberen… Laatst vernam iemand bij het UWV dat hij geen asociaal persoon was en dus wel een baan zou gaan vinden. Je zou toch bijna erop los gaan leven en dan je schulden deponeren bij een of ander loket en zeggen: “hier ben ik weer, graag hulp.” Als de rest het doet, waarom wij dan niet? Het heeft alles te maken met mentaliteit en dat mensen hun werk leuk vinden en het een toegevoegde waarde vinden. Toch leeft het heel sterk en daar zou iemand iets mee kunnen doen, bewust.

Ook de eigen zorgbijdrage kunnen steeds meer mensen niet betalen. Ze regelen vaak een betaling in termijnen en daar doen ze bij de meeste zorginstanties niet moeilijk over. Mensen kijken bewuster naar de kosten en gaan niet meer naar de dokter of minder vaak. Hetzelfde verhaal voor de tandarts. Wel een mooi ding is dat steeds meer mensen voeding boven medicijnen gaan stellen. Dus geen pillen en eerst eens zelf uitvogelen door middel van voedingspatroon. Voor de andere zorgkosten is het helaas zo, dat de rekening over een aantal jaren weer hoger gaat worden als iedereen alsnog weer naar de dokter of de tandarts gaat. Het goede nieuws is dan natuurlijk ook dat alle zorgkosten nu naar beneden kunnen als wij met zijn allen minder naar de dokter en tandarts gaan, toch?

Om het nog even bewust af te sluiten. Ik kom steeds meer alleenstaande ouderen tegen die slecht zijn qua gezondheid en thuis wonen. Op zich al niet leuk. Deze oudere mens in de laatste levensfase rookt nog wel graag een sigaretje. Kun je over oordelen, niet doen. De familie die hard werkt, heeft dan een soort van brandvrije zone om het oudje heen gemaakt. Ik kom de leukste constructies tegen. Variërend van metalen platen en rubber platen op de grond tot waterbanen. Als de sigaret dan valt op de vloer dan ontstaat er geen brand. Blijft wel dat de sigaret altijd nog op de kleding kan vallen of op de stoel. Een paar keer per dag komt er iemand kijken of de persoon nog leeft en of de woning niet in de brand staat.

Mijn werkelijkheid in mijn land.