Iemand attendeerde mij op de Nationale Hypotheek Garantie. (NHG) Nu zijn de regels tegenwoordig aangepast en krijg je alleen in uitzonderlijke gevallen nog iets. Het potje is meer dan leeg getrokken door iedereen de afgelopen jaren. Het was bedoeld voor de uitzonderingen in onze maatschappij, die door ziekte bijvoorbeeld, de NHG konden aanspreken. Door het grote aantal echtscheidingen en de onder water woningen is er zoveel uitgekeerd dat het potje leeg getrokken is door ons allemaal. Nu zeuren de mensen dat ze geen geld meer krijgen, wij hebben recht op…  Daar was het potje nooit voor bedoeld, zoals zoveel potjes in Nederland. De potjes worden aangepast en soms terecht en soms onterecht en of wij dat nou leuk vinden of niet. We waren in heel veel opzichten potjes met te grote oren geworden.

Humaan, ik heb er van de week nog een mail over verzonden. In de zorg is het goed zoeken naar humaan. Er wordt niet meer gekeken naar wie en wat heeft een mens nodig maar naar de kosten. Het zou een combinatie kunnen zijn door naar alle drie te kijken. Het is ook niet humaan als je een patiënt in het ziekenhuis laat weten (nog doodziek) dat er een bed bezet wordt gehouden. Met andere woorden: wegwezen, u kost teveel. Van die dingen allemaal.

Ook iemand die in de twintig jaar is en nog zes jaar moet wachten voordat zij in aanmerking komt voor een huurwoning. Je zou bijna willen dat in een oude schoen in Amsterdam, een stel huurwoningen komt. Het Oranjegevoel.

En nog iets waar ik mij van bewust geworden ben. Vraag als kind eens aan je ouders of ze het financieel redden. En vraag dan ook eens door of kijk samen met hen wat papieren in. De gedachte van vroeger is dat een ouder voor zijn kind zorgt. Er zijn daarom maar heel weinig ouders die hun beklag zullen doen bij hun kinderen. Veel kinderen hebben er geen flauw benul van dat hun ouders niet rond kunnen komen, of met moeite.

En de tweede tip van deze dag is de volgende bewuste tip: behandel je ouders als een kind dat naar een middelbare school gaat. Indien je ouders nog bij hun volle verstand zijn en ze gaan verhuizen naar kleiner, maak zelf een soort woongenot toets. Ik kom zoveel ouderen tegen die het helemaal niets vinden waar ze zitten. Ga met ze kijken en laat ze zelf beslissen, indien mogelijk. Bewust geworden van. En als ze dan nog klagen, tja dat hoort of bij de persoon, generatie of bij het ouder worden…

Gisteren bij de Voedselbank weer het stompzinnige besef van dat wij een overschot aan voedsel hebben. Ik vraag mij wel eens af of we zelf nog in staat zijn om te rekenen. En als de computer voor ons rekent, hoe ontstaat dat overschot  dan? Laatst vertelde een oud collega dat zij jongeren aan de kassa leert om geld terug te geven, dus terug te rekenen. Het is schrikbarend dat de mensen het niet weten! Ik zie het zelf wel eens, als ik spontaan een muntje bijleg bij de kassa en het terug te geven bedrag al eerder in het scherm is verschenen, paniek!

Is het zo erg om nee te verkopen? Zijn wij met z’n allen zo verwend dat wij dat niet meer accepteren en een alternatief niet willen zien of kunnen bedenken? Ik las laatst een oud boek over typebeperking. Ging ook over bewust zijn van de kosten. Ik denk dat veel bedrijven te lang artikelen in de winkel houden en dat de ouderwetse verkoopster bijzaak is geworden. Een goede verkoopster kan alternatieven bieden voor oude producten. Je kunt je ook afvragen dat als iets goed werkt, of je er dan nog tien producten naast moet voeren. Een teveel aan keuzes is niet goed, ik zie het ook bij de Voedselbank. Er komen producten binnen waar echt niemand op heeft zitten te wachten, zelfs de mensen bij de Voedselbank niet. En zo denk ik nog even door.

Om op het voedsel terug te komen. We kregen een geweldige partij paaseitjes binnen van vorig jaar. De paashaas had er teveel gemaakt. Ook belde een kantoorbedrijf, we konden direct een partij maaltijden ophalen, over. En een kweker bracht 6 kratten vol met paprika’s. We hadden zoveel brood en zoveel soorten dat de mensen het niet eens mee konden nemen.

Het maakt mij en mijn collega’s bewust van de tijd waarin we leven, een tijd van geweldige overdaad.

De een heeft niets en de ander een overschot, de balans is zoek.

Het is nog altijd beter dat bedrijven hun overschot aan de Voedselbank doneren, in plaats van het door te draaien. Feit is wel, dat onze cliënten bij de Voedselbank ook met overschotten komen te zitten. Je kunt niet meer dan drie broden in je vriezer kwijt en niet iedereen eet brood. Mensen bij de Voedselbank die klagen over teveel voedsel, gekker moet het niet gaan worden.

Ik vraag mij toch af of de mens het niet meer kan en de natuur daarom een handje helpt. El Niño komt eraan en daar wordt met angst naar gekeken. Persoonlijk ben ik angstiger voor menselijk handelen dan voor de natuur.

Op de fiets en groen licht. Iemand reed misschien door rood en keek niet goed en daarom is zij er nu niet meer. De herinnering blijft. Vandaag bij de uitgifte van de Voedselbank waren de mensen die haar hadden meegemaakt van slag en konden het eigenlijk niet geloven. Zij was gastvrouw en vrijwilligster bij onze Voedselbank. Nooit meer mensen een kopje troost geven en welkom heten. De herinnering aan haar blijft.

Het zoveelste ongeluk in onze gemeente in korte tijd. Vrachtwagens die door rood denderen en haastig naar de volgende klant rijden. Ik ben toevallig deze week ook twee keer de dans ontsprongen, door goed uit mijn ogen te kijken. Ik ben zelf zeker geen voorbeeldige weggebruiker wat snelheid betreft, als ik de ruimte heb, maar ik ben mij er wel van bewust wat er kan gebeuren. Door rood rijden met opzet is not done. Wees je ervan bewust dat het mensenlevens kan kosten. En ook een zebrapad is er om mensen een veilige overgang te geven.

Het bracht bij de Voedselbank het gesprek op: je kunt nog zoveel goed doen in je leven maar dat maakt niet uit, je gaat er niet eerder of later door. Het is daarom zo belangrijk dat je leeft en doet wat je wilt doen. Het zou mooi zijn als er in je leven iets bij zat, wat je goed voor een ander hebt gedaan. Laatst had ik ook iemand die vertelde dat haar man nog niet klaar was met leven, hij wilde nog zoveel. Als het enigszins kan, geniet nu en doe het nu.

Er was nog meer heengaan afgelopen week, gelukkig blijven de herinneringen aan mensen. Die pakken ze niet meer af.

Een mooie regenboog en ik zag hem gisterenochtend. Ik vind het verhaal altijd nog leuk, dat er aan het einde van de regenboog die pot met goud wacht. Stel nou dat ik die pot met goud zou vinden, wat zou ik er dan mee gaan doen? Leuk om over te dromen, je hebt zo je wensenlijstje. Het wensenlijstje voor het begrotingstekort is te hoog, zou ik dat tekort dan gaan aanvullen met mijn pot met goud? Stel dat ik onbeperkt goud mag uitgeven om dromen van te kopen. Ik denk dat ik eerst een drukkerij de opdracht ga geven, om allemaal smileys te drukken. Over de hele wereld worden deze dan huis aan huis gebracht en bij geen huis, vanuit een vliegtuig uitgestrooid over de mensen. Ja, dat is een.

Dan zou ik een vliegtuig huren en naar twee plekken vliegen om kennis op te doen. Dan weer naar Nederland en alle bedrijven die in buitenlandse handen zijn uitkopen en zorgen dat ze weer Nederlands worden, tuurlijk werken we samen met het buitenland maar de regie blijft in eigen land. Verder zou ik de chocoladefabriek van Sjakie laten bouwen en er een groot pretpark erbij doen. Iedereen krijgt een basisinkomen en wil je meer dan ga je werken. Alles weer in balans brengen en banen creëren. Het geld van de bedrijven die het goed doen gaat ook naar alle werknemers.

Ik zou een politiebureau met agenten kopen voor in alle dorpen en stadsdelen. Een groot gebouw in alle dorpen en stadsdelen met daarin alle hulpinstanties onder een dak en die samenwerken. De zorg aan de mensen geven die het nodig hebben. Mensen die niet kunnen werken voor meer, die krijgen een extraatje en alle hulp die ze nodig hebben.

Iedereen mag zijn eigen huisje ontwerpen in leuke kleuren en daar in gaan wonen en er komt heel veel groen bij. Niemand hoeft meer op straat te slapen. Veel geld naar milieu en wetenschap en klimaatveranderingen. Het leger en de dienstplicht komen terug voor mannen en vrouwen en op volle strekte, al is het maar verkort en om van te leren wat samenwerken is. De scholen worden maatschappelijk bewust met hun opleidingen en bibliotheken komen terug.

Ik koop nog wat muziek in en er worden danslessen op straat gegeven.

Onze ideeën brengen we de hele wereld over en we verdienen zoveel dat we andere mensen op de wereld kunnen helpen. En andere landen delen hun kennis weer met ons en zo ontstaat er een vreedzaam geheel.

Een mooi land waar we met zijn allen samen in leven en waar iedereen gelijk is en een kans krijgt.

Mijn verkorte versie van mijn regenboog droom.

En mocht er dan nog goud over blijven, dan zou ik een goudstuk houden als aandenken.

Meer heb ik dan niet nodig want mijn geluk is dan al gekocht.

Welterusten.

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan… Deze tekst ging de afgelopen dagen door mijn hoofd. En ook de tekst: iedereen is volkomen de weg kwijt. Je kunt niet de hele wereld op je schouders nemen want daar hebben we Atlas voor en goed doen heeft ook zijn grenzen. Neem de dood van de pater in Syrië. De beste man deed zijn best met de dood als gevolg. Wat niet wil zeggen dat je het niet kunt proberen om de mensen te helpen. Het is werkelijk schandalig dat de gehele wereld nog steeds toekijkt in Syrië.

Iemand vertelde mij over de jaren na de Tweede Wereldoorlog. De mensen waren aan het genieten van hun vrijheid en menigeen ging feestend door het leven. Dansen op straat, misschien moeten we met zijn allen weer eens dansen op straat?

Wat je nu in Nederland ziet is vluchtgedrag, mensen willen zichzelf en de situatie niet meer zien en verstoppen zich in de pillen, drugs en alcohol. En haat en woede nemen ook het licht weg. De mensen die happy proberen te blijven die begrijpen de andere mensen weer niet. Zo is er een grote kloof tussen de mensen in onze samenleving aan het ontstaan met alle gevolgen van dien. Als ik denk aan hoeveel mensen onder invloed van het een of ander, beslissingen over andere mensen nemen dan begin ik ervan te rillen. De bewuste werkelijkheid.

De mensen willen de wereld niet zoals hij nu is. Ook een ding dat vaak door mijn hoofd gaat als ik weer eens wat mensen bewust heb gesproken.

Afgelopen weekend met een vriendin in de auto, ramen open, haren in de wind en muziek keihard aan. Het gevoel van vrij zijn en even de boel de boel laten. Zolang je die momenten kunt hebben en zelf kunt zoeken dan kun je de hele wereld weer aan.

Er zijn zoveel mensen niet blij, om wat voor redenen dan ook.

Ik hoop met heel mijn hart dat die blijdschap weer een beetje terug gaat komen, dan komt de rest vanzelf.

Heel erg leuk, alle reacties van de mensen die in het buitenland mijn blog meelezen! Ik hoor zelfs dat mensen de link delen van mijn blog op Facebook, super en altijd leuk als mensen er iets uithalen of zich verwant voelen met!

Ik wil het vandaag even hebben over de donaties aan de goede doelen. Een vriendin van mij, liep met de collectebus voor een goed doel langs de deuren en zij kreeg allemaal twee en vijf eurocenten. Veel mensen deden niet open en anderen waren gewoon eerlijk en vertelden dat zij het zelf ook niet hadden. Wat ik zelf bewust waarneem, is dat de mensen niet meer geven omdat ze willen zien waar hun geld blijft en wat ervan gekocht wordt. Ik denk dat de collectebus zijn langste tijd heeft gehad. Zeker met het huidige vrijwilligerswerk, mensen doen goed en zien ook meteen wat ze bewust doen en het resultaat. Vrijwilligerswerk is de nieuwe collectebus aan het worden.

Crowdfunding is ook hip, je doneert en ziet wat ervan gemaakt wordt. Ik geef zelf liever ook iemand een bord met eten, dan zie ik waar het terecht komt. Vrienden, familie en omgeving helpen elkaar en dat zie je steeds vaker. Bewust geworden van.

Mensen denken na en zo ook bij de KWF Kankerbestrijding. Iemand geeft jaarlijks een klein bedrag aan de KWF Kankerbestrijding, helemaal goed toch? En toch blijven ze bellen of er meer gegeven kan worden en komen er steeds brieven binnen met het verzoek om meer donaties. Bij de laatste brief zaten zelfs twee gratis ansichtkaarten. De mensen pisnijdig want ze dragen bij naar wat ze kunnen missen en zien niet waar hun geld aan besteed wordt. Ze zien wel de portokosten, telefoonkosten en de ansichtkaarten. Met als gevolg dat de mensen helemaal niet meer gaan geven, kan toch nooit de bedoeling zijn! Je zult als geldophaler van goede doelen ook mee moeten met de tijd, anders kun je het vergeten. Bewust geworden van.

Ik zit overal en luister naar iedereen en dan kom je ook in de zottigheid terecht van de vrije sector woningen. Zo kan het gebeuren dat een sociale huurwoning van 600 euro leeg komt te staan. Na wat stripwerk wordt het een vrije sector woning met een huur van 800 euro. Vervolgens staat het huis een driekwart jaar leeg omdat geen hond het kan of wil betalen en dan is iemand de wanhoop nabij en gaat erin. Zomaar een voorbeeld en ik heb er meerdere en de huizen staan lang leeg in deze tijd van woningnood… Ik vind woningnood geen goed woord, woningen genoeg en leegstaande kantoorpanden, dus ik weet niet waar die nood vandaan komt. Het is de woningangst die de mensen partte speelt. Alles is onzeker en dus weet je niet of je straks de huur nog kunt betalen en daarom twijfel. En huurtoeslag en al dat soort dingen? De potjes zijn al leeg of raken nog leger en er is geen enkele garantie dat alles blijft zoals het was. Ook is het van de zotte dat mensen soms twintig kilometer moeten reizen om hun huurcontract te tekenen. Groot, groter en grootst maar niet menselijk.

Geef ze brood en geef ze spelen en het volk is rustig. Van meerdere kanten al vernomen afgelopen week. Die spelen, die vervangen ik door soap en theater. Van de week zei een vriendin ook nog: “ik hoef echt niet meer naar het theater want mijn werk is het theater.” Live, gratis en genieten en gewoon je werk doen, tot de dag komt dat je per sms hoort dat je ontslag krijgt. Vroeger, niet eens zolang geleden, mocht je nog op kantoor komen en had je een persoonlijk gesprek over ontslag. Je was geen nummer en zeker geen sms bericht, maar een mens.

Mensen die nog geld hebben weten ook niet meer waar ze met hun geld heen moeten. Mijn advies is nu altijd: blijf in eigen land. Koop en doe waar je happy van wordt en help wat jongeren met hun dromen te verwezenlijken voor een betere toekomst. Ook hier: garanties zijn er niet.

En dan nog even over de windmolens. Waarom kunnen we die dingen niet in rood/wit/blauw of oranje spuiten? Of wat leuke afbeeldingen erop? Goed idee van iemand en nog bewust vrolijk ook.

Gisteren hadden mijn hersens weer even kortsluiting. Ging over potjes. In een verzorgingshuis ging de vloerbedekking vervangen worden door een kunststofvloer. Ook een huis waar bezuinigd wordt op personeel en er wat ontslagen zijn gevallen. De vloerbedekking was oud en ja het is hygiënischer om een kunststofvloer te hebben. En ja, het komt uit een ander potje en is belastingtechnisch leuk. Je zou ook kunnen denken: we laten het nog even op de vloer, in het kader van de bezuinigingen en gaan investeren in menselijkheid in plaats van producten. Ik kijk vol verbazing naar verzorgings of verpleeghuizen waar het interieur vervangen wordt. Vaak niet eens zo heel oud nog en op wat kleine aanpassingen na, die de timmerman kan doen, functioneert alles nog prima. Niet alleen ik verbaas mij hierover, meerdere mensen uit de zorg en erbuiten hebben vaak last van kortsluiting in de hersens. Het gaat nergens meer over en de potjes kloppen voor geen meter. De potjes zijn niet meer in verhouding en dat is ook met dank aan ons belastingstelsel. Het menselijke is niet meer, bewust geworden van.

Het is hetzelfde met als je gaat winkelen en je hebt niet veel geld te besteden. Vraag een is dan: heb ik het echt nodig? Vraag twee: waar is het goedkoop en is het kwaliteit? En vraag drie: als ik het niet koop, ben ik dan ongelukkig? En vraag vier: is er ook een andere manier die niets kost om het benodigde te behalen?

Ik was gisteren uit eten met een leuke clubje vrouwen en allemaal zien zij dezelfde dingen om zich heen gebeuren. Het is niet eerlijk en daar kwam het wel op neer. Het ging ook over je dromen volgen en doen wat jij wilt doen.  Het is echt opvallend dat steeds meer vrouwen hun eigen pad kiezen en gaan voor geluk en niet voor haat en somberheid. Het aantal echtscheidingen loopt de potjes uit. Ik vernam ook afgelopen week nog een mooi verhaal van een vrouw. Ik was rijk maar niet gelukkig. Ik heb nu helemaal niets maar heb nog nooit zoveel gelachen als toen ik getrouwd was. En ook zij ging ervan uit: het komt allemaal wel goed. De meeste vrouwen zijn het spuugzat dat de man alleen maar aan het werk is en geld boven ander geluk stelt.

De belangrijkste dingen in het leven zijn niet te koop en als alle potjes leeg zijn worden we ons daar misschien wat beter van bewust.

Geopolitieke spanningen, men kijkt wat meer naar wat er in de wereld aan het gebeuren is. Een soort Atlas en dan kijk je eens wat meer om je heen hoe het ergens anders gaat. En dan wat de invloed van gebeurtenissen in andere landen, op de rest van de wereld kunnen hebben. Bewust om je heen kijken. Er is nog steeds niemand die het weet maar dat mag de geo pret niet drukken. Het grappige is dat het juist vaak uit een hele andere hoek komt dan dat je verwacht. Hoe noemen we dat dan?

Ik heb erg gelachen om een bericht dat een raadslid was aangesproken omdat hij een spijkerbroek aanhad. Nederland ten top, spijkerbroek spanningen. Nog even en we hebben onderbroekenlol. Het gaat om de inhoud en niet om de buitenkant. Ik pleit zelf voor wat vrolijke mensen in de politiek met een goed verhaal. Kleding en uiterlijk zijn verpakkingen en de inhoud kan mee of tegenvallen.

De spanningen bij de Voedselbank waren er ook, Voedselbank spanningen. Twee mensen met spanningen die bij de Voedselbank moesten aankloppen omdat ze geen eten meer in huis hadden en ten einde raad waren. Gewoon mensen, zoals jij en ik.

Om de spanningen iets te verminderen start binnenkort de Voedselbank kas. Vrijwilligers en klanten van de Voedselbank zullen helpen bij het zaaien, wieden en oogsten van de biologische groenten. Biologische groenten dus straks in onze voedselpakketten.

En om de kinderen ook even uit den spanningsvelden weg te halen, ze mogen op vakantie. Stichting Vakantie Kind is zo goed om de kinderen een weekje vakantie te gunnen. Een erg leuk en goed initiatief. Ik zit eigenlijk nog te wachten op een aanbod van wat coaches, die in deze week de ouder(s) eens een handje kunnen helpen. Het zou toch mooi zijn als de kinderen weer thuis komen, dat paps en mams weten, hoe ze hun leven beter op de huppel kunnen krijgen.

Het is een spannende tijd, ook voor twee grote bedrijven in Nederland. Komen er weer werkelozen bij?

De mensen zijn alle spanningen meer dan zat, bewust geworden van.

Ik was weer toevallig net op het juiste moment in het juiste gebouw. Het was D-Day in een bejaardenhuis. De aanval was geslaagd en heel veel, heel erg veel personeel eruit gegooid. Ze waren er kapot van daar en ik voelde hun onmacht. En nee, er komt geen personeel voor terug, het bestaande personeel moet de klappen opvangen. Wat een mooi weer was het buiten, maar voor de ontslagen medewerkers was de zon volkomen verdwenen.

Ik was ook bij een zorgoverleg. Regering, ga je diep en diep schamen, dat je iedereen zo in de onzekerheid laat zitten. Van kantoor tot personeel op de werkvloer en van de bejaarden thuis tot in het bejaardenhuis. Ik kan er niets anders van maken. Bewust geworden van.

Er zijn ideeën om de Belgen te volgen, als de zorg per 2015 naar de gemeente gaat. Dus je koopt een voucher, nee niet voor een pretpark, maar voor steunkousen aantrekken, huishoudelijke zorg, enzovoorts. Een kaartje naar de ellende of de pret? Het doet mij een beetje denken aan voedselbonnen, ach waarom niet, ook erbij doen! Gratis een pak koffie bij een kaartje voor thuiszorg? Er is overigens een organisatie van medische hulpmiddelen, die een pakje Goudse stroopwafels erbij doet voor de klanten. Ja, zo blijven we insuline spuiten en de gebitten komen bij de bejaarden de mond niet meer uit. Ik heb lol, dat dan weer wel!  Ga dat eens uitleggen in de sloppenwijken van Afrika, ze geloven je echt niet! Weer even terug naar de kaartjes…  Je koopt een kaartje voor de zorg die je nodig hebt tegen een standaard tarief en de rest gaat naar inkomen en vult de WMO aan. Geen toeslag fraude maar kaartjesfraude, hoe leuk kan het allemaal gaan worden. Niemand die het weet.

Heel veel gemeenten zijn er nog niet klaar voor 2015 en bij uitstel verleng je de onzekerheid nog meer. En het personeel dat op twintig man in zijn eentje staat in 2015, tegen 2016 ook in de ziektewet? De nieuwe belofte van Asscher van afgelopen week: forse injectie voor de zorg. Op papier mooi, maar er zijn zoveel zorgpotjes dat een relatief klein deel in een potje terecht komt. Veel potjes met injecties maken licht werk maar oma heeft liever haar insuline injectie op tijd.

De mensen met thuiszorg, kijk eens naar je eigen bijdrage. Is die meer dan waarvoor je particulier iemand kunt inhuren? Stoppen en iemand particulier aannemen.

En voor de zorg, ga terug naar de wijken met kleinschalig en met aandacht voor personeel en de cliënten en samenwerken.

Er komt een dag dat je een kaartje koopt voor een pretpark en dat in de draaimolen je steunkousen worden aangedaan. Ik bied mij nu al vrijwillig hiervoor aan, als ik dan wel op het paard mag zitten…