Vandaag een stukje over ziek zijn en de kwaliteit van leven. Ik praat met heel veel mensen en een ding waar je vaak niets aan kunt doen is ziek worden. Ernstig ziek worden en langzaam achteruit gaan of heel snel. De wetenschap is al heel ver maar zelfs de doctoren kunnen vaak niet de juiste diagnose stellen. We zitten ook in een tijd dat nu blijkt dat veel producten en medicijnen helemaal niet zo goed waren als wij altijd dachten. Er wordt nu veel onderzoek gedaan en het is prima als goed onderzoek wereldkundig wordt gemaakt, samen.

Heel vaak is er alleen aandacht voor levensbedreigende ziekten. Vergeten wordt een grote groep van mensen aan wie je niets ziet aan de buitenkant. Oordeel nooit, je weet gewoon weg niet wat er bij iemand aan de hand is! Zo zat ik ook eens in de tram en was heel ziek, aan mijn uiterlijk zag je niets. Een oudere dame kwam binnen en zocht een zitplaats. De opmerking dat de jeugd niet meer opstaat voor ouderen kwam al snel. Ik bleef zitten want ik was ziek. Je kunt nooit oordelen over hoe een ander zich voelt en het is een valkuil waar veel mensen invallen.

De kwaliteit van leven is ook zo’n taboe. Het is gewoon niet goed dat als iemand niet meer wil er alles aan wordt gedaan om het leven te verlengen. We zijn volkomen doorgeslagen. Steeds meer mensen stappen zelf bewust uit het leven omdat ze de kwaliteit van hun leven niet meer voldoende vinden. Wie zijn wij om daar over te oordelen? In de zorg zou meer naar de persoon gekeken kunnen worden en wat de persoon zelf wil. En niemand de schuld geven van een overlijden als de persoon er zelf bewust voor kiest. Door alle regels, zien we niet meer waar het echt om gaat.

Ook werkgevers zijn bang om mensen die iets mankeren in dienst te nemen. Kijk eens naar wat iemand wel kan betekenen voor je bedrijf. Vanuit de overheid zullen er wetten aangepast moeten worden, regels geschrapt kunnen worden, grote klus, samen. Er zijn heel veel mensen die de kwaliteit van hun leven nog wel genoeg vinden om mee te draaien in de maatschappij, juist deze mensen zijn vaak doorzetters.

Opa die in het bejaardenhuis de hele dag in een houding in bed ligt, wat is zijn kwaliteit van leven nog? Ik heb zelf een situatie meegemaakt waarin een arts alle medicatie ging testen om zijn familielid te redden die op sterven lag, zo fout. Als iemand bewust zijn lichaam aan de wetenschap ter beschikking stelt is dat goed, in andere gevallen ben je niet goed wijs en verdien je zelf een spuitje.

We zijn echt niet goed bezig met zijn allen en er is veel te verbeteren. We hebben in Nederland een van de beste gezondheidszorgen van de wereld, het kan niet op. Ook hier zijn we de basis uit het oog verloren, de persoon zelf en niet het geld wat er aan iemand verdient kan worden. Zorg geven doe je met je hart en omdat het leuk is. Salaris eraan overhouden is prima maar niet ten koste van alles.

Moeten we met zijn allen 100 jaar willen worden, ik denk het niet…

Tussen alle bedrijven door even naar het ziekenhuis. Een vriendin was onverwachts opgenomen en geopereerd en dan is vriendschap even belangrijker en zit je naast haar bed.  Het is zo belangrijk dat de juiste mensen aan je bed staan als je ziek bent en dat je vriendin dan ook weet welke mannen er eventueel gewaarschuwd moeten worden. Voor je het weet zit de verkeerde man aan iemand zijn bed of graf te huilen. Of je leest na jaren, in de media, dat iemand er niet meer is. Tja, wat kan wel en wat kan niet.

Tussen de bedrijven door, even de State of the Union-toespraak gezien en de wensen van Obama vernomen. Ik heb ook wensen en het zou mooi zijn als niemand meer voedselbonnen nodig zou hebben daar. En dat die bekende gevangenis eens sluit. Het zijn meer dromen, ach je moet wat te wensen overhouden. De balkonscène met die journalist was eigenlijk nog het leukste, hij wenst nu vast dat hij kan vliegen. Hoe stom kun je zijn met een draaiende camera erbij. Wat kan wel en wat kan niet.

Ook het Weekers debat voor een groot deel gezien, het wat kan wel en wat kan niet debat. Of er staan teveel stoelen in de Tweede Kamer, of er zijn te weinig mensen? Misschien leuk om wat daklozen op die lege stoelen neer te zetten? Lekker warm onderdak en gratis eten? Of we laten de pers erop zitten, hebben ze ook eens het volle zicht en kunnen ze wat vragen stellen? Een nieuw systeem heeft tijd nodig en heeft altijd fouten. Humor is dat zelfs mensen met dezelfde achternaam blauwe brieven binnen krijgen die niet voor hen zijn. Systeem heeft een voorletterfoutje of maakt iemand tikfoutjes?  En heeft iemand erover nagedacht dat het systeem wel eens achterhaald kan zijn? En om de gewone man toch nog enigszins bij de politiek betrokken te houden: geëquipeerd? Geen normale burger snapt er iets van, wees je bewust van dat er mensen live meekijken naar zo’n debat. Hele slimme mensen en die het beste normale taal begrijpen. Ook humor dat burgers bewijsstukken moeten aanleveren en Weekers in brieven terug moest zoeken naar zijn eigen bewijsstukken. Heerlijk avondje, kan geen film tegenop. Weekers weg en nu, hoe verder?

En de nieuwe financiële crisis die op komst is? Alles gaat neer en klimt weer omhoog. Pappen en nathouden.

De basis, daar valt of staat alles mee en als die niet goed is, dan is het een kwestie van tijd.

Wat kan niet wel en wat kan niet?

Veel mensen kunnen echt niet meer…

Ik had het gisteren over de veilige haven die iedereen eigenlijk nodig heeft. Als je volwassen bent dan kun je eigen paden bewandelen en zoeken naar je eigen geluk en veilige haven. Een kind zijn wiegje staat waar het staat en dat zou een veilige haven moeten zijn. Een klein kind kan nog niet zelf die veilige haven uitzoeken. Als ouder zou je eens bewust kunnen nadenken of je als ouder wel die veilige haven aan je kind kunt geven. En als later de situatie verandert van veilig naar onveilig in het gezin, ga eens bewust nadenken hoe je het kind tussen de golven door kunt bewegen.

Ik kom teveel situaties tegen in het leven om mij heen, waar het kind de dupe is van gezinssituaties. Bijvoorbeeld bij een echtscheiding. Als ouders heb je bewust of soms onbewust kinderen op de wereld gezet. Kinderen die meestal uit liefde voor elkaar op de wereld zijn gezet. Denk daar eens even aan terug als je uit elkaar gaat. Laat de kinderen niet de dupe worden van jullie volwassen beslissing om uit elkaar te gaan. Kinderen voelen als geen ander spanningen aan en hun veilige haven, voelt dan niet meer zo veilig.

Ik ben een groot voorstander van het afschaffen van de partneralimentatie. Ik heb er zelf vanaf gezien, ik had er wel recht op. Ik koos bewust voor een onzekere toekomst en geluk. Voor alles is een oplossing en bij mij kwam het ook goed. Ook de verdeling van de huisraad was voor mij simpel. Spullen met emotionele waarde heb ik meegenomen en de rest achtergelaten. Mijn trouwjurk bij de kringloopwinkel gebracht. Niet meer achterom kijken, vooruit kijken en leven! Het huis staat nog steeds op beider namen door de langzame bank, ook dit stoort mij niet. Komt wel goed. Vertrouwen in jezelf en gaan voor je geluk, volg je gevoel en je hart en vecht.

Heb ik makkelijk praten? Nou nee, ik heb alles zelf voor elkaar gekregen en ik heb nu inkomsten, een gezellig huisje en nog steeds goede vrienden. Ik ben blij met alles wat ik wel heb. Ik doe alles wat ik wil en het boeit mij totaal niet wat andere mensen ervan denken of zeggen, ik leef en nu!

Het is aan de politiek en anderen, om eens knopen door te gaan hakken om het de mensen wat makkelijker te gaan maken in het dagelijks leven. Niet als recht, als ondersteuning. Samen.

Haat is nergens goed voor, zeker niet bij een echtscheiding waar kinderen bij betrokken zijn. Denk eens anders en bewust na en trek samen een goed plan voor de kinderen. Teveel kinderen raken beschadigd door het vechten van de ouders. Geld is makkelijk als je er iets van hebt, de belangrijkste dingen in het leven koop je er niet voor. Gun elkaar het geluk, angst is niet nodig.

Volwassenen hebben teveel rechten of denken recht te hebben op. Ze vergeten vaak de belangrijkste plicht: een kind een veilige haven geven.

Met heel mijn hart.

Ik heb afgelopen weekend ontzettend veel plezier gemaakt en gelachen en gedanst. Waarom kan ik plezier maken en lachen? Ik was in een veilige omgeving en met mensen die mij nemen zoals ik ben en bij wie ik mij veilig voelde. Respect voor elkaar, de veilige haven. Ik heb er heel veel over nagedacht en het stoort mij buitengewoon dat er voor veel mensen geen veilige haven is. Thuis, dat zou je eigen veilige haven kunnen zijn, mits een ander er respect voor heeft en dat het jouw huis is. Ik vernam laatst dat zelfs de snoeptrommels van de kinderen waren leeggeroofd bij een inbraak. De thuishaven voelt dan even niet meer veilig.

Zelfs de duiven in Rome zijn niet meer veilig. Ze waren losgelaten door kinderen op het Sint-Pietersplein en aangevallen door een zeemeeuw en een kraai. De vogels in de lucht zijn echt niet achterlijk en zien het de mensen op de grond ook doen, slecht voorbeeld doet slecht volgen. De zwakkeren delven het onderspit.

Overal in de wereld voelen mensen zich onveilig: oorlog, natuurrampen, milieurampen, geweldsmisdrijven en ga zo maar even door. De muren die de mensen om zichzelf heen trekken worden steeds hoger, niet kwetsbaar opstellen, veilig voelen. En dat is jammer, de mens is op zijn mooist als hij of zij zich wel kwetsbaar opstelt. Bewust geworden van.

Blijf niet stil staan bij hoe het was en hoe het ging, ga door met je leven en zoek een goed pad.

En laat al dat geweld eens ophouden overal. Afgelopen week sprak ik iemand en die had het over een spons. Als iemand nou eens iets uithaalt, maak een spons nat en gooi die dan maar. Geen messen, vuisten, raketten en geweren, de spons. De vriendelijke oplossing voor als tot twintig tellen niet meer helpt. De spons neemt water op, zou leuk zijn als wat mensen dit verhaal ook eens in zich zouden opnemen.

De veilige haven, als je die als kind al niet hebt… morgen meer.

Sigmund Freud, ik ben erger, aldus iemand. Ik vind het wel humor, Ingrid Freud en weer een nieuwe bijnaam. Ik heb weer eens een geweldige positieve dag gehad bij de Voedselbank. Een stel komt na maanden niet meer terug. Ik heb de deur voor ze open gehouden bij vertrek, respect. Zij gaat weer studeren en hij heeft een contract gekregen op zijn werk. Op zo’n moment kan ik super blij zijn! En wat heb ik een lol gehad met drie vrouwelijke cliënten. Bij het inpakken van de artikelen kwamen we op 50 tinten Voedselbank. Wat je al niet zou kunnen doen met de artikelen uit het pakket. Twee keer lol van je etenswaren, eerst met je partner en dan in de pan. Volgende week hebben we nabespreking en wat hebben we gelachen samen, ook heel belangrijk bij de Voedselbank!

Ook had een cliënte een ingezonden brief naar de krant geschreven over ons als vrijwilligers, positief en zo leuk! Ook weer wat nieuwe cliënten bij de Voedselbank, altijd even een praatje met ze te maken. Ze staan echt te kijken van de grote hoeveelheid aan voedsel die ze krijgen. Ik blijf het apart vinden dat mensen pas gaan nadenken als ze in de ellende komen te zitten, het worden veelal bewustere mensen en ze oordelen niet meer zo snel over een ander.

Aan tafel hadden we het ook over weer een bedrijf bij ons, waar mensen eruit moeten. En ook over de mensen die niet bij ons komen. Vanuit de praktijk, ik noem ze de mensen met de dichte enveloppen. Stapels met onbetaalde rekeningen thuis en het bewust negeren en blijven uitgeven. Je staat ervan te kijken hoeveel mensen zo leven, de ellende is mega groot aan het worden. Het is een stukje eigenwijsheid, zwakte niet willen toegeven en door blijven gaan, het niet weten hoe, schaamte.

Maak alsjeblieft al die enveloppen open en ga naar een familielid voor hulp! Heb je niemand, ga naar de schuldhulpverlening of zoek iemand die je kan helpen met het ordenen van de administratie! Er is altijd iemand, je bent nooit alleen! Zo belangrijk dat er overzicht komt! En trek je niets aan van wat je omgeving zal zeggen, bedenk maar dat een groot deel van de bevolking hetzelfde meemaakt als jij!

En dan nog even over een nummer zijn. Laatst was ik bij iemand en zij had op de voordeur een briefje opgehangen met ongeveer de volgende woorden: “ik heet Anja en ik woon hier en ik ben geen nummer!”  Ik verneem het steeds meer om mij heen, mensen willen geen nummer zijn, ze willen een naam hebben! Ik vind dit zorgelijk, er wordt steeds minder naar de mens als persoon gekeken. Ik ben eens gaan tellen, gewoon eng hoeveel nummers je aan je naam hebt hangen.

Nou, mijn naam is Ingrid en ondanks alle hilarische bijnamen, zonder nummer, gewoon Ingrid.

Ik was gisteren weer eens bewust getuige van hoe het anders en beter zou kunnen. Laten we zeggen: “de gewone man op straat ziet het wel.” Er werd bij mijn aanbellen bij een ouder echtpaar niet opengedaan. De ochtendkrant op de deurmat en de voordeur op het nachtslot en alles dicht. Buren met de sleutel wisten ook van niets en de telefoon in huis werd niet opgenomen. Helemaal niets voor dit echtpaar. Er was een afspraak en dus bel je in zo’n geval de politie. Erg mooi om te zien hoe ze het glas bij de voordeur eruit sloegen. De kleinste van de twee kon net door het raam naar binnen. Ik stond samen met een jongen te kijken en opeens liet hij mij op zijn mobiel, een alarmmelding zien van eerder in de nacht. In de vroege ochtend was daar een ambulance geweest. Wij samen wisten dus al dat het echtpaar waarschijnlijk in een ziekenhuis zat.  De brandweer kwam ook nog aantuffen en het was een gezellig samenzijn. Wij hadden eigenlijk maar een vraag: “waarom wordt er niet eerst gecontroleerd of er eerder al een alarmmelding is geweest op het adres?” Mooi was dat de familie mij ondanks de kapotte ruit toch erg dankbaar was, vernam ik later op de dag. Met het echtpaar ging het goed in het ziekenhuis.

Met alle ouderen en andere hulpvragers die thuis wonen en nergens anders terecht kunnen, zal dit veel vaker gaan gebeuren. Het is een kleine moeite om van mensen te vragen of ze iets doorgeven als ze weg zijn of als er iets is gebeurd, maar vaak staat het hoofd er niet naar in zo’n situatie. Buren zijn zo belangrijk en ook de samenwerking tussen zorg en hulpverleners. Kom ik weer uit op het samen doen en communicatie.

Toevallig was ik ook even vermist twee weken geleden. Gelukkig hebben wij een goed controle systeem en net voordat de alarmfase uitging was ik weer boven water. Ook ik heb hier weer van geleerd, ha ha. Ik prijs mij heel gelukkig met mensen om mij heen die om mij geven. Je kunt niet alles voorkomen dat is ook weer het leven, wel verbeteren en nadenken.

Afijn, een goede glasverzekering is wel belangrijk, je weet nooit hoe de dingen lopen. En voor elkaar zorgen en elkaar in de gaten houden en bij twijfel bewust actie ondernemen!

De initiatiefnemers van het Burgerforum werden bedankt en dan gaan we over tot de orde van de dag. Kort door de bocht, hier kwam het eigenlijk op neer gisterenavond. Overgaan tot de orde van de dag… De orde in de wereld, de orde in Europa en wat dichterbij, de orde in Nederland. Nog nooit is de orde handhaven overal zover te zoeken geweest. Orde: toestand waarin alles bewust zo is of gaat als bedoeld. Joh, dus alles is bewust zo gepland en bedoeld en waar maken we ons druk over met zijn allen?

Ik liep van de week nog door een druilerige winkelstraat en weer een winkel gesloten en een ander die opheffingsuitverkoop aan het houden was. In de andere winkels was het leeg of je kon de klanten op een hand tellen. Het verbaasde mij nog dat er niet wat meer mensen op straat liepen. Waar zitten al die werkelozen in Nederland, thuis?

En zo kwam ik ook bij een oude vrouw die om 12.30 uur nog in haar nachthemd zat, allang klaar om opgefrist te worden maar er kwam maar niemand. Ook in de gehandicaptenzorg staan twee man personeel op een grote groep bewoners en mag je blij zijn als je voor de lunch aan tafel zit. In de zorg nog steeds mensen die ontslagen worden op een hele nare manier.

Mensen die graag naar een verzorgingshuis willen en niet in aanmerking komen. Bejaardenhuizen die gaan sluiten en geen nieuwe mensen meer aannemen. Indicaties die niets zeggen. Ouderen die zich bewust laten vallen zodat ze zeker zijn van een plekje in een verzorgingshuis.

Waar maken we ons druk om met zijn allen. Alles is bewust dik in orde in ons land, in Europa en in de wereld.

Zo, ik ga weer heel blij, over tot de orde van de dag.

Ik had het gisteren over controleren en ik filosofeer hier vandaag nog even op door, gewoon omdat het leuk is. Als ik denk aan onze Voedselbank dan kan ik daar ook weer een paar mooie praktijkvoorbeelden van gebruiken. Zo kregen wij een hele grote partij bonbons en chocolade van een bedrijf. Mooi en lekker, absoluut niets mis mee. Lees vooral, niets mis mee. Als je goed naar de bonbons keek dan waren ze qua vorm niet 100% en dus na controle afgeschreven. De smaak was desondanks geweldig, helemaal niets mis mee. Als je deze bonbons in zakjes zou doen als ondernemer en je verkoopt ze voor een euro in de winkel, is dat dan niet goed? Is het erg?

Zo ook alle chocoladeletters die over waren van de Sinterklaas. Afgeschreven en naar de Voedselbank. Je zou ze ook uit de doosjes kunnen halen en er zakjes met chocolade brokken van kunnen maken. Met de smaak is niets mis. Ik heb ondernemers gezien die dit wel doen. De knop moet bij de mensen even om, van uiterlijk naar smaak.

En dan de grapefruits die wij een keer kregen bij de Voedselbank, zagen er niet uit en net tegen verrotten aan. Ook bij de Voedselbank bleven ze liggen. Ik heb ze toen allemaal uitgeperst en had er liters sap van, niets mis mee en erg lekker. Bewust.

Wie controleert wat wij weggooien met zijn allen? Gaan we voor hoe een product, etenswaar, eruit ziet, of gaan we voor smaak?

Zo ken ik ook het verhaal van een bakker die oud brood verkoopt. Dus brood van de vorige dag, tegen een lage prijs. Het probleem dat bij hem ontstaat, is dat de mensen alleen nog maar voor het oude brood komen. Ook  mensen die wel vers brood kunnen betalen. De kunst is dan om je andere producten aan te prijzen zodat ze meer meenemen. Leuke nadenkertjes. Overigens werkt het bij mij niet, ik irriteer mij mateloos bij de bezinepomp als ik ga afrekenen. Of ik verder nog iets nodig heb? Ik kan zelf nadenken en heb de vraag niet nodig. Commercieel gezien, ik begrijp de vraag wel…

En dan zo’n doos, vol met nieuw bewijsmateriaal die over het hoofd is gezien bij een zeden verdachte in ons landje. Controleert dan niemand de woning goed? Geen lijk uit de kast maar een doos uit de kast, ik vind het humor.

Nou genoeg voor vandaag er zijn belangrijkere dingen. Vanavond na 10 maanden is het dan zover. In de Tweede Kamer komt de sluipende overdracht van de Nederlandse bevoegdheden aan Brussel ter sprake met dank aan Burgerforum-EU! Bewust iets om even te volgen!

Stel ik bak een appeltaart en ik eet de appeltaart helemaal alleen op. Vervolgens ga ik dan roepen dat het de lekkerste en beste appeltaart was die ik ooit gegeten heb. Niemand die het kan controleren want niemand heeft een stukje van mijn appeltaart geproefd.

Zo was ik aan het filosoferen over de bloemenhandel in ons land. De keurmeesters op de veiling zijn of worden ontslagen en de bedrijven gaan hun eigen bloemen en planten controleren. Meestal via een intern geautomatiseerd systeem. De computer keurt dus. Mooie vooruitgang maar wie controleert de bloemen en planten nog? Niemand buiten het bedrijf heeft dus nog controle op de bloemen en planten. Is echt een nadenkertje. Gaat er niet veel mis overal, doordat juist de controle ontbreekt? Kan de automatisering echt de mensen vervangen en weet de automatisering waar de mens behoefte aan heeft, welke kwaliteit de mens verwacht? Zo werden er vroeger 10 bloemen op een stukje grond gepoot en de bloemen stonden een week. Nu worden er op datzelfde stukje grond 50 bloemen gezet en ze staan vier dagen. Ook raakt de geur van bloemen weg en daar wordt dan weer een goedje voor gebruikt om de geur terug te brengen. Het is een rare wereld.

Als ik even verder filosofeer dan is veel ellende in de wereld terug te voeren naar het niet controleren van dingen. Ook vanuit het veld de verhalen. Zo bedenkt iemand een project en niet helemaal zoals het moet. Project loopt en de persoon wordt overgeplaatst binnen het bedrijf wegens reorganisatie. En vervolgens krijgt zij een controle functie, let wel, over haar eigen bedachte project van een jaar geleden…. Het zou niet moeten kunnen. De persoon zit in ernstige gewetensnood en het bedrijf gaat de bietenbrug op met dit project. Het was te voorkomen geweest.

In het verleden deed ik voor een bedrijf alle facturen, offertes en dat soort dingen. Ik had een postmap en aan het einde van de dag ging mijn werk naar de directeur die alles controleerde. De volgende ochtend namen we het door en hadden we overleg, communicatie. Elkaar controleren en het ging pas de deur uit als we het samen allerbest vonden.

Ik filosofeer nog even door, morgen meer.

Gisteren het eenjarig bestaan van onze Voedselbank. De dag waarvan je gehoopt had dat ie nooit zou komen… Ik werk er nu een jaar en het was een pittig jaar. Ik vind nog steeds dat niemand mag verhongeren in Nederland, humaan. Toch voelt het de laatste tijd anders bij de Voedselbank. De mensen krijgen zo ongelofelijk veel dat ze onderhand meer in huis hebben dan mijn persoontje, die daar hard voor werkt. Het voelt niet goed. Ook zie ik het gevaar van mensen die niet meer bij de Voedselbank mogen komen omdat ze een baan hebben en dan net met hun inkomen boven de norm zitten. Weten zij dan nog rond te komen zonder al het voedsel van de Voedselbank, kunnen zij het zelf nog? Het voelt niet goed. Ook vroeg vorige week een kind aan mij: “in de winkel moet je betalen en hier is het gratis?”  Zelfs het kind voelde aan dat iets niet, ja wat?

Blijft het feit dat door de geweldige “het kon niet op” tijd, de mensen bewust of onbewust in de geldproblemen zijn gekomen. Ik hoor nog niemand in Nederland of binnen de EU met echte oplossingen komen! Sterker nog, we maken het nog een stukje: het voelt nog niet beter maar erger. Het voelt voor mij niet goed, het voelt voor cliënten van de Voedselbank niet goed en voor de werkenden onder ons voelt het ook niet goed. Ik voel gelukkig zelf nog geen depressie aankomen, sterker nog, ik ben gelukkiger dan dat ik ooit geweest ben. Bewust van alles om mij heen.

Gisterenavond dus het feestje van de Voedselbank met de vrijwilligers, overigens geheel zelf verzorgd, zonder uit de een of andere pot geld te onttrekken, ha ha. En zo zag ik ook bij toeval de meteoor over komen vliegen. Hetzelfde verschijnsel, nam ik pas gelden waar in Spanje. Bijzonder mooie gewaarwording. We kunnen samen met zijn allen gelukkig leven en bewust leven als wij dat zouden willen op aarde, zelf in de hand. De wereld buiten de aarde hebben wij niet in de hand en van veel zijn we ons nog onbewust.

Misschien zouden we op aarde ook wat meer steentjes kunnen werpen om de mensen wakker te maken?