Wil je hier ook eens over schrijven? Een viertal vragen/opmerkingen van mensen.

*Aan ouders of verzorgers: wil je alsjeblieft aan je kind vertellen dat zeep niet perse uit een pompje hoeft te komen! Dat er ook nog mensen bestaan die een stukje zeep gebruiken om de handen mee te wassen! Je neemt zo’n stukje zeep tussen je handen en wrijft dat stukje zeep heen en weer, met je handen onder de kraan. Hierdoor ontstaat sop en dit wast je handen net zo schoon als de zeep uit zo’n pompje.

*De A2 begon na de oorlog als rijksweg met een rijbaan. En dit werden er steeds meer en meer. Nu hebben we op een stuk snelweg zelfs 2×5 banen! En dan is 120 km rijden algauw niet meer voldoende. We willen 130 km en over een jaar misschien wel 140 km rijden. We zouden ook kunnen denken: vroeger stonden we op dat stuk weg altijd in de file en nu kunnen we bijna altijd doorrijden.

*Oudere mensen oordelen nogal snel over de jongeren. Nu valt het mij op, dat juist het jongere winkelpersoneel super vriendelijk is! De oudjes zouden daar nog wat van kunnen leren. Ook als je in de winkel iets vraagt, dan loopt het jonge personeelslid behulpzaam mee. Misschien is het ook baanbehoud, maar het is zeker opvallend!

*Een begeleidster die iemand Nederlandse les geeft voor de inburgering was met haar cliënte naar de markt gegaan. Het viel haar op dat er weinig geduld is voor mensen die de Nederlandse taal niet goed spreken. Het is juist al een drempel om over te gaan, om in het openbaar je geleerde Nederlands in de praktijk te gaan brengen. Dus heb soms een beetje geduld als iemand zich in het Nederlands verstaanbaar probeert te maken.

Fijne dag!

Kun je wel Domino spelen? Dan mag je blijven! Ik was vrijdagavond op bezoek bij een van de opvangplekken van het Leger des Heils in Amsterdam. Ik mocht hamburgers op de borden doen bij het uitdelen van het eten. Gelukkig vroeg niemand of ze van paardenvlees waren. En als je honger hebt dan eet je alles, toch? Na het eten Domino zitten spelen met de mannen en vrouwen en gelukkig vaak gewonnen.

Het Leger des Heils is een internationale beweging en behoort tot de universele christelijke kerk. Zijn boodschap is gebaseerd op de Bijbel. Zijn dienstverlening wordt gestimuleerd door de liefde tot God. Zijn opdracht is het Evangelie van Jezus Christus te prediken en in Zijn naam menselijk nood te lenigen zonder enige vorm van discriminatie. Dat je het even weet.

Waar ik was, daar komen zorgmijders, psychiatrische en gedragsgestoorde daklozen, verslaafden, elders geschorsten en daklozen die gemotiveerd zijn om te werken aan maatschappelijk herstel.

Een van de medewerkers sprak de mooie woorden:”je moet de mens zien als een diamant waar stof op zit, je blaast de stof eraf en dan gaat de diamant weer schitteren.” De mensen die er werken doen heel goed werk. En je moet een partijtje stevig in je schoenen staan om daar te werken, je maakt van alles mee.

Het is net als bij de voedselbank, over het algemeen kiest niemand ervoor om dakloos te zijn. Bewuste uitzonderingen daar gelaten. Iedereen die daar zit heeft zijn eigen levensverhaal en probeert heel hard om uit het dal omhoog te klimmen.

Het is een wereld op zich, aan de onderste rand van de samenleving. Het is wel eens goed om bij stil te staan dat er zoveel daklozen zijn. En zeg nooit dat het jezelf niet kan overkomen.

Deze groep voelt het ook als het financieel slecht gaat in ons landje. De meest kwetsbaren in onze samenleving.

Het wordt tijd dat de Dominosteentjes bewust de goede kant op gaan vallen.

Ik kreeg een tip van iemand dat als je geen diploma’s hebt maar wel werkervaring, je een ervaringscertificaat kunt maken. Bijvoorbeeld als je in de bouw hebt gewerkt. Je zet hierop foto’s van door jou gemaakte bouwwerken en doet er een verslag bij. Je kunt dit door je werkgever laten ondertekenen. Of je hebt aan diverse vrijwilligersprojecten meegewerkt. Neem foto’s en maak verslagen. In de huidige maatschappij is er vooral behoefte aan vernieuwers. Het kan zijn dat je met jouw ervaringen toch een goede bijdrage kunt leveren aan een bedrijf. Geen diploma voor nodig! Gewoon doen en dan werken als een molenpaard!

Wist je dat trouwens 48 miljoen Amerikanen voedselbonnen hebben. Gewoon niet voor te stellen en dat zegt wel heel veel over hoe de situatie daar is. Van de week was ik weer bij de voedselbank om voedselpakketten te verstrekken aan de mensen. Er komen steeds meer mensen bij. Ook om te huilen zijn de verhalen van de mensen over hoeveel tijd het je kost om in de schuldsanering te komen! Zo verlies je al een half jaar tijd voordat je eens kunt beginnen met de afbetaling van je schulden! Aan het invullen van alle papieren heb je zowaar een dagtaak. En dan weer wachten en wachten tot dingen goedgekeurd worden en terugkomen. Er is een mooi gezegde: ambtelijke molens malen langzaam. Ik verneem van de mensen, dat het in de ambtelijke hoek inderdaad het langzaamst gaat. Hoe komt dat toch? Ik krijg zelf ook veel vragen binnen en ik heb al gemerkt dat mailen naar een ambtelijk apparaat geen enkele zin heeft. Je krijgt zelfs geen antwoord terug. Ambtelijke molens draaien dus soms ook helemaal niet…

En dan nog even over de ‘fantastische’ plannen voor de bouw, draaien als een molen. Wie gaat er eens uit de tredmolen lopen? De betonmolentjes in de bouw draaien bijna niet meer en er komt een tijd dat ze echt stil komen te staan. Over een half jaar kunnen we weer een goed plan gaan bedenken want dan zijn de huidige maatregelen alweer uitgewerkt, voor zover ze al gaan werken.

De molentjes waar Nederland zo om bekend staat, draaien heel langzaam. Maar de wieken staan gelukkig nog niet stil!

Een stad in een stad, dat gevoel kreeg ik, toen ik rondliep in het hart van de Zuidas in Amsterdam. Een klein nietig mensje tussen de super grote gebouwen. Net een klein stadje, waar allemaal Playmobil mannetjes en vrouwtjes in de rondte lopen. Als je op het plein tussen de gebouwen staat dan krijg je de neiging om te gaan schreeuwen: “hallo, is daar iemand?” Zullen ze hier ook de vogelpoep van de bakstenen afwassen? Het ziet er allemaal zo gelikt uit. De Zuidas, hier zit het zakelijke hart van Nederland en zo ook Kees de Kort op deze middag. In restaurant Symphony’s, was een hoekje vrijgemaakt voor een leuk programma. Ad Verbrugge sprak met BNR-commentator Kees de Kort over falende financiële autoriteiten tijdens de kredietcrisis. Sorry, schuldencrisis, aldus Kees de Kort. Het getuigt toch wel van een zeker lef om zo’n filosofisch gesprek onder de torens van de grote banken te houden.

Helemaal lef had De Kort, toen hij filosofeerde waarom nog niemand eens een molotovcocktail bij de ABN naar binnen had gegooid. Hij vindt het onbegrijpelijk dat niemand van onder de 40 jaar eens opstaat en iets gaat bijdragen aan zijn eigen toekomst. Want dat is de groep die de klappen al krijgt en gaat krijgen. En dat doe je niet met een Facebook pagina maken en dan likes krijgen, maar door met elkaar rond een tafel te gaan zitten en plannen te maken en oplossingen te bedenken. Ja, hier kon ik goed in meegaan, op die molotovcocktail na.

Ik ben een groot fan van Kees de Kort want hij zegt tenminste duidelijk hoe de vlag erbij hangt. Het enige wat we continue doen, is bewust of onbewust de schuldenberg vergroten en die schuldenballon gaat zeker een keer knappen. Toen we naar de metro liepen zei mijn metgezel: “we graven dus eigenlijk ons eigen graf als wij zo doorgaan met zijn allen.”  Yep!

Later in Amsterdam bij het Leidseplein gegeten voor weinig en nog wat tentjes bezocht. Op zo’n moment merk je niets van de schuldencrisis. In de tram allemaal mensen met oordopjes in met telefoontjes en de lucht van afhaal eten in tasjes. De goede restaurants zaten toch behoorlijk vol en dat voor een doordeweekse avond. Waar zit dan de schuldencrisis? In ons hoofd?

Ik las dat we weer in een recessie zitten, het zal de meeste Nederlanders niet eens meer iets zeggen. Iedereen is druk met zijn eigen leven en overleven en vooral lol maken.

Misschien moeten we al die mensen in Nederland eens in een grote Playmobil doos stoppen en ze mogen er pas uit als ze allemaal bewust geworden zijn. En chagrijnen stoppen we terug in de doos.

Het is vandaag Valentijnsdag, de commerciële dag van de producten. Alle Poolse medewerkers zijn volledig doorgedraaid op de bloemenveiling en zitten vanavond met een drankje uitgeput op de bank. Voor de omzet is weer hard gewerkt, zullen we maar zeggen. Ook bloemen kunnen doordraaien, maar dat is een ander verhaal.

Valentijnsdag is de dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met cadeautjes, bloemen of kaarten.

Ik vind de Romeinse versie nog steeds de meest aparte. Namen van ongehuwde jonge vrouwen in een kom gooien en ongehuwde mannen een lootje laten trekken. En dan lekker feesten met je partner en trouwen. Maar of dit nou zoveel met liefde te maken had? Komt in deze tijd ook nog steeds voor, uithuwelijken. Elke drie seconden wordt er ergens in de wereld een meisje gedwongen te trouwen. Een op de zeven kindbruidjes is nog geen 15 jaar!

Ik kreeg vroeger met Valentijnsdag kaartjes. Zelfs van een iemand die mij niet kon vergeten, jaren lang. Laten we het er maar op houden dat ik indruk had gemaakt op deze persoon.

Worden er eigenlijk nog kaartjes gestuurd op deze dag? Of druipt de teleurstelling van de gezichten af als je alleen maar een kaartje ontvangt? Meer, meer en meer?

Wat mij betreft is het elke dag Valentijnsdag en zou je elkaar elke dag moeten laten blijken dat je om iemand geeft, hoeft niet eens je geliefde te zijn. Als we dit nou gewoon elke dag doen, dan keert de vrolijkheid weer terug in de wereld.

Ik ga vandaag toevallig naar iemand toe die ziek is en waar ik heel veel van hou. Ik neem een bosje bloemen mee, niet omdat het Valentijnsdag is, maar omdat zij er altijd voor mij is geweest en ik er nu voor haar kan zijn. Dat is pas Valentijnsdag!

Bewust worden van, samen.

Het gaat nu continue over pesten. Ik heb daar een tijd gelden ook een platvorm voor geboden op deze weblog. Ik zat vorige week tussen een klas brugpiepers. Ik wist werkelijk waar niet, wat ik bewust waarnam. “Ik heb een Samsung telefoon maar ik wil een iPhone, dus ga ik hem gewoon kapot gooien en dan krijg ik hem vanzelf van mijn ouders.” Tja… En ook dat een jongen in de klas een homo was. Waarom? Nou hij ziet er anders uit en doet andere dingen dan wij. Maar waar het woord homo nou daadwerkelijk voor stond, daar konden ze geen uitleg aan geven. En een jongen was een nerd. “Ja, toen wij op schoolkamp waren en wij zijn chips afpakten, toen moest hij huilen.”  Een jongen kon niet normaal praten, continue: fuck dit en fucking dat. Toen het over de leerkrachten ging, was het heel opvallend dat de strenge leerkracht niet leuk was. Er was een leerkracht die gym en een ander vak gaf en die was wel fucking cool. Waarom? “Nou, we hoeven niets te doen in zijn lessen en mogen zelf wat doen.” Ik zat bewust met mijn oren te klapperen. Ben ik nou die fucking oude trut en loop ik fucking achter? Of zie ik het fucking verkeerd?

Gelukkig zijn er scholen waar de begeleiding goed is. Zo ken ik ook een verhaal waar in de brugklas kringgesprekken zijn. Iedereen mag vertellen waar hij of zij mee zit en wat hij of zij niet bevalt aan leerlingen. Er wordt hier open over gesproken met elkaar met als gevolg dat er meer openheid voor elkaars situatie ontstaat. Maar toch heb je als leerkracht, na schooltijd geen enkel zicht meer op de kinderen. Je geeft het stokje weer door aan de straat of de ouders.

Vroeger had ik een lerares die iedereen een opstel liet schrijven, over wie jij pestte en wie jou pestte en waarom. Zij ging dit analyseren en hier werd een plan op getrokken. Het plan was een fiasco! Bij mij en de anderen ging het mis toen we de leerkrachten bij hun voornamen mochten gaan noemen, ze stonden niet meer voor of boven de klas, maar in de klas. Het is wel grappig dat ik dit nu van meerdere mensen van mijn leeftijd hoor. Laat ik het er maar op houden dat wij geen watjes zijn geworden…

Zo vernam ik van een moeder, dat ze haar kinderen (rond de 13 jaar) voor de televisie neer moest zetten toen Beatrix haar aftreden bekend maakte. De kinderen wilden niet zitten, zagen het belang er niet van in. Ze vonden het niet speciaal en hadden al een dag achter de rug met teveel indrukken. Laat ons!

Ik denk, dat het uiteindelijk doorgeschoten probleem ligt aan de maatschappij waar we nu in leven: meer, meer en meer. Meer alleen, meer drugs, meer alcohol, meer eten, meer games, meer televisie. Teveel prikkels dus en wat werkelijk belangrijk is, komt niet meer binnen. En dit veroorzaakt onder andere, dat ietsepietsie meer pestgedrag.

Bewust fucking jammer!

Er is weer een stukje geschiedenis geschreven, voor het eerst in zes eeuwen treedt een paus bewust af, zonder eerst naar de hemel te zijn gegaan. “Ik mij er zeer van bewust, dat deze dienst door zijn geestelijke aard niet alleen door daden en woorden moet worden uitgeoefend, maar niet minder door lijden en door gebed.” “In het bewustzijn van de ernst van deze daad, verklaar ik daarom met volle vrijheid af te zien van het ambt van bisschop van Rome.” Aldus paus Benedictus XVI.

De paus gaat lekker mijn weblog lezen en op zijn gezondheid letten, gelijk heeft ie. De advertentie waar een nieuwe paus aan zou moeten voldoen, lijkt mij niet zo heel moeilijk.

Gevraagd: nieuwe jonge paus met een visie.

Wensen: graag verstand hebben van Facebook en Twitter, graag verstand hebben van vastgoed en alle kleuren geldstromen, graag een paus zijn voor iedereen in de wereld, graag nog bij volle verstand zijn, mag geen haat zaaien en niet discrimineren, kan zich ook zelfstandig zonder butler redden, mag met zijn tijd meegaan. Verder kan hij op de mensen een goede bewuste boodschap overbrengen. O, en graag van bloemen uit Nederland houden.

Het is zo jammer dat er geen vrouw in aanmerking kan komen voor het ambt. Na een uur vergaderen zou er dan al witte rook uit de schoorsteen komen…

Maar alle gekheid op een kerkstokje, wat de kerken doormaken is heel heftig. Ook de kerken zitten in de omwenteling. Ik sprak een tijdje gelden met een ex-non. Ik heb recht op de non af gevraagd, of zij destijds wist van sexueel misbruik in de kerk. “Ja, dat wist je als non, het kwam vooral voor in de mannen kloosters en in de internaten.” En dan volgde nog de woorden: “als je er als non niet meer tegen kon dan trad je uit.”

Laten we maar bewust positief naar de toekomst kijken en hopen dat ze bij de kerken hebben geleerd van de geschiedenis.

Mea vota

Gisteren schreef ik over de themabijeenkomst over leren. De opkomst was klein en er was niemand vanuit de politiek of gemeente komen luisteren. De moeder van de zeiljongens vond de opkomst tegenvallen. Ik legde haar en andere mensen uit, dat je daar doorheen kunt kijken. Al bereik je maar een iemand met je boodschap, dan heb je al winst geboekt. Hetzelfde heb ik met wat ik schrijf, al bereik ik maar een iemand dan ben ik al blij. Het gaat om de boodschap, verbinden. Bewust worden van.

Er zijn in Nederland heel veel mensen bezig met verbinden in het onderwijs. Zo heb je HARTverwarmendWijs. Het verbindende netwerk dat de werkelijke behoeftes in het onderwijs behartigt. Je hebt Het Fluisterkind, waar Janita Venema een mooi boek over uitgebracht. En Hartkracht, waar alle kinderen mogen geloven in hun eigen kracht, leren vanuit je hart. Kinderen leren om in hun kracht te gaan staan en leerkrachten en ouders daarbij ondersteunen middels trainingen en coaching.

Op de bijeenkomst werd er over gesproken, om al deze goede mensen die het onderwijs willen verbeteren onder een paraplu te brengen. Maar dan ga je al snel weer naar het systeem van nu toe, een grote organisatie.

Waarom zijn al deze mensen bezig met het onderwijs? Als het onderwijs goed zou zijn, dan zijn zij toch niet nodig? Hoe goed is ons onderwijs? Allemaal vragen waar we de antwoorden op zoeken.

Er werd ook gesproken over alle labels, (lees als diagnosticeren) die de leerlingen tegenwoordig opgeplakt krijgen als ze van de leerlijn afwijken. Is dit nou wel zo goed? Je krijgt tweedeling in een klas want de kinderen zonder label denken: ik ben niet goed genoeg. En de kinderen met label denken weer: ik ben dus anders en voldoe niet aan het verwachtingspatroon. We zullen pas jaren later weten wat voor invloed dit op de jeugd van nu heeft gehad.

Er was op de bijeenkomst ook iemand die vroeger geen labeltje had. Dit bestond toen nog niet. Hij vertelde zijn levensverhaal en hoe hij alles in het leven had uitgeprobeerd en vervolgens heel veel baantjes had gehad en tenslotte directeur van een zelfontwikkelingsschool is geworden. Zijn verhaal: hoe het zonder label ook kan en je goed terecht komt.

Waarom niet gewoon twee leerkrachten voor de klas in de onderbouw, zodat er meer aandacht is voor de begeleiding van kinderen. Een kind mag toch een kind zijn? En elk kind mag toch anders zijn?

Maria Montessori was een een wijs vrouw. Zij was ook van voelen, zien, horen en ruiken, bewust worden van. Opvoeding en onderwijs moeten onderkennen wat de behoeften van een kind op een gegeven moment zijn en daarop inspelen door de juiste omgeving en materialen te bieden. Zelfontplooiing. Als ik de foto’s zie van al het materiaal van een Montessorischool, dan zou ik wensen dat ik er als volwassene een weekje naartoe mocht. Ik zou mij er prima vermaken!

Gisteren ben ik naar een themabijeenkomst geweest over: wat is leren en de rol van welbevinden. Een van de spreeksters was Annelies Schillemans. Zij is de moeder van Hugo en Enrique, de hoogbegaafde en dyslectische zeilbroers die in augustus 2012 met de zeilboot van hun opa vanuit Nederland zijn weggevaren. Zij konden geen passend onderwijs krijgen en werden op iedere school geweigerd. De vader zeilt achter de jongens aan en op dit moment zijn zij op Mallorca. Vanwege het slechte weer en de toch wel erge kleine boot, zijn zij gedwongen om hier even te blijven. Zij volgen lessen via de Wereldschool, deze school  is niet erkend. Erkenning is er alleen als je in het buitenland woont, maar niet als je overal vaart. Verder leren zij alles vanuit de praktijk. Ze maken inktvis schoon en bereiden deze voor een maaltijd, ze leren hun boot onderhouden en nog zoveel meer. De zeilbroers vragen bewust de aandacht voor onderwijs voor elk kind.

Ondanks de leerplicht, zitten volgens de laatste cijfers 16.641 kinderen thuis. Volgens onderzoek van de Ombudsman zijn dit 25.000 kinderen. De overheid betaald miljarden aan schoolbesturen en samenwerkingsverbindingen, maar hebben geen invloed op de aanname van leerlingen door de scholen. Recht op onderwijs gaat dus niet altijd op. Scholen mogen kinderen gewoon weigeren.

Voordat ik verder ga, er zijn gelukkig een heleboel docenten en scholen die bewust goed zijn of er samen het beste van maken!

Toch liggen scholen en business dicht bij elkaar. Hoe meer leerlingen, hoe meer geld. Scholen worden beoordeeld op hoge cijfers. En is je schooladministratie niet op orde dan volgen er sancties. Op de hedendaagse scholen bestaat 30% van het werk uit administratie. 30% die ook een andere bewuste bestemming zou kunnen krijgen. De scholen kunnen er vaak weer niets aan doen, regels, regels en regels. En als je als school besluit, om het onderwijs afwijkend te maken van de gestelde leerlijn dan wordt dit afgestraft. Als je als school niet aan het juiste plaatje voldoet dan ben je al snel een slechte school. En als je als leerling met kop en schouders boven de leerlijn uitspringt of eronder hangt dan ben je niet normaal. Je valt dan in het grote grijze gebied.

De meeste kinderen die van de vastgestelde leerlijn afwijken, doorlopen het basis onderwijs nog enigszins goed. Maar op het voortgezet onderwijs komen de problemen. En dan komt de dag, dat je kind niet meer naar school toe te krijgen is. En als je kind niet naar school toe gaat dan volgt de leerplichtambtenaar. Die schakelen vervolgens weer het zorgapparaat in. Van Jeugdzorg tot aan de Raad van de Kinderbescherming aan toe. En in het allerergste geval wordt je kind uit huis geplaatst. En daarom blijven Hugo en Enrique nog maar even weg uit Nederland.

Annelies sprak met haar hart en het gaat haar ook allemaal aan het hart. De omwenteling in onderwijsland is nu ook gaande, maar dit zal zeker nog jaren gaan duren. En wie zijn van dit alles de dupe? Juist, de kinderen.

Mocht er iemand nog een grote zeilboot over hebben, dan kan deze zeilboot meteen doorvaren naar Mallorca. Het hele gezin kan dan weer samen komen.

Morgen meer.

Eerst begin ik even met iets wat ik bewust heb waargenomen gisteren. Er is van een van de grootste supermarkten een nieuwe actie met keukenmini’s. Er staat dus weer zo’n vreselijk dranghek bij de deur, waar de kinderen achter staan. Nou hebben wij in het dorp een lilliputter vrouw. Zij kwam net naar buiten toe en had zakjes met die keukenmini’s in haar hand. Ze ging voor de kinderen staan en zei: “jullie krijgen deze dus niet en wil je weten waarom niet? ” De kinderen van een jaar of acht vielen stil. Waarop zei de woorden uitsprak: “jullie lachten mij uit toen ik naar binnen ging en daarom krijgen jullie ze niet.”

Zo ontzettend dapper van haar dat ze dit zo deed! Maar wat is het bewust triest dat kinderen van acht jaar zo tegen iemand doen en wat kun je iemand kwetsen! Lieve ouders en verzorgers, het is nu zaterdag, de dag om met je kinderen door te brengen. Ga vanavond eens bewust om de tafel zitten met je kinderen en vertel ze dat mensen er allemaal anders uit kunnen zien, maar daarom niet minder zijn!

GroenLinks wil minster Kamp wakker schudden over de nieuwe aardbevingen in Groningen. Misschien een bedje voor hem neerzetten in Groningen? Of beter nog, alle politici er neerzetten tot ze wakker worden geschud? Het gebied ten zuiden van Uithuizen is het meest aardbevingsgevoelige deel van de provincie Groningen. Daar zijn veel installaties die aardgas uit de grond halen. De gebruikelijke woorden: “wij zijn geschrokken en er komt een onderzoek.” Ik ken deze zin al uit mijn hoofd. Maar het zal je huis maar weer wezen. Nog even en dan worden ze in Groningen van gashaard en huis verdreven.

En dan hebben ze ook nog het windmolenplan in Groningen. Er zijn plannen om 32 mega windmolens van 198 meter hoog, langs de N33 in de gemeenten Veendam en Menterwolde te plaatsen. Mensen verzetten zich hevig tegen deze windparken. Ze willen dat die dingen, in ieder geval niet binnen twee kilometer van hun huis komen te staan. Vooral het geluid van die dingen is storend. En de rust en de ruimte is weg.

Blijft over het grootste spook van Groningen: kernafval. Er loopt nu een onderzoek in de Noordelijke provincies van Nederland voor de opslag van kernafval onder de grond. En er is natuurlijk geen gemeente die dat wil. In Duitsland is al geëxperimenteerd met ondergrondse opslag maar dat was geen succes, lekkende vaten. Nederland moet de wet- en regelgeving voor een nationaal programma voor de opslag van radioactief afval, voor 23 augustus 2013 hebben aangepast. Een nationaal programma moet in 2015 klaar zijn. Iets zegt mij, dat we hier nog heel veel over gaan lezen en praten.

Wat een bewuste puinhoop hebben we er eigenlijk met zijn allen van gemaakt op de wereld. Eerst aan iets beginnen maar niet verder nadenken over hoe we het opruimen.

Deze afbeelding zegt genoeg…