Twee foto’s en zoek de verschillen… Een foto van rubberboten in de grachten van Utrecht, voor een wereldrecord. Een foto van rubberboten van vluchtelingen op een Grieks eiland. Ik zat te bedenken dat de beste overeenkomst misschien wel het wereldrecord gaat worden. Is het ooit eerder vertoond dat mensen met rubberbootjes zo massaal op de vlucht waren? In andere tijden waren die bootjes er nog niet dus ik zou zeggen ook een wereldrecord. En het is toch niet zo gek dat mensen met rubberbootjes naar Europa en Nederland komen? Het gevoel dat drijven op het water in een Utrechtse gracht in een rubberboot ook leuk kan zijn wil toch iedereen wel eens beleven? Europa en zijn nieuwe burgers… Voordat deze nieuwe stroom van vluchtelingen op gang kwam duurde het checken en eventueel uitzetten of opnemen van vluchtelingen erg lang. Er zitten nog mensen van de lichtingen hiervoor te wachten of zij of kinderen al dan niet al dan wel of misschien hier mogen blijven en of partner en kinderen wel of niet of misschien naar Nederland mogen komen. Er komen nu zoveel mensen binnen dat in mijn ogen de boel totaal onoverzichtelijk aan het worden is. Landen redden, mensen redden en ons eigen land verzuipt kwam er ergens voorbij zetten. De mensen verzuipen zichzelf op den duur is een vrolijke eigen noot van mij… als samen niet gaat lukken. Ik had het net over Utrecht en ik ging vanmorgen met een iets andere gedachte naar mijn werk. Waarom nog werken? Het basisinkomen zoals men het daar gaat invoeren is echt niet de bedoeling en is niets anders dan een in plaats van en een verschuiving van uitkeringen. Ik zal het wel verkeerd begrijpen allemaal en misschien gaan we met zijn allen wel naar een toekomst dat de mens niet meer werkt en met de robots als verzorgers. De moderne versie van een badhuis waarin Cleopatra in bad zit met verzorgrobots om haar heen en pret. Mochten we de chaos overleven dan hangen er over twintig jaar robots in de touwen bij een groot warenhuis in plaats van goudkleurige poppen. Bij binnenkomst komen ze uit de touwen en laten jou de artikelen zien die jij thuis had doorgegeven. Een andere robot pakt de boel voor je in en de zwevende robot drone dumpt de boel voor je bij de zelfsturende auto. Klaar en in afwachting van de robotklaas die later op de avond komt. Waarom nog twintig jaar wachten eigenlijk? Nu ontwerpen en invoeren en zijn we gelijk van al het gezeur af. Ik pleit bewust voor robotpiet en robotklaas…

De zomer is leuk in eigen land en ik geniet van de leuke dingen en de mensen om mij heen. Gisterenavond en nacht allemaal leuke mensen op een white feest. Niets voor mij want mijn witte rok was al snel vies en pret. Het mocht de pret niet drukken en gedanst op ontzettende goede muziek. Mijn zomerhit is Major Lazer & DJ Snake met Leon On, lekker zwoel zomernummer. Het schept toch een band zo allemaal in het wit gekleed op de dansvloer en een vrolijk gebeuren. Het tegenovergestelde van wit is zwart en zwart kan heel wat met je brein doen. Ik had het laatst met mijn neef over het wel of niet leven met happy makende medicatie. Hij vertelde mij dat als er vroeger medicatie was geweest om zijn niet happy kant te onderdrukken, zijn leven heel misschien anders was verlopen. Hij is blij met de medicatie als hulpmiddel en kan verder leven. Ja, begrijp ik, maar… ik ben er niet zo van dat mensen die even tijdelijk minder happy zijn en een tegenslag te verwerken krijgen aan de medicatie gaan. Ik zie ze er namelijk niet meer vanaf komen en ik denk dat heel veel mensen het wel zelf zouden kunnen op den duur. Leuke dialoog met mijn neef en we stonden open voor elkaars woorden. Ik vertelde hem dat ik de tegenslagen vanuit eigen kracht verwerk en met rust en vrolijke dingen mijn balans in evenwicht probeer te houden en accepteer als het even niet lukt om vervolgens weer op te krabbelen. Het blijft raar dat de ene mens het op eigen kracht kan en de andere mens niet en het brein is zo interessant. Het scheelt wel als je goede mensen in de omgeving hebt die helpen als je in een dal zit, bewust van… Neef vertelde dat het de niet happy kant in het brein nog steeds een taboe is en er te weinig begrip voor is. Helemaal mee eens en ik schreef gisteren over de hokjescultuur waar wij iedereen willen instoppen. Angst voor dingen die afwijken of anders zijn zit in de mens gebakken. Ik vergelijk het met een appeltaart die uit de oven komt en er mislukt uitziet, niet als op de afbeelding op de verpakking. Je kunt hem dan als mislukt beschouwen zonder te proeven weggooien of hem wel proeven en ondanks zijn uiterlijk blijkt hij dan wel heel lekker te zijn. Nou ik dans nog even verder de zonnige dag in en kijken of ik mijn witte kleding weer wit kan krijgen…

Ik vroeg op het strand de afgelopen week hoe het met mijn vriendin ging. We zijn nog jong en ik heb een vriendin met kanker die er binnen kort niet meer is, een vriendin met ALS die hard achteruit gaat en deze vriendin heeft MS. En dan neem ik de mensen in mijn omgeving met andere ziektebeelden er nog niet eens bij. Erg zorgwekkend om mij heen is annorexia bijvoorbeeld. Jonge meiden die bijna niet meer te redden zijn. Afijn, we hadden het over het rouwproces dat bij ziek zijn hoort en dat het zo verschrikkelijk moeilijk is om te accepteren dat de dingen anders worden en dat je dingen niet meer kunt. Het onbegrip van de omgeving  en het een pantser opbouwen door te kiezen voor jezelf en lak te hebben aan wat andere mensen zeggen of denken. Mijn petje gaat echt af want al mijn vriendinnen hebben de wat kan ik nog wel factor in zich. En het scheelt een heleboel als je af en toe eens je hart kunt luchten bij iemand en je een liefdevolle partner hebt. Blijft feit dat niemand echt kan voelen wat jij voelt en denkt. Luisteren, inleven en ervaringen delen met elkaar kan wel en je leert echte vrienden kennen die je accepteren zoals jij bent. Ik las laatst ergens iets over happy verlof bij de geboorte van een baby. Leuk en het is goed om naar blijde gebeurtenissen te kijken en toch zou een beetje begrip voor mensen met rouwverwerking niet misstaan. Een ziekte, een scheiding, een baanverlies, een overlijden, een financiële afgrond enzovoorts, het zit allemaal in het verdomhoekje. Verdriet hoort net zo goed bij het leven als vrolijkheid. De een heeft baat met rouwverweking door zijn of haar leven weer zo normaal mogelijk op te gaan pakken en vooruit te kijken en de ander kan dit niet en zou een soort van rouwverlof nodig hebben. Iedereen verwerkt de dingen op zijn eigen manier en wat is goed en wat is slecht? En dat iemand eens aan je vraagt hoe het met je is en dan de tijd neemt om het antwoord af te wachten en te luisteren zonder er iets mee te doen. In de ikke en ikke wereld ontbreekt het daar nog wel eens aan. Van de week vroeg iemand hoe mijn rouwverwerking ging na de dood van mijn tante. Bewust even een week rust voor mijzelf genomen en leuke dingen gedaan en van de zon genoten en gewoon gewerkt. Mijn balans in evenwicht houden. Een ander familielid was de winkels leeg gaan kopen in Het Gooi en ja dat is een andere manier van rouwverwerking. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om en de een stapt er sneller overheen dan de ander. De balans voor jezelf zoeken en verdriet accepteren en doorgaan. Er is altijd wel ergens licht om de duisternis te verdrijven of te doorbreken. Rouwverwerking kan nog zo mooi in stapjes in de boeken staan, het is per persoon verschillend en dus maatwerk. Met alle voorgekauwde formuliertjes en schema’s in het nu is er weinig ruimte voor dingen die afwijken van de standaard. Hoe vaak verneem ik het niet om mij heen dat de situatie van iemand niet in een voorgedrukt hokje past. Misschien eens stoppen met de hokjescultuur en papierwinkel en de boel eens met gezond verstand, aandacht en liefde te gaan bekijken? Dat we voordat de robot helemaal is ingeburgerd nog eenmaal eens naar elkaar kijken zonder te veroordelen en denken, ja verhip wij zijn allemaal mensen en dat is onze overeenkomst…

Gisteren een heerlijk dagje aan zee in de wijk, of zoiets. Hallo zee en goedemorgen smog aan de horizon en pret. Met de wagen met zijn allen naar andere vrienden aan het strand gegaan. En over wagens gesproken, er stond een woonwagen op het strand met een zweefmolen voor kleine kinderen. Nog een dagje extra blijven staan na een kinderfeest en wat een leuk geheel. De zonnemolen of zweefmolen, ik noemde hem de Mary Poppins molen omdat er allemaal paraplu’s als dak waren. Ik mocht na kletsnat uit de zee te zijn gekomen even binnen kijken in de woonwagen en gewoon alles wat de mens nodig heeft zat erin, enig. Op zonnepanelen aangedreven en alleen de tractor ging nog op diesel. De mini zweefmolen werd aangedreven door een motortje eronder. Deze mensen gaan het hele land door met deze wagen. Het gaf kleur en vrolijkheid op het strand, zeker. De zee was natuurlijk het mooiste en lekker met jurkje aan in de zee en met de golven gespeeld. Bewust mijn jurkje aangehouden tegen het verbranden. Lekker in de zee gezeten, terwijl de zandkorrels door mijn handen gingen. Zandkorrels en ik moest denken aan dat zandkorrels allemaal samen leven. Er is nou werkelijk waar geen zandkorrel die tegen de ander zegt , “hee, wat doe jij hier voor de kust van Nederland, ga eens lekker in Engeland liggen.” Best wel uniek want er zijn meer zandkorrels op de wereld dan mensen en zij kunnen het wel. Misschien hebben ze geen geld in zandkorrelland en leven zij daarom vreedzaam? En de meeste zandkorrels zien er hetzelfde uit en dus kunnen zij elkaar niet onderuit halen? En ze zijn niet veeleisend en benutten de natuur? Wat een leven heeft een zandkorrel, tjeetje. De mens is er gewoon niet toe in staat om met zijn allen vreedzaam samen te leven. Het slechtste product op de aarde is de mens en zo zit je dan wat te mijmeren in het zeewater. Ik probeerde nog om terug in de tijd te gaan en op mijn netvlies een beeld van een horizon zonder windmolens voor mij te krijgen. Het beeld was even zoek in mijn archief jammer genoeg. Terug vanuit zee en zandkorrelland naar de gezellige en lieve mensen op land en het was een heerlijk zonnig dagje.

Goedemorgen vanuit mijn hart voor iedereen… Ik liep vorige week door het bos met een lieve beer en de eerste die wij tegenkwamen kreeg van mij een goedemorgen en de goedemorgen kwam terug. Mensen met honden en een goedemorgen van mij en de goedemorgen kwam terug. Tot naast mij de vraag kwam, “waarom zeg jij goedemorgen, doe ik nooit?” Ja waarom goedemorgen zeggen? Gewoon een wens voor mensen in de hoop dat hun morgen goed mag zijn, een vriendelijk iets. We kwamen onderweg op de vraag of je tegen iedereen goedemorgen kan zeggen. Ja, kan wel alleen is het wel een snelle inschatting naar iemand toe. Als voorbeeld gaf ik twee joggers die naar ons toekwamen, een snelle bewuste scan met mijn ogen en zij waren intensief aan het sporten en in hun eigen wereldje. Ik besloot om geen goedemorgen te zeggen en goed ingeschat toen zij langs ons kwamen zetten. Ik zie altijd snel genoeg of iemand open staat voor een groet of een praatje, lichaamstaal. Ik ben zelf af en toe in mijn eigen wereldje of van de wereld en dan straal je uit niet open te staan voor anderen. Het is dan niet dat je mensen niet gedag wilt zeggen, iets anders staat op nummer een in mijn hoofd. Wat niet wegneemt dat ik het wel waardeer in mijn onderbewustzijn dat mensen dan toch goedemorgen tegen mij zeggen. Het zou niet in mijn hoofd opkomen om iemand die mij iets goeds toewenst zoals goedemorgen in elkaar te slaan en op straat achter te laten. Een schokkend bericht wat tot mij kwam gisteren en onbegrijpelijk. Als je toevallig geen goede morgen hebt dan zeg je niets, een beter alternatief. In wat voor wereld ben ik terecht gekomen dat je op moet passen met een woord als goedemorgen? Mensen vertellen mij niet voor niets hun verhalen en vragen de weg aan mij, ik straal uit dat ik er op dat moment voor open sta, een luisterend oor. En over luisteren gesproken, nog een bewuste tip. Ik kwam gisteren bij iemand en nam een afwijkend geluid waar en mijn eerste vraag was of de buren een vijver of sproeier in de tuin hadden gekregen? Nee en dus ik op onderzoek uit en de buitenkraan stond open en de tuinslang lag nutteloos te sproeien. Controleer altijd de buitenkraan of sluit hem af als je langer van huis gaat. Water verspillen is bewust kostbaar en zonde. Vandaag zelf heerlijk in het water spetteren, de zee is gratis.

Te komisch, gisterenochtend vroeg sloeg de bliksem bijna in mijn oren, zo dichtbij was de knal. Bijna bedvonk en pret en ook goedemorgen. O nee, ik ben in de afkickweek van het woordje ook, het ging vooral in mijn spreektaal de overhand krijgen, kon er … nog wel bij en pret. Onweer, ik heb er respect voor, hoort bij de elementen van de natuur. De natuur nooit onderschatten en het klimaat eveneens niet. Obama sprak dat er geen plan B voor het klimaat is. Ik mag hopen van niet want het is af en toe hoog nodig dat de natuur iets opruimt voordat de mensen elkaar bewust opruimen. Is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven, hoe sneu het soms blijft. En een te snelle vooruitgang zonder er eerst bewust over na te denken die helpt de wereld eveneens naar de ondergang, aldus Ingrid. Mijn week is tot nu toe bewust rustig met mijn eigen plan B en ik beantwoord alleen leuke berichten. Iemand was oma geworden en zoiets mag je mij deze week wel sturen, top! Peter in de Arena horen zingen, mag je mij toesturen en ik geniet mee. Op vakantie en aan het bier, heerlijk bericht. En ik mag graag lezen over een Turks bruidspaar met 4000 Syrische vluchtelingen om het feest samen met hen te vieren. Heerlijke berichten die je vrolijk stemmen en de zeurders hebben echt even pech deze week in mijn privétijd. Gisteren weer iemand geholpen en iedereen blij blij blij. Er zijn mensen die denken dat ik op vakantie ben geweest aan mijn kleur te zien, gewoon soms in de zon gaan zitten in eigen land en hoppa. Zet die televisie eens uit en dump die mobiel en tablet eens in de kast en geniet van de zomer buiten, kijk eens bewust om je heen en geniet. Geeft rust en laat de boel de boel eens voor een dag of voor een week. Adem in en adem uit buiten zolang het klimaat het ons nog toelaat…

Ik probeerde gisteren aan wat oude mensen uit te leggen waarom er boten van politieke partijen door de grachten dobberden in Amsterdam afgelopen zaterdag. Ergens kwam het woord poppenkast voorbij en ja het hele leven is immers een grote poppenkast en klucht. Neem een advocaatje met slagroom als oudere en neem er nog een en nog een en je ziet de poppen naar je toe dansen vanuit de kast, hik. Welke koers de VVD vaart? Er stond zoiets op hun boot toch? Geen idee, net hoe de wind waait of hoeveel zeevonk er is of zoiets en wees blij dat ze nog in de koers zijn. Voor hetzelfde geld waren ze bruggen gaan vervangen tijdens de botenparade en was er helemaal geen koers meer geweest en neem nog een advocaatje, hik. De werking van de zwaartekracht werkt prima na wat advocaatjes, hik. En dan nog een volstrekt onduidelijk ding voor heel veel mensen en waar veel vragen over zijn. Loonsverhoging waaraan de pensioenfondsen meebetalen. De mensen begrijpen er geen snars van en vragen zich af hoe het zit met de dekkingsgraad van de pensioenfondsen. En een slim iemand vroeg zich af als je als personeelslid een greep uit de bedrijfskas doet en zegt dat je het nu nodig hebt en in jouw glazen bol alleen maar meevallers ziet voor de toekomst en je het dan terugstort, wat dan het verschil is… Ik lag onder de tafel van het lachen. Wel een duidelijke vergelijkbare uitleg, zeker. Positief denken en in meevallers denken en kunnen omgaan met teleurstelling als de meevallers er niet komen. Vooralsnog gaat het fantastisch in de wereld en als gerenommeerde beurzen verliezen hadden geleden zoals in China en Griekenland dan waren de poppen wel aan het dansen geweest in de kast. Nu blijft het akelig stil in wat kasten en de poppetjes hangen slap aan hun touwtjes. Af en toe tilt er een poppetje zijn hoofd op en kijkt op met een hoopvolle blik de kast uit. En wie had kunnen bedenken dat licht aan het einde van de tunnel zien zo in het nu zou gaan worden in de Kanaaltunnel? Allemaal mensen die ook wel pensioen willen gaan opbouwen in Europese landen. Hoe leg je aan deze mensen uit dat er een dekkingsgraad is en dat zelfs banken nog bezig zijn met een buffer op te bouwen en dat zij dus even moeten wachten in de tunnel omdat er nog niet genoeg dekking en buffer is en wij niet willen dat zij misschien die tegenvaller gaan worden voor onze inkomsten en pensioenen? Ga er maar aan staan… soms kun je dingen maar beter niet uitleggen en stil zijn.

En daar zat ik dan de afgelopen week, bewust achter in een kerk. De begrafenis van mijn tante en ik zat in alle stilte wat dingen te overdenken. De kerk was zijn ziel kwijt, zo voelde het. Met de renovatie en de verbouwing was de ziel van de kerk ontsnapt. Een vriendin begreep mijn gevoelens, de kerk was de kerk niet meer. Ik had de avond ervoor mijn neef opgepikt en hem mijn bed, brood en douche aangeboden. Zo kon hij tot rust komen na het overlijden van zijn moeder en hoefde hij niet anderhalf uur op en neer te reizen. Het was een succes en de dag erna hem voor mijn halve dag werk op de bus gezet en tot ziens in de middag bij de begrafenis. Neef had anders een kamer in een hotel genomen en mijn hart kon dit niet aan en pret. Neef mag anders zijn, neef is wel een mooi persoon. En zo zat ik in de kerk te overdenken waar de kerk eigenlijk wel voor staat en de mensen die in de kerk komen. Mensen hadden vanuit hun geloofsovertuiging hem ook een bedje en zorg kunnen aanbieden en hij had zelfs in de kerk kunnen slapen. Jezus mag ook in de kerk slapen met Kerstmis. Hij hoefde het natuurlijk niet te doen, het ging mij er meer om dat niemand het aanbod deed. En zo zat ik wat te denken tot de kerkcollecte langs kwam. De opbrengst was voor de reeds uitgevoerde renovatie en verbouwing van de kerk. Mijn mandje bleef leeg en ik dacht aan alle mensen van de Voedselbank en alle andere mensen in armoede. In mijn beleving iets waar de opbrengst van een collecte heen zou kunnen gaan. Ik dacht aan mijn eigen leven en dat ik juist deze week mij had voorgenomen om voor mijzelf te gaan zorgen en minder voor anderen, totaal mislukt, niet erg, neef en nog wat andere mensen blij en ik zelf blij. Ik dacht nog even na over de laatste dagen van mijn tante en een verzekering en geen sonde inbrengen en de lange rit met verbaasde ambulancemedewerkers en ziekenhuispersoneel die ook niet bergrepen waarom niemand thuis een sonde kon inbrengen. Vergeef ons onze zorgzonden, dacht ik… Op het kerkhof ging iedereen in de schaduw rondom het graf staan en ik bleef in de zon staan aan de rand van het kerkhof. En in het licht van de zon bedacht ik dat we het leven kwijt dreigen te raken door niet meer te zien wat echt belangrijk is in het leven. Ik zag tante al ja knikken in haar kist. Ik liep in mijn vrolijk gekleurde kleding met de mensen naar de koffietafel. Een korte wandeling naar een bakkie troost en met de gedachte dat tante nu rust heeft gevonden na een lange wandeling in haar leven.

Share, deel de liefde en houd van de verschillen. Het thema van de Canal Parade van de Amsterdamse Gay Pride in Amsterdam. Na een week van schrijfrust en een turbulente week in mijn privéleven waarin al mijn goede voornemens om voor mijzelf te zorgen bijgesteld werden even de week lachend afsluiten in Amsterdam. Wij houden van verschillen en wij zien de verschillen en dan heb je sowieso een leuke dag in de stad. En liefde voor veel mensen hebben wij liefde in overvloed dus dan zit je wel goed. De metro lag eruit op onze route en dus de bussen overvol naar de stad en had het dan verschil gemaakt als er wat extra bussen ingezet waren? Met liefde heb je het er dan over…  In de stad veel D66 regenboogvlaggetjes en hadden de toeristen enig idee dat zij stonden te zwaaien met een vlaggetje van een partij die tot nu toe geen verschil maakt? En om het nog leuker te maken vonden wij een ongeopende plastic zak langs de kant met allemaal van die vlaggetjes erin. Even een foto gemaakt, leuk voor later als deze partij iets over het milieu heeft te zeuren. Met liefde neem je dan zo’n foto… En wat was het druk en we liepen samen een groot deel van de route af om te zien of alle culturen in ons land plezier aan het maken waren en wij zagen een verschil. Met liefde heb je het er dan over… Zwervend door de stad zagen wij een verschil rondom het Centraal Station, meer horeca en zo verspreid je de toeristen een beetje en je hebt iets om te gaan eten als je bij het Centraal Station bent. Een feestende menigte in de stad en samen een rustig plekje aan het water gevonden en alle boten bekeken en verstand op nul. En af en toe kwamen er wat vragen op… Wat doet Henny op een PvdA boot? Wat doet Groen Links met een boot tussen alle troep in de grachten zonder schepnetjes. Waarom kunnen partijen wel met boten varen door grachten en niet met dezelfde boten vluchtelingen gaan redden? Waarom drinken mensen veel alcohol langs de kant en wat zou de omzet zijn? We hadden een gezelschap op een boot voor ons die je met het uur vrolijker werden door de alcohol en de raarste dingen gingen doen. Als we er een filmpje van hadden gemaakt dan hadden we hem zo aan scholen kunnen verkopen als bewuste alcoholvoorlichtingsfilm. En zo genoten we van de sfeer en de boten en de muziek en hadden het prima naar onze zin in de zon. Zoenende mannen op straat en later terug in de bus twee enige buitenlandse mannen stellen. Waarop een Nederlander deze mensen gelijk veroordeelde en luidkeels verkondigde dat hij dit allemaal niet hoefde te zien. Nee, je hoeft het niet te zien, je kunt zoals met zoveel dingen een andere kant op kijken, eigen bewuste keuze. Deel liefde en omarm verschillen is nou net waar het in de wereld aan schort en daarom maakt zo’n botenparade even het verschil en omarmen wij deze parade. Alle bootjes helpen…

Ingrid lacht en Ingrid huilt, zo’n weekend was het, een emotioneel slagveld. Zaterdag hadden wij pret om de storm en om het weeralarm en toen de lucht helderder werd met het gevaar voor brekende takken en omvallende bomen naar een vriendin gegaan. De zomerstorm was een slagveld. Bewust de deur uit en dan natuurlijk niet zeuren als je een tak op je auto krijgt. Hulde voor alle hulpverleners die wel en vaak vrijwillig door de zomerstorm gingen. Mijn vriendin ging voor mij koken. Ik mocht mijn eigen pizza klaarmaken onder zo’n hoedje op een plaat en ik mocht de voorverpakte kaas en croutons door de kant en klare sla dumpen en hoppa eten. Er gaat dan in mijn brein iets mis met “ik ga voor jou koken.” Gelukkig dezelfde humor en zelfreflectie en dus lagen wij samen dubbel. Zinnen van vroeger zijn zo niet van het nu… Het gaat natuurlijk om de uitnodiging en een broodje pindakaas was zelfs goed geweest, kijken naar wat iemand wel kan geven en vanuit een goed hart… Wij bedachten dat koken en liefde soms een slagveld zijn. En natuurlijk het huis van een vakantieganger even samen gecontroleerd op stormschade. Je bent op deze wereld om elkaar te helpen mag wel blijven bestaan in het nu. Gisteren was het huilen en ik kon het zelfs niet opschrijven en dan is het erg bij mij. Ik kon het gelukkig wel kwijt later op de dag tegen iemand en aan zelfreflectie doen en ik kreeg hulp. Ik weet van mijzelf waar ik het soms laat liggen en dan val je keihard helaas. Om vervolgens weer vrolijk overeind te krabbelen. Ik ben te goed voor deze wereld en dat werkt soms tegen je. Goed doen is mooi en te goed doen niet aldus mijn eigen spiegel en anderen, tja. Een van mijn vriendinnen noemt het altijd dat ik niet heiliger dan de paus hoef te zijn en dan lig je samen weer dubbel… Wie is er nog heilig tegenwoordig… ? Hoe versterk je de eigenschap te goed doen in goed doen? En moet je het willen als iets gewoon in je zit? Wel als je er zelf last van hebt en dus gaat het roer wat een paar dingen betreft drastisch en noodgedwongen om vanaf vandaag, zelf bewust van. Het gaat vast weer een hilarische maand worden zegt mijn eigen spiegelbeeld. Het leven is een groot slagveld en af en toe zeker bij mij… Vroeger waren er dan nog ridders ter paard om je te redden… ik ben in de verkeerde tijd geboren helaas en pret.