Ik schreef de laatste keer over een buitengewone lollige week. Geluk duurt nooit lang en de afgelopen week dan ook met volle vaart de afgrond in naar iets van gevoelsmatig min honderd. Ik kwam op maandag uit mijn werk en mijn poes kroop in mijn armen. Zij kroop tegen mijn schouder en liet haar kopje hangen en vervolgens gaf zij het leven op. Na ruim 17 jaar was mijn lieve huisdier er niet meer. Huisdierenverlof bestaat niet en dus huilen, werken, huilen, werken, thuis brullen en met tranen naar bed en met tranen weer uit bed, wat een verdriet. Ik kreeg zelfs opbeurende poesrouwkaartjes, erg lief. Op donderdag was het huilen over en de mooie herinneringen kwamen boven. Met haar pootje de aarde uit de bloempotten halen, van vakantie terug en zoooo blij dat ik er weer was, kerstballen meppen, mannen de deur uit jagen want allergisch voor poes en lol, in de ochtend met een pootje slaan in mijn gezicht want wakker worden, met onweer onder het dekbed schuiven… Het was vooral een heel lief en leuk huisdier en ik zal haar missen en de leuke herinneringen aan haar koesteren. Het is tevens een einde voor nu aan mijn huisdierenperiode en het is heel erg stil, wennen. Dag lieve kleine hummel, bedankt voor de gezelligheid. Maybe we’ll meet again in another life…

Het was een lollige week, zelf de lol maken, een ander doet het niet. Wij stonden het afgelopen weekend op een station en alle dames en heren wat een lol daar. Over ongeveer 5 minuten komt de trein zei een stem. Huh? Ongeveer? Even later…over enkele minuten komt de trein. Huh? Enkele minuten? Wij waren niet de enige met lol hierover op het perron. Wanneer komt de trein nou? En is het niet beter om niets te zeggen in zo’n geval? Of op het moment van binnenrijden gewoon hoera daar is de trein roepen? Ik vind het prachtig het reizen met de trein. Het doel was eerst Kampen Zuid en hoeveel mensen zouden met een aanwijsstok Kampen Zuid op de kaart kunnen aanwijzen?

De trein uit en de wegstervende laatste fluit

De eenzaamheid van station Kampen Zuid

Geen gele lis, waterlelie en windroos

Wanneer maken ze het daar af en wat is er loos?

Het zijn van die dingen die dan door mijn hoofd gaan op zo’n station. Kunst met een grote K denk ik dan ook wel eens. Het was dan ook een feest om later het station van Zwolle binnen te rijden en we hebben er een leuke middag in de stad van gemaakt met Jan. Wat gaat de tijd dan snel, alweer bijna een jaar geleden dat wij afscheid namen van zijn vrouw Willeke. Hij vindt het altijd leuk als wij komen en hij blij dan wij ook blij. Niet chatten, niet mailen, niet bellen, afspreken en gezellig bijpraten is weer helemaal hip. Het was prachtig weer en op een terras gezeten en lekker gegeten in Zwolle. Wij lieten de lach door Zwolle daveren vanaf het terras.

Lekker doen wat leuk is… Ik was naar een avondje met Bastiaan Rijpkema geweest over de weerbare democratie. Een goed begin van mijn weekend en heerlijk in de zon met boek na boek nog even nagedacht over wat hij allemaal vertelde deze avond. Ik luister naar veel mensen en ik word er niet stommer van en het is leuk. Het mooiste woord van de avond was zelfcorrectie. In het kader van het afschaffen van het referendum in ons land een mooi woord. Waardoor komt er een referendum, dacht ik? Omdat de oppositie zijn werk niet goed doet? Omdat mensen van buiten de politiek denken dat iets anders en beter kan? Hetzelfde voor alle petities. Zelfcorrectie, als de politiek of andere bestuurders het niet doen dan doen andere mensen het wel. Ik doe soms stom en als ik stom doe dan corrigeer ik mijzelf of ik doe het niet en val of blijf lekker stom doen of een ander corrigeert mij. Meestal corrigeert alles zich wel, dacht ik. Of het nou over de aardbol gaat, cijfers of weet ik veel wat, de correctie komt altijd. Bij het afschaffen van het referendum verdwijnt ook het inlegvel, o nee we hebben nog de democratische petities. Ik weet niet waarom, ik moest deze avond aan de gaswinning in Groningen denken. Misschien omdat het over Catalonië ging? Stel dat de mensen in Groningen zich lang geleden hadden afgescheiden van Nederland en het gas allemaal voor zichzelf hadden gehouden? Ze verkochten het aan Nederland en waren rijk, met allemaal een tweede huis in Nederland voor als de huizen zo uit elkaar zouden scheuren dat leven daar niet meer mogelijk was… Nee, zij deelden het gas met de rest van Nederland, heel lief. Je zou dan wel enige dankbaarheid van de rest van het land verwachten als mensen daar door de gaswinning in de ellende komen. Kortom ik was in de zon bezig met het vraagstuk of Groningen zich indertijd niet beter had kunnen afscheiden van Nederland. Het is goed dat er niet veel van zulke avonden zijn, ik ga er nog meer van nadenken…   

De blaadjes vallen en dus hoera herfst, alhoewel niet iedereen de schoonheid van vallende blaadjes kan inzien. Het ging bij mij en andere mensen de afgelopen week over ongerust zijn en hoop hebben. Ongerust zijn over iemand zijn verdwijning en dan de hoop houden dat hij nog in leven is elders. Het menselijk brein kan rare beslissingen nemen en het blijft moeilijk te bevatten voor mij dat iemand zijn kinderen, familie en vrienden achterlaat, bizar. Ik denk ook altijd als ik een dakloze zie, iemand heeft een verhaal en het kan mij net zo goed gebeuren. Niet iedereen is zich daar zo bewust van, het kan iedereen gebeuren, het leven heeft van alles voor iedereen in petto. Er zijn veel dakloze mensen met familie. Het leven gaat door en ik was de afgelopen week weer in de werkmodus. Ik heb de week afgesloten op de dansvloer met gezellige mensen. En wij gingen op zondag even naar het MH17 bos in Vijfhuizen. Even op een bankje gezeten bij twee bomen en naar de derde boom gelopen. Ja, 18 en 19 en 19 jaar oud worden is eigenlijk niet te bevatten. Bewust van dat de onderste steen boven moet komen. En verder genoten van de leuke berichten in het nieuws. Ik had de grootse lol om de ecokerk. Nee geen echo in de kerk, de ecokerk. De katholieke kerk gaat op de eco stand. Biologische wijn in de kelk en de hostie komt van de biologische bakker. Nee hoor, de kerk wil zijn geld in duurzaam steken in plaats van in olie enzovoorts. Beste kerkgenoten gaat vanaf de preekstoel beste ecogenoten worden, heerlijk. En wat te denken van de jodiumpillen bij de mensen in de bus? In de buurt van een kerncentrale krijgen bepaalde doelgroepen jodiumpillen. Stel je gaat met de kinderen vanuit jodiumvrij gebied naar een vakantiehuisje in jodiumgebied? Liggen er dan bij het welkomstpakket tussen de vaatwastabletten en de vaatdoek ook jodiumpillen? En in een hotel, zijn er daar jodiumpillen genoeg aanwezig voor iedereen? De sleutel bij aankomst en een zakje jodiumpillen? Hebben we een jodiumpillenprotocol in Nederland, zal toch wel? En als het er niet is dan schrijven we het binnenkort wel, is echt Nederlands…

Als de manier waarop je naar dingen kijkt verandert, verander je de dingen waar naar je kijkt. Ik keek nog eens goed naar de voors en tegens van het sleepnet referendum en ik besloot om het te tekenen. Iemand kan dan nog eens goed naar deze wet kijken. Ik tekende in lieve vrede en gewoon als mens, althans… Na het invullen wilde men een robot check. Klik a.u.b. op de onderstaande knop om aan te tonen dat u een mens bent… En daar kwamen foto’s tevoorschijn en de vraag was, klik de foto’s met fietsen aan. Ik kwam er dus niet door en na een tweede keer ook niet. Ik voor de spiegel gaan staan en in mijn arm geknepen en ik kwam toch echt tot de conclusie, mens van vlees en bloed. Volgens het woordenboek is een fiets een tweewielig voertuig dat wordt voortbewogen door op de pedalen te trappen. Ik ga dan dus niet een foto met een stuur aanklikken, een stuur is een onderdeel van een fiets en geen fiets. Ik kreeg het voordeel van de twijfel en ik mocht nu foto’s van palmbomen aanklikken. Ik kwam door de nieuwe robot check, zucht. Ik het voor de grap nog een keer gedaan en daar was de vraag om verkeersborden aan te klikken, zucht. Vraag mij dan om halve verkeersborden aan te klikken… Ik legde mijn fietsenfoto’s voor aan een vriendin en zonder enige aarzeling, ja je klikt de onderdelen foto’s ook aan. Maar waarom dan? Ja dat doet bijna iedereen, hoort zo. Ik moest het loslaten van haar en ja, wel hartelijk gelachen om mijzelf en mijn brein. Ik kom soms op sites waar ze willen weten of je geen buitenaards wezen bent… Ik doe niets meer, echt niet. Ik ben al mens en nu dus met iets van een robot in mij en dan zou ik na een nieuwe check ook nog half buitenaards blijken te zijn? Sommige dingen, ik wil ze niet weten…

Vakantie, lachen, een beetje dansen, sjansen, boeken lezen, schrijven en nog veel meer. Na Spanje stond er nog iets leuks voor mij op de notenbalk. Wij gingen met z’n drietjes naar het concertgebouw in Amsterdam. Een andere vriendin vroeg aan mij, je gaat toch zeker niet in spijkerbroek? De foto van de dirigent in…spijkerbroek ging de volgende dag naar haar toe… Rock De Opera werd Rock In De Spijkerbroek. Kruistocht door Amsterdam in spijkerbroek. Ik was nog nooit in het concertgebouw geweest en dan is het bijzonder. Er waren nog meer mensen voor de eerste keer in het concertgebouw. En er waren veel mensen in spijkerbroek… Het Praags Philharmonisch Orkest speelde prachtig of heet zoiets, musiceerde prachtig? De basgitarist was gaaf en een van de drie zangeressen zong prachtig en de andere zangeressen waren beter dan mijn valse gezangpersoontje. Het mooiste was het als iedereen zijn mond hield. Misschien eens een keer een concert zien te vinden met alleen muziek en pas geklap op het einde van de voorstelling? Het was echt een bijzonder concert en er kwamen hits voorbij van Queen tot aan Pink Floyd. Ik deed een paar keer mijn ogen dicht en dan hoorde ik de verschillende instrumenten nog beter. Na afloop gezellig nog een borrel gedronken op het terras om de hoek en de bitterballen waren daar erg lekker. Een vakantie zonder patat of bitterballen is zo niet leuk. Mijn vriendinnen kregen kippenvel van de muziek en ik kreeg kippenvel van de parkeergarage. Na het betalen ging de slagboom automatisch open, kippenvel. De ziekte van big brother is watching you is al onbehandelbaar, geen sleepnet referendum kan daar nog tegenop…het initiatief is wel mooi.

In mijn vakantie een dag bij mijn ouders de schoonmaakster uitgehangen, ik noem het sporten. Een ander jogt, ik lap ramen binnen en buiten, was ophangen, bed gedaan, sopperdersopperdersop en iedereen weer blij. Ik was de afgelopen week met een vriendin op het strand en dan nemen we altijd de ouders even door. Niet de ouders zelf, de papiermolen die je als kinderen voorbij ziet komen en de fouten die gemaakt worden hier en daar. En ja, we nemen dan ook de aardige mensen door die wel hart voor onze ouders hebben. Ook hier zijn boeken vol over te schrijven, zeker. Mijn laatste gesprek met een verzekeringsmaatschappij was blijkbaar door iemand daar geanalyseerd. Ja, opnemen is zo van deze en van de vorige eeuw. Ik stel soms vragen die niet bij zo’n aardig persoon aan de andere kant van de telefoon op de standaard vragenlijst staan. Nou ze hebben er iets mee gedaan en dus petje af. Op het strand was geen auto te zien en toch kwam de pechhulp bij ons als onderwerp voorbij. Wat is het geval, de spaarkaart voor korting op tanken gaat weg. Mijn vader is al heul lang lid en ze willen hem nu een creditcard aansmeren. Alleen met deze kaart is er nog korting op tanken. Pa even de uitleg gegeven dat een creditcard schuld is en dat ook niet iedereen zo’n kaart kan aanvragen… En gratis tanken bestaat ook niet en pret. Mijn vriendin vroeg zich af of er een pincode bij zo’n kaart zit? Oudere mensen die weer een code erbij moeten onthouden? Bij haar moeder had iemand een dochter teveel op de indicatieaanvraag gezet, zucht. En zo zitten niet alleen wij, alle kinderen van ouders op leeftijd lopen tegen deze dingen aan. Bijna niemand lacht mij gelukkig meer uit als ik zeg dat ik niet heul oud wil worden. Onder de kwaliteit van leven valt ook hoe moeilijk maakt men het de oudere mens of als voor jezelf opkomen niet meer lukt. Op het strand de boel de boel verder gelaten en eind september genoten van de zon.

Wij gingen in de ochtend wandelen en met de tijdmachine terug naar het jaar 1992. In 1992 was de World Expo in Sevilla met als thema het tijdperk van de ontdekkingen. Het was alsof er een orkaan met kracht vier over het voormalige terrein was gegaan…wij zoeken naar een gironummer… Oké, er is een pretpark gekomen en er zitten een paar bedrijven en nog wat geneuzel, verder staat een deel van de 215 hectare te verpieteren in de zon. In ons kleine Nederland hadden er al huizen op gestaan… Wij waanden ons echt in niemandsland zo tussen de overwoekerde tegels. Af en toe een waslijntje met de was van een dakloze. Of het nou voor de Olympische Spelen is, de voetbal of de Expo, je gaat toch iets bouwen met een functie na afloop? Wij waren op zoek naar het klooster in de buurt, niet gevonden tot onze grote hilariteit. In plaats daarvan het niemandsland gevonden. Veel van de Expo ontwerpen stonden er nog en vooral de grote wereldbol bij de ik zie geen tuinman palmbomenrij was erg mooi. De ik doe het niet of half fonteinenwijk was prachtig. Wij keken onze ogen uit daar, beelden om niet snel te vergeten. En in een wereld vol structuur best grappig zo’n gebied. Wij besloten een dag later om een half uurtje op de toeristenboot te klimmen voor een verkoelende tocht over het water. De boot op het water, de hoge groenpartijen langs de oever en achter die groenpartijen zag je dan nog iets van de grote ontwerpen van de Expo 1992. En de omroepster op de boot maar vertellen over 1992 en de toeristen die vanaf de bus rechtstreeks op de boot gedropt waren maar luisteren. En wij helemaal in een deuk want wij wisten hoe de boel er achter het groen daadwerkelijk uitzag. Wij hadden de grootse pret om de b van beeldvorming. Eerst het boek lezen op de boot en dan pas de film achter het groen bekijken of zoiets. Doe even een nieuw groot evenement naar Sevilla, alleen al om het terrein te kunnen bijwerken en om het jaar 1992 te kunnen afsluiten… Ja het was leuk even op vakansie in Sevilla. Hop in de wandelschoenen en hop uit de wandelschoenen en de hop in en hop uit bus voor toeristen lekker negeren. Voor weinig tapas eten op het grote plein Alamede de Hércules en genieten van de mensen die gewoon druk met elkaar zitten te praten zonder hun mobiele telefoon. En het is toch enig dat je om half twaalf in de avond iemand de weg ziet afplakken beneden op straat en dat er na twaalf uur iemand met een kwast en een pot verf een soort van zebrapad op de weg gaat schilderen? Bedankt voor de gezelligheid en het lachen Sevilla!

Er zijn van die beelden die mij niet loslaten en zo ook op vakansie in Sevilla. Er is daar ook veel armoede. Er stond een grote vuilcontainer in een wijk en daar hing over de rand heen een kleine vrouw met en harkje bruikbare spullen eruit te trekken. Ze moest goed haar evenwicht bewaren op de rand van de container want anders zou ze erin vallen. Naast de container een man met een pet op en een boodschappenkar en de spullen vanuit de container gingen in hun boodschappenkar. In mijn eigen land zetten ze mij weg in het hokje arm, ik ben mij op zo’n moment zo bewust van hoe rijk ik ben. Wij hadden onze favoriete straatverkopers. Er was een kleine oude man en hij knipoogde steeds naar mij en hij verkocht pakjes papieren zakdoekjes. Een andere man ging de tafeltjes op het plein langs met een bak vol met nootjes. Op een gegeven moment moesten wij even op zijn bak passen terwijl hij het geld incasseerde bij de tafel voor ons. Bij ons aan tafel kwam hij de centjes tellen op zijn groezelige handschoen en de lach en de blijdschap van deze man waren echt onbetaalbaar. Deze centjes waren voor hem misschien weer een dag eten… Een jongen zat achter ons mooi gitaar te spelen en hij kreeg niets bij de tafeltjes. Mijn reismattie riep hem terug en gaf hem twee euro en zijn blijdschap was zo mooi. Hij vertelde treurig dat de meeste mensen zijn gitaarspel niet konden waarderen. Mijn reismattie zei dat hij echt wel mooi kon spelen. Ik zei dat muziek op straat altijd goed is en de jongen monterde helemaal op en bedankte ons hartelijk. Wij gaven niets aan daklozen met geschreven bordjes die niets deden en de vrouwen die ons de hand wilden lezen, brrrr. Nou misschien geven andere mensen daar weer geld aan en dan blijft de boel in evenwicht, iedereen helpen is onmogelijk. Het eigen risico van onze zorg in Nederland blijft dan wel gelijk, de tandpasta gaat duurder worden en de premie voor de zorgverzekering en we gaan er dus wederom helemaal niets op vooruit. Niet dat je ons hoort klagen of zoiets aan een dakloze hoort uitleggen, gewoon een rekensom tijdens de vakansie. Er was in de stad ook een bouwwerk van grotendeels hout, de Metropol Parasol. Echt fantastisch en de bouw duurde zes jaar en het prijskaartje was 123 miljoen euro. Ik dacht toch, hoeveel mensen kunnen daarvan eten in de stad? Het maakt eigenlijk niet uit in welke stad je loopt op de wereld, de dure projecten staan af en toe in schril contrast met de armoede elders in de stad. De paleizen in de stad zijn groot en er zijn er veel. De Palacio de las Duenas bezocht en de tuinen waren het mooist en het was er lekker koel. Ik had bewondering voor de vroegere ontwerper, de geluiden van de stad waren nergens te horen in de tuinen, gaaf.

Vakansie en samen met mijn reismattie eens zitten te kijken naar iets leuks voor een paar dagen binnen ons budget. Met de regen in Nederland was de bestemming snel gevonden, Spanje. Geen koffers mee en leven met en vanuit de rugtas. Grote pret thuis bij het wegen van de rugtassen, die van haar was zes kilo en die van mij vier kilo. We hadden er voldoende aan, gewoon efficiënt inpakken. Volgens mijn vriendin mocht de aansteker niet mee met de handbagage en tot mijn verbazing verkochten ze na de douane wel aanstekers met Amsterdam erop. Misschien voor de aankomst mensen? Voor ons was het niet echt duidelijk allemaal. Wij hadden dankzij Schengen geen paspoortcontrole op Schiphol, alhoewel men daar wel mee bezig is. De volgende keer mijn haren even kort knippen voor op reis want mijn lange haren werden zowel heen als terug gefouilleerd bij de douane. Mijn reismattie lachen met haar kortere haren. Het woord haardiscriminatie was geboren. Vliegen is voor mij bijzonder en ik heb genoten, vooral op de heenreis bij het raam. En toch is een telefoon dan prettig voor de navigatie naar het goedkope dak boven ons hoofd. Wij zaten in Sevilla en deze stad was voor ons erg moeilijk qua de weg vinden… Allemaal smalle straatjes en dan was er een punt waar er weer vijf smalle straatjes op uitkwamen en dan verderop weer zo’n punt waar er weer vijf op uitkwamen. De laatste dag hadden we een soort wedstrijdje gedaan, zij met de navigatie telefoon en ik met de ouderwetse kaart. Oefening baart kunst en mijn kaartlees diploma op zak… Het beste was gewoon slenteren en dan kijken waar wij uitkwamen. Wij houden ervan om midden tussen de mensen te staan en onze woning was super. De koffiebar onder ons ging al heul vroeg open en die tegenover ons ook, de eerste avond de club om de hoek muziek tot vijf uur, midden in de nacht de veeg en spuitwagens, glasbakken legen, rolkoffers, taxi’s, bussen, heul veul mensen, een fanfare met processie en in de straat tegenover ons was een tippelzone. Wij hebben genoten van het zo midden in de stad. Sevilla is een heerlijke gewone en gezellige stad. De mensen lopen hier nog met de telefoon in de zak en bij ons zit de telefoon aan de hand vast, aldus mijn reismattie. Wij hebben echt ons tempo wel aangepast aan de hoge temperaturen in Sevilla. De zon, geen jas aan en lekker laat eten, echt genieten.