Vakantie en ik wilde toch wel even weg met de rugzak. Mijn eigen koopkrachtplaatje liet een weekje weg toe. Mijn reismattie was voor een week beschikbaar en dus gezellig samen met de trein even naar Boedapest. Het doel was om Boedapest in een dag te bereiken en volgens mij onbegonnen treinwerk… Wij stonden in alle vroegte op Amsterdam Centraal Station bij een dakloze vrouw met een alcohol walm om haar heen. Wat ben ik dan rijk dat ik een weekje op vakantie kan. Ik ga niet klagen op vakantie want er zijn genoeg mensen die heel erg blij zouden zijn met een weekje vakantie…bewust van… Wij hadden in de trein vaste genummerde zitplaatsen in een genummerde wagon in een genummerde trein. Volgens de NS internationaal app stond onze wagon op vak R en volgens de borden op het perron in vak L. Wij vonden onze wagon op het einde van het perron, vakloos en bijna in Amsterdam Noord en pret. De reis ging voorspoedig tot net voor Frankfurt. Er was een storing, heel lang en zo lang dat we naar de volgende trein konden fluiten. We hadden maar 13 minuten om over te stappen op de volgende trein in Frankfurt en dan zijn 13 minuten overstappen op een reis van 14,5 uur zo weinig… Nee Ingrid, niet klagen, beetje de boeda en pest in hebben mag wel… In de trein werden netjes declaratie enveloppen uitgedeeld. Afijn, wij gingen vol goede moed naar de info balie en een aardig meisje bevestigde ons dat Boedapest hem niet meer ging worden voor vandaag. De trein naar Wenen kwam nog wel. Wij waren om kwart voor negen in de avond op station Wenen. Na dertien uur in de trein in Wenen, hoera! Mag de supersonische buizentrein nu komen? Nee, ik klaag nog steeds niet… In Wenen bij het hoofdstation een hotel gescoord en vanuit het raam een prachtig uitzicht op het mooie vormgegeven dak met zonnepanelen van het mooie moderne station. Kijk, zo kunnen zonnepanelen wel mooi zijn. Ik had in de trein ontdekt dat foto’s maken er ook niet meer leuker op is geworden in Duitsland. Een mooi pittoresk dorpje met allemaal zonnepanelen op de daken van de huizen, bam, van pittoresk naar foei lelijk dorpje. Ik was verbaasd dat de kerk nog niet bedekt was met subsidie zonnepanelen… In Duitsland overal velden vol met zonnepanelen en ga dan van zo’n veld een heel dorp van energie voorzien en laat het dorp het dorp blijven, zucht. Ik voorzie binnenkort de World Press Photo winnaar met een foto van een zonnepanelen dorp met alleen nog een pittoreske kerk in het midden. Het was best grappig dat de grens over met de trein naar Oostenrijk de zonnepanelen opeens veel minder werden. Hoe maak je eigenlijk zonnepanelen sneeuwvrij? Zitten er ruitenwissers op in de sneeuwlanden? Het werd de hoogste tijd om te gaan slapen na een vermoeiende en toch ook leuke dag met de trein.

Op de foto: de zonnepanelen op het dak van het station in Wenen.

Halverwege Amsterdam en Haarlem ligt Halfweg. En zo gingen wij gisteren even helemaal weg naar Halfweg op de Open Monumentendag. Museum Stoomgemaal Halfweg was op halve kracht open… De stoomdrukketel is afgekeurd op aanwijzingen tot scheurvorming en dus geen stoomgemaal in werking voorlopig. Kan een rijk iemand even ongeveer 40.000 euro aftikken zodat het gemaal weer verder kan? Het zal er wel op neerkomen of op gemaal uitdraaien dat het in de toekomst een commercieel gemaal gaat worden… Dit gemaal is nog van vroeger en tegenwoordig gaat alles computergestuurd. Er waren gelukkig heel wat oudere vrijwilligers met genoeg kennis om al onze vragen te beantwoorden. Ik vond het zo gaaf daar en ik vernam een verhaal dat er vroeger in de oorlog onderduikers zich schuil hielden tussen de schepraderen. Het was een beetje natuurkunde allemaal en ideaal om kinderen bewust te maken van dat natuurkunde best leuk is… Het ijzer smeden als het heet is… De uitleg bij het vuur en het maken van een spijker waren heel leerzaam. Leuke mensen en een leuk leerzaam boezemgemaal. Als een rijke vrouw het gemaal nou even met liefde tegen haar boezem drukt met een leuk geldbedrag? Wij hadden buiten bij het gemaal een prachtig uitzicht op de oude suikerfabriek. Het terrein van de oude suikerfabriek, werkelijk schitterend en ik zou er best tijdelijk willen wonen zo hoog in een van de oude silo’s. Er zijn lampjes die de silo’s verlichten en dan natuurlijk wel blauwe en groene lampjes in de kleuren van mijn blog. Het is helaas geen wonen en het terrein is bestemd voor evenementen en bedrijven. Kortom een echt pret en bedrijventerrein anno 2018. Er zijn daar ook al een tijdje plannen voor een outlet store. Een outlet store is toch iets van vroeger en past toch niet bij SugarCity? Ik zou er zelf iets hips en met techniek en robots gaan doen. Het is ook best moeilijk om in het nu nog iets te verzinnen om mensen van hun stoel af te krijgen naar zo’n terrein, het barst al van deze terreinen overal en er komen er nog meer als plannen doorgaan. Oude dingen en nieuwe dingen en oude dingen naast nieuwe dingen en oude dingen die verdwijnen omdat ze niet meer in deze tijd passen. De tijd staat niet stil. De rest van de prachtige zonnige dag wel stil gezeten om bij te kletsen op het prachtige terras aan het water bij Brasserie Het Gemaal.

De echte warmte van de zomer is gelukkig over en ik heb weer meer energie over. Het is nu een mooie nazomer met een graadje of 20 en frisse nachten, hoera! Ik besef vaak niet zo dat mensen mijn blog lezen en ik zie af en toe reacties langskomen vanuit het buitenland, nou wees welkom. Ik lees alles en ik gebruik mijn blog verder vooral om te schrijven. Ik had de afgelopen week een soort van telefonisch spreekuur in de vriendenkring en best lollig, luisteren en meer kan vaak niet. Ik kan af en toe mijn visie geven en daar moet je het mee doen en pret. En heeft iemand een andere visie ook prima. De zorg voor onze ouders, iedereen om mij heen maakt er het beste van, bewust van. Ik ben erg van alles wat mensen zelf kunnen doen en om ze het dan ook te laten doen… Ik zat de afgelopen week dan ook echt weer tegen het verbazing plafond aan. Mijn vader kwam thuis met de mededeling dat hij niet meer contant kon betalen in de apotheek. Contant geld is een wettig betaalmiddel en in een winkel of restaurant met alleen pin heeft iedereen nu nog zelf de keuze om de deur uit te lopen en om ergens anders de aankoop of eetpartij contant te gaan doen. Medicijnen zijn vaak geen eigen keuze en als er maar een apotheek zit dan is er geen andere keuze. Ouderen die van hun kinderen een beetje contant geld krijgen omdat zij de pincode niet meer kunnen onthouden of liever nog ouderwets contant betalen zijn de dupe. Een rondje lopen naar de apotheek en beweging zijn ook zo ongezond… Ik ga mijn vader maar eens chippen over een tijdje, inclusief betaalchip in zijn hand en pret. Chippendales zijn eigenlijk gezelliger, ook iets met chip. Mensen zonder bankpas kunnen dus niet meer zelfstandig medicijnen contant betalen en afhalen na een recept van de dokter. En met een rekening achteraf schiet niemand weer iets op, nog meer werk voor familielid, bewindspersoon of helpende hand. Heel veel dingen vallen sowieso niet meer aan mensen uit te leggen in het nu. Mensen die tussen de wal en het schip vallen, ik had het er laatst nog met iemand over. Ik spreek soms mensen van mijn generatie en ver eronder die met heel veel dingen al niet meer mee kunnen of willen doen... En een schoolkind moet verplicht een Chromebook aanschaffen. Waarom moet iedereen hetzelfde in jouw klas, er zijn toch meer merken en mogelijkheden? Nou geen ouders en kinderen die zich zoiets afvragen en het zal dus aan mij liggen dat deze vraag in mijn hoofd opkomt… En dus was het gisterenavond weer de hoogste tijd om de ontspannende en gezellige chip in mijn hoofd aan te zetten. Vuur en Licht op het Water in Aalsmeer, voor mij altijd de gevoelsmatige gezellige afsluiting van de zomer. Het was weer een geweldig gezicht het mooie licht en vuurwerkfeest. Binnen vijf jaar gewoon zonder zelf in beweging te komen waarschijnlijk gewoon in de luie stoel thuis te zien door de chip in mijn hand gewoon op Aalsmeer te programmeren…

Afgelopen weekend de zoon van mijn reismattie uitgeleide gedaan op Schiphol. En daar gaat zo’n jong dan naar heel ver weg. Nou, wij gingen ook weer eens op treinreis in eigen land. Van Schiphol door naar Sloterdijk en van Sloterdijk door naar Uitgeest en toen werd er weer eens aan het spoor gewerkt in Nederland, geestig. Met de luxe touringcar verder naar Alkmaar en het was net een schoolreisje en wij reden langs het AFAS Stadion. In Alkmaar was het kermis, een echte kermis en door het centrum heen verspreid stonden de leukste attracties. Er was een heus spookhuis van vroeger met karretjes. Wij in zo’n karretje en de jongen bij de attractie liet een spin naar beneden komen en wij schrokken niet. Wij vroegen hem om het nogmaals te doen en gingen toen gillen… Met de tranen van het lachen in onze ogen kwamen wij na het donkere ritje weer naar buiten. Het spookhuis is zo oud dat de werkelijkheid het spookhuis is geworden, aldus mijn vriendin. Er zijn steeds vaker mensen met messen en rare clowns die andere mensen angst aanjagen en een trauma voor het leven bezorgen. Ik reageerde de afgelopen week naar iemand toe die een bekende had bij een steekpartij, tja het is het nieuwe normaal aan het worden. Het waren misschien harde woorden van mij. Het is natuurlijk niet normaal dat al het geweld het nieuwe normaal aan het worden is, bewust van. Net als de hoeveelheid aan mensen met de plastic tasjes in Alkmaar, lees als dakloos, niet normaal. Nou we waren uit en dus in nog een attractie. Nou in deze attractie verging het lachen ons later echt, iets met breek en dans en er dan gebroken uitrollen. Ik hoorde mijn nek kraken. Zal mijn zorgverzekering fysiotherapie na een kermisbezoek vergoeden? Wij konden weer lachen en het was de hoogste tijd om in de kerk tot rust te komen. De Grote Sint Laurenskerk in Alkmaar en de klim naar de hemel hadden wij op de kermis al gemaakt en dus overbodig. De Waag was echt wonderschoon en het monumentale Stadhuis ook. De mooie huizen met de geveltjes waren prachtig en vooral het huisje waarin ze patat verkochten was natuurlijk helemaal af. Op Het Bolwerk nog een paar kunstwerken bekeken en Eva was Eva. En toen weer terug naar het station en met een nieuwe groep op schoolreisje met de luxe touringcar naar station Uitgeest. Het was een geestig dagje uit.

Ik heb al de nodige teksten geschreven op het muzieknummer van Kid Rock met All Summer Long. Het is 2018 en we klussen heul de zomer door… Naar aanleiding van huis na huis om mij heen met klussen, de een was klaar en de ander begon, inclusief ons huis trouwens. Om 07.00 uur in het weekend een boormachine met geluid was het all summer long klushoogtepunt. Leven en laten leven is mijn motto en voor de humor was het zeker oké. En verder 2018 en ik werk heul de zomer door was ook een nummer 1 hit in de vriendenkring. Ik stond weer voor Inkie Joker bij iemand aan de deur waar ik geen cent voor beur was het all summer werkhoogtepunt. Of 2018 en ik werk heul de zomer door en iemand lag nog in zijn nest en met 36 graden is dat niet best en heul de zomer door… Mijn conclusie na een zomer overal werken is wel dat er dingen anders zouden kunnen… Misschien eens een najaarsliedje van maken? Hoe kan het bijvoorbeeld dat er voor iemand geen werk is op de sociale werkvoorziening en dat het deze persoon dan een vrije dag kost? En bij een tekort aan vrije dagen er overgewerkt moet worden voor vrije dagen. Het is 2018 en ik huil van zulke verhalen heul de zomer door. Er waren in de warme vrije zomertijd natuurlijk wat ontspanningsmomentjes en vooral etentjes hier en daar, want eten ook heul de zomer door natuurlijk. Ik ga gerust ergens alleen zitten om een vorkje te prikken en dan is de vraag van de bediening vaak…Verwacht u nog iemand? Ik hoorde laatst van iemand anders dat er meerdere alleen uit eters zijn die zich de vorkjes lachen om deze vraag. Je kan ook gewoon de kaart geven en dan merk je vanzelf of iemand alleen blijft of misschien de ik ben alleen uit eten button introduceren? In de stad is het vaak gewoner om ergens alleen neer te ploffen, bewust van. En het is geweldig dat een tussenjaar hot is onder de jeugd want dan is er nog iemand in de bediening in de restaurants na de summer long. Ik breng af en toe al zelf mijn bordjes terug als ik zie dat ze bediening vragen in een restaurant. Ik noem het altijd, een vorkje helpen…

Ik zat de afgelopen twee weken in het huis van vrienden en het was heerlijk rustig. Ik kon even bijkomen en heel veel lezen en Inkie puzzelen. Een bijkomend voordeel dat vriend kon komen aanwaaien want geen hospita met mannenbezoek regels en pret. Ik had de zorg voor poes en de wandelende takken en de buurt was een stuk rustiger qua geluiden. Ik zat vorig jaar ook in hun huis en toen waren ze begonnen met de bouw van een mini woonwijkje op het grasveld tegenover hun huis. De woningen staan er nu een jaar later en de straat is bijna af. Ik las dat ze in deze woonplaats iets met mini bos aanleggen willen gaan doen en ik bedacht meteen waarom het groene speelveld hier dan vol met lelijke donkere woningen geplempt moest worden… Het ene groen door het andere groen vervangen of zoiets. Het is nog altijd aardig van mijn vrienden dat ik in hun biologische huis mag wonen. Ik nam een bakje patat mee na mijn werk en de voordeur wilde niet open… Alleen biologisch voer, aldus de voordeur… Grapje en zij weten best dat ik een hekel heb aan overal waar te voor staat. Afijn, iedereen lekker laten eten waar hij of zij baat bij heeft. Ik leef al maanden bijna zonder televisie en het bevalt prima. Op mijn zoldertje was het de afgelopen tijd te warm om de televisie aan te hebben. En het gaat toch altijd over dezelfde bla bla bla dingen en vaak zonder oplossingen. In het najaar weer eens kijken of er nog iets zinnigs te zien is op de televisie. Ik was ook bij oma, lekker dichtbij en ik had even het advies van een oud en wijs iemand nodig. Ik heb verder veel gewerkt en bijna elke dag in mijn arm geknepen of het nou eggie was… Ik kan gelukkig blij worden van de kleine dingen en ik was me toch blij in mijn vakantiehuis… En toch, ik heb alleen niet zoveel ruimte nodig en ik ben al helemaal gewend aan klein en weinig ruimte. Dag vakantiehuis, dag poes, dag wandelende takken, hallo zoldertje. 

Over de zin van het leven gesproken…Ik pas op een viertal wandelende takken. Zij zaten eerst in een potje, twee per potje. Ik vond na wat leeswerk dat de inmiddels best wel groot geworden insecten in een bak een beter leven hadden en ziedaar, er kwam na goed overleg een bak. De takken eten klimop. Ik vond klimop onder een boom en zo zat ik op mijn hurken klimop te plukken. Ik zag de voorbijgangers kijken met een blik van, wat doet zij nou… Ik had voor hetzelfde geld een bon voor wildplassen kunnen krijgen, op mijn hurken onder een boom. Het is in de bak heel erg moeilijk om de groene insecten tussen het groen te ontdekken. Ik heb ze nu aardig in de smiesen. Ik snap echt niet de zin van het hebben van deze beesten. De enige keer dat ze leuk zijn, met het verschonen van de bak en poepen dat ze kunnen… Ik trek handschoenen aan en ze klemmen zich vast aan een takje en dan hup in een andere bak en zo tak voor tak aan een takje uit de bak. En dan kunnen ze opeens wel rennen, zucht, wandelen. Eerst kijken of alle vier de takken heb voordat ik het groen en de bak verschoon. En kijken of er geen mini wandelende takjes liggen die nog moeten opkomen of uitkomen of zoiets. Keukenpapier onderin de bak en nieuw groen en met water besproeien. En dan de moeilijkste klus, de takken een voor een weer aan een takje terug laveren naar hun bak. Ze kijken niet naar mij om in hun bak en als ik ze verplaats dan gaan ze toch een partijtje druk doen. Ik moet ook nog voorzichtig zijn want ze zuigen met hun pootjes vast aan dingen en het kan zomaar zijn dat er een pootje afbreekt. Ik heb gelezen dat pootjes wel opnieuw aangroeien maar toch… Echt geen zak aan zo’n wandelende tak. De wandelende takken kunnen anderhalf jaar oud worden. Ik hoop dat de takken niet kunnen nadenken over de zin van hun leven, anderhalf jaar in zo’n bak…

We gingen afgelopen week picknicken en naar het Amsterdamse Bostheater. De Meeuw van Anton Tsjechov stond op de planken. Een komedie om het leven zin te geven, eigenlijk waar ik zelf ook hard mee bezig ben en iedereen natuurlijk. Ik heb vooral veel moeite met de onzin in het leven en pret. Ik heb op het moment de grootste moeite om de zin van het is nooit genoeg gedrag om mij heen te begrijpen en ik val af en toe uit mijn sociaal wenselijk gedrag, zo balen… Afijn, er het beste van maken in het leven voor jezelf en met elkaar…Het stuk De Meeuw begon plotsklaps en eindigde plotsklaps en ik zat van het begin tot het einde in het stuk. Het decor was prachtig en ik vond vooral de moeder van Nina goed spelen in het stuk. Het stuk gaf wel een beetje het echte leven weer, met vallen en opstaan en wat geeft het leven zin? Op een van de warmste dagen van het jaar heb je bijna geen zin om na te denken over de zin van het leven. Het was leuk zo met elkaar eerst picknicken en later naar het theater en er komen altijd weer nieuwe uitstapjes uit voort. Na deze warme dag kwamen gelukkig eindelijk de buien en de afkoeling. Het was een bijzondere lange periode van droogte en hitte in mijn landje met bijzondere weersomstandigheden. Wij hadden hier laatst midden in de nacht een soort van valwind of mini stormpje, heel bijzonder. De nacht van de bloedmaan en opeens het geluid van of er een veegwagen door de straat kwam rijden, nee het was wind. Ja, wij hadden de maan uiteindelijk gevonden in de polder en het was nog een soort van gezellig met z’n viertjes en de verrekijker delen met elkaar. Ik zag later nog een weerballon, denk ik, door mijn beeld komen met mijn telescoop buiten en er valt veel te bekijken zo hoog in de lucht. Het leven zin geven met hobby’s. Er komen binnenkort weer vallende sterren, gaaf. En wij doen af en toe ook aan onzin, heel af en toe… Zo hadden wij een eigen live app met de voorspelde zomerstorm van afgelopen week. Op 19.07 uur, tomatenplant in tuin verliest een tomaat. Op 19.19 uur, ijscoman rijdt door de straat en zo ging het de heule avond over en weer en erg gelachen, onze humor. Het was trouwens mooi om te zien dat de wind uit twee richtingen kwam en alle wolken op een punt bij elkaar kwamen, hier bleef de verwachte code oranje uit en wij hadden code pret.

De hoogste tijd om weer eens wat te gaan ondernemen en wij gingen afgelopen zaterdag dus op naar de warme stad Amsterdam. Met de nieuwe Noord/Zuidlijn eerst naar station Noord. In de nieuwe lijn zijn er alleen nog zitplaatsen aan de zijkanten van de wagons. Op Noord uitgestapt en echt helemaal in de war, hadden wij in een tijdmachine gezeten? Gare du Nord bordjes? Zij we in Parijs? Afijn we zijn weer ingestapt in Parijs en we kwamen uit op het Rokin in Amsterdam in Nederland en waren zoooo toe aan een kopje koffie met appeltaart… Het mocht eigenlijk niet de appeltaart want toevallig allebei een bekeuring op de mat gekregen voor een paar kilometer te hard rijden. Nou dan ergens anders weer een beetje minder aan uitgeven, op appeltaart bezuinigen voelt voor ons zo erg… Het was Canal Parade in de stad en de stad was heel heel heel erg druk en alles was regenboog, leuk om te zien. We hebben even bij de boten gekeken en het was een gezellige boel. Het is mij een beetje erg uit zijn voegen aan het groeien, andere mensen vinden het misschien wel leuk. Wij gingen naar het Amsterdam Museum. Tot vlak voor zijn overlijden werkte burgemeester Van der Laan aan een tentoonstelling over Amsterdam. De Mooiste Stad tentoonstelling was gratis en leuk om te zien in het Amsterdam Museum. Wibaut, en wij filosoferen over wie nu de sociale woningbouw Wibaut van de stad is? Niemand want al het vastgoed is anders geworden, andere tijden of zoiets. We liepen op een gegeven moment richting Centraal Station door de immense drukte en voor ons liep een gezin waaronder twee vrouwen met zwarte lange jurken met hoofdbedekking en waarvan bij een alleen de ogen nog te zien waren en ons tegemoet komend kwamen er twee blonde jongens aan met korte broeken en roze strakke hemden aan en zij liepen hand in hand. Ik zei toen, Van der Laan zou bij leven nog gezegd hebben, dit is nou mijn stad, zoveel mensen en zoveel diversiteit. De hoogste tijd om de stilte op te zoeken en een pizza te gaan eten bij Vapiano met uitzicht op het water. Jammer dat er daar een kantoor komt voor de brug, ik vind het een van de mooiste stukjes nieuwe stad. Wonen doen de meeste mensen met een beetje inkomen misschien straks alleen nog buiten het stadscentrum? De nieuwe metro gaat immers niet voor niets naar Noord? En sowieso is heel Nederland langzaam een grote stad aan het worden… Misschien in een verre toekomst Nederland de hoofdstad van de EU? Wie zal het zeggen… Het was een warme dag in de warme stad.

Het is geen weer voor mij. Het is de warmste zomer sinds ik mij kan herinneren, dus nieuw voor mij. Er is een hittegolf en hier nog steeds bijna geen neerslag te bekennen, heel bijzonder allemaal. De natuur is dor aan het worden en het allerergste, de aardappel gaat ten onder aan de warmte en dus van de winter dure patat, grrr. Ik eet zelf veel fruit en ik drink water met uitgeperste citroen en nee ik ga er niet zuur van kijken… Op de fiets is het oppassen voor wegdek met scheuren en in de tuin komen de tegels omhoog en houtwerk droogt op of is het in? Verder verkoeling zoeken aan het water en boeken lezen en buiten het werk om niet al te veel doen. Het gaat het nieuwe normaal worden. Verder petje af voor de mensen die aan de weg werken en alle andere mensen die gewoon doorwerken met de hitte. Ze hebben hier in de buurt verkeersdrempels gemaakt en ik vraag mij echt af wat de definitie van een verkeersdrempel is zo in 2018. Voor mij is een verkeersdrempel afremmen en waar ik met ingedrukt gaspedaal bijna overheen vlieg als ik een drempel test. De drempels hier kunnen met gewone snelheid zonder afremmen gewoon genomen worden, heel bijzonder. Het zal zoals gewoonlijk wel aan mij liggen en pret. Mijn moeder heeft veel last van de hitte en mijn vader schuurt gewoon het houtwerk buiten door en pret. Ik had wat kant en klaar maaltijden gekocht voor mijn ouders om te testen, ja met de hitte makkelijk leven. Ik heb mijn Spaanse waaier aan mijn moeder gegeven want moest van wat mensen en pret. En mijn vakantie voor in het najaar gaat niet door en ik zal dus iets anders moeten verzinnen, luxe probleem, ik kan er niet wakker van liggen. Soms zitten dingen mee en soms zitten dingen tegen, zo is het leven. Ik kan ook beter in eigen land blijven voorlopig, is leuk genoeg. Ik mag op wandelende takken passen, zullen zij ook last hebben van de hitte? Rare insecten trouwens… Het is eigenlijk te warm om te schrijven, ik kom in augustus wel weer eens terug op mijn blog.