Het was gisteren een druk dagje voor onze Voedselbank, je moet soms echt een duizendpoot zijn. We hadden wel ontzettend veel plezier zo onderling voor de uitgifte, elkaar lekker belachelijk maken en grappen en grollen. Ik gaf te kennen dat ik het echt heel erg vond voor mijn collega’s dat ze vorige week donderdagavond hun televisieprogramma hadden moeten missen. Het werd een heeelllle lange middag voor mij… Ik kon mijn lol niet op toen de moorkoppen kwamen en de bezorger ook geen fan van WIDM bleek te zijn. Hoera, ik had een medestander en hij kwam met leuke dingen en de slogan van de middag werd dan ook WIDM, wie is de moorkop? Nu ik zo aan het schrijven ben, mag ik eigenlijk nog wel over moorkoppen schrijven? Voor het geval dat, een moorkop is een gebakje met heel erg veel slagroom erin en zolang als ik op deze aarde rondhobbel is ie er al. Gebakje dus en punt. Tot mijn grote vreugde hadden ze de andere moorkoppen allemaal naar de mensen in de verzorgingscentra gebracht en dit kon omdat er meer geld bijeen was gebracht. Echt zo mooi en ik weer helemaal blij. OMVVH, ook moorkoppen voor vrijwilligers, hoera! Vonden de cliënten van onze Voedselbank de actie leuk? Zeker, ze waren erg blij met de moorkoppen! Ik was later niet meer zo blij met de moorkoppen, ik stapte mis en …. mijn knie. Ik kon de rest van de dag bijna niet meer lopen en volgens een vriendin die er verstand van heeft, koelen en omhoog. Ik zal toch vandaag nog een dag moeten werken en dus in het weekend maar doen wat zij zegt, hoppa. Ik sprak vandaag ook de eerste cliënt die dus alleen een basisverzekering heeft door omstandigheden en nu niet naar fysiotherapie kan. De verzekering vergoed niet en het geld voor behandelingen heeft de cliënt niet. Aangeklopt bij de gemeente want het is wel nodig en die betalen een paar behandelingen. Er gaat hier iets weer niet goed in zorgland…

Er was ook bio-brood en dit brood bakt iemand gewoon zelf voor de hobby, hoe leuk! We gaan dit misschien uitbreiden en de man van meel voorzien zodat hij voor ons wat broden kan gaan bakken. De leukste dingen ontstaan zo in het land van de Voedselbank. En ja, we hadden nog steeds kerstmannen van chocolade om uit te delen in februari, te lollig. En ook leuk dat een cliënte een kokoscake voor ons had gebakken, lekker. Met kassabonnen van de supermarkt artikelen sparen voor de Voedselbank kan natuurlijk ook! En zo bracht iemand artikelen, geweldig!  En een school had alle kinderen artikelen laten meenemen voor de Voedselbank, al met al heel wat artikelen. En zo is er toch echt wel een samen, mooi. En ik ga voor vandaag even niet dieper doordenken, gewoon even nagenieten van deze leuke dag met een kopje koffie met een moorkop…

Het is zo leuk om te leren en ook om van jezelf te leren. Ik zat de afgelopen dagen in kabouterland en in rekenland. Kabouterland is een grapje, bestaat niet echt… ik zet het er maar vast bij voor het geval dat, lol. Er is een documentaire uit over Provo en de onstuimige jaren zestig, Rebelse Stad. Als je iets wilt leren over hoe rebels het vroeger was in Amsterdam dan is het een aanrader. In het nu bestaat het woord rebels niet meer in Amsterdam, gewapende conflicten hebben weinig tot niets met rebels te maken. De mensen die niet meer in leven zijn van de Provo zouden zich in het nu omdraaien in hun graf… Wereldwijd is rebels vervangen door gewelddadig en terrorisme. Door een toevalligheid kwam Roel van Duijn (ex- Provolid) op mijn pad en we denken over een paar dingen hetzelfde, grappig. Een van mijn dingen is ook waarom wij zoveel dingen als vanzelfsprekend zijn gaan zien. Wat is er mis met veranderingen in goede zin? Ik vroeg aan Roel naar aanleiding van de documentaire of de mensen zich vandaag de dag niet zouden moeten schamen dat ze zo weinig strijdbaar zijn en veel als vanzelfsprekend zien? Roel gaf aan dat dit komt omdat Nederland nu zo’n mooi land is en weldadig contrasteert met mening stukje buitenland. Volgens Roel zien zij niet zo diep als Ingrid, zien de onrechtvaardigheid niet en voelen zich machteloos tegenover de wereldproblemen. Schaamte komt pas na het besef van falen en dat besef is er helemaal niet en dus aan schaamte komen zij niet toe. Vandaar nooit blosjes op de wangen, alleen bij verliefde mensen.

Hoppa, ik denk zelf dat het ook met leeftijd en levenservaring te maken heeft. Als je jong bent dan zie je de dingen heel anders meestal. Ik kwam er ook op omdat ik mijzelf schaamde. Ik val eigenlijk weinig echt uit tegen iemand en ik was laatst zo moe van het gezeur van een ouder iemand in mijn privétijd dat ik het niet kon laten… U heeft niets gedaan om deze wereld te verbeteren en waarom heeft u de wereld zo laten worden!? In je emotie gooi je er soms dingen uit… Later schaamde ik mij toch een beetje want eerst naar jezelf kijken en dan naar de ander… Ik kan er soms gewoon niet tegen dat andere mensen van voor mijn tijd de wereld zo hebben gemaakt zoals ie nu is, tja. Ze hadden nog niet de kennis van nu is dan een veelgehoorde kreet. Voor wat dingen gaat dit zeker op, lang niet voor alles. Mensen met een goed denkvermogen waren er vroeger en nu. Kleedjes om iets onder te schuiven waren er ook vroeger en nu, lol. Over alles klagen heeft weinig zin, of met humor dan, lol. De wereld verbeteren doe je zelf en samen en sommige dingen zijn niet meer te verbeteren of om te draaien. We hebben het zelf veroorzaakt allemaal, ook zo’n kreet waar ik overmorgen nog eens over ga doordenken .

Het is vandaag Wereldkankerdag. Een stukje bewust maken van wat een verschrikkelijke ziekte kanker is. Ik heb nooit zoveel op met de dag van dit en de dag van dat en toch helpen alle beetjes bewust maken van. Toevallig op deze dag even een bezoekje gebracht bij mijn vriendin met kanker en twee tompoezen meegenomen om nog een beetje licht en gewicht mee te brengen. Zij vertelde mij dat ze geen licht meer zag op dit moment en dat het al heel lang geleden was voor haar gevoel dat ze echt gelachen had. Ze heeft zoveel andere zorgen dat ze niet eens rustig van de laatste weken of maanden kan genieten. Het valt mij steeds weer op, dat er maar heel weinig mensen zijn die gewoon normaal blijven doen tegen iemand met kanker. Het is allemaal zo erg voor je of ze denken alleen maar aan ikke en ikke. Iemand gaat daar niet vrolijker van worden, bewust van. Doe gewoon normaal dan doe je ook voor iemand met kanker normaal genoeg. Ik heb haar wel een beetje laten lachen en aangeboden om een ochtend in de week mee te gaan met de bestralingen. Kunnen we het ziekenhuis nog een beetje op stelten zetten, lol. Onze andere uitjes zijn voorlopig of helemaal afgelopen want ze is te moe. Of het nou kanker is of iets anders, ziek zijn is gewoon niet leuk. Hoe goed je ook je best doet en verder leeft, het is en blijft een onderdeel van je leven. Ik hoor het dagelijks om mij heen, “je moet in deze tijd echt niet ziek worden want dan ben je het haasje.” En zeker als je alleen bent en weinig geld hebt. Ook mensen met kanker komen gewoon bij de Voedselbank terecht hoor, hoppa. Geld voor meer kankeronderzoek zou mooi zijn, hulp voor mensen die met kanker thuis zitten en bij de Voedselbank lopen zou nog mooier zijn. Allermooist zou het natuurlijk zijn als we allemaal eens iets bewuster gaan omkijken naar onze medemens, geen geld voor nodig. Hier is echt geen speciale dag voor nodig en in voedselbanktaal: het is alle dagen broodnodig.

De snoepautomaten uit de ziekenhuizen, we hadden het er even over bij onze Voedselbank afgelopen week. Betutteling waren de meeste reacties. Ik vraag mij wel eens af of mensen die zoiets bedenken ooit zelf in een ziekenhuis hebben gelegen of langere tijd bij iemand daar bezoeker zijn geweest. Als je hele wereld is ingestort en je bent ziek dan kan niets lekkerder zijn dan een stukje snoep uit zo’n automaat, alleen de psychische werking is al fantastisch. Ook bezoekers die de steun en toeverlaat zijn van mensen worden meestal iets vrolijker van een stuk chocolade. Kunnen we de mensen alsjeblieft nog zelf laten beslissen of ze al dan niet gebruik willen maken van zo’n automaat? Nog even en in een straal van 5 kilometer rondom een ziekenhuis mag er niet meer gerookt worden en mogen er geen vliegtuigen vliegen… Komt nog bij dat er volgens mij hele andere dingen zijn om ons druk over te maken in de ziekenhuizen zoals de schoonmaak van afdelingen en zorgpersoneel met tijd voor de patiënt aan het bed. Een tante van mij was ontploft in het ziekenhuis toen zij naar een vieze kamer werd gebracht. Het is toch te erg dat personeel dit niet ziet en de patiënte eerst moet ontploffen voor een schone kamer? Om het dan over snoepautomaten te gaan hebben…

Ook leuk een jaarverslag van een ANBO ingekeken, laat de senioren maar schuiven. Hoe simpel kan boekhouden zijn op een stukje papier. De tekorten werden meteen opgelost door voor het komende jaar een klein bedrag voor de koffie en thee te gaan rekenen. Wij hebben een probleem, kunnen wij het oplossen, ja en we zetten de oplossing er meteen onder, heerlijk. Geen rekentoets in het nu voor nodig…

Bij onze Voedselbank was ook weer iemand die hulp had gekregen van mensen en daarom niet meer bij ons gaat komen. Samen en elkaar helpen met voedsel, hoppa, ik word er vrolijk van. We kregen ook een aanbod van 500 moorkoppen voor volgende week en ik viel bijna van mijn stoel van het aantal… Mijn collega’s gelukkig ook en wij besloten de moorkoppen te verdelen onder onze Voedselbank en een verzorgingshuis. Samen delen en verdelen, hoppa. Er zitten nog steeds restanten van de Sinterklaas en kerst in de pakketten en ik vrees dat als we daar vanaf zijn de paasrestanten gaan komen, grrr. Een gegeven paard…  en kiezen tussen uitdelen of vuilnisbak. Wij kiezen voor uitdelen en de keuzes opeten, doorgeven of vuilnisbak mogen de mensen zelf thuis maken. Gelukkig konden wij van een gift bananen en waspoeder kopen, beter. De mensen vinden wat snoepgoed niet erg (Net als in het ziekenhuis, lol.) en willen verder graag gezond voedsel. Ik zal blij zijn als onze kas weer groenten gaat leveren. Er is altijd hoop en we gaan vers gebakken bio-brood krijgen van iemand. Nu nog een verwarmingsmonteur zien te vinden en kacheltjes voor mensen die in de kou zitten.

Wat was het een klucht donderdagavond. Van een collega twee kaartjes gekregen voor de try-out van Boer zoekt betere vrouw. In mijn beste vriendinnen bestand gezocht naar de vriendin die wel in zou zijn voor een avondje lachen. Gevonden en samen naar de voorstelling toe na een dag van lang en hard werken. We gingen lekker achterin zitten op de slechte stoelen, de zittingen liepen omhoog en we hadden al lol. Zeker toen het verzoek kwam dat het voor de acteurs leuker zou zijn als we iets meer voorin gingen zitten, speelt lekkerder. Wij keken elkaar aan en mijn vriendin zei: “we zijn hier bewust gaan zitten.” Je kunt het maar duidelijk hebben. Omdat wij klaar waren met het boer op televisie dachten wij naar een leuke muzikale komedie te gaan kijken over boer Ties. Na de eerste tien minuten durfden wij voorzichtig even met elkaar te overleggen. Waarom lachen al die mensen nu al? Hadden wij eerst wat drank naar binnen moeten gooien voor de voorstelling? Na twintig minuten keken wij af en toe verlangend achterom naar de deur waarachter de kroeg lag. Samen kwamen we er na een half uur achter dat het niet onze humor was en dat het aan ons lag en niet aan de voorstelling. Het laatste kwartier vonden wij dan wel weer iets beter en konden wij nog een beetje lachen. De boodschap van de voorstelling was het verlangen naar altijd meer en beter en dat boer Ties toch eigenlijk thuis het gelukkigst was met zijn vrouw. Ook dat communiceren met elkaar zo belangrijk is in een huwelijk of relatie. Hoeven ze mij niet te vertellen in het nu en wat als duidelijk zijn niet aankomt? Zit je weer midden in een andere klucht, niet lollig. Na afloop waren wij als eerste in de kroeg en konden samen weer echt lachen om alles wat we de afgelopen tijd meegemaakt hadden, onze eigen kluchten. Na afloop buiten in het blauwe licht van de lampjes in de sneeuw, geweldig en weer een klucht om thuis te komen.

Hoe groot kan dan de teleurstelling zijn als blijkt dat je op zo’n avond de echte klucht gemist hebt… Kijk even televisie was de app bij mijn thuiskomst…  De boel even bekeken en ook gisteren en dan denk ik toch het mijne ervan… De jongen was een vrager om hulp en juist die hulp kwam weer niet van iemand. Alle signalen niet uitgezonden door hemzelf of volkomen gemist door zijn omgeving, zeg het maar. Er lopen onderhand zoveel mensen met geestelijke problemen rond dat je er een provincie mee kunt vullen. Vragende handen om hulp en om een samen. Het harde leven in het nu niet meer aankunnen of gesloopt door verslavingen of door eerdere gebeurtenissen in het leven. Veel mensen kunnen niet meer lachen, bewust van. En ook niet nadenken want dan verneem je dat mensen het stilstaande beeld zagen en dan gewoon naar een ander net gingen schakelen om een programma te kijken of een film gingen kijken. Dijken hadden kunnen doorbreken en dan zit Nederland gewoon met zijn kop in de computer of televisie. Gek dat daar geen mediabeleid voor is om op alle netten en radiozenders even een berichtje eruit te doen. De ouderwetse kerkklokken van vroeger en de dorpsomroepers waren zo gek nog niet, lol. Hoe bereik je de mensen samen nog? We leven echt in een tijd dat we gaan leren van dingen die misgaan voordat we in het nu gaan beseffen hoe het wel zou kunnen, voorkomen in het nu, te lollig. Met als gevolg dat alle vrijheid eraan gaat door niet genoeg vooruitdenken en watjes en ikke beleid. Wat een klucht.

Ook leuk zijn de toestanden in Griekenland… Toen ik afgelopen weekend zo bij de dak-en thuislozen stond in de eetzaal en de mensen eens opnam gingen de Griekse verkiezingen door mijn hoofd. Ik stelde mij voor dat ik voor de mensen ging staan en dan zou gaan zeggen dat als ze op mij zouden stemmen dat ze nooit meer op straat hoefden te leven. Of dat ik voor een groep huishoudelijke hulpen zou gaan staan en zeggen dat alles goed komt als ze op mij zouden gaan stemmen. Of voor al het personeel van alle failliete winkels dat ze als ze op mij zouden gaan stemmen dat ze dan hun banen weer terug zouden krijgen. Of voor alle studenten en dat er leraren genoeg zijn om hun voor een klein bedrag onderwijs te laten volgen. Zijn mensen echt van die kuddedieren dat ze zoiets dan zouden gaan doen? Zonder te vragen hoe je dit dan voor elkaar gaat krijgen? Beseffen mensen echt niet meer dat als je op een poppetje stemt er ook zoiets als een plan zou kunnen zijn? Dat iemand het alleen niet kan en dat er een samen voor nodig is? Mensen met vakkennis en hart voor het land en de inwoners. Als ik de Grieken was dan zou ik twintig leegstaande panden vorderen en daar per probleem een groep met ervaringsdeskundigen inzetten, mensen vanuit het vakgebied en van hoog tot laag. Ook wat mensen van erbuiten want die kunnen nog wel eens een fris blik opentrekken… Allemaal tafeltjes en whiteboards en ga samen bedenken en opschrijven hoe het volgens jullie wel kan. Deur op slot en pas eruit komen als er een plan is. Dan heb je twintig plannen die je gaat uitvoeren. Kan het zo makkelijk zijn? Blijft natuurlijke dat rottige geld, als je dit nou eens wegdenkt en van niets uitgaat? Volgens mij kan het wel, samen. Ik ben benieuwd of Tsipras de uitgestoken handen van de bevolking samen met anderen kan gaan vullen. En accepteren de mensen minder van alles voor meer geluk op den duur? Wat is er niet en wat hebben we wel en waar worden de mensen blij van. Rare ideeën gaan er dan zo door je hoofd heen bij de dak-en thuislozen…

Ik heb trouwens bij de dak-en thuislozen veel geleerd en ook dat je dus best een bekertje koffiemelk kunt leegdrinken als er geen melk voorhanden is… Als je dorst hebt dan lust je alles. Net zoals bij onze Voedselbank proberen ze het zero-tolerance beleid. Als je gedrag vervelend wordt dan zijn er consequenties aan verbonden. Hulpverlening anno 2015… Het is nodig en toch hoor ik bij 80% alleen een schreeuw om hulp. Wie helpt mij en waarom kan niemand mij de juiste hulp geven? In Nederland, in de hele wereld, allemaal handen die vragen om hulp. Heel veel handen, ze zijn niet meer te tellen op deze aardbol en ze zijn niet meer te pakken allemaal. Loslaten doet soms pijn.

Er valt gelukkig nog genoeg te lachen in mijn leven en vooral sommige dingen uit het nieuws zijn grappig als je het wilt zien. Ik zie de laatste tijd veel molshopen en iedereen heeft er zo zijn eigen gedachtes over. De een zegt dat het winter gaat worden en de ander zegt dat de mollen een kwakkelwinter bedoelen. Nou dan heb ik nieuws, ik denk dat die mollen onder de grond ook ons nieuws volgen en zo moeten lachen dat ze met hun pootjes in de grond stampen en vandaar die molshopen. Ze komen vooral niet meer bij om de mol in Best die wel boven de grond is gebleven… Hadden ze hem ook wel kunnen vertellen dat ie dan ging scheuren, alle mollen bescheuren zich onder de grond. De Voedselbank in Best e.o. had in 2013 maar liefst 68.581,00 euro ontvangen. Doe dit keer twee en je hebt bijna de 137.100,00 euro die de mol heeft gekost. In Best e.o. hebben ze zo’n 270 monden die voedsel willen, die monden kunnen voor een mol dus zeker twee jaar voedsel krijgen. Hoe leuk kun je het maken, geen wonder dat de mollen onder de grond dubbel liggen.

En wie bedenkt het om een plastic vuilniszak met een camera erin op een station te gaan ophangen in de vroege morgen? Iemand die net als de mollen ook ergens in een hol leeft, kan niet anders. Even niet bewust nadenken, lol. Zo hebben ze bij mij in de buurt twee containers bewust of onbewust verkeerd terug gezet. De groene kledingcontainer staat nu op de plaats van de groene plastic container en de groene plastic container dus op de plaats van de kledingcontainer. Nog wel naast elkaar en dan zie je dus weer het automatisme van de mensen. Niet kijken en gewoon het plastic in de kleding container gooien want daar stond ie altijd! Dat er met grote mollenletters kleding op de container staat ziet men niet, het brein laat het afweten. Soms zie je die bakken schudden en dat zijn de mollen eronder die zich weer de pootjes lachen. Bovenstaande voorbeelden zijn mooi, hoe je dingen misschien wel kunt voorkomen door eerst goed na te denken en door goed te kijken. Menselijke fouten maakt iedereen en ik ook en het beste wat je kunt doen is erom lachen en ervan proberen te leren. De mollen hopen ook dat wij ervan leren want dan kunnen zij ook even een dutje doen…

Ik schreef gisteren over krankzinnig en wat mij betreft hoeft het leven even niet krankzinniger te worden. Waarom hebben sommige gezinnen alle ellende van de wereld en andere mensen weinig tot niets? (Voelt zo…) De man van mijn vriendin die niet lang meer heeft te leven, een hersenbloeding, daar zit je dan en wat moet je zeggen? Je deelt een eigen ervaringsverhaal met een kind omdat je hetzelfde vroeger meegemaakt hebt en dat het heel erg is om zoiets mee te maken als je een van je ouders voor je neus ziet omvallen. Vooral luisteren en als troost aanbieden dat je er voor ze bent indien nodig, wat kun je meer doen? Hopen en positief vooruit blijven kijken, hoppa. Een van de talrijke zorgelijke situaties om mij heen en als het niet om de gezondheid gaat dan zijn het wel weer andere dingen. Soms vragen mensen bezorgd aan mij of ik het allemaal nog wel trek en vreemd genoeg wel. Ik lach ook heel veel en mijn balans blijft in evenwicht. Net als bij de dak-en thuislozen afgelopen weekend, ik zie en hoor bewust de ellende en toch kan ik er afstand van blijven houden. Ik denk wel vaak na over hoe dingen anders en beter zouden kunnen en soms moet je dingen ook loslaten met de hoop dat andere mensen er iets mee gaan doen op hun manier. Als iedereen in de wereld nou een klein beetje voor een ander zou zorgen, wat zou de wereld dan mooi kunnen zijn.

Net als bij de dak-en thuislozen, als iedereen een onderdak met begeleiding zou krijgen dan ben je op den duur goedkoper uit dan met mensen op straat houden, denk ik. Iedereen in Nederland zou een dak boven zijn hoofd kunnen hebben en desnoods een gedeeld dak. Ook kinderen die het huis uit zouden willen gaan die zouden een betaalbaar dak boven hun hoofd kunnen krijgen. Nee, we laten de ouderen langer thuis wonen en een huurwoning bezet houden die anders door een jonger stel ingenomen zou kunnen worden. Laatst was er een woning ergens beschikbaar voor senioren en daar kwamen dertig mensen voor kijken. Iets gaat er dan toch niet helemaal goed, denk ik dan. Zwervende ouderen op straat die eigenlijk in een verzorgingshuis zouden kunnen wonen. Kinderen die het niet zien omdat ze niet of soms wel bij hun ouders komen, te druk om zelf het hoofd boven water te houden of zelf al oud en ziek. We vergeten wel eens dat mensen van negentig jaar ook al kinderen hebben van zestig jaar of ouder. Het is soms vreemd om te zien dat kleinkinderen nog wat tijd vrijmaken voor eigen ouders en opa en oma. Ouderen die zelf niet willen verkassen en gewoon in hun huis willen blijven wonen met thuiszorg, ook een andere kant van het verhaal. De generatie van het zelf altijd gedaan hebben en het zelf willen blijven doen en met hun oude gedachtegoed dat er altijd wel iemand goed voor je zorgt, deden zij immers vroeger ook. Mensen, tijden en beleid veranderen. Als je gewoon eens om je heen kijkt dan is er zoveel werk te doen alleen al in ons eigen landje. Werkgelegenheid, was daar ook niet iets mee. Nou ik stop voor vandaag met denken om de balans in evenwicht te houden. Voordat je het weet denkt iemand dat je krankzinnig bent terwijl je eigenlijk gewoon probeert om je hersens te gebruiken…

Ik kom de laatste tijd een beetje veel bad, brood en bed op mijn pad tegen. Zo ook afgelopen weekend in de oude Valeriuskliniek te Amsterdam, ik ging vrijwillig helpen daar. Weer even iets anders dan dansen in het weekend, alhoewel de mooie trappen en hallen in het gebouw zich daar uitstekend voor zouden lenen. Een gebouw met een geschiedenis om u tegen te zeggen. In de Tweede Wereldoorlog was deze kliniek een onderdak voor joodse vluchtelingen die er onder het mom van patiënt werden opgenomen. Beroemde dichters hebben er vroeger ook gezeten. Ik ken zelf ook wat verhalen van mensen die daar later zaten, jonge moeders bijvoorbeeld die verslaafd waren. Krankzinnige geschiedenis allemaal en in het nu is het een winteropvang voor dak- en thuislozen. Tot 1 maart geopend omdat iedereen die kwetsbaar is bad, brood en bed te bieden. Ik ging zelf kort samenvatten en kwam uit op: lakens, bed, brood, macaroni, salade, ketchup, koffie, thee, suiker, koffiemelk, melk, water, douche en toilet. Leest eigenlijk veel mooier toch? De mensen van HVO-Querido en het Leger des Heils coördineren de opvang zetten hun beste beentjes voort daar. Ook mensen die zelf op straat hebben geslapen helpen nu mee, fantastisch. En dan waren er nog de beveiligers, aardige mensen en nodig ook met zo’n grote opvang.

Mensen moeten bij binnenkomst bagage afgeven en het is net als bij de douane op Schiphol ongeveer. Dan mag je een lakenpakket afhalen en is er een bed voor je op een kamer met meerdere personen, de vrouwen slapen op een andere gang. Je kunt douchen en naar het toilet. Ongeveer net als de beelden van de afgelopen week in het televisieprogramma, Rot op naar je eigen land en nu gewoon in Nederland en niet eens bij de asielzoekers, hoppa… Ook in eigen land is de ellende groot en laten we daar ook de ogen bewust niet voor sluiten. Iedereen heeft zo zijn verhaal en het is net als bij onze Voedselbank, iedereen kan in de problemen komen. Zelfs het personeel in de zorg kan dit jaar op straat belanden als ze door loonsvermindering de vaste lasten niet meer kunnen betalen. Zou een raar beeld zijn de dak- en thuislozen samen op straat met de ex-zorgverleners…krankzinnig. Ik zie de beelden alweer voor mij, je moet er toch niet aan denken. De wereld van de dak- en thuislozen is een harde wereld. Soms komen mensen niet eens naar de opvang omdat ze dan bang zijn om hun vaste slaapstekje op straat anders kwijt te raken aan een ander. Het heet winteropvang en dan verneem je dat de meeste mensen eigenlijk ook behoefte hebben aan opvang bij regen. Vochtig weer is zooooo niet leuk! Morgen nog even verder.

De juiste tijd is drie minuten voor twaalf, aldus wetenschappers die de Doomsday Clock gingen verzetten. Stel dat de klok zelf bewust kon nadenken, waar zouden de wijzers van de klok dan staan? Ik kan mij in veel dingen verplaatsen maar in een klok? Misschien zelf anders denken? Stel ik had wijzers, waar zou ik dan gaan staan? Alleen al om de bevolking bewust te maken misschien wel op een minuut voor twaalf. Onder het mom van, joh de tijd is bijna op, wil je nu allemaal even normaal doen op deze aardbol en anders rot je maar op naar Jupiter. En als iedereen dan nog vrolijk verder gaat dan zet ik als klok voor de tweede keer de geldpers aan en laat ik de euro vallen en alles valt dan mee. Een ding alvast de wereld uit waar mensen ruzies over maken, geld. Vervolgens breekt er dan paniek uit want iedereen gaat zichzelf van alles toe-eigenen. Huis is van mij, grond is van mij, auto is van mij. Deze mensen nemen de mensen met niets weer in dienst en zo gaat men weer een nieuwe wereld opbouwen en ontstaat er vanzelf weer iets wat op geld lijkt. Schiet dus niet op die klok op een minuut voor twaalf. Ik kan hem ook terugzetten in de tijd naar ergens net voor de Eerste Wereldoorlog en dan stilzetten en alle mensen laten kijken tot na de Tweede Wereldoorlog. Als de film is afgelopen dan start ik de tijd weer en zijn we terug in het nu met de klok op een minuut voor twaalf. Alle mensen hebben dan de geschiedenis gezien en zijn zich bewust geworden van. Ze kijken op de klok en zien dat ze nog maar een minuut over hebben en gaan als gekken aan het werk om de aarde en de mensheid te redden. Het jaar erop mag ik weer voor klok spelen en ik zou hem dan niet terugzetten maar voor de grap op een halve minuut voor twaalf. Gaan de mensen namelijk nog harder werken, lol. En het jaar erop als ik weer voor klok mag spelen dan weer terug naar een minuut voor twaalf. Wel fijn dat ik geen klok ben en ik niet ben voor het alleen voor het zeggen hebben…  Of ik tot dit alles ben gekomen door een Doomsday Clock? Nou nee, wel dat iemand mij afgelopen week live vertelde dat we al in de Derde Wereldoorlog zitten. En dan denk ik alleen maar… Hoe komen we daar nou weer uit… samen?