Ik was de afgelopen week ook even op een afscheidsreceptie van een oud collega van mij. Zij is ook een van mijn beste vriendinnen en vroeger hebben wij een tijdje samengewerkt. Zij is daar altijd blijven werken totdat zij ziek werd. Helaas is er geen vervangende arbeid voor haar en daarom moest zij na heel veel dienstjaren eruit. Geen vervangend werk voor een vrouw die jarenlang het visitekaartje van de winkel was. Zij heeft gelukkig de winkel niet nodig om gelukkig te zijn, door ziekte en verdriet besef je pas wat echt belangrijk is in het leven. Zij zou ook een voorbeeld kunnen zijn qua levensenergie en pret voor velen. Het blijft wrang dat je zo bij een bedrijf moet vertrekken, dat dan wel.

Wij waren verkoopwonderen in die tijd en hadden een super leuk team samen. En dat straal je uit ook. En we hadden zoveel pret onderling dat we het er nu nog wel eens over hebben. Af en toe gaan we nog eens uit eten met zijn allen en ook dan is het lachen geblazen. Er was ook iemand van het hoofdkantoor en ik vertelde over dat wij vroeger altijd alle artikelen bekeken en alle instructieboekjes lazen. Bewust verkopen… Tijden veranderen en ook deze winkelketen heeft het moeilijk. Ik ben samen met haar nog even de winkel doorgelopen en heb mijn mening gegeven. Mensen zitten gewoon niet meer te wachten op alle producten en het personeel staat er omdat het moet en niet omdat ze plezier in hun werk hebben, op een enkeling na. Ook als je de voorraad zag dan schoten de tranen in mijn ogen. Hoe kun je zoveel voorraad hebben, raak je aan de straatstenen niet kwijt. Iemand zit heel erg te slapen daar.

En dat deze winkel niet loopt en ook niet meer zal gaan lopen, het waarom dat kon ik zo verklaren. Ook de slechte bereikbaarheid speelt hierbij een rol. Ze gaan het niet redden zo en er moet echt een nieuwe visie binnen dit bedrijf komen anders zijn ze kansloos. Het deed mij even denken aan een andere winkel met meerdere vestigingen, waarom zet je de food afdeling achter in de winkel? En dan huilen dat het niet loopt. Kan niemand bedenken dat food eerste levensbehoefte is en dat mensen er dus altijd meerdere keren langslopen als je het in het begin van de winkel zet bij de kassa? En laatst was ik ook in een winkel waar net een partij boeken binnenkwam vanuit een failliete winkel. Samen met de verkoopster even de boeken besproken en samen konden wij wel verklaren waarom de winkel failliet was gegaan. Te veel voorraad van boeken waar niemand op zit te wachten.

Ik weet niet of ik het allemaal goed zie, het is leuk om te denken en gelukkig zijn de mensen het wel vaak met mij eens of zien het ook.

Eens dan komt de dag dat we gaan betalen voor het inademen van lucht. Bij de Voedselbank hadden we het gisteren over iets anders. Eens dan komt de dag dat je inkomstenbelasting gaat betalen over je voedselpakket… Hoe wij hierop kwamen? Laat ik beginnen bij het begin, het hoofddoel van De Voedselbank is en was om mensen tijdelijk te ondersteunen met voedsel. Opgezet door vrijwilligers die samen en recht vanuit hun hart de mensen helpen in moeilijke tijden. Ik heb er al een keer over geschreven, de Voedselbanken groeien zo snel dat het eigenlijk betaald werk zou kunnen zijn. Het zijn hele organisaties geworden. En het lijkt wel alsof we bij groei weer regels nodig hebben in dit land. Zonder regels kunnen wij niet, we zijn er dol op, kunnen we lekker alle onzekerheden uitsluiten en alles dichttimmeren.

Zo is ook De Voedselbank bezig met een certificering. Opeens hebben we lijsten gekregen waarop we moeten bijhouden wat iedereen brengt, datum van uitgifte etc. Je krijgt zo de zotte situatie dat iemand wat pruimen komt brengen in een koelbox vanuit de eigen tuin en dan moet je noteren hoeveel dozen of kratten en op welke datum ze inkomen en uitgaan. Gelukkig hoeven we nog niet alle pruimen te tellen dan… Ook hoeven we nog niet te noteren uit wat voor grond ze komen en welke bestrijdingsmiddelen er zijn gebruikt. Ook hoeven ze nog niet voorgeproefd te worden. Ik wil alleen maar aangeven dat we een beetje aan het doordraaien zijn met zijn allen in dit land. Timmer de timmer en we timmeren alles dicht en zo timmeren we ook de vernieuwingen dicht. Het is toch wel prettig dat ik niet de enige in dit land ben die zich hiervan bewust is. Gaat denken met de kleur van je hart verdwijnen?

Hebben we het nodig dan al die regels? Zijn de mensen zo dom dat niemand meer zelf bewust kan nadenken? Als je weer de overproductie zag bij onze Voedselbank, dan zou ik deze vragen met ja beantwoorden. Jammer dat we nog niet zover zijn dat we verstand kunnen produceren, laat die overschotten maar komen. We hadden gisteren een paar zakjes met kruiden waarop niet stond wat het was. Samen  hebben we staan ruiken en we konden ze allemaal thuisbrengen en anders waren we gewoon gaan proeven. Bewust je zintuigen en verstand gebruiken en dan kom je een heel eind.

Nederland had gisteren een waardige rouwdag, mooier kon het niet en zelfs de zon scheen. De beelden van de rouwstoet gingen de hele wereld over en Amsterdam was even wit van vrede en nagedachtenis. Ik vind dat we ook wel eens even stil mogen staan, bij alle mensen achter de schermen die dit alles mogelijk maken en heel hard werken. Heel Nederland zet zijn beste beentje voort. Ik hoorde gisteren op de radio het mooie nummer van De Steen. Er is met deze gebeurtenis een steen verlegd in Nederland en de stroom ervan hou je niet tegen.

Vandaag komen er weer lichamen van slachtoffers terug naar huis, naar Nederland. Het eerste doel is bijna bereikt, de lichamen van de slachtoffers naar huis toe brengen. Voor de nabestaanden gaan het allemaal stapjes worden in een lang rouwproces. Het diplomatieke spel is inmiddels ook al volop in beweging gezet. Het gaat nu vooral om wie en waar. Wie zat er aan de knop van de lancering van de raket? En waar is het bewijsmateriaal? De waarheid zal zoals bij veel zaken wel weer ergens in het midden eindigen.

Ik kreeg vanmorgen een artikel van mijn vriend Roel van Duijn. Vandaag in Trouw schrijft hij over dat de Oekraïense strijd is nu onze strijd geworden. Het gaat ook over nog een w vraag, wie levert al die wapens aan de separatisten? Iedereen heeft de mond vol van Rusland, met het gevaar voor tunnelvisie. Er zijn meer hondjes die Fikkie heten… Het zou voor heel veel mensen eens goed zijn om eens wat meer links en rechts te kijken. En zonder in complottheorieën te belanden, ik denk gewoon logisch na, het is het tweede toestel van Malaysia Airlines, toeval kan en toeval kan ook niet.

Zoals bij zoveel moorden, ongelukken en oorlogen, de waarheid ligt heel vaak in het midden. Helaas en moeilijk te verteren voor een ieder die erbij betrokken is of was. Feiten, denkwerk en geen aannames, zo kom je het dichtst bij iets wat op de waarheid lijkt.

Vandaag is het een dag van nationale rouw in Nederland.

Rond 15:55 uur zullen verschillende kerkklokken in het land vijf minuten lang geluid worden. De vlaggen mogen halfstok. Zodra de vliegtuigen om 16:00 uur zijn geland met de lichamen van de slachtoffers, volgen een trompetsignaal en een minuut stilte.

Ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de vliegtuigramp in de Oekraïne is er vanavond een witte stille tocht vanaf De Dam in Amsterdam.

Stil omdat woorden tekort schieten voor zoveel menselijk leed.

Stil…

Nog steeds staat ons landje in het teken van de slachtoffers van de vliegramp. Het is ook nog steeds niet te bevatten allemaal. En ook al mijn wensen komen uit en zo kwam ook de koning op de televisie een woordje van medeleven doen. Het voelt bijna alsof je geen pret meer mag hebben in ons land en toch zijn er enkele dingen waar ik de grootste pret om heb.We keken gisteren naar de briefing aan de leden van de Tweede Kamer over de vliegramp. Wij vroegen ons af of de kappers nog reces hadden? Plasterk zijn kruintje stond recht overeind en meerdere leden zagen eruit alsof ze net uit hun bed waren gevallen. Wij hadden gewoon even pret tijdens de briefing. En de opa van ons kabinet kwam ook ter sprake, voor wie zijn toch die hartjes die hij constant met zijn handen maakt? Afijn, het gaat niet om uiterlijk maar om de boodschap die je brengt, bewust van. De boodschap moge duidelijk zijn, eerst onze slachtoffers terug en dan kijken we verder. Ik nam gisteren zelf bewust waar dat er heel veel woede heerst in ons landje naar aanleiding van de vliegramp. We zouden bijna de rest van de wereld vergeten met alle oorlogen en verschrikkelijke dingen. Met als een van de dieptepunten de verkrachting van een zes jarig meisje in India.

Was er dan helemaal geen pret nieuws? Jawel, in Amsterdam willen ze de fietsbelasting terug uit de (fietsen)stal halen. Er grappig want mensen die voorheen met de auto naar hun werk in de stad gingen en deze gratis konden parkeren in de stad, die parkeerplaatsen werden betaald parkeren. Of ze maar even met het OV wilden komen of op de … fiets! Ik zie er de pret wel van in. En we zitten nog met een belastingsysteem waar de foutjes nog in rond wieberen. Eerst dat probleem eens aanpakken? En opa met de rollator, de rollatorbelasting? Te veel zwerffietsen in de stad en te veel overtredingen met fietsers in de stad. Oké, zwerffietsen langer dan een week op straat, opladen en verzenden naar Afrika. Overtredingen door fietsers, bekeuren en bewust maken van. En als dat niet werkt, afgelopen week waren we aan het brainstormen over een monorail. Dat is pas vooruitkijken… Zoiets kan letterlijk en figuurlijk van de grond komen. Wij zitten helaas nog in een stadium van benzineauto naar elektrische auto die nog zo’n twintig jaar zal gaan duren en de zelfrijdende auto. Te ver vooruitkijken heeft dus ook geen zin, leven in het nu.

Samen naar het strand, gisterenochtend om zes uur. Of wij gek waren? Nee, wij wilden even rust en pret maken samen, daar ben je vriendinnen voor. En de boog kan niet altijd gespannen zijn. Het was heerlijk zo vroeg op het strand en bijna niemand te zien. Opvallend hoeveel afval er op het strand was, alsof de schoonmakers weer in staking waren. Afvalbakken vol en net zoveel afval eromheen. Later kwamen de vuilnisophalers om alle troep op te ruimen. En dan nog, wat een troep laten mensen achter op het strand. Een heel stuk gelopen tot we de eerste ruiters tegenkwamen, die waren ook vroeg op. Opvallend dat de meeste mensen zo vroeg op, altijd goedemorgen zeggen. Des te later op de dag des te chagrijniger de mensen werden, heerlijk…

We hadden prachtig weer en altijd zelf bewust naar de lucht kijken…  Je zag precies waar de buien heengingen en niet naar ons dus, gewoon wegwuiven. We zagen zelfs nog een dier in het water maar vanwege de grote afstand konden we niet zien wat het nou was. Het was zwart en stak steeds boven het water uit en zwom steeds een stukje verder. Het weer werd zo mooi dat we de zee maar zijn ingegaan. Heerlijk languit drijven op je rug in de zee, gewoon in Nederland. Even alle gedachten de zee in laten gaan.

Met een fris hoofd konden we het erna weer over ons landje hebben. De vreselijke vliegramp en het gemis van onze oude koningin op de televisie. De nieuwe koning tekende een condoleanceregister en de oude koningin sprak het volk toe op de televisie. (Herinner Apeldoorn.) Tijden veranderen en misschien komt het nog. Het is wel heel mooi, hoe er vanuit de hele wereld wordt mee herdacht met de slachtoffers. Heel veel mensen zijn echt woedend over alle gebeurtenissen, zowel in eigen land als in het buitenland. Misschien is het beter om eens op een zaterdag in alle Nederlandse steden een witte vredesmars te houden. Of een ketting van mensen van alle steden in Nederland naar elkaar toe. Vredesboodschap voor alle landen. Heel Nederland wit, dat zou pas een bewuste boodschap afgeven zijn.

Afgelopen week heeft veel mensen ook weer iets bewuster gemaakt van dat je moet genieten van het leven, pak elke zonnestraal mee.

Ik kon gisteren mijn gedachten niet zo goed bij alles houden. Ik was bezig met wat schrijfwerk en aan het lezen in een boek van Monique Samuel over de revolutie in haar nieuwe Midden-Oosten. Nee, mijn gedachten waren toch bij de impact op de Nederlandse bevolking van het vliegtuig dat uit de lucht geschoten is de afgelopen week. Ook mijn familie rouwt en heeft verdriet. Mijn nicht en mijn aangetrouwde neef hebben verdriet, ook zij verloren een neefje en nichtje. De twee kinderen van zijn broer, ouders die alleen achter blijven nu. Twee kinderen, die vanwege goede schoolresultaten samen met oma mee mochten naar hun roots in Indonesië als cadeautje. Gewoon leuke kinderen die een bijbaantje hadden bij een supermarkt. Gisterenavond was er een herdenkingsdienst voor hen, rouw en verdriet.

Een ander achterneefje van mij, had al twee jaar deejay-les. De jongen die les aan hem gaf is ook om het leven gekomen, samen met zijn zus en vader en moeder. Nederland is een klein land en bijna iedereen kent wel mensen direct of indirect die nu in diepe rouw zijn en heel veel verdriet hebben.

Mijn andere nicht kwam nog aan met: “dit kan toch niet geaccepteerd worden door de wereld!” Nee, dit kan en mag niet geaccepteerd worden door de wereld. Onschuldige mensen, zomaar uit het leven weggerukt omdat men in een ander land niet meer beseft wat vrede is.

Het zou mooi zijn als we uit deze gebeurtenis iets zouden kunnen leren met zijn allen op deze wereldbol. Dat oorlog en geweld altijd onschuldige slachtoffers eisen. En zolang het oorlog is dan blijven er ook rouw en verdriet, die twee gaan samen daar waar de mensen niet samen kunnen gaan.

Rouw en verdriet.

Het blijft mij bezig houden, het stapelen van ding op ding. Nu met de vliegramp bijvoorbeeld en dat je logisch gezien dus niet meer over oorlogsgebieden gaat vliegen. Sterker nog, er gaan al stemmen op voor luchtafweer op burgervliegtuigen. Raken we dan niet een beetje het begin kwijt? Waar begint iets? Er is een oorlog of een conflict en dat zou toch het begin kunnen zijn? Het begin is niet goed en daar begin je dan toch met aanpakken? Ik denk zomaar eens wat in het rond.

Voor een oorlog is er nog een begin en dat zijn de mensen zelf. Immers een wapen gaat niet vanzelf gebruikt worden, daar zijn nog altijd mensen voor nodig. Dus de oorlog begint bij de mensen zelf, er zit iets in de mens waardoor er geweld kan ontstaan. Ik vergelijk het toch altijd met een emmer die overloopt. Een opeenstapeling van gebeurtenissen maakt dat op een gegeven moment de mens overloopt, emoties die kunnen omslaan in geweld. En als er dan niemand is om de gebeurtenissen uit de emmer wat nuchter in beeld te brengen voor die persoon dan blijft alles rondzwemmen in de emmer en loopt hij steeds over. Zeker als die emoties door anderen nog eens versterkt worden of gevoed worden.

Met alle vooruitgang vragen wij ons steeds minder af of iets nog wel goed is. Ook voor producten, er was een begin en een product is steeds keer op keer verbeterd. Wat als blijkt dat de verbetering niet goed is? Wie heeft er dan de moed om te zeggen, ik ga terug naar het begin en met de kennis van nu en door zelf te denken, ik ga dat product mooier en beter maken.

Een begin heeft ook een einde en als ik zo denk dan is dat ook het probleem in de wereld. We zijn niet alleen het begin zoek geraakt maar weten het einde ook niet meer te vinden. We blijven er dus lekker ruim tussenin hangen. Hangen in een wereld onder en boven het midden?

Ik zag weer jonge eendjes en de geboorte blijft gelukkig nog altijd een nieuw begin en er overlijden nog steeds mensen en dat blijft een einde. Het middenstuk, daar liggen de kansen. Voor een betere wereld en een toekomst voor iedereen. Nu dat midden nog zien te vinden met zijn allen…

Gewoon mensen zoals jij en ik.

Gewoon mensen op weg naar hun bestemming.

Gewoon mensen op weg om de wereld te verbeteren.

Gewoon ouders met kinderen op weg om vakantie te houden.

Gewoon mensen vreedzaam op weg naar andere landen.

Gewoon mensen zoals jij en ik.

Mensen die er nu niet meer zijn, gewoon uit de lucht geschoten.

Nederland huilt, gewoon omdat het allemaal zo verdrietig is.

Wanneer komt eens het besef dat geweld en oorlog ongewoon zijn?

Vakantie, heel veel mensen zijn nu of gaan even op vakantie. In heel veel landen om ons heen reageren mensen vol onbegrip over dat wij een paar keer per jaar op vakantie gaan. We zijn dan ook een klein landje, bijna een stad en daarom wil je daar ook wel eens uit… En met de open grenzen mag je gelukkig ook zo weer naar binnen, altijd welkom. Toch is ons landje nog best wel mooi en kun je heel goed weg in eigen land. Ik was gisteren wederom vol verbazing dat er bijna niemand aan een mooie plas lag of zat, zelfs de terrassen waren leeg. Waar is iedereen toch? Er was nog geen blauwalg en wees daar blij mee, komt vanzelf als het warm gaat worden. Misschien dat daarom veel mensen kiezen voor het buitenland met een blauw ogende zee.

Tegenwoordig is vliegen een heel gedoe. De mensen beginnen een beetje moe te worden van alle steeds veranderde regeltjes. Het visum voor Turkije is ook zoiets en in november kun je alleen nog een e-visum kopen en vervalt het stempeltje op de luchthaven. En als je geen creditcard hebt dan is het zoeken naar waar je met iDeal aan je visum kunt komen. Wat bij ons de OV kaart voor de toerist is dat is het visum voor ons als vakantiegangers. En mocht er nu wel of geen vloeistof mee in het vliegtuig en wat te doen met onze mobiele telefoons? En de bagage, betalen voor ruimbagage? Het is allemaal een hoop uitzoekerij thuis en die goedkope vakantie, daar komt nog heel wat geld bij als je met je gezin op vakantie gaat. Eigenlijk is het te zot voor woorden dat je eerst alle nieuwe regels moet kennen voordat je op vakantie gaat. Mensen gaan uitgeput op vakantie en het spontane gaat er zo wel een beetje af. De meeste mensen kunnen al niet eens op een kaart aanwijzen waar hun vakantiebestemming ligt, laat staan dat ze alle steeds veranderde regels kunnen volgen, lol.

Ik ben er zelf ook geweest in de tijd dat er nog geen tolplannen waren in Duitsland: Winterberg. Ze willen daar als compensatie voor de tol de vakantiegangers een gratis kop koffie geven met een appelpunt. Je maakt een plan en hoppa er komt weer iets bovenop omdat iemand vooruit kijkt en bang is dat het toeristen gaat kosten. Het is allemaal te komisch, de toerist als melkkoe. Brengt mij op de koeien in de mooie Alpen. Er komt een dag dat er bij elke koe een bordje komt te staan. Dan kost het een euro om de bel om de nek te horen en je kunt ook een app installeren voor meerdere keren bel genot. Ik denk, nu nog even die laatste koe bij de horens vatten…