Als een ding goed geregeld is in Parijs dan is dat het openbaar vervoer. Je komt aanlopen bij de metro en hij komt voordat je het weet. Ook de kaartjes en passen zijn heel overzichtelijk en je kunt overal in. Afgelopen vrijdag in eigen land met het openbaar vervoer naar Almere. Dat er hier nog heel wat werk aan de OV winkel is dat werd weer erg duidelijk. Je zal maar toerist zijn en een kaart voor het GVB hebben en dan in een Connexxion bus willen stappen. Hoe leg je aan een toerist uit dat dit niet kan, lol? Ik had een e-ticket voor de trein en volgens de site kon je die scannen bij de poortjes. Nou niet dus, geen scanpoortje te zien en zelfs in de trein geen controle op mijn e-ticket. Ik wapperde ermee en de ticket werd niet eens van dichtbij bekeken. Waarom zou ik eigenlijk nog een kaartje kopen? Op de stations waar ik was daar kon je gewoon door de open poortjes de perrons op lopen. Ik werd zelfs tot aan mijn perron achtervolgd door een man op een fiets die aandacht wilde. Ook een hilarisch voorval eerder deze week in de metro in Amsterdam. Een man die vroeg in de avond door de metro liep te schreeuwen om crack. Er zat een stel met een kindje en die waren er niet blij mee en schermden het kindje af voor deze bewuste werkelijkheid. Allemaal dingen uit het gewone openbare leven en het zet mij aan tot nadenken.

Bij ons zie je ze bijna niet meer en op onze reis nog wel, de wasserettes en 2,50 voor 7 kilo wasgoed. Ook zoiets waarvan ik mij afvraag of ze er over tien jaar nog zijn. Misschien wassen we dan wel droog met zijn allen om water te besparen. Ook overal op onze reis zag je de kortingsborden bij de winkels met bijvoorbeeld: 50 % korting het hele jaar door. Ik hoef mij dan niet af te vragen of ze er over tien jaar nog zijn, niet dus. Ik vind het werkelijk prachtig om alle veranderingen in de wereld te zien en welke kant gaat het allemaal op? Op onze reis stonden wij in de avond boven op een berg met uitzicht over Parijs te filosoferen. Zoveel mensen en hoe krijg je al die mensen dezelfde kant op? Het gaat je niet lukken. Een vriendin was terug uit het buitenland en had maanden met de inhoud van een rugzakje gedaan. Thuis gekomen wilde ze dat voortzetten en al na een week was zij weer terug in haar oude levenspatroon. Als het wordt aangeboden dan leef je ernaar en je moet heel stevig in je schoenen staan om een verandering in je gedragspatroon door te voeren. Alles wat je niet aangeboden krijgt of niet hebt daar pas je gedrag op aan en dat brengt een verandering teweeg. Het is allemaal te leuk om over na te denken.

Ik kreeg nog een reactie binnen van iemand die ook in Parijs was geweest met haar man. Ik schreef deze week over de man met de ring aan de Seine en zij hadden ook een zelfde voorval meegemaakt. Nu met een vrouw die de man aansprak met een ring bij Museum d’Orsay. Bij hun kwam er toen politie om de vrouw weg te sturen. Haar reactie aan mij was: “had hem maar in de Seine gegooid!” Zij mailde mij ook nog een bericht van de ANWB uit 2010 hierover. Vier jaar later en het speelt dus nog steeds in Parijs. Wat een van mijn hoogtepunten was in Parijs dat was Parc de la Villette. Het noordwesten van Parijs is trendy! De wijk is door de stadsbewoners herontdekt en het lijkt een beetje op Nederland. Het deed mij denken aan de Bosbaan en het Amstelpark in Amsterdam. Heel erg leuk om doorheen te lopen en erg in het nu. Het was vroeger een arbeidersbuurt met fabriekshallen en slachthuizen en nu een trendy gebied en ook voor leergierigen. Er was een speeltuin waar een kind op een fietsje zat en die dreef een windmolen aan, hoe leuk! Zonder zich nog bewust te zijn van subsidies was dit kind lekker de windmolen aan het aandrijven op de fiets.

Voor mij was het wetenschapsmuseum een van de hoogtepunten. Heel erg leuk dat er daar in de hal wel een Nederlands werk stond van Theo Jansen, Animaris Adulari uit 2012. Je voelde je gelijk thuis, lol. Ook voor dit museum was een dag tekort want er was zoveel te zien en te ontdekken. Heel mooi was de afdeling van de ruimtevaart en de satellieten. Er was toevallig ook een afdeling over het brein en daar hebben we ook even wat tijd doorgebracht. Over moleculen en DNA en dat ieder mens uniek is. Heel opvallend dat er bij veel dingen niet alleen de tekst stond aangeven maar dat er ook een plaatje opzat in braille! Ik moest het doen met een Spaans/Engelse plattegrond bij gebrek aan de Nederlandse… Ook erg leuk de auto die dan uit elkaar ging en een zeilschip werd. Er was ook een afbeelding over het voetbal in het nu en zij lieten zien dat voetbal geen voetbal meer is en ook een plaatje van hoe het er in de toekomst uit zou kunnen zien met alle nieuwe snufjes.

Het ging ook over de opwarming van de aarde en via een doem filmpje erg bewustmakend. Ze hadden het over de drie graden opwarming en volgens mij zitten we daar al aardig in. Er was daar ook een koffie en eethoekje en opvallend dat er daar geen spaarlampen in de lampen zaten, lol. Ook na het afruimen even de onderbak van het gescheiden afval opengetrokken en daar hingen drie vuilniszakken in. Ik mag hopen dat die dus wel weer geleegd worden in de daar voor bestemde bakken. Ja, je moet alles ontdekken daar en dus ook het restaurant.

Iemand gaf aan ons het advies om de kaarten voor het Louvre al in Nederland te bestellen. Wij hadden toen lol en hadden toen al een voorspellende geest: wie zegt ons dat de bus echt gaat en waarom vooruit beslissen? Met die bus zaten wij aardig in de richting en er stond ook geen rij. Heel opvallend trouwens dat overal waar je kwam er geen Nederlandse plattegronden aanwezig waren. Worden we geboycot, net als onze groenten? Op onze Chinese en Portugese plattegronden stonden de hoogtepunten per afdeling. Wij liepen ze soms straal voorbij en zagen andere hoogtepunten. Heel opvallend dat een schilderij van A. Dürer een hoogtepunt was en daarom dus om een hoek hing en in het donker. Ook de Mona Lisa zou toch in een aparte zaal kunnen hangen als blikvanger? Het was ver lopen naar de afdeling met Nederlandse schilderijen en er was bijna niemand, we zijn zo uit daar in Frankrijk, lol. De suppoost bij Maria Magdalena kreeg een fata morgana toen ik erachter ging staan voor wat foto’s. Alles bekijken in het Louvre op een dag was kansloos en we hadden dan ook bewust wat dingen uitgezocht. Wel leuk dat er ook daar studenten zaten te tekenen en les kregen in het Louvre.

Waar ik echt van genoot dat waren de voorwerpen en beelden uit de Romeinse, Griekse en Egyptische tijd, térreo, rez-de-chaussée volgens mijn Portugese plattegrond. Ik voelde mij hier echt thuis. Vooral de graftombes met de mooie beschilderingen waren prachtig. De spreuk van onze dag was dan ook: wij worden nu gewoon in een houten kist gestopt en om hem op te fleuren doen we er een bloemstuk op. En een pret dat wij weer hadden. Een hoogtepunt voor ons waren de koffie en de broodjes daar, redelijk te betalen zelfs. Na afloop naar de Champs-Élysées gelopen door het wonderschone park. Er was aan de Champs-Élysées de kerstmarkt. In de avondspits tussen de rokende uitlaten van de auto’s de kerstsfeer opgesnoven. Echt genoten van alle mooie kerstversieringen en lichtjes, heel veel lichtjes. Een mooi reuzenrad en overal pinautomaten en toiletten, alles was goed georganiseerd. Er was er daar ook de ruimte voor. In eigen land moeten we die ruimte vaak zoeken en neem daar dan de overlast en alle regeltjes bij en een kerstmarkt zoals daar is bij ons bijna kansloos.

Wij hadden het nog even over verbazing. Bijvoorbeeld de Mona Lisa, niemand riep meer, ooooh of aaaah bij het aanschouwen van het schilderij. De afbeelding is al zo vaak nagemaakt en zelfs virtueel te bekijken dat het onbewust al als gewoon in het menselijk brein zit. Met zoveel dingen in het leven, veel mensen verbazen zich niet meer over dingen en zien veel dingen als normaal, tja, wij niet.

Kalkoen Cheese heeft gratie gekregen van de president in Amerika in het kader van de Thanksgiving. De kalkoen is familie van de kip en ik mag toch hopen dat ze hem getest hebben op vogelgriep en dat Cheese niet uit het kaaskoppen Nederland kwam. De naam doet het ergste vermoeden, lol.

En weer door met Parijs… Gisteren een reactie van iemand, of ik ook genoten had van Parijs, natuurlijk en op mijn eigen Ingrid manier. Een van de dingen in Parijs waar je echt niet omheen kon dat waren de zwervers, bedelaars en andere daklozen. Je had zelfs dorpen met hutjes aan de ring buiten de stad. Er stonden tentjes bij bruggen en zelfs onder de spijlen van de bruggen waren slaapplaatsen. Zelfs overdag lagen er mensen op de warmteroosters op straat. Je kunt wel wat verschillen waarnemen, er zijn mensen die (on)bewust tussen de wal en het schip in zijn gevallen en er zijn bedelaars die georganiseerd worden neergezet. Er zijn ook mensen die niet meer in de huidige wereld kunnen en willen leven en bewust voor de straat hebben gekozen. Iedereen op straat heeft zijn eigen verhaal. Zelfs vroeg in de avond lagen er al mensen op de trappen in de hallen naar de metrostations toe. Een mens is een mens en eigenlijk zou niemand op straat hoeven te slapen. Natuurlijk zijn alle straatverkopers en bedelaars niet prettig om naar te kijken maar je zult maar moeten overleven. Het is wel de bewuste werkelijkheid die je ziet als je de ogen open hebt. Niet alleen in Parijs, ook in Amsterdam, Brussel, Antwerpen en Lille, overal mensen op straat die moeten overleven. In het rijke Europa slapen de mensen ook gewoon op straat. Een man haalde bekertjes uit een vuilnisbak op de Champs-Élysées. Er was daar een kerstmarkt en de bekertjes kon hij dan weer inleveren. Of bij de winkels op de Champs-Élysées waar een Arabier naar buiten kwam en gelijk een bekertje voor zijn neus kreeg van een dakloze vrouw om er geld in te doen. Beelden die bij mij niet zomaar verdwijnen.

In Parijs waren we ook even in de Sacré-Cœur gaan zitten en we hadden het over de armoede op straat. Als er een god bestaat waarom laat hij of zij dan zoveel mensen buiten slapen? En waarom mogen mensen wel kaarsjes opsteken in de kerk tegen betaling en waarom mogen mensen er niet slapen in de nacht? Je kon ook op consult in een kantoortje in de Sacré-Cœur. We hadden de grappen weer snel verzonnen, niet geschikt voor de lezers van mijn blog. Iets met dat je daar wel naar binnen kon kijken in de kantoortjes. Er stonden ook nog kantoortjes leeg en ook daar hadden wij snel de oplossingen voor bedacht, ook niet geschikt voor mijn lezers. Iets met een advocaat er neerzetten. Er zaten trouwens wel wat daklozen overdag te slapen in de kerk, even veilig en warm. Een vrouw met wat kleding aan en open schoenen en haar overige bezittingen in een boodschappentrolley. Wat zou er gebeuren als al die mensen het geld van de kaarsjes eens aan haar zouden geven? Twee euro voor een waxinelichtje opsteken… En zo kwamen onze voeten wel tot rust in de Sacré-Cœur en onze breinen niet.

Ik kan niet alles opschrijven van ons avontuur in Parijs, de lollige momenten kunnen natuurlijk wel. Na aankomst in de metro en in de eerste de beste wagon begon er al iemand zoenbewegingen naar mij te maken. Ik was de hele reis de dupe en hij bleef zelfs bij het uitstappen dralen, toevallig bij hetzelfde station…  Welkom in de stad van de liefde. We hadden een klein appartement gevonden ergens op vier hoog, helemaal ingebouwd en zonder brandtrap en brandmelder, niets mis mee. Ik slaap overal en dus op de bank en mijn vriendin een trap op naar een bed op een zoldertje. Achteraf hadden we het beter om kunnen draaien want nadat ze de laatste trede oversloeg lag zij opeens bam onder aan de trap. Nog nooit zo gelachen en zij had gelukkig niets gebroken.

Op dag twee gingen wij op brein oefening in de stad, nare herinneringen vervangen voor goede nieuwe herinneringen. Wij waren goed bezig en na heel wat gelopen te hebben ploften wij even neer op een bankje aan de Seine. Er lagen allemaal bladeren op de grond, mooi plaatje zo in de herfst, genieten. Komt er een man aangelopen en voor onze neus pakt hij een ring op vanonder een van de bladeren. Dat is toevallig, kijk eens, ligt er zomaar… En ik was weer het haasje, hij pakte mijn hand en ik kreeg een handkus en vervolgens de gouden ring in mijn hand. Frodolientje met de ring en wij hadden even de twijfel of wij man en ring tezamen in de Seine zouden gooien. Als alle ellende in de wereld dan was weggesmolten in de Seine dan hadden wij het zeker gedaan. Helaas zijn sprookjes niet echt. Vervolgens wilde de man een cola met mij drinken of een sandwich met mij eten. De ring weer vriendelijk aan de man gegeven en met een duidelijk nee op zak, vertrok de man. Ons brein moest weer overuren maken, weer een herinnering erbij. We hebben weer zo gelachen.

Wij zagen allang dat die ring er al bewust lag voordat hij hem oppakte. Bewust een toneelstukje voor onze ogen uitvoeren. Waar wij nog de meeste pret om hadden waren de vragen die je na zoiets kunt stellen. Stel je zou met hem zijn meegegaan. Hoeveel mannen stonden er dan om de hoek? Waar zouden wij heengebracht zijn? Wat zou er door ons drinken zijn gedaan? Waar zouden wij wakker zijn geworden? Waren wij nog wel wakker geworden? Tranen van het lachen vloeiden de Seine in. Hoe had hij het wel kunnen aanpakken? Gewoon vragen zonder toneelstuk en de kans op een ja was een stuk groter geweest. Mannen komen van…

Scholen in Nederland gaan niet naar Parijs vanwege allerlei gevaren en er was ook echt geen Nederlander door de weeks te bekennen. Een paar toeristen en je kon overal lopen. Als twee vrouwen alleen in Parijs was het risico van lastig gevallen te worden groter dan welke andere dreiging dan ook. Een kennis, toch ook niet bang uitgevallen, was met gillende benen uit Maleisië gevlucht met de rugzak, ook niet normaal zoals zij daar samen met een vriendin werden lastig gevallen.

Bij de Eiffeltoren de boot op en ook daar was er een idioot de boel aan het verknallen en viel toeristen lastig. De man van de boot verontschuldigde zich voor het gedrag van deze man, nieuw voor mij, een Fransman die zich verontschuldigde voor een idioot in zijn land. In de Notre-Dame een kaarsje opgestoken voor de vrede, alle beetjes helpen. En als een dwaas tussen de slotjes op de brug gaan liggen voor de foto. Eindelijk muziek op straat en de eenzame accordeonist een duimpje gegeven en wat geld. Ga allemaal muziek maken en lachen en dan ziet de wereld er weer veel vrolijker uit, heeft Frodolientje geen ring voor nodig.

Ik was gisteren weer terug in eigen land. Dan denk je alles meegemaakt te hebben en dan kom je bij iemand die net terug was van een tuincentrum in Ter Aar. In het buitenland alles overwonnen en dan in eigen land alsnog de vogelgriep oplopen, leuker kon mijn dag weer niet beginnen.

Hoe het allemaal begon, lijkt mij beter. In het kader van wat doelen behalen, we stappen er open in, samen met een vriendin op reis gegaan. Gewoon laag budget, rugzakje bewust ingepakt en hoppa. We vertrokken met de buslijndienst vanuit Amsterdam. Een mooie door de weekse dag en allemaal mensen in de bus die niet hoefden te werken en net als wij waarschijnlijk vakantiedagen aan het opnemen waren… laat het vakantiegevoel maar komen. Het kost geen moer zo’n lijndienst en daarom waren onze verwachtingen ook niet hoog gespannen. Lekker veel beenruimte, in het midden van de bus en een chauffeur die alleen het hoognodige sprak door een microfoon. De bus halfvol en de meeste mensen waren alleen op reis.

We mochten in Brussel even pauzeren en genieten van de kantoorwijk van het Europese Parlement. Een zwerfster zat op een trap bij het station met een dekentje om haar benen heen, raar gezicht. Zal zij zich bewust zijn van de beslissingen die zo vlakbij haar genomen worden? Nog een stop en later in Lille gingen er een paar mensen uit en kwamen er een paar mensen bij in de bus. Goede buschauffeur en met de vlam in de pijp door naar Parijs. Ik zag het al aankomen, twee motoragenten voor de bus en later nog een die zwaaide. We gingen van de snelweg af en een compleet Frans douane team stond er om ons te verwelkomen.

Voor de beeldvorming: een doodstille bus, een chauffeur die verdween en zonder enige aankondiging sprongen er stevige mannen de bus in en om het nog leuker te maken kwam er een gigantische hond door het middenpad rennen. Het was netter geweest als er netjes door de microfoon was aangekondigd dat er een douane controle kwam met het verzoek om allemaal rustig te blijven zitten, niets van dit alles. De hond rook genoeg en gelukkig voor ons en in ons zicht. Het enge van zo’n situatie is dat iedereen in de bus een wapen kan hebben en in paniek kan handelen. En zo zaten wij dus in een doodstille bus met een hond die niet gek was. Cool zo’n hond, hij had alleen wat eerder de bus in moeten komen, lol. De hond gaf alles goed aan en alle bagageluiken boven ons hoofden gingen open want daar wilde de hond graag in, ook twee mensen vond hij erg leuk. Op alle loze ruimtes gingen ze kloppen en toen verdwenen ze even uit de bus. Het was doodstil in de bus. Wij hadden de neiging om de slappe lach te krijgen, niet doen in Frankrijk. Wel even zacht met elkaar zitten praten en we waren bang dat de hele bus uit elkaar zou moeten en ik had al spijt dat ik geen schroevendraaier in mijn rugzak had gestopt.

Toen kwamen ze weer de bus in en de hond ging weer aan de slag en er werd een zakje wit poeder gevonden op de vloer. Triomfantelijk werd het door een man omhoog gehouden. De man die erbij zat moest mee en kwam later weer terug, hij zat daar vast toevallig. En weer werd alles beklopt en toen ging de hond door het bagageruim onder ons aan de slag, bewust te horen. Mijn vriendin haar koffertje met slot stond er ook en later in de vakantie op de slotjesbrug in Parijs was de grap dan ook weer snel gevonden: we hangen slotjes liever aan onze koffer dan aan een brug, lol.

Tot onze verbazing mochten wij toch onze weg vervolgen na dit alles. Later vernamen we van een vriendin dat zij een keer uit de lijnbus moest en de chauffeur niet meer verder mocht rijden en zij op een andere bus moest wachten. Onze verwachtingen waren niet hooggespannen voor de busreis maar we kregen echt waar voor ons geld. Je zal maar met kinderen in de bus zitten of op vakantie gaan omdat je net een burn-out hebt gehad. Leuker kan je vakantie dan niet beginnen… en na je vakantie door naar slachtofferhulp, hoppa. Iedereen moet lekker zelf weten wat hij of zij doet maar wees je er bewust van dat jouw werk het vakantieplezier van anderen kan verknallen. En uiteindelijk stonden we dan in Parijs, vrij en met onze rugzakken, koffer en nieuwe geestelijke bagage erbij. Heerlijk dat vrij reizen in Europa.

Ik was vorige week weer even bij de dierenarts. De dierenartsen hebben ook steeds meer te maken met de schuldsanering en alles wat daarmee samen hangt. Mensen zijn zich er nog altijd niet goed bewust van wat een huisdier kost. Hoeveel zal de schuld per huisdier per land bedragen? Nemen ze dit gegeven ook mee in Brussel? Als er maar geen naheffing komt, lol. Gelukkig zijn huisdieren zich er onbewust van dat ze een schuld hebben, zolang ze verzorging krijgen. Het kan natuurlijk dat je al een huisdier had voordat je zelf in de schulden terecht kwam, of je financiën veranderden. Ik begrijp ook heel goed dat als je niet veel meer hebt een huisdier een grote troost kan zijn. Over het algemeen klagen en zeuren dieren niet en ze zijn je trouw. In mijn omgeving is ook alweer een groep mensen die iets hebben opgericht voor mensen die de kosten voor hun huisdier niet meer kunnen betalen. Voor het huisdier mooi en voor de eigenaren een verlichting. Het is met samenwonen, met trouwen, met kinderen krijgen, scheiden, overlijden, je ziet steeds meer voorlichting vooraf komen. Mensen bewust maken van. Ik vind het goed voor de basiskennis die je iemand bijbrengt maar ik vraag mij dan wel af of het in de praktijk werkt. Geen uur is voorspelbaar in het leven, dingen gaan en lopen vaak heel anders als dat je zou verwachten. Het maakt misschien wel dat je door die basiskennis beter kunt omgaan met veranderingen. Als ik toen had geweten wat ik nu wist…

Ik liep een tijdje geleden in Spanje tegen een soort van huisje aan voor zwerfkatten. Ook hier in ons land hebben de dieren het dan relatief goed. Op wat gekken na die bewust dieren mishandelen valt het hier nog reuze mee. In Spanje was er iemand die de zwerfkatten daar van water en eten voorzag. Af en toe worden er in wat gebieden katten gevangen en afgemaakt en dat is zielig, de kat kan er niets aan doen, de mens wel. Als je geen zwerfkatten wilt dan moet je ze ook niet op straat dumpen. Wij hebben (of hadden) een ganzenprobleem, zij een kattenprobleem. Een collega van mij zet zich weer in voor Brook, voor het welzijn van werkdieren in het buitenland. Brooke Hospital for Animals geeft gratis diergeneeskundige hulp aan werkdieren, met eigen klinieken en mobiele klinieken. Daarnaast leiden ze mensen uit lokale gemeenschappen op tot veeartsenkundige hulpverleners die eerstelijnshulp kunnen verlenen. Door het welzijn van werkdieren te verbeteren, helpen ze ook de mensen die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van hun paard of ezel. En zo doen heel veel mensen samen gelukkig goed werk voor dieren.

Ik krijg zo af en toe post binnen op naam waar ik niet om gevraagd heb. Ik wil dan af en toe voor de lol nog wel eens bellen met de vraag wiens bestand ze hebben overgenomen, is lollig. Je kunt het ook positief bekijken en misschien willen ze je bewust maken van iets. Het ging over het hypotheek gesprek bij een bank vanaf je luie bank thuis. Je kunt gewoon in je oude broek blijven zitten en hoeft je niet meer op te doffen om de deur uit te gaan. Een van de voordelen die in mijn ongevraagde post stond. Ik had er persoonlijk nog een ander voordeel in gezet, personeel wiens hoofd alleen nog te zien is via de webcam kan dus in korte broek met korte mouwen en getatoeëerde armen en benen zijn werk doen. Mensen met een lichamelijke zichtbare handicap kunnen ook dit werk doen voor zover ze daar zelf nog twijfels over hadden. Mensen worden dus niet meer beoordeeld op hoe ze eruit zien maar op hun kennis en hoofd, al een hele vooruitgang. Alle gekheid op een aardbol (stokje is zo van vroeger…), het is de toekomst en het nu. Iedereen mag lekker doen waar hij of zij zich het beste bij voelt, totdat je echt verplicht over moet. We kopen tijd zodat we de tijd die we overhouden in een oude broek op de bank kunnen doorbrengen, quality time.  En de mensen die door de techniek bij deze bank op straat komen te staan, wat gaan zij met hun quality time doen? Ik zou over een tijdje wel eens een onderzoek willen zien wat mensen met de tijd doen die de vooruitgang ze bespaart. Wat doe je bewust met de tijd die thuis overblijft?

Je zou die tijd bewust kunnen besteden aan een bezoekje aan je ouders of grootouders. Ik zag laatst ook wat beeldmateriaal voorbij komen over dingen van de toekomst. Kussens, beren, schilderijen die dementerende ouderen het happy gevoel kunnen geven. Allemaal erg leuk verzonnen, echt waar, toch ontbrak er nog iets. Iets wat eigenlijk ook al zo oud is als de weg naar het Teylers Museum. (Rome is zo van vroeger…) De tweelingrobot voor ouderen. Veel ouderen krijgen geen bezoek van hun kinderen en daar hoef je niet eens dementerend voor te zijn. Als je nu een kloon maakt met de stem en de gedragingen van het echte kind dan los je weer een probleem op. Is altijd in huis en kan altijd met de ouder praten, hoe simpel kan het zijn. Hebben de kinderen nog meer quality time, rest alleen nog de vraag of de ouderen dit als quality ervaren.

Met geld is alles te koop daar, waar ik het overigens niet mee eens ben, gaat worden met tijd is tijd te koop. Blijft natuurlijk, waarom willen we meer tijd? Tijd om nog meer van het leven te genieten en waarom genieten we dan nu niet? Leuke vraagstukken waar ik nou van geniet.

Ik was gisternacht nog in de weer met Jean-Paul Sartre, ik wist niet dat hij uit Parijs kwam. Je kunt gelukkig niet alles weten en van alles weten ga je zeker niet blijer worden. Ik mis iets bij deze filosoof, een beetje star. Niet in de afzondering zullen we onszelf ontdekken, maar onderweg, in de stad, in de menigte, als ding onder de dingen, als mens onder de mensen. Deze uitspraak van hem is dan wel weer zinnig wat mij betreft. Wat ik dan wel weer humor vond is dat hij de Nobelprijs voor de literatuur niet wilde hebben omdat de prijs hem van zijn vrijheid zou beroven en hem op een voetstuk zou plaatsten. Een van mijn eerste grote mensen boeken in kindertijd was De Mandarijnen van Simone de Bouvoir, ook zij woonde in Parijs en was de vriendin van Sartre. Jim Morrison ligt begraven in Parijs, wist ik ook niet. De laatste tijd is het mij opgevallen dat onze politieke kopstukken het stopwoordje zeker weer uit de kast hebben getrokken. Moet je ook weer mee oppassen want niet veel is zeker en je kunt niet alles weten en of het dan nog zeker is, wat een pret, zeker.

Ik ben er eens mee aan de slag gegaan in de praktijk en als ze dan bij de groenteman vragen: anders nog iets?” Zeker gaat dan niet op als je niets meer wilt hebben. Aan de kassa is het dan wel weer een leuke, als de caissière het bedrag noemt dan zeg je: “zeker?” Alleen het gezicht van de caissière vrolijkt je dag zo helemaal op. Zeker, onzeker, twijfel het hoort allemaal bij het leven. Ik probeer meestal logisch na te denken met wat aanvulling vanuit het zintuigen gebied en gevoel en dan nog zijn dingen niet altijd zeker, zeker niet. Je kunt met het woord zeker echt alle kanten op, zeker.

In de nacht kwam ook opeens de vraag bij mij op of het voortbestaan van cabaretiers nog wel zeker is. Zal het een tijdelijke periode zijn waar wij nu met zijn allen hinder van ondervinden of gaat het een zeker blijvertje worden. Moet je de humor die van oorsprong bij een land hoort, anders gaan invullen of gaan benaderen? Ik weet het niet zeker. Humor gaat steeds meer als kwetsend ervaren worden, wel raar, je moet dus steeds bewuster nadenken met het schrijven van je teksten want voordat je het weet is iemand gekwetst of voelt zich aangesproken. Een leven zonder kwetsen bestaat niet. Ik begrijp jou niet en jij begrijpt mij niet is zo van het nu. Ook hierin zijn we met zijn allen aan het zoeken, wat kan wel en wat kan niet. Het is nog onzeker welke kant het op zal gaan. Ik vind dat we ook weer niet moeten gaan doorslaan met zijn allen, leuker gaat het leven er anders niet op worden, zeker.

Ik moest gisteren erg lachen om een vraag die aan een leerling was gesteld. Op welke kaart kijk je voor het weer? Zij vond dat er van de drie antwoorden er niet een juist was en met pen zette zij daarom het antwoord er zelf maar onder: ik kijk op buienradar. Volgens mij was ze negen jaar oud, geweldig! Een van mijn vriendinnen sprak laatst haar zorgen uit over twee leerlingen die een lagere beroepsopleiding doen. Het beroep waar zij nu voor leren en bijna voor klaar zijn daar is geen werk in. Deze twee vinden het werken in de praktijk naast de school maar stom en ze begrijpen niet zo goed waarom ze van onder af aan moeten beginnen. Geen werk in de sector en geen werk mentaliteit, ik schrijf bewust even niets. Het is wel een leuke, hoe gaan we het onderwijs vernieuwen en wat zijn over tien of twintig jaar de beroepen van de toekomst? We gaan dan eindelijk een nieuw doekje door het onderwijs halen? We zitten in een tijd dat vooruit plannen erg moeilijk is want het kan alle kanten opgaan en een plan zal continue bijgesteld moeten worden. Als de wortel maar goed is dan blijft de oorspronkelijke stam wel staan. De takken zullen alleen soms anders gaan hangen of waaien en in het ergste geval afbreken…

Het is af en toe best leuk om wat geschiedenis te vernemen van iemand. Zo was er vroeger ook al mond en klauwzeer en je mocht alleen niet in de stal komen, de rest van het leven ging gewoon door. In het nu ondenkbaar. Beesten gingen dood en vaak aten de mensen het vlees tegen een lagere prijs nog gewoon op. Vroeger had iemand 50 koeien en 20 kippen en waren er nog niet zoveel mensen in Nederland. Nu veel meer dieren en veel meer mensen en dus moeilijker onder controle te houden? Mocht er nog een professionele kippenboer bestaan met 20 kippen in een grote schuur, laat het mij gerust weten, ik kom kijken. Zo waren er door de jaren heen veranderingen in voer, medicatie en in bemesting bij de dieren. Zullen we daar in het nu de vruchten van gaan plukken? Zoet of zure vruchten? Virussen, bacteriën en ziektes komen terug bij de mensen en we zijn o zo bang dat medicijnen straks niet meer aanslaan. Als je de geschiedenis bekijkt dan zijn er altijd momenten geweest dat de overbevolking door ziektes weer afnam. Ratten en muizen zijn van alle tijden en door de overbevolking en al het gewroet in hun grond komen zij weer eens bij ons kijken. Ik kwam laatst nog een verdrietig konijntje tegen, net buiten een lap grond waar ze in haar voormalige holletje aan het heien waren. “Waar moet ik heen?” Dan moet je zo’n konijntje helemaal gaan uitleggen waar de beschermde natuurgebieden zijn, gekker kan toch niet. Of toch wel, ik heb het konijn gelijk even gevraagd hoe vaak ze het vaatdoekje in de was doen in de konijnenwereld. Het beest zei terecht: “weet je dat nou nog niet en heb je niets beters om je mee bezig te houden?”