Afgelopen weekend nog even naar de film The Hobbit gekeken, ik kon volgens iemand familie van Gandalf zijn, ha ha. Nu alleen nog een houten stok zien te vinden. De slag in het midden van de aarde is begonnen, om in de film te blijven. Soms voelt het zo en alleen wijsheid en licht kunnen het kwaad wegnemen. Je staat toch wel even raar te kijken zo in eigen land, als je zaterdag een militaire tank ziet staan en nog wat van deze dingen. Voelde toch een beetje als Hobbelientje in de polder. En veel bedrijven die al gingen bevoorraden en uitrijden op zondag, in plaats van op maandag en dinsdag. Het leek wel een doordeweekse dag. Nu maar hopen dat er genoeg nieuwe orders worden binnen gesleept tijdens de top, om de verliezen van de bedrijven van maandag en dinsdag te compenseren. Samen, eerlijk de winst verdelen?

En natuurlijk de persconferenties gezien van Wilders op zaterdag en die van de top op zondag. Nog voor de top waren wij de wereld al overgegaan als landje, wie had dat kunnen verzinnen. De tegenstelling tussen meer en minder, kwam ik helaas ook afgelopen weekend weer tegen bij RTL 7. Zit je een film te kijken en komt er steeds weer tussendoor: RTL 7, meer voor mannen. Ik weet het: een aanname dat het voelt als minder voor vrouwen… Ze zeggen het niet en ik blijf dus koppig doorkijken. Toch een beetje wrang als je vaak naar deze zender kijkt als vrouw, blijven lachen als een Hobbelientje met kiespijn.

Onbewust en bewust doen we het allemaal, mensen of groepen onderscheiden. Ik vrees dat de wereld te ver heen is, om nog om te draaien. In mijn ogen was de wereld al compleet aan het doordraaien en het voelt alsof het steeds meer en meer aan het worden is en niet minder en minder.

Ook een leuk stukje in de krant van Roel van Duijn over Rusland. (Trouw, afgelopen vrijdag.) De clou van het verhaal was eigenlijk weer dat mensen zelf niet meer bewust nadenken. Een beetje als dat iemand een heel jaar lang 24 uur per dag tegen je zegt, dat melk het lekkerste drankje op aarde is. De kans is groot dat je het na een jaar volkomen gelooft. Sommige mensen al eerder binnen het jaar.

En zo hobbel ik de nieuwe week weer in… legitimatie op zak…eten voor onderweg mee…misschien nog wat tanks of helikopters spotten onderweg… en vooral blijven lachen.

En zo heeft Nederland gesproken. Ik ben heel trots op mijn landje en de inwoners dat zij massaal in verweer zijn gekomen tegen het “minder”. Zo heeft een negatieve gebeurtenis altijd een positieve wending en worden mensen bewust van. Er is altijd hoop. Steeds meer gaan mensen kijken naar wie je bent en wat je doet en niet naar: waar kom je vandaan. Je mag jezelf zijn.

Ik ben bewust trots op alle mensen die hebben laten zien dat haat het licht wegneemt.

Een blij weekend!

Ik heb een vriendin, geboren in Marokko en al vanaf jongs af aan wonend in Nederland. Ze was een tijdje geleden naar Marokko geweest op familiebezoek. Haar verhalen waren mooi. Ook voor haar was het even slikken dat het platteland in Marokko aan het verdwijnen was, steeds meer bebouwing. Ook heel veel leegstand daar. De armen in de stad waren verkast naar flatgebouwen die er eerst niet waren. Zij had bewust om zich heen gekeken. Volgens haar was de enige verandering voor de mensen in het flatgebouw de behuizing. Het waren nog altijd dezelfde mensen, veel mensen in een flat en vechtend voor een baan en voedsel en betere levensomstandigheden. Ik vond dit zo mooi opgemerkt van haar. Je kunt dan filosoferen over, zijn deze mensen beter af of niet, zijn ze blijer?

Bij de Voedselbank gisteren was er een Nederlands stel die een vrouw met een hoofddoek, een lift hadden gegeven naar de Voedselbank. Zij kenden de situatie van deze vrouw en keken niet naar de hoofddoek of afkomst maar naar de mens en haar verhaal. Een vrouw, in een voor haar onbegrijpelijk land en waar de taal moeilijk te begrijpen is. Haar pad bracht haar naar Nederland.

Ik heb met de kindjes uit landen in Afrika bij de Voedselbank lol gemaakt. Op een van hun fietsjes gestapt en ze skateborden uitgelegd. Ze in de snoeptrommel laten graaien en blij gemaakt. De mamma’s die de taal amper machtig waren, wat uitleg geven over het weggeven van voedsel aan andere mensen als je het zelf niet eet. Delen, je mag het ook aan andere mensen geven.

Ook hadden we een schenking van Poolse bonbons, smaakt net even anders dan onze bonbons en leuk om te proeven.

In het weekend ga ik wel eens uit en ik dans graag, maakt happy. Ik dans op de dansvloer met alle nationaliteiten en ik kijk naar ze als persoon. Ben je aardig en kun je leuk dansen en ben je happy, dan wil ik best met je dansen. Alleen dansen dan, dat wel.

Afgelopen week zat ik nog aan tafel met een Surinaamse vrouw, heel gezellig.

Ik hou van alle goede mensen en hun verhalen en hun ideeën, ik heb respect en laat iedereen in zijn of haar waarde en ik verwacht het omgekeerde ook. Leren van elkaar en optrekken met elkaar, samen.

Gisteren voelde het alsof er iemand was gestorven. Gisteren is er iets in mij gestorven. Het bewuste besef, van dat haat zo sterk kan zijn dat een heel land daar onder kan lijden.

Tranen, in het licht van de zon stroomden onbewust over mijn wangen en ik huilde om de wereld en om de mensen.

Ik ben gisteren ook gaan stemmen, in de apotheek naast het stemlokaal zaten meer wachtenden dan voor de deur van het stemlokaal. Stemmen met potlood, voor de laatste keer mag ik hopen. En ook voor de laatste keer op deze manier. Het roer kan om. Ik vernam ergens dat je van de stemdag een feest zou kunnen maken, helemaal mee eens. Een dag vrij voor iedereen en een grote dialoog op een dorpsplein of stadsplein. En dan met alle kandidaten en dat je van te voren al weet, wie ze zijn en wat ze doen. Iedereen kan de gehele dag stemmen op stemcomputers op het plein. Aan het einde van de avond onder vuurwerk, wordt de door de burgers gekozen burgemeester bekend gemaakt en de kurken kunnen knallen. Een dorpsomroeper of stadsomroepster zou ook leuk zijn! Met zo’n megafoon de uitslag in het rond toeteren. Alles verloopt vreedzaam en met respect voor iedereen zonder haat. Ik droomde zo nog lekker verder gisterenavond.

Tot vanmorgen de bewuste werkelijkheid weer in beeld kwam, we gaan weer over tot de orde van de dag. De mensen van het stembureau die zich gisteren hadden verslapen, mogen vandaag met een eventuele kater uitslapen. We zitten nu met mensen in gemeenteraden die allemaal richting Den Haag kijken. We zijn wel gekozen maar willen graag ons budget weten en welke plannen definitief zijn. Zo kunnen we fris en fruitig aan de slag. Ik ben bang dat het kijken naar Den Haag nog wel even gaat duren, die kijken weer naar Brussel en die kijken weer naar… Gewoon lol maken en je eigen dingen gaan doen, met hart voor de burgers van de stad of het dorp. In de middeleeuwen ging het toch ook goed?

Volgens de PvdA en de VVD hebben ze verloren omdat de bezuinigingen Nederland weer op de rit hebben gezet en mensen vinden bezuinigingen niet leuk. Hoeveel begrijp je, met zo’n uitspraak, dan daadwerkelijk van wat er leeft op straat? Niet veel dus en vandaar de verliezen. Toch was het voor Nederland beter geweest als de andere helft van het land ook was gaan stemmen, eigenlijk weet je nu nog niets.

Nu nog even een dagje napraten over de verkiezingen en we gaan ons weer op de top concentreren. Weer terug naar de oorlogen en revoluties en nog even een vliegtuigje zoeken. Weer wat andere gezichten in beeld en aan de praattafels, ik word er blij van.

Stemmen ronselen, zo zie je maar weer waar ook een klein land groot in kan zijn. Ronselen is aanwerven. Vroeger en ook nu, stond ronselen voor het werven van soldaten en zeelui. Nou een ding scheelt, de zeelui zitten aan wal in Urk en soldaten hebben we bijna niet meer. Geen wonder dat men nu over gaat tot het ronselen van stemmen.

Ik heb hier ook al eerder over geschreven. Er zijn in Nederland veel mensen die niet bekwaam zijn om te stemmen. Ik heb zelf gewerkt met mensen met een beperking en daar nam de familie vrolijk de stemkaarten mee van de cliënten. Valt dit ook onder ronselen? En demente vader en moeder, waar de zoon of dochter de stempas van meeneemt? Valt dit ook onder ronselen? En ik zelf dan, ik adviseer de mensen om mij heen hoe te stemmen, ben ik dan ook een ronselaar? Ik ken de lijsten uit mijn hoofd van de hele omgeving en heb mij er in verdiept, of ben ik dan een adviseur? Als je maar lol hebt en het is jammer dat veel mensen niet gaan stemmen, bewust om mij heen vernomen.

Het debat van gisterenavond deed er ook al geen goed aan om de mensen naar de stembus te krijgen. Voor alle mensen die meelezen in het buitenland. Wij hebben hier gemeenteraadsverkiezingen. En nu was er een debat met alle mensen van de landelijke politiek op de televisie. Zij zitten niet in de gemeenteraad, wel soms hun partij en daarom doen zij hun best om stemmen te werven voor hun gemeentepartij. Snapt u het nog en snapt u überhaupt ons kiesstelsel nog?

Er kwam in het debat gisteren wel een leuk woord langs voor de Engelse triviant: happy vieuw(s) . Verder stonden deze mensen in het debat te ver van de werkelijkheid af en was het meer bekvechten en haantjesgedrag. De enige zinnige woorden kwamen van de heer Pechtold: “wij helpen ze met werk, uit een uitkering.” Een uitspraak om te onthouden.

Morgen is het zover, nog een nachtje slapen en dan kiezen wij hier in Nederland een nieuwe gemeenteraad. Met een campagne met promotiemateriaal, waar in Syrië een heel vluchtelingenkamp een jaar lang van kan eten maar dat mag de pret niet drukken. Leuke paraplu’s en vlaggen. Happy vieuw noemen wij dat hier.

Ik was zaterdag weer blij. Mijn armbandje was stuk en ik kon hem weer ophalen. Een oude bedelarmband en elk bedeltje heeft een herinnering aan iemand of aan een situatie. Sommige bedeltjes heb ik gekregen van speciale personen en soms vallen ze eraf en krijg ik nieuwe of koop ik nieuwe. De armband ben ik. Laatst heb ik ook een mooie ketting gewonnen en ook daar was ik blij mee. Ik dwaal weer af…

Toen ik mijn armband ging brengen bij de juwelier werd ik mij weer bewust van het echte leven. Het hier en nu. Ik moest op de bel drukken en blijkbaar zag mijn hoofd er leuk uit en mocht ik naar binnen. Ik vertelde wat ik wilde en vervolgens ging de verkoopster het aantal bedeltjes aan mijn armband tellen en noteren. Waarom? Nou er zijn mensen die hun sieraad komen ophalen en dan beweren dat er iets mist. Het welles en nietes verhaal en om dat te voorkomen noteren wij nu alles zoals wij het innemen. Tja, die goeie ouwe tijd is niet meer… bewust weg.

Het gaat overal de verkeerde kant op en de meeste mensen stoppen gewoon hun hoofd ergens tussen. Ik was ook erg blij met de voorlichting over de nucleaire top in ons plaatselijke krantje. Er stond nog net niet bij dat er een avondklok is… voelt als… De verhalen hier en mijn eigen bewuste waarnemingen zijn erg grappig en uit veiligheidsoverwegingen zal ik ze maar niet neerpennen maar ik kan wel een advies geven. Als uw oude vader of moeder met eigen vervoer naar een ziekenhuis moeten en in het gebied tijdens deze dagen, afbellen die afspraak. De kans is groot dat uw vader of moeder bij autopech gearresteerd worden en de Tweede Wereldoorlog herbeleven. Dat willen we natuurlijk niet. Sterker nog, ik zou sowieso allemaal wegblijven uit het gebied om ellende te voorkomen.

Laten wij verder niet zeuren want er zijn al 140.000 mensen om het leven gekomen in Syrië. Drie jaar al ellende daar en niemand die iets doet. Afgelopen weekend waren er ook marsen voor de vrede in Moskou en in Kiev. Vrede op aarde, ik ga er weer van dromen.

Ik vond het opvallend dat er afgelopen zaterdag een protest was in Brussel tegen politiegeweld. Klachten die niet worden aangenomen en ik las dat 80 procent van de 2688 klachten in 2001 ongegrond werden verklaard. Het geloof in justitie is weg. De mensen leggen de link tussen de economische situatie en de politiek en vinden dat ze de bevolking laten opdraaien voor de crisis. Lijkt toch verdacht veel op ons landje allemaal, voelt als…

Ik duik met een blij gevoel weer de nieuwe week in, met armband.

Niemand die het zeker weet. En daarom in het kader van hoe het zou kunnen… Ik gooi er vandaag even een bewust levensverhaaltje tegenaan. Ik kwam erop toen ik het Engelstalige boek las van Fritjof Capra, The Turning Point. Dat de dokter kijkt naar een deel van het lichaam en vergeet te kijken naar de patiënt als heel persoon.   

Jaren geleden verbleef ik in een ziekenhuis. Ik was aan de beterende hand en dan hobbel je al snel het bed uit. Op de kamer naast mij lag een oudere vrouw en zij was al twee keer een praatje met mij komen maken. Ik wist dat ze geopereerd moest worden en daarom hobbelde ik de avond voor haar operatie nog even bij haar binnen. Ze had een slaappil gekregen en ze was bang voor de operatie. Waarom, is dan de logische vraag. Nou dat had nog niemand aan haar gevraagd. Ik kreeg een verhaal te horen van vroeger. Ze had een bevalling gehad vroeger en ze had na de geboorte een roesje gekregen. Het kind was bij haar weggehaald en het kind had ze erna nooit meer gezien. Haar angst kwam dus voort uit een nare gebeurtenis vanuit het verleden. Nadat ze haar verhaal verteld had aan mij: geen slaappil meer nodig. Later nog even een aardige verpleegster op het hart gedrukt om mevrouw even lief te begeleiden naar de operatiekamer en klaar. Wat van mijn bloemen bij haar op de kamer neergezet en eind goed al goed.

Kijken naar de patiënt als heel persoon…  Ik hoor niet anders om mij heen, van artsen die geen tijd hebben en die kortaf zijn. Wees je ervan bewust  dat mensen daarom niet het gehele verhaal aan je vertellen. Zorg als arts dat patiënten zich welkom voelen en kies anders een ander beroep of blijf buiten beeld. De verpleegkundigen, ander zorgpersoneel en de vrijwilligers in een ziekenhuis zijn zo belangrijk. Zij vangen vaak wel net op wat een arts mist en zij vragen door.

Met de huidige bezuinigingen, ik verneem verhalen van 10 minuten gesprekken bij de dokter of uur gesprekken bij de psycholoog en waar dan gewoon de wekker afgaat. U kunt gaan en was u nog niet uitgesproken dan heeft u pech, volgende afspraak. Huisartsenpraktijken zijn bedrijven geworden en de patiënt voelt zich niet meer welkom en thuis. Mijn eigen arts, die ik nooit zelf meer zie in de praktijk, vertelde mij laatst dat zij veelal bezig is met de administratieve rompslomp en dat haar praktijk nu een bedrijf is. Ik kwam haar toevallig buiten de praktijk tegen.

Ik kan niet anders denken dat op termijn de kosten veel hoger zullen zijn die door tijdsdruk, papierrompslomp en gemiste diagnoses ontstaan. Ook het risico op foute diagnoses neemt toe. Het is schrikbarend hoeveel mensen ik al ken die door een medische fout blijvend invalide zijn geworden.

Ook een verhaal over een vrouw die de diagnose anorexia kreeg. Na verder vragen bleek zij een slikprobleem gehad te hebben toen zij jong was, het eten deed toen pijn. Ze had geen anorexia maar een angststoornis voor eten. Leer haar opnieuw eten zonder pijn en je krijgt een heel ander beeld. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ook verhalen over overdrachten tussen ziekenhuizen en artsen die spaak lopen. Het is dat mensen zelf nog bewust nadenken, anders was het leed niet te overzien geweest. Ook overdrachten tussen collega’s zijn vervelend voor de patiënt en zij voelen zich ongemakkelijk als ze weer het gehele verhaal overnieuw moeten gaan vertellen als er geen goede overdracht is geweest. Vaak ontbreekt het ook aan tijd om dossiers in te lezen.

Er blijft altijd een grijs gebied in de zorg en daar heb ik al eerder over geschreven. Soms willen mensen dingen niet vertellen en dan is het zoals het is.

Misschien zou er in de opleiding iets anders kunnen, combinatie van lichaam en geest?

Gelukkig zijn er heel veel afdelingen en praktijken waar ze proberen wel naar de patiënt als heel persoon te kijken. Wat mij betreft de toekomst. Het zou zomaar bewust kunnen…

Ook buiten de zorg zou het zomaar kunnen, als we eens gaan kijken naar de mens als heel persoon of naar een situatie in zijn geheel. Zou zomaar bewust tot oplossingen kunnen leiden.

Ik was gisterenavond in het theater, bij Ali B met de show Beken(d)t. Ik was er met de dochter van een vriendin, een beginnende puber. Hilarisch dat er een bekende rapper op het laatst binnenkwam en op de voorste rij ging zitten. Opeens een gillend meisje naast mij en ik voelde mij oud dat ik niet wist van wie zij zo zat te soppen. Wel toen ze het muzieknummer noemde, toen kwam er licht bij mij. Weer opvallend dat het publiek van gemiddelde leeftijd was en er zelfs een man van 78 jaar in het publiek zat.

Veel respect voor de manier waarop Ali B deze show bracht. Gelukkig hadden wij na afloop wel dezelfde mening over de show: je bent mooi zoals je bent en je kunt alles worden als je maar wilt en wees blij. Ali B refereerde ook aan zijn muzieknummers van vroeger en bijna niemand wist deze nog te noemen. Ik keek zelf naar de persoon die nu voor mij stond en wat hij te brengen had en dat was mooi. De levensverhalen van mensen blijven boeiend en interessant.

In het hedendaagse leven is de bewuste blije werkelijkheid wel even anders. Ik kan onderhand een leger om mij heen verzamelen van mensen die niet blij zijn. Zo jammer en verdrietig. Mensen zijn echt volledig de weg kwijt en zien het licht niet meer. Ik heb deze week ook alle zeilen bijgezet om mensen te helpen maar het mag niet baten bij veel mensen. Ik en anderen doen wat binnen ons vermogen ligt en meer kun je gewoon niet doen.

Het ergste is dat je continue afhankelijk bent van andere instanties voor hulp. De mensen die het wel zouden moeten zien en ervoor betaald worden, die zien het niet. Of er is geen geld voor. Er zitten zoveel mensen op verkeerde posities binnen de bedrijven en in de politiek. Ik verbaas mij erover dat mensen gaan staken voor meer loon. Daar gaat het niet om! Meer loon maakt niet je echte geluk. Wat je erbij krijgt vliegt er net zo hard weer uit, met alle prijsverhogingen! Mensen zien dat onbewust niet. Banen creëren in eigen land en voor een stukje buiten Nederland, dat lost wel op. Ook een maatschappij met onder andere: vrede, eerlijkheid en vrijheid, maakt gelukkig. Een maatschappij waarin alles in balans is en dat ontbreekt er nu. Geld is betrekkelijk en ook zonder veel geld kun je blij leven, als je het maar ziet. Staken voor een betere bewuste wereld, dat zou mooi zijn. Het happy gevoel.

In de show zat een kind en als zijn huis zou afbranden dan zou hij zijn hond meenemen.

Dat bedoel ik en zo blijft er gelukkig altijd hoop…

Gisteren weer een debatje gekeken op NOS Politiek 24. Naast het live debat, draait hier dan een Twitter versie naast. Opvallend dat de tijd van de Twitter berichten een uur later was dan de eigenlijke tijd. De klok gaat toch eind maart in Nederland pas vooruit? Het zijn van die dingen die je opvallen. Het was weer geen uitverkochte bak bij het debat, de woonkamer van politiek Den Haag was erg leeg. Wel weer een leuk woord voor de triviant: jij bakken. Het was te triest om naar te kijken. Bak is trouwens ook een ander woord voor bajes. Het leukste was de man met de oranje stropdas van het jij bakken. Nog nooit iemand gezien die zo happy was, we leven in 2014 en don ’t worry en be happy, dat gevoel.  Afijn, waar het eigenlijk bewust om zou moeten gaan, zag weer bijna niemand.

En wat te denken van aan de bak komen, iets wat iedereen in Nederland wel wil. Ik wil een baan, jij zoekt een baan en wij willen een baan. Bij de Voedselbank ging het gisteren ook weer over banen. De jongeren willen heel graag een baan en de oudere mensen hebben meer een soort van berusting over zich heen gekregen. Iedereen was wel blij met de bak voedsel. En zij blij, ik blij en wij blij.

Ook een bak is een versnellingsbak van een voertuig. De accijnsverhoging, ook zo’n bak. Afijn, als alle pomphouders straks failliet gaan dan kan er iemand weer bewust verdienen aan de grondsanering daar. Je kunt de cirkel maar mooi rond hebben. Duitsland en België varen er wel bij, daar wel geld in de bak.

Een mop is ook een bak, het hele leven is een grote bak op dit moment.

Het is weer eens de week van het geld. In deze tijd is het onbegonnen werk geworden om het woord niet te lezen of te horen. Alles draait om geld en of het nou uit de wasmachine komt of niet. In de bewuste wereld is het helaas zo, dat de meeste mensen het met steeds minder geld moeten doen. De hedendaagse bewuste wereld is net een mooi boek, vol verrassingen. Geen televisieseries meer nodig. Ik heb de grootste lol en dat moet je er ook maar van maken.

Zo ook lol, in een nieuwe woonvoorziening met appartementen voor 55 jaar en ouder. Misschien moet er even van te voren duidelijker gemaakt worden dat het voor mensen is, die niet zelf kunnen nadenken. Dan is het maar bewust duidelijk.  De mensen krijgen standaard een ja/nee sticker op de brievenbus. Onder het mom: jullie kunnen niet zelf nadenken en we plakken hem er alvast stevig voor jullie op. Mensen die wel zelf nadenken moeten er dus zelf een papiertje over plakken. Te lollig weer. Ook is alles gezamenlijk en zo ook de verwarming. Bij de eerste afrekening van deze toch wel erg zachte winter, moesten mensen die er net zaten, al vors bijbetalen. Een man zo’n 300 euro, waarop hij zich afvroeg of hij soms voor het hele complex moest betalen. Te lollig. En dan kun je voor 1500 euro (klein)  of 3000 euro (groot)  een zonnescherm krijgen voor je balkon. Verplicht af te nemen bij een zonneboerwinkel van buiten de eigen gemeente. En om het nog lolliger te maken mag je de kleur niet kiezen, grijs moet het worden. Te lollig. Mensen die daar wel nadenken en die hadden geïnformeerd, kwamen bij een ander al 800 euro goedkoper uit. Lollig, maar volgens je contract mag je dat niet. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het meest lollige is dat de lift twee talen spreekt: Engels en Nederlands. Geen Engelsman of vrouw te bekennen in het complex.

Voor mensen die niet zelf willen nadenken of kunnen en zwemmen in het geld, de ideale woonomgeving. Voor de bewuste zelf nadenkers daar: sterkte en blijven lachen!

Ouderen worden aan alle kanten bedondert, maar wie niet tegenwoordig? Respect is niet meer. Ook ouderen die nu nog thuis wonen, zitten vaak met smart te wachten op de thuishulp. Vaak de enige persoon die zij zien in de week. Er is wel hoop. Ik zie nu steeds vaker kleinkinderen die iets vaker bij opa en oma aankomen. Om even weg te zijn uit het hectische leven en gewoon een spelletje komen doen met opa of oma. Pa en ma hebben daar vaak de tijd niet voor. En zo snijd het mes aan twee kanten voor de jonge en de oude generaties. De tussengeneratie, daar zit het probleem.

Gelukkig gaat de gemeente alles oplossen in de zorg, volgend jaar.