Afsluiting verhalen over pesten

Iedereen bedankt voor de inzendingen en mondelinge verhalen. Voor mij is het weer een stukje bewust maken van de wereld insturen. Ik volg mijn hart en ik vond dit belangrijk om te doen deze week. Zelf heb ik ook wel even de tranen in mijn ogen gehad bij het lezen en aanhoren van jullie verhalen. Ik leer ook weer van jullie en ik heb heel veel bewondering voor jullie allemaal. Zo helpen we samen met zijn allen elkaar, mooi toch!

Mijn visie is dat een regelgeving voor pesten niet helpt en Nederland niet zit te wachten op nog meer regels. Pesten tegen gaan moet vanuit de mensen zelf komen. Dit blijkt ook uit jullie verhalen. Altijd bewust zijn van de ander. Of zoals Obama deze week zo mooi zei:

I believe we can keep the promise of our founding, the idea that if you’re willing to work hard, it doesn’t matter who you are or where you come from or what you look like or where you love. It doesn’t matter whether you’re black or white or Hispanic or Asian or Native American or young or old or rich or poor, abled, disabled, gay or straight. You can make it here in America if you’re willing to try.

Tips:

Dit heeft niet zozeer met pesten te maken, maar voor kinderen is onderstaande website ook een aanrader. Vooral de toneelclub Durven en Doen kan net dat extra steuntje in de rug zijn voor kinderen.

http://www.spel4kids.nl

Ook de stichting Omgaan Met Pesten heeft de Sta Sterk Training. Op hun site kun je ook meer lezen over omgaan met pesten.

En de laatste brief over PESTEN VI

Hallo Ingrid,

Dit is het pest oplos-systeem bij ons op de middelbare school.

Als je bij ons op school gepest, bedreigd of geïntimideerd wordt, kun je het volgende doen.

Er is een systeem van contactpersonen over de school verspreid. Hierbij horen sommige 6e jaars leerlingen en sommige  docenten. Zij hebben ieder een eigen telefoonnummer dat je kunt bellen als je problemen hebt. De contactpersonen gaan in gesprek met je over wat je dwars zit en hoe je het kunt oplossen, als je wilt halen ze ook de leerling erbij waarmee je problemen hebt om het uit te praten. Maar dat is je eigen keus en als je dat niet wilt dan hoeft dat ook niet. Na het gesprek nemen ze na een tijdje weer contact met je op om te kijken of het probleem uiteindelijk is opgelost. Vaak is het dan goed gekomen, maar als dat niet het geval is komt er ook nog een gesprek met de ouders van beide partijen.

Iedereen op school weet ook hoe het systeem werkt en waar de contactpersonen te vinden zijn, omdat er door de hele school posters over hangen. De eerste drie jaar komen de contactpersonen ieder jaar nog een keer uitleggen wat ze doen.

Ik vind dat dit een goed systeem is en pestgevallen komen daardoor ook weinig voor, gelukkig!

Groeten van een leerling.

Naam bij bewustwordenvan bekend.

Voel je geroepen om een reactie op dit verhaal te schrijven.

 

 

 

 

 

Zoals beloofd, beetje bij beetje, ingezonden brieven over PESTEN V

Hallo Ingrid,

Wat ik kan zeggen is dat pesten mij heel erg heeft belemmerd in mijn ontwikkeling, zodat ik daar pas rond mijn 36e aan toe kwam.

Het heeft mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen onderuit gehaald waardoor ik een overlevingsstrategie ging ontwikkelen die eigenlijk niet bij mij paste, maar die mij wel geholpen heeft het hoofd boven water te houden in mijn schooltijdperiode.

Echter een dergelijke overlevingsstrategie werkt niet als je eenmaal volwassen bent en aan het werk bent, ik kwam er mee in de problemen. (voornamelijk met mijzelf). De overlevingsstrategie bleek een patroon te zijn geworden die ik van mij af moest gaan schudden. Dat betekent dat je met jezelf aan het werk moet en dat is erg confronterend.

Vaak dacht ik daarbij ook; ik heb hier niet om gevraagd, het is iets wat mij overkomen is en nu moet ik er jaren later weer mee aan de slag. De pesters daarentegen zullen wel vrolijk door gaan met hun leventje…..

Het pesten werkte zo diep door dat ik lang getwijfeld heb of ik wel aan kinderen moest beginnen (als ze mij gegeven zouden zijn). Want stel dat mijn kinderen op mij zouden lijken qua uiterlijk of qua gedrag…zouden zij dan ook gepest gaan worden…en is het dan niet mijn schuld als het hen dan zou overkomen? Nu ik toch kinderen heb ben ik zielsgelukkig en hebben zij mij op een heel andere manier zo ontzettend veel over mijzelf geleerd. Door hen kreeg ik genoeg zelfvertrouwen om het roer om te gooien en met een andere blik naar mijzelf te kijken.

Ik kan nu mijn talenten en kwaliteiten optimaal benutten en zet deze in om kinderen te helpen weerbaarder en zekerder te worden van zichzelf. Ik zit er wel bovenop als mijn kinderen weleens gepest worden en geef ook steeds bij leerkrachten aan dat pesten direct in de kiem gesmoord moet worden.

Ik wens het niemand toe, het is de allerlaagste vorm van omgaan met elkaar!

Ingrid, ik vind het hartstikke goed dat je hier aandacht aan besteed.

Naam bij bewustwordenvan bekend.

Voel je geroepen om een reactie op dit verhaal te schrijven.

 

 

 

Zoals beloofd, beetje bij beetje, ingezonden brieven over PESTEN IV

Hallo Ingrid,

Ik was op de kleuterschool het lievelingetje van de juf. Dit omdat ik gewoon een te lief kind was. Ik zette de spullen klaar en deed wat zij mij vroeg. Mijn klasgenootjes waren hier jaloers op en begonnen mij te pesten. Ik droom nog steeds over de pesterijen en ik zie mijzelf dan nog steeds zitten op school, op de rand van de zandbak. Helemaal alleen en verdrietig.

In de 1e klas ging het pesten gewoon door. Mijn ouders signaleerden het wel, maar ik zei niets, dus er werd niet over gepraat. In de 3e klas kreeg ik een meester die mij niet mocht, zo voelde ik dit in ieder geval voor mij. Ik herinner mij nog dat ik een spreekbeurt moest geven en dat ik dit over vogels wilde gaan doen. Het leek mij leuk om onze vogel hiervoor mee te nemen naar school. Ik vroeg of het goed was dat mijn moeder met de vogelkooi naar school zou komen voor mijn spreekbeurt. Dit mocht niet. Twee maanden later vond deze leraar het wel goed dat een andere leerling zijn vogel meenam voor een spreekbeurt. Tot nu toe hadden ze mij altijd gepest met scheldwoorden. Hier kwam in de 3e klas lichamelijk pesten bij.

Ik werd altijd aan mijn haren getrokken als de leraar even niet keek. Ook begon het slaan en schoppen naar mij.

In klas 4 en 5 ben ik emotieloos naar school gegaan. Ik zette een masker op. Wel bleef ik meedoen met alles maar het kon mij niets meer schelen. In de 5e klas was ik meer thuis met hoofdpijn, die ik simuleerde, dan dat ik op school was. Voor de zekerheid werden er toch foto’s van mijn hoofd gemaakt, alhoewel mijn ouders dondersgoed begrepen wat er aan de hand was. De juf op school vroeg in de klas aan mij wat de uitslag van de foto’s was en ik zei dat daar niets op te zien was. De juf zei: met jouw cijfers kan dat ook niet. (leeghoofd) De juf zal het niet zo bedoeld hebben, maar ik werd hier weer maanden mee gepest door mijn klasgenoten.

Mijn zus zat een klas hoger en zij was de enige aan wie ik nog wat houvast had. Mijn zus had een vriendin die wel eens zag dat ik gepest werd en dan nam zij het voor mij op. Maar mijn zus en haar vriendin waren ook nog kinderen. Later heb ik er nog eens met mijn zus over gesproken. Zij nam wel waar dat er iets niet klopte, maar was teveel kind om er iets mee te doen.

Een keer werd ik verzocht door de pestkoppen om na schooltijd om 16.00 uur naar een plek te komen. Als ik niet zou komen dan zouden ze mij alsnog doodschoppen de volgende dag op school. Dit is de enige keer geweest dat ik mijn zus om hulp heb gevraagd. Zij heeft toen met de pestkoppen gepraat. Maar het pesten werd natuurlijk  wel weer erger hierna.

Het erge was dat het maar 3 meiden waren die de grootste pestkoppen waren en de rest werd opgejut door hen. Een van hen kwam zelfs later pas bij mij in de klas omdat ze zelf van een andere school kwam waar ze zelf gepest was!

Als ik naar gymnastiekles moest dan had ik altijd last van mijn knieën, smoes. En ik had altijd een lange broek aan zodat ze mijn blauwe plekken niet zouden zien. Toch gaf ik nooit op en als ze op het schoolplein een spel met de bal gingen doen dan ging ik er gewoon emotieloos tussen staan. Maar ik kreeg nooit de bal, ik werd altijd overgeslagen.

Thuis had ik maar een vriendin, een buurmeisje die een jaar jonger was. Ik zat veel op mijn kamer met muziek en te puzzelen. Zo creëerde ik mijn eigen wereldje. Op mijn kamer kon ik mij veilig voelen. Ook nu kan ik mijzelf nog helmaal terug trekken, in mij eigen wereldje met mooie muziek.

Ook ging ik altijd als eerste de school binnen zodat ik in de klas achteraan kon gaan zitten, de boel kon overzien. Dan konden zij mij niet in mijn rug aanvallen. Het voelde allemaal of ik alles zelf moest oplossen, zelf bescherming.

Ik ging naar de middelbare school toe en ik kwam in een klas met maar een meisje van mijn lagere school en verder niemand van mijn lagere school. Ik heb bijna drie jaar lang moeten wennen. Opeens werd ik niet meer gepest! Ik was er zo aan gewend om altijd gepest te worden en hier kon ik ook weer niet mee omgaan. Mijn emoties gingen alle kanten op. Ik vertrouwde niemand meer en langzamerhand kwam dat vertrouwen weer terug. In de 3e klas van de middelbare school had ik de leukste klas ooit en had ik eindelijk wat plezier op school!

Toen ik 19 jaar was, kreeg ik een vriend. Hij is nog steeds mijn huidige man. Ik kon mij emotioneel niet openstellen voor hem. Ik kreeg relatieproblemen Ik had zo’n muur om mijzelf heen opgebouwd dat ik hem emotioneel niet kon binnenlaten. Maar ik hield wel van hem. Ik ben toen een tijdje bij een psycholoog geweest omdat ik dit voor hem wilde. Nog steeds niet voor mijzelf. Ik heb daar zeker geleerd maar ik heb daar ook niet alles verteld. Maar ik kon wel verder met hem. Pas heel veel jaren later en nu ik zelf moeder ben kan ik er beter over praten.

Mijn moeder heeft haar best gedaan en is in mijn lagere schooltijd in gesprek gegaan met leerkrachten en ouders van kinderen. Maar het werd ontkend. Dit doet mijn kind niet……Zelf heb ik nooit wat gezegd thuis en mijn moeder zweeg ook. Later vernam ik dat mijn schooltijd ook bij haar littekens heeft achtergelaten. Zij heeft vaak gehuild om mij. Ik neem haar niets kwalijk, het was een andere tijd.

Ik heb over een paar maanden een reünie van mijn lagere school, maar ik kan het nu nog niet aan om daar heen te gaan. Vanwege mijn gezondheid ga ik naar revalidatiecentrum binnenkort. Daar zijn ook psychologen en zal ik sowieso moeten gaan praten. Misschien kunnen zij mij op weg helpen want ik kan er nu wel beter over praten. Misschien kunnen zij mij adviseren en op weg helpen zodat ik wel sterk naar die reünie toe kan. Ik droom nog vaak over de lagere school en ik word dan badend in het zweet wakker. Vooral als zo’n brief over pesten van de week weer in het nieuws komt, dan heb ik het zwaar. Ook het televisie programma gepest kan ik niet zien zonder emoties.

Toch sta ik zelf goed in het leven en ik probeer mijn kinderen bij te brengen dat ze andere kinderen niet mogen pesten. Ook leer ik ze om voor zichzelf op te komen als zij gepest worden. Het is bespreekbaar bij ons thuis. Ik doe als moeder wat ik denk dat goed voelt en ik hoop dat ze nooit in dezelfde situatie komen als ik destijds op de lagere school. Ik ben een sterke vrouw maar de heuvels en dalen blijven.

Ik wil de boodschap meegeven dat als ouders zien dat hun kind gepest wordt, ze de kinderen aansturen en helpen!

Naam bij bewustwordenvan bekend.

Voel je geroepen om een reactie op dit verhaal te schrijven.

Zoals beloofd, beetje bij beetje, ingezonden brieven over PESTEN III

Hallo Ingrid,

Even een kort berichtje. Ik ben zelf niet gepest maar ik pestte andere kinderen en de docenten.

Waarom? Nou ik had het zelf heel moeilijk thuis en dat viel meer onder mishandeling dan onder pesten. Thuis had ik geen verweer tegen wat mij werd aangedaan. Daarom ging ik op school maar pesten zodat ik daar wel sterk kon zijn. Ook voor mij, als pestkop, is het nog steeds moeilijk om hier iets over te schrijven. Maar ik denk dat het goed is om ook iets over een pestkop te schrijven. Een pestkop wordt niet zo geboren maar kan ontstaan uit je thuis situatie.

Ik heb klasgenoten echt heel erg gepest en jutte op de middelbare school samen met anderen de klas op. Wij hadden pas lol als de docent huilend het klaslokaal verliet. Ik ben er niet trots op en ondertussen gelukkig tot inkeer gekomen.

Op een reünie, stond ik oog in oog met een van mijn oud klasgenootjes. Ik moet eerlijk zeggen: ik schaamde mij rot om haar aan te kijken. Voor haar moet het heel pijnlijk geweest zijn, om mij weer te zien.

Maar ik wil alleen even laten weten dat gepest worden erg is en niet kan, maar dat de veroorzaker hier ook vaak een reden voor had.

Naam bij bewustwordenvan bekend.

Voel je geroepen om een reactie op dit verhaal te schrijven.

Zoals beloofd, beetje bij beetje, ingezonden brieven over PESTEN II

Hallo Ingrid,

Waarom wordt een kind gepest? Dat kan vele oorzaken hebben.

Misschien is diegene die gepest wordt wel diegene die thuis niet de nodige aandacht krijgt!                                                                                                                                 Dus kan het ook zo zijn dat de ouders dit beter moeten gaan leren inzien.

Het is een moeilijke materie..want wanneer spreek je nou van “stelselmatig” pesten.

Elk kind verwerkt de emoties op een andere manier! Een kind moet zich wel vertrouwd voelen bij zijn ouders of leerkracht om hierover te durven praten.

En die ouder moet hier dan ook aandacht aan besteden want een kind begint hier niet zomaar over.

Wel belangrijk is dat een kind weerbaarder gemaakt wordt door professionele begeleiding.

Hij/ Zij kijkt niet alleen maar naar het kind maar betrekt hier ook (eventueel) de ouder bij!

Kijk ook eens op de site van Gilbert Themen: http://stoppestenmetsafety4kids.com/about-us en je snapt wat ik bedoel..echt de moeite waard om eens uit te proberen (met eigen ogen gezien hoe hij de kids zelfvertrouwen etc.etc.geeft )!!

Naam bij bewustwordenvan bekend.

Voel je geroepen om een reactie op dit verhaal te schrijven.

 

Zoals beloofd, beetje bij beetje, ingezonden brieven over PESTEN

Hoi Ingrid,

Je wilde een verhaal over pesten, die heb ik wel voor je. Fijn dat het anoniem blijft.

Vanaf de lagere school ben ik stelselmatig gepest, nooit door een persoon maar altijd door een groepje. Een groepje dat je in een hoek drukte zodat je niet weg kon. Omdat ik dik was onder andere, kamerolifant, zeekoe en nog meer van dat soort scheldnamen. Dat ik dik was niet de enige reden voor het pesten, je was gewoon de pispaal en daar kon je het mee doen. Leerkrachten deden er niets aan en ze wisten heus wel dat er gepest werd. Sterker nog een van mijn leraren deed er gewoon aan mee, dit was in de 5e klas. Nooit geen goed word voor je over en je zelfs beschuldigen in de klas van het overschrijven van antwoorden. Iets wat je niet gedaan had. Je voor gek zetten.

Naar een andere school, omdat mijn ouders het er niet mee eens waren dat ik over ging met slechte cijfers en de bewuste docent mij niet het jaar over wilde laten doen. Hier was het anders, pesten werd niet geaccepteerd. Het gebeurde natuurlijk wel, maar er werd wat aan gedaan. Twee redelijk rustige jaren. Dan volgt de middelbare school, weer pesten. Alleen nu was ik iets meer weerbaar. Een jongen zat me maar te treiteren en een keer spuugde hij op mijn jas. Dat werd me te veel en ik heb hem een pak slaag gegeven. Daarna volgde een rustige schooltijd, waarom omdat ik voor me zelf op kwam.

Maar goed dan ga je werken en ja hoor daar gaat het pesten gewoon door. Collega’s die over je roddelen omdat de oude baas je dingen aan het leren was over het vak en je aardig vond. Jalousie, de jonge baas die je eigenlijk niet had willen aannemen maar goed je werkte er nou eenmaal. Het ergste wat daar gebeurde was dat ik niet naar een begrafenis mocht van mijn vaders oom. Ja je bent net 18 en je hebt ontzag voor je baas dus durf je niet in verweer te komen. Maar je ook niet op tijd weg laten gaan als je naar de kaakchirurg moest voor het trekken van een verstandskies dat soort pesterijen.

De volgende baas maakt het nog bonter, hij heeft toch ogen en ziet toch dat ik een maatje meer heb. Dus zou het geen verassing moeten zijn dat ik de bedrijfskleding niet pas. In plaats van een grotere maat te bestellen, vind hij gewoon maar dat ik op dieet moet. En ja hoor hij heeft ook nog wel boeken voor me waar het in staat hoe ik het moet doen. Ik neem ontslag en heb een nieuwe baan. Ja maar dat kan niet, dus ga ik je nog even dwars zitten door je niet te betalen, want volgens een of andere verzonnen regeltje hoeft hij dit niet. Dankzij mijn lieve paps opgelost en heeft hij keurig betaald, maar niet zonder mij nog even flink de les te lezen.

Nieuwe baan, leuk, nou nee het begint weer van voor af aan. Je krijgt een hogere functie, niet omdat de baas die je zo graag geven wil hoor, maar omdat de chef voor mij weg ging en hij niet wilde dat ze terug kwam. Heeft hij mij snel de baan aangeboden. De chef wilde niet weg, wilde alleen salaris verhoging en ik kon het veld ruimen. Daar had ik geen zin in en ik heb toch de baan gekregen. Maar of ik daar nou zo blij van werd. Collega’s jaloers, roddelen achter mijn rug over van alles en nog wat. Dan wordt je ziek, maar dat is natuurlijk niet zo gek want ze is ook veel te dik. Ja mijn gewicht was altijd wel de reden waarom er iets aan mij mankeerde. En omdat ik voor mij zelf kon denken, iets wat natuurlijk niet gewaardeerd werd, werd ik overgeplaatst.

Uiteindelijk is het duidelijk waarom ik vaak ziek ben, ik ben allergisch voor gist en als je dan brood bakt dan wordt je ziek. Dus weer een overplaatsing naar een filiaal waar geen bakkerij is. Hé het is leuk daar en ik heb het zowaar naar mijn zin. Ja maar dat kan niet, even ingrijpen. Nieuwe overplaatsing naar ander filiaal, want in dat filiaal werkt een bedrijfsleider waar je niet mee overweg kan. Dan ga je vanzelf wel weg. Uiteindelijk moest er een re-integratiebureau ingeschakeld worden van het UWV en zo heb ik mijn huidige baan gevonden.

Buiten school en werk werd ik ook nog eens door familie gepest. Niet binnen ons gezin, mijn ouders zijn super, lief, zorgzaam (soms te), vriendjes mochten altijd komen spelen, ik mocht spelen, kind zijn. Mijn broers waren ook altijd lief voor mij, tuurlijk was er wel eens een keertje ruzie, maar gewoon het normale broer zus ruzietje. Nee thuis was het fijn, veilig.

Maar bij een gedeelte van de familie hoorde ik niet, je kreeg altijd het gevoel dat je een buitenstaander was en je er niet bij hoorde. Je eigen opa en oma, zagen je liever komen dan gaan, althans zo ervaarde ik het. Geen knuffels of liefkozingen, nee als je kwam was het ben je alweer dikker geworden van dat soort kwetsende  opmerkingen. Ook door ooms en tantes en nichtjes. Toen ik volwassen was heb ik het er wel eens met mijn broer over gehad en hij ervaarde het, het zelfde. Hij is 5 jaar ouder dus hij ging gewoon niet meer mee. Maar ja ik als enige meisje kon niet alleen thuis blijven, lieve beschermende ouders.

Natuurlijk had ik ook nog andere opa’s en oma’s die wel heel lief waren, zo ook ooms en tantes.

Maar je ouders kunnen nog zo hard roepen, je bent de mooiste, de liefste, de knapste, wij houden van je, maar dat komt niet binnen als anderen negatieve dingen tegen je zeggen. Want dat is wat binnen komt en blijft hangen.

Vertellen dat je gepest wordt dat doe je niet, want je voelt feilloos aan dat, dat niets oplost. Dan wordt het alleen nog maar erger, want dan ben je die slappeling die het niet alleen kan en zijn pappie en mammie nodig heeft.

Wat voor effect dit op mij heeft gehad is dat ik nog meer ging eten, want daar had ik controle over en eten bracht troost. Ik wilde onzichtbaar zijn, maar door het eten werd ik juist zichtbaar, ik werd steeds dikker. Je schakelt je gevoel uit want als je niets voelt dan kan niemand je pijn doen. Je voelt je alleen, maar wil ook alleen zijn. Natuurlijk had ik wel vriendinnen, maar die hield ik op afstand en vertelde al helemaal niet wat er was. dan ben die misschien ook kwijt. Vriendschap aangaan, nou nee liever niet. Mensen doen zich voor als vrienden en gebruiken dan later alles tegen je, wat je in vertrouwen verteld wordt misbruikt en doorverteld. Een relatie aangaan nee dat kan niet, wie zit er nou op mij te wachten, geen man die mij wil. En kinderen dat kan al helemaal niet, zielig als ze een moeder als mij krijgen. De wereld wordt steeds donkerder en dan maakt het je niet meer uit of je morgen nog wakker wordt. Want leven doe je toch al niet. En het gezin waarin je opgroeit is een liefdevol gezin, maar die liegen, want alle anderen zeggen toch dat je niet deugt, dat je lelijk bent, dik, vies en lui bent, maar vooral ook dom en dat het nooit wat zal worden met je. Eigenlijk vertellen de anderen dat je geen recht heb op een bestaan. Dus ja, waarom zou je dan bestaan, de dood wordt dan steeds aantrekkelijker. Vanaf dat ik een jaar of 10 was liep al met gedachten van zelfmoord rond en dat heeft zeker geduurd totdat ik 31 was. Ik had echt serieuze plannen, ik wilde niet meer ik was er klaar mee.

Maar ergens in al dat donker, bleef er steeds een straaltje licht. Waar het vandaan kwam weet ik niet. Mijn neef heeft zelfmoord gepleegd, om heel andere reden, maar hij heeft mij er van weerhouden. Door bij mij te zijn, ik voelde altijd een warmte aan de linkerkant van mijn gezicht als ik iets van plan was. Hij was mijn beschermengel. Uiteindelijk is de knop omgegaan, hoe en waarom weet ik niet goed. Ik ben terug gaan vechten, niet tegen al die mensen die mij gekwetst hebben, dat heeft toch geen zin. Zij weten vaak niet eens wat ze gedaan hebben en anders is het toch van stel je niet aan. Ik ben beter voor me zelf gaan zorgen, gesprekken gevoerd met de psycholoog een zelfbeeld training gedaan. Hierdoor ben ik beter in mijn vel gaan zitten. En op mijn huidige werk, werk ik in een team met lieve collega’s, ik mag mezelf zijn en wordt geaccepteerd zoals ik ben. Ik groei nog steeds en denk nu aan later, misschien toch een man en gezin, wie weet. Ik ben inmiddels 38 en in januari wordt ik 39, dus heel veel tijd is er niet meer, maar goed als het gebeurd zal ik er blij mee zijn. Gebeurt het niet is het ook goed.

Mijn ouders weten dit verhaal niet, mijn moeder weet dat ik het niet fijn vond bij mijn familie maar dat is alles. Ik kan en wil het niet vertellen, dan maken ze zich alleen maar zorgen en zichzelf verwijten. Waarom heb ik nooit iets gemerkt of gezien. Ze hebben dat niet gezien, omdat ik een meester ben in het verbergen en verzijgen, wat er achter mijn masker zit zie je niet.

Naam bij bewustwordenvan bekend.

Voel je geroepen om een reactie op haar verhaal te schrijven.

 

 

Da Doo Ron Ron, snappen en flitspalen

Da Doo Ron Ron, oude hit uit 1963 van The Crystals. Ook de Rolling Stone’s hadden veel succes met dit nummer.

Gisterenavond heb ik dit nummer als zangles gehad. Ik was op bezoek bij soulkoor      D-F!NE. Allemaal enthousiaste vrouwen die de Soul & Motown muziek een warm hart toedragen. De dirigente is Julia Scepanovic. De vaste kern van het koor bestaat uit ongeveer 30 vrouwen. Ik heb even een paar zangoefeningen meegedaan. Bewust worden van je ademhaling, vanuit je middenrif. En de vibratie moet je in je neus voelen. Nou, ik ben er snel weer mee gestopt want een kraai zingt nog beter. Soms kun je dingen beter laten. Of zingen waar niemand je hoort. Vooral doen waar je goed in bent en waar je plezier in hebt. Gelukkig kon de rest wel zingen en het klonk werkelijk prachtig! Het koor kan zingen en dansen tegelijk, maar daar zijn het dan ook vrouwen voor! Dus kun je zingen en swingen, ze kunnen nieuwe leden gebruiken.

http://www.soulkoor.nl/

Is de politiek ook al uitgezongen?   

Bewust waargenomen om mij heen.

Snap ik het nog?

Snap jij het nog?

Snapt hij/zij het nog?

Snappen wij het nog?

Snappen jullie het nog?

Snappen zij het zelf nog in Den Haag?

 Gaan onze flitspalen naar Turkije? 

Er was bij ons thuis weer eens post uit Leeuwarden. Trajectcontrole A2, je mocht 100 km rijden en de auto ging  zomaar 110 km. De boete is terecht want te hard rijden mag niet. Vroeger had je nog wel eens zo’n ouderwetse flitspaal, maar die zijn verkocht aan Turkije. Rutte is goed bezig in Turkije met het binnen harken van bedrijfsorders.

Ik heb wel een idee voor Turkije. Zet de flitspalen aan de grens en flits elke vluchteling die vanuit Syrië komt. Tel alle vluchtelingen bij elkaar op en zo heb je een goed beeld van het aantal vluchtelingen. Ga hier vervolgens bewust wereldwijd de aandacht voor vragen.

Ook vandaag, Barack Obama is er nog!

Vannacht heb ik kort geslapen om toch een groot deel van de Amerikaanse verkiezingen mee te maken via het web. Gelukkig kwam mijn analyse uit en gaan we allemaal weer vrolijk verder met Barack Obama. Nu de hele show over is kunnen ze dus in Amerika weer aan het werk. Stormschade opruimen en mensen helpen. En vooral eens naar de financiën kijken vóór het einde van dit jaar. Bezuinigingen uitstellen of de schulden uitbouwen? Angela Merkel heeft even geen tijd. Duitsland verwacht ook zwaar weer met een financiële storm. Gelukkig waaien stormen altijd weer over

Oproep, boer zonder bus en Koninginnedag Amstelveen 2013

Gisteren heb ik een oproep gedaan voor verhalen van mensen over pesten. Dit naar aanleiding van een jongen uit Tilligte, die zelfmoord pleegde omdat hij langdurig werd gepest. Later deze week zal ik jullie verhalen hierover plaatsen om de mensen bewust te maken van dat pesten iemand levenslang kan bijblijven.

Om deze dag een positieve noot mee te geven nog twee nieuwsitems, natuurlijk geschreven met een knipoog.

Is de televisieserie Boer zoekt vrouw straks ook de dupe van het nieuwe regeerakkoord? Het Volkswagen busje uit de televisieserie valt toch ook onder de oldtimers? En dus ook Yvon Jaspers zal straks wegenbelasting moeten gaan betalen voor de Volkswagen bus. De publieke omroep moet al bezuinigen, dus ik vrees dat het einde van Boer zoekt vrouw binnenkort ook een feit zal zijn.

De Koningin gaat Koninginnedag 2013 ook in Amstelveen vieren. Ik heb altijd bewondering voor alle vrijwilligers die altijd in het Oranjecomité zitten van hun woonplaats. Goed voor het bewust samenzijn op zo’n dag en gezellig. Voor alle vrijwilligers in Amstelveen en in het land, met een knipoog………..

De alternatieve route voor onze Koningin en haar familie in Amstelveen.

We beginnen onze wandeltocht bij het duurzame kantoorpand van KPMG, opgeleverd in 2010. Leerzaam om daar een praatje met de mensen te maken. Ze kunnen u alles vertellen over de bouwmaatschappij die dit werkelijk prachtige gebouw uit de grond heeft gestampt. En dan loopt u vervolgens door naar het oude kantoorpand van KPMG, bijna ernaast. Hier ziet u dat een leegstaand pand er nog altijd mooi bij kan liggen.

U vervolgt uw weg langs de andere ongeveer 50 leegstaande kantoorpanden in Amstelveen en u komt uit bij het ziekenhuis Amstelveen. Hier gaat u praten met de verpleegsters die aan het bed werken bij de patiënten. U hebt het dan over de werkdruk en hun salaris. U vervolgt de weg naar de dagbesteding van de gehandicapten in Westwijk. U spreekt met hen over de afschaffing van de belastingaftrek voor ziektekosten, het verhogen van de eigen bijdragen en het niet meer vergoeden van de huishoudelijke hulp. Aan de begeleidsters vraagt u belangstellend hoe ze het privé redden met zo’n klein salaris.

Dan gaat u langs wat moordplekken. Er staan nog diverse zaken open in Amstelveen. Misschien kunt u meedenken met het politieapparaat. Blauw op straat heeft het ook slecht tegenwoordig. We vervolgen onze weg langs de Buurtkamer waar Nederlandse les wordt geven door vrijwilligers aan mensen die al jaren in Nederland verblijven. Dan gaan we naar het Cobra Museum. Hier kunt u een eigen schilderij maken voor een bedrag van 20 euro. Ja, ook wij moeten bezuinigen op kunst en cultuur.

We sluiten deze fantastische dag af met het Project X feest in Middenhoven.

Met dank voor uw bezoek aan ons.