Ik ga de komende week schrijven over mijn laatste week in de thuiszorg. En allemaal omdat een paar gemeenten de aanbesteding van de huishoudelijke thuiszorg aan anderen zorgverleners hebben gegund. In het jaar 2015 gaat het niet meer over mensen, wel over aanbestedingen. Natuurlijk zou ik met drie verschillende korte contracten mee kunnen gaan naar de andere zorgverleners en bij mijn klanten kunnen blijven. Voor iemand die alleen een huishouden draaiende moet houden is zoiets niet haalbaar. Het salaris is van dien aard dat je het werk echt doet omdat het leuk is en niet voor het geld. Het is leuk werk voor tweeverdieners, mensen die met zijn tweetjes zijn waarvan de man of vrouw een goed salaris heeft en de man of vrouw een paar uurtjes wil bijverdienen, voor studentes en andere mensen met tijd over. Er blijven een paar oude hulpen over van de oude stempel in vaste dienst of met korte contracten. Heel veel ouderen mensen begrijpen er niets van flexibel en zij zijn ook van een andere generatie. Ik vroeg laatst aan iemand waarom zij altijd om zes uur wil eten. Vroeger hadden wij een eigen zaak en dus een vast patroon met eten en koffie drinken. Alles ging rond vaste tijden en dat heeft zich bij veel ouderen voortgezet. Vaste hulp is prettig en vaste tijden, veel mensen raken compleet in paniek als de hulp niet komt of op een andere dag of op een ander tijdstip. In het nu zouden wij dit autisme noemen en pret. Het is niet alleen de leeftijd die wat star kan maken, het is ook het levenspatroon van vroeger waarom veel ouderen niet mee kunnen in het flexibele nu. Oudere mensen hebben ook een hele andere kijk op schoon. Andere meubels en tafeltjes die in de was gezet moeten worden en kleedjes die uitgeklopt moeten worden en ramen die spiegels moeten zijn. De hulp moet het net zo doen als dat zij het altijd deden vroeger en zelfredzaamheid loslaten is erg moeilijk voor mensen, hoef je niet eens oud voor te zijn… En als je de hele dag binnen zit dan zie je ook elk stofje… Het is dan ook buitengewoon hilarisch als er scholieren komen als vakantiekracht en zij soms niet eens weten wat een stofdoek is. Ik heb al een keer gepleit voor een ochtend les van een ervaren kracht voordat zij aan de slag gaan… Mensen op latere leeftijd verander je niet meer en hoeft ook niet, als vaste hulp weet je op een geven moment waar jouw klant blij van gaat worden en dan is het goed. Bij mensen met psychische problemen en verslavingen ken je op een gegeven moment de klant en lukt het je aardig om de boel enigszins leefbaar te houden. Je bent heel vaak de enige persoon die bij iemand komt in de week, vertrouwd. Je komt bij allemaal verschillende mensen over de vloer en je past je continue aan en zet de wensen van de klant voorop zonder je helemaal onder de voet te laten lopen… Voor heel veel mensen ben jij de buitenwereld en ik doe buiten werktijd ook nog wel eens het een en ander vrijwillig voor mijn klanten. Dat de zorg anders moest daar ben ik het wel mee eens en dat er te hoge kosten gemaakt worden door mensen die geen verstand van zaken hebben en langs elkaar heen werken en niet op de juiste geschikte werkplek zitten is ook een ding. En zo ga ik de blog zorgweek in en schrijf vanuit mij hart en over wat er in mij opkomt.

Het is echt hilarisch wat mij in het nu allemaal overkomt en heel veel dingen zijn gewoon toch ontzettend leuk en leerzaam. Wat zal ik nu eens voor werk gaan doen? Klinkt toch een stuk leuker dan zeuren dat je geen baan meer hebt straks? Je kunt Kamervoorzitter worden was gisteren de grap tussen mij en vriendinnen en weer reuze pret. Ik kom de leukste vacatures tegen en er is werk genoeg overal en als je wilt aanpakken en alles wilt leren en niet bang bent dan gaat zoiets toch wel lukken? Ik leef al sober en als ik zo kan blijven voortleven is het mij prima en het werk moet als hobby aanvoelen. Bij het bekijken van vacatures valt het mij wel op dat de salarissen van sommige beroepen heel erg laag liggen. Ik kwam vuilnisophaler tegen in Amsterdam met salaris zonder toeslagen voor onder de 10,00 euro. Huh? Door weer en wind en dan zo weinig ophalen met de nadruk op ophalen en pret. Daar is die 55 miljoen dus niet gebleven die ze kwijt zijn in Amsterdam. Ik kijk naar alles en ik solliciteer echt op wat mij leuk lijkt. Met alle korte contracten en contracten na contracten in het nu worden het misschien wel twee of drie baantjes. Heerlijk, terug naar vroeger met geen vrije tijd en werken en werken. De salarissen zijn laag en de kosten voor alles gaan omhoog, is niet logisch in mijn ogen, zal wel aan mijn ogen liggen. Het gaan hilarische maanden worden, zeker. Gisteren nog wat uurtjes gestaan voor Samen helpen voor de Voedselbank. Een mooie actie en mensen kunnen tot en met volgende week donderdag levensmiddelen doneren bij de Hoogvliet supermarkt bij ons en er zijn ook spotjes op de radio enzovoorts. Ik stond tot mijn grote vermaak met drie scholieren die hun stage uurtjes of maatschappelijke uurtjes voor school moesten invullen. Enig en zo blijf je zelf ook nog jong en hoor je een beetje wat er leeft. De zoon van een vriendin van mij wil graag slagroompatronen onder de boom met Kerstmis. Ik heb toegezegd een demonstratie te gaan geven van waar die dingen werkelijk voor gemaakt worden… met slagroomspuit en al… Als je alles bespreekbaar maakt dan kun je met een beetje humor wel wat sturen, voorkomen niet. Te grappig zijn alle ouders die zeggen: “zoiets doet mijn kind niet.” Als je een beetje met de beentjes in het nu staat en je ogen eens bewust van de mobiel en uit je drukke leven haalt… Even geleden vertelde een caissière mij dat de mensen ontzettend veel drank kopen. Ik rekende een flesje bier af om de visite voorraad op peil te houden en stond dus echt voor joker. Ze vroeg aan mij of ik geen krat had en zo ontstond er een levendig gesprek. Nou de mensen bij onze Voedselbank komen de feestdagen wel door aan de tot nu toe ingezamelde levensmiddelen te zien, bewust ingezameld door vrijwilligers en met dank aan het onderwijs en de scholieren.

Als je het niet meer ziet zitten, ga dan naar de mensen waarvan je weet dat er liefde is. Wijze woorden van iemand en ik zou daar zelf het woord humor nog aan toe willen voegen. Ik kan de wereld om mij heen niet meer begrijpen af en toe en dan moet je sommige dingen die volstrekt onlogisch en niet eerlijk zijn aan de kant kunnen zetten. Zoiets valt niet altijd mee en afgelopen week hadden wij het erover of het met de leeftijd te maken zou kunnen hebben. Nou nee, jong of oud of middel, veel mensen zijn een beetje stuurloos in het nu. Ik heb zelf wel het gigantische geluk van veel lieve mensen om mij heen en die gelukkig ook logisch en menselijk kunnen nadenken. Ik geef eerlijk toe dat de dood van een van mijn beste vriendinnen er ook even ingehakt heeft. Ik bracht na veertien dagen een bezoekje aan haar huis en zoiets kun je beter laten. Al haar spullen op de grond en dan zie je een boek, samen nog gekocht, wat ligt te zwerven. Een kaart, een beeldje, kleding en alle spullen waarmee zij blij was. En niemand wil ze hebben want ze waren van haar… Zo op haar zolder kwam bij mij weer het besef boven dat spullen gebruiksvoorwerpen zijn en dat je echte ik, bij leven, de persoon is wie jij bent en wat jij doet en alle herinneringen waar jij je leven mee vult. Ik kan het niet goed uitleggen, het was voor mij wederom de bevestiging dat mensen en liefde om je heen zoveel meer van waarde zijn dan spullen. Ik zei nog tegen een vriendin dat ik het zat begin te worden om te leven in een wereld waarin alles draait om leugens, haat, cijfertjes enzovoorts. Er is onderhand niets menselijks meer te vinden. Ja ja, ik zag de zon opgaan van de week, heel erg mooi en ik lach heel wat af en ja ik kom leuke en warme mensen tegen en toch voelt het af en toe zo. Gelukkig heb ik een te hoog hoppa weer gaan weer verder gehalte in mij… Ook hilarische toestanden op mijn werk en ik ben geen nummer en zo ga je niet met mensen om en dus hoppa op zoek naar een andere baan. Gesteund door mijn gehele achterban en klanten en dan vragen ze je na excuses of je alsjeblieft nog een maand wilt blijven. Geen haar op mijn hoofd, al zou ik er duizenden euro’s voor krijgen, mijn principe is dat je bewust zo niet met mensen omgaat. Leer ervan voor een volgende keer… en deze vrouw gaat vrolijk een nieuwe hobby zoeken die werken heet. Je hebt recht op een uitkering en bla die bla die bla. Nee die zijn voor mensen die echt niet kunnen werken en dus eerst op eigen kracht een nieuwe leuke baan zien te vinden. Ja maar je hebt ervoor betaald… ja en… andere tijd en we leven nu. Het nu is keihard en dus keihard en positief en met humor zoeken naar iets anders leuks. Ik loop bewust voor op de afbraak van onze verzorgingsstaat…

Ga maar weer schrijven… een advies naar mij toe en soms moet je advies niet in de wind laten hangen. Tegen zoveel onzinnigheid in de wereld is niet tegenop te schrijven was nog een grapje terug van mij… Na het overlijden van een van mijn vriendinnen even in een verdrietig niet schrijf dipje terecht gekomen. Dit jaar gaat bij mij privé echt de boeken in als het jaar van afscheid nemen, eigenlijk van te veel afscheid nemen en waar te voor staat… De humor is dan wel dat dit jaar ook de boeken in gaat als het jaar van een te veel aan welkom in Nederland en andere landen. Als vrolijkheidstherapie even naar het museum geweest om de tentoonstelling van de kunstenaar Joan Miró te bekijken. Heel veel ogen op de kunstwerken en het deed mij denken aan een ketting die ik van een vriendin kreeg met een afbeelding van het boze oog. Het kwaad weren door deze ketting op te hangen, aldus mijn vriendin. De realiteit van dromen en er was een schilderij waar ik even voor ben gaan zitten. Le Gant Blanc, de witte handschoen. Ik droomde eigenlijk niets, ik was gewoon even weg uit de realiteit en even verdwenen in het schilderij of zoiets. Ik was ook even in het kinderatelier en ik vond dat een paar kinderen beter werk hadden gemaakt dan wat werken van Miró en pret. Zonder gids en zonder koptelefoon op en gewoon lopen en zelf nadenken en dromen over wat je ziet. Beneden stonden wat boeken in de vitrines en lag er wat werk van Sigmund Freud en een mooi gedicht over de wereld is vol met vijanden en er is geen veilige plaats, interessant leesvoer. De werken van Jennifer Tee waren bijzonder en dan vooral de aardbollen, jammer dat mijn passer nog thuis lag want ik kreeg de neiging om de afstanden te gaan nameten. Heerlijk zo’n museum om even in weg te dromen en in bij te komen. Nu buiten het museum de realiteit weer onder ogen gaan zien en de draad weer gaan oppakken. Ik heb de slingers in de kerstboom al opgehangen, nu de slingers in mijn eigen leven weer laten glinsteren.  

Onze minister-president sprak over oorlog namens het hele kabinet. Ik zit niet in het kabinet en dus is mijn blog nu nog een gewoon blog en geen oorlogsblog. Poeh, ik zat er best een beetje mee de afgelopen dagen want moet je dan anders gaan schrijven in oorlogstijd? Het beste is altijd om gewoon jezelf te blijven en het dus had het niet zoveel uitgemaakt. Oorlog is nergens goed voor en Lao Tzu dacht er destijds ook al het zijne van. “Bij de slachting van mensen, mogen wij wenen van verdriet en bij het behalen van een overwinning mogen wij rouwdiensten houden.“ Oorlog is zo niet leuk. Geld, geloof, macht en te groot eigenbelang zijn in mijn ogen de de dingen die oorlogen veroorzaken. Ik kwam gisteren langs een huis waar de Franse vlag halfstok hing en zoiets zet je dan weer even bewust met de benen op de grond. Ik dacht ook nog even dat zij misschien geen Facebook profiel hadden en even een lach. En hoezeer het gewone leven toch doorgaat, er heeft bij heel veel mensen een verandering plaats gevonden. De vrijheid brokkelt langzaam aan wat meer af, dat gevoel. Een nadeel of een voordeel van het internet, je spreekt meer mensen en dus hoor je ook meer verhalen vanuit andere plaatsen of landen. Ik begrijp wel heel goed dat veel mensen het nieuws amper meer volgen en lekker hun eigen ding doen, als je er gevoelig voor bent dan ga je ook niet vrolijk van het nieuws worden, zeker. Gelukkig zit er op alles een aan en een uit knop. Het blijft nog steeds bijzonder jammer dat niemand nog eens een uit knop heeft bedacht voor mensen die onschuldige mensen doden. Mag de oorlog uit? En mag het licht aan?

Een vriendin belde mij gisteren op en zij was ondertussen aan het strijken, vrouw en twee dingen tegelijk kunnen en pret. “Jij bent goed bezig, nog een persoon die wat kreukels gladstrijkt, als iedereen in de wereld gaat strijken…” En lachen vanaf de andere kant en de kreuk, of spreuk van de dag was gemaakt. Laten we met zijn allen de kreukels gladstrijken of verminderen en alles verloopt weer gladjes. Zij had nog een kaartje voor een concert over voor mij en of ik mee wilde gaan. Nee en niet omdat ik bang ben voor rottigheid, de muziekband is niet mijn band en op de een of de andere manier staat mijn hoofd niet naar dansen en meezingen. Het zijn ook weer geen kreukels in mijn hoofd, meer een gevoel van behoefte aan iets anders. Het aanbod om mij mee te nemen was wel lief. En er was breaking news gisteren want in de ochtend brak toch echt de zon even door de wolken heen hier. Ik schrijf het toch maar even op, leuk voor later als de weermannen zoiets lezen in 3056. In het jaar 3056 zullen mensen zich ook ongetwijfeld afvragen na het lezen van wat geschiedenis en mijn blog, wanneer de oorlog begon. Ik zal proberen een paar van jullie vragen in het jaar 3056 op te lossen… Nou volgens onze regeringsleider is ons land nu in oorlog met een groep mensen die wij nu in 2015 terroristen noemen of barbaren en deze mensen plegen aanslagen in Europa. Ons land valt binnen Europa en ons land doet ook een kleine bijdrage aan de bestrijding van deze terroristen en daarom zijn wij in oorlog met deze terroristen. Sorry mensen in 3056, ik kan het niet simpeler uitleggen. De aanslagen zijn trouwens over de gehele wereld al een tijdje aan de gang. Ik denk dat jullie ook in de geschiedenisboeken iets lezen over open landen binnen grenzen in Europa en dan misschien de aanname zullen doen dat zoiets raar was in 2015. Jullie hebben gelijk hoor, grensposten komen nu weer wat terug en ik vind het zelf ook raar dat de landen binnen grenzen niet bewaakt worden. Jullie lezen ook vast iets over de volksverhuizing van de ik ga op reis mensen en dat zij ook zonder paspoorten welkom zijn en jullie doen dan misschien de aanname dat zoiets wel erg raar was in 2015. Jullie hebben wederom gelijk hoor, ik vind het in het nu ook erg raar. Gelukkig zijn de meeste mensen nog steeds bewust van dat vrede heel erg belangrijk is en zoiets geeft hoop in deze oorlog. Hoop dat mensen elkaar zullen blijven vinden en er het beste van willen maken op deze aardbol voor zichzelf en voor hun kinderen. Zoiets wat jullie tijdens het lezen van de geschiedenis nu ook doen in 3056…

De dag na de begrafenis vooral een beetje bijgeslapen en nog wat gewerkt, alles loopt door. En ik weet niet of het aan mij ligt maar ik heb de afgelopen dagen toch ook wel pret om mijn eigen nieuwe sprookje van Joris en de cameraman. Hij toont zo lief deze verslaggever en wat hebben hij en anderen en de cameramannen mij al laten lachen door tekst en niet tekst halen en verwijzingen naar beelden die niet komen. Prachtige journalistiek vanuit Frankrijk en België, zeker. Joris en de draak is een ander sprookje en er zijn zo in het nu heel wat draken om te verslaan, ook zeker. Ik was gisteren nog even aan het filosoferen over de begrafenissen in het nu. Is het eigenlijk niet erg ouderwets dat samenkomen en elkaar troosten? Ik vroeg mij af hoe de begrafenissen van de toekomst eruit zullen zien. Alleen wat naaste familie en verder robots en alles geautomatiseerd? De rest kan thuis via een livestream meekijken? Je hoeft geen vrije dag meer van je werk te nemen want onder werktijd zet je de livestream open en zo doorwerken en met een schuin oog de begrafenis volgen. Op scholen kunnen lessen even worden onderbroken om zo via de livestream 3D de uitvaart van een klasgenootje mee te maken en later afgesloten met een chatgesprek via de iPad. De emotiebril die alle leerlingen dragen geeft aan als er een kink in het verwerkingsproces zit en dan komt de emotie docent voor een live chat op de iPad. En als dat niet helpt gaat men voor even terug naar het ouderwetse communiceren. Ik zie het allemaal al voor mij… Nog even en we zitten allemaal binnen in ons huis. Dat de angst er bij veel mensen goed inzit is om mij heen goed te merken. Ik had het gisteren nog met iemand over dat we te weinig lezen over dingen die wel goed gaan. Er komt nergens te staan dat ik u vandaag goed heb geholpen en nergens staat dat ik iemand heb geholpen met oversteken en dat wij allemaal blij waren. En het zou toch mooi zijn als we na deze regen en storm kunnen lezen als de zon voor een tel weer doorbreekt? Breaking news, de zon is even te zien in november…

Imagine all the people, een mooi nummer als je droomt van vrede en terecht overal ten gehore gebracht zo in het nu. Dromen mag, zeker, zolang je de realiteit niet uit het oog verliest. En over verliezen gesproken, gisteren was het voor mij de dag van de begrafenis van een van mijn beste vriendinnen. Ik had op zondag zelf een bloemstukje zitten maken, veel meer kun je voor een overleden vriendin niet doen. En voor de toekomst de lessen meenemen die ik in haar treincoupé heb mogen leren. Zij is helaas te vroeg uitgestapt en ik moet door. Op reis en op mijn reis door het leven komen er ook steeds mensen in mijn treincoupé en sommige blijven en anderen stappen levend na een periode weer uit. Helaas net zoals mijn overleden vriendin zijn er ook mensen die wel in leven hadden mogen blijven van mij, niet meer in mijn treincoupé. En zo leer ik van alle mensen iets in mijn eigen treincoupé des levens, zeker. De begrafenis was mooi en ik voelde zelf niet de behoefte om een zegje te doen, alles tussen ons was al besproken als we samen in onze trein zaten. Haar plekje is er nu een van in een stiltecoupé. Wel andere mooie toespraken en een mooi samenzijn en zoals zij het graag wilde. Hartverscheurend om het verdriet te zien, te horen en te voelen van alle mensen voor wie zij een zitplaats had in haar treincoupé. De een mocht iets dichterbij haar zitten en de ander zat iets verder weg. Heel af en toe gooide zij iemand uit haar treincoupé en daar had je het dan zelf naar gemaakt in haar ogen. Ik zag zelf op de begrafenis weer mensen die vroeger in mijn treincoupé zaten en toch leuk om hen weer te zien. Of ze ooit weer op mijn rails komen, de toekomst zal het leren. Na het vertrek van mijn goede vriend bij mij thuis bleef de stilte over. Het was even stil en mijn treincoupé was voor even leeg, op mijn om eten jankende huisdier na dan. Ik voelde mij leeg en heel erg eenzaam. Een ding heb ik van mijn vriendin meegekregen, zorg dat je treincoupé nooit lang leeg blijft, sluit je niet alleen op in je eigen treincoupé. En zo vervolg ik mijn reis, bewust van alle mooie mensen die nu vaak in mijn eigen treincoupé zitten en bewust van alle nieuwe mensen die nog zullen opduiken.

Iemand die zo diep in je hart zit kun je door de dood niet verliezen. Dag lieve Anneke, voor altijd in mijn hart en het was erg gezellig samen in onze trein.

Wanneer twee rivieren één worden

en later weer zelfstandig verder gaan,

blijft er altijd een beetje water

van de één in de ander staan.

Een mooie tekst bij de rouwadvertentie van mijn vriendin. Met de gebeurtenissen op deze wereld en in Frankrijk misschien ook een mooie tekst. Als heel veel mensen samen in vrede op deze wereld willen leven in een grote rivier en er komen kleine riviertje bij die met geweld willen leven dan is mijn grootste hoop dat er altijd een beetje water van de grote rivier in de kleine riviertjes terecht zal komen. 

Gelukkig schrijven en spreken andere mensen gewoon door en ik kan zo nog een beetje lachen om de dingen. Stiekem met je gedanst kwam ook even in mijn hoofd op. Wie gaan de dans wel en niet ontspringen? In Nederland hebben we het over lekken en het grootste lek nu in mijn ogen zijn de binnen en buitengrenzen. In Den Haag weten ze wel wat humor is, de humor stond zelfs op straat gisteren. Eerst ik ga op reis mensen die ontevreden waren en later Nederlanders die ontevreden waren. Volgens mij mooi opgelost voor iedereen want ontevreden ik ga op reis mensen vertrokken tevreden naar elders of naar binnen en de Nederlanders vertrokken tevreden naar huis. Laat wat letters van een woord weg en je hebt zomaar het woord vrede. Mijn vriendin lag er gisteren ook tevreden of eigenlijk vredig bij in haar kist. Ik was toch maar even gaan kijken en het was goed om verdriet daar met elkaar te delen en wat leuke verhalen op te halen. En janken natuurlijk, tranen met tuiten en alleen een bloemstuk ophalen samen bracht ons alweer in tranen in de auto. Tranen thuis en armen om elkaar heen en dan weer lachen. Ik ben wel blij dat ik kan huilen want dan ben ik tenminste geen emotieloos mens en gelukkig blijft alles in het hoofd helder dus die mist van tranen is even niet anders. Andere vriendin ligt nu op de intensive care en haar toestand is stabiel en het liefste zou ik daar ook heengaan van het weekend maar is niet verstandig. Mijn hoofd zou anders mistig gaan worden… de balans in evenwicht houden. Afijn, soms bestaat het leven even uit minder leuke dingen, bewust van. Gisteren ook even bij het water gezeten en naar de mooie wolken gekeken en daar geniet ik dan weer van. En zo hobbel je de week door en heel tevreden met alle lieve mensen om mij heen.