Ik viel gisterenavond in een programma over de thuiszorg en dat mensen, ik herhaal bewust het woord mensen, gewoon op een veiling terecht komen voor huishoudelijke hulp. Er zit nog net niet iemand met een hamer die slaat bij de goedkoopste aanbieder van zorg. Ik herkende veel dingen in het programma in het kader van bewust geworden van. De thuiszorg is inderdaad een oorlogsveld in veel gemeenten. En wat het zo triest maakt is dat bijna alle mensen in de zorg met hun hart en met liefde de mensen verzorgen tegen een laag salaris. Ik verneem ook om mij heen dat na de herverdeling van de zorg wat werkneemsters zijn overgeplaatst naar andere gemeenten en dus een veel langere reistijd hebben. Ik hoor soms hilarische afstanden die hulpen moeten afleggen, ach beter nog een baan dan geen baan. Nog een verhaal van een flex huishoudelijke hulp wiens laatste contract binnenkort afloopt en ja, zorgen over hoe zij alleen met twee kinderen dan weer verder moet. Ik vernam ook vanuit het veld een opmerkelijk iets over de tegenwoordig zelfsturende teams. Een huishoudelijke hulp is dan naast haar gewone huishoudelijke werk gepromoveerd tot teamleidster en heeft zo’n vijf andere huishoudelijke hulpen onder zich. Een telefoon van de zaak en de cliënten en de hulpen kunnen haar bellen en het zelf onderling oplossen als er iets is of verschoven moet worden. Het voordeel is dat mensen met praktijkervaring de dingen beter kunnen oplossen dan iemand op afstand op kantoor, zeker. Nee het gaat er mij om dat de huishoudelijke hulp met als extra functie teamleidster een paar uurtjes extra mag schrijven. En als je dan bedenkt dat de salarissen in de huishoudelijke zorg om te huilen zijn dan heb je een verantwoordelijke functie voor een paar tientjes per week extra, ach beter een baan dan geen baan. Het doel van de veranderingen in de zorg is natuurlijk dat mensen weer meer voor elkaar gaan zorgen op huishoudelijk gebied. En met de werkeloosheid in het kader van oud is fout en voor u tien anderen gaat het echt de goede kant op. Kinderen zonder baan of met een 20 uurtjes in de week baan hebben alle tijd om de zorg weer wat op te schalen aan hun ouders… Ouders met kinderen die in staat zijn om wat voor hun ouders te zorgen nemen de hamer op en laten hun ouders niet op een veiling terecht komen. En mensen die niemand hebben om de hamer op te nemen krijgen natuurlijk voldoende en goede zorg op maat, lijkt mij logisch, als mens.

Verhuispret gisteren… Ik wilde graag mijn bed meenemen en van het twee persoons-bed van een deel een bankje maken, allemaal al uitgedacht. En twee lieve vrienden met een grote beamer konden gisteren mijn bed helpen verhuizen en dus blij blij blij. Ik heb nog een maand en ik ben van de vooruit werken oplage uit de vorige eeuw. Het was een heel gedoe en het eerste gewonde oog was al een feit nog voor het eerste bed bij de auto was, auw. Bij de auto lekker even op het bed gaan liggen op de stoep en pret. Toch best raar, de gemeente uit en de provincie uit. Mijn nieuwe gemeente is Fair Trade en ik ga dus misschien wel een Fair Trade oormerk krijgen? Na twee keer rijden en na passen en meten door trapgaten stond alles dan toch boven op mijn nieuwe ruime zolderwoning. Twee hoog en nog dichter bij de sterren en een raam om onder de sterren te te slapen en uit te hangen. De overbuurman in mijn nieuwe straat stond al te kijken daar en in de avond thuis kreeg ik al een chat uit mijn huidige dorp of het waar was dat ik ging verhuizen, geen advertentie in een krant kan tegen de dorps tammie tammie op, heerlijk. Mijn verhuizing is nu al een groot feest en ik kan zeggen dat ik er zelf wel pret in heb allemaal. Volgens goede vrienden is een dorp te klein voor mij en daar hebben ze wel een beetje gelijk in. Joh het is weer voor een tijdje, ik ben de nieuwe flex woner in het nu vanwege de flex contracten in het nu. Flex is zoooo in het nu, flex meebewegen hoppa. “En waar ga je nu nog een maand op slapen?” O ja, op de grond en op een matrasje voor een maand , zo begon ik ook in deze woning en niets mis mee. Echte oorlogsslachtoffers zouden wat graag op een matrasje in veilig gebied op de grond slapen met een dak boven hun hoofd, bewust van. Gisteravond weer lekker uit geweest en gedanst tot diep in de nacht tot ik niet meer op mijn benen kon staan. Ja met mij komt en gaat het wel goed vertelde ik gisteren nog aan iemand.

Ik had het gisteren met oma even over de herdenking van de Februaristaking en over het hoge op leeftijdsgehalte daar. Wanneer je verhalen kent van de oorlog van destijds en familieleden nog in leven hebt van deze oorlog of familieleden te herdenken hebt of bekenden dan is het logisch dat je er stond. En ook wanneer je interesse hebt in de geschiedenis van ons land en mogelijke overeenkomsten denkt te zien met de situatie in het nu of je gewoon verwant voelde met de helden van toen. Ik probeer met de meeste dingen te leven in het nu. Ik kan mij verplaatsen in de oorlogsverhalen maar ik was er niet bij. Ik ben geïnteresseerd in de oorlogen en ik ken de geschiedenis en de verhalen maar mag ik alsjeblieft ook bewust leven in het nu en verder? Ieder zijn meug toch? Of in het nu ieder zijn zeug, in het nu staan er mensen met varkenskoppen mutsen op te demonstreren en andere mensen daar weer tegen. Je suis dit en je suis dat en op mijn eigen levens netvlies staan hele andere dingen om te herdenken. Er komen nu oorlogslachtoffers ons land binnen en ik zit af en toe al in oorlog drie hoor… De jongeren in het nu zijn volgens mij met hele andere dingen bezig om te overleven en pillen horen daar ook bij. Ik moest aan pillen denken bij het beluisteren van een van mijn favoriete nummers in het nu van Mike Posner met I Took A Pill In Ibiza. De meeste van mijn vriendinnen begeleiden het pil gebruik van hun kinderen allemaal zo goed als mogelijk. En voor alles geldt, het is te koop en dus er zo goed mogelijk mee dealen ehhh omgaan dan maar. “Joh, je was er wel erg ziek van hè?” “Ja mam, viel niet echt lekker.” “En dus zoon lief?” “Ik doe deze pil niet meer mam.” En door voorlichting en bespreekbaar maken komt er altijd wel een moment dat ze er klaar mee zijn en andere prioriteiten gaan zien. Het druist misschien lijnrecht in tegen alle opvoedingsboekjes en regels en toch doen veel ouders het op hun eigen manier. Liever kinderen vanaf rond de zestien jaar thuis met wat drank op begeleiden en drank bespreekbaar maken dan ze met achttien jaar in coma te moeten ophalen op hun vakantieadres. Jointjes proberen hoort daar ook bij. Bespreekbaar maken en hopen dat ze iets van de opvoedkundige tips meekrijgen is zoooo in het nu. En zolang de terugroepacties van etenswaren en auto’s enzovoorts nog overheersen en suiker in de ban moet, waar hebben we het over… Er komt een dag in dit land dat je synthetisch drugsafval gewoon bij het KCA depot bij de gemeente gratis mag inleveren en pret, beter voor het milieu. Het zou zomaar in een verkiezingsprogramma kunnen staan…

Ik was vandaag bij oma om even een bloemetje te brengen en koffie te drinken en de oudere mensen zijn heel erg goed op de hoogte van wat er gaande is in ons land. Oma’s grootste zorg was hoe ze bij het stemlokaal kan komen op 6 april bij het raadgevende referendum. Oma wist ook al te vertellen dat er bij haar niet zoveel stemlokalen in de planning zitten en pret. Geen zorgen oma, ik ga die dag wat mensen rijden die willen stemmen, zo draagt iedereen zijn steentje bij. En of mensen nou voor of tegen gaan stemmen, het gaat erom dat zij kunnen gaan stemmen. Wie had ooit gedacht dat het referendum zoveel zou losmaken in ons land en buiten Nederland. Er zijn subsidiepotjes en zelfs voor en tegen campagnes, hilarisch allemaal. Buiten het referendum om is het nummer een gesprek nog steeds de ik ga op reis mensen. En bij gebrek aan daadkracht is nu het logische gevolg dat wat landen zelf de ik ga op reis mensen touwtjes in handen gaan nemen. Nederland zal de laatste wel zijn want het voorzitterschap van de EU zit in de weg… denk ik… Ik vernam de afgelopen week een mooi verhaal in een dorp van hoe moeilijk het is voor kinderen om begrip te hebben voor een getraumatiseerd kind uit een oorlogsland. Wederom voor mij een gedachte dat kleinschalige opvang beter is en in een klein dorp beter gezin voor gezin kan instromen en de gemeenschap zo alle hulp kan bieden en dan pas een volgend gezin kan opnemen. Als een kind vanuit oorlogsgebied altijd heeft moeten vechten om eten en het eten met zijn lichaam heeft moeten beschermen dan is het erg moeilijk om zoiets eruit te krijgen. Een mooi gesprek en het toonde aan hoe opvang wel een succes kan worden, al weet je nooit wat een kind op latere leeftijd nog van het trauma gaat overhouden. Het is allemaal moeilijk en moeilijk en ik denk dat door de grote aantallen van nu de kwaliteit van inburgeren in gevaar komt. En ik vind het erg triest dat mensen die echt gevlucht zijn vanuit oorlog ondersneeuwen bij de mensen die vanuit economische redenen naar hier komen. Bijna iedereen die ik zelf spreek vraagt om rust, even geen vluchtelingen meer en zeker geen economische vluchtelingen. Ik hoor dat er alweer heel erg veel mensen klaar staan om naar Europa te komen en niet alleen via Griekenland, een stroom zonder einde. Deze stroom gaat Europa veranderen en Nederland veranderen, bewust van. En dan zijn er nog alle mensen in Nederland zelf die hulp nodig hebben en laat ik het bestaan van de Voedselbanken in eigen land niet vergeten. Tja oma, de wereld staat op zijn kop en dan nog maar een bakkie troost nemen en wat gezelligheid maken.

Ik was gisteren weer een bij de bloemenwinkel en allemaal tulpen. Het viel mij op dat alle tulpen keurig per kleur in een bosje zaten en ik ging maar weer eens vragen waarom er geen gemengde blije kleuren stonden. De verkoopster kon het mij niet vertellen en wel wist zij te vertellen dat zij wel eens gemengde kleurenbossen hadden en dat die heel goed gingen in de verkoop… Er is dus markt voor en misschien een kleurenmachine robotsorteerder inhuren? Afijn, geen tulpen gekocht, wel nieuwe roosjes voor bij het graf van mijn overleden vriendin, zij is bijna jarig en daar horen nieuwe bloemen bij. En nog een bosje gekocht voor op een visite en iedereen weer blij. Je hebt het er druk mee zo en ik heb het ook druk met het opruimen van mijn spullen. Ik had al niet veel maar toch meer dan nodig… Het streven is om een bed, een bureau met stoel en een luie stoel en over te houden. En een computer, radio met cd, dvd en televisie. Eigenlijk zouden een bureau met stoel en bed al volstaan om te schrijven samen met een koffiezetter en zucht. Ik ben bijna al mijn boeken nu kwijt en er zijn heel wat mensen blij van geworden. De filosofie, wetenschap en wat lekkere leesboeken zijn gebleven. Ik zou het liefst alles gratis weggeven maar in deze wereld leven we met geld en dus voor wat dingen toch iets gevraagd. Mijn kleding bestaat straks nog uit een klein beetje en genoeg voor de komende jaren. En dan blijft de goedbedoelde troep over, dingen om het huis gezellig te maken, zucht. De spullen waar ik emotionele waarde aan hecht blijven en de rest mag naar de kringloopwinkel. Er is een ding waar ik niet echt lekker uitkom en dat zijn foto’s. Op wat foto’s na die belangrijk zijn, wat moet ik met de rest? De herinneringen zitten in mijn hoofd en ik leef nu en als ik er niet meer ben dan komen ze alsnog bij het vuilnis terecht? Bij twijfel niet weggooien, aldus vriendinnen, tja. De sieraden, gekregen van een ex liggen ook ergens in Maastricht te zwemmen, hoppa samen met een vriendin van een brug gekiept vroeger en pret. Ik was toen al van het wat dingen opruimen. Ik ga straks spullen overhouden die allemaal tezamen in een kleine bestelbus kunnen en ik vind het nog veel eigenlijk, zucht, in de verkeerde tijd en in het verkeerde land geboren en pret. Het verkopen van de spullen is best leuk of gratis weggeven en de leukste mensen komen weer op je pad. Huisdier en ik gaan straks weer ergens anders wonen… bewust van.

Een roze bloesemboom, huh het is toch pas februari? Ik hoor bij mij ook al wat vogeltjes fluiten en het in mei leggen alle vogels een ei kan misschien ook naar april verschoven worden? Het was wel een mooi gezicht die roze bloesemboom. Truitjes toch nog niet opbergen want er komt nog een beetje kou aan. Ik sprak het afgelopen weekend een oud collega en zij liet mij haar hand zien. Zij heeft artrose en dan verdwijnt het kraakbeen tussen de vingergewrichten en worden de vingers stijf. Gewricht tegen gewricht deed haar heel erg veel pijn. Ik ken heel erg veel mensen met artrose handen en zij weten soms niet waar ze het moeten zoeken van de pijn. Nu had mijn oud collega in een van haar vingers een kunststof gewricht gekregen en zij had nu geen pijn meer in haar vinger! En op zo’n moment zou ik de persoon die dit heeft uitgevonden wel kunnen omhelzen! Deze dingen zijn nu vooruitgang waar mensen echt iets aan hebben! Als we het nu ook nog even voor iedereen beschikbaar en betaalbaar kunnen gaan maken dan kunnen heel veel mensen eens zonder pijn door het leven huppelen! Ik word blij van zoiets en het geeft mensen misschien een beetje hoop voor een toekomst met minder of zonder pijn.

Ik was wat dingen aan het opruimen en ik zat zo bij het uitzoeken van wat dingen opeens met de kieslijst voor de verkiezing van de leden van de Tweede kamer der Staten-Generaal van 15 mei 2002 in mijn handen. Ik was waarschijnlijk onbewust toen al met de politiek bezig. Ik weet nog goed waarom ik hem toen bewaarde, lijst 15 met op nummer 1 Pim Fortuyn. Ik weet nog heel erg goed dat ik de dag na de moord op hem naar mijn werk toe ging en het was rustig op de weg. Ik kon niet plaatsen waarom maar gevoelsmatig was er voor mij toen een deuk in Nederland gekomen. Ik kwam op mijn werk en het was gelijk druk en het vreemde was dat niemand het erover had en alles gewoon doorging. Logisch gezien had het hele gebeuren toen een ontzettende indruk op mij gemaakt. Als en als en als hij er nu nog was geweest, ik kan daar zelf weinig mee. Het zijn wel gebeurtenissen die de geschiedenis van ons land anders hebben gemaakt. En nu 14 jaar later rent de dader alweer vrij rond, toch wel raar na een van de grootste politieke moorden. In het nu zitten we met een Geert die al jaren met strenge beveiliging in de rondte loopt en eigenlijk is er na Pim wat dat betreft nog weinig verandert. Het is nog steeds niet zo dat je alles kan en mag roepen in Nederland en andere landen. Het juk van de vorige oorlogen en het nooit meer hangt nog steeds als een zwaard boven onze hoofden. Als de dood dat er weer iemand zoals Hitler gaat opstaan… Je leest er nu ook weer veel over, links tegen rechts en iedereen heeft een mening. Een adempauze, ik hoor het in mijn omgeving en ik hoor het mijzelf ook af en toe zeggen. Ik hoorde het gisteren in Duitsland over de vluchtelingen, een adempauze zou wel even gewenst zijn. Gewoon dat alles even weer rustig zou zijn en dat mensen zich zouden kunnen bezinnen op wat te doen. Je kunt in je eigen leven wel even een pauze houden, ik doe het vaak en als je dan weer uit je pauze komt dan draai je weer mee in de ademloze wereld. Uitgeputte mensen op een ademloze wereld, bedacht ik nog even. Veel mensen zijn uitgeput, de aardbol is uitgeput, lekker bezig samen toch? Wie gaan de boel weer van zuivere zuurstof voorzien? O en die lijst, ik bewaar hem toch nog maar even.

Echt buikpijn van het lachen gisteren… Wij hadden de jaarlijkse Blokker reünie met het groepje van ons oude filiaal van vroeger. Fout is oud en de laatste van de groep nog werkzaam bij Blokker is nu ook ontslagen en proost…hoppa… Er is ondertussen een gigantische fout is oud groep zonder werk aan het ontstaan en wij vragen ons echt allemaal af waar wij van gaan leven met onze eventuele nieuwe banen van maximaal 20 uur in de week, want fout is oud en te duur en een risico op lichamelijke ineenstorting. Logisch gezien valt er weinigje te lachen en toch lachen wij ons eigenlijk van de stoel af in deze tijd. Het gaat ons vooral om de menselijkheid en dat er niet gekeken wordt naar wat iemand nog wel voor een bedrijf kan betekenen met omscholing. Van elkaar leren is zooooo… Het oude tuinpad van ons Blokker filiaal was zo leuk en eigenlijk gunnen de mensen met kinderen zoiets ook aan hun kinderen. Zich wel bewust van dat deze generatie zelf zijn eigen weg zal gaan uitstippelen maar je mag wel hopen dat zij nog iets van menselijkheid en pret in hun werk gaan krijgen. Onze oude chef zei nogmaals dat hij ons vroeger allemaal zoooo lief vond en wij waren een krengen. In de pauze filmpjes van onze chef maken en dan op video zetten en waar de plumeau in de winkel op de televisie te zien moest zijn daar draaide de gehele ochtend onze chef. Sekslijnen bellen en doorverbinden naar hem toe als hij bij de klantenservice stond met klanten en hij met zo’n hoofd stond. Hem laten omroepen in de winkel dat er een sleutelbos was gevonden van mevrouw A. Nus en vervolgens bij al het nieuwe personeel hetzelfde doen. Hem opsluiten in het computerhok en hem naar de opname studio’s van de televisie sturen om bloemen op te halen die er natuurlijk niet waren. En toch waren wij zoooo lief. Wij waren een geweldig team met gezelligheid humor en een geweldige omzet. De tijd dat een chef uit Amsterdam nog gewoon winkeldieven met big shopper en al de winkel uitsloeg en dat een geestelijke poppen terug kwam brengen die een vrouw gestolen had en bij de biecht door de biechtstoel viel… Je wist nog een beetje wie er in de winkel kwam en wie de winkeldieven waren, in het nu een hopeloze zaak. Het werk deed je met zijn allen en het kwam gewoon af zonder strenge planning. Er zijn geen statistieken van lachen tijdens het werk, alles draait om cijfers en ik denk toch dat een bedrijf met lachende mensen ook de cijfers omhoog kan duwen. Buikpijn van het lachen gisteren…

Ik was gisteren even naar het strand gegaan, heerlijk in de zon naar de zee zitten staren. Het hoofd leegmaken en toch kwamen er weer nieuwe bedenksels op. Ik zit hier in alle vrijheid bij de zee en zo’n 4000 kilometer verderop vecht iedereen tegen iedereen en is er geen vrijheid. Ik bedacht even dat het voor heel veel mensen wel eens goed zou zijn om eens aan de zee te gaan zitten, misschien gaan ze de dingen anders zien… De zee is nog niet gemanipuleerd en het strand bestaat uit zandkorreltjes, de natuur is ook nog enigszins echt, de zon is de zon en staat gelukkig te ver weg om ermee te rommelen en de dieren zijn meestal nog de dieren. Het was wel grappig dat er even een hond bij mij kwam en wij keken elkaar aan en ik kreeg een knuffel, een goed beest en het leek alsof wij elkaar begrepen. Ik zat te denken aan een folder van de afgelopen week met meloenen, druiven, en komkommers en ik vroeg mij af of ze echt waren of gemanipuleerd. Bloemen die niet ruiken zijn voor mij geen echte bloemen, dacht ik ook nog. Het leven is een grote illusie en hoe filtert je brein zoiets. Meestal heeft mijn intuïtie het wel goed en dingen die echt interessant zijn zoek je dan de feiten bij. Ik dacht aan de foto die een vriendin van ons nam en waarop wij geen rimpels hadden en aan een andere vriendin die alle foto’s bewerkt. Ik dacht aan de jongen bij de kassa die om mijn ID vroeg en dus twijfelde of ik 18 was. Zonder kleurspoeling, geen botox en met een beetje lipglans en oogtroep en iemand denkt dat ik rond de 18 jaar oud ben. Hoe komt hij erbij en pret… Het water in de kan heeft dezelfde kleur als glas. Zo is het altijd en de dingen zijn niet wat ze lijken en water is geen glas. En zo zit je dan te mijmeren aan de zee, genieten.

Ik zat gisteren even te denken aan de wet Vermogensbelasting, zeg maar onze hypotheekaftrek in het nu. Die wet is bijna net zo oud als het gisteren overleden bedrijf V&D. Mijn vriendin moest lachen toen ik er gisteren over begon om de hypotheekrenteaftrek af te bouwen. Volgens haar gaan mensen er niet blij van worden, tja je kunt ook wachten tot de huidige rente naar – 8% gaat en pret. Sssst de hypotheekaftrek mag je het niet over hebben, niet benoemen. Tja, V&D had misschien nog wel bestaan als er eerder veranderingen waren doorgevoerd. Iets benoemen en ik had gisteren pret met mijn vriendin over het generatieverschil met onze ouders. Het botst nogal eens en je hebt echt ouders die klagen over een tientje minder pensioen, zich volkomen onbewust van de tijd waarin hun kinderen nu leven. En als je dan zegt dat jij met het gezin zestien tientjes minder krijgt dan duurt het en duurt het voordat het tientje valt. Het is ook een leuke om te benoemen hoeveel jaar jij al werkt en nog moet werken en dan heel lief vragen hoelang zij al een beetje jeu-de-boulen, kaartjes leggen en boekjes lezen. En de wat heerlijk dat jullie naar de dokter mogen, naar het ziekenhuis mogen en alle zorg benutten en aangeboden krijgen en wij zo min mogelijk de zorg benutten onder andere vanwege het eigen risico is ook zooo leuk. Je kunt er de grootste pret om hebben en oude krakende wagens ga je niet meer veranderen, bewust van en zij ons ook niet trouwens. En als de rollator niet in de weg staat, gewoon proberen om samen door een deur te blijven gaan. Ik kreeg gisteren van een andere vriendin een mooie kaart met de tekst erop, het is niet belangrijk wat je hebt maar met wie je het kunt delen. En dan lees je vanmorgen dat trouwen in gemeenschap van goederen zo ouderwets is… wat nou delen… Ja, vriendinnen zijn belangrijk en vriendinnen delen vaak meer met elkaar dan met hun eigen man of vriend of… ouders.