De laatste dag van 2020 en wat een jaar. Het mag dan de laatste dag van het jaar zijn, alles gaat gewoon verder in 2021, bewust van… Nou ja, alles… open en weer dicht en open en voor altijd gesloten, zo’n jaar was het wel en zal het nog wel even blijven totdat het virus af is en gewoon een griep is geworden. Vroeger toen er nog niet zoveel mensen woonden in Nederland en er genoeg ruimte was overal gingen de mensen gewoon door met werken en leven tijdens een uitbraak van een ziekte en was alles open. De tijd waarin de mensen blij waren met een stuk snoep of een zelfgebreide pop. Vroeger toen de mensen gewoon om 22.00 naar bed toe gingen op oudejaarsavond en op nieuwjaarsdag elkaar de beste wensen gingen geven. We zullen het met zijn allen in het nu moeten doen met meer mensen in een klein Nederland. Ik wens iedereen in eigen land en waar dan ook ter wereld de beste wensen voor het nieuwe jaar 2021. En help elkaar en kijk naar elkaar om, gewoon omdat zoiets niet hoeft te veranderen, bewust van…

Wat een bijzondere dag weer vandaag zo net voor de kerst. Ik ging voor het eerst weer naar mijn moeder en ik kon voor de eerste keer zonder maanpak aan bij haar naar binnen. Het was gewoon vreemd om elkaar weer te zien in het echt en pret. En blij dat zij was om mij weer te zien. Pa komt ook snel weer hoor, alleen moet hij wel rustig aan doen. Zij begreep het en het was vooral de dankbaarheid die nu in de lucht hing omdat wij er allemaal nog zijn. We zijn werkelijk waar overstelpt met kaarten en plantjes en bloemen en ik had er twee voor haar met lichtjes erin meegenomen. Ik wil echt iedereen bedanken die in deze periode en het afgelopen jaar er voor mij waren en voor ons gezin. En het personeel in de zorg die de klus toch mooi hebben geklaard in 2020. En het is nog niet over, we zijn nog niet eens halverwege, denk ik zelf. Ja, het was een mooi moment vanmiddag. Het geeft andere mensen misschien ook weer een beetje hoop om iets positiefs te lezen. Ik denk ook aan de andere kinderen die ik heb ontmoet en gesproken bij mijn moeder bij de afdeling, ik heb geen idee of hun ouder nog in leven is, ik hoop het van wel. Nog een bijzonder moment, mijn vader liet zich ontvallen dat hij nu niet meer bang hoefde te zijn want hij had corona ontmoet. Ik herkende daarin de angst van alle ouderen die ik sprak het afgelopen jaar. Zij vertelden mij veel binnen te zitten en angstig aan tafel bij hun kinderen te gaan zitten met de kerst. Ja, er leven heel wat mensen in angst, de angst voor het onbekende. De maakbare wereld ligt aan duigen. Ik dacht vandaag ook aan het jonge personeel op de afdeling bij mijn moeder en aan de aardige jongeren in mijn lievelingssupermarkt. Ik hoop dat zij net als mijn ouders ook blijven strijden voor hun toekomst. Er zijn wijze mensen nodig om de jeugd een toekomst te gaan geven, bewust van… Ik heb natuurlijk bijna al het nieuws van het afgelopen jaar gevolgd tussendoor en het nieuws voor 2021 zou echt anders kunnen… Ik wil heel veel dingen gewoon niet meer lezen in 2021 en ik wil het woord zwabberbeleid ook niet meer horen en zien… Ik heb het afgelopen jaar zelfs een antwoord naar iemand gegeven dat ik mij dood zou schamen om voor zo’n afdeling te werken en dan moet je het bij mij wel heul bont maken en pret. En zo overpeins ik weer eens wat zo voor de kerst.

Het jaar 2020, een jaar voor mij van keuzes maken, ongelooflijke moeilijke keuzes maken omdat het soms niet anders kon. Het leven met de dag en later in het afgelopen jaar het leven met de halve dag omdat de dingen zo vaak veranderden. Met een moeder op de corona afdeling is het de keuze maken, ga ik naar haar toe en met het risico om corona op te lopen of ga ik niet. Wij waren ons als gezin bewust van het risico. Mijn vader was zich bewust van het risico en na bijna 55 jaar huwelijk begrepen wij ook dat hij wel naar zijn vrouw toe ging. En als ik dan thuis kom op zondagavond en mijn vader ziek aantref dan had ik hard weg kunnen lopen. Ik had geen andere keuze dan te blijven en dingen te gaan regelen en een oogje op hem te houden op afstand in huis. Ik moest zelf ook even binnen blijven omdat ik hem naar de GGD testraat had gereden met de auto en we NIET in eigen gemeente terecht konden voor een GGD test… Het zijn van die dingen die niet zouden mogen gebeuren op zo’n moment. Ik ben onderhand wel een corona praktijk deskundige kerstmuts geworden. Ik had niet de fut om veel te schrijven. Een ding telt dan nog, gaan mijn ouders het redden of niet? Mijn moeder was al een hoopje mens en heeft het gered. Heel bijzonder als je mijn blog van het afgelopen jaar terug leest en wat zij allemaal heeft gehad. Mijn vader heeft het ook gered schrijf ik nu heel voorzichtig. Ik heb mij binnen wel vermaakt op Playa mijn Zolder en het was wel fijn dat ik weer naar buiten mocht. Het was echt een afschuwelijk jaar voor ons gezin met veel dingen, bewust van. En niet alleen voor ons, voor heel veel mensen overal op de wereld. En zeker voor de mensen die dierbaren verloren, het gemis blijft. En natuurlijk, ik heb ook veel dingen wel kunnen doen het afgelopen jaar, al waren het niet de dingen die ik van te voren wilde doen in 2020. Het meest hartverwarmende waren de mensen om mij heen en mijn reismattie en we zijn toch binnen eigen land nog een paar keer er kort op uit geweest. Wat een raar jaar 2020.

Geen viering van Sinterklaas en veel ellende om mij heen helaas. De kerstboom bij mijn vriend wel alvast gezet, zo toch nog een beetje lichtjespret. Ik heb het boek van Rob de Nijs van iemand gehad en de nummers op de bijbehorende cd zijn zo mooi als wat. Geluk zit in kleine dingen voor mij en soms was ik de afgelopen weken verdrietig en soms blij. En zolang er nog evenwicht is daarin heeft het leven nog altijd zin. De situatie van mijn ouders is rot om aan te zien en ik help ze waarmee ik kan met een ding of tien. Ziekte en de dood horen bij het leven, hoe graag we allemaal ook zouden willen dat mensen voor altijd bleven. Af en toe een wandeling gemaakt en met vriendinnen onderweg bla die bla die bla gekwaakt. En door een goede endodontoloog is de pijn in mijn mond weg en best fijn weer zeg. De oorzaak bij de wortel aanpakken is bij veel dingen goed en er zijn gelukkig altijd mensen die weten hoe het wel moet. En voor de rest genieten van de sterren en de maan in de lucht en langs de zee lopen met harde wind en ik ben weer even weg uit de dagelijkse klucht. Een bijzonder raar jaar tot op heden, van grote hoogtepunten tot diep in het dal naar beneden. En voor de rest het beste van alles maken en genieten van de witte vorstkleur op de daken. Het woord van het jaar 2020 is voor mij knuffelcontact en wat hebben we een lol om het woord knuffelcontact gehad. Het meest nare woord vond ik nice het afgelopen jaar, een heul verveeld kort woordje terug op mijn heule verhaal… Ja van de week weer meer geschrijf van mij, hoort er tenslotte in 2020 ook bij…

Ik kijk in de schuur en zie daar mijn scooter staan en ik veeg met mijn mouw het stof van het zadel af. Wat stond ik altijd te schelden als ik mijn regenpak aan moest trekken in de vroege ochtend om op mijn scooter naar mijn werk te rijden. Ik ging mij dan altijd op het werk wat opknappen en dan gezellig een bakkie koffie halen en een praatje met mijn collega’s maken. Ik zou nu maar wat graag door regen en wind naar mijn werk toe rijden. Ik zie het hoofd van mijn vrouw door het schuurraam en ik sluip via de andere kant het huis weer binnen zonder haar te hoeven zien voor de zoveelste keer op deze dag. Ik ga mijn werkkamer weer binnen met pre-corona heimwee…

Ik zie na de zoveelste wandeling in het landschap in de verte een trein rijden. Ik denk terug aan het overvolle station in de ochtend en aan de leuke jongen die vaak tegelijk met mij aan kwam fietsen bij het station. Zal ik hem ooit nog zien? En waarom heb ik nou nooit eens een praatje met hem gemaakt? Het lijkt lang geleden dat ik naar mijn werk ging met de trein, heel erg lang geleden, pre-corona heimwee…

Ik loop hem alle avonden voorbij tijdens mijn wandeling na mijn werkdag van 9 uur lang  in mijn kantoor-unit in de tuin. De kroeg in het dorp oogt donker en stil. Ik herinner mij de avonden vorig jaar voor de kerst, de kroeg was toen vol met lichtjes en mensen en bier. Ik herinner mij dat ik de weg van kroeg naar huis blindelings kon lopen vorig jaar, pre-corona heimwee…

En ik dacht zelf na bovenstaande verhalen… Heeft iemand een vaccinatie voor alle mensen met pre-corona heimwee? Eerst testen niet perse noodzakelijk…

Volledig gemist want ik heb niets met het woord. Het blijkt de week van de mantelzorg te zijn. Er was post voor mij en in de envelop zat een mantelzorgkaart van iemand aan mij gericht met een persoonlijke boodschap erop met bewondering voor mijn mantelzorg. Ik heb een hekel aan het woord mantelzorg. Ik doe de dingen altijd vanuit mijn hart en omdat ik vind dat iemand het nodig heeft. Een vriendin zegt altijd zo mooi, wie moet anders doen? En zo is het maar net, soms is er gewoon niemand anders om te zorgen voor iemand die dit zelf niet meer kan. Afijn, het kaartje was een leuke verrassing, zeker. Ik was bij mijn moeder en zij vertelde dat hij weg was, het was mij volstrekt onduidelijk waar het over ging en na wat doorvragen van mij, zij bedoelde Trump en pret. Ik geloof het pas als jij hier weg bent en op een plekje bent waar je het naar je zin hebt en zo zie ik het daar ook mam, ik geloof het pas op 20 januari en pret. Ik was voor Kamala Harris maar zij deed niet echt mee voor de functie. Ja, het kijkt toch soms toch leuker als je voor iemand bent, net als in een voetbalwedstrijd. Ik was wel blij om eindelijk weer eens lachende mensen te zien met hun toespraken. Mensen met elkaar proberen te verbinden is altijd beter dan te handelen vanuit haat. Ik hoop dat het daar allemaal goed gaat komen overzee. Mijn moeder wil wel graag verhuizen en zij vindt het helemaal niets dat zij op haar kamer moet blijven. Het was wel leuk dat zij patat friet kreeg met iets erbij, een lichtpuntje op een dag, bewust van. Ik heb verder wat gefietst en even eropuit geweest met mijn reismattie. Waar gaan we nu wandelen? Ik kan geen wandeling meer zien onderhand en zucht en zo de neiging om mijn wandelschoenen uit het zolderraam te gooien… O ja, blij zijn met wat wel kan en dus hup naar Zandvoort. We hebben een wandelroute gelopen door de Amsterdamse Waterleidingsduinen. En ik heb nog aan een een paar damherten gevraagd of zij voor of tegen sterilisatie waren en ik geloof niet dat zij een petitie wilden opstarten, de meerderheid was voor en pret. Er was wel een petitie in de maak voor een donorcodicil, dan konden ze bijvoorbeeld aanvinken om hun gewei wel of niet ter beschikking te stellen aan de mensheid, aldus damhert Karel. Ik blijf het wel onnatuurlijk vinden dat de herten niet schrikken als wij eraan komen, hoort echt niet. Ik heb wel mooie foto’s kunnen maken omdat zij bleven staan.

Het was een leuke week en ook de week van met het gezonde verstand bij vriendinnen afspreken thuis of buiten. Ik spreek met vriendinnen af een op een. En bij klachten of anders dan anders voelen dan gaat het bakkie doen niet door, zo doen veel mensen het in mijn omgeving. En dan nog, je weet niet waar je corona kan oplopen, gewoon zoveel mogelijk doorgaan. Ze hebben nu de musea dicht gedaan en ik moet nu voor mijn mentale welzijn naar het tuincentrum. Ik heb lopen te genieten van alle schilderijen met kerst en winter afbeeldingen en sommige met lampjes erin. Er stonden ook nep schilderijen voor buiten of binnen van Hollandse Meesters, enig zeg. En met een andere vriendin weer eens bijgepraat en door het bos gelopen bij Landgoed Zonnestraal in Loosdrecht. Ik las de geschiedenis en dat het vroeger een sanatorium was voor tuberculose patiënten, een zonnestraal… Een prachtige omgeving daar, zeker. Iedereen in mijn omgeving is eigenlijk heel erg positief en maakt er het beste van. Er is wel banenverlies en ik kan echt huilen als ik dan hoor dat mensen na tientallen jaren trouwe inzet, een afscheidspraatje krijgen via een video call. Onpersoonlijker kunnen we het niet maken, denk ik dan. Er gebeuren ook goede dingen en er is hier in de gemeente nu ook een corona testlocatie in een bus. En er doen heel veel mensen ook goede dingen door om te kijken naar de mensen die het nodig hebben. Ik had mij laatst toch weer laten overhalen om dit jaar mee te gaan naar het nu echte laatste concert van Rob de Nijs en het concert is nu omgezet naar volgend jaar, later dus en pret. Ik vond het een van de mooiste televisie momenten sinds lange tijd, Rob bij het programma Op1 afgelopen vrijdag. Een heel erg mooi muzieknummer, Wat Als Later Nu is. Er is soms geen later meer en met dit besef vandaag even een bloemetje met een engeltje wezen brengen bij een leeftijdsgenootje van mij met kanker. Vandaag, op de sterfdag 5 jaar geleden van een van mijn vriendinnen. Ik hoorde het An al zeggen vanuit het hiernamaals, je kan beter bloemen naar een levende brengen dan ze op mijn graf neer te zetten en pret. Ik ben mij ook bewust geworden van hoe moeilijk het is om te zorgen dat corona niet het huis binnen komt bij iemand die erg ziek is en graag nog even langer wil leven. De hele omgeving moet oppassen, eigenlijk net als ik op bezoek bij mijn moeder op de corona afdeling. En zo gaan achter alle deurtjes verhalen schuil en maken mensen er het beste van.

Ik was vandaag even boodschappen aan het doen en het was veel drukker dan normaal. De mensen nemen meer mee, aldus de kassamedewerkster. En toen ik buiten kwam bij mijn auto rende er iemand hard langs mij heen en deze persoon had misschien ook meer meegenomen dan de bedoeling was? Ik dacht eerst nog, nou die kan hard rennen… De achtervolging op deze persoon werd werd ingezet en ik begreep later dat er een aanhouding was verricht, het zijn rare tijden. Het is ook onlogisch voor heul veul mensen dat de landen om ons heen steeds meer verbieden qua corona en dat hier heul veul nog wel mag. Ja en dan is het ook legaal om naar een museum te gaan volgens de routekaart. Ik was gisteren met mijn reismattie nog even naar het Singer Museum in Laren geweest. We waren er daar zo klaar mee en pret. Er stond een boom in Laren dorp met prachtige herfstkleuren en deze was mooier dan alles in het museum bij elkaar en pret. Ik vond alleen de schilderijen van Ferdinand Hart Nibbrig mooi en waarom denk ik bij Nibbrig nou weer aan Nibb it chips? Het schilderij Gezicht op het dorp Zoutelande was de mooiste. We hebben nog een klein rondje door Laren gelopen. En richting huis nog een rondje door een tuincentrum gelopen en een mini nep kerstboomje met lampjes voor mijn vader of moeder meegenomen, kerstboom hamsteren voor ouderen en pret. Ik zie trouwens best wel veel mensen met het gezichtskapje onder hun neus lopen, heb ik iets gemist? Is de modetrend voor de winter om de neus vrij te laten? Het kan natuurlijk ook dat mensen het benauwend vinden. Ja ik bekijk het vanuit meerdere gezichtshoeken. Het zijn rare tijden en weer twee dagen om…

Ik ben de afgelopen week in ghost busters tenue als enige steeds bij mijn moeder geweest en het was af en toe best gezellig in de omkleedhal. Ik ben mij bewust geworden van hoe belangrijk het is voor mensen in hun kamer om dan toch even een uurtje per dag iemand te zien. Het was voor mij dan ook de hoogste tijd om even aan iets anders te gaan denken en om te ontspannen. Mijn reismattie wilde wel mee en wat kozen wij uit om even niet meer aan corona te denken? Besmet! Een tentoonstelling over epidemieën vroeger en nu in het Boerhaave Museum in Leiden en pret. Zo jammer om geen bakkie koffie meer te kunnen doen met Herman Boerhaave. Ik had hem graag willen vragen of hij ook iets meer lockdown had geadviseerd in het nu… Wij hadden onze koffie in de thermoskan mee in de auto en in de auto even gezellig een bakkie gedaan alvorens het doodstille en bijna verlaten museum binnen te gaan. Ik stond met mijn mondkapje op voor de kaart met alle eerdere epidemieën uitbraken wereldwijd en wat hebben wij als Nederland een mazzel gehad de afgelopen jaren zonder Ebola. Ja ik bekijk het vanuit de meest vreemde hoeken. Ik voelde ook wel iets van verbazing na de tentoonstelling, want hoe deden ze het vroeger? Vaststellen, quarantaine en isoleren en later een vaccin of met de ziekte leren leven met de hoop dat het verdween of beheersbaar werd. Het onbegrip en de angst waren er vroeger ook al. Er zijn wel verschillen met vroeger. In het nu zijn er meer mensen en zij zijn mondiger en we kunnen en hebben heul veul in Nederland zodat je het pas mist als het niet meer kan of het er niet meer is, dachten wij. Ik zag nergens in de tentoonstelling het woord afwachten en pret… Het was leerzaam en de rest van het museum was ook de moeite waard. Ik kom altijd weer op nieuwe ideeën in zo’n museum. En snel Leiden weer uit en op een parkeerterrein langs de snelweg nog even een bakkie koffie met een koek gedaan in de auto. Het was een sober uitje maar geheel in de trend van het nu.

Ik had het gisteren over dierenleed en er is nog meer in den lande… De natuur regelt zichzelf en ik noem het dus het dierenpark Oostvaardersplassen. Het lukt nog steeds niet om de dierenpopulatie in het park onder controle te houden en dus moeten er 150 konikpaarden het park uit als paardenvlees. En als ik het goed heb moeten er ook nog een aantal edelherten en heckrunderen op deze manier het park verlaten. Gaat het niet eens tijd worden om aan de dieren duidelijk te maken wat hun levensplan gaat worden? Dat je al kan zeggen tegen een paard, mocht je een kleine op de wereld zetten dan kost het jou je leven? Nee, er zijn geen tijgers hier die jou hier dan opeten, de mens roeit je dan uit. Zo’n paard kan dan altijd nog besluiten om bij de veearts een spiraaltje te vragen? Ja ik heb het erg met deze dieren te doen, bewust van. En ik heb het ook te doen met alle patiënten en het personeel in deze tijd. Ik was gisteren weer even een uurtje bij mijn moeder in maanpak. Ik had thuis een videoboodschap van mijn vader opgenomen voor haar. Ze vond het maar raar allemaal en dat zij tien dagen op haar kamer moest blijven na haar zoveelste negatieve test. Ja alles is raar maar er is een corona spook op de afdeling actief geweest en misschien zit het spook nog wel onder jouw bed. Nee, zo heb ik het maar niet gebracht… En dan mocht zij ook nog een uurtje korter slapen, wat een lijdensweg zeg. Ik had wel weer de grootste pret toen ik bij mijn vader thuis om een flesje of spuitbus met alcohol vroeg. Ik neem altijd gewoon een doekje met Jägermeister. Leuker kan ik het echt niet maken voor vandaag…