Veel ouderen worden er weer helemaal gek van… telefoontjes in het Engels. Praat Nederlands met mij… U kunt het beste gewoon ophangen aldus Ing en de oudere generatie heeft hier wat moeite mee, onbeleefd. Na weer zo’n telefoontje samen een andere strategie bedacht. En gelukkig ging de telefoon weer en op mijn advies klonk er toen uit de mond van de lieve oude dame, “FBI”. En aan de andere kant klonk een verschrikt “What?” en pret. Opnemen met Miss Marple of Jessica Fletcher kan ook en weer pret. Oudere mensen die oorlogen hebben overleefd bewust maken van de slechtheid in de wereld van 2015… Volgens mij is het iets van de week van het respect, nou ik heb geen respect voor mensen die dit soort telefoontjes plegen. En er was ook iets met de dag van de mantelzorgers. Ik heb zelf een hekel aan dit woord want ik ben nog ergens blijven hangen in dat het vanzelfsprekend is dat je iets voor een ander doet. Iets voor een ander doen en binnen je eigen vermogen. Van een lach tot een praatje en van een kaartje tot een arm om iemand heen. Ik ben zooooo niet meer van nu en pret. Het is ontzettend zwaar om voor iemand te zorgen die ziek is of zelfs gaat overlijden. Veel mensen zijn zich hier niet bewust van en als de ander dan komt de overlijden hebben veel mensen toch een soort van bevrijdingsgevoel. Ik aanschouw het bewust om mij heen bij mensen. Natuurlijk is er een groot gemis, ik zie vaak ook een soort nieuw gevoel van levensvreugde. Thuiszorg is heel erg belangrijk als ondersteuning voor iemand die voor een zieke levenspartner zorgt, bewust van. Ik sprak van de week nog met een vriendin over dat wij in een van de grootse omwentelingen in het nu zitten. En de vraag blijft nog steeds of de mensen deze uitdaging aankunnen of dat de aardbol de belasting van de mensen niet meer kan dragen? Het is een mooie tijd en waarin veel dingen uitkomen en goed en kwaad door mijn eigen ogen gezien nog nooit zo sterk tegenover elkaar hebben gestaan. Wat is wijsheid? Misschien gewoon net als de irritante telefoontjes, andere aanpak?

In verdrietige tijden is er toch ook humor en veel saamhorigheid en liefde voor elkaar, zeker. Je steunt elkaar in goed en in slechte tijden. Er kwam plotseling gisterenochtend ook bericht binnen over mijn andere vriendin met ALS. Er was even paniek daar want er leek zich een longontsteking bij haar te ontwikkelen. Aan de zuurstof en medicatie en moeite met zinnen formuleren en sputum weg hoesten en gisterenavond nog steeds geen verbetering en koorts. En dan zeg je tegen haar man om tegen haar te zeggen dat ze nog even bij ons moet blijven want twee vriendinnen in een week verliezen is een beetje te erg. Zij hebben humor en de grap werd overgebracht en met een andere vriendin ook toch weer een beetje pret hierover. Blijf eens leven allemaal… Beetje egoïstisch gedacht Ing… Echt spookachtig is dat de mobiel van mijn overleden vriendin nog in gebruik is bij de nabestaanden en dan zie je dus staan, is aan het typen… Een andere vriendin werd met deze mobiele telefoon gebeld en ook nog op haar verjaardag en zij kreeg ook de bibbers… En samen lach je er dan toch om, onze overleden vriendin had vast ook in een deuk gelegen. En de ik tel tot tien is ook weer terug van weggeweest voor alle mensen die het ongetwijfeld goed bedoelen maar als je nooit tijdens de ziekte van mijn vriendin er voor haar was en nu opeens wel alles wilt weten, ja dan noemen wij dit de ik tel tot tien, zucht en ik geef netjes antwoord houding. Een andere vriendin sprak over rouwtoeristen en pret. Ik zal even voor mijzelf spreken als ik schrijf dat ik mij er steeds meer bewust van aan het worden ben dat laatste wensen van overledenen soms echt te zwaar zijn voor nabestaanden. Ik zou bijna gaan zeggen, “joh, verzin zelf iets na mijn dood en doe waar jullie zin in hebben en zoek het uit.” En zo hobbel je de dag weer door en werk je gewoon door met soms een traan en soms met een lach en blijven typen natuurlijk…

En het leven gaat door vandaag, opstaan, aankleden en werken. De dingen waar wij samen over gefilosofeerd hadden. Met een verschil nu, geen samen meer, mijn lieve vriendin is gisteren overleden. Ik zat eind gisterenmiddag aan de waterkant en ik keek naar de overkant, zij was op hetzelfde moment bezig om naar haar eigen overkant te gaan. En dan in het begin van de avond het bericht van haar man en dat ons vriendinnetje is ingeslapen. Een tel eerder bericht van haar vriend, Anneke is niet meer onder ons. De twee mannen in haar leven die zielsveel van haar hielden. Aan de telefoon met vrienden en vriendinnen en dan? Het is beter voor haar dat ze er niet meer is nu, na de zeer lange lijdenswegen met kanker. Nee, het is helemaal niet goed dat zij er niet meer is, veels te jong om al te moeten sterven! Drie kinderen die geen mamma meer hebben en ouders die geen kind meer hebben en broers die geen zus meer hebben. F*ck you! We hebben gefeest de afgelopen twee jaren en ik heb haar ondersteund en verzorgd tot op bijna het laatste moment voor zover dit binnen mijn eigen vermogen lag. Als een klein liefdevol onderdeeltje van het geheel van alle andere mensen die haar met liefde omringden. We hebben pret gemaakt, heel erg veel pret en naar haar dood toe geleefd. Een ijzersterke vrouw die alles uit het leven nog wilde halen wat zich aandiende. En wat doe je dan alleen op zo’n avond dat zij er niet meer is. Ik heb Pitbull met Give Me Everything opgezet. Een van onze favoriete nummers op de dansvloer… er komt misschien geen morgen meer, doe het vanavond, bewust van. Happy ook zo’n nummer op de dansvloer en nee wij waren niet happy met de situatie, wel met er het beste van maken en dus dansen totdat de tent dicht ging. Leven. Happy met alle herinneringen aan haar en alle mooie momenten samen. Het gaat voor iedereen een f*uck week worden en daar doe je geen f*ck aan, bewust van… 

Those we love

don’t go away,

they walk beside us

every day…

Unseen, unheard

but always near,

still loved,

still misses

and very dear.

R.I.P. lieve Anneke

“Is alles wel goed met jou?” Er waren even geen nieuwe berichten om te lezen en dan gaan mensen zich zorgen maken. Ik had even tijd nodig voor wat andere dingen en voor mijzelf. En met veel verdriet schrijft het ook niet zo lekker. Mijn goede vriendin gaat hard achteruit en is bezig de regie te verliezen. Ik ging haar van de week wakker maken omdat er bezoek was en wat een f*ck leven waren mooie woorden om mee op te staan en toch samen weer wat pret. Zij slaapt alleen nog maar en is onsamenhangend door de morfine. Het is f*cking erg allemaal om haar zo te zien, zeker. En om dan nog maar niet te spreken over de mensen om haar heen. Praten, luisteren, tranen en verdriet delen met elkaar. Nog een week? Nog twee weken? Een paar weken? Elke keer als ik bij haar vertrek dan ben ik mij er bewust van dat het de laatste keer kan zijn dat wij elkaar zien. Een vriendin van mij die ook een van haar beste vriendinnen aan kanker heeft verloren wist altijd precies wanneer zij verkeersboetes had opgelopen, als zij terug ging naar huis met de auto. Heel herkenbaar zoiets… Niet goed te praten om te hard te rijden op een rustige weg, lucht wel op… oorzaak en gevolg. Machteloos staan wij er met zijn allen bij. Machteloos wat een raar woord eigenlijk en wat heb je op veel dingen eigenlijk geen invloed. Met een schuin oog het nieuws nog een beetje gelezen de afgelopen week en of het nou over de ik ga op reis mensen ging of over de cijfertjes, machteloosheid straalde er soms ook vanaf. In de ban van de verandering ging ook nog even door mijn hoofd heen en de Orks moeten alleen nog uit de klei en het veen getrokken worden of zoiets. Er waren gelukkig ook nog lachwekkende dingen de afgelopen week. Er gebeurde iets opvallends en dan tot hilariteit van mensen toch zelf even de vraag gaan stellen die iedereen zich afvroeg maar niet durfde te stellen. En dan krijg je nog antwoord ook, heerlijk. Het is een rare tijd nu om in te leven en ik verbaas mij over van alles, zeker. Misschien toch wijs om wat morfine te lenen van mijn vriendin, om de wereld onsamenhangend te zien en voor even dan…

Het gaat echt fantastisch in de wereld, denk ik zo af en toe met mijn roze bril op. Het niveau daalde vandaag tot een hilarisch dieptepunt want het ging over Sesamstraat. Voor alle lezers in het buitenland, een kinderprogramma…. En nee het ging nu eens niet over of er een pop zwart of wit of in kleuren moest blijven, nee lieve lezers, het ging over de verhuizing van dit kinderprogramma naar een andere zender. Jawel lieve lezers, waar een land druk mee bezig kan zijn. Griekse eilanden, hallo met jullie ik ga op reis mensen, Zweden ook hallo met jullie vraag om noodsteun. Sorry, Nederland heeft het even over Sesamstraat en is druk met de intocht van Sinterklaas en verder gaat het hier prima. Zelfs in het wekelijkse gesprek met onze minister-president vandaag kwam Sesamstraat even over tafel. Ik krijg met mijn roze bril op dan het gevoel dat alles wel meevalt in ons land en de rest van de wereld. En onze minister president was gasthoofdredacteur in een vrouwenblad en terwijl alle vrouwen eigenlijk een vraag hebben… Gebruikt onze politieke Diederik lippenstift? En zo ja, welke kleur en waar kunnen wij deze kopen en is er een eigen make-up lijn in de maak? Ja met lippenstift op en een roze bril op ziet de wereld er heel anders uit. Afgelopen week nog even een voetbalwedstrijd gekeken en als vrouw zit je een man dan te vertellen dat ze de verkeerde wedstrijd live brengen. Bij de samenvattingen deden er namelijk in een andere wedstrijd wel lekkere mannen mee. Laat mij een keer het voetbal verslaan voor de doelgroep vrouwen en hoge kijkcijfers, zeker. En de mooiste voorbereiding van een doelpunt liet de herhaling weg en dan kun je mij ook wegdragen. Voetbal is zo uit trouwens en rugby is zo in en bij rugby hebben ze douchemeisjes. Een beetje de Zeeuws Meisjes van vroeger en dan net even anders, niet zuinig met de shampoo of zoiets. Ja als we dan toch onzinnig bezig zijn in eigen land dan doe ik wel even mee, lekker begin zo van het weekend. De onzinnige woorden rollen zo mijn scherm op en pret. Ga allemaal vreedzaam pret maken in het weekend, geen zorgen, het gaat hier allemaal fantastisch in Sesam open u staat…

Verdriet delen samen in het bos. Je zoekt elkaar op met feestjes en je zoekt elkaar op om het verdriet te delen over een erg zieke vriendin. Ja, het was ook de week van de tranen van verdriet bij mij. Niet alleen over haar, ook over andere dingen. Huilen is niets mis mee en hoeft echt niet altijd in alle eenzaamheid. In het openbaar ziet het er niet uit, bewust van, rood hoofd, snotterneus en mascara die doorloopt… jammer dan. Sommige dingen in het leven zijn het huilen meer dan waard. Gelukkig waren er ook dingen om te lachen en van de gekregen wandelschoenen van mijn vriendin liet na 500 meter ook eerste zool los. De pret die je daar dan weer samen van hebt… Volgens een vriend is het ook niet de bedoeling om lang met schoenen te doen, consumptiemaatschappij en pret. De lijm in de schoenzolen droogt uit en vandaar losse zolen en beetje jammer want de schoenen zelf helemaal niets mis mee. Bij de geitjes in het bos ook pret en zielig dat ze in de modder staan, aldus iemand. Logisch gezien gaan zij zelf wel ergens anders staan als zij het niet leuk vinden, aldus Ing. Twee bokken gingen elkaar met de horens nog in de horens en ik sprak hen streng toe en dat er al genoeg oorlog in de wereld was en dat zij hier niet aan mee hoefden te doen. Iemand naast mij gaf mij gelijk en pret. In het bos kwamen er 2 lieveheersbeestjes op mij zitten en volgens mij zijn die beestjes tegen zinloos geweld. Ik sprak nog iemand die oude honden verzorgde van mensen die het door omstandigheden niet meer zelf konden, lief mens en lieve honden, zeker. Nog even tegen een oude hoge boom gestaan en of de boom ook iets vertelde vroeg mijn goede vriend. “Hij ziet grote stromen mensen richting West-Europa komen, heel erg veel mensen.” En dan lig je samen weer in een deuk. De boom vertelde ook nog dat Europa heel erg gaat veranderen door de komst van die grote stroom mensen. Ik kwam laatst een oude bekende tegen en zij wilde weten of ik nog steeds mijn blog schreef. Zij had haar hoofd bewust in het zand gestoken en keek geen nieuws meer omdat zij elke keer als zij wel haar hoofd uit het zand stak zij er niet blijer van werd. Ik kon erom lachen. Iedereen maakt zelf uit waar hij of zij blij van gaat worden en je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, even goede vriendinnen en wij hoeven elkaar geen brieven over respect te schrijven en pret. Logisch gezien is het nu weekend en dus mijn hoofd even in het zand steken. En ik weet vanuit de praktijk dat mijn hoofd er dan maandag logischerwijs wel weer uitkomt.

Het is weer weekend en eens kijken wat het weekend weer gaat brengen. Ik kan zeker gaan wandelen want ik heb nieuwe wandelschoenen. Mijn oude schoenen waren overleden en toevallig had een vriendin exact dezelfde schoenen nog in de kast staan. Ooit gekocht en amper gedragen omdat ze te klein waren. Wie de schoen past die trekt hem aan. Ik mocht er gratis mee weg wandelen en mijn dank was groot. Het met gesloten beurs komt weer helemaal terug en pret. Een paar stevige schoenen zijn niet weg voor mij want ik krijg een hoop voor mijn kiezen. Het leven bestaat niet altijd uit pret en zeker niet over een bed. Ik ben af en toe een soort van eenling partij in de 50+ sector en mijn slogan is, “Iets voelt niet goed bij u na een besluit, samen trappen wij ze eruit.” O nee, deze slogan was de afgekeurde versie en pret. “Samen kijken of het anders kan en genieten ervan.” Laatst nog bijna een deurverkoper die iemand had binnengelaten in een ouderencomplex van drie hoog naar beneden gekiept, in mijn dromen dan. Mag niet en toch kwam het even in mij op en pret. Een beetje ouderen een handtekening laten zetten met een mooi verhaal en wetende dat zij vaak te beleefd of te warrig zijn om nee te zeggen. Je mag je bewust schamen. Ik was ook van de week bij iemand die een bedbeugel nodig had, de sta op beugel. Contract voor de huur van de bedbeugel van 9 euro per week. De ouderen onderbuik vertelde dat het wel heel erg veel geld was en twijfels. Het geld niet over de bedbeugel kunnen gooien… Zo’n ding is al nieuw te koop vanaf 40 euro en tweedehands vanaf 20 euro. Laten maken kan ook door een handige Harry en zelfs ik kan nog wel een paar buizen ombuigen. Ik snap dat mensen denken dat ouderen geld hebben, is allang niet meer overal zo, bewust van. Ik snap dat mensen geld willen verdienen, ook bewust van. Is er ook iets van een middenweg hierin te vinden en dan iets met naar draagkracht? Sta op eerlijke bedrijven…kom je bed uit…al dan niet met beugel…wakker worden…2015… 

Ik vernam de afgelopen week een verhaal van iemand over wietolie. Iemand die ik ook ken en de zoveelste persoon met kanker en heel erg veel pijn. Niets hielp haar van de pijn af en de mensen om haar heen waren eens gaan zoeken en kwamen uit op wietolie. En een met een heel goed resultaat want het helpt enorm. Ik ken de flesjes en ik heb zelf voor de grap ook wel eens een druppel genomen, bewust even zelf proberen want dan weet je waar je over praat en pret. Wel heel erg mooi dat zoiets dan de pijn minder kan maken. Bij de een werkt het wel en bij de ander niet. Ik was gisteren bij mijn vriendin en zij zat aan de morfine neusspray. Een flesje van 260 euro en wij grappen over als je in de apotheek werkt en zo’n flesje per ongeluk laat vallen. Zullen ze zoiets dan van het salaris inhouden? Hoe ziek mijn vriendin nu ook is, nog verstand genoeg om de prijs van zo’n flesje ook belachelijk te vinden. Iemand die baat heeft bij goede wietolie is met een beetje mazzel klaar voor onder de 50 euro of kan het zelf maken. De prijzen van de medicijnen in eigen land gaan nog steeds nergens over. De dokter komt nu ook wat vaker bij haar aan en of zij wel bijtijds wil laten weten als zij de euthanasie verklaring in werking wil zetten want er zijn twee artsen nodig en een hoop gedoe. In het nu moet zelfs een euthanasie van te voren gepland worden. Het voelde als spontaan naar een theatervoorstelling willen gaan en dat de de kaartjes alleen in de voorverkoop te verkrijgen waren en de rest voor de sponsoren was. Het is een lijdensweg kanker, bewust van. Zij heeft gelukkig wel een aardige dokter en daar mag je blij mee zijn. Zij slapen en ik het huis doorwerken. In de avond krijg je dan een app dat het zo lekker schoon is en met een dikke kus erbij. In het begin wilde zij mij er geld voor geven, voelde niet goed en dus gewoon als vriendinnen voor elkaar. Als zij wakker wordt in een schoon huis en blij is dan ben ik ook blij, hoe simpel kan het leven zijn. Ik was het afgelopen weekend in de stad en dan hoor je wat jongeren nog steeds kanker in de straattaal gebruiken. Ik kan dan alleen maar denken en hopen dat zij de lijdensweg die kanker heet nooit zelf bewust hoeven mee te maken.

Ik was gisteren nog even aan het nadenken over de scouting nadat ik iemand van de scouting had ontmoet. Ik was heel lang geleden ook een tijdje kabouter bij de scouting en een keer per jaar gingen wij op kamp, kabouterkamp. Ik weet nog dat wij dan kabouterbrood aten, een brood in de lengte doormidden gesneden en dan alle soorten beleg erop en zoiets was leuk. Het ging vooral om buiten spelen en gezelligheid met elkaar en je elke keer weer in die voor mij vreselijke kleding hijsen. Ik was aan het nadenken over de kabouter eed en ik weet nog dat ik allerlei dingen moest opdreunen om een kabouter te kunnen worden. En ik was zo een beetje aan het denken over zo’n eed voor iedereen in het nu. Stel je voor dat iedereen kabouter zou zijn in Nederland of welp. Hoe zou de eed er dan uitzien? Iets met ik help een ander waar mogelijk, ik help iedereen ongeacht huidskleur, ik help iedereen in vrede, ik help iedereen zonder dat de eigen kabouter cultuur ten onder gaat? Eigenlijk is zo’n kabouterwereld ook een beetje een sprookjeswereld want als je als kind thuis komt dan ben je weer in de normale niet kabouter wereld waarin in het ergste geval je ouders elkaar de tent uit vechten of allebei dronken op de bank liggen en waar de hulpinstanties met de handen in het haar zitten. Een ding scheelt, je hebt als kabouter dan wel geleerd om te overleven en pret. De scouting is een leuke hobby en kinderen leren er veel, de kabouter eed voor iedereen in Nederland gaat hem niet worden, bedacht ik zo. Ik dacht ook nog even na over 12 miljoen frituurpannen. Ik kan bijna nergens komen of mensen vragen of ik hun frituurpan wil hebben omdat ze over gaan op de Airfryer. Ik zie dan altijd een kunstwerk voor mij met allemaal frituurpannen en pret. En nee, ik hoef geen frituurpan want in huis hebben is gebruiken of nutteloos in de kast hebben staan. Met een frituurpan spetterde het vet wel eens uit de pan en in de Airfryer heb je daar geen last meer van. Misschien is een eed dus helemaal niet nodig voor Nederland om niemand uit de pan te laten springen. Spetters vang je op met lucht bakken…