Nut, ik zag de afgelopen week een ganzenechtpaar de weg oversteken met kleine gansjes. Ik ben even gestopt en in de berm een overvloed van allemaal ganzen met of zonder kleintjes. Wat is het nut om als gans geboren te worden als je niet welkom bent en toch binnenkort in de pan gaat liggen? Omdat er te veel zijn en ze overlast veroorzaken zijn kleine gansjes eigenlijk niet welkom. Hoe brengen wij dan de grote ganzen bij dat het geen nut heeft om kleintjes op de wereld te zetten? En wat is geen nut precies. Als alles geen nut heeft waarom gaan dingen dan door? De pil voor vrouwen kan het plezier in seks bederven, misschien de pil aan de ganzen gaan geven? Heeft iets nut, je weet het vaak niet, soms pas veel later. De ganzen lieten mij weer even bewust stil staan bij de natuur dus toch hun nut al opgebracht? En sterker nog, als iets dus geen nut heeft dan maak je ze dood als de natuur het niet doet? Iets in mij trekt weer de parallel door naar de mensenwereld… Mensen die in de ogen van een ander geen nut hebben die maak je dood omdat we met te veel mensen zijn op deze aardbol en de natuur het nog niet helemaal doet? En zo denk ik weer nutteloos verder terwijl ik andere nuttigere dingen zou kunnen doen. Zijn die dingen leuker dan het nut van denken en schrijven? Nee, dus heeft het dan nut en moet alles naar een doel toe leiden en nuttig zijn als het nut geen plezier geeft en nut lijden gaat worden? Nutteloos stukje aan het worden zo en op nut rijmt gelukkig Ruth.

Ik sprak de afgelopen week iemand die betrokken was geweest bij een musical van Ruth. Ik kende het verhaal niet, staat in de Bijbel. Ze hadden het verhaal doorgetrokken naar het nu met de bootvluchtelingen. Ruth is een verhaal over een moeder en vader met twee zonen die wegtrekken vanwege hongersnood en elders een nieuw leven opbouwen. Na jaren zijn vader en de twee zonen overleden en keert moeder met schoondochter Ruth terug naar haar volk en geboorteland en is de hongersnood daar over. Moeder had alles toen zij wegging, een gezin en niets toen zij terug kwam in haar thuisland. Tja, oude verhalen die vervangen worden in het nu door nieuwe verhalen. Ik had het voorrecht om tijdens mijn koffiepauze even de politieke BBB ronde met bellen op de televisie te kunnen zien. Bed, bad, brood en bel…leuker kon mijn pauze niet worden. Misschien kan iemand eens iets anders voor die bel bedenken in het nu. Heeft de bel nut en wat gaat de chaos worden zonder bel? Applaudisseren mocht ook niet, geen nut en de eh en eh en ehs waren zelfs voor mij niet te tellen. Een van de mensen met nuttige tekst voor mij was van de Pauluskerk uit Rotterdam, lekker duidelijk. Die bel is wel op te lossen door een tijdelijke demping van licht bijvoorbeeld of een andere kleur licht, is vriendelijker. (Projectje voor Daan Roosegaarde?)  Blijft over: bed, brood en bad en ik denk nog even door, of het nut heeft, ik weet het niet, is wel leuk wat denkwerk…

Geen idee wie het heeft geschreven, ik kreeg het vandaag onder ogen. Ik kon er hartelijk om lachen vandaag, geen oudere partij voor nodig, de oudere denkt zelf wel om…

Oudere niets meer waard?

Hoe zo?

Wij zijn een fortuin waard!!!

We hebben zilver in onze haren.

Goud in onze tanden.

En gas in onze darmen.

Stenen in onze nieren.

Lood in onze schoenen.

En kalk aan onze nagels.

Staal in onze heupen.

En plastic in onze knieën.

Vol met dure medicijnen.

Lijken wij wel goudmijnen.

Een mens met zoveel mineralen.

Zal het jaar 3000 halen.

Daarom gaan wij fier door het leven.

En nemen kritiek als een spons.

Want door bovengenoemde rijkdom.

Drijft de economie op ONS!!!

Om toch een beetje aansluiting bij de ouderen te blijven vinden, ik heb er zelf ook een bedacht…

Ouder en de oorlog meegemaakt?

Geen bezuiniging die ons echt raakt.

Gestreden voor volk en vaderland.

Nu in de luiers en achter de rollator gestrand.

Warme zorg en hulp zijn af en toe een drama.

Tot laat in de pyjama.

Personeel op de werkvloer die het ziet.

En het doet een ieder veel verdriet.

In de oorlog met bombardementen door het veld gelopen.

En nu een nieuwe zorgoorlog waarin ze ons alsnog willen slopen.

Het gaat ze niet lukken want wij zijn gewend aan niets.

En vroeger hadden wij niet eens een fiets.

Wij genieten dus van het leven.

Hopen dat zorg nemen weer gaat veranderen in geven.

Onze onderscheidingen hangen al aan de bomen.

Een vers gekookte hap kunnen wij van dromen.

Wij tellen niet meer mee zo voelt het.

Alles bezien wij toch met de grootste pret.

Wij zijn wijs geworden en hebben onze dingen gedaan.

Wij kijken straks ergens toe hoe het de wereld zal vergaan.

Ooit gaan ze het inzien.

Op tijd of te laat misschien…

Het was gisteren Koningsdag en een oranje samen dag. Erg leuk om de jongeren te zien. Nog even snel water, drank of sigaretten halen en pinnen en naar de stad. Het is heerlijk als veel mensen vrolijk zijn en er samen een feestje van maken. Zoiets kan alleen op deze ene dag in het jaar dat samen en dan nog blijven er genoeg mensen thuis die zich niet in het samen oranje zijn herkennen. Nog even naar de televisie gekeken naar de verjaardag van onze jarige job en ik dacht eerst naar RTL Z te kijken, het gemis van de beurscijfers op wat boten kwam hard aan bij mij en weer pret. Deze viering was wel een mooie afspiegeling van het nu en heel wat beter dan de oude meuk. Toch een ding niet uit het oog laten verdwijnen, de mensen zelf en praten met de stem. Een land bestaat niet alleen uit bedrijven en commercie en wuiven, het land bestaat ook uit mensen en die een stem hebben. Het vrolijke oranje samen gevoel toch een beetje proberen vast te houden allemaal…

Ik had wat andere vrolijke dingen te doen en een gedeelte van de dag heerlijk aan het water gezeten. Een eenden echtpaar, of samenwonend of co-ouderschap kwam voorbij zetten met elf kleine eendjes. Zullen die echt van een moeder zijn en wat veel? Of waren er een paar uit nog een andere relatie van vader of moeder eend? Ach, ze kunnen altijd bij de eenden voedselbank aankloppen als ze het niet meer redden. Ik hoop dat het allemaal vrouwtjes zijn want ik zie niet anders om mij heen dat vrouwtjes eenden door drie mannetjes eenden achterna gezeten worden of onder water worden getrokken. Er is een tekort aan vrouwtjes, denk ik zo. Verderop een andere eend die met takjes in zijn snavel een stuk moest zwemmen om het nest te verstevigen en de takjes vielen steeds uit zijn snavel. Wel een volhouder want het kwam goed. In het water de eerste waterlelies en een heus gevecht tussen allemaal grote karpers. Wat veel en wat een grote beesten en net of ik in de een of andere natuurserie zat. Ik had ze even opgezocht en ze gaan eitjes leggen en dan komen die in mei uit of eerder, nou dan gaat het echt lachen worden in het water. Ik kan ze misschien leren om door hoepeltjes te springen? Ik ben ook benieuwd hoeveel er van de elf kleine eendjes overblijven. Er was er al een die steeds eigenwijs uit de groep ging zwemmen en of het is een sterk eendje met een eigen wil of zij of hij gaat opgegeten worden door een ander dier, misschien wel door een vis. De dierenwereld is soms echt net de mensenwereld. Ook werkelijk prachtig hoe groen de natuur aan het worden is, je ziet alles uitlopen.

Zo op de zondag kwam bij mij een gedachte op. Zijn het aantal dodelijke slachtoffers van de boten met vluchtelingen minder of meer nieuwswaarde dan het aantal dodelijke slachtoffers van de aardbevingen? In de bootjes stappen zonder dwang is een bewuste keuze en in je bed liggen en dan onder een stuk puin terecht komen is geen bewuste keuze. Alhoewel veel mensen zich er toch wel van bewust zijn dat zij op een vulkaan leven of op een schuivende plaat. Je moet toch ergens wonen… Net als dat wij hier allemaal beseffen dat het water onze grootste vijand is. Op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Geen huis is bestand tegen de grote kracht van een aardbeving op kleine afstand onder de grond. Mensen lijken soms even vergeten dat de werelddelen vroeger heel anders gelegen waren. Ik snap daarom nooit dat mensen elkaar het leven zo zuur maken, in een klap kun je van deze aardbol weg zijn en dan kun je terugkijken op een leven vol haat, wonderlijk. Op dit moment hangt er zoveel in de lucht dat even binnen blijven soms niet verkeerd is, negatieve energie bewust even buiten sluiten.

En dan nog zomaar een greep uit verhalen die op mijn pad kwamen… Ik las gisteren nog een stukje over dat mensen niet meer als vrijwilliger bij een vereniging willen. Het gedrag van sommige mensen…  Als je bijvoorbeeld een dagdeel ergens zit zodat mensen pasjes kunnen afhalen en ze gaan zeuren over het tijdstip. Vraag je ze dan om een paar euro meer aan contributie zodat je het pasje kunt opsturen dan is het ook weer niet goed. Het maakt het werk er als vrijwilliger niet lolliger op. Een vriendin van mij had ook de grootste moeite om contributies te innen voor een vereniging. Mensen nabellen en erger en je doet het nooit goed als vrijwilliger. Ondankbaar zijn sommige mensen, bewust van. En als je ze dan vraagt of ze het zelf en beter willen doen dan hebben ze het te druk. Je weet pas wat je mist als het er niet is en dan zie je of nieuwe initiatieven ontstaan of een vereniging zinken. Ook hilarisch en triest zijn alle ouders die denken dat hun kind een topsporter gaat worden. Wij als ouders hebben een hele nieuwe vriendenkring in de sportwereld en kunnen erover opscheppen op feestjes. Sommige kinderen totaal ongelukkig omdat zij zelf gewoon leuk willen sporten en niet de dwang willen voelen om topsporter te worden. Ouders zouden zelf eens op zoek kunnen gaan naar vrienden zonder over de sport rug van kinderen een vriendenkring op te gaan bouwen, bewust van. En vraag eens aan het kind wat hij of zij wil… En als triest dieptepunt, een kind laat duidelijk aan ouders weten dat ze te veel werken en weg zijn en pa en ma gaan er gewoon mee door, zij willen vier keer in het jaar op vakantie. Het jonge kind probeert duidelijk te maken dat een keer in het jaar op vakantie gaan ook genoeg is en vraagt om een pa of ma om boekjes voor te lezen en spelletjes mee te doen, aandacht. Het komt niet aan en als het kind later problemen krijgt of gaat veroorzaken dan is het de schuld van… Bewust nadenkertje zo op de zondag, zeker.

Ook toevallig, het spreekgestoelte in de Kamer stortte in en mijn bureaustoel stortte bijna tegelijkertijd in. Er zat al een barst in mijn lieve tweedehands stoeltje van de Kringloopwinkel bij de aankoop. Daarom wilde niemand hem meer hebben, neem ik aan. Na een jaar in gebruik te zijn geweest kwam er nog een barst bij en ik lag een half jaar later dus met stoel en al op de vloer. Arm stoeltje, gebroken onder mijn gewicht. Nog even gekeken of er nog iets aan te redden was en niet geheel onbelangrijk, wat wilde het stoeltje zelf… Het stoeltje wilde niet meer, genoten van het leven en mijn achterwerk en prima zo. Er kwam ergens voorbij dat mensen met weinig inkomen geen tweedehands spullen meer willen. Niet willen? Prima en tot ziens en zoek het even lekker zelf uit, hoppa. Ik ben erg voor menselijk, er zijn wel grenzen en een gratis nieuwe televisie krijgen is zo 1995. Wat is er mis met hergebruiken? Mijn tweedehands stoeltje heeft nog anderhalf jaar een fantastisch warm leven gehad bij mij. Iedereen die nieuw kan of wil kopen, prima en zo houden we nog wat winkels uit het faillissement dal. Als je niet nieuw kunt kopen is tweedehands een heel goed alternatief, heeft niets met links denken te maken, wel met nadenken. Ik schuif mijn mening niet onder stoelen of banken. Ik ga morgen de muziek uitzoeken voor de sloop van mijn stoeltje, iets met zak eens lekker door of zoiets…

En over stoelen gesproken… bewust mensen de poten onder de stoelen wegzagen is niet leuk. De afgelopen week nog een goed gesprek met een vriendin gehad over waarom mensen die kwaad zijn ook weer kwaad en verderf zaaien. Als ze zelf beseffen waar het kwaad zijn vandaan komt dan kunnen ze er iets aan gaan doen of het loslaten. Ik ben even helemaal klaar met de stoelen en ik ga van mijn stoel af vandaag en wie weet komen er nog lachende mensen op mijn pad in de stad, het is tenslotte weekend.

Een berichtje van een vriendin dat haar badkamer in de opknap was en dat het bad eruit ging. En zo kwamen we op het idee om het bad voor de Stopera neer te zetten en te vullen met brood en een dekentje. Hebben wij weer een bijdrage gedaan aan brood, bed en bad. Misschien een leuk idee om alle overbodige badkuipen uit Nederland zo te vullen en op een plek neer te zetten. Zo met het oog op Koningsdag een leuke wedstrijd aan vastknopen van wie heeft de mooiste badkuip en je hebt weer pret. Het is buitengewoon jammer dat het carnaval al voorbij is, ik had een badkuip met wielen in de optocht mee laten doen. Wat een land en wat een mensen… En de Voedselbank van Amsterdam krijgt misschien subsidie minder, hoppa. Nog een bad extra nodig om geld in te zamelen, gewoon omdat het nodig is… Uitgeprocedeerde asielzoekers worden straks gewoon op straat gezet in plaats van uitgezet en dus niet in bad gezet. Ik snap nu waarom veel bruggen gerenoveerd of vernieuwd werden in Nederland, de oude bruggen voldeden niet meer aan slaap-onder-eisen van 2015, vooruit gekeken, gossie.

Nog meer pret bij onze Voedselbank om de paashazen en andere paasspullen. Het doet wel iets met je brein want ik begin al te denken dat het aanstaande zondag Pasen is en maandag tweede paasdag. Ik ga Koningsdag over twee weken vieren dan klopt alles weer. De overproductie van de paashaas in Nederland en om verspilling tegen te gaan geven we ze aan de Voedselbank. En dan de goedbedoelde pakketten met pasta producten van een loterij. Je zult maar met vier loten meespelen en vier pasta pakketten winnen. Ik kan geen pasta meer zien ondertussen en kan die loterij niet eens wat broodprijzen weggeven. Kunnen we er wat badkuipjes mee vullen, ook leuk. En ik heb angst en angst mag je best benoemen, is niet erg, helemaal niet erg, als je er maar niet in blijft hangen. Ik ben bang voor het schoolontbijt van vandaag, slaap er slecht van en droom van potjes jam en broodjes die over zijn omdat de rekenlerares ziek was bij de bestelling doen. Ik droom van een bestelbus die volgende week bij onze Voedselbank komt aanrijden en dat de deuren opengaan en er restanten van schoolontbijtjes in de kratten zitten. Gelukkig bijna weekend, even bijkomen, gewoon omdat het nodig is…

Vandaag weer een nieuwe dag en de dag begint saai, vandaag geen lijflied en lancering van een nieuwe partij of lijstduwer, het begon net leuk te worden, snik. Iedereen is hier de weg kwijt en die weg vinden wij samen terug, zou ook een leuke zijn om mee op te komen. En veel mensen zijn het zat en aan het staken of werkonderbrekingen aan het houden of aan het protesteren. En ik weet sinds gisteren na een debat dat dobberen een Afrikaans probleem is en de Middellandse Zee ligt dus in Afrika. Leuker kunnen ze het allemaal voor een blog schrijfster niet maken. Om even uit de waan van de dag te komen de boel weer terug gebracht naar lokaal niveau en goedkoop uit eten geweest met “mijn” team van de uitgifte van onze Voedselbank. Je weet wel, die bank waar mensen uit Nederland met geen of weinig geld naar kunnen overstappen. Geen bank overstap oproep voor nodig…wees welkom… Een van de weinige banken in Nederland die groeit en groeit. Kunnen wij niet eens naar de beursvloer? Uiteraard met ons etentje zelf de kosten gedeeld en heel erg veel plezier gehad en gemaakt en nog bijna de rookmelders af laten gaan en nee ik was het niet…. “Jij ziet overal een zonnige kant van en in.” Een van mijn collega’s tegen mij en daar had ze wel een punt …punt. Gewoon af en toe je roze bril opzetten om de boel in balans te houden. Ook hilarisch dat echt niemand van mijn collega’s wist waar de lokale omroep zat en ik heb daar dus echt voor Ingrid …. gezeten vorige week.

Ik heb ook nog een luxe ding. Ik vier mijn verjaardag niet massaal maar avond na avond en dag na dag en steeds weer met andere vriendinnen, vrienden en kennissen. Ik kan het iedereen aanraden, je hebt meer tijd om eens een avond of dagdeel met iemand te praten en het is genieten. Ik ben altijd een maand jarig in plaats van een dag. Ze willen of krijgen allemaal taart en ik ben een taartjes scoor en ster geworden bij de supermarkten. In het kader van verspillen is zonde kun je voor weinig de lekkerste gebakjes en taartjes kopen. Na hoofdrekenen kwam ik tot de slotsom dat ik er zelf de oven niet voor kon aanzetten. Ik ben nu taart moe en het einde van mijn afspraakjes is nog niet in zicht. Vandaag besloten om geen taart meer mee te eten met de mensen en op de fiets te stappen en wat meer trappen op en af te rennen, de taart eraf maand. En na het extra zweten kan ik douchen met mijn gekregen douche, luchtjes en bodylotion. Ik heb normaal een luchtje en is ook genoeg, Sun van Jill Sander en nu heb ik er een aantal bekende luchtjes bij gekregen. Ik kan een half jaar douchen en smeren en luchtjes spuiten volgens mijn berekeningen, te grappig en lief allemaal.

Wat een geweldig leven toch, de raarste dingen komen op mijn pad en ik kan ze niet verklaren, wel mooi allemaal. Gisterenavond met de achterkant van een soeplepel een stenen uiltje kapot geslagen, geen hamer dus dan zoek je naar iets anders en met succes… Het was een klein spaarpotje van mijn vriendin en mij samen en we deden er steeds iets in om een keer een dagje en nachtje weg te kunnen gaan. Zij wilde weten hoeveel erin zat en ik wilde de uil heel houden en voor de goede beste vriendinnen relatie en voor de pret sla je hem dan toch zelf maar stuk. We hadden genoeg voor een goedkoop hotel met ontbijt en koffie met appeltaart. Nu nog even doorsparen voor goedkope treinkaartjes en avondeten en na de zomer kunnen we weg. De inhoud nu in een blikje gedaan met deksel die eraf kan en met haar meegegeven zodat zij af en toe kan gluren naar de inhoud en nog meer pret. Toch leuk dat geluk en plezier in de kleine dingen kunnen zitten en de voor en napret overtreft vaak onze uitstapjes zelf.

Een hilarisch verhaal over haar moeder die een dagopname had voor een staaroperatie in een ziekenhuis. Na een lange dag van wachten, in de middag mocht mijn vriendin mee tot aan de OK deur en zwaaide haar moeder uit om vervolgens kort erna weer opgeroepen te worden omdat de operatie niet doorging. De oogarts nam gelukkig een infectie waar in het oog en retour verpleegafdeling. Gelukkig konden moeders ogen nog tranen om de ellende… De laatste controle bij de oogarts was weken geleden en op de verpleegafdeling kijken ze de hele dag naar alles behalve naar waar je voor komt en dus niet naar het oog. Zou een leermomentje kunnen zijn om eerst nog een keer naar het oog te kijken voordat je iemand opneemt… De vraag gaat nu natuurlijk worden, wie gaat zo’n dagopname betalen…? En wij nog meer pret natuurlijk. Een beetje advocaat of politicus met advocaat ervaring weet er nog een schadepost uit te halen voor moeder en dochter door geleden schade van een hele dag voor niets in het ziekenhuis. Willen ze allemaal niet, ze willen ook zo graag dat mensen zelf weer eens gaan nadenken over hoe het anders en beter zou kunnen, tja. Ik zou de aan gort geslagen uil weer aan elkaar kunnen lijmen en bij de oogartsen afgeven met een briefje erin om voor een dagopname naar de ogen te kijken…

Ik had nog wat tijd over en ik besloot om mij eens te verplaatsen in een verzonnen situatie, met een beetje inlevingsvermogen en fantasie. Ik zag mijzelf richting de Duitse grens lopen met een rugzakje op. In Duitsland aangekomen ging ik naar een asielzoekerscentrum toe en ik noemde mijn naam en vroeg om een tijdelijke verblijfstatus. Waarom wilden zij natuurlijk weten en ik liet mijn blog lezen. In mijn land mag de vrijheid van meningsuiting niet meer, ik gaf gewoon mijn mening en schreef stukjes over deze tijd en soms met mijn humor. Mijn werkelijkheid vonden wat mensen niet leuk en ik wil daarom tijdelijk even hier verblijven totdat ik weer veilig terug kan. Ik wil weer terug zodra het kan want mijn land is toch echt Nederland. Ik was lekker duidelijk en ik kreeg een lijst met vragen om in te vullen. Spreek je de taal en versta je onze taal? Ja ik kan mijzelf redden met de taal, niet foutloos, ik versta alles. Mooi van je zeg, komen we niet vaak tegen. Heb je altijd gewerkt in Nederland en wat heb je gedaan? Ik heb altijd gewerkt op wat kleine periodes na en ik kan veel en ik heb diploma’s, bla die bla die bla. Tjee mooi zeg allemaal. Heb je een strafblad? Nee, alleen snelheidsboetes die allang betaald zijn. De snelheidslimieten overtreden is een van mijn slechte eigenschappen, ik werk er bewust aan…de perfecte mens bestaat niet. Heb je ooit een uitkering aangevraagd? Nee, ik vind dat die voor mensen zijn die echt ziek zijn of tijdelijk door omstandigheden erin terecht komen. Tjee wat een mening heb jij, even jouw blog gelezen en niet veel mis mee, wonderlijk dat ze moeite met jou hadden daar. Wij hebben hier geen uitkeringen, wel een basisinkomen voor mensen die hier geboren zijn of hier tien jaar of langer wonen en een Duits paspoort hebben. En mensen die echt niet kunnen werken die krijgen hier ook een basisinkomen. Je mag hier een jaar blijven en je moet een contract ondertekenen dat je de leefwijzen en de mensen in ons land zal respecteren. Iedereen leeft hier samen met en naast elkaar met respect voor elkaars verschillen en meningen. Je mag jouw mening geven maar niet bijvoorbeeld dat wij als Duitsers jouw taal moeten gaan spreken en Sinterklaas vier je lekker op je eigen kamer. De spreektaal is Duits en iedereen die hier leeft spreekt onze taal. Je hebt het recht om je mening te uiten zonder haat te zaaien en bij een strafbaar feit ga je zonder pardon terug naar Nederland. En let op je snelheid in ons verkeer, racen doe je maar op onze Nürburgring!

Klinkt allemaal prima en ik ben al heel erg dankbaar dat jullie mij een jaartje willen opvangen, echt waar, petje af. Je zult bij andere mensen in huis komen te wonen op een klein kamertje met het delen van douche en keuken en je gaat op intake gesprek bij de huidige bewoners. Je krijgt de eerste huur als voorschot totdat jouw eerste salaris binnen is en dan betaal je daar het eerste voorschot van terug en dan ga je per maand de huur betalen van jouw salaris. De huisoudste geeft elke week Duitse les aan alle bewoners, verplicht om te volgen. Klinkt geweldig zeg! Je krijgt een week om te wennen en dan ga je de volgende week op drie sollicitaties die wij voor jou hebben uitgezocht en een ervan dien je te aanvaarden. Wij kiezen de vacatures bij jouw wensen die je op dit formulier kunt invullen. Het kan zijn dat wij toch iets afwijkends voor jou hebben gevonden als er geen vacatures beschikbaar zijn die op jouw wensen aansluiten. Geen probleem hoor, ik wil heel graag werken zodat ik de volgende maand mijn huur van de kamer kan betalen en wat kan sparen. Na een jaar volgt een evaluatiegesprek en als je weer welkom bent in jouw land dan ga je terug, zonder pardon. Tjee heel erg bedankt hoor en ik zal alles doen om mij tijdelijk thuis te gaan voelen in Duitsland, ik zie het als een kans. Jammer dat het moet en stel er was oorlog geweest in mijn land, ik was dan wel gebleven hoor om mee te helpen Nederland te behouden en ik kom ook niet voor de materiële dingen naar Duitsland want ik ben tevreden met weinig en in mijn eigen land zou ik ook iets kunnen opbouwen. Er wordt in ons land ook volop gewaarschuwd dat het elders niet beter is en mensensmokkelaars in mijn land worden door de EU keihard aangepakt. Nou Ingrid, ik denk zelfs dat wij straks niet meer willen dat je terug gaat naar eigen land, we zitten te springen om mensen met zo’n denkwijze in ons land. Tjee, vriendelijk gedacht, ik hoop niet van het aanbod gebruik te hoeven maken.

Tjee, gelukkig dat het bovenstaande verhaal mijn fantasie is, het zal je toch maar echt overkomen…

Ik had het afgelopen weekend een verjaardagsfeestje van een vriendin, veertig jaar oud en dan begint je leven stond er op de deur. Niet waar, je leven begint bij je geboorte en waarom zet niemand zoiets eens op de deur, ha ha? Of mijn leven begon bij mijn geboorte echt waar en nu ben ik veertig jaar.“ Ik ben zo benieuwd hoe ons land er over veertig jaar uit zal zien.” Een opmerking van mijn vader gisteren. Ja, ik ben ook benieuwd en er komt dan altijd nog een andere gedachte bij mij op. Wat heb ik er zelf aan bijgedragen? Ik had drie jaar geleden ook niet kunnen bedenken dat mijn leven er op dit moment zo zou uitzien. Ik heb geen spijt van de ingeslagen onzekere weg, ik heb mijn eigen ik bij mij en dan heb je al heel erg veel en genoeg leuke mensen om mij heen maken van heel erg veel nog meer. Ik hoef alleen maar te kijken naar de mensen die met bootjes hierheen komen, zij laten ook alles achter en hopen ergens anders opnieuw te kunnen beginnen. Een grote reis is het leven, soms met hoge golven en soms met de stilte van de wind. Tja, over veertig jaar is een eind weg en het kan twee kanten op. Alles zal afhangen van de gedragingen van de mensen zelf en van onze aardbol zelf.  De dromer in mij heeft een beeld voor ogen van een mooie natuur en allemaal mensen die genieten en werken of studeren of andere leuke dingen doen. Vreedzaam huppelt iedereen op de aarde en laat de aarde ook de aarde zijn. Vrolijke gekleurde windmolens die drijven ver van de kust en door sleepboten naar binnen worden geloodst in de haven voor onderhoud. Dakpannen voor zonne-energie in plaats van die lelijke panelen op de daken. Auto’s op zonne-energie of andere stoffen die die je thuis afhalen en die zowel kunnen rijden op de weg als kunnen vliegen in de lucht. De eerste krantenkoppen met chocoladeletters van botsingen in de lucht tussen twee vliegende auto’s. De wetenschap voor mensen gebruiken en niet tegen mensen gebruiken. Het zou allemaal geweldig zijn en toch denk ik dat de aardbol de mensen tegen die tijd allang zat is, “ha ha, te laat zegt de aardbol.” En de mensen van de andere planeten lachen zich dan de brein tranen want die hebben alles live als een soort van GTST zitten bekijken. Op zaterdagavond hebben ze daar een soort van stemming over wie de domste aardbewoner van de week is, iets met ruimtestoelen omdraaien. Ze willen onze planeet niet eens, ze lachen zich de brein traantjes. Veertig en over veertig jaar wat een pret. Heerlijk toch zo’n maandag waarop je kunt dromen over veertig totdat het raam weer open gaat en de wereld weer naar binnen stroomt…