Ik had gisterenochtend even een paar uurtjes over en even de tijd genomen om te genieten van de zon en het voorjaar van eind oktober. En als een klein kind op een schommel gezeten in de zon en pret. Mijn wandel vriendin noemde onze wandeling door het mooie landschap surrealistisch en ik was het met haar eens. De buitenwereld lijkt tijdens zo’n wandeling even ver weg en op het moment dat je weer gaat deelnemen in de gekke wereld dan stap je weer in de realiteit. Later op de middag kwam er ook nog van iemand voorbij dat iets niet logisch was en verhip nog later dezelfde woorden uit iemand anders zijn mond. De realiteit is vaak niet logisch en mijn spreuk van de dag en pret. Mijn wandel vriendin vertelde dat als je werkt en een druk gezinsleven hebt, je weinig oog hebt voor de realiteit om je heen. Haar ogen waren wel even open gegaan met de verhuizing van haar broer. Hij ging zelf van flat verhuizen en zijn oude woning werd ter beschikking gesteld aan het COA. Ik vond het wel mooi klinken… Er stond nog een wasmachine van acht jaar oud en in goede staat en die niet meeging met de verhuizing en heel naïef dacht mijn vriendin dat de nieuwe mensen er wel blij mee zouden zijn en zij dus bellen. Na anderhalve week niets vernomen en dus de wasmachine laten afvoeren. Het is toch belachelijk Ing? Ja en niet logisch en wel de realiteit en pret. Alle post van het gezin komt ook nog steeds binnen bij haar broer en waar is het niet uit Nederland afkomstige gezin met drie kinderen nu gebleven? Ook een telefoonaansluiting regelen bleek erg moeilijk omdat het gezin nog een schuld had openstaan bij de telefoonaanbieder. Hallo, nieuwe bewoner en aansluiten die handel! Openstaande rekening naar het COA was mijn logische grap natuurlijk. Mijn ogen gingen open aldus mijn wandel vriendin en ik weer pret. Verhalen ten over van mensen en ook over kinderen die met busjes naar de scholen gebracht worden om Nederlands te leren en verhalen over kinderen met een handicap wiens ouders zelf voor vervoer moeten zorgen naar het speciale onderwijs. Is niet logisch toch Ing? Nee schat, wel de realiteit. Onderwijzers die wakker liggen over hoe ze alle kinderen op de scholen kunnen laten instromen zonder de kinderen met rugzakjes onder te laten sneeuwen. En iemand van de scouting die vertelde over dat kinderen met rugzakjes door hulpverleners op de scouting worden gedaan. “Wij zijn hier niet voor opgeleid.” Ja, klinkt logisch en pret. Nederland is nu net een roeibootje met een roeispaan en de tweede is zoek. Logisch gezien roeit het prettiger met twee roeispanen in een bootje. Heel veel mensen die ik spreek die zijn vreedzaam zoekende naar iets van een bootje met twee roeispanen om in te zitten. En heel veel mensen die ik spreek zeggen zo’n bootje nog niet te zien. En daarom roeien deze mensen vreedzaam door met die ene roeispaan en blijft hun bootje net boven water. Stevig logisch in elkaar zittend bootje met licht gezocht en met twee roeispanen om de realiteit te kunnen bevaren…

Het leuke nieuws van gisteren was dat er twee Chinese panda’s naar Nederland gaan komen. Wees welkom beren en breng wat vrede mee alsjeblieft om de pandemie van geweld op deze wereld te doen stoppen… Kunnen de beren ook liedjes zingen? Denk niet wit, denk niet zwart, maar met de kleur van je panda hart? Het hart van oud Nederland krijgt ook heel wat te verduren zo in het nu. Ik kreeg een tekst onder ogen vanuit de ANBO krant voor ouderen. Er werd hierin het juiste verhaal uit de doeken gedaan over de fraude. “Er is het afgelopen jaar tweehonderd duizend euro lidmaatschapsgeld verduisterd.” Tweehonderdduizend euro en een iemand ging de boel opzeggen ondanks dat zij zich er wel van bewust was dat niet heel de ANBO slecht was. Waarom wordt er niet beter toezicht gehouden? Ja mevrouw, geen idee en je kunt niet alles voorkomen. Een ander bleef wel bewust lid vanwege een tientje korting per maand op de zorgverzekering als ANBO lid. Ik moest hier heel erg om lachen, weer geld dus waar alles om draait. Ik las wel dat ze het roer nu gaan omgooien bij de ANBO en zoals met veel dingen moet er eerst iets gebeuren voor verandering. Een vriendin wees mij op de vrolijke kleine drinkflesjes in de supermarkt met een vloeistof erin en in leuke blauwe en roze kleurtjes. Zij had eens staan lezen en op het etiket stond een waarschuwing voor de mogelijke reactie hiervan op kinderen. Waarom wordt zoiets dan nog verkocht? Ja, ik weet het ook niet, je zou logisch gezien denken dat als je het niet op de markt brengt, je zoiets ook niet op een etiket hoeft te zetten? Er blijkt steeds meer in het nu dat bepaalde producten niet goed zijn voor ons als je er te veel van eet of drinkt. Wij hadden het ook nog even over of je in de toekomst alleen op voedingssupplementen zou kunnen leven als mens, als oplossing voor voedseltekorten. Volgens haar is de mens net als de koe gemaakt om te kauwen en is er dus altijd voedsel nodig. Haar uitleg over de darmen erbij zal ik iedereen besparen… En toch is het wel grappig dat als je goed oplet wat je eet en drinkt en je de signalen van je eigen lichaam herkent, je zelf kunt weten wat wel en niet goed voor je is. Zij kon mij mooi vertellen over bewuste toevoegingen in producten die maken dat je eraan verslaafd raakt en er dus te veel van eet. Voeding is best interessant en mijn persoonlijke mening is nog steeds dat wij volkomen zijn doorgeslagen met alles wat er in de supermarkten ligt, een voedselpandemie en pret. 

Mijn nieuwe schoonzusje is een aanwinst voor mijn familie. Zij is hier niet geboren en dol op Nederland en op ons sinterklaasfeest, onze molens en eigenlijk op alles in ons land en pret. Van haar leer ik veel over haar geboorteland en over het land waar zij als laatste woonde, in Spanje. Ik haal mijn Spaans weer aardig op en schoonzusje is Nederlands aan het leren. Het was erg moeilijk om voor haar een cursus te vinden om onze taal te leren. Uiteindelijk een gevonden maar deze was van Engels naar Nederlands en zij sprak geen Engels. Je moet toch wat en dus op deze zelf betaalde cursus, hoppa. Ondertussen ging mijn broer eens informeren bij de gemeente want hij had uitgezocht dat er recht op een Nederlandse taalcursus was in de gemeente. Te gek voor woorden dat hij een ambtenaar erop moest wijzen en hij had gelijk. De s van subsidiepot… en schoonzus lief zit dus nu even op twee cursussen. Een betaalde cursus uit eigen zak die tot ergens in december loopt en een die nu wel is opgestart in de gemeente en pret. Haar Nederlands gaat er met sprongen op vooruit, zeker. Ik vroeg aan haar of zij wist of de mensen thuis in hun eigen taal spraken of in het Nederlands en de meeste mensen spraken volgens haar thuis in hun eigen taal. Ik kreeg het echt te kwaad toen zij mij vertelde dat op de cursus van de gemeente er met haar nog vier andere vrouwen zaten. Een uit Turkije die hier al tweeëntwintig jaar woonde en een uit China die hier al negen jaar woonde. Zij vond dit onbegrijpelijk en terecht. Deze vrouwen mochten nooit of kregen nooit de kans om de Nederlandse taal te leren en de tranen schoten er bijna van in mijn ogen. Gelijke rechten voor mannen en vrouwen? Ik bedacht ook dat wij de achterstand van jarenlang nog moeten wegwerken en dat de volgende mensen alweer in grote aantallen aan de Nederlandse deuren staan te kloppen. En als mensen thuis niet tweetalig gaan praten, heeft zo’n cursus dan wel zin? Ik denk er zelf iets anders over dan mijn broer en ik vind dat hij mijn schoonzus zelf best wel Nederlands had kunnen leren, dat recht hebben op voor iemand die zelf bewust naar Nederland toe is gekomen vanuit een niet oorlogsland daar heb ik zelf niet zoveel mee op, Nederland subsidie land en recht hebben op land en pret. Ik zal het wel weer anders zien en nog meer pret. Ik krijg zo wel een mooi kijkje in de Nederlandse taalkeuken voor mensen die van buiten Nederland instromen. Ik ben mij er bewust van geworden dat Nederlandse taalles voor volwassen die hier mogen blijven wonen wel belangrijk is. Taalles voor mannen en zeker ook voor vrouwen…

Wij waren gisteren met nog een ander doel in het Van Gogh Museum in Amsterdam, om met eigen ogen bewust te bekijken of het museum geschikt zou zijn voor onze vriendin met de ziekte ALS. Nee dus, het is elke dag druk. Bij de info balie vertelde het meisje ons dat ze nog geen speciale avonden hadden voor erg zieke mensen die nog een keer naar het museum zouden willen. Er wordt wel aan gewerkt, dacht zij. Ja daar kun je dus nu niets mee als iemand binnenkort al komt te overlijden. Kan niet bestaat niet en dus gaan wij over op plan B. Ik hoop echt dat het ons gaat lukken want anders bestaat kan niet wel. Wij vonden het nieuwe museum wel mooi trouwens en erg leuk die rode lampjes boven de toiletten die aangaven dat er een toilet vrij was, net de parkeergarage in Rotterdam en pret. In een boekwinkel in de stad nog voor weinig een boek gekocht van Rob Wijnberg om eens te lezen over wat hij een paar jaar geleden schreef in het nu nog relevant is. Mijn tafelheer is Plato en ik bedacht met een beetje humor dat mijn tafelheer in het nu ook een soort van Plato is. Nog even langs de ik ga op reis mensen gereden en toch ook wat zwervers gezien op straat. Een ding is mij nog volstrekt onduidelijk gebleven, waarom praten mensen en spugen zij constant op straat na iets gezegd te hebben? Het is werkelijk waar geen gezicht en ik ken zelf alleen het spugen op straat bij intensief sporten, na drank, bij andere misselijkheid of bij het kauwen van qat. Ik heb het spugen zelf eens uitgeprobeerd voor de pret en na elke zin een rochel de straat op gezwiept en nee ik voelde mij er niet beter bij, nou ieder zijn ding dan maar of zoiets. Blijft feit dat je dus in de stad door de rochels van andere mensen heen loopt en weer pret. En ik denk dan weer verder en zijn al die rochels op straat ook bacillen die dan onder mijn schoenen kleven? Heerlijk allemaal zo in het weekend, even ontspannen met een boek en rochels. We hadden het nog even over de slimme mensen van de TU Delft en de filmpjes van de afgelopen week en over het ongelijk van Einstein. Ik geloof zelfs dat als personen veel gelijkenissen hebben je zonder woorden waar dan ook ter wereld elkaar kunt beïnvloeden, symmetrie. Spookachtig en over een tijdje zal door onderzoek wel blijken of mijn geloof hierin waar is. Ik kan onderzoek alleen maar toejuichen en mensen die zelf nadenken want daar hebben we er nou net wel te weinig van, bewust van.

Ik was vandaag weer een dagje in Amsterdam en heerlijk wat door de stad gelopen alvorens naar het Van Gogh Museum te gaan. Mijn vriendin wilde nog even in de fontein staan bij het andere museum en wat sta je dan voor joker als niet toerist en pret. Ik krijg altijd de neiging om op de stralen te gaan staan maar zelfs bij de fontein stond een fontein toezichthouder en echte pret maken dus alleen nog maken onder je eigen douche thuis. Nog ergens met allemaal duiven op de foto gegaan en toen konden wij met onze gratis kaartjes naar binnen bij het museum. Wij wierpen nog wel even een medelijdende blik op de lange rij van wachtende mensen buiten in de open lucht die nog een kaartje moesten kopen. De ik ga op reis mensen zijn welkom en krijgen een dak boven hun hoofd en een overkapping voor de toeristen en eigen bevolking kan er niet vanaf, hilarisch weer. Het was heel druk in het museum en zelfs te druk en zelfs voor de zaal waarin het schilderij Zonnebloemen te zien was daar stond een rij en mochten er steeds groepjes naar binnen toe. Op de begane grond moesten wij al lachen maar in een museum hangt meestal een grafstemming en dus snel aanpassen dan maar. De werken van Edvard Munch en Vincent van Gogh hingen naast elkaar en zo hadden wij het al snel over wie de meeste pammetjes in het nu geslikt zou hebben en dan weer je lachen inhouden natuurlijk. Wij kwamen na het bekijken van alles op Much als pammetjes winnaar. Ik kwam nog een oude vriendin tegen en zij vertelde dat de schilders vroeger misschien ziek werden door de gaslampen van toen. En in het nu gingen wij dit weer vertalen naar alle E nummers en andere troep op de wereld waar de mensen nu ziek van worden en weer ons lachen ingehouden. Much schilderde vrolijker als hij echt verliefd was vonden wij en zo zie je maar weer dat liefde het beste medicijn is tegen alles. Van Gogh was meer autist dan Much vonden wij en weer lachen ingehouden. Het was mooi om de verschillen te zien tussen de schilders en het schilderij Morgen van Munch vonden wij de mooiste in het museum. Echt hilarisch dat er op een gegeven moment een baby begon te krijsen en een vrouw bij ons in de buurt dit vertaalde naar De Schreeuw van Munch, gelukkig nog een iemand met humor in het museum.

Gisteren weer eens even iets anders gedaan tussen alles door. Iemand wilde zijn kledingkasten opruimen om nieuwe spullen te gaan kopen. Kun jij helpen? Natuurlijk, alles kan en opruimen is zoooo leuk. En daar sta je dan bij iemand met kasten vol met kleding en dan krijg je de vraag of jij ook zoveel kleding hebt? Nee dus, 1 kleine kast met hangende kleding en schoenen en een ladekast en ik heb eigenlijk nog te veel. Laatst weer heel erg gelachen toen tijdens een wandeling mijn wandelschoenen van jaren oud het begaven. De zool liet los en handig weer met de veters aan de schoen vastgemaakt om de wandeling te vervolgen. En toen liet de andere zool ook los en aan het einde van de wandeling waren de schoenen overleden. Ik heb er een gedichtje over geschreven en ze na jaren trouwe dienst in de container gedaan en pret. Ik ga dan geen nieuwe schoenen kopen, eerst kijken wat ik nog wel heb staan en wat op moet. Het opruimen van de kasten was pret voor twee en zakken vol kleding gedumpt in een container van het Rode Kruis, weg is weg en ik ben nog niet klaar met opruimen daar. Wij kwamen eigenlijk tot de conclusie dat nieuwe kleding kopen een luxe zou zijn en nodig zeker niet. Minder, minder en minder kan ook nog heel erg veel zijn, bewust van. En later nog een etentje bij een vriendin thuis met een logeerpartijtje, ja de herfstvakantie is ook voor grote kinderen. Voor het slapen gaan even een verhaaltje gelezen en wat rekensommetjes gemaakt om het brein bewust scherp te houden. En zo huppel ik vandaag weer vrolijk de nieuwe realistische dag in!

Ik had het gisteren over kinderen en kinderen zijn leuk en verdienen een wereld zonder haat en geweld, bewust van. De meeste kinderen zijn dol op poffertjes en ik als half kind en half volwassene ook. Tegenwoordig zijn de poffertjes kant en klaar te koop in een verpakking met boter en poedersuiker. Ik had ze nog nooit gegeten en ze komen niet in de buurt van de ouderwetse zelf gebakken poffertjes, mijn mening. En er ging weer iets mis in mijn hoofd bij het lezen van de verpakking, er stond circa 36 stuks. Huh? Jij 18 en ik 18 en een kind trots dat het kan hoofdrekenen. Klopt het dus gewoon niet bij het verdelen en snik. Zet dan gewoon alleen het gewicht of de inhoud op de verpakking of niets, krak krak krak. Of maak een Robotlientje die exact kan verdelen en pret. Positief gezien, ik kon een stapje verder gaan met de kleine door een heel poffertje door midden te doen en de breuken uit te gaan leggen. Ik stel dan ook voor het slapen gaan een poffertjes rekensom voor en pret. Kinderen en mensen die half kind en half volwassene zijn die verdienen ook een Sinterklaas intocht zonder demonstraties. Een probleem waar kinderen zich volkomen onbewust van zijn leg je niet als volwassen probleem bij kinderen neer, bewust van. Mensen die een intocht met kinderen willen verstoren zijn niet goed bij hun hoofd, mijn mening. En verder eens ophouden over Piet zwart of niet, het is een Nederlands feestje en net als met mijn blog, je kijkt ernaar of niet en hoppa weer verder. En ja, ik geef het eerlijk toe, wij hadden wel een beetje pret vanmorgen over de besteding van ons belastinggeld van ambtenaren in Parijs. Heerlijk als je dan als reactie krijgt dat er hier in eigen land genoeg wijken zijn om eens in te gaan lopen en te verbeteren, kun je lopend af… en pret. Geweld is natuurlijk niet goed te praten en de ambtenaren en andere mensen hadden niet gemept mogen worden. Ik ben er zelf ook doorheen gelopen en ik was de enige blanke vrouw samen met mijn vriendin tussen de zwarte mensen. Ja en? Het had ons ook kunnen gebeuren, bewust van. Misschien straalden wij wel uit dat wij de wereld beter wilden maken en in vrede kwamen en er niet voor betaald kregen om daar te lopen, je weet het niet…

Het is hier herfstvakantie en dus veel kinderen in de buurt. Jonge kinderen kunnen zo simpel de waarheid zeggen en bij beelden van veel mensen op weg naar een beter leven op de televisie klonk er plotseling vanuit een kindermond “het zijn er te veel.” En eigenlijk zegt zo’n kind precies wat er aan de hand is, niets meer en niets minder. Kinderen kijken zo leuk naar de wereld en ik leer er soms weer iets van en pret. Jonge kinderen zeggen iets vaak onbevangen en recht vanuit hun hart en ik ben af en toe blij dat ik het ook nog in mij heb. Ik heb mij de afgelopen dagen even bewust buiten gesloten van de grote wereld, althans pogingen gedaan… Uit eten geweest in een restaurant en gelachen en er klonk een geluid waar je niet omheen kon en toen toch maar even om de hoek gaan kijken en het was de koffiemachine. Later met stappen weer iets opmerkelijks en door de weeks was ik het verhaal erachter gaan halen, nu even niet, genieten. En over buiten sluiten gesproken… Ik liep even thuis naar buiten en ik trok onbewust de deur achter mij dicht en ik kwam tot de ontdekking dat de sleutel niet in mijn zak zat. Sterker nog ik stond met helemaal niets buiten, alleen met mijzelf. Bij iemand gaan aanbellen, thee gekregen, chocolade gekregen, mogen bellen en na een kwartier kon ik mijn huis weer binnen. Met dank aan de goedheid in de wereld en mijn eigen rustige denkvermogen. Ik moest erg lachen om mijzelf en de snelheid waarmee het opgelost werd. In het ergste geval had ik kilometers moeten gaan lopen, was ook een optie geweest, niet de snelste. Vreemd genoeg zijn dingen die je niet in de planning hebt vaak de allerleukste dingen. En zondag voor de tweede keer de weg kwijt geraakt in het bos en weer net voor het donker de weg weer terug gevonden. Ik zou bijna de liefde de schuld willen geven van alles en pret. Gisterenmiddag in de zon weer eens even de boel overdacht van wat er na het weekend toch weer binnen kwam zetten en de mensen om mij heen zijn nog steeds niet heel erg blij. Buiten gesloten voelen, niet ingelicht voelen, niet betrokken voelen bij en dan is er ook nog zoiets als binnen sluiten. Iemand binnen sluiten in je armen, iemand binnen sluiten in je hart en iemand binnen sluiten die echt vanuit een oorlogsgebied komt. Wat zou een kind adviseren? Ga eens vrede maken overal of zoiets? 

Gelukkig was het gisteren weer de ik val van mijn stoel dag van het lachen. Wat een pret kun je samen hebben om dingen… Ik zat met mijn hoofd in hele oude kranten en oud nieuws is geen nieuws zeggen mensen vaak. Afgelopen week stond er ergens een kop boven een artikel en dat het nog nooit zo vroeg in het jaar zo koud was als vandaag. Hilarisch was het woordje nooit, lees eens wat oude kranten of boeken en pret. Zeg nooit nooit is ook een leuke. Verder hadden we in het nu de officiële uitslag van de handtekeningen en hoera, Nederland gaat naar de stembus begin volgend jaar voor een raadplegend referendum over het verdrag met de Oekraïne. Het volk raadplegen was ook de afgelopen week hotter dan hot. Tot ons groot vermaak hadden ze in Rotterdam een tent opgezet voor de informatiebijeenkomst en zo’n 200 mensen konden er niet meer bij. Nederland is een grote feesttent aan het worden, bewust van. Stakingen van ambtenaren en stakingen in het openbaar vervoer en brandweermensen die in hun hemd stonden. Belgisch koningspaar op Pools staatsbanket drinken wijnen van 9 en 12 euro. Hoeveel mensen schenken op een verjaardag geen goedkope drank vanuit een eerst zelf leeggedronken dure drankfles? En daar grap je dan over… WK voetbal kopen en binnenlopen is ook een leuke spreuk in het nu. Bedreigingen richting raadsleden en beveiliging van andere mensen en allemaal omdat de angst regeert en respect voor elkaars mening aan het verdwijnen is. Hilarische Kamerdebatten en ik kwam de afgelopen week een tegeltje tegen met de tekst erop: als iedereen hetzelfde denkt dan wordt er niet meer nagedacht en weer pret. Enkele Zeeuwse politieagenten verruilen hun oude telefoons voor smartphones als proef. Bij goede werking krijgen alle Zeeuwse agenten een smartphone. Iedereen komt ons land binnen met smartphone en de agenten hadden er nog geen een? En dan lig je weer van je stoel af… Afgewezen asielzoekers moeten wegwezen klonk er nu vanuit Duitsland en welkom Turkije bij de EU zal de volgende kreet wel worden. Ja, nieuws van vroeger en nieuws van nu verschilt niet eens zoveel van elkaar. De mensen op deze aardbol schrijven het nieuws toch echt allemaal zelf met hun gedrag. Gewoon jammer dat je niet van de aardbol af kunt vallen van het lachen. En dan opgevangen worden door een ruimteschip en dat de schoorsteenpiet achter de stuurknuppel dan tegen mij zegt: “wees welkom, hier is vrede, liefde, geen geld, gelijkheid, eerlijkheid en we praten niet de hele dag.” Ik zou dan zeggen: “zeker allemaal van boven gezien hoe het niet moet en wel kan?” En wat zou het mooi zijn als hij dan zou lachen en we dezelfde humor zouden hebben…

Zijn en meer dan er zijn kun je af en toe niet doen. Ik ben er als mijn vriendin mij nodig heeft en zij kan ook tegen mij zeggen “ga weg” want ik voel mij niet lekker. Als ik onderweg ben naar haar toe en ik krijg een bericht dat zij niet lekker is, hoppa weer naar huis. Wat is in haar belang? Gisteren even samen gezellig koffie zitten drinken en gelachen en zij later naar bed en ik nog wat in het huis gedaan. Er zijn en meer kun je niet doen. Voedsel blijft niet meer binnen en zij ziet heel erg geel en heeft nu vloeibaar voedsel. Er was nog iets met melk, niet op voorraad door de Chinezen en dan maar even geen melk, zo de Chinezen het willen of zoiets. Het Chinese butterfly effect… Het valt mij echt op wat voor een bord sommige mensen voor hun hoofd hebben als iemand kanker heeft, inlevingsvermogen nul of het is de onbeholpenheid. Iedereen wil opeens op viste komen en is goed bedoeld en niet zo erg maar… eventjes en dan vooral niet over je eigen problemen praten. Het is wel verdrietig allemaal en ik vind het zelf heel erg om het verdriet van de mensen om haar heen te zien. Het is echt weer zo’n week van andere mensen helpen en wat is er een hulp nodig in Nederland. Ik doe maar wat mij goed lijkt en goed voelt en er zijn en meer kun je niet doen. Wat zijn veel mensen toch ongelukkig en zitten in de put. Misschien nog meer een reden om met wat humor en een knipoog op mijn blog te schrijven, misschien kunnen mensen er wat om lachen? Het MH17 verhaal van de afgelopen week is eigenlijk niet om over te lachen. Iemand sprak de woorden “huh, wisten wij toch allemaal al?” en ja ik hoorde ook niets nieuws uit de lucht komen vallen. Als de daders niet berecht worden dan is er geen recht meer, bewust van. En mensen van buiten de politiek beginnen zich nu ook met het ik ga op reis vraagstuk bezig te houden. Er moet een quotum komen en tijdelijk is tijdelijk. Ook het ik ga op reis vraagstuk beneemt veel mensen nu het lachen in eigen land. Ik ga er maar eens een dagje over nadenken waarin de humor nog wel in te vinden is in eigen land of in het buitenland. Humor als butterfly effect.