Gisteren was ik bij de voedselbank en toevallig hadden ze daar ook het plan om met de vrijwilligers uit eten te gaan. (Zie mijn bericht van gisteren.) En tot mijn grote vreugde mogen wij dit etentje zelf betalen! Ik kreeg veel reacties na mijn schrijven van gisteren, gelukkig denken meer mensen hetzelfde. Ik kreeg ook nog een verhaal over een verzorgingshuis waar een nieuwe schaar voor in de keuken niet gekocht mocht worden. Maar wel een middag voor alle vrijwilligers werd gegeven met drank, eten en muziek. Tja…

Gisteren bij de voedselbank hadden we ontbijtpakketten gekregen van twee scholen die niet mee deden met de Koningsspelen van vandaag. Er zijn dus pakketten ingekocht, zonder te vragen aan de scholen of ze wel mee wilden doen. Over bewuste verspilling gesproken. De spullen uit deze pakketten konden we weer verdelen als extra voedsel voor de mensen, dus dat was mooi. Wel opvallend dat mensen vroegen waar de oranjesoesjes waren. Er waren namelijk oranjesoesjes beloofd aan de voedselbank. Misschien volgende week, na 30 april?

Ook opvallend bij de voedselbank dat er telefonisch een vrouw had geklaagd over de inhoud van het voedselpakket. Ze had haar mening geven door de telefoon. Haar man kwam het pakket ophalen en ook hij liet nog even zijn mening horen. Niets mis mee en iedereen mag zijn mening hebben. Mijn mening zal ik er dan ook even bijvoegen: bewust wegwezen bij de voedselbank!  Er is een mooi Vlaams spreekwoord: schart je an un ezel zun mule je kriegt u bete, schart je an ze gat je kriegt u schete!

En dan is de auto door de kerk voor de oldtimers, er is weer een akkoordje gesloten in ons land! De leeftijdsgrens voor belastingvrije benzineauto’s gaat naar 40 jaar. Voor auto’s ouder dan 26 jaar komt er een kwarttarief met een maximum van 120 euro per jaar. Wat ze met de motorfietsen gaan doen is mij nog niet geheel duidelijk. Ik vind deze maatregel ontzettend zielig. Nergens lees ik iets over de aanpak van alle Poolse kentekens op onze Nederlandse wegen. Daar valt bewust geld te halen en niet bij de hobbyist van een oldtimer.

Met mijn vrijwillige baantje met de mensen met een handicap stond ik voor een dilemma en ik heb mijn gevoel maar gevolgd. De gehandicapten betalen contributie voor een leuke avond per week en extra dingen komen van de sponsoren. Nu was er een plan om als afsluiting van het seizoen uit eten te gaan met alle vrijwilligers. Leuk, en we hoefden dit niet zelf te betalen.

Laatst sprak ik nog met een begeleidster van een groep mensen. Zij vertelde dat de ouderen nog wel geld hebben voor een avondje uit, maar dat de jongeren het al moeilijk hebben. Door alle bezuinigingen blijft er steeds minder geld over.

Als vrijwilliger krijg je wel eens een bloemetje, kaartje of sinterklaasletter. Helemaal leuk en kleine dingen die eigenlijk voor mij al niet hoeven.

De afgelopen weken heb ik muziekles gegeven en spelenderwijs het verhaal over de troonswisseling vertelt. Door plaatsjesboeken en muzieknummers heb ik zo mijn eigen draai eraan gegeven. Mijn eigen Koningsliedjes, waarvan niemand zei dat ik ze terug moest trekken. Het leukste was de reactie of ze dan volgend jaar op 27 april automatisch vrij waren of dat ze deze dag als vrije dag moesten aanvragen. Zo simpel gedacht dat het ontroerend was. Als ik de lachen op de gezichten zie en het plezier wat ze aan zo’n avond beleven dan is mijn avond goed.

Met dit alles in gedachten, heb ik laten weten dat ik niet mee ga met het uit eten met de vrijwilligers. Ik kreeg als reacties dat het je tijd kost en benzinegeld en dat je dit etentje dus verdient. Een iemand vond het nobel. Ik zie een vrijwilliger als iemand die belangeloos iets voor een ander doet, mijn mening. Maar sterker nog, het voelde niet goed om mee te gaan.

Bewust anders.

Bewust onbegrepen misschien.

Mijn mening, mijn gevoel en met mijn hart.

Gewoon Ingrid.

De afgelopen dagen was ik in Zwolle en ik sliep op een soort van hooizoldertje. Net Heidie op de zolder van opa in de bergen, alleen hebben ze in Zwolle geen bergen maar monumenten. (Peperbus of Pepermolen, ik was steeds in de war.) De eerste persoon die ik tegen kwam, had een zoon in mijn woonplaats en was daar pas nog een week geweest, wat een toeval weer. Het Drostenhuis was erg mooi, dingen van vroeger. Zo ook wat oude houten collectebussen. Vroeger zorgden de kerken voor de armen en nu, tja wie nu eigenlijk? We hebben nu recht op een uitkering en vroeger niet. Ook in het museum werken ze met 0 uren contracten en ik vraag mij echt af wie straks de kaartjes gaat knippen… Zwolle heeft het op een na hoogste werkeloosheidspercentage van Nederland.

Ook gelachen in een restaurant. Er was veel eten over en ik vroeg aan mijn tafelgenootjes of zij dit mee wilden nemen. Dus vroeg ik aan de vriendelijke kelner of hij het in een doosje kon doen. Bij het afrekenen wilde hij van mij weten of ik uit het buitenland kwam en ik kwam zeker niet uit Zwolle. Later sprak ik met een oudere Zwollenaar en die beaamde dat er in Zwolle weinig mensen vragen om de etensrestanten mee te nemen. Nou, ik hoop dat ik de trend heb gezet daar! Ik neem toch wel aan dat de restaurants het overige eten aan zwervers geven. Ik heb wel bewust gelachen!

Vriendelijke mensen daar in Zwolle en ik kwam dezelfde problemen tegen als in alle andere steden en dorpen. Sluiting van winkels, lege panden, bezuinigingen op muziek, theater en geldtekort. Ook opmerkelijk dat de soepbus allemaal mensen trekt uit de wijken maar geen daklozen. Verborgen armoede. Mooie en schrijnende verhalen van de mensen.

Later nog bewust meer.

Een ruime week geleden was ik bij een informatie bijeenkomst over de jeugd van tegenwoordig. De spreker op deze avond was Willem Koops, hoogleraar ontwikkelingspsychologie aan de Universiteit van Utrecht. Het was een leerzame avond en nog gezellig ook. Ik zat naast twee leuke mensen, beiden werkzaam in het onderwijs. Een van hen was in korte tijd geconfronteerd met vier zelfdodingen van pubers op zijn scholen. Hoe bereik je de jeugd? Sommige kinderen bereik je gewoon niet meer en dat baart grote zorgen. Ik zie het zelf ook bewust om mij heen.

In ieder geval heb ik geleerd op deze avond dat een thuissituatie met veel conflicten niet goed is voor later. Met liefde kinderen opvoeden is belangrijker dan al die opvoedboekjes lezen. Ga als ouders gerust eens knuffelend op de bank zitten. En dat je kinderen dit zien, daar is niets mis mee. En wees als ouder niet bang om fouten te maken want van fouten leer je. Volg je hart.

Verder kun je kinderen beter alles laten ontdekken en er toezicht op houden. Dus de computer eerst gewoon in de woonkamer en niets blokkeren. Geef uitleg als ze op sites komen waar ze eigenlijk niet op zouden moeten zitten. Ga je het verbieden dan komen ze er toch wel op.

Ouders hebben een rolmodel en moeten nee kunnen zeggen tegen hun kind. Je ziet nu dat het verschil tussen ouder en kind weg is. Ouders kleden zich hetzelfde als hun kind en doen dezelfde activiteiten met of als de kinderen. Het kind heeft geen voorbeeld meer.

Blijft ook feit dat ouders werken en voor zichzelf leven. In de huidige tijd moet werken wel, want anders kun je de rekeningen niet meer betalen. Maar kinderen voeden zichzelf niet op. Je zal dus een stel goede opvoeders voor je kinderen moeten hebben als je zelf werkt.

Allemaal dingen waar iets van waarheid inzit. Maar de clou van het verhaal is dat eigenlijk niemand weet hoe het verder moet. De tijd zal het leren.

En toch geloof ik in bewust opvoeden met liefde, openheid en nee zeggen. Leer kinderen vooral dat het niet om materialistische zaken gaat in het leven maar om liefde voor jezelf en elkaar. Zorg als ouder voor een goed basisstation. En laat een kind de wereld zelf ontdekken en fouten maken, want van fouten leer je!

Ik had dit stuk al eerder geschreven en geplaatst, maar weer eraf gehaald. Ik wilde toch eerst wat meer meningen horen hierover. Er stond laatst ergens een stukje in de krant van iemand met dezelfde ideeën. Afijn, daarom toch maar de mening van mij en anderen nog een keer, misschien helpt het bewust.

Vanuit het veld iets opmerkelijks waar veel bedrijven tegenaan lopen. De betaling van de facturen. Vroeger als je iets kocht dan rekende je contant af en hooguit een week later. Door concurrentie op de markten is er heel langzaam een spook in het bedrijfsleven geslopen. Het spook van de uitgestelde betalingen.

Betalen binnen 14 dagen, betalen binnen een maand, betalen binnen zes weken, betalen wanneer het je uitkomt.

Veel bedrijven die toch al slecht gaan, die gaan hierdoor de bietenbrug op. Het is toch te zot voor woorden dat een partij bloemen al verkocht is, de bos bloemen bij de klant al in de GFT bak ligt en de partij nog steeds niet betaald is? En voor startende ondernemers is het ook prettig als facturen snel betaald worden.

Vroeger ging de melkboer aan het einde van de week met zijn opschrijfboekje langs de deuren om het geld te innen, zoiets dus! En betaling binnen veertien dagen zou bij grotere transacties heel gewoon kunnen zijn. Geld moet in het bedrijfsleven bewust rollen en niet vastgehouden worden.

En nog zoiets waarin we zijn doorgeschoten. Voordat je aan een bedrijf gaat leveren moet je hun leveringsvoorwaarden ondertekenen. Dat je voor een opdracht stapels papieren moet doorlezen en invullen is niet ongewoon. Draai het eens bewust om, wie werkt er nou voor wie?

Je kunt de tijd niet terug halen maar wel dingen die goed waren uit een tijd weer bewust van de plank halen.

Omdat het zondag is houden we het een beetje leuk vandaag. En wat een lol heb ik al gehad met vrienden om ons mooie Koningslied. Inmiddels ken ik alle muzieknummers met Willem en koning in de tekst, die door mensen bij elkaar zijn gezocht. Geweldig en wat een lol! Maar wat is dat nummer slecht zeg, andere tekstschrijvers schamen zich rot! Ook iedereen die tegen het koningshuis is, kan zijn gram halen. Iemand die zijn gram niet kan halen is meneer Lensink, zit toevallig vast. Voorkomen is beter dan genezen moet iemand hebben gedacht. Blauw bloed, tja je zal het maar hebben. Maar laten we niet te ver terug kijken. De waarheid staat immers altijd in bladen bij de kapper. Overigens denk ik persoonlijk dat dit de laatste troonswisseling gaat worden. Of de tijd moet blijven stilstaan.

Een ander opvallend bericht was het aanspoelen van duizenden vissen en tientallen dolfijnen aan de Zuid-Australische kust. Men staat voor een raadsel. Als ik even filosofeer dan kom ik tot een methaangaswolkje door een verschuiving. Zou zomaar kunnen. Ik denk dat de bedreiging voor moeder aarde in de grond zit en niet in de lucht, maar ik zal wel weer anders denken. Toch is de natuur echt hard aan het veranderen. Nog even en er komt een vis naar de kust gezwommen en die vertelt ons wat er loos is in zee.

Het was afgelopen week ook de dag tegen pesten. Veel goede mensen hebben hier aandacht aan gegeven op scholen en met het geven van trainingen. Eigenlijk is het weer heel simpel. Je leert iedereen een basisregel: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Kun je niet alleen tegen pesten gebruiken, maar in het hele leven. Misschien zelf beter dan de kreet: respect, want die helpt niet…

Overigens liep ik vorige week in het Haarlemmermeerse Bos en door bewust om mij heen te kijken zag ik een ransuil. Mijn metgezellen hadden hem gemist. Bewust genieten en omhoog kijken vandaag allemaal!

Wij hebben bij de voedselbank iemand van in de 80 jaar, een lief bejaard vrouwtje. Even rekenen, dan heeft dit vrouwtje dus bewust de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. In de oorlog aten mensen wat er voor handen was en aten ook gekookt gras. Dan heb je dat allemaal overleefd en dan is het 2013 en dan heb je weer geen eten! Als iemand nog zegt dat oudere mensen niet met hun tijd meegaan dan is zij er geen goed voorbeeld van. Vroeger honger en nu honger.

Bij filosofie hadden we het gisteren over het doel van het leven. Tot de bestemming komen. Ik mag hopen dat dit vrouwtje van in de 80 jaar niet de voedselbank als bestemming had.

Ook de mensen met kinderen hebben het zwaar bij de voedselbank. Als je zelfs geen auto hebt dan zijn echte uitstapjes er niet bij. Kinderen horen op school van andere kinderen dat ze naar een pretpark zijn geweest en snappen niet waarom zij nooit gaan. Misschien een leuk idee, om in mei wat treinkaartjes en vrijkaartjes voor een attractiepark in de pakketten te doen? De mensen het bewuste vakantiegeld gevoel geven. Er is een kroon in de Efteling geplaatst vanwege 30 april. Maak de droom van de kinderen bij de voedselbank ook eens waar en schenk kaartjes!

Toch zijn er ook positieve gebeurtenissen bij de voedselbank. Er zijn mensen die hebben besloten om het toch weer zonder voedselpakket te gaan proberen met behulp van familie en vrienden. Ook slaan mensen een nieuw pad in en zijn bezig om iets voor zichzelf te beginnen. Mensen komen er ook weer sterker uit en dat is geweldig mooi om te zien!

Zo arm als de mieren als je bij de voedselbank komt. Er stond een stukje in de kranten, over dat mieren ook van baan veranderen. Door een kolonie mieren te volgen hebben onderzoekers ontdekt dat mieren gedurende hun leven van baan veranderen. Verzorgers worden schoonmakers en schoonmakers worden voedselverzamelaars. Lijkt de voedselbank wel! Alleen komen er in het mierenrijk geen 30.000 werklozen per maand bij…

Ook de middeninkomens hebben het zwaar, vooral met mensen in de directe omgeving die afgegleden zijn tot het niveau voedselbank. Iemand deelde de volgende woorden met mij.

Ik durf amper nog te zeggen dat ik een baan heb en dat ik wel op vakantie ga. Ik werk er hard voor en betaal keurig al mijn rekeningen. Ik kan bewust wat leuke dingen doen van het overgebleven geld en ik spaar een beetje. En toch voelt het niet lekker. Het voelt alsof men het mij kwalijk neemt dat ik dit alles wel kan doen. Ik verzwijg daarom maar dingen tegenover mensen die in de ellende zitten.

Ik hoor dit van meer mensen om mij heen met een middeninkomen. En ook dat het voelt alsof werken niet meer loont. Je moet zoveel afdragen dat de lol van werken eraf gaat. Bewust jammer.

Bij de voedselbank gisteren was het ook een groot feest van somberheid. Mensen hadden de werkloosheidscijfers vernomen en waren bewust somber, over of ze nog wel aan het werk komen. Veel mensen in de leeftijd van tussen de 30 en 45 jaar. Mensen sturen 3 sollicitaties per dag en nog krijgen ze geen werk. Ik verneem ook dat ze vaak geen antwoord terug krijgen op een sollicitatie. Misschien een leuk onderwerp voor een researchredactie om dit eens te testen?  

In deze groep zijn de mensen die het zwaar hebben de alleenstaanden met kleine kinderen en de mensen met een arbeidsbeperking. Het is makkelijk gezegd dat je een baan moet zoeken als je niemand hebt die op de kinderen kan passen. En als je herstellend bent van een ongeluk of een (chronische) ziekte hebt, dan ben je een bedrijfsrisico. In de leeftijd van tussen de 30 en 45 jaar is dit echt een struikelblok.

Er zijn nog steeds mensen die het heel erg vinden om bij de voedselbank te komen, schaamte. Voor hen was er echt geen andere uitweg. Ik hoor dat het lang duurt, voordat je zover bent dat je bij de voedselbank aanklopt. Moet je nagaan hoeveel mensen er in Nederland niet aankloppen bij de voedselbank maar toch te weinig voedsel hebben. En dan de mensen die net boven de limiet zitten om in aanmerking te komen voor een voedselpakket, die magen rommelen soms ook.

Morgen bewust meer.

De komende dagen ga ik weer even bewust schrijven over de meningen en gevoelens van de mensen die ik op straat spreek. Er is behoefte aan. Ik ben bang. Dit hoor ik steeds meer om mij heen en uit alle lagen van de bevolking. Bang voor de toekomst en bang voor de huidige onzekerheid. Niets schijnt meer zeker te zijn in deze tijd. Veel mensen blijven nu zitten waar ze zitten, in een baan die niet leuk is, in een huis wat niet leuk is en bij een partner die niet leuk is. Veranderingen kosten alleen maar geld en dat hebben de meeste mensen al niet ten over. Zeker als je ook de zorg voor kinderen hebt, dan ben je voorzichtig. Samenvattend kun je dus zeggen: er is geen beweging, alles en iedereen zit potdicht. En dit gaat ook nog eens een keer ten nadele van het gelukkig gevoel van de mensen.

Gisteren vroeg iemand aan mij, of ik niet bang was. Nee, ik ben niet bang want het is zoals het is en je doet er toch niets aan in je eentje. De tijd om samen iets te ondernemen komt misschien nog wel. En als de natuur die beslissing voor ons neemt dan doe je er sowieso niets aan. En ik zie heel veel mensen om mij heen die zich goed aanpassen aan deze tijd, maar ontmoedigd worden door angstige besluitvorming in Den Haag. Er is geen duidelijkheid en steeds weer is alles anders.

Wat de regering nu doet, is ook niet anders dan de boel potdicht houden. Nergens lees ik iets over het creëren van banen en investeren in de bedrijvigheid. En dan ook nog spreken over: voor de zomer en na de zomervakantie. Ook zoiets waar we vanaf zouden kunnen stappen. We gooien Nederland potdicht in de zomer en alles wordt op een laag pitje gezet. Elkaar afwisselen met vakanties, net als op een normale werkvloer het geval is. De woorden voor en na de zomervakantie schrappen overal en per direct. Hoeveel zou dit opleveren, genoeg om de 3% begrotingstekort te blijven omarmen? Ga eens anders denken allemaal en probeer het uit!

En maak alle mensen nu eens bewust dat de gouden tijden niet meer terug komen. Geef ze eens het doemscenario. Zul je zien dat alle mensen die nu vast blijven zitten en afwachten, weer gaan bewegen. Nieuwe oplossingen gaan zoeken. Probeer eens uit, door tegen de mensen te zeggen dat ze de komende jaren er geen loon bij krijgen (niemand dus) en dat de huizenprijzen niet op het oude niveau terug zullen komen. Is helemaal niet erg als je ze erbij vertelt dat er keihard gewerkt wordt door mensen om Nederland door de moeilijke tijd heen te loodsen.

We lopen al zeker 10 jaar achter met hervormingen en daar komt steeds tijd bij. Wees duidelijk en vertel geen sprookjes. Ga wetten herschrijven en plannen bedenken zonder eigen belang maar met landsbelang voor ogen. Nieuwe tijd is bewust anders denken en anders bewust wegwezen.

Gisterenavond had ik een heel leuk feest met mensen met een handicap/beperking. Eten, dansen en gezelligheid. Alle vrijwilligers werden met een bloemetje in het zonnetje gezet en er werd nog eens benadrukt dat dit zonder vrijwilligers echt niet mogelijk zou zijn. Ik blijf er dan ook bij dat iedereen bewust een vrijwillig baantje zou kunnen hebben. Ook goed voor het samen gevoel.

Ik had nog een discussie. Iemand met bijvoorbeeld het downsyndroom, maakt een opmerking dat je een lelijke broek aan hebt.  Hier lach je dan om en je haalt het niet in je hoofd om te slaan. Als je zelf in de tram tegen iemand zegt dat zijn broek lelijk is, dan loop je de kans dat je een klap krijgt, of erger. Is een bewust nadenkertje.

Er stond een stukje in de krant over het bewust logo op producten in de supermarkt. Het logo is gewoon te koop voor op je product. Wisten we toch al? Hetzelfde verhaal met het lieveheersbeestje van zinloos geweld, ook een marketing product. Eigenlijk kun je in deze wereld aan bijna alles wat je om je heen ziet een prijskaartje hangen. Iemand wil er altijd beter of rijker van worden. Voor niets gaat alleen de zon nog op, voor zolang als dat nog duurt.

En als je rijk bent dan kun je alles kopen, zelfs je gezondheid. Je dood wat uitstellen. Een donor is zo gekocht. In andere landen is het heel gebruikelijk dat je vrijwillig een donor afstaat aan een familielid of bekende. Ik ken Nederlanders met familie in bijvoorbeeld Azië, die daar heen reizen en met een orgaan minder terug komen naar Nederland.  Als je wilt overleven dan doe je rare dingen. Maar bewust geld verdienen met de handel in donoren klopt niet, een menselijk lichaam is geen handel. Dieper kun je niet zinken.

Waar ik wel de humor van kon inzien was een voorspelling van het IMF. Vooral het woord voorspelling is leuk. Door de bezuinigingsoperatie in Griekenland is het tekort van dit land volgend jaar kleiner dan dat van Frankrijk. Ik heb even mijn eigen glazen bol uit mijn kastje gepakt. Ik zag alleen maar machines die geld aan het bijdrukken waren. Ik heb mijn bol maar weer bewust terug gezet in de kast.

Ik was laatst ook bij de musical Annie en daarom sluit ik ook maar af met de positieve woorden van Annie: the sun’ll come out, tomorrow!