Lezen, schrijven en een film kijken en dat ik een film heb gekeken mag best op mijn blog. Ik lees namelijk liever. Bij onze Voedselbank komen er af en toe met de goedbedoelde troep krat wat films mee en er was er een bij die ik wel wilde lenen. Uiteraard deze week weer mee terug nemen zodat een ander er nog plezier aan kan beleven, de deelmaatschappij. Het was een Italiaanse film, La solitudine dei numeri primi. In alle eenzaamheid op mijn bank zitten kijken en wauw wat een goede film. Ik had het er vorige week nog over met iemand, dat ouders soms kijken naar het eenzame kind en niet naar het sterke kind. Kijken wat iemand niet kan en zwelgen in medelijden en niet kijken naar wat iemand wel kan en er bewondering voor hebben. Ik heb eigenlijk nooit medelijden, wel empathie en een luisterend oor. Ik zou soms mensen wel een schop onder hun kont willen geven, inclusief mijzelf. Gewoon een knuffel geven of een schouder werkt vaak beter en met de hoop dat ze hoppa weer doorgaan. Veel mensen kunnen niet meer door in deze tijd, bewust van.

De tijd gaat te snel en we moeten mee en we moeten zoveel. Ik had het er met een oudere dame nog over die vertelde dat veel oudere mensen de krant niet meer begrijpen. ICT, Smartphone, irisscan, pillen om blij van te worden, hoge snelheidslijn, yolo, omg en ga zo maar door. Er is zoveel verandering dat zij niet meer mee willen en kunnen, het is hun best. Niet alleen bij ouderen, ook bij de middenmoot en eigenlijk bij mensen van alle leeftijden. Of het nou het kind bij het voetbalveld is die veel liever muziekles zou hebben of het kind wakker in bed met spanning voor weer de volgende toets op school. De ene verandering volgt de andere op en de mensen kunnen er niet meer in mee en worden er diep ongelukkig van. Je zal er raar van staan te kijken hoeveel mensen weer geld bij elkaar hebben gebietst om op wintersport te kunnen gaan het afgelopen jaar. We moeten wel want anders passen wij niet in deze tijd en bij onze vrienden. Misschien tijd om dan eens naar wat andere vrienden te gaan omkijken die van je houden om wie je bent? Veel mensen kunnen het gewoon niet meer en zijn nergens meer blij mee en alles moet meer en meer en meer. Als het kan prima en als je er blij van gaat worden ook prima en als je het hebt verdiend met hard werken, leef je uit. Ieder zijn ding als je maar wel blij bent… Wie is er tegenwoordig nog blij? Was het maar weer eens even stil, verneem ik van veel mensen. Die stilte gaat heus weer komen, in jezelf en in de wereld. Misschien ga ik dan wel wat medelijden voelen met iedereen op de wereld omdat stilte vaak pas volgt na bewust worden van.

Ik had gisteren bij mij thuis een etentje met vier vriendinnen. Van die vriendinnen die je al ruim twintig jaar kent en waarvan je er twee af en toe ziet omdat ze iets verder weg wonen. Als je elkaar dan weer ziet dan is het altijd goed en valt de tijd van elkaar niet gezien hebben helemaal weg. Ik stelde mijn huisje beschikbaar en de drankjes en zij hadden de gerechten meegenomen. Wortelsoep, nooit eerder gegeten en erg lekker, zelfgemaakte pasta en ook erg lekker en eigen gebakken cake en ook erg lekker. De Tiramisu uit een pakje en daarom ook niet minder lekker. En gelachen, heel erg gelachen zo samen aan tafel. Waar praten wij dan zo over, nou over de kinderen, over een relatie spannend houden en over communicatie in een relatie en over of er bij mij nog geen vriendje aan de horizon was verschenen. Later op de bank over werk en nog veel later over de zorgwekkende toestand van de wereld waarin wij leven. Vriendinnen die net als mijn persoontje ook waarde hechten aan liefde, geluk, gezondheid en vriendschap en ook best zonder veel materiële zaken kunnen in het leven. Samen lachen en een top avond, het zijn van die avonden om te koesteren. En als twee vriendinnen dan ook nog de afwas voor je wegwerken, kus, kus en kus!  Na zo’n avond nog even over andere dingen schrijven voelt volkomen overbodig. Gelukkige momenten overkomen je en je kun ze zelf maken met een etentje met vriendinnen bij je thuis.

Liever een doodgewone gans dan een sluwe vos, ging door mijn hoofd op de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie. Ik heb niet zo de behoefte om te gaan demonstreren zolang het niet gewoon voor de vrede is en voor iedereen. Ik heb mijn eigen dromen en ik word liever opgegeten omdat ik doodgewoon ben dan dat ik karaktertrekjes ga vertonen die bij een sluwe vos horen. En zoals ook in vossenland er zijn ook aardige vossen tussen de rotte vossen en ook een doodgewone gans kan streken uithalen. Mijn dromen zijn eigenlijk doodgewoon.

Ik heb het geluk gehad dat ik een deel van mijn jeugd in Amsterdam mocht zijn en daar op school ben geweest. Ik zag nooit kleur en ik zie nog steeds geen kleur. Ik had toen en nu wel een sterk ontwikkeld zintuig voor wat in mijn ogen goed of kwaad was. Ik heb de nodige incidentjes meegemaakt en ondanks een wapen op mijn borst door een licht getinte man ben ik nooit in zwart en wit gaan denken. Ik zag met eigen ogen in mijn jeugd al dat ook blanke mensen net zo kwaad konden zijn. Het gaat niet om de kleur of afkomst van iemand, het gaat om gedrag. En misschien wel om liefde voor elkaar, daar droom ik van.

Ik leef nu in een tijd vol haat en mensen die elkaar niet begrijpen. Door al het reizen van de mensen over de wereld dreigen de verschillende culturen niet samen te kunnen gaan. Iedereen wil zijn eigen cultuur vasthouden of eigen geloof vasthouden of opdringen aan een ander. Er staan mensen op die hun visie de juiste vinden en de macht naar zich toe willen trekken. De natuur even buiten beschouwing gelaten, alles wat nu op de wereld gebeurd is een afspiegeling van het gedrag van mensen zelf. Een doodgewone gansje zoals ik die kijkt er vol verbazing naar, stapt door het leven en praat wat met alle mensen en blogt wat. Als je echt van verbazing van je stoel zou kunnen vallen dan lag ik er elke dag naast… Een doodgewoon gansje zoals ik droomt van een wereld waarin mensen eens leuke dingen gaan doen en elkaar gaan helpen in plaats van elkaar het leven zuur te maken.

Discriminatie en racisme kunnen zo de geschiedenisboeken in als iedereen gaat doen waar hij of zij goed in is en gaat wonen in een land waarin hij of zij zich echt thuis voelt. In het ene land kun je rustig aan doen en in het andere land is het hard werken. Je gaat heen waar je eigen ik ligt. Soms zijn veranderingen geen eigen keuze en dan zet je de schouders eronder en ga je proberen om er iets moois van te maken voor de toekomst. Mijn eigen ik ligt in Nederland, met veel mooie mensen die net als ik ook dromen over mooie dingen en eerlijke dingen. Ik heb eigenlijk maar een grote droom, dat iedereen weer eens gaat dromen, net als ik en dan die dromen gaat proberen om te zetten naar iets tastbaars en iets goeds. Zolang mensen dromen hebben is er hoop, hoop op positieve verandering. Als je terug kijkt op je leven, wat had je nog willen doen? Ga dit dan doen en als het niet lukt dan heb je het geprobeerd. Droom, droom, droom en vlieg vooruit naar de bestemming waar jij gelukkig bent en dan volgt iedereen je vanzelf… .

Vandaag gaat de zon even weg, hij komt heus weer terug hoor en dan gaat het lente worden! De lente gaat vandaag al iets eerder ingezet worden met sirenes van politiemensen. Het moet niet gekker gaan worden, iedereen gaat toeteren tegenwoordig op zijn eigen manier. De helft van onze bevolking gelooft niet meer in stemmen, wel in toeteren want dan val je tenminste op. Misschien een leuke om mensen wel naar de stemhokjes te krijgen, als je het stemformulier in de bus hebt gedaan gaat er een toeter op het dak van het stemlokaal af. Ik vind het allemaal te leuk. Nog leuker dat uitgeprocedeerde asielzoekers een gratis OV pas krijgen in Amsterdam. Ik had een grap in gedachten, ik ga hem niet maken… In het kader van de beschaving zou het wel leuk zijn als alle arme zorgvragers zo’n pas zouden krijgen, dus ook de Nederlandse dak en thuislozen en de Voedselbank cliënten, hoppa.

Versnippering van de meerderheid, een mooie zin zo na de verkiezingen. Losse snippers maken geen geheel of je moet goed kunnen plakken. Toepasbaar op veel dingen zo in het nu. Het wordt de hoogste tijd voor een nieuw kiesstelsel alleen is de angst dan dat zo’n nieuw kiesstelsel een afspiegeling van de samenleving gaat worden en daarom komt ie er nog niet. Ik zal het wel verkeerd denken…  Ik zie het bij onze Voedselbank, met alle culturen tezamen een mooie afspiegeling van de samenleving in het nu, mijn werkelijkheid. Stel je toch eens voor dat over twintig jaar onze president een ex-vluchteling uit een Afrikaans land is. Het zal de komende jaren vooral om het woord samenleving gaan. Kunnen we met zijn allen en met respect voor elkaar de juiste weg gaan vinden? Het is aanstaande zaterdag de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie. Er zijn demonstraties om 13.00 uur op De Dam en 14.30 uur op het Museumplein in Amsterdam. Jammer dat het niet gewoon een dag voor de vrede kan zijn, klinkt een stuk vriendelijker. Ik vraag mij wel eens af of er op de scholen nog het verhaal van 1960 uit de doeken wordt gedaan van de Oranje Vrijstaat-Zuid-Afrika. Laatst vertelde een scholier mij nog dat de WO II op school met geschiedenis zo niet interessant was… Volgens mij boeit het in het nu nog maar heel weinig mensen wat de geschiedenis is geweest. Erg jammer want zo zouden ze hun eigen geschiedenis voor later een stukje leuker de boeken in kunnen laten gaan.

Wie was Martin Luther King? O iemand van vroeger die tegen rassendiscriminatie was en tegen geweld en daarover droomde. I have a dream… Zo van vroeger en zo niet in het nu… Ik denk dat ik morgen mijn eigen droom maar eens ga opschrijven om mensen die niet meer de geschiedenis willen weten een droom mee te geven in het nu.

Ik ging gisteren naar het stembureau met een stempas in mijn paspoort voor de Provinciale Staten verkiezingen. Ik was blijkbaar de enige zo vroeg in de middag met een stempas want ik kreeg automatisch twee kieslijsten in mijn hand. Nee, ze komt alleen voor de Provinciale Staten stemmen, kan ook. Je kunt het jammer vinden, ik ben niet zo van de overbodige dingen in een stemhokje. Het waren geen landelijke verkiezingen en dus bewust  gekeken naar een partij die iets menselijks voor de provincie zou kunnen doen. Mijn partij zat er niet bij. Je wilt toch iets en ik kwam uit op de SP en met de hoop dat zij nu eens gaan doorgroeien naar een 8 in plaats van een 7. Van de oppositie eens de stap naar regeren zetten zou leuk zijn. Je kunt altijd wel lachen in het stemlokaal als mensen daar staan te zoeken naar hun legitimatie. Je gaat stemmen en dan sta je al voor de tafel en dan moet je nog zoeken naar je legitimatiebewijs, aaaaaaaahhhh.  Afijn, we zijn er weer klaar mee en morgen weer een dag. De V van verandering zal nog wel even duren.

En dan in de middag de zwartste middag sinds jaren voor mij. Op alle mogelijke manieren getracht om licht in de situatie te zien en het wilde niet lukken. Ik kan mij niet heugen dat iemand mij zo gekwetst heeft de afgelopen tijd. Grote meid en het leven gaat door, hoppa en kijken naar wel wat leuk is. Ik was voor zessen weer paraat om ergens een kijkje te gaan nemen en erna uit eten te gaan met het bestuur van onze Voedselbank. Het was erg gezellig en wat afleiding. Gelukkig betaalden we het uit eten zelf en zoiets maakt mij dan ook weer vrolijk. Er was veel eten over en ik stelde voor om het vlees te verpakken zodat wij het vandaag bij de uitgifte zouden kunnen uitdelen aan iemand. Weggooien is zonde en er hebben heel veel mensen honger in Nederland, bewust van. Gelukkig kon het en er ontstond nog een mooi samenzijn zo met iemand van het restaurant. Heel emotioneel en heel mooi en ik vergat mijn eigen verdriet. Ik kan niet iedereen op de wereld helpen, bewust van, ik kan wel mijn best doen en hopen dat andere mensen dit oppakken. Dat mensen niet alleen zichzelf zien, ook de ander. I Have a Dream…

Hoe is het toch mogelijk dat de daklozenopvang in de Valeriuskliniek in Amsterdam weer gesloten is? Over samenleving en beschaving gesproken… Hoppa het is lente en dus hoppa weer de straat op allemaal. Probleem tijdelijk opgelost in de wintermaanden en nu weer verder. Veel van deze mensen willen misschien geen hulp of een woning. Het zou wel beschaafd zijn als zij wel een keuze zouden kunnen maken. Leven op straat of opvang voor de nacht en een hapje eten. Even een metrotunneltje minder bouwen en de daklozen kunnen weer slapen en eten. Het is goed dat ik geen stelling mocht laten noteren in het debat van gisterenavond op de televisie. Ik zat het zo allemaal weer eens te bekijken gisteren en ik dacht opeens aan Obama. Als hij president af is dan kan hij misschien een keer naar Hollahoppaland komen. Gewoon om te laten zien hoe je een boodschap kunt overbrengen op het grote publiek. Ik wil zijn ticket best betalen om ons te leren hoe je een charismatisch politicus kan worden. Misschien is hij een natuurtalent, kan ook.

De enige uitspraak die bij mij bleef hangen was dat we in de grootste verbouwing zitten van na de oorlog. Eeh, hebben we het nu nog steeds over WO II die de ouderen van nu hebben meegemaakt en het waren zij toch die het land weer moesten opbouwen? Over welke verbouwing ging het dan? Of had de zin kunnen zijn dat we alle gereedschappen nu uit de gereedschapskist moeten halen om te voorkomen dat als we ze laten zitten dat we ze later alsnog weer nodig hebben om de boel weer op te bouwen en te verbouwen na een nieuwe oorlog? Het zal allemaal wel en vandaag mag iedereen stemmen voor de Provinciale Staten en wie er geen genoeg van kan krijgen, ook voor de waterschappen. ‘Alea iacta est’  In mijn omgeving gaan de meeste mensen stemmen op: SP, PVV of PvdD. Wat je ook gaat stemmen het belangrijkste van vandaag is dat het mooi weer gaat worden en dat de zon gaat schijnen, ik stem zeker en voor meer en meer en meer zon.

Tjee wat een bewustmakende dag gisteren. Vanuit mijn huishoudportemonnee, ga ik alweer… Bestaat over wat jaartjes niet meer de huishoudportemonnee. Wel leuk om het woord dan nog wat keertjes op te schrijven voor volgende generaties die dit lezen. In een huishoudportemonnee zit een bedrag aan geld voor de aankoop van huishoud producten. De eerste bedoeling is om van dit geld voedsel en drinken te kopen en van wat er dan aan het einde van de week overblijft kun je andere levensbehoeften van kopen. Zo zie je wat je uitgeeft en als je (zucht) de bonnetjes vraagt bij de kassa dan zie je ook waaraan je het geld hebt uitgegeven. Vroeger schreven de mensen dit op in een kasboek. Ik heb van iemand een leuke zelfgemaakte huishoudportemonnee gekregen en gemaakt van allemaal lipjes van drinkblikjes. Huishoudportemonnee in het nu die straks alweer overbodig is, hoe snel kan het gaan… Ik dwaal weer af, even opnieuw beginnen.

Ik koop vanuit de huishoudportemonnee dus brood en drinken. Ik neem naar mijn werk twee broodjes mee in een zakje en een flesje of blikje drinken. Allemaal gekocht voor mijn huishouden. Ik eet mijn broodjes en drink mijn drankje op, heerlijk op een bankje buiten in de zon. Meestal staat er wel een prullenbak bij een bankje en daar deponeer ik dan netjes mijn lege zakje en blikje in, gekocht van mijn huishoudgeld en dus behorende bij mijn huishouden tot het moment van loslaten. Nooit bewust bij stil gestaan dat die bakken voor zwerfafval zijn en niet voor huishoudelijk afval. Ik moet mijn zakje en blikje weer netjes mee naar huis nemen want zij maken deel uit van mijn huishouden en horen ingeboekt te worden in mijn eigen afvalbak voor huishoudelijk afval en niet ingeboekt te worden onder zwerfafval. Mag iemand zonder vaste woon of verblijfplaats als zwerver er wel afval in deponeren? Ging ook nog even door mij heen, je kan het allemaal maar duidelijk hebben.

De standaardboete voor huishoudelijk afval deponeren in een afvalbak voor zwerfafval bedraagt 140 euro… Zwerfafval is al het afval dat op straat of in de natuur rondslingert en het is er bewust of onbewust door menselijk handelen terecht gekomen. Naast mijn kasboekje voor geldbedragen dus nog een kolom ernaast zetten. Wat was het afval van het product, kan ik het retour sturen naar de fabrikant of waar heb ik het weggegooid. Datum erbij en bij mijn afvalbak thuis een camera ophangen zodat ook gefilmd kan worden wat ik weggooi en wanneer. Je zou niet willen dat een ander zijn broodzakje voor mijn broodzakje gaat worden aangezien. Ik vrees dat er over wat jaartjes pratende afvalbakken in de huizen staan. Gooi je een batterij erin dan gaat er een rood zwaailicht af en gaat de bak pas weer open als je sorry zegt. Of de bak ziet je op afstand al aankomen met een flesje en gaat al roepen: glasbak, glasbak. Holle Bolle Gijs was de voorloper al met zijn papier hier…

Waar ga je blij van worden en wat wil je zelf en wat vind je leuk? Zo maak ik de mensen tegenwoordig bewust van… Waar je niet blij van gaat worden los je op of laat je los en hoppa weer verder. Het helpt voor mij en voor veel mensen, bewust van. En als de mensen dat rottige geld nou eens kunnen vergeten en loslaten en met iets minder genoegen nemen dan is er nog meer hoop. In de metro afgelopen zaterdag in gesprek met jongeren. Wat voor school doe je en wat wil je worden en waar ga je blij van worden. Iemand had dyscalculie en het was moeilijk om dan een opleiding te volgen. Ja feit en waar ben je wel goed in? Een heleboel en over wat jaartjes heeft hij zijn eigen restaurant, zeker. In de metro klonk steeds aan welke kant je moest uitstappen op de perrons. Waarom zou dit zijn? Kunnen mensen niet meer zelf kijken of is het een hulpmiddel voor blinden en slechtzienden. Is er wel eens iemand uit de metro gevallen aan de verkeerde kant? Apart weer.

In een winkel met gezondheid en bad dingen vertelde de verkoopster dat ze 4000 producten in het assortiment hadden. Vooral de verkoop van visolie blijft een toppertje. Deze winkel had 4000 producten in het assortiment, aaaaahhhhh dacht ik toen. Vitamientjes zus en zo en dan kom ik aan met dat ik mijn sinaasappels, grapefruit en citroen zelf uitpers elke dag. Alle potjes en flesjes in die winkel waren mij aan het uitlachen, ik voelde het gewoon… Er was nog een grappige vrolijke winkel met de naam LUSH. Je kunt daar 25 lege flacons van LUSH inleveren en dan een gratis gezichtsmasker krijgen. De lege flacons gaan dan weer retour naar Engeland. Leuk bedacht en zo in het nu. Ik werd ook hier weer gek van alle verschillende potjes en het een voor dit en het ander voor dat. Ik kan ook gewoon een flesje bier over mijn haar gooien is ook goed en goedkoper. Volgens mijn vriendin mag je jezelf best eens verwennen, doe ik ook zo af en toe. Iedereen is anders en ik koop liever een boek, waar ga ik blij van worden… Mijn hoofd is ook wel leuk zonder alle dure potjes en flesjes zegt mijn spiegeltje. En je hoeft niet naar mij te kijken, eigen keuze, lol. Ik had bewust 7 euro meegenomen naar de stad voor koffie voor mij en voor mijn vriendin en verder had ik niets nodig. Geen telefoon mee, wel broodjes mee en klaar. In Amsterdam is genoeg moois om naar te kijken zoals mooie oude panden. Ik vermaak mij altijd prima overal en ik had zelfs nog 1 euro over… blij blij blij.

Ik kreeg gisterenochtend een bericht van een vriendin met de vraag of Poetin soms bij mij was en waar de wereld weer druk mee was, snik. Onze humor en je kunt erom lachen of niet. Ik gaf een bericht terug dat ik naar Amsterdam ging naar de manifestatie tegen de hoge huren en geen woning in eigen land, zinniger. Waarop er bericht terug kwam met, ja dat bedoel ik nou en miljoenen mensen leven in armoede maar item nr. 1 in het nieuws is dat men Poetin al een week niet heeft gezien. Wij begrepen elkaar weer… Nog meer humor was dat een vriendin van mij met een huurwoning al tijden zat te klagen over de huur. Ik vertelde haar waar ik heen ging en dat ze kon blijven klagen of met mij mee zou kunnen gaan. Ze ging dus mee en we hadden een gezellig dagje in de stad. Morgen ga ik nog over wat andere grappige dingen door, eerst de manifestatie op De Dam in Amsterdam.

Stop de huurexplosie, de huur wordt duur betaald, dit beleid moet stoppen enzovoorts. Een paar honderd mensen waren aanwezig en niet te vergeten paarden en agenten. Het viel ons op dat de demonstranten ouder waren. Volgens een aardige vrouw van de SP, doordat wij de jongeren teveel verwend hebben… Oorzaak en gevolg en andere oorzaken zijn er ook. Er zijn namelijk jongeren die werken op zaterdag om hun studie en andere dingen te kunnen betalen, bewust van. Zo positief punt gemaakt voor de studenten en hoppa door. En eerlijk waar, een van de eerste sprekers begon met de woorden: “ik zie weer veel bekende gezichten.” Het zijn ook vaak dezelfde mensen die je ziet en niets op tegen want zij laten tenminste wel hun stem horen. En toch, ik kan misschien beter beschrijven hoe ik mij voelde op De Dam. Een wagen met een band erin die Amsterdamse liedjes ten gehore bracht. Allemaal mensen van gemiddeld zo tussen de 30 jaar en de 70 jaar op een enkeling na. Allemaal niets mis mee en toch voelde het alsof er een lijkwagen kwam aanrijden, wat een somberheid. Gaat het niet eens tijd worden voor wat vrolijkheid, nieuwe sprekers en nieuwe gezichten, dat voelde ik. Misschien wel het gevoel wat ik bij veel dingen heb, kan er iets nieuws komen in plaats van het oude. Alsof er een oude langspeelplaat steeds blijft hangen. Verandering kost tijd, daar was ik het mee eens met de mevrouw van de SP.

Sociale huisvesting en woningen voor iedereen en dat de mensen ook nog iets overhouden om van te leven, dat is eigenlijk de opdracht. Iedereen die huurt heeft zo weer zijn eigen huur verhaal. Waar echt eerst iets aan gedaan zou kunnen worden is mensen juist korting geven als zij met meerdere mensen in een huurwoning gaan wonen in plaats van de lasten omhoog te brengen. In de praktijk houden veel mensen hun eigen huurwoning aan omdat samenwonen duurder gaat uitvallen. Er zijn ook mensen die door omstandigheden hun koophuis zijn kwijtgeraakt en nu huren en vroeger in de koopwoning minder aan hypotheek kwijt waren dan nu aan de huur. Gaan de scheve dakpannen ooit weer recht op een rijtje komen en zien we door de dakpannen het huurhuis nog wel en niet te vergeten zijn huurders? Misschien is het echt tijd voor een nieuwe generatie om op te staan, een generatie die denkt in oplossingen en die nog kunnen lachen ook…  Er stond nog een mooie tekst op een doek daar met dat alleen de bomen boven het verkeer uit nog konden dromen. Nee hoor, er zijn nog heel veel mensen die dromen, bewust van. Ik kwam in een winkel nog een shirt tegen met de opdruk, Dream, Work, Blog. En zo is het maar net.

Heerlijk gisteren een dagje even relaxen, lekker vrij in de middag en de tijd stil gezet en naar mijn vriendin gegaan. Zenuwpijn in haar benen van na de bestralingen en al bijna twee weken binnen. Met een patatje en krasloten naar haar toe en ze zat voor het eerst weer buiten tussen de bloembakken met vrolijke bloemen erin. Als lopen pijn doet, heel erg. Een joint wil nog wel eens helpen schijnt zo, als verlichting van de pijn. Afgelopen week vroeg zij zich af of de strandtentjes in Zandvoort en Bloemendaal er al zouden staan, verlangen. Al moet ze in de rolstoel mee, wij gaan samen weer naar het strand bij mooi weer. Toevallig had zij ook een boek liggen van Hans Bouma met de titel Maar ik ben er nog. Een mooi boek, zeker. Samen even naar het tennissen gekeken van haar dochter en lekker niets gedaan en zitten kletsen. De tijd even stil zetten.

Samen zitten praten over hoe belangrijk het is dat je in het leven dingen doet die leuk zijn. Jammer dat veel mensen dit niet kunnen doen door bijvoorbeeld geldgebrek. Iedereen zou wel eens wat jaartjes lekker thuis willen zitten om te studeren of om vrijwilligerswerk te doen. Voor de een is ontslag niet erg omdat er nog voldoende geld is of een partner met inkomen en voor de ander is ontslag een ramp als je alleen bent of met kleine kinderen. Dan is het geen keuze om even niets te doen als je geen geld achter de hand hebt. Afgelopen week bij onze Voedselbank ook wat onbegrip over een item op de televisie met een vrouw erin die vertelde dat zij dacht dat zij nooit bij de Voedselbank zou hoeven aan te kloppen. “Gelukkig voor haar” was een reactie. Mensen hebben werkelijk waar geen idee wat het leven soms voor je in petto kan hebben. Om een fictief voorbeeld te geven, je man heeft een ander, is gewelddadig en je vlucht weg met drie kleine kinderen en vervolgens wil hij niets betalen. De Voedselbank is dan even geen vrije keuze, wel overleven. Nooit proberen te oordelen over een ander, iedereen heeft een eigen verhaal. Het ging in mijn werkelijkheid de afgelopen weken ook nog even over de absurde hoge bedragen die gescheiden mensen soms moeten betalen voor hun ex partner. Echt belachelijk soms en alleen om de hoge levensstandaard van de ex in stand te moeten blijven houden of het meer, meer, meer en nooit genoeg gedrag. De een werkt zich de tandjes en de ander speelt de prins of prinses op het mooie kussen thuis. Bedenk je ook niet op je huwelijksdag.

En dan ben je na een lange dag thuis en dan zetten ze de stroom uit en draaien ze de gaskraan dicht, heerlijk. Alles donker en gezellig de kaarsjes aan en de zaklantaarn pakken. Kijken naar wat je nog wel kunt doen, heerlijk.