Gisteren ons huisdier laten inslapen. Tot bijna op het laatst mocht ik haar in mijn armen houden. Wel traantjes gelaten maar later waren deze over. Mooie herinneringen blijven en ze heeft een heel goed leven bij ons gehad. De andere is nu van mijn ex-man naar mij toe gegaan. Erg grappig en ook deze heb ik even laten checken bij de dierenarts. Beestje is 14 jaar oud en goed gezond op staar in de ogen na. Ik zal nooit vergeten, de aankoop van dit dier, verwaarloosd op een boerderij weggeplukt. Met gierende banden weggereden destijds van het erf… Het is echt weer ontzettend leuk om een vriendje om je heen te hebben!

Ik was gisteren ook even bij een vriendin op de koffie, lekker bijkletsen. Vooral over het onderwijs en de zorg. We hadden allebei zorgen om het grote aantal jonge leerplichtige kinderen die de school niets meer vinden. Ook om mij heen, een groot aantal gezinnen met kinderen die niet meer naar school toe willen. De school is niet uitdagend genoeg meer. Ik herkende wel veel van haar kind bij mijzelf terug. Dan is het eigenlijk wel triest dat er nog zo weinig is veranderd door de tijd heen. Haar kind leest en ontdekt veel, buiten school om. Krijgt ze dan bijvoorbeeld een aardrijkskunde toets dan is die toets stom en komt niet overeen met de werkelijkheid. Zij is al veel verder en heeft zelf al nagedacht en ontdekt. Ze moet dus weer terugschakelen naar enkele niveaus lager. Ik kreeg zelf mijn schoolboeken altijd al in de zomervakantie en had ze allang doorgenomen voordat de school begon. In de bibliotheek ging ik erover verder lezen als iets mij interesseerde. Ik verveelde mij dood op school want ik kende de stof al. Ik deed alles behalve leren voor school, lol. Ik sloeg de ochtend voor mijn schoolonderzoeken de boeken nog even open en was totaal niet gemotiveerd om een hoog cijfer te behalen. Ik wilde er zo snel mogelijk vanaf. Ik zie om mij heen dezelfde problemen in de gezinnen. En het erge is dat iedereen zich er dan ook nog mee gaat bemoeien. Soms worden kinderen zelfs uit huis geplaatst. Kijk naar het kind en geef het uitdaging, zowel thuis als op school.

Het plan voor het onderwijs voor het MBO is zo slecht nog niet. Kijk wat de kwaliteiten zijn van een kind en laat het daarin groeien. Kleine klassen en meer aandacht voor de kinderen. Zo kun je ook  in een klas kinderen op verschillende niveaus laten werken en examen laten doen. Je krijgt dan een diploma met bijvoorbeeld VWO-HAVO-MAVO. Het is een grote omschakeling in het onderwijs maar het kan. Het onderwijs is echt niet meer van deze tijd. Helaas vallen alle kinderen die er nu last van hebben, nu buiten de boot en dat is wel erg. Ik vernam ook, en niet voor het eerst, dat er docenten zonder enige ambitie voor de klas staan. Zoek een andere baan dan! En de docenten die wel veranderingen in het onderwijs willen en het wel zien, die komen overspannen thuis te zitten of keren het onderwijs de rug toe. Cito- toetsen en andere toetsen in het lager onderwijs afschaffen, wat een onzin. Momentopnamen en hebben niets met de werkelijkheid van doen. Kijken naar de leerling zelf en wat de leerling kan en zelf wil. Het zou niet zo moeten zijn dat een school wordt afgerekend op resultaten van leerlingen, wel of ze blije en gelukkige kinderen afleveren voor een baan of vervolgstudie. Het gaat nog jaren duren voordat alles weer op de rit komt en helaas komt er dus weer een hele generatie aan die later zullen zeggen: als toen en als ik toen en als… Het maakt niet uit of je wel of niet kunt leren, iedereen is ergens goed in en dat zou er al veel eerder uitgehaald kunnen worden. Kijken naar wat iemand wel kan.

Het oude onderwijs loslaten en dan komt er vast wel mooi en bewust onderwijs voor terug.

Gemak dient de mens en zo ook in de zorg. Toch zijn wij wel een beetje doorgeschoten met gemak, voelt soms zelfs ongemakkelijk. Ik ben het er echt wel mee eens dat je in de zorg kijkt, naar wat mensen nog wel kunnen. Veel mensen zijn zich er niet eens van bewust dat ze zelf meer kunnen. En door dit in stand te houden omdat het makkelijk is, tja dat is nooit de bedoeling geweest. Ik blijf erbij dat we al jaren op alle vlakken aan het achterover leunen zijn, wel zo gemakkelijk. Als je een ouder iemand een kopje koffie aanreikt en je blijft dit doen dan wordt het aangeleerd gedrag. In de meeste gevallen kan de persoon nog best zelf zijn kopje koffie pakken. Er wordt nu bezuinigd op verkeerde dingen. Je kunt wel bezuinigen op dingen die mensen wel zelf kunnen doen en via de nieuwe uitvindingen in de zorg. En zonder de cliënt of patiënt te verwaarlozen, die zou altijd centraal moeten staan.

Ik ben zelf chronisch ziek en denk je dan echt dat ik gemakkelijk achterover ga leunen? Ik heb altijd doorgewerkt tot aan de dag van weer een volgende operatie. Na mijn operatie wilde ik altijd zo snel mogelijk weer aan de slag. Ik had mij best kunnen laten afkeuren als ik het slim had gedaan, geen haar op mijn hoofd! Tot op de dag van vandaag geen toeslag aangevraagd want die zijn er voor mensen die het harder nodig hebben. Als ik echt niets meer kan dan is het vroeg genoeg en is er waarschijnlijk geen potje meer voor, lol. Ga ik op straat leven of zoiets…  Ik was die trut die al mijn haren aan het wassen was bij de wastafel met de drain nog in mijn lijf… Het is ook een valkuil want je kunt ook je eigen grenzen overgaan en dat is mij ook vaak gebeurd. En toch heb ik er geen spijt van, ik leef nu (jaaaa…)  en doe bijna alles waar ik zin in heb. Het voelt voor mij goed om mijn eigen geld te verdienen en te doen wat ik leuk vind. Soms vonden bedrijven mijn gezondheid een te groot risico en werd een contractje niet verlengd. Ik vond dan altijd weer iets anders en soms dingen die ik nog nooit had gedaan en het ging altijd goed. Ik heb bij een baan nog nooit gekeken naar wat ik ging verdienen, wel of het mij leuk leek. Zo huppel ik nu al een tijdje flex in de zorg rond en verdien geen moer, het is wel leuk. Na mijn werkdag draai ik nog een tweede dag met schrijven en nog wat dingen, gewoon omdat het leuk is en ik verdien er niets mee. Mijn dagen hebben altijd minimaal 16 uur. Voor alles kwam tot op de dag van vandaag een oplossing en ik heb niet veel nodig.

Om nog even terug te komen op gemak dient de mens in de zorg. Voor een seniorenwoning  of een gewoon huis, is huishoudelijke hulp van twee uurtjes genoeg in de week. Kijk naar wat de mensen zelf nog wel bewust kunnen! En schoon is schoon! Als je er vier in dezelfde wijk doet dan werkt iemand acht uur op een dag. Heeft alles te maken met goede planning en kwalitatief goede hulp. Voor de wandeling, de boodschapjes en het sociale praatje, daar heb je vrijwilligers voor, kinderen en particuliere hulp. Je kunt ook een nieuwe jas minder kopen en daarvoor particulier iemand aannemen. Dan kun je wel een praatje maken en je kopje koffie laten aanreiken. En voor de medische thuiszorg hetzelfde verhaal, vanuit de wijk werkt veel efficiënter en zo doe je meer mensen per dag. En dan zie ik ook vaak dat medicijnen of ander materiaal door de apotheek of bezorger aan huis gebracht worden, nog zo’n kostenpost.  Hier kan ook naar gekeken worden want veel mensen kunnen zelf nog lopend naar de apotheek. Het is allemaal niet zo moeilijk om te verzinnen. Geef je iemand een vinger dan pakken ze je hele hand omdat het makkelijk is. De hand loslaten is ook wel eens goed.

Zo blijft er bij de ouderen geld over en dit kan naar de geestelijke gezondheidszorg in de wijk. Daar is de ellende veel groter en is heel veel geld voor nodig! Er is behoefte aan een nieuwe vorm van thuiszorg en dat is de maatschappelijke thuiszorg. Iemand die de mensen bewust maakt, van hoe ze het ook zouden kunnen doen. Dus huishoudelijke hulp, maatschappelijke hulp en medische hulp in de thuiszorg. En voor alle zware zieken in de wijk, deze mensen en hun gezin moeten wel de hulp krijgen die nodig is! Denken is leuk maar het is te gemakkelijk om te denken dat alles goed gaat komen op korte termijn, zeker als we niet van fouten leren en er geen samen is…

Leven in het nu en toch wil ik het vandaag even hebben over gisteren. Ik was bij het Lentekabinet festival. In een prachtig natuurgebied, lekker in de zon en onder de bomen. Geen vogel te zien, ze houden niet van de boem boem muziek. Er ging heel veel door mijn hoofd op deze dag en ik kwam zomaar op: waarom niet de ganzeneieren laten trillen op deze muziek, in plaats van de beesten afschieten? In een watertje zwommen wat jonge eenden en je zag ze steeds met hun hoofd onder water verdwijnen en het water van zich afschudden. Het leek een beetje of ze hun ogen wilden schoonmaken, zien we het nou echt wel goed, wat doen al die mensen hier en wat een muziek. Ik zie het alweer helemaal voor mij dat ze de volgende dag als iedereen weg is, even zelf in het gras gaan testen of ze ook zo kunnen dansen.

Mijn dag kon niet meer stuk door een woonwagen waarin je een kitscherig beeldje kon neerzetten, om het ding vervolgens met een geweer aan flarden te schieten. Het restant mocht je met een hockeystick kapot slaan. De gedachte was dat het beeldje het verleden vertegenwoordigde en je door het kapot te maken dus in het nu was. Ik had een erg leuk beeldje uitgekozen, lol. Ik vertelde de man dat ik dit thuis ook al doe met borden en die had hij ook. Te leuk allemaal en mijn dag was alweer gemaakt.

In de Gentleman ’s Club waren Rob Wijnberg en Ewald Engelen die wat tekst hadden. Over de werkelijkheid gesproken, wat waren ze klein, op de televisie en op foto’s lijken ze veel groter… Ik leer heel veel van deze twee en ze vertegenwoordigen een nieuwe manier van denken en vooruitgang. Helemaal niets mis mee. Er zat nog iemand die een tijdje in het nu probeerde te zijn. Wat ons weer bracht op dat het nu wel het nu is maar ook onzin is. Je koopt je kaartje al iets van tevoren voor het festival, je kijkt wie er meegaan en je spreekt af hoe laat, niets in het nu, wel vooruit. Ook wisten zij al ruim van tevoren dat ze in die tent zouden zijn. Je leeft in het nu en kijkt vooruit, dat vonden wij een betere.

In het menselijk brein zitten ook in luikjes dingen opgeslagen. En doordat je in het nu iets meemaakt, kan zo’n luikje weer opengaan met een gebeurtenis vanuit het verleden. Je kunt dit voor een groot gedeelte trainen door dit achter je te laten maar helemaal lukken gaat dit je nooit. Ik heb het zelf de afgelopen maanden getest en er ik ben er nog niet helemaal uit hoe je die paar procenten kunt wegnemen. Neem bijvoorbeeld een nare situatie waarin je was en er hing een vislucht. Als je dan weer een vislucht ruikt in het nu dan gaat dat luikje in je hoofd weer open en denk je terug aan die nare situatie. De situatie in het nu, is dan anders maar de vislucht blijft hetzelfde. Om jezelf te helpen zou je dus vislucht kunnen mijden. En mocht je er wel in terecht komen dan is het zaak om die paar procent nare herinneringen uit te schakelen. Misschien een persoonlijke pieper waarin je al dat soort dingen zet en die automatisch een signaal afgeeft en je eraan herinnert dat je in het nu leeft? Of een leuke herinnering vanuit het nu terug stoppen zodat de nare herinnering verdwijnt. Moet je wel eerst jezelf heel goed kennen. Ik denk nog even verder en voordat een groot aantal mensen afhaken maar weer even terug naar het festival.

Opvallend was het enthousiaste personeel, zo kan het dus ook! Je bent wat je uitstraalt en swingend op de muziek verkopen en lachen is niets mis mee. De vegetarische hamburger was echt super lekker, zo kan het dus ook! Ik heb alle mensen zitten bekijken en veel zitten denken en gefilosofeerd. Op dit festival meest normale mensen, zonder toeters en bellen, je bent wie je bent. Ziet deze generatie de werkelijke wereld? Hebben ze er enig idee van dat zij ook de toekomst kunnen bepalen? En hoe gaan ze dat doen? Door te leven in het nu en straks als ze ouder zijn, komen ze er dan achter dat leven in het nu zonder vooruitkijken het toch niet helemaal was? Je kunt een petitie tekenen via het internet tegen het nieuwe studentenplan en dat is het dan? We gaan weer verder met dansen? En toch kijken heel veel ouderen die het niet meer kunnen, hoopvol naar deze generatie, zijn zij zich daarvan bewust? Ik keek ook met hoop naar deze generatie op deze dag, nu, vooruit en hoop, komt vast goed.

Vandaag toch even niet over de zorg. Ik heb even zin in vrolijke dingen en ik heb gisterenavond genoeg tranen gelaten. Big girls don ’t cry, nou soms lucht het op, niet dat het een situatie anders maakt. Ik ben blij dat ik kan huilen, weet ik zeker dat ik een mens ben en geen robot. Je kunt niet altijd happy zijn en het huilen was te verklaren. Het was sowieso een jank week, een moeder liet mij een brief lezen van haar kind aan haar. Een kind dat gelukkig weer op het juiste pad gaat wandelen na alles wat hem is overkomen en aangedaan en waar het recht ver te zoeken was. Heel knap dat iedereen het los kan laten en verder gaat met leven zonder haat. Haat is nergens goed voor, je bereikt er helemaal niets mee. Gelukkig zijn veel mensen zich daar van bewust. Al blijft het niet eerlijk dat de verdachte er mee is weggekomen ondanks getuigen.

O ja, iets vrolijkere dingen… Ik werd er wel weer blij van dat de juichpakken op waren. Waar ik om moest lachen, is dat die dingen uit China moeten komen. Stel je had ze hier door vluchtelingen laten maken of door de goede handwerkers die Nederland echt wel heeft. Zelfvoorzienend in eigen land. Ik kan er niets aan doen, maar is het heel slecht van mij dat ik dan hoop dat die dingen niet op tijd afkomen in China? Lol. En waarom ik steeds moet denken aan het dondert en het bliksemt? Misschien omdat een kerk vaak een bliksemafleider heeft? Een donderroe is een metalen stang die de bliksem aantrekt en naar de grond afvoert. Een donderroe op de kerk mag dus wel en een donderspak niet. Hoe leuk kan het leven zijn.

En dan de kop boven een bericht: Prins Monaco krijgt ook kind met echtgenote. Geweldig en ik zie het geboortekaartje alweer voor mij. Zusje of broertje van…  Dit geeft in deze nieuwe tijd weer hele nieuwe ideeën voor alle trouw, overlijdens en geboortekaartjes. Het is de omgekeerde wereld van wat het altijd was. In deze tijd mag je dus alle kinderen en ex-vriendinnen en echtgenotes op de kaartjes zetten. Heerlijk en wat een vooruitgang! De tijd dat familie achterin de kerk werd weggemoffeld is verleden tijd. Malle Babbe is niet meer.

En er gaan stemmen op dat je zowel in de Tweede  Kamer als in het Europese Parlement kunt zitten. Iets zegt mij dat dit geen goed idee is. In de politiek moet je weten wat er onder de mensen leeft. Gaat een beetje moeilijk worden om het zelf bewust waar te nemen als je in een week alle landen van Europa door moet en alle provincies in Nederland. Ik zal het wel weer verkeerd zien. Neemt niet weg dat ik het heel erg knap zou vinden als het iemand wel gaat lukken. Misschien is het een beter idee om te wachten tot we wat megaprovincies in Nederland hebben? Scheelt weer wat provincies afgaan? Ook even opletten als je beide functies hebt dat je de brieven wel in de juiste enveloppen doet?

Ja, ik ga weer lachend het weekend in!

Mijn opa stapte ook zonder aanzien des persoons bij iedereen naar binnen. Mijn oma was ook in alles geïnteresseerd en een wijze vrouw. Mijn vader was zijn tijd ook ver vooruit. En dat alles zit ook in mijn genen. Er is veel te doen over dat ouderen langer thuis moeten blijven wonen en dat de familie voor ze moet zorgen. Daarom wil ik even wat kennis met jullie delen vanuit mijn eigen jeugd, lees het als je zin hebt. Zoals ik al eerder schreef: mijn vader was zijn tijd ver vooruit…

Mijn familie had een eigen winkel in het dorp, van vader op zoon. Mijn vader besloot om een woonhuis bij het bedrijf neer te zetten en in dat woonhuis ging hij wonen met mijn moeder. Hij besloot om zijn moeder in huis te nemen en de vader van mijn moeder. Tevens zijn jongste broer die vrijgezel was en ook een eigen winkel naast het bedrijf van mijn vader had. Om het verhaal nog leuker te maken woonden een zus en zwager in een woonhuis ernaast. De rest van de familie in hetzelfde dorp, op een uitzondering na. Het was voor die tijd, in dat dorp, al een vrij uitzonderlijke situatie om je ouders in huis te hebben, alleen bij de boerenbedrijven zag je dit ook.

De familie van mijn vader bestond uit vijf zussen en drie broers. (Met mijn vader erbij dus vier broers.) Het was de tijd dat de vrouwen meestal thuis waren en hooguit wat werkhuisjes hadden in het dorp. Toen ik kwam veranderde er iets in de situatie, de vader van mijn moeder ging eruit naar het bejaardenhuis. Ik kreeg nog een broertje en zo bewoonden wij als gezin de bovenverdieping van een huis. Op de benedenverdieping woonde mijn oma en de jongste broer van mijn vader. Iedereen zorgde voor elkaar was de insteek. Mijn tantes hadden tijd genoeg en deden om toerbeurt alles voor mijn oma.

Mijn moeder was vaak ziek en zo zorgde de tantes ook voor haar. Ons huis was altijd het middelpunt van de familie. Ik herinner mij de feestdagen als al mijn nichtjes en neefjes bij oma kwamen en wij met zijn allen in de tuin en de schuur speelden, dat was leuk. Op een gegeven moment ging de broer van mijn vader het huis uit en kwam oma ten val met haar fiets. Na die val is zij nooit meer de oude geworden en ze ging achteruit. De hele familie zorgde voor oma en op het laatst ook in de nacht. Tot het niet langer ging en ze alsnog naar een verzorgingshuis moest. Daar heeft ze niet lang gewoond tot haar dood.

Op papier een mooi verhaal, zorgen voor elkaar. Toen al was het in de praktijk niet zo’n succes. Allemaal verschillende mensen en allemaal met een eigen mening en die allemaal bij elkaar kwamen, kon nooit goed gaan. Het ging ook niet goed. Toen mijn oma er niet meer was toen kwamen de ware gezichten naar boven, om het zomaar eens te schrijven.

Als je het afzet tegen de huidige tijd, zie ik wel wat verschillen. De meeste vrouwen werken nu. De mensen zijn gaan reizen en wonen vaak niet meer in dezelfde woonplaats als de ouder. Wat je toen ook al zag, het generatieverschil. De tijden veranderen en er zit een verschil in levenswijzen tussen eerste, tweede en derde generatie, het botst. En als ik terug denk, toen mijn tantes mijn oma verzorgden waren zij zelf gezond. In die tijd hoorde je heel weinig dat mensen ziek waren. In deze tijd zijn de kinderen een jaar of 50 of ouder en ze hebben allemaal wel iets qua gezondheid, waardoor ze al moeite hebben om hun eigen gezin draaiende te houden, laat staan om de zorg voor hun vader of moeder erbij te nemen. In het ergste geval hebben kinderen ook al thuiszorg!

Wat ik in de praktijk bewust zie, is dat de kinderen op viste komen bij hun ouders een keer in de week. En als ze werkeloos zijn dan zie je ze iets vaker komen. Geen een kind met een goede of redelijke verstandhouding met zijn ouders, is te beroerd om de afwas te doen, stofzuiger door het huis te halen, wat boodschapjes te doen en de administratie. En dat is het dan ook. Het is in deze huidige tijd niet mogelijk om meer te doen of je moet met genoeg kinderen zijn en vlakbij je ouders wonen.

Vroeger had je buiten het gezin, weinig ander sociaal leven. Nu zit iedereen vol. De gedachte dat kinderen voor hun ouders moeten zorgen is mooi maar ik zie het niet gebeuren. Zelfs niet als je kinderen voor het blok gaat zetten, wat nu gaat gebeuren. Vroeger is geweest en haal je niet meer helemaal terug. Je kunt beter vooruitkijken naar hoe het beter zou kunnen.

Verder spreek ik vanuit eigen ervaring dat het geen gezonde situatie is voor ieders geestelijk welzijn om als familie zo erg op elkaars lip te zitten.

De thuiszorg zal dan ook moeten blijven. Er kan wel efficiënter gewerkt worden, door beter te kijken naar wat iemand nodig heeft. Morgen meer.

Ik vond het vandaag opmerkelijk dat bijna niemand een bericht had over: de leiders van Kazachstan, Rusland en Wit-Rusland hebben donderdag een economische unie gesticht. De unie moet feitelijk 1 januari 2015 van start gaan en heet de Euraziatische Economische Unie. Het is de bedoeling dat de unie naar Europees voorbeeld tot verregaande economische integratie overgaat, met vrij verkeer van goederen, diensten en kapitaal. De drie landen hebben al een douane-unie. Andere voormalige Sovjetrepublieken zoals Armenië en Kirgizië hebben ook belangstelling voor deze integratie. Een economische unie, hebben zij geleerd van de EU? Het ging zomaar door mijn hoofd. Je ziet in de wereld grote verschuivingen, als je ze wilt zien. Wat mij betreft kan deze dag in de geschiedenisboeken. Kunnen we later teruglezen hoe het allemaal kwam.

De mensen in Nederland geven nog steeds geen geld uit. Alleen als je bewust eens onder de mensen komt dan begrijp je waarom. Mensen hebben geen geld meer om te besteden omdat de vaste lasten zo hoog zijn. Er blijft gewoon niet veel over in de maand! En er komen geen banen bij! Ik zag laatst een man de graskant maaien. Over tien jaar zit deze man er niet meer op zijn machine, robot Pietje doet dan dit werk. Mensen geven echt nog wel geld uit maar doen dit bewust. Heb ik het echt nodig? En heb ik er plezier van? De mensen kijken toch vooruit en zien gewoon nog niet genoeg verbeteringen. Ik spreek genoeg mensen, die echt zelf al beseffen dat hun baan er over een tijdje niet meer is. Voor studenten is het super moeilijk, om nu een richting te kiezen, wat is er nog wel over 4 of 6 jaar behalve studieschuld? Je moet eens weten hoeveel mensen er in psychische nood zitten door de huidige wereld anno 2014. Het zit gewoon in het menselijk brein, zorgen maken over de dag van morgen. Ik ben er in mijn privé leven bijna mee gestopt en dat leeft een stuk prettiger. De dag verloopt altijd weer net even anders dan dat je van tevoren kunt bedenken.

Ik zag ze afgelopen week weer: een groepje dementerende bejaarden die met vrijwilligers hun rondje door de wijk deden. Als ik naar hun lichaamstaal keek, ze genoten buiten. Iemand wees mij erop dat deze mensen geen enkel nut meer hebben in de maatschappij. Sterker nog, iedereen heeft alleen maar last van ze. Is dat zo? Wat is hun kwaliteit van leven nog? De hele dag binnen en een keer in de zoveel tijd even uitgelaten worden? Ik vond het een mooi gezicht om ze zo te zien buiten, dus had hun wandeling al nut. Een vrouw die even bewust stil stond bij het raam en genoot van hun pleziertje buiten. Een vrouw die even verder dacht, aan wat deze mensen in het verleden voor hun gezin en Nederland hebben betekent. Een vrouw die ook dacht aan de werkgelegenheid en wat het verzorgen van deze mensen vraagt. Een vrouw die zich ook afvroeg, wil ik dit als ik zo oud moet worden? Een vrouw die in haar drukke bezigheden even stil stond. Stil, was het soms maar vaker even stil…

Vandaag weer bij onze Voedselbank. En wat hebben we toch een goed team samen! We denken allemaal mee. Vandaag hadden we weer sla uit eigen kas en van een ander iemand paprika’s. Ook hadden we wat kleding opgespaard en konden we dit als extraatje uitdelen aan de mensen. Is niet de bedoeling en het is geen voedsel, maar een gegeven paard…  Kleding hoort eigenlijk naar de Kledingbank te gaan en speelgoed naar de Speelgoedbank. Ik snap nog steeds niet dat dit alles tezamen niet onder een dak kan, blijft een droom. Een van mijn collega’s had via de social media een oproep gedaan voor luiers. Mensen hebben soms nog aangebroken verpakkingen luiers liggen thuis of zelfs nog nieuw. Hun kind is er dan al uit de luiers. En ja hoor, de eerste luiers zijn binnen. Zo kun je vanuit het niets iets creëren, zonder geld uit te geven.

We hadden ook het aanbod van een gratis kindervakantieweek . Ook weer super dat mensen dit aanbieden. Een ding viel mij wel op, de papieren voor deze week waren in het Nederlands. Een man die een pakket kwam halen, sprak alleen maar Engels. Hoe komt iemand vanuit een ander land door de asielprocedure heen, in een woning in de gemeente terecht en bij de Voedselbank, zonder nog een woord Nederlands te spreken? Is het niet eens zinvol om meteen te starten met de Nederlandse taal zodra mensen hier binnen komen? En ook als ze toch niet mogen blijven, dan hebben ze wel een stukje kennis erbij. Waar gaat het zo mis?

Ik heb de afgelopen week weer moeten praten als brugvrouw. Ik geef steeds een voorbeeld als mensen weer eens lopen af te geven, op de vluchtelingen uit oorlogsgebieden of politieke vluchtelingen. Stel je voor dat er oorlog is in Nederland en jij vlucht met je kinderen naar de Belgische grens. De Belgen laten je dan niet toe. De granaten en kogels vliegen je om de oren en je familie is al dood. Je doet er dan toch alles aan om toch die grens over te komen, voor jezelf en je kinderen? Het is erg grappig dat ik de mensen dan gelijk om heb. DAT begrijpen ze wel, ze kunnen zich inleven in die situatie. Doet niets af aan het feit dat ons asielbeleid niet deugt maar dat is een ander verhaal. Gelukszoekers hebben gewoon geluk zullen we maar zeggen… Mocht er ooit in Nederland zoiets als een oorlog uitbreken dan blijf ik wel in Nederland. Tot de laatste snik zal ik bij het vrijheidsmonument blijven staan. Alleen geboren in Nederland en dan ook maar alleen dood in eigen land.

Om het over een vrolijker ding te hebben, de zoon van mijn vriendin was ook boven zijn beltegoed gekomen. De schade viel mee en hij mag een tijdje krantjes lopen om de rekening terug te betalen aan paps en mams. Zij leren de kinderen dat niets gratis is en maken ze bewust van dat alles geld kost en dat je daar dus iets voor moet doen. Hoe kun je dan een kind gaan uitleggen dat het wel kan dat je een studieschuld aangaat, voor jaren? Hele hordes mensen proberen de kinderen er bewust van te maken dat de bomen niet meer tot in de hemel groeien en dat we stappen terug aan het doen zijn. Je leent alleen voor een huis en lukt dat niet dan is dat pech. Het is de omgekeerde wereld van wat er nu weer gaat gebeuren. Het probleem doorschuiven naar weer een volgende generatie. Het zou wel humor zijn dat je dan tegen je veertigste jaar, net je studieschuld afbetaald hebt en wilt gaan leven, mag je voor je eigen ouders gaan zorgen. Hoe leuk kan het worden. Basissalaris, ook voor studenten en wil je meer dan zorg je dat je meer krijgt. En buiten dat, ik zou wel eens concrete cijfers willen zien van wat er met het geld gaat gebeuren dat extra in het onderwijs terecht komt. Waar investeren we dat in, hoeveel schuld studenten in zichzelf moeten investeren, weten we inmiddels.  Ik snap het niet meer en misschien moet je er student voor zijn om het wel te snappen? Ik heb vandaag een nieuw woord voorbij horen komen: de blijheidslat. Ik ben die lat nog steeds aan het zoeken, ik kijk misschien te hoog? 

De onderstaande tekst is vanuit een brief van een gemeente aan ouderen met huishoudelijke hulp vanuit de WMO.

U ontvangt huishoudelijke hulp. Hiervoor heeft u een indicatie gekregen vanuit de Wet maatschappelijke ondersteuning van de gemeente. Via deze brief willen wij u informeren over veranderingen in de regelgeving en wat dat voor u betekent.

Wat gaat er veranderen?

Landelijk voert de overheid veranderingen door in de organisatie van de zorg en ondersteuning. Dit is nodig om de verzorging beschikbaar, goed en betaalbaar te houden. In het nieuwe zorgstelsel wordt steeds meer gekeken naar uw eigen mogelijkheden en die van de mensen in uw directe omgeving. Gemeenten zijn hiervoor vanaf 2015 verantwoordelijk. De gemeente heeft daarom op 1 januari 2014 nieuwe regelgeving ingevoerd. In lijn met het nieuwe zorgstelsel vindt de gemeente het belangrijk dat onze inwoners zichzelf kunnen redden in hun dagelijkse leven en uitgaan van hun eigen kracht. De rol van het sociale netwerk wordt belangrijker en de professionele zorg is meer een vangnet.

Wat betekent dit voor u?

Ook voor wat betreft huishoudelijke hulp kijken wij naar wat u zelf kunt of wat er binnen uw directe omgeving mogelijk is. De gemeente steunt huishoudelijke hulp als dat echt nodig is. Uw huidige indicatie blijft voorlopig van kracht. Wij nemen binnenkort telefonisch contact met u op om een herindicatie te stellen op basis van de nieuwe regelgeving. Dit doen wij telefonisch of in een gesprek bij u thuis.

Tja, nieuwe tijd en nieuwe hervormingen. Om de boel vanuit een positief geheel te benaderen, mijn tips voor oudere ontvangers van zo’n brief. Ik heb al vanuit de praktijk vernomen dat veel gemeenten niet bij iedereen aan huis gaan komen, ze hebben er de poppetjes niet voor. U bent meestal van de generatie: altijd hard gewerkt en niet zeuren. Ik verneem vanuit de praktijk dat u telefonische benadering als onprettig ervaart. U snapt niet dat ze door de telefoon uw huis kunnen zien en hoe de situatie is. Vraag altijd een naam en telefoonnummer van de persoon die u belt, dan kunt later terugbellen als u iets bent vergeten om te zeggen. Bij twijfel kunt u ook zelf de persoon aan de telefoon terugbellen op het nummer van WMO uit uw gemeentegids. Wees u ervan bewust met wie u spreekt! Maak vooraf een lijst van wat u wilt zeggen aan de telefoon. Noem bijvoorbeeld alle medicatie op die u slikt. Vertel het als uw kinderen een baan hebben en een privé leven. Vertel het als uw kinderen zelf ook geen goede gezondheid hebben. Vertel het als u geen sociaal vangnet ziet. Vertel het als u geen kinderen hebt of als u de kinderen nooit meer ziet. De tijd dat u niet mag klagen is voorbij, u mag bewust eerlijk opkomen, voor wat u denkt nodig te hebben. En wilt u in het kader van de privacy dingen niet zeggen dan is dat bewust uw goed recht. Vraag uw kinderen om raad. Om de boel lollig af te sluiten kunt u nog vertellen dat u een lintje aan de muur hebt hangen en altijd vrijwilligerswerk hebt gedaan .

Voor alle andere mensen die ook zo’n schrijven hebben gehad, in principe hetzelfde bovenstaande verhaal. Wees duidelijk en eerlijk in wat u nodig hebt!

Ik schreef de afgelopen week over Fair Trade, blijken zij volgens de laatste berichten ook niet helemaal fair te werken met de arbeiders. Je krijgt er toch een EUhoofd van, lol. Alle verhalen hebben een of meerdere kanten, mooi toch? En de verkiezingsuitslagen, tja. Er gaat niet zoveel veranderen in het parlement, wel in wat landen naar aanleiding van de uitslag. En dat laatste is veel interessanter om te volgen.

De zorg blijft een leuk ding om over te schrijven als ervaringsdeskundige. Er zijn heel veel mooie ontwikkelingen in de zorg, laten we dat ook niet vergeten. Ik werd er erg blij van dat er een medicijn beschikbaar komt tegen de ongeneeslijke ziekte van Duchenne, een erfelijke vorm van spierdystrofie. Het is een klein stapje vooruit. Ik heb zelf een jongen verzorgd met deze ziekte en je was zo’n anderhalf uur bezig, van douchen tot in de rolstoel. Heel veel geduld moest je hebben.

Waar ik nog weinig over gelezen heb is een nieuw fenomeen in het ziekenhuis. Ik kwam laatst al een hond tegen in een ziekenhuis die aan het speuren was naar bacteriële ziekten. Ik vernam nu ook voor het eerst dat mensen zich een paar dagen voor de operatie thuis moeten insmeren met een crème. Ook rond en in de neus. Dit is om infecties te voorkomen door de bacterie S. aureus.  De aanwezigheid van de bacterie is voor gezonde mensen geen probleem. Wel is uit onderzoek gebleken dat patiënten die S. aureus dragen op het neusslijmvlies een verhoogde kans hebben op het krijgen van een infectie vooral na operaties. Het ene ziekenhuis doet het wel en het ander nog niet. Ik denk dat wat meer bewuste voorlichting hierover niet verkeerd is, want niet iedereen snapt het waarom. En als je het niet wilt, kan een ziekenhuis je dan weigeren? Tegen de muggen insmeren, tegen de zon insmeren en je nu voor een ziekenhuisopname insmeren, mooi toch? Nu nog even de bed tafeltjes elke dag schoonmaken en de cirkel is weer bijna rond.

Morgen veel meer over de zorg.

Soms moet je erg lachen en dat is maar goed ook. Bijna zijn we weer van de verkiezingen af en komt er wel weer een ander ding. Ik verbaas mij nog steeds over links en rechts in verkiezingstijd. Een goede partij is een partij die alle twee in het programma heeft. Links en rechts is niet meer van deze tijd. Je bent er niet voor eigenbelang, wel voor volksbelang, iedereen. Ik heb ook iemand in mijn omgeving die een hoofdfunctie heeft en ernaast nog wat functies. Ik hoor en zie dat er fouten ontstaan. Zit deze persoon op zijn werk en gaat zijn mobiel en is het iemand van de nevenfunctie in werktijd van de hoofdfunctie. Hoe kun je dan voor de volle 100% je hoofdfunctie doen? Ik kan er niet bij, zal wel aan mij liggen, lol. En als in werktijd de echtgenoot dan ook nog belt dat er wasmiddel in de reclame is, tja dan kun je mij wegdragen.

Ik dwaal weer af, over de verkiezingen. Ik vond de leukste reactie, die van een familielid: “ik ga stemmen uit principe, net zoals ik uit principe nog altijd twee minuten stil ben op 4 mei en dat helpt ook geen reet.” (Zie zijn reactie en verklaring hierbij, mooie toevoeging.) Veel mensen hebben uit principe gestemd, we gaan altijd, dus nu ook. Geen idee waarom, het zit in ons. Ik denk dan weer verder, als je kunt stemmen voor iets heel onzinnigs, zullen de mensen dan ook gaan uit principe? Zou een leuk uitprobeersel zijn.

Van wat ik om mij heen heb vernomen, is dat de niet stemmers gewoon niet geloven dat alle volken een kunnen worden. Ik hoorde ook Frankrijk voorbij komen, er is echt niemand die gelooft dat de Fransen zich gaan aanpassen aan de rest van de EU bevolking. In het programma Buitenhof van vandaag, zat een Engelsman om te zoenen, helemaal met zijn woorden eens. Het was best weer een grappig programma en ook het stukje over de economie en de cijfers. Dat mensen niet meer gaan stemmen heeft ook te maken met het ongeloof van wat ze om zich heen zien. Zo was er afgelopen week een groot bedrijf, een grote klant kwijtgeraakt door een geweldige stommiteit. Ik heb gewoon handmatig eens zitten rekenen en ik kwam uit op ongeveer 150 mensen die boventallig gaan raken hierdoor. De cijfers van het bedrijf laten het nog niet zien maar het personeel is niet achterlijk en zien het wel. Er is dus een verschil tussen bewuste werkelijkheid en cijfers. Iemand zei ook laatst tegen mij over een bericht in de krant: “er klopt geen zak van.” Ik kon het alleen maar beamen. Mensen voelen zich niet meer serieus genomen.

Verder heerst er ook woede onder de mensen. Waarom worden wetten niet aangepast? Waarom krijgt een ander alles en ik werk hard en krijg niets? Het voelt allemaal niet eerlijk.

En dan nog een grote groep stemmers die niet eens de taal machtig zijn en niet eens begrijpen waarop ze op konden stemmen. En de groep die wel iets anders aan het hoofd had dan de stempas. Net als bij de Voedselbank, mensen vergeten soms hun pakket op te halen. Dan bel je ze en dan weten ze niet eens wat voor dag het is, teveel in of aan het hoofd.

Eigenlijk is het gewoon knap dat de opkomst in ons land nog zo hoog was.