Het heeft zo zijn voordelen om niet meer op Facebook te zitten. Niemand weet dat je vandaag jarig bent, alleen je echte goede vrienden. Zij zetten jouw verjaardag op de kalender of weten deze uit hun hoofd. Een mooiere manier om erachter te komen, wie je echte vrienden zijn, is er niet. Ik heb er de grootste lol om en hoef geen onzinnige berichten meer te beantwoorden. Like!

Afgelopen weekend en al ver ervoor, kreeg ik al cadeautjes. Bewuste cadeautjes en met het hart geven. Erg blij ben ik met een tweedehands fiets die voor mij is omgetoverd tot een soort van racefiets. Skihelm op en gaan op dat ding straks, als je maar lol hebt. Ook leuk zijn de ansichtkaarten met hartverwarmende wensen, gewoon ouderwets met de post, heerlijk. Ook een kaart met een tekst erop van Johann Wolfgang von Goethe. Ik heb de beste man maar even opgezocht en ik weet nu wie hij was. Vandaag vier ik mijn verjaardag in het buitenland en het gaat vast een gouden verjaardag dag worden.

Ook mooi was mijn wandeltocht van afgelopen zaterdag. Overal in het water zwommen de ganzen met kleintjes! Gemiddeld drie kleintjes per gans. In mijn eigen watertje heb ik ook een ganzenechtpaar met vijf kleintjes. Ik heb ze eens een tijdje zitten observeren en een gans kijkt altijd omhoog en niet omlaag. Ik weet totaal niets van ganzen maar heb toch opgemerkt dat de ganzen aanslaan op het geluid van vliegtuigen in de lucht. Zodra ze er een horen, draaien ze mee met het geluid, net zolang tot het geluid wegebt. Keer op keer bij elk vliegtuig, apart. Komt het door het geluid? Vinden ze een vliegtuig een gevaar? Beseffen ze ook dat ze afgeschoten worden vanwege hun hinder voor vliegtuigen?

Zo heb ik laatst ook een test gedaan met vissen. Bij een hard bonkend geluid zwemt de vis naar de bodem. Is het geluid weg, dan komt de vis weer naar boven. Zijn er daarom meer vissen dichterbij de bodem? Ik denk en ik denk.

Je zou bijna denken dat dieren geluiden herkennen en daar gedrag op vertonen. Dieren lijken echt veel op mensen en je kunt veel van ze leren. Overigens is er ook in eenden land een oorlog. De meerkoeten vallen aan in de eenden wereld, alle eenden worden aangevallen door de meerkoeten, erg grappig. Nestbescherming?

Op mijn wandeltocht vlogen er ook duiven mee, de vrede was met mij.

Grappig dat ik alles gewoon waarneem en later er pas over ga lezen als het mij boeit. Zo stap ik overal onbevangen in en dat is best leuk.

Even een week geen berichten op mijn blog, ik ga bewust genieten en later schrijven. En Nederland draait ook zonder mij, volkomen door.

Ik las afgelopen week een mooi stuk van Rutger Bregman, over waarom we niet in opstand komen. Ik had het er een avond over en wij kwamen tot wel wat dingen.

Het individualisme van de mens en het niet meer samen. Ik neem er dan altijd wat praktijkvoorbeelden bij. Bijvoorbeeld de pomphouders aan de grens die met zijn allen naar Den Haag gaan. Ik mis dan het samen gaan. Dus je hebt in Nederland allemaal hetzelfde vak: pomphouder. Je collega’s in een bepaalde streek hebben het moeilijk. Dan steun je toch je collega’s en ga je samen naar Den Haag? Dat is nou wat ik en anderen missen, het samen met elkaar en voor elkaar.

Ook is er teveel. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is ergens wel een partij of actiegroep voor. Je weet dus niet bij wie je kunt aansluiten, net als de politiek. Je bent het met wat dingen eens van een partij en ook met wat dingen oneens en met de grote hoeveelheid aan keuzes weet je het gewoon niet meer. Roel van Duijn vertelde mij dat hij helemaal niet met zo’n grote groep begon in Amsterdam destijds, het leek groot maar ze waren eigenlijk maar met een paar mensen. Kunnen een paar mensen het verschil maken en een grotere groep in beweging krijgen? Je moet sterk in je schoenen  staan, uitstraling en een goed verhaal hebben.

En daar heb je hem weer: we hebben het nog te goed en de mensen die het nog goed hebben die wensen dat ook zo te houden. Hoeveel mensen houden niet liever hun mond op het werk dan dat ze eruit vliegen en het niet meer goed hebben? Overleven, zo voelt het. Meelopen is nog steeds iets wat als normaal gezien wordt. Bewust geworden van.

En een opstand, wat is een opstand en moet je hem willen? Kijk naar alle landen om ons heen, is het er beter op geworden? Vooruitkijken is goed en toch is het niet geheel onverstandig om eens terug te kijken in de geschiedenis en ervan te leren. Heel veel mensen willen geen haat en geweld, wel vrede. Een opstand is het gevolg van het onmacht gevoel van mensen en vooral het gevolg van het niet luisteren naar de mensen. Ik ga hier nog wel een keer een apart stukje aan wijden.

En dan als laatste en dan zijn wij de doemdenkers: het is zoals het is en het komt zoals het komt. En dan hebben wij het over de aarde zelf. Hoe achterlijk het ook mag lezen en hoe hard wij ons best ook doen met zijn allen, je kunt het niet opnemen tegen de aarde zelf. Je kunt wel vooruitkijken en proberen er met de mensen nog iets van te maken op deze planeet. Voor de kinderen en kleinkinderen, niet geprobeerd is altijd mis. Creatief zijn en oplossingen verzinnen en leven in het nu en niet in een werkelijkheid gebaseerd op lucht en onwaarheden. En vooral happy zijn en lachen.

Iemand attendeerde mij op de Nationale Hypotheek Garantie. (NHG) Nu zijn de regels tegenwoordig aangepast en krijg je alleen in uitzonderlijke gevallen nog iets. Het potje is meer dan leeg getrokken door iedereen de afgelopen jaren. Het was bedoeld voor de uitzonderingen in onze maatschappij, die door ziekte bijvoorbeeld, de NHG konden aanspreken. Door het grote aantal echtscheidingen en de onder water woningen is er zoveel uitgekeerd dat het potje leeg getrokken is door ons allemaal. Nu zeuren de mensen dat ze geen geld meer krijgen, wij hebben recht op…  Daar was het potje nooit voor bedoeld, zoals zoveel potjes in Nederland. De potjes worden aangepast en soms terecht en soms onterecht en of wij dat nou leuk vinden of niet. We waren in heel veel opzichten potjes met te grote oren geworden.

Humaan, ik heb er van de week nog een mail over verzonden. In de zorg is het goed zoeken naar humaan. Er wordt niet meer gekeken naar wie en wat heeft een mens nodig maar naar de kosten. Het zou een combinatie kunnen zijn door naar alle drie te kijken. Het is ook niet humaan als je een patiënt in het ziekenhuis laat weten (nog doodziek) dat er een bed bezet wordt gehouden. Met andere woorden: wegwezen, u kost teveel. Van die dingen allemaal.

Ook iemand die in de twintig jaar is en nog zes jaar moet wachten voordat zij in aanmerking komt voor een huurwoning. Je zou bijna willen dat in een oude schoen in Amsterdam, een stel huurwoningen komt. Het Oranjegevoel.

En nog iets waar ik mij van bewust geworden ben. Vraag als kind eens aan je ouders of ze het financieel redden. En vraag dan ook eens door of kijk samen met hen wat papieren in. De gedachte van vroeger is dat een ouder voor zijn kind zorgt. Er zijn daarom maar heel weinig ouders die hun beklag zullen doen bij hun kinderen. Veel kinderen hebben er geen flauw benul van dat hun ouders niet rond kunnen komen, of met moeite.

En de tweede tip van deze dag is de volgende bewuste tip: behandel je ouders als een kind dat naar een middelbare school gaat. Indien je ouders nog bij hun volle verstand zijn en ze gaan verhuizen naar kleiner, maak zelf een soort woongenot toets. Ik kom zoveel ouderen tegen die het helemaal niets vinden waar ze zitten. Ga met ze kijken en laat ze zelf beslissen, indien mogelijk. Bewust geworden van. En als ze dan nog klagen, tja dat hoort of bij de persoon, generatie of bij het ouder worden…

Gisteren bij de Voedselbank weer het stompzinnige besef van dat wij een overschot aan voedsel hebben. Ik vraag mij wel eens af of we zelf nog in staat zijn om te rekenen. En als de computer voor ons rekent, hoe ontstaat dat overschot  dan? Laatst vertelde een oud collega dat zij jongeren aan de kassa leert om geld terug te geven, dus terug te rekenen. Het is schrikbarend dat de mensen het niet weten! Ik zie het zelf wel eens, als ik spontaan een muntje bijleg bij de kassa en het terug te geven bedrag al eerder in het scherm is verschenen, paniek!

Is het zo erg om nee te verkopen? Zijn wij met z’n allen zo verwend dat wij dat niet meer accepteren en een alternatief niet willen zien of kunnen bedenken? Ik las laatst een oud boek over typebeperking. Ging ook over bewust zijn van de kosten. Ik denk dat veel bedrijven te lang artikelen in de winkel houden en dat de ouderwetse verkoopster bijzaak is geworden. Een goede verkoopster kan alternatieven bieden voor oude producten. Je kunt je ook afvragen dat als iets goed werkt, of je er dan nog tien producten naast moet voeren. Een teveel aan keuzes is niet goed, ik zie het ook bij de Voedselbank. Er komen producten binnen waar echt niemand op heeft zitten te wachten, zelfs de mensen bij de Voedselbank niet. En zo denk ik nog even door.

Om op het voedsel terug te komen. We kregen een geweldige partij paaseitjes binnen van vorig jaar. De paashaas had er teveel gemaakt. Ook belde een kantoorbedrijf, we konden direct een partij maaltijden ophalen, over. En een kweker bracht 6 kratten vol met paprika’s. We hadden zoveel brood en zoveel soorten dat de mensen het niet eens mee konden nemen.

Het maakt mij en mijn collega’s bewust van de tijd waarin we leven, een tijd van geweldige overdaad.

De een heeft niets en de ander een overschot, de balans is zoek.

Het is nog altijd beter dat bedrijven hun overschot aan de Voedselbank doneren, in plaats van het door te draaien. Feit is wel, dat onze cliënten bij de Voedselbank ook met overschotten komen te zitten. Je kunt niet meer dan drie broden in je vriezer kwijt en niet iedereen eet brood. Mensen bij de Voedselbank die klagen over teveel voedsel, gekker moet het niet gaan worden.

Ik vraag mij toch af of de mens het niet meer kan en de natuur daarom een handje helpt. El Niño komt eraan en daar wordt met angst naar gekeken. Persoonlijk ben ik angstiger voor menselijk handelen dan voor de natuur.

Op de fiets en groen licht. Iemand reed misschien door rood en keek niet goed en daarom is zij er nu niet meer. De herinnering blijft. Vandaag bij de uitgifte van de Voedselbank waren de mensen die haar hadden meegemaakt van slag en konden het eigenlijk niet geloven. Zij was gastvrouw en vrijwilligster bij onze Voedselbank. Nooit meer mensen een kopje troost geven en welkom heten. De herinnering aan haar blijft.

Het zoveelste ongeluk in onze gemeente in korte tijd. Vrachtwagens die door rood denderen en haastig naar de volgende klant rijden. Ik ben toevallig deze week ook twee keer de dans ontsprongen, door goed uit mijn ogen te kijken. Ik ben zelf zeker geen voorbeeldige weggebruiker wat snelheid betreft, als ik de ruimte heb, maar ik ben mij er wel van bewust wat er kan gebeuren. Door rood rijden met opzet is not done. Wees je ervan bewust dat het mensenlevens kan kosten. En ook een zebrapad is er om mensen een veilige overgang te geven.

Het bracht bij de Voedselbank het gesprek op: je kunt nog zoveel goed doen in je leven maar dat maakt niet uit, je gaat er niet eerder of later door. Het is daarom zo belangrijk dat je leeft en doet wat je wilt doen. Het zou mooi zijn als er in je leven iets bij zat, wat je goed voor een ander hebt gedaan. Laatst had ik ook iemand die vertelde dat haar man nog niet klaar was met leven, hij wilde nog zoveel. Als het enigszins kan, geniet nu en doe het nu.

Er was nog meer heengaan afgelopen week, gelukkig blijven de herinneringen aan mensen. Die pakken ze niet meer af.

Een mooie regenboog en ik zag hem gisterenochtend. Ik vind het verhaal altijd nog leuk, dat er aan het einde van de regenboog die pot met goud wacht. Stel nou dat ik die pot met goud zou vinden, wat zou ik er dan mee gaan doen? Leuk om over te dromen, je hebt zo je wensenlijstje. Het wensenlijstje voor het begrotingstekort is te hoog, zou ik dat tekort dan gaan aanvullen met mijn pot met goud? Stel dat ik onbeperkt goud mag uitgeven om dromen van te kopen. Ik denk dat ik eerst een drukkerij de opdracht ga geven, om allemaal smileys te drukken. Over de hele wereld worden deze dan huis aan huis gebracht en bij geen huis, vanuit een vliegtuig uitgestrooid over de mensen. Ja, dat is een.

Dan zou ik een vliegtuig huren en naar twee plekken vliegen om kennis op te doen. Dan weer naar Nederland en alle bedrijven die in buitenlandse handen zijn uitkopen en zorgen dat ze weer Nederlands worden, tuurlijk werken we samen met het buitenland maar de regie blijft in eigen land. Verder zou ik de chocoladefabriek van Sjakie laten bouwen en er een groot pretpark erbij doen. Iedereen krijgt een basisinkomen en wil je meer dan ga je werken. Alles weer in balans brengen en banen creëren. Het geld van de bedrijven die het goed doen gaat ook naar alle werknemers.

Ik zou een politiebureau met agenten kopen voor in alle dorpen en stadsdelen. Een groot gebouw in alle dorpen en stadsdelen met daarin alle hulpinstanties onder een dak en die samenwerken. De zorg aan de mensen geven die het nodig hebben. Mensen die niet kunnen werken voor meer, die krijgen een extraatje en alle hulp die ze nodig hebben.

Iedereen mag zijn eigen huisje ontwerpen in leuke kleuren en daar in gaan wonen en er komt heel veel groen bij. Niemand hoeft meer op straat te slapen. Veel geld naar milieu en wetenschap en klimaatveranderingen. Het leger en de dienstplicht komen terug voor mannen en vrouwen en op volle strekte, al is het maar verkort en om van te leren wat samenwerken is. De scholen worden maatschappelijk bewust met hun opleidingen en bibliotheken komen terug.

Ik koop nog wat muziek in en er worden danslessen op straat gegeven.

Onze ideeën brengen we de hele wereld over en we verdienen zoveel dat we andere mensen op de wereld kunnen helpen. En andere landen delen hun kennis weer met ons en zo ontstaat er een vreedzaam geheel.

Een mooi land waar we met zijn allen samen in leven en waar iedereen gelijk is en een kans krijgt.

Mijn verkorte versie van mijn regenboog droom.

En mocht er dan nog goud over blijven, dan zou ik een goudstuk houden als aandenken.

Meer heb ik dan niet nodig want mijn geluk is dan al gekocht.

Welterusten.

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan… Deze tekst ging de afgelopen dagen door mijn hoofd. En ook de tekst: iedereen is volkomen de weg kwijt. Je kunt niet de hele wereld op je schouders nemen want daar hebben we Atlas voor en goed doen heeft ook zijn grenzen. Neem de dood van de pater in Syrië. De beste man deed zijn best met de dood als gevolg. Wat niet wil zeggen dat je het niet kunt proberen om de mensen te helpen. Het is werkelijk schandalig dat de gehele wereld nog steeds toekijkt in Syrië.

Iemand vertelde mij over de jaren na de Tweede Wereldoorlog. De mensen waren aan het genieten van hun vrijheid en menigeen ging feestend door het leven. Dansen op straat, misschien moeten we met zijn allen weer eens dansen op straat?

Wat je nu in Nederland ziet is vluchtgedrag, mensen willen zichzelf en de situatie niet meer zien en verstoppen zich in de pillen, drugs en alcohol. En haat en woede nemen ook het licht weg. De mensen die happy proberen te blijven die begrijpen de andere mensen weer niet. Zo is er een grote kloof tussen de mensen in onze samenleving aan het ontstaan met alle gevolgen van dien. Als ik denk aan hoeveel mensen onder invloed van het een of ander, beslissingen over andere mensen nemen dan begin ik ervan te rillen. De bewuste werkelijkheid.

De mensen willen de wereld niet zoals hij nu is. Ook een ding dat vaak door mijn hoofd gaat als ik weer eens wat mensen bewust heb gesproken.

Afgelopen weekend met een vriendin in de auto, ramen open, haren in de wind en muziek keihard aan. Het gevoel van vrij zijn en even de boel de boel laten. Zolang je die momenten kunt hebben en zelf kunt zoeken dan kun je de hele wereld weer aan.

Er zijn zoveel mensen niet blij, om wat voor redenen dan ook.

Ik hoop met heel mijn hart dat die blijdschap weer een beetje terug gaat komen, dan komt de rest vanzelf.

Heel erg leuk, alle reacties van de mensen die in het buitenland mijn blog meelezen! Ik hoor zelfs dat mensen de link delen van mijn blog op Facebook, super en altijd leuk als mensen er iets uithalen of zich verwant voelen met!

Ik wil het vandaag even hebben over de donaties aan de goede doelen. Een vriendin van mij, liep met de collectebus voor een goed doel langs de deuren en zij kreeg allemaal twee en vijf eurocenten. Veel mensen deden niet open en anderen waren gewoon eerlijk en vertelden dat zij het zelf ook niet hadden. Wat ik zelf bewust waarneem, is dat de mensen niet meer geven omdat ze willen zien waar hun geld blijft en wat ervan gekocht wordt. Ik denk dat de collectebus zijn langste tijd heeft gehad. Zeker met het huidige vrijwilligerswerk, mensen doen goed en zien ook meteen wat ze bewust doen en het resultaat. Vrijwilligerswerk is de nieuwe collectebus aan het worden.

Crowdfunding is ook hip, je doneert en ziet wat ervan gemaakt wordt. Ik geef zelf liever ook iemand een bord met eten, dan zie ik waar het terecht komt. Vrienden, familie en omgeving helpen elkaar en dat zie je steeds vaker. Bewust geworden van.

Mensen denken na en zo ook bij de KWF Kankerbestrijding. Iemand geeft jaarlijks een klein bedrag aan de KWF Kankerbestrijding, helemaal goed toch? En toch blijven ze bellen of er meer gegeven kan worden en komen er steeds brieven binnen met het verzoek om meer donaties. Bij de laatste brief zaten zelfs twee gratis ansichtkaarten. De mensen pisnijdig want ze dragen bij naar wat ze kunnen missen en zien niet waar hun geld aan besteed wordt. Ze zien wel de portokosten, telefoonkosten en de ansichtkaarten. Met als gevolg dat de mensen helemaal niet meer gaan geven, kan toch nooit de bedoeling zijn! Je zult als geldophaler van goede doelen ook mee moeten met de tijd, anders kun je het vergeten. Bewust geworden van.

Ik zit overal en luister naar iedereen en dan kom je ook in de zottigheid terecht van de vrije sector woningen. Zo kan het gebeuren dat een sociale huurwoning van 600 euro leeg komt te staan. Na wat stripwerk wordt het een vrije sector woning met een huur van 800 euro. Vervolgens staat het huis een driekwart jaar leeg omdat geen hond het kan of wil betalen en dan is iemand de wanhoop nabij en gaat erin. Zomaar een voorbeeld en ik heb er meerdere en de huizen staan lang leeg in deze tijd van woningnood… Ik vind woningnood geen goed woord, woningen genoeg en leegstaande kantoorpanden, dus ik weet niet waar die nood vandaan komt. Het is de woningangst die de mensen partte speelt. Alles is onzeker en dus weet je niet of je straks de huur nog kunt betalen en daarom twijfel. En huurtoeslag en al dat soort dingen? De potjes zijn al leeg of raken nog leger en er is geen enkele garantie dat alles blijft zoals het was. Ook is het van de zotte dat mensen soms twintig kilometer moeten reizen om hun huurcontract te tekenen. Groot, groter en grootst maar niet menselijk.

Geef ze brood en geef ze spelen en het volk is rustig. Van meerdere kanten al vernomen afgelopen week. Die spelen, die vervangen ik door soap en theater. Van de week zei een vriendin ook nog: “ik hoef echt niet meer naar het theater want mijn werk is het theater.” Live, gratis en genieten en gewoon je werk doen, tot de dag komt dat je per sms hoort dat je ontslag krijgt. Vroeger, niet eens zolang geleden, mocht je nog op kantoor komen en had je een persoonlijk gesprek over ontslag. Je was geen nummer en zeker geen sms bericht, maar een mens.

Mensen die nog geld hebben weten ook niet meer waar ze met hun geld heen moeten. Mijn advies is nu altijd: blijf in eigen land. Koop en doe waar je happy van wordt en help wat jongeren met hun dromen te verwezenlijken voor een betere toekomst. Ook hier: garanties zijn er niet.

En dan nog even over de windmolens. Waarom kunnen we die dingen niet in rood/wit/blauw of oranje spuiten? Of wat leuke afbeeldingen erop? Goed idee van iemand en nog bewust vrolijk ook.

Gisteren hadden mijn hersens weer even kortsluiting. Ging over potjes. In een verzorgingshuis ging de vloerbedekking vervangen worden door een kunststofvloer. Ook een huis waar bezuinigd wordt op personeel en er wat ontslagen zijn gevallen. De vloerbedekking was oud en ja het is hygiënischer om een kunststofvloer te hebben. En ja, het komt uit een ander potje en is belastingtechnisch leuk. Je zou ook kunnen denken: we laten het nog even op de vloer, in het kader van de bezuinigingen en gaan investeren in menselijkheid in plaats van producten. Ik kijk vol verbazing naar verzorgings of verpleeghuizen waar het interieur vervangen wordt. Vaak niet eens zo heel oud nog en op wat kleine aanpassingen na, die de timmerman kan doen, functioneert alles nog prima. Niet alleen ik verbaas mij hierover, meerdere mensen uit de zorg en erbuiten hebben vaak last van kortsluiting in de hersens. Het gaat nergens meer over en de potjes kloppen voor geen meter. De potjes zijn niet meer in verhouding en dat is ook met dank aan ons belastingstelsel. Het menselijke is niet meer, bewust geworden van.

Het is hetzelfde met als je gaat winkelen en je hebt niet veel geld te besteden. Vraag een is dan: heb ik het echt nodig? Vraag twee: waar is het goedkoop en is het kwaliteit? En vraag drie: als ik het niet koop, ben ik dan ongelukkig? En vraag vier: is er ook een andere manier die niets kost om het benodigde te behalen?

Ik was gisteren uit eten met een leuke clubje vrouwen en allemaal zien zij dezelfde dingen om zich heen gebeuren. Het is niet eerlijk en daar kwam het wel op neer. Het ging ook over je dromen volgen en doen wat jij wilt doen.  Het is echt opvallend dat steeds meer vrouwen hun eigen pad kiezen en gaan voor geluk en niet voor haat en somberheid. Het aantal echtscheidingen loopt de potjes uit. Ik vernam ook afgelopen week nog een mooi verhaal van een vrouw. Ik was rijk maar niet gelukkig. Ik heb nu helemaal niets maar heb nog nooit zoveel gelachen als toen ik getrouwd was. En ook zij ging ervan uit: het komt allemaal wel goed. De meeste vrouwen zijn het spuugzat dat de man alleen maar aan het werk is en geld boven ander geluk stelt.

De belangrijkste dingen in het leven zijn niet te koop en als alle potjes leeg zijn worden we ons daar misschien wat beter van bewust.