Er zijn van die dingen waar je net even iets langer bij stil staat als anders en zo ook een bericht dat iemand de goede strijd voor iets heeft gestreden zonder eigenbelang en ten onder is gegaan. Ja nog wel in leven maar met een illusie armer. Ik heb er bewondering voor, als iets jouw visie is en je de mond opentrekt en het niet gaat redden. Vroeger noemde je zoiets vechten tegen de bierkaai of tegen de wind in plassen. Er valt van alles over te bedenken en te zeggen, het zijn wel mensen die een land nodig heeft. Het is wel zo prettig als iedereen naar beneden kijkt dat er eens een iemand naar boven kijkt of omgekeerd. Ti ta tegengas geven is niet altijd gewenst, ook al is het waar en waar en waar, bewust van. Verhalen hebben altijd meerdere kanten en ik heb deze cirkel aardig rond en ik denk en leer er het mijne van. Bestaat democratie nog wel, een volgende vraag die er in mij opkwam? Als een klein groepje mensen alle beslissingen neemt zonder andere mensen erbij te betrekken, is zoiets democratisch? Gaan mensen er niet al te veel van uit dat de kennis bij andere mensen er toch niet is en daarom maar het alleenrecht in handen nemen? Onder het mom van zo gaan wij het doen en zo gaat het hem worden? Ik zie dan voor mij dat een groep mensen twintig jaar doosjes aan een lopende band staan te vullen en er op een dag een nieuw iemand binnenkomt en die zijn mond opentrekt en het idee heeft dat het anders kan. En dan de directie zegt dat zij het beleid bepalen en dus je past je aan of je gaat weg. Ik zie dan gebeuren dat deze persoon voor zichzelf begint en de concurrentie aangaat met het bedrijf waar hij of zij niet mocht blijven en met het gevolg dat het bedrijf met de directie die niet in nieuwe ideeën geïnteresseerd was op den duur ten onder gaat. Visie hebben is leuk, visie bijstellen is af en toe ook nodig. Het gaat eigenlijk op voor heel veel dingen en zeker in deze tijd met zoveel veranderingen is er meer actie en reactie snelheid nodig. Ik denk wel eens dat veel dingen te snel en te gehaast gaan in het leven behalve besluitvorming en ad hoc veranderingen doorvoeren. Achter de feiten aanlopen heet zoiets of samen niet een vuist kunnen maken. En ik kom dan toch weer uit op het luisteren naar elkaar en van elkaar leren, je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, nieuwe ideeën en veranderingen worden zo wel geboren. Ik zie in het nu steeds meer afzonderlijke ideeën en groepen ontstaan en ik kan er niet blij van worden. Nog even en we gaan stemmen in welke provincie van Nederland je wilt wonen, allemaal gelijkgestemden bij elkaar in een provincie omdat het samen met en naast elkaar niet meer lukt, hoe zielig zou dat zijn…

Alles is aan het veranderen en zelfs als je bij de Chinees staat om eten af te halen merk je de verandering. In plaats van sambal bij is er nu als eerste vraag… “Tasje bij?” En zo’n tasje kost dan maar liefst 5 centjes. Het zijn van die kleine dingen die mij doen glimlachen. En onze grap van de week was dat de paus eigenlijk is verslagen door een mug. Mensen hoeven zich niet voort te planten als konijnen is verslagen door een mug en ja dan is er bij mij weer die glimlach. Ik heb nog even zitten nadenken over als ik van mijzelf een kloon mag maken en wat ik dan zou veranderen en ik kwam op koekjes en chocolade uit. Dat ze dan wel even aanpassen dat ik daar nooit meer trek in ga hebben. Het zijn van die kleine dingen… Maar stel je voor dat ze de perfecte mens van je zouden maken dan is het leven wel erg vlak en dan is de keuze om gelijk als robot geboren te worden niet eens meer zo ver weg. En natuurlijk is het mooi als ernstige ziektes voorkomen zouden kunnen worden maar waar gaan we dan wel aan dood? Er zijn dan altijd nog verkeer, uitstoot, natuurrampen, verslavingen en zinloos geweld… Ik had het gisteren nog even over heuvels en dalen in het leven en dat het erg wrang is als je buiten jouw schuld om in zo’n dal terecht komt. Je kunt erover blijven zeuren dan, beter is er goed mee omgaan en weer vooruit te kijken. Ik was de afgelopen week onderweg en bij een rijtje huizen hingen allemaal rood wit blauwe vlaggen en ik kreeg er even een glimlach van, kleuren die nog niet met de verandering zijn meegegaan. In mijn eigen leven zijn er ook grote veranderingen op komst en weer verder met meegaan in het nu, het is buitengewoon hilarisch allemaal. Ik ben een sterke vrouw, aldus vriendinnen, tja, dat zal wel en dus zoiets maar wel meenemen met het klonen? Het gaat natuurlijk bij het klonen weer om de ethiek en gaan we er goede dingen mee doen of foute dingen en denken we in het belang van de mensen of aan ander belang. Je hoeft maar een gek te hebben… En zo is het eigenlijk met heel veel dingen, je hoeft maar een gek te hebben. Gekken lopen er genoeg van rond in deze wereld en normen en waarden, eerlijkheid en respect zijn steeds vaker heel ver te zoeken. Misschien is het wel tijd voor nog een mug erbij, de reset mug…

Er zijn soms dingen die mensen vertellen en die je bezig houden. Ik zit nu volop in het werk traject in Nederland en ik zie de verschillen tussen vroeger en nu. Ik ben helemaal niet van dat vroeger alles beter was, zeker niet. Ik had zelf vroeger een zaterdagbaantje en na het leuke werk was het gewoon handje contantje en je ging vrolijk en moe naar huis toe en je liet het werk achter je. Een vriendin vertelde mij over het baantje van haar zoon van een paar uur per week. Hij moet inloggen met allerlei codes om zijn werkrooster te kunnen zien en zelf ruilen met andere mensen als hij niet kan werken. Na het werken weer inloggen en zelf de uren controleren en op gewerkt zetten. Hij krijgt allerlei papierwerk om door te lezen en wat er van hem verwacht wordt en afgesloten met een enquête om in te vullen. Voor de paar euro die hij verdient krijgt hij een loonstrook. Het kind is bijna net zoveel tijd kwijt aan de papierwinkel en de regelwinkel als aan zijn werkuren… En daarbij ook nog de vermelding dat je als ouder de boel moet aansturen omdat pubers vaak met andere dingen bezig zijn, als ouder werk je dus indirect ook voor de werkgever van zoon lief. “Heb je de overuren er wel bijgezet?” Moeder op de stoel van de urenregistratie kantoor vrouw of man, hilarisch. Zoiets lees je toch echt niet in de opvoedkundige boekjes terug anders denk je nog een keer extra na over een tweede kind en de administratie die eraan vast hangt…In loondienst is in het nu zo anders, mag het nog wel in loondienst genoemd worden? Loondienst plus? En eigenlijk zou je dus een vergoeding kunnen vragen voor het werk thuis en een bos bloemen voor je moeder? Het zijn deze gewone alledaagse verhalen die mij tot nadenken aanzetten. En als we alle administratie zelf gaan doen van een baan die nog niet door robots en automatisering gedaan kan worden, hoeveel banen gaan er nog verdwijnen dan en wat gaan we met zijn allen doen dan? Een beetje hetzelfde gevoel toen ik onlangs bij een vriendin binnen kwam en er twee jonge kinderen op de bank lagen. Ja ze komen bij van de toetsen… Ik keek nog eens naar de kinderen en de een was toch echt zes of zoiets en de ander rond de tien jaar? Toetsen… en ik dacht even terug aan mijn eigen schooltijd en aan het buiten spelen na schooltijd. Af en toe bekruipt mij wel eens het gevoel dat ik vroeger lang niet zoveel moest als de kinderen van het nu. Je kunt de tijd niet terug draaien en de kinderen van nu weten niet beter. Ik had laatst nog een gesprek met een ontzettende intelligente jongen en ik sprak uit dat wij straks niet meer met elkaar praten, alleen nog teksten tikken naar elkaar. Teksten naar elkaar tikken is ook communiceren, aldus de jongen en ja mee eens. Ik vind het best mooi om te zien en om te horen hoe de kinderen van nu in het leven staan. Je blijft er zelf ook jong bij, leren van jong en oud, geweldig. Over een paar jaar gaan er kinderen opgroeien zonder contant geld, ik kan het mij nauwelijks voorstellen. En de eerste gekloonde baby gaat op de wereld gezet worden over een paar jaar, het perfecte kind. Ik ga er eens over nadenken voor morgen, de ideale verbeterde kloon van mijzelf… hoe zou zij eruit zien?

Waarom gaat iets zo en waarom kan iets niet bewust anders? Ik kom in mijn dagelijkse leven nogal eens wat mensen tegen die ontslagen zijn… En ik denk dan vaak, dit had menselijker en bewuster gemogen. Een vriend van mij kreeg in december van vorig jaar ontslag en net voor de feestdagen. Ik denk dan, had even gewacht tot na de feestdagen. Een slecht nieuwsgesprek kan qua timing wel bewuster. Ik heb inmiddels heel wat mensen in mijn omgeving die volkomen onverwachts bij de baas moesten komen en ontslag kregen en alleen bij hun bureau nog hun persoonlijke spullen mochten afhalen om vervolgens met begeleiding het pand uit gewieberd te worden. De eerste vraag van mij was dan altijd, “was er iemand die je op kon halen?” Nee dus en de meeste mensen zaten volkomen verdwaasd in hun auto om vervolgens naar huis toe te rijden zonder eigenlijk te beseffen hoe ze daar veilig aangekomen waren. En ja, ik word dan boos, omdat zoiets anders zou kunnen. Veel mensen zijn zich volkomen onbewust van de impact op iemand om van het ene op het andere moment een bedrijf uitgezet te worden. Er bestaat ook zoiets als bewuste nazorg en de zorg voor dat iemand veilig thuis aankomt. Even een familielid laten bellen of vervoer naar huis regelen lijkt mij meer dan logisch als iemand jarenlang zich de tandjes heeft gewerkt voor een bedrijf. En ik vind het uitermate schrijnend dat er afscheid van collega’s moet worden genomen in de kroeg. Een plus puntje, meestal wel veel gezelliger in de kroeg… Ontslag en ook al weet je dat het kan gebeuren, het blijft een nare gebeurtenis met een soort van rouwverwerking eraan vast. Niet iedereen ziet de zon en blijft de zon zien om met de veranderingen die een ontslag met zich meebrengt om te gaan. En er is nog een puntje en dat is de reorganisatie binnen een bedrijf. Heel veel mensen slapen buitengewoon slecht van de dreiging van ontslag boven hun hoofd en hebben verdriet over het gemis van collega’s binnen het bedrijf die al eerder ontslag kregen. Het hoort echt bij deze tijd en de een gaat er beter mee om dan de ander en de een vindt zo weer een andere leuke baan en de ander niet. Inmiddels zijn veel mensen zich er wel van bewust dat altijd even niet meer is en dat je van contract en van werkgever naar werkgever shopt. Ik had het gisteren over de hoeksteen en ik denk dat als de hoekstenen binnen een bedrijf niet meer duidelijk zijn dat de berg stenen in het midden het vertrouwen gaat verliezen en gaat wankelen. En dingen die wankelen kunnen omvallen, de wet van de zwaartekracht.

Een ekster staarde mij vanmorgen aan door een van mijn ramen. Wij stonden oog in oog en de ekster vloog weg en kwam weer terug, nieuwsgierig staarden wij elkaar aan. De vogel had een groene vleugel en een blauwe vleugel en ik dacht, verhip mijn blauw met groene blog… De vogel was vast nieuwsgierig naar het waarom er even geen tekst meer op mijn blog verscheen. Tja vogel, ik was ook op zoek naar wat waarom vragen en in alle stilte komen er dan wat op je pad. Mensen worden af en toe gek van mijn waarom en ook dat ik van alles een onderbouwing wil hebben en pret. Ik ben niet op de wereld gezet om er zonder kennis weer vanaf te gaan, denk ik dan altijd maar. Ik zag de afgelopen week wat wespen en ik stond mij af te vragen waarom ik in januari wespen zag en of ze ook al zouden steken. Het waarom er nu wespen vliegen en wat zijn de gevolgen, ik kan er uren over nadenken. Je hoort her en der wat verhalen aan en je maakt combinaties en je bedenkt hoe zot de wereld aan het worden is. Hoe erg is het dat mensen een brief krijgen over een opvang voor ik ga op reis mensen in hun omgeving en in de brief staat dat je er met niemand over mag praten? Hoe erg is het dat er dan in alle stilte een inspraakavond passeert zonder pers en dat door tegens van de bewoners de locatie er niet komt en heel stilletjes naar verderop gaat en waar hetzelfde ritueel in alle stilte gaat plaatsvinden? Het leuke is natuurlijk dat mensen er dan later toch over gaan vertellen in de kennissenkring en dat de mensen niet begrijpen waarom het stil moest en waarom er niets over te lezen was. Ik ben lang niet de enige die graag het waarom van dingen wil weten… De pleisters op de monden van mensen die protesteren bij inspraakavonden die wel bekend zijn, ik snap ze wel. Ik liep nog tegen een ander ding aan, bewust niet naar buiten toe gebracht en ik dacht aan het waarom en ik woog de voors en tegens af. Ik bedacht hoe vreemd het eigenlijk is dat dingen half naar buiten toe worden gebracht. De angst regeert? En zo denk je de dagen door en val je van de ene verbazing in de andere verbazing. Ik kwam nog even op de hoeksteen van onze samenleving en waaruit bestaan deze hoekstenen vandaag de dag nog? Vroeger was het gezin de hoeksteen van de samenleving en het geloof. Zijn de hoekstenen er eigenlijk nog wel of bouwen we zonder hoekstenen maar wat raak? Ik zie dan een berg stenen zonder cement voor mij die beving na beving een beetje meer instort en in verval raakt omdat de hoekstenen ontbreken. Ik dacht na over de hoekstenen in mijn eigen leven en hoe deze niet ontbreken, wel steeds anders worden. Wat is het leven buitengewoon fascinerend, bedacht ik ook nog even op deze regenachtige zondag.

Het is vandaag blauwe vrijdag. Ik kwam gisteren een oude klant tegen die zijn nieuwe hulp maar niets vond en een andere oude klant huilde ook nog, tja, misschien toch maar weer terug? Zeg nooooit nooooit… Niet alles is depri want ik vermaak mijzelf al ruim een week kostelijk met de politiek in eigen land. Ik kijk en luister er misschien iets anders tegenaan dan een ander, zou kunnen. Ik heb zelf een wekelijkse top 5 en ik kan er zelf om lachen en dan is het goed. Ik had bijvoorbeeld pret over de ik ga op reis mensen in Utrecht en dat de verantwoordelijke wethouder dan met de trein naar huis ging naar zijn woonplaats…Amsterdam. Ik zie er de humor wel van in maar ik heb dan ook de visie dat je pas echt weet wat er leeft als je er zelf woont… En ik was voor mevrouw Van Toorenburg met de hamer omdat ik haar de beste vond, tja. En dan was er nog het rapport waarin stond dat de wet uit 1855 eigenlijk niet meer kon. Ik bedacht met humor dat we met veel dingen weer terug in de tijd gaan en dus misschien is die wet over een paar jaar wel weer in het nu, je weet het niet. Een fietsenmaker is beter in een lek in een band vinden dat is een feit. Dan ga je dus terug naar de Kamer met een rapport met daarin dat een wet uit 1855 eigenlijk vervangen moet gaan worden, heerlijk. En er was nog een rapport met allemaal veilige zwarte balkjes en een minister van veiligheid die net aan weer veilig mocht blijven zitten. Er worden her en der wat bladen afgestoten bij uitgevers, mocht iemand op het lumineuze idee komen om de Party Politiek 24 aan te gaan kopen en uit te gaan geven, bel mij gerust. De tekenaars van de Donald Duck kunnen er wat stripjes voor Geert inzetten en weer iemand blij. Ik ga op reis mensen opsluiten lijkt mij overigens geen goed idee, beter om alle mensen die nog wel vreedzaam en bewust kunnen nadenken op te sluiten zodat er na een maand samen een goed plan op tafel ligt. En weer commotie over hoeveel ik ga op reis mensen er dit jaar verwacht gaan worden, cijfers zeggen niet zoveel. Het gaat erom dat de mensen in eigen land veilig en met een toekomstperspectief kunnen blijven wonen, is een. Oké, niet haalbaar en dan gaan ze op reis, is logisch en is twee. En de drie komt niemand nog echt lekker uit… Ach, al is de hemel vandaag grauw, ooit wordt ie weer blauw!

En zo is het alweer blauwe donderdag. Ik brak vandaag even mijn hoofd over wat er in de mensheid is gevaren tot op de dag van vandaag. Ik had een leuk gesprek over de loonzakjes van vroeger en dat deze loonzakjes dan allemaal klaar stonden en er dus een gigantisch bedrag aan contanten stond. Ik heb het nu over ongeveer zo’n 60 jaar geleden. Er was geen mens die het toen in zijn hoofd haalde om de loonzakjes te gaan stelen. Beveiliging, ha ha, bestond toen nog niet. De werknemers gingen met de loonzakjes naar huis of naar de kroeg of gokken en in de laatste gevallen kwamen zij met loonzakjes zonder inhoud thuis. Geen mens op de weg die het in zijn hoofd haalde om een werknemer van zijn loonzakje te beroven en met een vol loonzakje gewoon hoppa door de achterdeur van het huis naar binnen die altijd los was. Er was toen ook armoede en toch hadden de mensen het respect voor elkaar om zoiets niet te doen. Hoe anders in het nu waar buschauffeurs voor een paar contanten beroofd worden met geweld en kinderen gewoon op straat beroofd worden van hun mobiel met geweld. Het respect voor elkaar en voor elkaars eigendommen is ver te zoeken. Komt het omdat mensen minder zijn gaan geloven en de normen en waarden vanuit de kerk over het algemeen wel nageleefd werden? Natuurlijk was er ook een hoop shit en achterbaksheid in de kerken maar toch… Of is het de vrijheid die doorgeschoten is? Of het drugsgebruik en de alcohol waardoor mensen niet meer bewust kunnen nadenken over hun daden? Of het meer en meer en meer willen en daar dus met geweld aan willen komen? De ongelijkheid in de inkomens en in de wereld? Het internet waar de mensen op kunnen zien waar het leven meer is? Cultuur, scholing of opvoeding? Zit het in de lucht? Voor mij is het item van vandaag op deze blauwe woensdag al het geweld in mijn land en in de wereld. En ja, ik denk dan heel somber dat ik in zo’n wereld niet wil leven. Ik moet natuurlijk wel maar zo’n blog is een uitgesproken middel om mijn afschuw op te schrijven over al het zinloze geweld in het nu. Ik sprak nog met iemand over de winkelopeningstijden op zondag en ik kreeg de kous op mijn kop. En allemaal omdat ik zelf op zondag wel eens boodschappen doe. Ik luisterde naar de tegens van deze persoon en ja ik begreep ze en haar keuze en ik liet haar in haar waarde en zij mij niet in de mijne. Als ik zeg dat ik niet inzie hoe wij alle ik ga op reis mensen kunnen opvangen en de kost kunnen geven zonder basisinkomen dan is zoiets mijn mening en als een ander daar anders over denkt dan luister ik naar deze persoon om vervolgens zelf wel de kous op mijn kop te krijgen van deze persoon want iedereen is welkom. Ik probeer door een deur te gaan en mensen laten mij soms niet eens in de buurt van de deur komen. Ik probeer juist van alle zienswijzen van de mensen te leren en zij vormen mijn visie op het geheel. Ik kan het ook niet helpen, iets in mij zegt dat het niet goed gaat zoals het nu gaat in ons land en op de wereld. Buiten omstandigheden in de ruimte en op de aarde zelf waar wij niets aan kunnen veranderen hebben de mensen het laatste woord. Mijn oma noemt deze tijd een Babylonische spraakverwarring, zit wel iets in. Ik ga bewust stil even verder denken op deze blauwe donderdag.

Ik wil maar niet echt depressief raken, vreselijk en ik doe zo mijn best… De pest is dat ik overal de humor van inzie of de zottigheid en vriendinnen zijn ook zo en ik dus die depressie niet echt lekker inkom… Ik liep zondag met een vriendin door het bos en ik zei tegen haar dat ik zelf nog nooit zo gelukkig geweest ben als de laatste paar jaren. Gewoon met mijzelf, goede mensen om mij heen, de natuur, boeken, schrijven en mijn huisdier. Wel raar dat je zelf heel gelukkig kunt zijn en totaal ongelukkig met de wereld in het nu. Maar ja, in je eentje kun je de wereld niet verbeteren en wie zegt dat ik het allemaal goed zie? Ik was wel mijn tijd ver vooruit want een paar jaar geleden wilde ik al vreedzaam in mijn eentje op De Dam gaan zitten met wat uitgenodigde vrienden als protest tegen de oneerlijkheid in de wereld. Ik was te vroeg toen en de mensen zagen het nog niet of wilden het niet zien en dus de actie toen maar bewust afgeblazen. Mensen hadden van alles te doen op zaterdag en geen tijd om stil te staan bij de toekomst, eigen vrije keuze natuurlijk, doen waar je blij van gaat worden. Ik ben erg blij met mensen zoals Stephen Hawking die afgelopen week stelde dat de grootste bedreigingen voor de mensheid door de mens zelf worden gecreëerd. Ik ben het zo met hem eens. Uitvindingen zijn prachtig als er goede dingen mee gedaan kunnen worden voor de mensheid. Bij alles van wat er op de markt komt daar zouden mensen zich van kunnen afvragen of de baten opwegen tegen de lasten ervan. Ik las dat er als de mensheid het gaat halen, dat er in 2050 meer plastic dan vis in de oceanen zit. Mooi voorbeeld van hoe mensen plastic dingen uitvinden en vervolgens niet nadenken over de afbraak ervan. Ik had het laatst met iemand over grond en je wilt niet weten wat er allemaal ligt weg te lekken in de aarde hier op aarde. Eigenlijk leven we op onze eigen zelf gecreëerde vuilnisbelt. Ik draag net als iedereen een heel klein beetje bij aan de aardbol en de samenleving zoals ie nu is, met mijn goede en liefdevolle dingen en met mijn mindere dingen, de perfecte mens bestaat gelukkig niet. Misschien is het ook daarom wel dat de aarde altijd weer eens ten onder gaat, omdat de perfecte mens niet bestaat? Eigenlijk gaan wij er vanuit dat de aarde een groot feest is en dat er altijd feestjes op gehouden kunnen worden, alleen vergeten wij de aarde cadeautjes genoeg terug te geven voor al die feestjes? En dan zijn er nog de omstandigheden van buitenaf die de omstandigheden op de aardbol anders doen worden en waar wij niets aan en tegen kunnen doen. Iemand vroeg mij laatst als er een ruimteschip zou komen of ik dan zou instappen? Ja natuurlijk, ik zou hun verhaal willen horen en wat vragen willen stellen. Interessant om allemaal over na te denken op deze blauwe woensdag.

Het is vandaag blauwe dinsdag en ik ga lekker depressief doorschrijven deze week. Zo in het nu is één blauwe maandag zo te weinig… Er was gisteren weer een demonstratie in het land tegen de komst van ik ga op reis mensen. In het betreffende dorp hebben ze het over een opvang voor tien jaar en over 500 mensen. Als het mijn dorp was geweest dan had ik er ook gestaan om vreedzaam om een onsje of wat minder te vragen. Kleinschalige tijdelijke opvang is beter, zoiets kan iedereen bedenken. De humor is wel dat niet alleen grote groepen ik ga op reis mensen bij elkaar af en toe voor wat opstootjes zorgen, zet veel demonstranten bij elkaar en het gaat ook mis. O nee, het is depri dinsdag en het woord humor is niet zo gepast dan. De ik ga op reis mensen worden zelfs met gewone vliegtuigen naar hier gebracht en daar zijn wat mensen dan nog trots op ook. Ik wil beelden van ondervoede mensen en mensen met vreselijke wonden die met brancards uit speciale vliegtuigen komen, wees welkom om hier op te knappen en op krachten te komen en om na een tijdje weer terug naar eigen land te gaan of in de regio. Het omgekeerde zie je nu gebeuren, veel lichamelijk gezonde mensen die hierheen komen die gaan uit protest en omdat het allemaal zolang duurt in hongerstaking en ondervoeding is het gevolg. Ik blijf erbij, je moet je de ogen uit je kop schamen als je als in een ander land brood, bed en douche krijgt en dan ondankbaar bent. En zelfmoord is triest, of je nou in een opvang woont of ergens anders in Nederland. De meeste Nederlanders krijgen géén stuk in de krant of Kamervragen nadat ze van een flat zijn gesprongen of anders, wat rest zijn de kleine overlijdensadvertenties in de kranten. Er komt geen Kamerlid eens even vragen hoe hun leefsituatie was en een praatje maken met de nabestaanden of je moet ergens connecties hebben. Misschien eens een vragenuurtje inlassen voor onderzoeken hoeveel mensen er springen vanwege schulden of omdat zij in de huidige samenleving de juiste hulp of aandacht niet meer krijgen? En de vrijwillige brandweer gaat ook langzaam ten onder. Ik zie het er zelfs van komen dat je in de toekomst voor de brandweer een abonnement gaat afsluiten en dat ze als bedrijf naar de beurs gaan, ik zie de aandelen al omhoog spuiten… De kraan bij de brandweer gaat dichter en die zou wijd open moeten blijven staan en de ik ga op reis mensen kraan zou dichter moeten en die blijft wel wijd open staan, aaaaaaahhhh ik heb het weer voor elkaar om mijzelf depri te denken vandaag! Nog vijf dagen te gaan.

Heerlijk zo’n deprimerende maandag, het is weer eens blauwe maandag en ik ben eigenlijk van plan om er een deprimerende blauwe week van te gaan maken. Het is weer eens wat anders en iets nieuws en de omstandigheden lenen zich perfect voor een deprimerende blauwe week. Blauw van de kou past er ook mooi bij want het is even winter in Nederland. De afgelopen week druk en op pad geweest en onder het mom van, ik loop alvast vooruit op de depri maandag, ook even op een begraafplaats gezeten. In het noorden van het land hebben ze stoeltjes en koffie en is het nog comfortabel op een begraafplaats. Bij mij in de omgeving is het gewoon op de grond zitten en zelf een thermoskan met koffie meenemen. Ik zat zaterdag even bij het graf van mijn pas overleden vriendin op de grond en de laatste keer dat ik lang bij een graf zat was alweer even geleden en toen was het warm weer. Ik kreeg nu af en toe een hagelbui over mij heen en soms brak de zon weer door. Ik zag wat grafstenen en ik las teksten als rust zacht en laatste rustplaats. De vliegtuigen kwamen steeds laag over en wat nou rust zacht? En laatste rustplaats is ook een keer over als het graf geruimd gaat worden. Zelfs op een begraafplaats lig je niet rustig met al het lawaai van tegenwoordig en bij een toekomstige overstroming spoel je gewoon weg in de kist. Alhoewel, hout drijft en dus drijf je weg, de kist van Noach. Nee, zelfs zekerheid op rust na de dood is er niet. En als je in reïncarnatie gelooft dan is rust zacht dus helemaal niet van toepassing. Misschien is mijn vriendin nu alweer ergens anders opnieuw geboren en druk aan het werk of aan het feesten. Je weet het gewoon niet en wat zou dan wel een beetje geloofwaardig op een steen kunnen staan? Misschien gewoon de feiten benoemen? Hier ligt… geboren… enzovoorts en dan een mooie foto en tekst erbij? En je zit eigenlijk niet voor de overleden persoon bij iemand zijn graf, puur voor jezelf. Een beetje mooie herinneringen ophalen, wat traantjes en bij sommige mensen die je lief had daar komen er nog wat vragen boven die je ze had willen stellen bij leven. Een graf is een plek om even heen te gaan als je er zelf behoefte aan hebt en verder zit iemand die je lief had in je hart en in je brein. Gemis voel je en geen graf voor nodig. Het was gisteren een mooie zonnige dag en wij kwamen blauw van de kou uit het bos. Helaas ook daar een depri momentje toen ik in de ringen een koprol voorover wilde gaan maken. Koprol voorover en alle busjes voor de zelfverdediging vallen dan uit je jaszakken… Leven in het nu is zooooo depri blauw…