Donderdag was er een vechtpartij onder het personeel van de failliete Aalsmeerse bloemen en plantenexporteur Ciccolella. De salarissen van de maand februari worden niet meer uitbetaald en onder de 300 man personeel was hier veel onbegrip over. Schrijnende verhalen uit het niet meer bestaande bloemenveld. Een enkeling zag de bui al aankomen, doordat er al eerder beslag werd gelegd op aanwezig materiaal binnen het bedrijf. Dat het zo zou aflopen had niemand gedacht. En de ellende is groot voor veel mensen. Ze hebben heel veel overgewerkt en lange dagen gemaakt, hart voor het bedrijf. Nu krijgen ze ook al het overwerk en de vakantiedagen niet meer uitbetaald. Mensen draaien volledig door op dit moment en wie gaat deze mensen helpen en hoe heeft het zover kunnen komen? Het is te hopen dat andere kopers bedrijfsonderdelen gaan overnemen.

Er zijn in Aalsmeer heel veel bedrijven die verweven zijn met deze exporteur. Al deze toeleveranciers zullen het financieel ook merken. Ook in de bloemen en plantenbranche is een omwenteling gaande. Als je alleen al naar Aalsmeer kijkt, hoe hard het is gegaan de afgelopen 10 jaar. Vroeger stond er een woonhuis met erachter een kwekerij. Nu staan de meeste van die kwekerijen leeg. Bedrijven zijn verhuisd rondom de veiling, samengegaan of naar het buitenland vertrokken. Aalsmeer is “klein Polen”. Veel huizen in de gemeente, waar soms zelfs 10 Polen in een huis verblijven. Er zijn zelfs al twee Poolse winkels.

Aalsmeer stond altijd bekend als de gemeente waar veel rijken waren, de VVD gemeente. Heel langzaam is hier ook verandering in aan het komen. Ik vernam dat zelfs de huizen van wat rijken onder water staan. Betaalpasje wordt geweigerd bij de kassa met het boodschappen doen en ook de tweede pas wordt geweigerd. Mensen in kasten van huizen aan het water en nu dus ook onder water.

En als je geen geld meer hebt, ga je creatieve dingen doen. De verhalen die ik van de straat pluk zijn er ook naar. Soms vertrekken mensen naar het buitenland en verhuren hun huis voor veel geld aan iemand. Bedragen van duizenden euro’s per maand kun je vangen, als je maar geen vragen stelt. Tja, als de VVD niet met die beloofde 1000 euro op de proppen komt, heb je weinig meer te kiezen.

Ik ga ook maar eens een kasje in mijn tuintje opzetten, alleen nog even goed bedenken wat ik ga verbouwen, zullen wel worteltjes worden. Van worteltjes ga je nog beter zien, net wat ik nodig heb… Of is dat een fabeltje?

Voor de mensen die nog naar het nieuws kijken, er waren weer eens nieuwe cijfertjes gisteren. Negatieve cijfers en iedereen schoot in de stress. Een beetje van: nu mag het want de cijfers zijn er, hoera!  De werkeloosheid is sinds het begin van de jaren 80 nog niet zo hoog geweest. Ik sprak laatst met iemand die de jaren 70 en 80 heeft meegemaakt. Volgens hem was het toen ook een slechte tijd maar was er nog een vooruitzicht op een betere tijd. De heuvels en de dalen in de economische grafieken. Het verschil tussen deze tijd en de jaren 80 is, dat er nu geen goed vooruitzicht is. Wijze woorden zonder bubbels.

De beurs had voor het eerst sinds lange tijd even geen stijgers. Eindelijk een reëel beeld van de werkelijkheid. Graag nog even wachten met helemaal in elkaar storten want mijn voorspelling is maart 2013. Laten we hopen dat ik ernaast zit. Misschien besluit de Fed om toch weer door te gaan met het stimuleringsprogramma. Doorleven in de bubbels, blub blub.

Het consumentenvertrouwen is weg, maar je zou ook kunnen zeggen dat iedereen bewuster aan het leven is. Wat je niet hebt kun je ook niet uitgeven. Even een stapje terug en hopen op betere tijden. Betere tijden die voorlopig niet komen en zeker niet met de plannen van dit kabinet. De omwenteling, blub.

Is er ook nog goed nieuws om ons op de been te houden? Natuurlijk, we zijn weer vriendjes met Indonesië, een deel van Nederland is aan het skiën in de bergen, vrouwen lopen op de Huishoudbeurs en de zon schijnt buiten. Ik zie foto’s voorbij komen van ouders die met hun kinderen bewuste uitstapjes aan het maken zijn, naar de kaasboerderij, hoe leuk!

Een groot schuimbad met bubbels waar we in zitten, blub.

Heerlijk, weer even rust en genoeg onder de mensen geweest. Ik kan nu weer even lekker reageren op dingen uit het nieuws. Wat een mooie tijd, alles wat mis is gegaan komt uit, heerlijk. Leren van fouten of op de oude weg door blijven gaan, welke kant zal het opgaan? De lijst met medische missers die RTL Nieuws heeft gekregen, wat gaan ze er verder mee doen? Ik zou persoonlijk even doorhalen naar meer, maar hoever moet je gaan? Dossiers die zoek zijn geraakt na missers, artsen die naar het buitenland zijn gegaan en meer en meer. Dat mensen nu de journalistiek verwijten met deze lijsten te komen is achterlijk, had het zelf gedaan of uitgezocht.

Voor veel mensen is dit ook verdrietig nieuws, herinneringen komen weer boven en oude wonden gaan weer open. Ik sprak onlangs met een verpleegkundige en met haar had ik het over het grote grijze gebied. Een beetje het Armstrong verhaaltje. Wat slik en spuit je? En wat vertel je hierover aan je arts, voordat je bijvoorbeeld geopereerd moet worden. Volgens haar zijn er heel veel mensen die niet alles vertellen wat ze gebruiken. Bewust of onbewust. Het gevolg: er kunnen tijdens of na de operatie complicaties optreden. Als medisch personeel sta je dan volkomen machteloos en achteraf ben je altijd de gebeten hond. Het merendeel van het zorgpersoneel heeft een bewust goed hartje! Grijze gebieden.

Ik heb dit eens in de praktijk onderzocht. Ik heb aan wat mensen gevraagd of ze het zouden melden, als ze bepaalde dingen gebruikten voor de operatie. Als voorbeeld iemand die af en toe een sigaretje rookt, zonder dat de echtgenote dit weet. Ik kreeg als antwoord: “nee, ik zou dat niet tegen de arts zeggen voor een operatie, dat ene sigaretje af en toe maakt niet zoveel uit.”  En zijn vrouw zou het anders te weten komen en daar zat hij niet op te wachten. Of dit niet erg dom was? Volgens hem niet. En zo nog een paar van dit soort gevallen. Je hebt dus een arts als in de serie House nodig, om dit soort dingen te achterhalen. Grijze gebieden.

Ook is het mogelijk dat je voor iets allergisch bent, zonder dat je dit weet. Hier kan ik zelf over meepraten. Maar als artsen weten dat een bepaald middel heftige reacties veroorzaakt, blijf  je dit middel dan wel verstrekken? Of sterker nog, moet je dit niet vooraf even vertellen aan je patiënt? Grijze gebieden.

En dan het Norovirus, ik was laatst in twee verzorgingshuizen waar dit virus net weg was. Ik legde per ongeluk mijn jas op iemand zijn bed en kreeg meteen op mijn donder. Ze hadden het Norovirus net gehad. Nergens bordjes en de patiënten bij wie ik was, wisten al helemaal van niets. Officieel moet het gemeld worden als je het Norovirus in huis hebt bij meerdere patiënten. Wie wil hier eens een lijstje over aanleveren, hoeveel gevallen er op jaarbasis gemeld worden? Grijze gebieden.

Het is niet zwart en het is niet wit maar grijs. Gaan de grijze wolken weg in medisch land en komt de zon weer tevoorschijn?

Al het goede komt toch altijd van boven?

Stel je toch eens voor dat er weer zo’n meteoriet uit de ruimte komt zeilen en voor een ramp zorgt op deze aardbol. We hebben nu gezien dat dit niet ondenkbaar is. En stel je dan voor dat je geen telefoon, internet en kabel meer hebt. Het leven zou er heel anders uit gaan zien!

Zijn we weer afhankelijk van elkaar en gaan we elkaar helpen. “Verhip, nooit geweten dat jij bij mij in de straat woont.” Hilarische taferelen, ik zie ze al helemaal gebeuren!

Heel opvallend is, dat ik zelf bewust van de mensen verneem dat het leven zo goed is. Het waarom? Nou, we leven in een verzorgingsstaat. Eh ja, nog wel en het merendeel blijft daar dus gewoon lekker in hangen. Dit kan niet de bedoeling zijn.

Dus laten we een combinatie op gaan zoeken, van verzorging en zelf doen en dan komt het allemaal weer goed.

Stel je toch eens voor, dat ik zelf na een natuurramp met wat mensen over blijf in Nederland. Ik hoop dan, dat dit mensen zijn die niet bang zijn. Mensen die voor alles open staan en waar ik iets aan heb. Ik geef ze mijn politieke plannen en ze gaan ermee aan de slag.

Bewust maar naar boven blijven kijken.

Steeds meer gaat het gesprek van vandaag de dag over nieuws. Nederland begint zich steeds meer te verbazen omdat wat ze zien op straat en in hun omgeving, niet meer overeenkomt met het nieuws op de televisie en in de kranten. Ik vernam van een iemand dat zij alle nieuwsapps van haar toestel heeft gedaan omdat ze het zat was. En een ander iemand heeft Facebook bewust aan de kant gegooid en is weer begonnen met mensen op te bellen en live langs te gaan bij mensen. Ik betrap mezelf er inderdaad op dat ik mij wezenloos schrik als de telefoon gaat, wie belt er nog in deze tijd? Ook was ik vandaag bij iemand, die niet meer naar de journaals op de televisie kijkt omdat het alleen maar over corruptie en schieten gaat.

Op zich zou het niet zo verkeerd zijn, als er een bewust informatie kanaal komt op de televisie die het werkelijke leven belicht. Ik verneem ook van mensen dat ze veel naar België kijken, want daar durven ze net even meer uit te zenden. In de laatste wanhoop om de mensen weer voor de buis te krijgen, worden oude programma’s weer in een nieuw jasje gestoken en uitgezonden. Maar Toppop van toen, haalt het bij lange na niet bij Toppop van vroeger. Zo komt ook Nederland Muziekland terug en de Veronica Drive-In Show gaat ook weer door het land toeren. Ik denk dat Nederland meer behoefte heeft aan mensen met hart voor de muziek, televisie en het nieuws. En dan onderaan de ladder beginnen en opklimmen en vooral jezelf blijven, alleen dan sluit Nederland je in de armen. En goed luisteren en hoor en wederhoor toepassen, daar kom je ook een heel eind mee.

De omwenteling in medialand is volop gaande. Maar als je het eerlijk bekijkt, we hadden toch ook teveel van alles? Moet je voor de grap eens kijken in een boekenwinkel. Een lange muur van tijdschriften, dus welke moet je kiezen? En ze zijn best wel aan de prijs, dus je maakt een bewuste keuze. Hetzelfde verhaal gaat op voor de kranten. Op het internet, ben ik er best wel voor dat elke journalist een eigen betaalpagina opzet. Weet je zeker dat je de dingen leest die jij wilt. Het is dat ik snel kan lezen en in de winkel soms snel de artikelen van mijn favoriete journalisten in de weekbladen lees = gratis. Voor de rest van de meuk in de tijdschriften ga ik echt niet betalen.

Is internet de toekomst? Het heeft absoluut goede kanten en verbind de mensen over de hele wereld met elkaar. Maar het lijkt wel alsof niemand meer verder kijkt dan het computerscherm en het telefoonscherm. En dat is toch ook weer niet de bedoeling? Zijn we nu lekker bezig om alles te zuiveren in Nederland en oude verhalen op te duiken en kunnen we dit over 10 jaar dus weer doen omdat niemand meer verder dan zijn schermpje kijkt. Niet alles is via de computer te vinden, praten blijft mensenwerk.

En stel je voor dat de natuur beslist dat er iets gebeurd en je telefoon, internet en kabel het niet meer doen? 80% van de wereldbewoners zou gelijk in paniek raken! Nou, daar ga ik morgen maar eens fijn over door.

Wil je hier ook eens over schrijven? Een viertal vragen/opmerkingen van mensen.

*Aan ouders of verzorgers: wil je alsjeblieft aan je kind vertellen dat zeep niet perse uit een pompje hoeft te komen! Dat er ook nog mensen bestaan die een stukje zeep gebruiken om de handen mee te wassen! Je neemt zo’n stukje zeep tussen je handen en wrijft dat stukje zeep heen en weer, met je handen onder de kraan. Hierdoor ontstaat sop en dit wast je handen net zo schoon als de zeep uit zo’n pompje.

*De A2 begon na de oorlog als rijksweg met een rijbaan. En dit werden er steeds meer en meer. Nu hebben we op een stuk snelweg zelfs 2×5 banen! En dan is 120 km rijden algauw niet meer voldoende. We willen 130 km en over een jaar misschien wel 140 km rijden. We zouden ook kunnen denken: vroeger stonden we op dat stuk weg altijd in de file en nu kunnen we bijna altijd doorrijden.

*Oudere mensen oordelen nogal snel over de jongeren. Nu valt het mij op, dat juist het jongere winkelpersoneel super vriendelijk is! De oudjes zouden daar nog wat van kunnen leren. Ook als je in de winkel iets vraagt, dan loopt het jonge personeelslid behulpzaam mee. Misschien is het ook baanbehoud, maar het is zeker opvallend!

*Een begeleidster die iemand Nederlandse les geeft voor de inburgering was met haar cliënte naar de markt gegaan. Het viel haar op dat er weinig geduld is voor mensen die de Nederlandse taal niet goed spreken. Het is juist al een drempel om over te gaan, om in het openbaar je geleerde Nederlands in de praktijk te gaan brengen. Dus heb soms een beetje geduld als iemand zich in het Nederlands verstaanbaar probeert te maken.

Fijne dag!

Kun je wel Domino spelen? Dan mag je blijven! Ik was vrijdagavond op bezoek bij een van de opvangplekken van het Leger des Heils in Amsterdam. Ik mocht hamburgers op de borden doen bij het uitdelen van het eten. Gelukkig vroeg niemand of ze van paardenvlees waren. En als je honger hebt dan eet je alles, toch? Na het eten Domino zitten spelen met de mannen en vrouwen en gelukkig vaak gewonnen.

Het Leger des Heils is een internationale beweging en behoort tot de universele christelijke kerk. Zijn boodschap is gebaseerd op de Bijbel. Zijn dienstverlening wordt gestimuleerd door de liefde tot God. Zijn opdracht is het Evangelie van Jezus Christus te prediken en in Zijn naam menselijk nood te lenigen zonder enige vorm van discriminatie. Dat je het even weet.

Waar ik was, daar komen zorgmijders, psychiatrische en gedragsgestoorde daklozen, verslaafden, elders geschorsten en daklozen die gemotiveerd zijn om te werken aan maatschappelijk herstel.

Een van de medewerkers sprak de mooie woorden:”je moet de mens zien als een diamant waar stof op zit, je blaast de stof eraf en dan gaat de diamant weer schitteren.” De mensen die er werken doen heel goed werk. En je moet een partijtje stevig in je schoenen staan om daar te werken, je maakt van alles mee.

Het is net als bij de voedselbank, over het algemeen kiest niemand ervoor om dakloos te zijn. Bewuste uitzonderingen daar gelaten. Iedereen die daar zit heeft zijn eigen levensverhaal en probeert heel hard om uit het dal omhoog te klimmen.

Het is een wereld op zich, aan de onderste rand van de samenleving. Het is wel eens goed om bij stil te staan dat er zoveel daklozen zijn. En zeg nooit dat het jezelf niet kan overkomen.

Deze groep voelt het ook als het financieel slecht gaat in ons landje. De meest kwetsbaren in onze samenleving.

Het wordt tijd dat de Dominosteentjes bewust de goede kant op gaan vallen.

Ik kreeg een tip van iemand dat als je geen diploma’s hebt maar wel werkervaring, je een ervaringscertificaat kunt maken. Bijvoorbeeld als je in de bouw hebt gewerkt. Je zet hierop foto’s van door jou gemaakte bouwwerken en doet er een verslag bij. Je kunt dit door je werkgever laten ondertekenen. Of je hebt aan diverse vrijwilligersprojecten meegewerkt. Neem foto’s en maak verslagen. In de huidige maatschappij is er vooral behoefte aan vernieuwers. Het kan zijn dat je met jouw ervaringen toch een goede bijdrage kunt leveren aan een bedrijf. Geen diploma voor nodig! Gewoon doen en dan werken als een molenpaard!

Wist je dat trouwens 48 miljoen Amerikanen voedselbonnen hebben. Gewoon niet voor te stellen en dat zegt wel heel veel over hoe de situatie daar is. Van de week was ik weer bij de voedselbank om voedselpakketten te verstrekken aan de mensen. Er komen steeds meer mensen bij. Ook om te huilen zijn de verhalen van de mensen over hoeveel tijd het je kost om in de schuldsanering te komen! Zo verlies je al een half jaar tijd voordat je eens kunt beginnen met de afbetaling van je schulden! Aan het invullen van alle papieren heb je zowaar een dagtaak. En dan weer wachten en wachten tot dingen goedgekeurd worden en terugkomen. Er is een mooi gezegde: ambtelijke molens malen langzaam. Ik verneem van de mensen, dat het in de ambtelijke hoek inderdaad het langzaamst gaat. Hoe komt dat toch? Ik krijg zelf ook veel vragen binnen en ik heb al gemerkt dat mailen naar een ambtelijk apparaat geen enkele zin heeft. Je krijgt zelfs geen antwoord terug. Ambtelijke molens draaien dus soms ook helemaal niet…

En dan nog even over de ‘fantastische’ plannen voor de bouw, draaien als een molen. Wie gaat er eens uit de tredmolen lopen? De betonmolentjes in de bouw draaien bijna niet meer en er komt een tijd dat ze echt stil komen te staan. Over een half jaar kunnen we weer een goed plan gaan bedenken want dan zijn de huidige maatregelen alweer uitgewerkt, voor zover ze al gaan werken.

De molentjes waar Nederland zo om bekend staat, draaien heel langzaam. Maar de wieken staan gelukkig nog niet stil!

Een stad in een stad, dat gevoel kreeg ik, toen ik rondliep in het hart van de Zuidas in Amsterdam. Een klein nietig mensje tussen de super grote gebouwen. Net een klein stadje, waar allemaal Playmobil mannetjes en vrouwtjes in de rondte lopen. Als je op het plein tussen de gebouwen staat dan krijg je de neiging om te gaan schreeuwen: “hallo, is daar iemand?” Zullen ze hier ook de vogelpoep van de bakstenen afwassen? Het ziet er allemaal zo gelikt uit. De Zuidas, hier zit het zakelijke hart van Nederland en zo ook Kees de Kort op deze middag. In restaurant Symphony’s, was een hoekje vrijgemaakt voor een leuk programma. Ad Verbrugge sprak met BNR-commentator Kees de Kort over falende financiële autoriteiten tijdens de kredietcrisis. Sorry, schuldencrisis, aldus Kees de Kort. Het getuigt toch wel van een zeker lef om zo’n filosofisch gesprek onder de torens van de grote banken te houden.

Helemaal lef had De Kort, toen hij filosofeerde waarom nog niemand eens een molotovcocktail bij de ABN naar binnen had gegooid. Hij vindt het onbegrijpelijk dat niemand van onder de 40 jaar eens opstaat en iets gaat bijdragen aan zijn eigen toekomst. Want dat is de groep die de klappen al krijgt en gaat krijgen. En dat doe je niet met een Facebook pagina maken en dan likes krijgen, maar door met elkaar rond een tafel te gaan zitten en plannen te maken en oplossingen te bedenken. Ja, hier kon ik goed in meegaan, op die molotovcocktail na.

Ik ben een groot fan van Kees de Kort want hij zegt tenminste duidelijk hoe de vlag erbij hangt. Het enige wat we continue doen, is bewust of onbewust de schuldenberg vergroten en die schuldenballon gaat zeker een keer knappen. Toen we naar de metro liepen zei mijn metgezel: “we graven dus eigenlijk ons eigen graf als wij zo doorgaan met zijn allen.”  Yep!

Later in Amsterdam bij het Leidseplein gegeten voor weinig en nog wat tentjes bezocht. Op zo’n moment merk je niets van de schuldencrisis. In de tram allemaal mensen met oordopjes in met telefoontjes en de lucht van afhaal eten in tasjes. De goede restaurants zaten toch behoorlijk vol en dat voor een doordeweekse avond. Waar zit dan de schuldencrisis? In ons hoofd?

Ik las dat we weer in een recessie zitten, het zal de meeste Nederlanders niet eens meer iets zeggen. Iedereen is druk met zijn eigen leven en overleven en vooral lol maken.

Misschien moeten we al die mensen in Nederland eens in een grote Playmobil doos stoppen en ze mogen er pas uit als ze allemaal bewust geworden zijn. En chagrijnen stoppen we terug in de doos.

Het is vandaag Valentijnsdag, de commerciële dag van de producten. Alle Poolse medewerkers zijn volledig doorgedraaid op de bloemenveiling en zitten vanavond met een drankje uitgeput op de bank. Voor de omzet is weer hard gewerkt, zullen we maar zeggen. Ook bloemen kunnen doordraaien, maar dat is een ander verhaal.

Valentijnsdag is de dag waarop geliefden elkaar extra aandacht geven met cadeautjes, bloemen of kaarten.

Ik vind de Romeinse versie nog steeds de meest aparte. Namen van ongehuwde jonge vrouwen in een kom gooien en ongehuwde mannen een lootje laten trekken. En dan lekker feesten met je partner en trouwen. Maar of dit nou zoveel met liefde te maken had? Komt in deze tijd ook nog steeds voor, uithuwelijken. Elke drie seconden wordt er ergens in de wereld een meisje gedwongen te trouwen. Een op de zeven kindbruidjes is nog geen 15 jaar!

Ik kreeg vroeger met Valentijnsdag kaartjes. Zelfs van een iemand die mij niet kon vergeten, jaren lang. Laten we het er maar op houden dat ik indruk had gemaakt op deze persoon.

Worden er eigenlijk nog kaartjes gestuurd op deze dag? Of druipt de teleurstelling van de gezichten af als je alleen maar een kaartje ontvangt? Meer, meer en meer?

Wat mij betreft is het elke dag Valentijnsdag en zou je elkaar elke dag moeten laten blijken dat je om iemand geeft, hoeft niet eens je geliefde te zijn. Als we dit nou gewoon elke dag doen, dan keert de vrolijkheid weer terug in de wereld.

Ik ga vandaag toevallig naar iemand toe die ziek is en waar ik heel veel van hou. Ik neem een bosje bloemen mee, niet omdat het Valentijnsdag is, maar omdat zij er altijd voor mij is geweest en ik er nu voor haar kan zijn. Dat is pas Valentijnsdag!

Bewust worden van, samen.