Ik was de afgelopen week op de koffie en daar was het huisdier een wit langharig konijn Saar. Zij stond erg leuk op de vloer als vloerkleedje, zeker. Het beestje was erg goed in de vloer kaal maken met tanden en nagels. Je zou slofjes om de nagels en tanden kunnen doen om de vloer in de was te zetten? Grapje hoor en het konijn mag af en toe vrolijk in de tuin huppelen en maakt dan van die leuke sprongen. Ik ga ook weer een sprong maken want om het de hele zondag over konijnen te gaan hebben lijkt mij een beetje overdreven. Het konijn had hok, eten en liefde en dan is de sprong naar bad, brood en bed weer zo gemaakt. Ik las gisteren het boek van Geert Mak, De eeuw van mijn vader. Daar stond ook iets in over een raam en over hoe deprimerend het uitzicht ook is om toch uit het raam te blijven kijken. Ik kom ze ook nu tegen, mensen die niet meer uit het raam kijken en geen nieuws meer volgen en hun eigen ding doen. Wat dat betreft is er niet veel veranderd door de jaren heen en het doet mij denken aan dingen uit het boek en dat de mensen volkomen verrast waren dat het oorlog werd.

Als ik uit mijn eigen raam kijk dan zie ik het ene na het andere asielzoekersgezin bij onze Voedselbank binnenkomen, ik zie het bewust. Ik heb zelf bewust gesproken met uitgeprocedeerde asielzoekers en ik ben naar ze toe gegaan omdat ik ze vanuit mijn raam niet kon zien. Ik heb gesproken met vluchtelingen en bewust vernomen waar zij voor op de vlucht waren gegaan. Mensen zoals ik en in een ander deel van de wereld geboren, een onveilig deel. In mijn landje zijn er veel geloven en die zijn een soort van samengegaan en iedereen laat elkaar nu enigzins in zijn of haar waarde om wat hij of zij gelooft of niet. Er komen nu mensen bij vanuit een ander werelddeel die zijn zoals jij en ik alleen met het verschil dat sommige mensen de periode om respect te hebben voor andere geloven en levenswijzen nog niet hebben doorgemaakt. Niet iedereen, wel een groot aantal kunnen niet anders denken. En wiens denkwijze is beter of slechter, ook een gedachte… Haat en oorlog zijn niet goed, bij mij geen twijfel over. En als ik dan uit mijn raam kijk dan zie ik dat dit botst en nog verder zal gaan botsen. Alles was zo lekker stil en rustig in ons landje en Europa en waarom zou je dan al gaan nadenken over dat het in de toekomst wel eens anders zou kunnen worden? De mensen die hierheen komen zijn te begrijpen, dat ons land en Europa er niet op voorbereid waren is hun niet aan te rekenen.

Overal in de wereld breken er nieuwe onlusten en nieuwe oorlogen uit en Nederland kijkt weg en kijkt naar Europa, een Europa was ook bedoeld om samen een visie te gaan hebben. Europa weet ook even niet wat ze met alle mensen aan moeten die hierheen komen. Eigenlijk laat iedereen het afweten en kijkt naar de ander zonder daadwerkelijk iets te doen en zo kan het gebeuren dat de oorlog straks voor het raam staat in plaats van verder weg.

Bad, brood en bed zijn verplicht om te geven aan mensen, tijdelijke naastenliefde. Niet verder over vergaderen, mogelijk maken en hoppa door. Er wordt nu vanuit gegaan dat mensen hier tijdelijk zijn en weer teruggaan. Draai hem om, is meer de bewuste werkelijkheid, mensen gaan of kunnen niet meer terug. Wat wil een land en Europa en wat wil een asielzoeker en kan het samen en hoe? Vergt een totaal ander beleid dus neem hem morgen even mee als het overleg hervat gaat worden…en deze week ook het liefst op Europees niveau…

Een tante van mij vertelde mij over vroeger en hoe de mensen toen verplicht waren om iemand in huis te nemen. In het nu kruipen ook steeds meer mensen in een huis, goedkoper en gezellig. Er zijn soms zelfs sollicitatie in-huis gesprekken om samen te beslissen of iemand in het huis en bij de bewoners past. In het nu gaan er ook stemmen op om een al dan niet uitgeprocedeerde asielzoeker bij je in huis te nemen. Als het ooit zover mocht komen dat het verplicht gaat worden dan gaat er bij mij ook een streng sollicitatie in-huis gesprek komen, bewust geworden van.

Ik kwam vorig jaar een leuke man tegen, geboren in Afrika en gevlucht naar Europa. Nederlands burger geworden en alles opgebouwd in Nederland en vervolgens alles kwijt geraakt inclusief een scheiding van vrouw en kinderen. Twintig jaar in Nederland en dakloos. In het kader van bad, brood en bed en liefde neem je iemand dan in het weekend op in je huis. Lekker duidelijk zijn dat je geen geld hebt, hard werkt voor je eigen geld en vrijwilligerswerk doet en andere mensen helpt en veel plezier maakt, lol. Het was een complete mislukking dat samen. “Kun je mij ophalen, ik heb geen geld om naar jou toe te komen.” Als ik niets zou hebben en iemand in Groningen had bad, brood en bed en liefde voor mij dan zou ik lopend naar Groningen gaan. “Ik heb een telefoonkaart nodig, ik heb dit nodig en dat nodig.” Ik zou zelf een baan zoeken als ik van alles nodig zou hebben. “Ik spreek liever Engels en slecht Nederlands.” Ik zou als de sodemieter de taal van een land leren als ik ergens zou mogen blijven wonen. Engelse woorden aan de telefoon als hij zijn kinderen aan de lijn had die op een Nederlandse school zitten en hier geboren zijn. Ik zou alleen al voor de toekomst voor mijn kinderen als de sodemieter de Nederlandse taal gaan spreken. Mij overdag bellen als ik aan het werk was, ik zou als de sodemieter een baan gaan zoeken en in de avond bellen. Hilarische taferelen zo in de weekenden, zeker. Nou een Bouquet reeks boekje ging het niet worden, de verschillen tussen ons waren te groot en de overeenkomsten bijna nul. Ik heb hem wat op weg geholpen en om hem het licht te laten zien en meer kun je niet doen. Ook grappig dat er volop contact was met het geboorteland en op mijn vraag waarom hij niet terug ging als zijn hart daar lag: corruptie en ik verdien daar twee euro per uur. Ga er dan hier iets van maken! Geloof in jezelf en maak er hier iets van of ga ergens anders heen. Ik gun de meeste mensen het allerbeste en ik hoop dat hij ook zijn beste beentje voort gaat zetten.

Bovenstaand verhaal zegt iets over hem en het zegt iets over mij en de een is niet beter of slechter dan de ander. Het gaat om samen en waar samen niet kan gaan. Ik heb geprobeerd om water bij de wijn te doen en van de ander kwam er geen water in de wijn doen terug en dan kies je voor een glas wijn zonder water voor jezelf, lekkerder. Misschien is mijn bovenstaande bewuste ervaring een kleine afspiegeling van onze problemen nu in Nederland en in de wereld. Ik zoek naar overeenkomsten en ik accepteer de verschillen en deze mensen zijn mijn directe omgeving, balans in overeenkomsten en wederzijds respect voor elkaars verschillen. We drinken samen gezellig wijn en af en toe gaat er wat water bij en het blijft gezellig. Als er niet genoeg overeenkomsten zijn gaat iets niet samen, bewust van. Respect kun je tonen en verdienen, bewust van. We zijn dus op zoek naar een land met inwoners met overeenkomsten en met respect voor elkaars verschillen? Dan komt de liefdevolle samenleving vanzelf? Net een relatie…ik neem nog een glas wijn = weekend.

Vandaag even staan kletsen met twee leuke studenten die Unicef aan mij wilden verkopen bij een supermarkt, kansloos. Ik wil zelf bewust zien waar mijn geld blijft. Zij waren aan het bijverdienen en onder het minimumloon en het voelde dan nog wel goed dat het werken was voor een goed doel. De ene student was een half jaar in Afrika geweest om een project op te zetten zodat de donaties ook daadwerkelijk goed geïnvesteerd zouden worden. Hij kon leuk vertellen over daar en de corruptie daar blijft inderdaad een probleem en de mensen zonder scholing. Je kunt kinderen inenten tegen de Mazelen voor 20 eurocent, onderwijs zou toch ook wel gewenst zijn. Alleen met een prik kom je er niet… Ik ga morgen nog even door over Afrika. De andere student studeerde psychologie, ook leuk. Ik sta zelf wel eens voor onze Voedselbank bij de supermarkt en zij kregen dezelfde opmerking af en toe als mijn persoontje: “staan jullie er nu alweer.” Mensen zien bijna wekelijks mensen van goede doelen staan bij de supermarkt en scheren dus alles over een kam, goede doelen moe? Onze slotconclusie was wel dat als iedereen iets voor een ander zou doen dat de wereld er dan een stuk leuker zou kunnen uitzien.

Gisterenavond even bij de lokale omroep om iets over de onze Voedselbank te vertellen. Lokaal heeft zich aan een groot aantal regels te houden, nooit zo van bewust geweest. Zo hebben ze voor alle geloven in de gemeente evenveel zendtijd. Lokaal is er voor iedereen en hoeveel mensen er naar ze luisteren was moeilijk in te schatten want die onderzoeken kosten geld en dan heb je de niet kabel luisteraars er nog niet eens bij. Ik vernam dat elk programma een vast luisterpubliek heeft en hoeveel is onbekend en af en toe laten ze studenten wel eens een onderzoekje doen naar het aantal luisteraars. In mijn omgeving luistert niemand naar de lokale omroep. Ik stem zelf ook liever af op regionaal dan lokaal als ik de keuze heb. En toch zit de oplossing voor een samen volgens veel mensen wel in lokaal. Als de gemeenschap sterk is dan volgt de rest vanzelf. Is zeker iets voor te zeggen alleen bestaat het gevaar dat mensen niet meer verder de wereld in kijken dan hun gezin, vriendenkring en dorpje. Weer terug naar vroeger en terwijl de wereldleiders het programma hebben uitgezet van een Europa en een grote wereld. En zo mijmer je weer wat… De voor en napret over de uitzending was leuker dan de uitzending zelf. Ik voelde mij niet thuis in deze studio, kun je wel eens hebben. Vragen over hoe het kan dat er zoveel mensen bij de Voedselbank lopen irriteren mij mateloos en ik denk dan, kijk eens wat verder dan het dorp en je eigen kringetje. Mensen zien het niet, denk ik dan ook vaak. Het zegt ook iets over mij, ik kijk verder, iedereen zijn ding. Het was leuk om te zien dat de mensen bij de lokale omroep zoveel plezier hadden in hun werk. Doen wat leuk is, heel belangrijk. Mijn verzoeknummer was Imagine van John Lennon, geen verdere uitleg over nodig. Ik ga weer lekker verder dromen vandaag over een eerlijke wereld zonder armoede, haat en oorlog.

Het is een wonderlijke wereld, mijn wereld. Vanmorgen bij een deskundige om haar mening te vragen over iets uit mijn wereld. “Waar komt toch die wil vandaan bij jou? “ Een van haar vragen aan mij. Tja, overleven en hoppa door en mijn opa was ook zo, ik ben zo, of zoiets. Het is toch wel mooi om te ervaren dat er nog zoveel goede mensen in de wereld zijn en hoe de dingen op mijn pad komen. Actie is reactie en niets doen is ook zo niets doen, of zoiets. Gevoel en verstand en je komt een heel eind met vallen en opstaan en blijven lachen, heel belangrijk. Ik slaap al nachten slecht omdat er dingen in de lucht hangen die niet goed zijn of zoiets, ik kan er zelf niets mee dus loslaten is dan beter. Mijn vriendinnen vragen dan altijd wat ik gelezen of gehoord heb, komisch. Een van de dingen was zeker dat Turkije is begonnen met de bouw van de eerste kerncentrale van het land. Ik zou het niet doen. In deze zotte wereld is een kerncentrale meer of minder niet zo belangrijk denkt men. Het graf in de aarde is er al en daar vallen ze straks zelf in, denk ik. De tijd zal het ongetwijfeld uitwijzen.

Gewoon vrolijk verder huppelen in de wereld met een moreel kompas op zak. Ook weer zo’n nieuw uit de boekenkast getrokken woord. En ik struikel de laatste tijd ook over de woorden correctie toepassen. Wel een leuke om eens te proberen in mijn eigen portemonnee. Tien een euro stukken per week om uit te geven en ik maak er een bij en dus elf.  Ik geef uit naar elf en doe er de week erop twee extra bij dus twaalf. Ik ga leven naar twaalf en ik bezit eigenlijk tien. Dan komt de dag dat mijn machine stuk is die de extra muntjes maakt en moet ik een correctie doen en weer gaan leven van tien euro per week. De vraag is dan of mij dit gaat lukken of dat ik weer een correctie zal moeten toepassen. Ga ik mijn schijnwerkelijkheid in mijn portemonnee in stand houden of ga ik terug naar de werkelijke inhoud? Ik zou op wat dingen kunnen bezuinigen en kunnen leven van de tien euro. Zal dit anders voelen dan twaalf euro en in een schijnwerkelijkheid leven? Het is te proberen, zeker. Of ik ga harder werken om werkelijk twaalf euro in mijn portemonnee te krijgen, kan ook. En zo denk je wat en schrijf je wat… Ergens in een torentje denken mensen nu over brood, bad en bed na voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Ik denk dan aan die bootjes met alle mensen op zee en nog verder terug naar wat de oorzaak is en wat al die mensen ertoe beweegt om in die bootjes te stappen. Pak je de oorzaak aan dan hoef je het niet eens te hebben over brood, bad en bed. Tja, oorzaken aanpakken doe je samen en samen vergt soms een moreel kompas en een correctie of verandering toepassen…

Het was gisteren mijn leven zit in de jaren dag, mijn verjaardag. Een van mijn beste vriendinnen is dezelfde dag jarig en om klokslag 0.00 uur zingen wij dan ook altijd tegen elkaar op. In de vroege ochtend komen dan de chats binnen van de echte vriendinnen en ook nog een zingende, verjaardag anno 2015. En zo sijpelen de berichten dan de hele dag en avond door binnen. Ook de ouderwetse kaart bestaat gelukkig nog steeds. In de avond gezellig bij mijn eveneens jarige vriendin gaan eten en elkaar cadeautjes gegeven en een gezellige avond zo samen. Dan krijg je nog telefoon waar je uithangt want iemand staat voor de deur, tja. Bij thuiskomst rozen en een doos bonbons bij mijn deur en dan kan je dag toch helemaal niet meer stuk, ha ha. Ik schreef de afgelopen week over de doktersassistente en uitstrijkjes nemen en tot mijn verbazing had mijn vriendin daar ook hilarische verhalen over. Bij een vorig uitstrijkje door een assistente ging het niet goed en volgens de assistente lag haar baarmoeder gekanteld. Zij in de stress en bij een nieuwe afspraak bij een andere assistente en in een keer gelukt zonder pijn en niets baarmoeder gekanteld… Bij haar laatste uitstrijkje had zij een leerling en de echte assistent keek mee, vond zij ook niet prettig… Je zou toch denken dat er poppen genoeg zijn in de opleidingen om op te oefenen.

Ik ben lekker een weekje vrij en dus in een week alles doen wat ik normaal in een maand met werk en een basisinkomen zou doen…  (Heeft iemand een kamer voor mij vrij in Wageningen?) Twee dagen binnen en buiten zitten lezen en studeren en geweldig. Ik had het zo leuk gevonden als ik met Freud, Jung en Adler om de tafel had kunnen zitten. En wat had ik graag de dialoog aangegaan met Von Holzschuher over angst en de massa. Allemaal mannen en waar waren toch de vrouwen in die tijd? (En in deze tijd, pret…) Misschien hadden zij mij toen zo achter het aanrecht gezet en niet aan de tafel… Ook nog even de filosofie doorgenomen en ook hier, zo jammer dat iedereen er niet meer is. Het lijkt wel alsof toen de wijze mensen minder commercieel waren. Als ik in het nu aan een tafel met wat mensen zou zitten dan zou ik mij altijd afvragen of ze echt zijn. Is er nog iemand die puur ik is? En bestaat puur ik eigenlijk wel? Ik denk zelf dat juist de mensen op de achtergrond die je nooit hoort en ziet meer ik zijn dan de mensen die je wel overal hoort en ziet. Zij zijn nog niet gevormd door de massa. Boek na boek en over bewust en onbewust en brein. Hilarisch in een boek de term “een dichte psychische mist”. Elkaar niet meer zien, ik had er pret om. Ik heb nog wel meer gelachen om sommige dingen in de boeken die zo toepasbaar zijn op de dingen in het nu. Nu bestaat ook niet volgens wat mensen in boeken en daar ga ik nog eens verder over nadenken…

Het was weer een heerlijk gezellig weekend. Oude tijden herleefden samen met een vriendin van vroeger weer op de dansvloer, de jaren verdwenen weer even op de dansvloer. Voor haar kwam er nog een afspraakje uit voort met een leuke man. In het kader van je kunt niet voorzichtig genoeg zijn, laten weten waar je heen gaat en met wie en we houden contact, ons eigen bewuste veilige netwerk. De zondag alweer vroeg wakker door de zon en met een goede vriend een wandeling door de duinen gemaakt en langs het strand. De winterbleekheid was van mijn snoetje verdwenen bij thuiskomst. Geweldig mooi uitzicht zo in de duinen met links Noordwijk en Scheveningen en rechts Zandvoort en de rook van IJmuiden. Het geeft mij altijd het besef hoe klein Nederland is en hoe machtig de zee is. Ook nu op het strand een zee kerkhof van zeesterren en slakken. Geen natuur, wel mooie motoren weer overal en voor een openstaande brug een hele club mensen die de motoren flink lieten brullen, ook een mooi geluid net zoals de zee.

Ik werd mij het afgelopen weekend en al eerder ook bewust van dat veel mensen Nederland gaan of willen verlaten. Zo op de duintop vroeg ik mij dan ook af waarom mensen niet meer trots zijn op ons land en waarom zij zich hier niet meer welkom en thuis voelen? We hadden zo’n mooi land en hoe we ermee omgaan is schandalig, is een veelgehoorde kreet. En ook dat het ondernemen je onmogelijk wordt gemaakt in ons landje. De verandering van de samenstelling van de Nederlandse bevolking staat ook in de top tien. Het gevoel dat anderen van ver in ons land alles krijgen en de van oorsprong Nederlandse bevolking de grootste moeite moet doen om iets te krijgen staat ook in de top 10. Het doet mij wel verdriet dat de mensen kiezen voor een bestaan elders, zeker, ik zie en begrijp het waarom, zeker. De hele wereld is of gaat op reis, terug in de geschiedenis. In de avond nog meer verdriet over dat mijn vriendin moest aantonen dat zij dood gaat zodat haar man een sociale huurwoning kan krijgen. Kanker maakt al veel kapot en het kan altijd nog erger. Woede ook daar over dat mensen vanuit andere landen alles krijgen en zij van alles moeten aantonen tot aan de pietluttigste dingen aan toe om een toekomst te kunnen verkrijgen voor haar man en kinderen. Geboren in Nederland en het gevoel hebben dat mensen je behandelen als, tja als wat? Niet als mensen…

Over wonderlijk gesproken. Hoe kan het toch dat je dingen krijgt waar je niet om vraagt en dat je dan toch reacties moet geven? In mijn beleving de omgekeerde wereld. Ik kreeg een brief thuis van mijn gezondheidscentrum. De huisarts van vroeger… Er was voor mij een afspraak gemaakt voor een uitstrijkje in het kader van het bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker. Als ik niet kan of wil dan moet ik zelf afbellen. Ik vraag om niets en moet toch iets doen. Ook het lab formulier in een antwoordenvelop terugsturen als je niet gaat. Op het lab formulier stond dat als je niet wilt dat ze jouw gegevens delen met derden dat je zelf actie hierop dient te ondernemen en met een link erbij. Ik kreeg zomaar beelden van het jaar 2025 voor ogen waarin een geautomatiseerde auto met robots je aan huis komt afhalen om je verplicht naar een of ander gezondheidscentrum te brengen voor een uitstrijkje… Afijn, de bedoeling van zo’n onderzoek is goed en een gegeven onderzoek… Ik struikelde nog over iets anders en dat was dat er stond dat het uitstrijkje door de assistente werd gemaakt. Doktersassistente kan iedereen worden tegenwoordig en je hebt er niet veel opleiding meer voor nodig. Een onwenselijke situatie en ik kwam gelukkig een petitie tegen op het internet van mensen die zich hier ook van bewust geworden waren. De beroepsvereniging van doktersassistenten (NVDA), doktersassistenten, (huis)artsen, specialisten en patiënten. De verwachte datum van indiening bij de Tweede Kamer is 1 mei 2015. De petitie tekenen kan nog steeds.

Vroeger was de doktersassistente een vriendelijke begripvolle vrouw: afspraken maken, praatje maken met de mensen, spuitje zetten en pleistertje plakken en de dokter assisteren als hij of zij erom vroeg. In het nu moeten doktersassistenten met steeds minder mensen steeds meer en complexer werk doen. En wie zegt mij dat ze bekwaam zijn voor de handelingen die zij doen? Iemand met een jaartje avondschool mag dus een uitstrijkje maken bij mij? Ik zeg niet dat ze het niet kunnen, iemand kan heel veel als je het genoeg oefent. Ik weet uit eigen ervaring dat artsen kleine medische handelingen al niet meer uitoefenen omdat ze het niet meer kunnen! Geen praktijkervaring meer. Mijn eigen vader moest laatst zelf tegen de assistente zeggen dat het toch wel erg veel pijn deed zijn oren uitspuiten en toen kwam de dokter erbij die ook ging kijken en toch maar naar de KNO-arts… en daar blijft hij dus in het vervolg. De doktersassistenten en artsen in mijn gezondheidscentrum zijn alleraardigst, zeker en iedereen moet mee in het wonderlijke nu met alle gevolgen van dien, begrijpelijk. Laat ik het gewoon zeggen zoals ik het voel, ik wil dat een bekwame gespecialiseerde arts of gynaecoloog een uitstrijkje maakt als ik met mijn benen wijd lig. En daarom wacht ik nog een jaartje met mijn uitstrijkje, onverstandig maar misschien komt er iets van licht aan de gezondheidshorizon binnen een jaar. Vertrouwen… Ik ga de afspraak netjes afbellen, mijn normen en waarden en in deze tijden van bezuinigingen kan iemand anders dan mijn tijd bij het gezondheidscentrum gaan invullen. Was het maar lente in de ogen van de patiënte en de doktersassistente…

Het was een uiterst wonderlijke week voor mij en ik ben blij dat het weekend is. Gisterenmiddag mijzelf een schouderklopje gegeven, heel trots. Een paar keer per jaar mag je zoiets best tegen jezelf zeggen… Ik las de afgelopen week vol verwondering wat in de MH17 documenten. Wob-verzoek kan ook staan voor Waarachtig opgedoken balkjes-verzoek, dacht ik na het lezen… Om een ding kon ik wel lachen en dat was een email met de woorden erin “ het Nationaal Crisiscentrum is 24/7 bereikbaar via, balkje, voor advies en ondersteuning bij crises.” En dan stond er direct onder deze zin, “op donderdagmiddag en vrijdagmiddag ben ik vrij.” Dan doe ik dus maar de aanname dat er andere mensen wel 24/7 uur bereikbaar zijn en ook op donderdagmiddag en vrijdagmiddag, pret. Ik had hem gebalkt die donderdagmiddag en vrijdagmiddag vrij en nog meer pret. Ook apart dat ze de herdenkingsbijeenkomst voor de nabestaanden een evenement noemden. Volgens mij kan het taalkundig, zeker. Ik denk alleen zelf aan leuke dancefeesten en andere dingen die zoal op een evenementenkalender staan en niet aan een herdenkingsdienst. Alsof je naar een autobeurs gaat, dat gevoel… Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, iedereen zijn eigen gevoel. Wonderlijke dingen in balkjes leesvoer zo in de vroege nacht.

Ook verwondering en pret over een vraag. Ik mag volgende week in een radioprogramma iets over vrijwilligerswerk komen vertellen samen met een collega van onze Voedselbank. Een middag voorpret gehad met vriendinnen over de vraag die je kunt verwachten bij de lokale omroep als je uit deze gemeente komt. Van wie ben jij er een? Wonderlijk dat de vraag nog bestaat in het nu. Ik heb er al eerder over geschreven op mijn blog, mensen gaan aannames doen als ze je linken aan familie. Het vierde kind uit een gezin gaat naar de lagere school en de juf zegt, “de andere drie kunnen goed leren dus zult jij er ook wel komen.” Aaaahhh…  Stel ik zou daar bij de radio zitten en zeggen dat ik de dochter van een plaatselijke dominee zou zijn. Een paar luisteraars zullen dan de aanname doen van dat zij dus de goedheid van de kerk en haar vader heeft en daarom bij de Voedselbank is gaan werken. Hilarisch hoe je beelden van mensen bewust of onbewust kunt neerzetten, je ziet het dagelijks terug in journalistiek. Vertel eens, wie ben jij?  Met deze vraag kijk je naar de persoon zelf en wat mij betreft beter. En als iemand dan zelf iets over zijn familie wil vertellen, prima toch. Wat je al niet een voorpret kunt hebben en het gaat vast heel leuk worden, neem ik aan…

Ik twijfel net als ieder ander soms of ik dingen wel goed zie en zo zagen mijn ogen gisteren toch echt een bestelbus met lachende nonnen erin. Een vreemd plaatje zo in het nu na de zware geestelijke kost van de Pasen. Ik dacht meteen weer aan een liedje… Er zaten wat nonnen in een grijze bus en die nonnen die lachten dus, la la la la. De volgende keer even naar mij zwaaien en dan zwaai ik terug. Vandaag is de boekpresentatie van het nieuwe boek van Roel van Duijn en Gerard van Duijn en ik had de meest geldige reden volgens hem om daar niet bij te zijn, mensen van voedsel voorzien in het nu bij onze Voedselbank, de voedsel oorlog in het nu. De titel van het boek is Spitten voor de moffen. Papa, waarom zat jij niet in het verzet? Het oorlogsdagboek van de vader van Roel van Duijn en Roel kijkt er zeventig jaar later op terug. Er interessant allemaal en ik leer veel van de verhalen van de mensen van vroeger. Wat niet wegneemt dat ik nu leef en met beide benen in de ellende van het nu sta. Alle generaties hebben hun eigen verhalen, bewust van. Over voedsel gesproken, wie brengt er even wat voedsel naar Maassluis waar tweehonderd gezinnen afhankelijk zijn van de Voedselbank… Ik dacht meteen weer aan een liedje… Hoor de wind waait door de lege kratten. Hier in Maassluis waait de wind. Zouden mensen dit bevatten, nu een kind zijn honger niet stilt. En dus hoppa voedsel brengen naar deze regio!

Ik werd mij gisteren nog van iets grappigs bewust. Er is in de ochtend altijd zo’n hup programma op de televisie om kwart over negen om te bewegen. Wie zijn de doelgroep voor dit programma eigenlijk? Ik ben nog geen ouder iemand tegengekomen die eraan mee doet. Sterker nog, ze mogen blij zijn als ze voor tien uur aan de koffie zitten tegenwoordig. En de meeste ouderen slapen in de ochtend uit en ook als ze zelfstandig wonen dan zie ik hordes ouderen rond tien uur nog gezellig aan de ontbijttafel zitten. Veel mensen zetten de televisie wel aan omdat het zo gezellig klinkt op de achtergrond dat gehup. De eerste gymlessen voor ouderen die georganiseerd worden beginnen vaak pas na 11.00 uur en niet voor niets… Veel mensen in Nederland werken zich de tandjes om kwart over negen dus ook zij behoren niet tot de doelgroep. Wie zijn dan de mensen die mee huppen om kwart over negen in de ochtend? Moeders met kleine  kinderen komen net terug van school of staan nog te kletsen op het schoolplein of zijn de supermarkt ingedoken of naar hun werk doorgereden. Nee, zij kunnen het niet zijn. Misschien de mensen die echt ziek zijn en geen dagbesteding kunnen doen? Werkelozen? Mensen met een vrije dag? Mensen met wisseldiensten? Mocht iemand het weten, ik lees het graag, je kunt het maar duidelijk hebben…wat een pret. Ik hup ondertussen de nieuwe dag weer in.

Ik zwaai naar jou en jij zwaait naar mij of andersom. Het was gisteren voor mij de zwaaidag naar iedereen en zo krijg je nog eens een uitnodiging voor een bakkie koffie in je pauze. Zwaaien maakt vrolijk, zeker. Het deed mij even denken aan: ik zwaai, iemand zwaait terug en dus ik besta. Kun je ook een blessure krijgen van zwaaien? Ik was vandaag blij met eens goed nieuws in de kranten. Ook de politici waren blij en opgelucht met de bevrijding van onze landgenoot. Klinkt een stuk beter dan wij zijn bezorgd. Ik was wel een klein beetje bezorgd over de werkelijk waar ontroerende reportage over een kindje met albinisme gisteren op de televisie. Het kindje kon niet vrolijk zwaaien naar zijn vertrekkende vader, bewust van. Het tijdstip van uitzenden, erg vroeg voor kinderen die nog op waren en de slapeloze nachten van mensen over deze reportage. Er kan misschien na zo’n uitzending een telefoonnummer bij voor mensen die iets onbewust weer herbeleven? Blijft mijn mening dat de reportage geweldig was. Leuker was hoe het afgelopen weekend het failliet van onze niet samenleving met Pasen duidelijk in beeld kwam. Ruzie met Pasen om de meest onbenullige dingen in onze welvaartsmaatschappij. Ik stel dan ook voor om alle albino kindjes hierheen te halen en liefdevol op te nemen en wat mensen uit ons eigen land achter dat hek neer te zetten en voor de zekerheid nog wat extra hangsloten op het hek te doen. Over een jaar er weer een cameraploeg heen sturen en kijken of de mensen weer terug in de wel samenleving kunnen. Ik had vroeger Albino konijnen en die zaten samen met de andere konijnen samen gewoon in een grote ren. Wat dat betreft zouden mensen nog veel van de konijnen kunnen leren qua samenleven. Het voortplanten hebben ze dan wel weer overgenomen van de konijnen…

Nog pret om een kledingcontainer met zakken kleding ernaast en de vuilnisman nam de kleding mee omdat het zwerfafval was. Ik had toevallig ook een zak met kleding en ik nam hem weer mee, BAK VOL!  Misschien toch even iets duidelijker zijn… Als je spullen hebt zoals kleding, glas, plastic of iets anders en je probeert om iets in de opening te doen van zo’n bak en het lukt niet dan zou je kunnen denken dat de bak vol zit. Als een puzzelstukje niet past dan leg je hem toch ook niet met geweld aan een ander puzzelstukje vast? Als je dieseltank leeg is en er is geen diesel dan gooi je toch ook geen euro loodvrij in de dieseltank?  Er vanuit gaande dat er weer een morgen komt en nog een morgen en nog een morgen en dat die bakken heus wel een keer geleegd worden, je zou kunnen wachten. Wat bezielt mensen om naast een volle bak bewust zakken ernaast te gaan zetten? Daar zouden mensen ook eens leuke filmpjes van kunnen maken bij een druk winkelcentrum zo in het weekend, leuk voor de samenleving…