Zo, de stilte is over. Ik had de afgelopen dagen even behoefte aan quality time zonder blog, lol. Het kon ook wel even want alles komt goed in de wereld, de geldpersen zijn aangezet en als het schip met geld in Nederland is aangekomen dan kan iedereen weer op krediet gaan leven. Studenten kunnen gaan lenen en bedrijven ook, alles komt goed. Het buitenland vraagt zich vertwijfeld af wat te doen met alle Nederlandse studenten, mag de pret niet drukken. En bij het bedrijf waar het personeel loon gaat inleveren komt het ook weer helemaal goed. Ik kreeg nog per post een velletje met 6 bonnetjes van dit bedrijf met een totaal van 100% korting. Klant is koning en hoeft niets in te leveren, ja bonnetjes dan. Het lijkt mij zelf enig om de boel daar om te gooien, de schoolcampus zou je kunnen uitbreiden met leslokalen waar studenten die toch willen studeren beroepsgerichte opleidingen kunnen volgen. Alles kan als je het ziet.

Een nieuwe serie op de televisie over vluchtelingen. Echt diep gaat men er niet op de grote vraagstukken in en het moet wel amusement blijven. Een programma over Habibabies, volgens een vrouw. Iemand bracht bij mij het woord Naffers van vroeger terug, verzonnen door de Amsterdamse politie. Het deed mij weer denken aan een naam van de politieagenten vroeger, onze blauwe reageerbuisjes, aldus de brandweer. Er werd altijd eerst even gewacht of de politieagenten zonder masker op bleven staan bij een brand alvorens uit de wagen te klimmen, lol. Geen meters van nu voor nodig vroeger. Even terug naar nu en de serie, ze zaten aan tafel te eten en een van de ex- vluchtelingen vrouwen begon te vertellen dat zij geld spaarden zodat kinderen van familie in Jordanië naar school konden. Ik kan het dan echt niet helpen dat ik dan denk, geld blijft dus niet hier in omloop om onze eigen economie te versterken. Je lost het probleem van naar school gaan daar niet bij de wortels op en hier in eigen land breken er takken af. Grappig dat wij nu hetzelfde doen met onze studenten, het probleem hier los je niet bij de wortels op en je gaat takken afbreken in het buitenland. Je brengt studenten druppels naar België en zij moeten weer plannen gaan maken om de Nederlandse studenten regenbui daar tegen te houden. Hilarisch allemaal, ik zal het wel verkeerd denken en alles komt vast goed.

Als ik nog verder denk dan kom ik op dat de situatie in sommige landen dus gewoon niet op te lossen is, een groot doorschuifsysteem en de een helpt de ander van de druppels naar de regen totdat de emmers overlopen. Elkaar helpen is niets mis mee, van de drup naar regen is een ander verhaal. (Het oude spreekwoord klopt echt niet, logisch gezien, lol.) Je kunt dan wel altijd weer opnieuw beginnen met opbouwen. Er is altijd licht en een leuk bericht was een nieuw wasmiddel, Seepje. Wassen met de schillen van de Sapindusbomen uit Nepal. Gewoon te koop in Nederland en ik ga binnenkort eens uitproberen of het werkt. En toch, wij helpen mensen met een dagbesteding in Nepal terwijl onze eigen mensen gekort worden op dagbesteding. Seepje wil de wereld mooier en schoner wassen. Ik stel voor om een grote ketel op te hangen in elk dorp en in elke stad met wat Seepje erin en dan alle mensen erin te wassen. De hele wereld schoonwassen dat zou pas een stunt zijn…

An sich is ook weer uit de mediastal getrokken, geen idee of het verhaal an sich waar is. Ik lees het en hoor het af en toe weer voorbij komen. We weten het niet hoe de wereld op zich is, we weten alleen de wereld zoals die door mijn ogen is, heerlijk. Ik had het afgelopen week nog, een verhaal waarvan je denkt is het waar of niet. Noem het achterdochtig, ik wilde toch weten of iemand het kon bevestigen, lol. Volgens mijn filosofiedocent werd het begrip, das Ding an sich, bedacht door de allang overleden Duitse filosoof Immanuel Kant. Ik vind kladderadatsch van Marx ook een leuke. Kladderadatsch was de titel van een Duits politiek-satirisch en humoristisch weekblad, ineengestort vroeger… Gelukkig zijn er ook bladen die blijven bestaan. Griekenland heet ook wel de bakermat van de filosofie en als ze dus ergens weten wat nadenken is dan is het daar. Het zal mij benieuwen waar het land straks mee gaat komen, of ze meekomen of dat ze er vanaf komen en of ze ermee wegkomen, net hoe je het bekijkt en langs welke weg en door welke ogen. Gaat er ook nog iets van geld naar Europa terugkomen is nu al zo achterhaald …

Vandaag de leukste blauwe dag van het jaar en de pret erin houden. Iets wat iemand een keer verzonnen heeft als jankdag hoeft niet waar te zijn. Ik heb erg gelachen om een berichtje van iemand die zat te bellen in de trein over de gaswinning in Groningen en iemand kon het gesprek volgen en vervolgens kwam het in het nieuws. Leuk gevalletje van niet bewust zijn van… Ik had het ook een keer en tot hilariteit van mijn gezelschap ging ik na het gesprek naar de persoon toe. Zij reageerde heel begrijpend en was zich er wel bewust van dat de halve bus kon meeluisteren met het gesprek. Ik vroeg toen om mij iets meer te vertellen van wat zij deed en ik kreeg alle informatie. Zo kan het dus ook en het zijn grappige dingen in het leven.

Ook grappig dat het best leuk is om af en toe te blijven staan voor een groen stoplicht. Laatst zag iemand voor mij niet dat het groen was en ik besloot om eens niet te gaan toeteren of te gaan gassen maar om te genieten van de dingen om mij heen. Eigenlijk was dit best leuk. Gaat het vandaag op mijn blog nog ergens over? Nou nee, ga er een leuke dag van maken vandaag en trek een vrolijke blauwe broek aan of zoiets.

Ik was eergisteren bij mijn vriendin en daar viel de middagkrant op de deurmat. Ik las de voorkant en de eerste pagina en mij bewust van haar oudere dochter, ik kon het vragen weer niet laten… Laat je de krant op tafel liggen zodat zij hem kan lezen? Het kind zit nog op de basisschool en kijkt nog naar het Jeugdjournaal. Wil je een kind bewust maken van de schreeuwende angstkoppen in de krant? Nee dus, zij vertelde dat zij door een eerdere ervaring met iets uit het nieuws zich hiervan bewust was geworden, haar kind kon niet meer slapen. Haar kinderen mogen ook niet meer naar het acht uur nieuws kijken tegenwoordig, hoppa en naar boven. Zij vond trouwens het Jeugdjournaal ook best wel heftig. Je kent je eigen kinderen het beste en daar handel je naar. Onbewust krijgen kinderen er toch wel iets van mee op school, door vriendjes en vriendinnetjes en door gesprekken die zij opvangen van volwassenen. Zolang je als ouder je kind maar in de gaten blijft houden en in gesprek blijft met je kind, luisteren, dingen benoemen, angst wegnemen en dan doe je het wel goed, denk ik… Voor veel volwassenen is veel al niet te bevatten, laat staan voor jonge kinderen, denk ik…

Er was gisteren weer onze nieuwjaarsreceptie van onze Voedselbank. Altijd leuk om alle mensen weer eens te zien van alle afdelingen. Samen vormen wij onze Voedselbank en iedereen draagt zijn steentje bij. Het is ook belangrijk om elkaar af en toe te zien zodat je dingen kunt delen. Ik was ook nog even in gesprek met iemand over medicatie, verbandmiddelen enzovoorts. Je merkt soms in de maatschappij dat er vraag is naar een verandering en die komt er dan niet lekker doorheen omdat een andere groep mensen de verandering niet staan toe te juichen. Hoeft ook niet, je kunt er wel voor openstaan als een groot deel van de bevolking wel aangeeft er iets mee te doen of te willen doen. Medicijnen en verbandmiddelen niet vernietigen, wel inzamelen en aan mensen geven die ze niet kunnen betalen. Ik snap dat de industrie er niet bij van wordt en toch zijn er steeds meer mensen die alles niet meer kunnen betalen qua zorg en dolgraag tweedehands medicijnen en verbandmiddelen zouden willen hebben. En wat is er mis om bij het overlijden van iemand de dozen incontinentiebroekjes meteen over te brengen naar een andere zorgvrager? Ook in andere landen zouden mensen dolblij worden van onze medische afdankertjes. Het is weer een andere manier van denken en als je hem goed uitdenkt dan zou het voor alle partijen wel gunstig kunnen zijn. Zelfs als industrie, waar verdienen we wel aan, wat valt er weg door 2^e hands medicijnen en waar kunnen wij dit wel mee opvullen. Het zou een enorme zorgbesparing kunnen opleveren en de boel hoeft niet naar de verbranding. De tijd is er nu nog niet rijp voor, gaat wel komen. De komende generaties zien het wel. Het verstrekken van teveel medicatie en verbandmiddelen zou al goed kunnen gaan bij de wortel. Het is net als dorst hebben en een glas water vullen, je zet dan toch niet nog een tweede glas water neer voor als je na het eerste glas nog dorst hebt? Je vult dan het bestaande glas weer bij.

Ook in mijn vrije tijd blijft het erg moeilijk om niets te denken. Ik had even tijd over en ik kwam aanlopen bij een supermarkt en mijn ogen zagen een glazen deur met de woorden nooduitgang. Mijn ogen zagen al vanaf de buitenkant dat er iets voor deze nooduitgang stond. Ik zag binnen de andere kant van de glazen deur en de woorden nooduitgang vrij houden. Ik moest er even goed voor kijken om dit te kunnen zien omdat er een heel groot reclamebord voor stond, lol. Ik kan het dan echt niet helpen dat ik denk, iets klopt er hier weer niet. Of je haalt het reclamebord weg en dan is de situatie weer kloppend, de eenvoudigste oplossing of je brengt veranderingen aan in de teksten bij de deur. De teksten zouden dan kunnen worden: bij nood eerst bord opzij zetten of uitgang en kan bij nood gebruikt worden en bord opzij zetten. Nog leuker is natuurlijk een bord met humor met de teksten erbij: onze reclame kan u het leven kosten of betreden van deze supermarkt op eigen risico. Het zal mij eigenlijk een supermarktworst wezen wat men doet, als het beeld en de teksten wel bij elkaar kloppen.

Ik had gisterenmiddag onverwacht vrij en ik ging voor de ontspanning samen met een vriendin, haar kind en een speelvriendinnetje naar een overdekte kinderspeelplaats. Volledig meegaan in het nu en kinderen spelen niet meer altijd buiten, ook soms binnen, hoppa. Het is was erg leuk om te zien hoe de kinderen klommen en tussen de ballen lagen. Deze kinderen hadden hun beweging ruimschoots te pakken voor zo’n middag. Erg leuk dat ze je dan gaan uitproberen en dan komen ze bij mij van een koude ballenbak thuis. Gelukkig hadden moeder en ik dezelfde normen en waarden en eten en drinken doe je aan tafel en erna weer rennen. Bewust van dat een kind kan stikken in zijn snoepje en bewust geen troep proberen achter te laten in een ruimte. Gezellig aan een tafeltje zitten kletsten en met een oog de kinderen af en toe een beetje zitten volgen. Dit volgen was nodig aldus de toiletjuffrouw. Ouders die aan tafel bijna in de laptop zitten en dan gaat het kind naar het toilet en wil hulp bij een grote boodschap. Ouders zoeken en die zetten op verzoek dan even de laptop aan de kant en gaan hun kind helpen. Geen sorry kan er dan af naar de toiletjuffrouw toe. Andere normen en waarden of zoiets. Ik werd toch weer afgeleid door een moeder met een kind bij de ballenbak. Het kleine kindje was vrolijk aan het kruipen op de mat en de moeder zat erbij en haar aandacht te verdelen tussen de mobiel in haar hand en haar kind op de mat. Af en toe een berichtje typen en dan net te laat weer opkijkend om de vrolijke lach te aanschouwen van haar kind. Ik had het zo stoer gevonden als het kind was opgestaan en de eerste stapjes had gezet tijdens zo’n typesessie…  Ach, wie weet kan deze moeder wel twee dingen tegelijk doen zoals meerdere mensen, je weet het niet… Buiten deze paar kleine hersenkrakers van mij om was het wel genieten zo’n vrije middag.

Wat een weelde dat ik in Nederland blog… Je zal in een land bloggen waar ze niet blij met je zijn, stokslagen of zweepslagen in het openbaar en gevangenisstraf. Als je dan in de gevangenis zit en je hoort van de korte wandeling met stappenmeter van wat afgevaardigden uit landen die weinig ophebben met persvrijheid dan ga je er toch niet vrolijker van worden, eerder stil. Er kwam gisteren bij onze Voedselbank toevallig een boekje binnen over stilte van Hans Bouma. Dingen waar eigenlijk geen woorden voor zijn en waar je ook maar beter over kunt zwijgen. Ik denk dat iedereen dit wel eens heeft, geen woorden voor dingen, ik heb het zelf best wel vaak. Als je op het strand staat en de zee ziet dan zijn woorden eigenlijk overbodig. Soms is zwijgen ook beter omdat praten meer pijn en schade kan veroorzaken. En nu ik daar toch over schrijf, Roel van Duijn was boos en teleurgesteld over een CTIVD rapport dat eerder deze week verscheen. Ik heb hem het advies gegeven om te blijven lachen… niet in boosheid blijven hangen, daar hebben we al genoeg mensen van op de wereld, lol.  Roel noemde het rapport een grote witwasoperatie en daar kon ik dan weer om lachen. Ik ga het eens op mijn gemak doorlezen allemaal tijdens het doen van mijn bonte was aanstaand weekend. En misschien ga ik er dan nog iets over schrijven of ik ben stil gevallen na het lezen, lol. Buiten dit alles, het lijkt mij dat de CTIVD en de andere diensten nu wel even iets anders te doen hebben. Iets in het nu en voor iedereen en voor de komende generaties.

Wat een soap deze week met meerdere dingen… Gisteren tijdens mijn bezigheden even het Kamerdebat zitten luisteren. En wat zonde van de tijd als je als wetenschapper een avond ergens bij mag zitten en je niets over binnenlandse zaken mag zeggen. Dan kun je beter net als ik, de boel gewoon volgen via de livestream of te wel een rechtstreekse uitzending en ondertussen andere dingen doen. En wat grappig dat als je zestig jaar oud bent dat je denkt dat iedereen tegenwoordig getriggerd zegt. Wel grappig dat het mij weer triggert tot een nieuw spreekwoord, uit de Kamer triggeren. Er kwamen nog wel meer niet Nederlandse woorden voorbij, zoals handelen uitgesproken in het Engels. Zelfs wat Duits van vroeger kwam weer voorbij zeilen, wir haben…. Ik ben zo benieuwd wat voor taal de mensen op een inburgeringscursus in het nu leren… De olifant was ook weer in de Kamer terug en zo maak je van een debat een olifant. Er was ook een geest in de Kamer, een zieke geest, daar kan ik ook weer iets mee in het nu. De geest is uit de Kamer en na wat gepimpel is de kamergeest wat simpel. Ik ben meer van: met een goed geloof en een kurken geest drijft men de zee over. En een kind dat zijn eerste tandje krijgt en er dan steeds wat tandjes erbij krijgt, of iemand met een lege mond die een kunstgebit krijgt, allemaal tandjes erbij. Je kunt er een mooie carnavalskraker van maken: doe een tandje naar voren, doe een tandje opzij, doe een tandje naar voren, doe een tandje erbij en maak iedereen blij. Wat er al niet door je hoofd kan gaan als je zo op de achtergrond alles hoort.

Ik vond het wel een mooie dat individuen wereldwijd nog de verlichting moeten ondergaan. Ik wou mag ook weer. Hoe leer ik iemand dat je in onze taal kunt kiezen uit: ik wilde of ik wou? Wat wou ik ook alweer weten? O ja, of er iets concreets uit de rechtstreekse uitzending zou komen. De politie krijgt nu geen andere wapens om 23:51 uur, gaap. In dialoog blijven met iedereen en dan misschien op een ander moment wel andere wapens, ruis en gaap. Deradicaliseringsprogramma gaat het Scrabble het woord van januari 2015 worden. De grenzen blijven open. Een mooi sociaal voorleesverhaal voor het slapen gaan als toegift. Alles kwam goed met moties en dus lekker slapen, dromen over luchtballonnen en vandaag gezond weer op de been met een frisse geest. En het mag ook wel eens geschreven worden, bedankt allemaal gisterenavond in de Kamer dat jullie mij aan het lachen hebben gemaakt en dat ik dit in alle vrijheid op mijn blog mag schrijven. Ik wou dat de hele wereld eens ging lachen…

Om de boel op zo’n dinsdag een beetje op te vrolijken even iets anders. Ik had mij er al een over verbaasd en ik zat laatst bij familie op de bank en toen ging het er ook over: het gratis trouwen. In het kader van de normen en waarden binnen mijn familie, zij zullen het delen van deze romantische gebeurtenis vast niet erg vinden. Een van mijn nichtjes ging gratis trouwen, zij wilde nooit maar in verband met alle regeltjes in Nederland was het op papier voordeliger om nu te gaan trouwen. Dan kom je dus bij de burgerlijke stand en daar staat dan een man van de gemeente die een praatje maakt met een van de kinderen. Het kind vertelt spontaan dat zij na de trouwerij naar een stad in Europa gaan vliegen. Waarop de man vriendelijk en begripvol vraagt: “leuk zeg en je hebt vast nog nooit gevlogen?” Vervolgens begint het kind dan te vertellen over de lange vliegreis en de vakantie van een aantal weken in het buitenland en babbelt lekker verder over wat hij allemaal al van de wereld heeft gezien. Ik had hem persoonlijk wel gemaakt als medewerker van de gemeente… “Waarom gaan je ouders dan gratis trouwen?” Oké, de vraag niet aan het onbewuste kind stellen, wel aan de bewuste ouders. Wat ik zelf dan zou kunnen bedenken: het wordt aangeboden en dus maken wij gebruik van dit recht. En je kunt ze geen ongelijk geven. Ik probeer om nooit te oordelen want misschien geeft het stel het geld wel aan een goed doel, zou kunnen. Gratis trouwen en dan het geld wat het je anders had gekost doneren. (Gemiddeld zo tussen de 400 en 900 euro.) Ik zou zelf zou er een inkomensgrens aan vastkoppelen, een gratis potje is eigenlijk voor mensen die het door wat voor omstandigheden ook, zelf niet kunnen betalen. Die potjes waar er zoveel van zijn ontstaan in ons land en waar zoveel onterecht uit wordt geplunderd. Van dit extra geld zou je weer meer handen aan een ziekbed kunnen neerzetten in plaats van handen onder een laken in een gratis huwelijkshemelbed…

Als ik zo mijn opgeschreven denken op mijn blog van de laatste dag van vorig jaar en de eerste dag van dit jaar eens overdenk dan zat ik een aardig stuk in de richting te denken. Dat veel gedachtes de eerste twaalf dagen van het nieuwe jaar al items zouden worden, helaas eigenlijk. Ik kijk en lees vol verbazing naar de berichtgeving nu. De oudere mensen relativeren meestal nog het beste, zoals een iemand die vertelde dat je in de oorlog nooit een veilig gevoel  had.  “Je ging de deur uit en werd even later weer ergens binnen getrokken en net op tijd want de granaatscherven vlogen in het rond.” Er waren toen heel veel mensen die de strijd aangingen in eigen land voor vrijheid. In mijn overdenkingen mis ik dit gevoel wel eens, mensen geven te makkelijk op. Ik ben dan al snel geneigd om te denken dat mensen in hun eigen land de boel mooi en leefbaar zouden kunnen maken. Jammer genoeg is dit door de corruptie in wat landen bijna geen doen. Teleurgesteld komen mensen dan naar hier in de hoop op vrijheid en bed, brood en bad. Het is met alles zo, onkruid bestrijden bij de wortel en als dit niet lukt dan is iets kansloos. Ik had het met mensen ook nog over de voorkant van een van de grote kranten van Nederland. Angst groot op de voorpagina en in het klein erboven dat ze bij Charlie Hebdo blijven lachen. Ik had ze persoonlijk net andersom geplaatst, misschien een paar kranten minder verkocht, tja. Ik vertelde laatst nog mijn ervaring met een agent die toezicht moest houden en op verzoek van een vrouw even een foto van haar ging maken. Ik stond er bijna naast en de agent had beide handen om het toestel en was zich onbewust van zijn verdere omgeving. Misschien zie ik het anders, zou kunnen, de tijd van vrolijk plaatjes schieten is volgens mij allang voorbij in het nu. Het maakt het leven er allemaal niet leuker op maar soms zijn veranderingen per direct nodig en niet nadat er weer eens een gebeurtenis heeft plaats gevonden. En dit valt niet onder het toegeven aan angst, wel aan realistisch handelen en vooruitkijken. Het is te triest voor woorden dat veel Joodse mensen nu weg willen gaan, de echte vooruitkijkers waren een paar jaar geleden al terug gegaan. Ik vraag mij af of de hele wereld weer een grote trektocht gaat worden, net als heel lang geleden. Ik vertrek niet, zelf bedacht.

De afgelopen tijd komt het veel voorbij zetten, gelijk hebben, hij of zij heeft gelijk. Ik krijg zelf ook vaak gelijk van mensen en dit is leuk maar ik heb liever feedback of meedenkers. Gelijk voelt voor mij als twee kleine kinderen die om een stuk speelgoed strijden: is van mij, nee van mij. Het bracht mij wel aan het denken, bestaat gelijk hebben eigenlijk wel? Als heel veel mensen iemand gelijk geven dan gooi je eigenlijk de deur dicht tot verder nadenken. Je kunt het wel eens zijn met iemand zijn woorden, met iets wat iemand zegt. Heeft die persoon dan gelijk of ben je het eens met iemand zijn idee of visie voor het moment of zolang als het duurt? Als je gelijk hebben zo bekijkt dan laat je ruimte over. Het is toch gewoon eng als iemand altijd gelijk heeft want dan zou zo iemand een superman of vrouw zijn, is onmogelijk. Heel veel visies en ideeën van mensen samen komen in de buurt van gelijk hebben. Ook als iemand alleen een uitvinding doet dan kan deze uitvinding nooit tot stand zijn gekomen zonder kennis van anderen. Heb je dan alleen gelijk en die uitvinding gedaan? Je bedenkt een idee voor een nieuw bedrijf en het wordt een winstgevende zaak. Schouderklopjes en hij of zij had gelijk, nee iemand had de moed om het door en op te zetten en daarom werd het een bedrijf samen met de ideeën van andere werknemers erbij. Je hebt dus eigenlijk nooit alleen gelijk, kan ik dit zo denken?

Gelijk krijgen en een heleboel mensen achter je verzamelen die vinden dat je gelijk hebt, ik zie het vaak om mij heen gebeuren. Er haken dan ook weer eens mensen af omdat ze zich niet meer kunnen vinden in het gelijk van de groep en zij gaan hun eigen gelijk uitdragen. En wie heeft er dan weer gelijk? Raar toch eigenlijk, gelijk. En wat te denken van: we zijn zonder kleren aan allemaal gelijk, is eigenlijk ook niet zo. Het gelijk zit niet in het omhulsel, het lichaam, wel in de hersenen en de manier van het kunnen gebruiken ervan. Als alle hersenen zouden denken dat iedereen gelijk zou zijn dan was er nu een vreedzame samenleving zijn en waarschijnlijk een oersaaie. En het houden aan regels, doe je dit niet dan heb je ongelijk. En ben je het er niet mee eens dan ga je naar de rechter om toch gelijk te krijgen. Normen en waarden staan niet duidelijk in de wet en dus maakt iedereen zijn eigen waarden en normen. Wie heeft er dan gelijk als ze in de wet niet terug te vinden zijn? Of in de wet van het ene land wel en van het andere land niet of in de ene gemeente wel en in de andere gemeente niet of in het ene huis wel en in het andere huis niet. Inkomensongelijkheid en heb je gelijk als je zegt als je niets hebt dat er ongelijkheid is? En als je bijna een hele straat bezit heb je dan gelijk als je niets aan andere mensen geeft of heb je dan ongelijk? Het woord gelijk is eigenlijk geen woord. Zou ik het kunnen vervangen door een ander woord zodat het lijkt alsof iedereen gelijk heeft? Het eerste wat dan in mij opkomt is het woord respect. Respect voor elkaar en dan is iedereen toch gelijk? Respect… wat was er ook alweer met dit woord aan de hand?

Het is altijd best wel leuk om iemand tegen te komen die ook een ander geheugen heeft. Ik word er soms best wel moe van, laatst nog met kerst op een feestje. Daar was iemand die er het jaar ervoor ook was en mij toen in geuren en kleuren het gerecht ging vertellen wat zij toen met kerst ging eten. Ik vroeg haar of het gerecht vorig jaar nog lekker was. Zij kon het zich niet meer herinneren, terwijl ik nog wist waar ze zat toen ze het vertelde en wat het gerecht was. Mensen kijken je dan aan alsof je gek bent. Net zoals dat iemand mij vier jaar geleden een verhaal vertelde en alleen met de voornaam erbij van de persoon. Vier jaar later kwam ik de persoon uit dit verhaal toevallig tegen en ik legde een verband. Ik terug naar de persoon die het verhaal vertelde en het was de juiste persoon. Monden open, hoe leg jij dit verband? En zo kan ik nog wel even doorgaan en soms maakt het mij verdrietig. Het kan ook voordelig zijn want laatst had ik iets en toen wist ik dat een schrijver er een half jaar geleden een artikel over had geschreven en ik kon het artikel zo opzoeken. Ook in boeken, ik ben mijn eigen boekenlegger of zoekmachine soms, lol. Je kunt het ook trainen en dan hoef je niets meer in te scannen op je computer, nog meer lol. Het brein is echt te leuk en soms ook wel eens lastig.

Wat ook erg lastig is: kanker. Een van mijn beste vriendinnen is nu zo met haar eigen dood bezig dat ik er even tranen van in mijn ogen kreeg. Ik begrijp wat zij wil maar er staan mensen en ruimte in de weg om haar laatste wens te verwezenlijken en mensen verander je niet. Ik begrijp nu nog beter waarom ze het een zachte dood noemen als iemand plots in zijn slaap op oudere leeftijd komt te overlijden. Als je weet dat je jong gaat sterven dan is het een heel ander verhaal. Ik begrijp ook een beetje haar verdriet van de mensen om haar heen die verdrietig zijn. Ik heb het zelf meegemaakt dat mensen aan mijn bed stonden te huilen om mij en dat doet dan zo’n pijn. Ik kan niet voelen wat zij voelt, ik kan mij wel voor een groot deel door mijn eigen levenservaringen in haar verplaatsen. Ik had nog maar een bloemetje voor haar meegenomen en krasloten. Lachen om herinneringen, lekker gegeten en zitten luisteren naar haar angsten. Dan krijg je net na zo’n gesprek van iemand een klaag chat binnen dat zijn wasdroger stuk is. Zoiets kan mijn brein dan even niet aan… De een heeft nog even te leven en de ander klaagt over een wasdroger. Je kunt je kleding ook drogen op de verwarming of op een droogrek, denk na, hier is wel een oplossing voor. Een oplossing voor haar kanker is er nog niet, bewust van.