Ik was vandaag weer gebruik aan het maken van mijn demonstratie jaarkaart. Even naar Amsterdam naar de demonstratie tegenover de Russische ambassade tegen de oorlog in de Oekraïne. Ik moet eigenlijk schrijven, tegen Rusland. En nee, een doek met hakenkruisen erop en de naam van Rusland mocht niet. Ja maar…  nee u bepaalt dat niet dat doen wij, aldus de wijze meneer agent. Het kan niet duidelijk genoeg zijn in dit land. Ik stond ervan te kijken dat veel passanten geen idee hadden van welk land de blauw-gele vlag was. De volgende keer misschien met een atlas erbij gaan staan om te kijken wie het land kan aanwijzen? Vooral de humor niet verliezen in tijden van oorlog. Er stond een bankje dichtbij de demonstratie en daar zat een vrouw een boek te lezen. Ze bleef al die tijd gewoon zitten, het boek ging over de vrouw die de honden eten gaf, andere zedenoorlog van destijds in België. Was zij een monster of een slachtoffer en is Poetin een monster of een slachtoffer? Beetje filosofisch en hoe dan ook, alle oorlogen kennen in mijn ogen alleen maar slachtoffers.

Voor deze demonstratie was er tenminste geen grote politiemacht nodig. Iemand kwam aan mij vragen of het een hippie evenement was, al die bloemkransen om hun hoofd. Nee, wel deed iemand uit die tijd een woordje, Roel van Duijn. Het geheel was soms amateuristisch opgezet en zijn tekst was bijna niet te verstaan. Megafoon is zo 19…  Hoe een demonstratie een hele show kan worden, ik heb er persoonlijk niet zoveel mee op. Je kon shirtjes kopen en andere spullen en de opbrengst ging naar de Oekraïne. Fotografen die hun showplaatjes schieten en geen journalist die aantekeningen maakt omdat de speech toch weer online op te vragen is. Ik ben meer van de boodschap en die mag van mij kort en duidelijk zijn, tja. Het gaat om de inhoud en niet om de verpakking.

Inhoudelijk ging de demonstratie over: de onmiddellijke terugtrekking van alle Russische soldaten en wapens uit Oekraïne, zowel in het oosten van het land als op de Krim. Uitvoering van het Verdrag van Boedapest (1994) waarin Rusland, de Verenigde Staten en Groot-Brittannië de veiligheid van Oekraïne hebben gegarandeerd. Verder de angst dat Europa en ons land meegezogen gaan worden in een oorlog. De boodschap was dus eigenlijk: vrede..

Op wat kleine akkefietjes na, zou zo’n demonstratie eens op de televisie kunnen komen. Hoe het ook kan zonder geweld en veel politie, bewust maken van, tja. Ik ging er ook heen met een vraag en het antwoord op die vraag heb ik gekregen. Kan de Oekraïne een oorlog tegen Rusland winnen zonder hulp van andere landen? Morgen meer denkwerk…

Ik had de zoon van een vriendin een muzieknummer gegeven, met het verzoek om er een moderne versie anno 2014 van te maken. Een bewust nummer en ik ben benieuwd wat hij ervan gaat maken. Gisterenavond even een korte dj les en uitleg van hem gehad. Wat een knoppen op zo’n mengpaneel en wat gaaf dat alles via de computer gaat. Het deed mij denken aan de kleine kamertjes in Amsterdam in mijn radiopiratentijd en toen was er nog geen computer. Ik stoor mij altijd als ik dj’s hoor draaien die niet kunnen tellen, ze bestaan echt nog. Met deze dj zit het wel goed en het is ontzettend leuk om het plezier van hem te zien. Mooi dat je ergens goed en groot in kunt zijn. Hij kon mij vertellen over auteursrechten bij het mixen en het online zetten van de muziek. Ik denk dat alle artiesten en platenmaatschappijen hor en dol worden van alle aanvragen, er zijn zoveel dj’s op dit moment. Niet gevraagd is altijd mis en je kunt het proberen. Muziek betekent heel veel voor hem en net als mijn persoontje, hij vindt alles leuk van klassiek tot hardcore. We hebben nog een overeenkomst in de vorm van Armin van Buuren. Hij wil dolgraag naar een concert toe maar daar moet je 18 jaar voor zijn, snik. Opvoedkundige regels en die zullen er niet voor niets zijn. Denk aan gehoorbeschadigingen en alcohol. Best jammer want ik zag ons samen al gaan. Soms mag je bij concerten wel naar binnen met een begeleider van 18 jaar of ouder.

Ik ben altijd wel een beetje verbaasd dat je op een festival oordopjes kunt kopen. De mooiste high tech dingen trouwens. Is ook weer zo’n gevalletje van probleem, niet oplossen en verminderen door oordopjes te verkopen. Ach, als je maar pret hebt en we betalen genoeg aan zorgpremies in dit land voor de aanschaf van hoortoestellen, lol. Die dingen zijn trouwens schrikbarend duur. Blijft wel een feitje dat veel mensen de zorgpremies echt niet meer kunnen betalen, bewust van. Zelfs mensen die zuinig leven komen niet meer rond met alles en houden zich nog groot.

Ik kreeg gisteren echt groot kippenvel toen ik de renteverlaging vernam. Arm en een groot deel van nu nog midden, zitten niet op de financiële markten en hebben niets op met de banken. Arm en nu nog midden kijken naar de inhoud van hun knip en als daar niet veel inzit dan geven ze het ook niet uit. En lenen? Daar zijn ze door fouten vanuit het verleden huiverig voor geworden en terecht. Mensen die in de schulden zitten, willen eruit en het niet nog een keer meemaken. Je zou er voor kunnen kiezen om al je spaargeld uit te geven en dan geen buffer meer te hebben. De nadruk ligt op zelfredzaamheid en hoe moet je dan jezelf redden zonder een buffer? Ook mensen zonder schulden kijken vooruit en willen die buffer behouden. Alleen de meest noodzakelijke dingen worden door deze doelgroepen nog gekocht.

Mensen kijken bewust naar hun eigen situatie en niet naar het grotere geheel. Ze hebben eigenlijk gelijk want er is weinig meer groot en heel. De stukjes bij elkaar rapen op de wereld en daar een weer een klein geheel van proberen te maken. Zet dat groot voorlopig maar even uit je hoofd.

Ik was in de blije omstandigheden dat ik met een oude antieke stofzuiger van 550 watt mocht stofzuigen. Niet oordelen, eerst zelf proberen of het ding zuigt. Het ding zoog prima en weer een goed voorbeeld van hoe het meer ook met minder kan… Overigens kun je met een stofzuiger van 1200 watt ook iets anders doen. Je zet hem aan met een verlengsnoer op het punt waar je vin aan het plafond hangt. Als jij je hele huis aan het stofzuigen bent dan draait de vin aan het plafond gratis in het rond. Ik blijf mij ook verbazen over de ketels in de nieuwbouw appartementen van de bejaarden. Die dingen hebben de capaciteit voor een heel gezin! Kunnen mensen echt niet meer rekenen? In het huishouden gaan we terug naar minder en minder en over tien jaar en twee dagen, hebben alle kinderen op deze wereld dan weer meer.

Er was weer een leuk debatje gisteren en je kunt echt alles van de lollige kant bekijken om de moed erin te houden. Tien jaar en twee dagen en er kwam zomaar een songtekst bij mij in beeld. Op de melodie van 15 miljoen mensen: 10 jaar en 2 dagen, in dat hele kleine stukje kamer, mij schrijf je niet de wetten voor, anders slaat ze met de hamer… De gehele songtekst is op verzoek bij mij op te vragen, lol. En vak K, net een voetbalwedstrijd en er ontbrak alleen een speler van Binnenlandse Zaken in vak K. Is er nog een ander binnenland in Nederland? Het debat ging over de aanpak van Jihad in Nederland. Ik krijg de leukste cadeautjes van mensen en zo heb ik laatst een stuk turf gekregen. As is verbrande turf, zeggen ze in ons land als iemand een uitleg met als begint over iets wat beter op een andere manier gedaan had kunnen worden. Oftewel, daar valt niets meer aan te veranderen. Heel raar, ik kreeg na dit debat de neiging om het stuk turf te gaan verbranden…

En als je dacht alles gehad te hebben op zo’n dag, bij onze Voedselbank kon het nog leuker. Mensen bij de Voedselbank die aan mij vroegen of ik niet op vakantie was geweest want ik zag zo bleek…  Het voelde als de omgekeerde wereld. Er werd veel gesproken over een bericht in de media over het weggeven van voedsel aan anderen. De meeste mensen vonden dat stom en nog stommer om zoiets dan op het internet te zetten. Gelukkig waren zij zich er wel bewust van. De clou van het verhaal waren zij en wij ons wel van bewust. Er hadden zich veel mensen aangemeld voor het voedselpakket, beetje onderbelicht in de berichtgeving. De echte armoede is niet de Voedselbank, er hangt nog een hele bevolkingsgroep onder die ook weinig tot geen eten hebben. Misschien kan deze bevolkingsgroep weer met een goed gevulde maag op die slechte tijd terugkijken, over tien jaar en twee dagen.

Ik moest gisterenmiddag even halt houden want er lag een boom op de weg. Meerdere grote bomen waren gekapt. Dan heb je dus een beeld van een nieuwbouw appartementencomplex waar allemaal mensen op de balkons staan te kijken naar de opruiming van bomen. Wat doen al die mensen nu al thuis met dit mooie weer? De mensen hebben nu meer licht en kijken nu nog beter vanuit hun blokkendoos naar een weg met druk verkeer. Ik kreeg even een visioen van de toekomst, geen boom meer te bekennen en wilde dieren alleen nog maar in het circus… en de dierentuin. Er komen ongetwijfeld weer bomen voor terug , positief denken op zo’n zonnige middag. Misschien waren al die mensen wel thuis om hun toekomstige pensioen alvast te berekenen?

Ik kon bij mijn thuiskomst weer wat demonstraties binnen halen op mijn demonstratie jaarkaart en ook kwam er een kledingadvies tevoorschijn bij de tomatendemonstratie op De Dam op zondag 14 september. Het advies was om naakt te komen of in een vuilniszak. We gaan met tomaten gooien uit protest tegen het Russische importboycot van groente en fruit. Mensen in heel de wereld snakken naar doorgedraaide tomaten en ander voedsel. Zullen zij dat doordraaien van ons begrijpen? Er is hier wat discussie over het wel of niet tonen van onthoofdingsfilmpjes. Ik denk dan, moet je de mensen met honger wel de beelden laten zien van een tomaten festijn in Nederland. Als hoofdredacteur in zo’n land heb je het loodzwaar… wat kan wel en wat kan niet…

Omdat ik zelf geen enkele behoefte had om mijn pensioen te gaan berekenen, dook ik weer de denkmodus in. Het schuldenplafond van de VS en zo kwam ik ook een andere denker tegen waar ik wel wat mee op had, Kaplan een Amerikaanse journalist. Ook de andere kant op, ik mij wel vinden in de Russische Siberische schrijver Raspoetin. Er zijn gelukkig genoeg mensen die nadenken, goed of fout, ze denken tenminste bewust na. Ik kwam ook nog ergens de zin tegen: het gebrek aan overeenkomst tussen gemeenschap en de staat. Ook erg toepasselijk in het nu. In een land waar veel overeenkomsten zijn daar is de boel stabieler dan in een land waarin weinig overeenkomsten zijn. Hoe maak je een land stabiel en hoe maak je de wereld stabiel? Je moet nu uitgaan van een situatie met weinig overeenkomsten voor nu en misschien wel voor altijd. Andere situatie en vergt een andere aanpak en daarom gaat de EU het niet worden als het beleid alleen op overeenkomsten gericht blijft worden.

Iemand van tachtig jaar is niet dezelfde persoon als de persoon toen hij zestig of veertig of twintig jaar was. En zo is het ook op deze aardbol, veranderingen en als je ze negeert dan ga je niet oud worden. Het is nog even rustig op mijn demonstratie jaarkaart en ik denk nog even verder, ik word er blij van…

Het is leuk om iemand je omgeving te hebben die de dingen ook eens van een andere kant bekijkt. Een goed alternatief voor de emmer met ijsblokjes. In plaats van iedere ochtend tien minuten onder de warme douche te staan, ik gooi voortaan dagelijks in een keer een emmer koud water over mij heen. Dat scheelt water, energie en is goed voor de bloedsomloop. Het geld dat ik daarmee uitspaar doneer ik jaarlijks aan A.L.S.  Goed idee Jan en bedankt voor het delen!

De vliegtuigramp in de Oekraïne. Hoe voelt het als je familie niet geïdentificeerd kan worden? Ze zaten bij de motor en vanaf het begin was er al duidelijk gemaakt dat er weinig hoop was op identificatie. Hoe voelt het als je niet de mensen kunt begraven die je lief waren? Hoe voelt het als je als familie niet de informatie krijgt die je graag wilt hebben? Wie, wat en waarom en de feiten? Hoe voelt het als je de kracht niet meer hebt vanwege al het verdriet om daar nu zelf voor te gaan vechten? Hoe voelt het als je dan leest dat de persoon met de meeste emoties op de televisie bij de vliegramp, naar Brussel wil gaan? Het voelt niet goed en die herdenkingsdiensten voelen nu onderhand als een emmer met koud water. Het voelt alsof er iets nog niet klaar is. Met tranen in mijn ogen, bewust van.

Onmacht en mensen weten niet meer wat ze moeten doen, kunnen hun emoties niet meer uiten en daarom gaan ze soms de straat op om te demonstreren. Het helpt niets, je geeft wel een signaal af en het voelt alsof je toch iets doet. Zo kwam er op mijn zelf aangemaakte demonstratie-jaarkaart weer een nieuwe demonstratie binnen waaien. Aanstaande zondag 7 september op het Museumplein in Amsterdam om half twee in de middag. Een demonstratie tegen de Russische oorlog in de Oekraïne. Ze hebben een hilarisch programma en ik lees door het programma heen de angst, de angst voor oorlog en de angst dat vrede verdwijnt. “Wij willen geen Koude, maar zeker ook geen Hete Oorlog!”

Ik begin vandaag de dag niet met een hete douche en wel met een emmer met koud water, op advies van Jan. Niet voor iemand, gewoon voor mijzelf, om met een frisse blik alle gebeurtenissen bewust  te blijven horen en zien. 

De scholen zijn weer begonnen en iedereen gaat weer over tot het drukke ritme van de dag. Ik heb een behoorlijk groot inlevingsvermogen en je kunt met mij altijd alle kanten uit. Helaas, het kan iedereen overkomen… Ik liep helemaal vast bij het aanschouwen van een filmpje en bericht op de televisie. Ik ga het daarom met mijn inlevingsvermogen en wat fantasie even opschrijven, misschien kan ik het dan positief wegzetten in mijn brein.

Een gezin met twee kinderen en maandag tot en met vrijdag heel erg druk. De kinderen zijn overdag naar school en de ouders aan het werk. Tegen een uur of vijf komt de eerste ouder thuis en breekt er stress uit. Koken, huiswerk controleren, kinderen achter de computer vandaan slepen en tafel dekken. Later komt de andere ouder thuis en dan eten en gaat de een naar een training en de ander naar de sportschool. De andere ouder gaat de boel opruimen, wassen en pikt nog even een journaaltje mee op NL, o nee NPO. Net voor de bedtijd van de kinderen breekt er weer de stress uit, computers uit, telefoons inleveren en ja, nu echt naar bed. Als de kinderen liggen dan zelf even wat mensen chatten, computeren en soms nog iemand bellen. En zo ongeveer de hele week door tot vrijdagavond half negen, dan ploft het hele gezin op de bank neer om een live show te kijken op de televisie met chips, frisdrank, wijn en bier. De zaterdagochtend naar de sportvelden en in de middag even naar een verjaardag met avondeten. Zaterdagavond is iedereen uitgeput en een van de ouders doet nog even snel een bestelling per computer.

En dan komt de zondag, iedereen uitslapen en samen ontbijten en de kranten van de hele week worden gelezen. Aan het begin van de middag even een rondje wandelen met het gezin en dan is het bijna tijd… Om drie uur uur in de middag gaat dan eindelijk de bel. En wie staat er voor de deur? De man van de postpakketjes op zondag! Nu moet ik echt even mijn inlevingsvermogen heel erg aanspreken… De beste man brengt een doos vol met wijnglazen die een van de ouders de avond ervoor nog even had besteld. Het hele gezin blij en allemaal om de tafel bij het uitpakken van de glazen. Het hoogtepunt van de week is de zondag met een pakketjesbezorger met een doos vol met wijnglazen.

We hebben pakjes afhaalpunten in dit land, in winkels die tot 21.00 uur elke dag open zijn. Ik herhaal: tot 21.00 uur open… (Soms zelfs tot 22.00 uur…) We hebben drones die pakjes zouden kunnen bezorgen. We hebben goede bezorgers die maandag tot en met zaterdag pakjes aan huis kunnen bezorgen. Hoeveel tijd heeft een mens nodig en hoeveel van die tijd doen we dingen die moeten. En waarom moeten we aan alles meedoen, omdat het moet?

Ja, het opschrijven heeft geholpen en ik kan deze gebeurtenis nu positief wegzetten in mijn brein. Sterker nog, ik kan zelfs weer vooruit denken!  Er komt een dag dat ik op zondag op het strand zit en dan staat er een pakketjesbezorger naast mij. Met de pakketje volgt jou app heeft hij mij dan gevonden, lol.  

De zorg is wat en wil wat, misschien wel een van de dingen die de Nederlanders het meeste bezig houden. Je kunt er over door zeuren en je kunt kijken naar wat je zelf nog kunt doen. Ik schreef er al eerder over en er is een generatie verschil in de zorg. Oudere mensen kunnen met veel dingen niet meer zo makkelijk mee, het was zo en het blijft zo. Wat niet wil zeggen dat er schrijnende toestanden moeten ontstaan bij mensen die echt hulp nodig hebben. Ook oudere mensen zijn wat doorgeschoten met sommige dingen. Zo is twee keer in het jaar een kastje schoonmaken echt voldoende en een keer in de drie maanden de ramen lappen ook. Vroeger was er een grote schoonmaak en dat zijn de mensen vergeten. Heel veel mensen zijn zo schoon dat het eng is en je kunt ze leren om het iets losser te laten, bewust maken van. Heel veel ouderen zien alleen maar bergen met alle veranderingen en het is aan ons allemaal om ze over die bergen heen te helpen. Dat veel mensen die veranderingen in de zorg allemaal niet willen is een ander verhaal.

Een ander ding is de vrijwilliger. De mensen blijven steeds langer thuis wonen en zij vereenzamen. Door geldgebrek kunnen zij geen leuke hobby’s doen buiten de deur. Ook weten zij soms de wegen niet te bewandelen voor gratis uitjes en hobby’s.  En dan komen er soms vrijwilligers over de vloer, niets mis mee. Wel mis is dat de vrijwilligers vaak niet op de hoogte zijn van het behandelplan vanuit de zorg voor de cliënt. Ik zie het steeds vaker gebeuren dat de vrijwilliger zich onbewust is van de achtergrond en diagnose van een cliënt en de boel even denkt over te nemen. Zo gaat goedbedoelde hulp averechts werken. Doe als vrijwilliger hulp in daden, zoals een spelletje doen, wat eten koken, boodschapjes doen, wandelen, fietsen, de tuin doen en een praatje maken. En dan punt…

Helaas leven we in een tijd dat de financiën van veel personen belabberd zijn. Er zijn dan altijd mensen die hulpbehoevenden financieel proberen te benadelen. Als er kinderen zijn, beheer de financiën van je oudere ouders en geef ze zakgeld. Vroeger kreeg je zelf zakgeld en nu is het omgekeerd. Controleer aan de hand van bonnetjes waaraan het zakgeld wordt uitgegeven. Iemand die niets heeft is tot veel in staat en wees je daar bewust van. De helpende buurvrouw kan ook een eigenbelang hebben, erg maar waar. En de mensen die echt alleen zijn, wie beschermt hen? En er zijn ook situaties waarin de kinderen de bedreiging voor de ouders vormen en kaal plukken, je moet je de ogen uit je kop schamen. En zorgmedewerkers die niet met het hart werken maar vanuit de knip werken, het kan allemaal. Toch altijd eerst uitgaan van de goedheid van de mens en een beetje bewust van in je achterhoofd houden…

Er is iets mis met veel mensen en ze kunnen niet meer zelf nadenken. Dat je een ouder iemand berooft en achter laat of zelfs dood dat zegt heel veel over jezelf. Er is geen enkel geloof waar zoiets in terug te vinden is, bewust van. En doe je zoiets als ongelovige, verplaats je eens in dat iemand zo met jouw ouders omgaat. Wanneer gaan we ons eens wat meer bewust worden van? Er was gisteren een programma op de televisie over antidepressiva en wat het met je brein kan doen. Bij elke overtreding en rechtszaak van een misdrijf zou er gekeken kunnen worden naar de medicatie die iemand slikt en andere verslavingen. Ik heb er al een keer eerder over geschreven en wanneer gaan we er eens iets bewust mee doen in ons rechtssysteem? Met de kennis van nu…

Niets was zoals het was, alles leek anders, alsof we in een vertraagde film zaten. Gisteren met een van mijn beste vriendinnen waarschijnlijk de laatste avond met zijn allen uit geweest. Met de vrienden en vriendinnen, allemaal gekomen voor haar. Ongeloof, verdriet en tranen, allemaal omdat wij niet willen dat zij straks al bij ons vandaan gaat. Te jong om nu al te sterven aan kanker. En zij wil ook nog niet bij ons vandaan en bij haar familie. Ze had nog een wens: nog een keer naar Thailand gaan met de kinderen. Gaat hem niet meer worden want ze gaat het niet meer redden. We hebben lol gemaakt en zijn lekker uit eten geweest. Veel oude herinneringen en zij hield zich zoals altijd heel flink. Veel geproost met elkaar en een leuk sterretje als toetje, op het leven. Toen met zijn allen naar de club gegaan en champagne gedronken en gedanst. Op ons nummer, Happy. Hoe later het ging worden op de avond, des te benauwder zij het kreeg. Hoesten en water drinken en wachten op haar verzoeknummer, Fantasy van Earth Wind & Fire. En dan tref je een diskjockey die haar nummer maar niet draait. Na drie keer vragen kwam Fantasy eindelijk en tranen op de dansvloer. Ja, het was een mooie avond ondanks het verdriet en het is goed dat we alles samen zo gedaan hebben.

It’s your day, shining day, all your dreams come true

As you glide, in your stride with the wind, as you fly away

give a smile, from your lips, and say

I am free, yes I’m free, now I’m on my way

Wat zou je doen als er nooit meer een morgen zou zijn. Een mooi muzieknummer en deze zin hangt een beetje in mijn hoofd deze week. Met mensen praten, vooral luisteren en troosten. Ingrid, wat moet ik doen? Tja, je moet het toch altijd zelf doen, de kracht komt vanuit jezelf. Lachen en proberen blij te zijn wil ook helpen. Hoe kom je uit uitzichtloze omstandigheden? Soms zijn dingen niet op te lossen en dan is er alleen maar hoop, hoop dat het goed gaat aflopen. En dat goede aflopen is niet vanzelfsprekend. Sterker nog, in sommige gevallen kun je de afloop al voorspellen en niemand die iets kan doen. Het voelt alsof veel mensen psychisch niet meer geholpen kunnen worden met alle gevolgen van dien. Een gevaar voor zichzelf, de maatschappij en hun familie. Je staat machteloos, ook als hulpverlener. Er is iets structureel mis met onze zorg en we missen zorg op maat voor mensen die niet in open en niet in gesloten zorg thuis horen, bewust van. Ook gaat de hulpverlening over veels te veel schijven en een goed overzicht is er niet meer. En dat mensen na een hulpverleningstraject of detentie gewoon zonder eten en geld op straat komen te staan is echt schandalig. Hoe kun je dan goed opnieuw beginnen?

Wat zou je doen? De kleine dingen in je eigen leven kun je wel iets aan doen. Als je zelf ergens niet blij mee bent dan kun je zelf eens kijken of je er iets aan kunt veranderen. Ga eens iets anders doen, al lijkt het nog zo eng. Ik heb een hekel aan strijken en ik had alleen een strijkbout. Ik heb wel een hittebestendig matje en zo kan ik wel kraagjes en wat kreukels strijken als ik zin heb. Voor de rest alles goed uitkloppen en glad strijken en klaar. Ook met de aanschaf van kleding letten op de stof en klaar. Het zijn de kleine dingen in het leven die het doen. Overbodig bezit is niet belangrijk, blij zijn wel en tijd besteden aan leuke dingen.

Wat zou je doen als er heel binnenkort volgens de laatste gegevens en de artsen, geen morgen meer zal zijn? Een van mijn beste vriendinnen weet nu dat er misschien morgen geen morgen meer zal zijn. En daarom gaan wij vandaag, samen met haar genieten en lachen en hopen dat zij er morgen nog wel zal zijn. Samen met elkaar en naast elkaar en zoals zij het wil en het voor ons ook goed voelt.

Voor heel veel mensen op deze aardbol is er misschien geen morgen meer en misschien ook voor jezelf niet, sta daar af en toe eens bij stil, bewust van.

Sorry, ik ga even iets recht zetten… Ik schreef gisteren over dat er veel mensen zijn die van 40 euro per week hun primaire en secundaire dingen moeten betalen. Bij onze Voedselbank bleek dat ook 30 euro per week te zijn, lol. Mensen zijn bezig al hun spullen van waarde te verkopen om het hoofd nog boven water te houden. Dus niet om bewust bij te verdienen bovenop hun uitkering, nee uit bittere noodzaak. (Uitzonderingen daar gelaten.) Alleen het dak boven hun hoofd blijft straks nog over. De mensen schrokken zich een hoedje gisteren bij ons. Een man kwam wat groente brengen en grote ogen over de steeds toenemende voedselpakketten. Ook de mensen die de pakketten iets vroeger kwamen halen dan normaal werden er stil van. Voor het eerst ook de mensen die mij en mijn collega’s een pluim gaven, wat een werk verzetten jullie, tja. Nog geen producten van de Rusland boycot, misschien volgende week? We lopen nog steeds te grappen over de certificering voor de Voedselbank, de grootste lol. We waren het erover eens dat werken vanuit je hart hierdoor een deukje krijgt, betutteling zo voelt het. De andere kant is dat we in een angstland leven en dat iedereen voor het minste of geringste naar een advocaat holt. De mensen zijn zich er niet van bewust dat de echte zaken zo blijven liggen. Of is er zoveel mis in de maatschappij? En vreedzaam samen oplossen, best moeilijk? Er was ook blij nieuws want iemand had een fiets gekregen en kon zo het pakket ophalen. Ook nog even met de stofzuiger van de Voedselbank gesproken en die was blij dat er wel landen buiten de EU zijn waar hij straks nog mag zuigen met zijn andere vriendjes…

En mocht iemand nog eens serieus iets op de agenda willen zetten, waarom zijn de verkeersboetes niet gelijk in de EU? Toevallig gaat het nu opvallen omdat mensen die op vakantie zijn geweest een boete thuis krijgen vanuit een EU land. Is er ook een uitleveringsverdrag als je de boete niet gaat betalen? Gratis een weekje naar de zon, all inclusive?  En waarom zijn in ons land de boetes zo hoog? Te hard rijden in Duitsland loont, net zoals tanken en boodschappen doen, lol.

Overigens zijn kinderen van onze Voedselbank ook op vakantie geweest. Door de goedheid van anderen konden zij mee met zomerkampen. En veel volwassenen zijn ook even eruit geweest dankzij familie of kennissen die hun caravan of woning gratis aanboden. Mooi hoe mensen elkaar helpen. Ik heb ook een nieuwe manier gevonden om spullen te vernietigen volgens de nieuwe Voedselbank eisen, tot groot vermaak van iedereen. Ik ben blij dat ik af en toe iemand aan het lachen kan maken, alles is al erg genoeg.