Vandaag terug naar ons mooie Nederland. De afgelopen dagen heb ik in Denemarken, in het mooie Kopenhagen doorgebracht. Beetje jammer dat we niet bij Noma konden eten. Dit restaurant in Kopenhagen is al drie jaar op rij door tijdschrift Restaurant Magazines uitgeroepen tot de beste van de wereld. Het heeft twee van die bekende sterren. Maar vorige week werden tientallen mensen ziek na een bezoekje aan Noma. Ook wel toevallig dat ik daar een week later heen zou gaan. De inspectiedienst van de Deense Voedsel- en Warenautoriteit heeft daarop ernstige tekortkomingen geconstateerd bij het top etablissement. Je moet ook altijd zelf bewust gaan proeven bij een restaurant en niet afgaan op de kreten uit een tijdschrift. Wel een beetje jammer dat er eerst altijd iemand ziek moet worden en dan de inspectie pas komt. Zo is het met meer dingen in het leven.

Denemarken is lid van de Europese Unie, maar niet van de eurozone. De munteenheid is de Deense Kroon. Mocht de euro het niet redden dan hebben zij dus geen gezeur met andere munten maken. Wel is de Deense Kroon aan de euro gekoppeld. Denemarken was wel voor hun referendum over de euromunt in 2000, al bezig met het maken van deze munt. Er zijn dan ook wel afbeeldingen van deze munten in omloop. Gelukkig hebben we onze eigen munt nog, zeggen ze in Denemarken…

Denemarken is ook goed in bruggen slaan, want via een brug zijn ze verbonden met Zweden. Morgen meer over Kopenhagen.

Iedereen in het leven draagt zijn eigen rugzakje mee. Hierin zitten dingen die je goed hebt gedaan, dingen die je fout hebt gedaan en grijze dingen daar tussen in. Je bent wie je bent, door al die dingen die in je rugzakje zitten. Als je wat ouder bent dan kijk je terug naar al die dingen. Vaak iets langer naar de goede dingen, dan naar de andere dingen. De slechte dingen probeer je te vergeten of een plekje te geven. De een lukt dat beter dan de ander.

Ik zie bij de voedselbank ouders binnen komen met kinderen. Jonge kinderen en tieners. De jonge kinderen zien het vooral als een uitje en krijgen een bekertje limonade en een koek. De oudere kinderen hebben een “lege blik” in hun ogen. Ze begrijpen wat er aan de hand is, maar weten niet hoe ze dit een plekje moeten geven. Ze sluiten zich af. Ik denk hier wel eens over na. Hoe vertellen deze oudere kinderen later aan hun kinderen, over deze tijd? Zoiets als hieronder?

Ik ging altijd met mamma mee naar de voedselbank. We namen twee lege boodschappen tassen mee en konden ze daar volladen met voedsel. Zo kwamen wij de week dan door. Het was een slechte tijd voor ons en niemand hielp ons verder. Zelfs de regering wist de oplossing niet meer. Het was een tijd, waarin de meeste mensen alleen oog voor zichzelf hadden en weinig voor een ander. Ja, lieve kinderen, heel anders dan nu. Het was de tijd van oneerlijkheid en eerlijkheid en van schulden. Jullie oma kon er niets aan doen dat ze bij de voedselbank liep. Ze had een huis gekocht en dat mocht van de bank. Maar toen gingen de huizenprijzen naar beneden en verloor oma haar baan. De dagelijkse rekeningen bleven gelijk of werden meer en zo kon oma haar rekeningen niet meer betalen. Vandaar dat ik met mijn moeder op een gegeven moment bij de voedselbank terecht kwam.

Gelukkig keerde het tij en na jaren veranderde de samenleving weer. De mensen gingen samenwerken en kregen meer oog voor een ander. De meeste oneerlijkheid verdween en de mensen werden blijer als nooit tevoren. Achteraf gezien zijn oma en ik, er een stuk sterker door geworden en het heeft ons dichterbij elkaar gebracht. En zo ben ik toch nog goed terecht gekomen. Maar die tijd, lieve kinderen, zal ik bewust nooit vergeten.

Persbericht                                                                                     12 maart 2013

Minister Plasterk biedt onderzoek(je) Roel van Duijn versus geheime dienst aan

Vandaag heeft, na jarenlange procedures, een gesprek plaats gevonden tussen  minister Plasterk  en mij, op het ministerie van Binnenlandse Zaken.

Dit omdat ik  herhaaldelijk verzocht had om een grondig  onderzoek naar de  decennialange privacyschending door de geheime dienst, alsmede  laster en ontvoering. Dit alles is  beschreven en uitvoerig gedocumenteerd in mijn recente boek “Diepvriesfiguur”. Aanwezig was ook een vertegenwoordigster van het ‘Comité rechtsherstel Roel van Duijn’.

De minister heeft zijn opstelling herzien. Onlangs noemde hij in antwoord op vragen van het Kamerlid van Raak dit onderzoek  ‘taak noch bevoegdheid’ van de Commissie Toezicht Inlichtingen en Veiligheidsdiensten (CTIVD).

Vandaag echter heeft hij het aanbod gedaan de CTIVD ‘bij uitzondering’ een beperkt onderzoek te laten uitvoeren naar de vraag of de BVD in het verleden “bijzondere middelen” tegen mij heeft ingezet. Daaronder wordt verstaan: telefoon aftappen, brieven openen, schaduwen. Tegelijk deelde hij mee dat de AIVD meent dat dit niet zo is.

Als onderzoek vermomde voortzetting van de doofpotpolitiek van de AIVD

Mijn reactie is dat dit een te mager aanbod is. Het gaat erom dat er een  diepgaand en onafhankelijk onderzoek gaat plaatsvinden waarin  geëvalueerd wordt of het optreden van de geheime dienst jegens mij rechtmatig en behoorlijk is geweest. Zodat Nederland over deze nog steeds actuele vragen iets kan leren, zoals ook de Nationale Ombudsman in zijn uitspraak hierover benadrukt heeft.

Een formeel antwoord op de vraag of er “bijzondere middelen” door de BVD zijn ingezet is nauwelijks relevant, omdat al lang uit de 1500 losgewrikte documenten van de geheime dienst duidelijk geworden is dat deze dienst abnormale middelen en energie heeft vrijgemaakt voor spionage naar mijn persoon en mijn bewegingen. Al lang is gebleken dat daarbij op ruime schaal gebruik is gemaakt van infiltratie, observatie en andere middelen.

Het aangeboden onderzoek is weinig meer dan een als onderzoek vermomde voortzetting van de doofpotpolitiek van de AIVD.

Bovendien rijst de vraag in hoeverre de CTIVD werkelijk een onafhankelijk toezichtorgaan is, nu niemand minder  dan chef van de AIVD een brief aan mij geschreven heeft waarin hij  verklaart dat de CTIVD dit onderzoek “simpelweg” niet kan doen.

Nodig is dan ook dat het onderzoek gedaan zal worden onder leiding van een gerenommeerd wetenschappelijk instituut, door een commissie die deels uit historici, deels uit juristen en veiligheidsexperts bestaat.

Tweede gesprek

Het gesprek zal over een maand worden voortgezet. Ondertussen is het woord aan de leden van het parlement. Het ‘Comité Rechtsherstel Roel van Duijn’ en ik zullen ingaan op diverse uitnodigingen van de fracties in de Tweede Kamer om zich over het vereiste onderzoek te informeren en zich een mening te vormen.

Roel van Duijn

Ex-Provo, Kabouter, politicus

Op Publitiek kun je alle Twitter berichten lezen van onze medemens, werkzaam in de politiek.  Mocht je denken dat je naast een politiek baan geen thuisleven meer hebt, lees dan een paar tweets van afgelopen twee weekenden.

Linda Voortman (GroenLinks): ik ben nu thuis. Mijn vriend heeft heerlijk gekookt!

Arie Slob (ChristenUnie): dit weekend tickets besteld voor concert Don Moen.

Arie Slob (ChristenUnie): vanmiddag genoten van spektakel in en buiten het veld bij derby IJsselmeervogels-Spakenburg. Dank voor gastvrije ontvangst.

Tanja Jadnanansing (PvdA): Old is Gold concert met Metropole Orkest, fantastische muziek.

Wassila Hachchi (D66): avond en nacht vol cultuur museumnacht Rdam “Waterlanders”.

Alexander Pechtold (D66): zojuist gezien fantastisch jeugdtheater  “De man met de bakkebaarden” van toneelgezelschap Beumer&Drost aanrader.

Michiel van Veen (VVD): net bij de AH in Cuijk geweest. Ik was niet de enige…..

Helma Neppérus (VVD): lekker gefietst, straks het ereleden diner van de Roeibond. Wordt vast gezellig.

De mooiste tweet kwam natuurlijk afgelopen weekend van Linda Voortman (GroenLinks): een vluchteling laat z’n vliegticket zien: uitgezet naar Somalië, daar gevangengezet en teruggestuurd naar NL. Uitzichtloze situatie! Linda was een van de Kamerleden, die afgelopen weekend een nachtje hebben geslapen in de Vluchtkerk in Amsterdam. Er zijn eindelijk eens mensen in de politiek die zich bewust gaan worden van de uitgeprocedeerde asielzoekers. Binnenkort moeten ze de kerk weer uit en belanden ze weer op de straat. Het zou mooi zijn als er voor die tijd een goed plan op de plank ligt voor deze mensen.

Zal iemand op maandag in Den Haag nog vragen: hoe was je weekend? Iedereen leest immers alles van elkaar via het internet. Voor mij een goede reden om niet te gaan Twitteren. Bewuste verarming van het leven.

Mocht de tijd zo veranderen, dat er Kamervragen gesteld gaan worden over elkaars “wat doe ik in het weekend” Twitter berichten dan is de maat echt vol. Doet mij een beetje denken aan de singel van Lange Frans  & Baas B, Kamervragen.

Op zaterdag 6 april van 12.00 tot 15.00 uur is er een grote actie van de thuiszorg in Den Haag. Waarom gaan zij naar Den Haag toe? De gemeente die via de WMO de hulp in het huishouden financiert, wordt door het Rijk met 75% gekort op het budget. Hierdoor krijgen alleen de meest schrijnende gevallen nog hulp in het huishouden. De regering ziet de hulp in het huishouden niet meer als een overheidstaak. De mensen moeten dit in hun eigen netwerk zien te regelen.

We zullen ons dus weer bewust moeten gaan worden van elkaar. Op zich is daar niets mis mee. Maar het is heel tegenstrijdig, want het kabinet wil ook dat de mensen langer thuis blijven wonen. Ook als ze oud en hulpbehoevend zijn, zal het lastig zijn om in een bejaardenhuis terecht te komen. Of je moet een flinke zak met geld hebben en zorg kunnen kopen. De minimum en modaal mensen missen dus de thuiszorgboot.

De meeste ouderen en zieken die nu huishoudelijke thuiszorg hebben, die hebben geen kinderen of kinderen die zelf ziek zijn, of kinderen die niet op rijafstand wonen. Deze ouderen worden dus afhankelijk van de mensen in de omgeving waarin zij leven. Dit zullen over het algemeen de werkelozen zijn die vrijwilligerswerk gaan doen, mantelzorgers of de studenten met een maatschappelijke stage. Kunnen we het tekort hiermee aanvullen?

De inwonende hulp is ook een oplossing. Ik zie bewust met eigen ogen, mensen alleen wonen in grote huizen. Je zou dus ook de woningnood hiermee kunnen oplossen. Een inwonend echtpaar dat thuiszorg gaat bieden aan de hulpbehoevende oudere. Zij hebben een huis en helpen de oudere een beetje. Je kunt het huis in twee delen opsplitsen, durf en daadkracht. Heb je twee problemen opgelost.  

Verder gaat dit duizenden banen kosten. En waar gaan deze mensen weer aan de slag komen? Al deze mensen zullen dus weer een andere baan moeten gaan zoeken of moeten omscholen. Dus zal er meer geld naar onderwijs moeten. De salarissen in de thuiszorg zijn dusdanig laag dat het loont om een tijdje in de uitkering te gaan hangen. Kost ook weer geld.

Het ene tekort aanvullen met het andere tekort. We leven in een luchtbel. Op 6 april gaan ze proberen de lucht uit hun longen te blazen als protest. En laat de lucht maar gaan opklaren, is hard nodig!

Samen

Afgelopen vrijdagavond was ik bij een lezing van Arjo Klamer over geld, bank en euro. Arjo Klamer is hoogleraar culturele economie aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam. Iemand met een duidelijke mening, hoera! Ik had deze lezing van het internet geplukt en iemand gevonden die met mij mee wilde gaan. De aankondiging van zijn lezing had ook in twee plaatselijke krantjes gestaan.

Bij onze binnenkomst zagen wij alleen maar grijs haar, op een enkeling na. Laten we zeggen dat de kans groot was, dat ik de enige was die deze lezing via de digitale snelweg had gevonden. De gemiddelde leeftijd lag rond de 70 jaar en dan hebben wij dit nog laag geschat… Natuurlijk, als je studeert dan ben je allang blij met een vrije avond en ga je voor YOLO! Ik ga erheen om te leren en om mijn punten er weer uit te pikken. Ik heb LOL op zo’n avond, heel belangrijk!

De lezing van Arjo Klamer ging eigenlijk over: bewust worden van. En laat ik daar nou ook van houden! Zijn boodschap is: willen we goed leven in een goede samenleving, dan gaat het niet in de eerste plaats om geld, iets economisch. Waar het wel om gaat zijn de sociale dingen. Vriendschap, zorg en aandacht en uiteindelijk vooral om iets cultureels of spiritueels. Iets wat zin geeft aan het leven. De economie is een middel maar geen doel. De samenleving bepaalt de kwaliteit van het leven!

Ik vond het heel mooi dat hij de crisissituatie in Griekenland vergeleek met een geamputeerde ledemaat en onze “crisis” met een bloedende snee in de vinger. Met andere woorden, wat hebben wij het nog ontzettend goed hier in Nederland.

Onze markt is in principe goed maar onze regering daar hapert het. Door die hapering is het vertrouwen weg van de samenleving. De balans is er dus niet en zolang dit blijft zul je er niet uitkomen. ( Beetje kort en simpel samengevat door mij.) En dan heb ik het nog niet eens over Europa.

Komen we er dan nog uit met zijn allen? Nee, naar mijn mening niet. Iedereen zal zich dan eerst bewust moeten worden van waar het in het leven eigenlijk om gaat. Dit gebeurd wel hoor, je ziet het nu al, maar het zal te langzaam gaan en niet genoeg zijn. Waarom niet? Omdat je dit nooit in alle landen op de wereld voor elkaar krijgt. (Ingrid de doom denker, ha ha!)  Maar we kunnen het wel bewust proberen! En gelukkig hebben steeds meer mensen dat door!

Arjo Klamer zijn boek is getiteld: in hemelsnaam! Ik zou het iedereen aanraden, je hoeft het niet met hem eens te zijn, je hoeft het niet met mij eens te zijn, maar je leest in ieder geval bewust weer eens iets anders. Je begrijpt dan ook beter het hoe, wat of waarom.

Nog even over de berichtgeving van de drie spelers van Nieuw Sloten. (De zinloze mishandeling van de grensrechter.) Gisteren kwam naar buiten dat ze niet eens op het veld hadden mogen staan. De drie hadden geen spelerspas van de KNVB. Hier had ik op 12 december 2012 bewust al over geschreven. Dat noem ik nou achter de feiten aanlopen… Onderzoeksjournalistiek…

Maar ik ga nog even door met de thuiszorg deel II.

Zo kun je ook bij mensen thuis komen die de uren zorg niet nodig hebben. Zo heb ik bewust gezien hoe een man maar liefst vier uur huishoudelijke hulp krijgt. Deze man ligt op bed in de woonkamer en komt niet meer uit bed. Hij is ziek maar wil thuis blijven wonen. De bovenverdieping was al leeg en dus heb je alleen een woonkamer en een keuken en toilet over om schoon te maken. En nog even wat boodschapjes doen bij de supermarkt om de hoek. In een huis waarin alleen de verzorgers komen en een enkel familielid. Vier uur aan huishoudelijke thuiszorg, waar er bewust volstaan kan worden met twee uur aan huishoudelijke thuiszorg.

Ook bij een vrouwtje die oud was maar nog heel kwiek. Dan kom je in een huis waar alles super schoon is. Echt geen stofje ergens te bekennen. Je stofdoek wil maar niet grijs worden, ha ha!  En dan drie uur per week aan huishoudelijke hulp. Hier kan ook efficiënter mee worden omgesprongen. Een keer in de drie weken, drie uur zou bewust voldoende moeten zijn.

En dan twee vrouwtjes die alleen wonen in grote huizen, zonder familie. Ook deze vrouwen redden zich nog prima. Oud maar nog niet versleten. Ze hebben allebei, drie uur aan huishoudelijke hulp per week. Waar ze eigenlijk behoefte aan hadden was een tuinman, want ze kunnen de tuin niet meer zelf onderhouden. Dus ook voor deze vrouwen zou de huishoudelijke hulp bewust terug kunnen gaan naar twee uur per week.

Er wordt teveel op langere termijn gedacht. Mijn voorstel zou zijn om per half jaar opnieuw te kijken naar: wat is er daadwerkelijk nodig? Je kunt zo de uren naar beneden of naar boven bijstellen. Geen verspilling van uren en eerlijkere verdeling van uren. En als je dit op de langere termijn doet dan zal dit ook besparingen opleveren. Hoe simpel kan het zijn?

En zelfs als iemand tussentijds verslechterd dan kun je de indicatie altijd direct bijstellen. Dit heet flexibel zijn, ha ha! Ik vrees dat dit alleen mogelijk is bij kleinere thuiszorg organisaties. Korte lijnen en met hooguit drie mensen op een kantoortje en de rest in de wijk aan het werk. Op vrijdagmiddag een gezellige borrel met zijn allen voor het samen gevoel en de communicatie. Werken vanuit het hart en niet voor financieel gewin.

Overmorgen deel III met wat de kabinetsplannen zijn en over de salarissen in de huishoudelijke thuiszorg.

Gisteren heb ik bewust met eigen ogen de trieste aanblik van het ouder worden mogen ervaren. Ik ben bij een vrouwtje geweest, wiens thuiszorg voor huishoudelijke hulp terug is gegaan naar 2,5 uur in plaats van 3 uur. Een vrouw alleen die ziek is en geen man en kinderen meer heeft. De toiletpot zat vol met poep en was niet meer schoon te krijgen. De stortbak van het toilet deed het niet meer goed. Zelfs de toiletborstel zat onder de poep. En daar sta je dan met je emmertje en sopje.

In de keuken een kookplaat die alleen met een halve fles ontvetter nog schoon te maken was. Aangekoekte pannen op het fornuis. De keukenkastjes puilden uit met zakken chips en koek. Allemaal open en overal kruimels. De keukenvloer vet en vies. Een prullenbak vol met afval, maanverband en incontinentiemateriaal.

In de badkamer een groot bad, helemaal vol met kleding. Bovenop alles wat gewassen was en erin was geflikkerd. Onderop alle kleding die niet meer in mevrouw haar kledingkast ging. Overal spullen, niet een van alles maar meer van alles.

Een kamer vol met verzameltroep, hier hoef je sowieso niet schoon te maken. In de slaapkamer dozen met maanverband en incontinentiemateriaal. Overal weer kleine prullaria. Het enige om schoon te maken was de vloerbedekking en het bed. De woonkamer was nog het meest net. Alhoewel de vloerbedekking vol vieze vlekken zat.

Mevrouw eet, zit, slaapt en kijkt televisie. Heel af en toe gaat ze nog de deur nog uit. Er komt 3x in de week iemand om haar onder de douche te zetten. En er komt dagelijks iemand voor de steunkousen en de medicatie. En dan 1x in de week iemand die het huis komt schoonmaken. Het personeel loopt zich de benen uit het lijf en moet zich aan de minuten en uren houden.

Hier is niet 2,5 uur per week thuiszorg van de huishoudelijke hulp nodig, maar een complete huisontruiming met een schoonmaak. Dan alles opnieuw weer inrichten en iemand die om de dag even het huis doet.

Mevrouw wil zelf niet naar een bejaardenhuis, mocht daar sowieso plek zijn. Het liefst wil ze zo lang mogelijk thuis blijven wonen, tot haar dood. Ze heeft een jaar gerevalideerd in een verzorgingshuis en wat ze daar allemaal heeft meegemaakt heeft haar huiverig gemaakt.

Het ligt niet aan de thuishulp, die wil wel. Het ligt niet aan de wijkverpleegkundige, die wil wel, het ligt niet aan de huisarts, die wil wel. Het ligt niet aan mevrouw, zij is ziek en wil wel, maar kan niet meer.

Bewuster kijken wat voor hulp er nodig is en voor wie. Efficiënter werken. Morgen nog meer hierover.

Ik schaam mij bewust diep dat we dit laten gebeuren in Nederland en dat dit mogelijk is.

(Overigens is deze bewuste signalering doorgegeven aan de persoon op kantoor.)

Gisteren stond ik voor de keuze, ik ga met de trein of met de auto naar mijn afspraak. Het werd bewust de auto. Toeval of niet, maar op de A4 waren aanrijdingen geweest en zo belande ik in de file. Een uur te laat op mijn afspraak. Maar als ik de trein had genomen was ik drie uur te laat geweest, want op hetzelfde traject naast de snelweg was iemand geschept door de trein. Bizar gezicht al die hulpverleners bij de stilstaande trein, een niet zo fijne dag voor alle mensen daar, moedige mensen. Dan besef je wel in wat voor klein landje wij leven, een paar toevalligheden en alles loopt vast. Kun je miljoenen extra in wegen of treinen pompen, maar hier doe je helemaal niets aan.

Gisteren was ook de dag van weer een moedige bekentenis in de wielersport. Michael Boogerd heeft openheid van zaken gegeven. Alles behaald met het gebruik van doping. De moed was hem in de wielerschoenen gezonken. Ik sprak gisteren ook met iemand over moed. Het ontbreken van moedige mensen in de maatschappij. Dat het voor de geschiedenis zo belangrijk is dat we alles dichtbij de waarheid kunnen optekenen, onderbouwd door feiten. Om van te leren… Wat hebben veel mensen zitten slapen de afgelopen jaren of achterover geleund. Bewust of onbewust. Misschien dat we voor de studenten die over 30 jaar interesse gaan tonen in onze geschiedenis, er een briefje bij kunnen doen, moet bewust nog verder uitgezocht worden.

Met doping meer mans, met melk niet meer mans! Grote terugroepactie van voer voor melkvee. De giftige stof aflatoxine kan in het voer zitten. Voer dat is gemaakt van Hongaars, Roemeens en Servisch maïs. Ik dacht altijd dat alle wijzen uit het oosten kwamen? In 2012 was er ook al gezeur over genetisch gemodificeerde maïs, de ratten werden hier niet echt gezonder van. Er was pas een moedige man die zei: “je kunt door een dieet, ziektes voorkomen of uitstellen op den duur.”  Nou, als we zo doorgaan kunnen we niets meer eten. Het woord dieet komt dan ook te vervallen, hoera! Vaarwel melk en vaarwel maïs!

Was er ook nog iets om te lachen vandaag? Jawel, de directeur van FC Groningen was op bezoek bij de burgemeester van Groningen. Per ongeluk drukte hij daar op de noodknop, waarop het centrum van Groningen vol stroomde met politie. Een betere BHV oefening kun je toch niet wensen? Zullen de drones ook hebben meegedaan aan de oefening? Stel je voor als patiënt in de zorg, dat je op zo’n noodknop drukt en er komt 50 man aan zorgpersoneel binnen stormen. Nee, hoe zeer ik ook mijn best doe, dat zie ik niet gebeuren…

Het blijft echt een geweldige tijd om over te schrijven, vol goede moed ga ik hiermee verder!

Gisteren was ik met een vriendin aan het winkelen en kijken in een kringloopwinkel. Bij deze winkel waren de prijzen normaal en laag. Je hoort ook wel verhalen van winkels die duur zijn. Dit komt door de handelaren, mensen die spullen opkopen voor weinig en ze op een andere markt weer voor meer verkopen. De handelsmentaliteit van de Nederlander. Toch kun je voor veel artikelen heel goed terecht bij de kringloopwinkel. Je zou wel gek zijn als je dure prijzen in de winkel gaat betalen voor artikelen. In deze kringloopwinkel was zelfs een koffiecorner. Voor 2 koffie en 2 koeken was de prijs 3,40 euro. Kun je geen terrasje voor pakken in Bergen aan Zee.

Het lijkt wel alsof de drempel ook voor de kringloopwinkel volledig is weggevallen. Mannen met hun vrouw zijn kleding aan het kopen. Vriendinnen, moeders, zussen en kinderen, iedereen shopt zonder schaamte. Een dagje vermaak voor weinig en lekker snuffelen. Ik ben van de boeken en voor 1 euro heb je al een goed boek te pakken. Heerlijk zo’n winkel. Als je het echt goed wilt doen dan ga je eerst ontbijten voor 1 euro bij Ikea en erna naar de kringloopwinkel. Je sluit af met een strandwandeling en gaat zelf pannenkoeken bakken thuis. Voor weinig een geweldige dag, je moet het willen zien en zelf bewust ervaren.

Heel veel mensen kennen onderhand ook wel iemand die zijn huis of bedrijf is uitgezet. Deze panden worden dan op een veiling verkocht. Grappig hierin is, dat er nieuwe vastgoedhandelaren opstaan. Na de vastgoedcrisis hopen zij bewust de nieuwe rijken te gaan worden. De een zijn dood de ander zijn brood. De handelsmentaliteit van de Nederlander.

Er ontstaan ook nieuwe bedrijfjes, mensen die creatief zijn en iets nieuws verzinnen. De handelsmentaliteit van de Nederlander. De productie laat je doen in Polen want dat is goedkoper. Dat is nou wel weer een beetje jammer, maar productie hier in Nederland wordt steeds minder rendabel. Ook schilders en andere handarbeiders concurreren zich rot met de Polen in ons land. Ik hoor uurtarieven van 12 euro voorbij komen. Zelfs je gebit kun je voor weinig laten doen door een Pool. Onder het mom van bruggen slaan, stel ik de bouw van een hoge snelheidslijn voor naar Polen. Kan gelijk die zak met EU geld erin met 106 miljard euro.

De handel op de beurzen gaat in ieder geval goed. De polonaise kon gisteren gelopen worden. Toevallig is de polonaise een dans die gebaseerd is op een Poolse dans, de Polonez. In een polonaise kan de wandelrichting altijd worden omgekeerd, vergelijkbaar met de beurs.