Het gaat nu continue over pesten. Ik heb daar een tijd gelden ook een platvorm voor geboden op deze weblog. Ik zat vorige week tussen een klas brugpiepers. Ik wist werkelijk waar niet, wat ik bewust waarnam. “Ik heb een Samsung telefoon maar ik wil een iPhone, dus ga ik hem gewoon kapot gooien en dan krijg ik hem vanzelf van mijn ouders.” Tja… En ook dat een jongen in de klas een homo was. Waarom? Nou hij ziet er anders uit en doet andere dingen dan wij. Maar waar het woord homo nou daadwerkelijk voor stond, daar konden ze geen uitleg aan geven. En een jongen was een nerd. “Ja, toen wij op schoolkamp waren en wij zijn chips afpakten, toen moest hij huilen.”  Een jongen kon niet normaal praten, continue: fuck dit en fucking dat. Toen het over de leerkrachten ging, was het heel opvallend dat de strenge leerkracht niet leuk was. Er was een leerkracht die gym en een ander vak gaf en die was wel fucking cool. Waarom? “Nou, we hoeven niets te doen in zijn lessen en mogen zelf wat doen.” Ik zat bewust met mijn oren te klapperen. Ben ik nou die fucking oude trut en loop ik fucking achter? Of zie ik het fucking verkeerd?

Gelukkig zijn er scholen waar de begeleiding goed is. Zo ken ik ook een verhaal waar in de brugklas kringgesprekken zijn. Iedereen mag vertellen waar hij of zij mee zit en wat hij of zij niet bevalt aan leerlingen. Er wordt hier open over gesproken met elkaar met als gevolg dat er meer openheid voor elkaars situatie ontstaat. Maar toch heb je als leerkracht, na schooltijd geen enkel zicht meer op de kinderen. Je geeft het stokje weer door aan de straat of de ouders.

Vroeger had ik een lerares die iedereen een opstel liet schrijven, over wie jij pestte en wie jou pestte en waarom. Zij ging dit analyseren en hier werd een plan op getrokken. Het plan was een fiasco! Bij mij en de anderen ging het mis toen we de leerkrachten bij hun voornamen mochten gaan noemen, ze stonden niet meer voor of boven de klas, maar in de klas. Het is wel grappig dat ik dit nu van meerdere mensen van mijn leeftijd hoor. Laat ik het er maar op houden dat wij geen watjes zijn geworden…

Zo vernam ik van een moeder, dat ze haar kinderen (rond de 13 jaar) voor de televisie neer moest zetten toen Beatrix haar aftreden bekend maakte. De kinderen wilden niet zitten, zagen het belang er niet van in. Ze vonden het niet speciaal en hadden al een dag achter de rug met teveel indrukken. Laat ons!

Ik denk, dat het uiteindelijk doorgeschoten probleem ligt aan de maatschappij waar we nu in leven: meer, meer en meer. Meer alleen, meer drugs, meer alcohol, meer eten, meer games, meer televisie. Teveel prikkels dus en wat werkelijk belangrijk is, komt niet meer binnen. En dit veroorzaakt onder andere, dat ietsepietsie meer pestgedrag.

Bewust fucking jammer!

Er is weer een stukje geschiedenis geschreven, voor het eerst in zes eeuwen treedt een paus bewust af, zonder eerst naar de hemel te zijn gegaan. “Ik mij er zeer van bewust, dat deze dienst door zijn geestelijke aard niet alleen door daden en woorden moet worden uitgeoefend, maar niet minder door lijden en door gebed.” “In het bewustzijn van de ernst van deze daad, verklaar ik daarom met volle vrijheid af te zien van het ambt van bisschop van Rome.” Aldus paus Benedictus XVI.

De paus gaat lekker mijn weblog lezen en op zijn gezondheid letten, gelijk heeft ie. De advertentie waar een nieuwe paus aan zou moeten voldoen, lijkt mij niet zo heel moeilijk.

Gevraagd: nieuwe jonge paus met een visie.

Wensen: graag verstand hebben van Facebook en Twitter, graag verstand hebben van vastgoed en alle kleuren geldstromen, graag een paus zijn voor iedereen in de wereld, graag nog bij volle verstand zijn, mag geen haat zaaien en niet discrimineren, kan zich ook zelfstandig zonder butler redden, mag met zijn tijd meegaan. Verder kan hij op de mensen een goede bewuste boodschap overbrengen. O, en graag van bloemen uit Nederland houden.

Het is zo jammer dat er geen vrouw in aanmerking kan komen voor het ambt. Na een uur vergaderen zou er dan al witte rook uit de schoorsteen komen…

Maar alle gekheid op een kerkstokje, wat de kerken doormaken is heel heftig. Ook de kerken zitten in de omwenteling. Ik sprak een tijdje gelden met een ex-non. Ik heb recht op de non af gevraagd, of zij destijds wist van sexueel misbruik in de kerk. “Ja, dat wist je als non, het kwam vooral voor in de mannen kloosters en in de internaten.” En dan volgde nog de woorden: “als je er als non niet meer tegen kon dan trad je uit.”

Laten we maar bewust positief naar de toekomst kijken en hopen dat ze bij de kerken hebben geleerd van de geschiedenis.

Mea vota

Gisteren schreef ik over de themabijeenkomst over leren. De opkomst was klein en er was niemand vanuit de politiek of gemeente komen luisteren. De moeder van de zeiljongens vond de opkomst tegenvallen. Ik legde haar en andere mensen uit, dat je daar doorheen kunt kijken. Al bereik je maar een iemand met je boodschap, dan heb je al winst geboekt. Hetzelfde heb ik met wat ik schrijf, al bereik ik maar een iemand dan ben ik al blij. Het gaat om de boodschap, verbinden. Bewust worden van.

Er zijn in Nederland heel veel mensen bezig met verbinden in het onderwijs. Zo heb je HARTverwarmendWijs. Het verbindende netwerk dat de werkelijke behoeftes in het onderwijs behartigt. Je hebt Het Fluisterkind, waar Janita Venema een mooi boek over uitgebracht. En Hartkracht, waar alle kinderen mogen geloven in hun eigen kracht, leren vanuit je hart. Kinderen leren om in hun kracht te gaan staan en leerkrachten en ouders daarbij ondersteunen middels trainingen en coaching.

Op de bijeenkomst werd er over gesproken, om al deze goede mensen die het onderwijs willen verbeteren onder een paraplu te brengen. Maar dan ga je al snel weer naar het systeem van nu toe, een grote organisatie.

Waarom zijn al deze mensen bezig met het onderwijs? Als het onderwijs goed zou zijn, dan zijn zij toch niet nodig? Hoe goed is ons onderwijs? Allemaal vragen waar we de antwoorden op zoeken.

Er werd ook gesproken over alle labels, (lees als diagnosticeren) die de leerlingen tegenwoordig opgeplakt krijgen als ze van de leerlijn afwijken. Is dit nou wel zo goed? Je krijgt tweedeling in een klas want de kinderen zonder label denken: ik ben niet goed genoeg. En de kinderen met label denken weer: ik ben dus anders en voldoe niet aan het verwachtingspatroon. We zullen pas jaren later weten wat voor invloed dit op de jeugd van nu heeft gehad.

Er was op de bijeenkomst ook iemand die vroeger geen labeltje had. Dit bestond toen nog niet. Hij vertelde zijn levensverhaal en hoe hij alles in het leven had uitgeprobeerd en vervolgens heel veel baantjes had gehad en tenslotte directeur van een zelfontwikkelingsschool is geworden. Zijn verhaal: hoe het zonder label ook kan en je goed terecht komt.

Waarom niet gewoon twee leerkrachten voor de klas in de onderbouw, zodat er meer aandacht is voor de begeleiding van kinderen. Een kind mag toch een kind zijn? En elk kind mag toch anders zijn?

Maria Montessori was een een wijs vrouw. Zij was ook van voelen, zien, horen en ruiken, bewust worden van. Opvoeding en onderwijs moeten onderkennen wat de behoeften van een kind op een gegeven moment zijn en daarop inspelen door de juiste omgeving en materialen te bieden. Zelfontplooiing. Als ik de foto’s zie van al het materiaal van een Montessorischool, dan zou ik wensen dat ik er als volwassene een weekje naartoe mocht. Ik zou mij er prima vermaken!

Gisteren ben ik naar een themabijeenkomst geweest over: wat is leren en de rol van welbevinden. Een van de spreeksters was Annelies Schillemans. Zij is de moeder van Hugo en Enrique, de hoogbegaafde en dyslectische zeilbroers die in augustus 2012 met de zeilboot van hun opa vanuit Nederland zijn weggevaren. Zij konden geen passend onderwijs krijgen en werden op iedere school geweigerd. De vader zeilt achter de jongens aan en op dit moment zijn zij op Mallorca. Vanwege het slechte weer en de toch wel erge kleine boot, zijn zij gedwongen om hier even te blijven. Zij volgen lessen via de Wereldschool, deze school  is niet erkend. Erkenning is er alleen als je in het buitenland woont, maar niet als je overal vaart. Verder leren zij alles vanuit de praktijk. Ze maken inktvis schoon en bereiden deze voor een maaltijd, ze leren hun boot onderhouden en nog zoveel meer. De zeilbroers vragen bewust de aandacht voor onderwijs voor elk kind.

Ondanks de leerplicht, zitten volgens de laatste cijfers 16.641 kinderen thuis. Volgens onderzoek van de Ombudsman zijn dit 25.000 kinderen. De overheid betaald miljarden aan schoolbesturen en samenwerkingsverbindingen, maar hebben geen invloed op de aanname van leerlingen door de scholen. Recht op onderwijs gaat dus niet altijd op. Scholen mogen kinderen gewoon weigeren.

Voordat ik verder ga, er zijn gelukkig een heleboel docenten en scholen die bewust goed zijn of er samen het beste van maken!

Toch liggen scholen en business dicht bij elkaar. Hoe meer leerlingen, hoe meer geld. Scholen worden beoordeeld op hoge cijfers. En is je schooladministratie niet op orde dan volgen er sancties. Op de hedendaagse scholen bestaat 30% van het werk uit administratie. 30% die ook een andere bewuste bestemming zou kunnen krijgen. De scholen kunnen er vaak weer niets aan doen, regels, regels en regels. En als je als school besluit, om het onderwijs afwijkend te maken van de gestelde leerlijn dan wordt dit afgestraft. Als je als school niet aan het juiste plaatje voldoet dan ben je al snel een slechte school. En als je als leerling met kop en schouders boven de leerlijn uitspringt of eronder hangt dan ben je niet normaal. Je valt dan in het grote grijze gebied.

De meeste kinderen die van de vastgestelde leerlijn afwijken, doorlopen het basis onderwijs nog enigszins goed. Maar op het voortgezet onderwijs komen de problemen. En dan komt de dag, dat je kind niet meer naar school toe te krijgen is. En als je kind niet naar school toe gaat dan volgt de leerplichtambtenaar. Die schakelen vervolgens weer het zorgapparaat in. Van Jeugdzorg tot aan de Raad van de Kinderbescherming aan toe. En in het allerergste geval wordt je kind uit huis geplaatst. En daarom blijven Hugo en Enrique nog maar even weg uit Nederland.

Annelies sprak met haar hart en het gaat haar ook allemaal aan het hart. De omwenteling in onderwijsland is nu ook gaande, maar dit zal zeker nog jaren gaan duren. En wie zijn van dit alles de dupe? Juist, de kinderen.

Mocht er iemand nog een grote zeilboot over hebben, dan kan deze zeilboot meteen doorvaren naar Mallorca. Het hele gezin kan dan weer samen komen.

Morgen meer.

Eerst begin ik even met iets wat ik bewust heb waargenomen gisteren. Er is van een van de grootste supermarkten een nieuwe actie met keukenmini’s. Er staat dus weer zo’n vreselijk dranghek bij de deur, waar de kinderen achter staan. Nou hebben wij in het dorp een lilliputter vrouw. Zij kwam net naar buiten toe en had zakjes met die keukenmini’s in haar hand. Ze ging voor de kinderen staan en zei: “jullie krijgen deze dus niet en wil je weten waarom niet? ” De kinderen van een jaar of acht vielen stil. Waarop zei de woorden uitsprak: “jullie lachten mij uit toen ik naar binnen ging en daarom krijgen jullie ze niet.”

Zo ontzettend dapper van haar dat ze dit zo deed! Maar wat is het bewust triest dat kinderen van acht jaar zo tegen iemand doen en wat kun je iemand kwetsen! Lieve ouders en verzorgers, het is nu zaterdag, de dag om met je kinderen door te brengen. Ga vanavond eens bewust om de tafel zitten met je kinderen en vertel ze dat mensen er allemaal anders uit kunnen zien, maar daarom niet minder zijn!

GroenLinks wil minster Kamp wakker schudden over de nieuwe aardbevingen in Groningen. Misschien een bedje voor hem neerzetten in Groningen? Of beter nog, alle politici er neerzetten tot ze wakker worden geschud? Het gebied ten zuiden van Uithuizen is het meest aardbevingsgevoelige deel van de provincie Groningen. Daar zijn veel installaties die aardgas uit de grond halen. De gebruikelijke woorden: “wij zijn geschrokken en er komt een onderzoek.” Ik ken deze zin al uit mijn hoofd. Maar het zal je huis maar weer wezen. Nog even en dan worden ze in Groningen van gashaard en huis verdreven.

En dan hebben ze ook nog het windmolenplan in Groningen. Er zijn plannen om 32 mega windmolens van 198 meter hoog, langs de N33 in de gemeenten Veendam en Menterwolde te plaatsen. Mensen verzetten zich hevig tegen deze windparken. Ze willen dat die dingen, in ieder geval niet binnen twee kilometer van hun huis komen te staan. Vooral het geluid van die dingen is storend. En de rust en de ruimte is weg.

Blijft over het grootste spook van Groningen: kernafval. Er loopt nu een onderzoek in de Noordelijke provincies van Nederland voor de opslag van kernafval onder de grond. En er is natuurlijk geen gemeente die dat wil. In Duitsland is al geëxperimenteerd met ondergrondse opslag maar dat was geen succes, lekkende vaten. Nederland moet de wet- en regelgeving voor een nationaal programma voor de opslag van radioactief afval, voor 23 augustus 2013 hebben aangepast. Een nationaal programma moet in 2015 klaar zijn. Iets zegt mij, dat we hier nog heel veel over gaan lezen en praten.

Wat een bewuste puinhoop hebben we er eigenlijk met zijn allen van gemaakt op de wereld. Eerst aan iets beginnen maar niet verder nadenken over hoe we het opruimen.

Deze afbeelding zegt genoeg…

Om te huilen is dat zeven uientelers beboet zijn wegens verboden kartelafspraken. In 2009 maakten ze afspraken over de vernietiging van delen van reeds ingezaaide akkers. Aanbod verkleinen en prijs omhoog. Maar goed dat moeder Teresa deze verspilling niet meer heeft meegemaakt.

En als we het dan toch over voedsel hebben, gisteren was ik in Amsterdam bij het distributiecentrum van de voedselbank. De gemeente waar ik voor bij de voedselbank werk, krijgt de pakketten vanuit Amsterdam. Mooi om te zien, een hele loods vol met overschotten. Op woensdag worden de voedselpakketten gemaakt en dit wordt gedaan door vrijwilligers. Ook mensen die een sociale stage moeten lopen kunnen hier terecht. En een klein groepje mensen met een taakstrafje, die zo ook weer op het goede pad worden geholpen. Het mes snijdt aan twee kanten. Gelukkig was er wat fruit, want daar hebben de mensen grote behoefte aan omdat dit zo duur is. Je bent echt afhankelijk van de aanlevering van de schenkers. Wij bepalen niet wat er in het weekpakket zit, maar zijn afhankelijk van de aangeleverde dingen.

We hadden weer meer aanmeldingen voor de voedselbank en gingen dus met een volle bus weer huiswaarts. De ruimte die wij mogen gebruiken voor de uitgifte van de pakketten, was dan ook voor de eerste keer vol met pakketten! Het gaat hard en per week komen er meer mensen bij. Nogmaals, het pakket is een basisondersteuning voor de week en de rest zal zelf gekocht moeten worden. Maar zonder zo’n pakket komen deze mensen de week niet door, dat is een feit. Gisteren bij het uitdelen van de pakketten, ook weer schrijnende verhalen van mensen. Sommige mensen lopen echt tegen een muur op en zien bijna geen uitweg meer. Heel erg en zorgelijk. Bewust worden van.

Verder ben ik nog op zoek naar een Willy Wortel die voor mij een afvalzakje wil uitvinden om aan mijn jas te knopen of zoiets. Ik liep laatst door de stad en ik neem altijd mijn eigen eten en drinken mee. Als er geen prullenbak in de buurt is, dan neem ik de lege verpakkingen weer mee in mijn rugzakje. Maar heel af en toe waait er wel eens een papiertje weg, zomaar door de wind uit mijn hand geblazen. Ik wil nog veel mensen helpen en zit dus niet te wachten op een boete van 360 euro. Ik weet voor dat geld een betere bestemming. Ik kan voor dat bedrag bijvoorbeeld een week les geven op scholen. Bijvoorbeeld aan jeugd die iemand in elkaar hebben geschopt en daar geen straf voor hebben gekregen. Ik kan ze dan misschien toch nog bewust iets bijbrengen. Met 360 euro kun je heel veel goeds doen…

Van de wind kun je niet leven, maar een frisse bewuste wind door Nederland zou het leven wel veraangenamen.

In Amsterdam zag ik bij het Stadionplein een man lopen met een grote bos lange roze rozen. Er zat zo’n goedkoop roze lintje aan, om de verpakking nog iets op te leuken. De man was sjofel gekleed en omklemde de bos rozen alsof hij dit niet dagelijks deed. Ik probeerde de rozen te tellen en kwam op zo’n vijftig stuks. Zal deze man met grijze bakkebaarden, zijn spaarpotje geleegd hebben om deze bos rozen te kopen? En waren de rozen voor zijn vrouw voor hun vijftigste trouwdag? Of was zijn vrouw jarig? Een mooi straatbeeld in ieder geval, op een regenachtige winderige dag.

In het centrum bij Beursplein 5 was het stil op straat. Een enkele Japanse toerist die een foto stond te maken. Ook Japanners hebben wat  hun eigen economie betreft, niet veel om te lachen. En het kan zo maar eens de laatste keer zijn dat ze in Amsterdam staan. Het geld is daar al op en nog even en ze komen hun land niet meer uit. Gelukkig hebben ze dan de foto’s nog… Hier in Nederland op de beurs is het ook lachen deze week. Je kunt dit samenvatten in een soort raadseltje: je zit in een leeg bankgebouw via  je 4G netwerk te mailen met een pretpark in aanbouw in Polen… Ra ra over welke bedrijven gaat dit?

Ik hoop niet dat de winkeliers in de Nieuwendijk en de Kalverstraat een hoge WOZ-waarde voor hun kiezen krijgen. De boel ziet er daar al troosteloos uit en dit kan voor velen net de bewuste druppel zijn. Ik kan er echt geen winkel meer vinden die eruit springt. Alleen op de hoek naar De Munt, stonden twee mensen in het groen van Greenpeace om donateurs te werven. Een beetje kleur in het straatbeeld. Volgens een van hen, hebben ze echt donateurs nodig want anders gaat hun bootje ook een keer ten onder. Ik bood hen wel aan dat ik eventueel wel een keer in zo’n bootje wil zitten. Onze Diederik Samsom is immers zo ook de politiek binnen gevaren.

Op het Rokin keek ik even naar het ruiterstandbeeld van koningin Wilhelmina, gemaakt door kunstenares Theresia R. van der Pant. Toevallig vernam ik vandaag dat ze deze week is overleden op 88 jarige leeftijd. Pas op haar 82e jaar zette zij een punt achter haar beeldhouwcarrière. Iemand die er dus nooit mee heeft gezeten om eerder te stoppen met werken. Ik zou zeggen: beeldje in brons geven en snel.

The rest is silence en De Engelenbak is niet meer open. Toch een beetje raar gevoel als je hier langs loopt in de Nes. Het einde van 37 jaar cultuurgeschiedenis. Gelukkig was Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond er nog wel. Hier ben ik samen met een vriendin de foto-expositie van An-Sofie Kesteleyn gaan bekijken. Deze foto’s zijn van de roodharige tweeling Gwendolyn en Kimberly. Ontzettende mooie foto’s en voor mij heel herkenbaar, het was dan ook niet toevallig dat wij hier heen gingen. Bewust uitgezocht.

Op het Centraal Station stonden de treinen klaar. Binnenkort kun je met een nieuwe Reisplanner-app zien, waar in de trein de vrije zitplaatsen zijn. Zo kun je op het perron alvast goed gaan staan. Kunnen we binnenkort dan ook een boete oplopen als we 1 meter te ver naar rechts staan? Of worden we dan teruggefloten? Het wordt nu nog getest en werkt met infraroodsensoren. Ik heb persoonlijk liever een andere app. Een die mij thuis al via een drone in de lucht, laat weten of de trein op tijd komt en of die al overvol is. Dan kan ik thuis vanuit mijn luie stoel besluiten, om bewust de volgende trein te nemen of beter nog: de auto.

Het maakt niet meer uit wie je bent en wat je baan is of is geweest, iedereen kan tegenwoordig bij de voedselbank terecht komen. Niets is meer zeker. Ik sprak afgelopen zondag met mensen, die nu ook de dupe gaan worden van de huizencrisis: schilders. Als je even verder denkt dan dat je neus lang is, dan beginnen nu alle bedrijven die diensten verleenden aan de bouw, de crisis te merken. Het is een grote dominosteen die omvalt, bouwsteen eigenlijk.

Ik werk sinds kort ook bij de voedselbank als vrijwilligster. Het is niet erg, maar meer dan erg! Een ding viel mij op, maar misschien heb ik een verkeerd beeld van een burgemeester. Mijn beeld van een burgemeester is een burgervader. Voor alle inwoners. De voedselbank in mijn dorp draait nu 4 weken en de burgervader is in geen velden of wegen te zien. Mag ik dit raar vinden?

Verder hebben mensen nogal snel hun oordeel klaar over de voedselbank, onterecht. Oké, het is nieuwe armoede, maar net zo schrijnend! Er kleeft nog veel onbegrip aan de voedselbank. Zo is het moeilijk om aan voedsel te komen en uitdeelruimte. Veel mensen en bedrijven zijn zich er nog altijd niet van bewust dat er armoede is in Nederland. De voedselbank is verre van eng, maar helaas nodig!

De mensen die er komen zijn heel goed doorgelicht en zijn zo blij met de ondersteuning. Iedereen die denkt voor een ondersteunend voedselpakket in aanmerking te komen, schroom niet, maar ga je aanmelden! Stap over die drempel heen!  Het voedselpakket is een ondersteuning voor de week en het is de bedoeling dat mensen er ook weer vanaf komen!

Wat mij opvalt, is dat de mensen die bij de voedselbank komen allemaal positief proberen te zijn. Ze gaan er allemaal voor! Ze hebben echt bewust de hoop dat ze uit hun ellende kunnen komen. Hier zou menigeen in Nederland nog wat van kunnen leren. Als je volgevreten uit je vliegtuig rolt na je vakantie en je zeurt nog over alles, dan is er iets niet helemaal lekker in je bovenkamer.

Ik mag inhoudelijk natuurlijk niets over de mensen schrijven die bij de voedselbank komen, logisch, maar ik kan wel wat schrijven over de achtergronden. Voor een ieder die zich wil aanmelden nog even de informatie over de landelijke criteria:

Voedselpakket.

Deze criteria zijn:

• Je verblijft legaal in Nederland;
• Het besteedbaar leefgeld ligt onder de gestelde norm.
  Met besteedbaar leefgeld wordt bedoeld het inkomen dat overblijft na aftrek van de vaste lasten zoals huur, energie, verzekeringen, aflossing van schulden en dergelijke. Besteedbaar leefgeld is bedoeld voor variabele kosten van een huishouden, zoals eten en kleding.

Normbedrag

Het normbedrag besteedbaar leefgeld gaat per 1-1-2012 voor een eenpersoonshuishouden uit van maximaal € 180,- per maand vrij te besteden.

Voor meerpersoonshuishoudens wordt daarbij opgeteld:
per volwassene: € 60,-;
per kind tot 18 jaar: € 50,-.

Dus bijvoorbeeld een huishouden van 2 volwassenen en 2 kinderen dat na aftrek van alle vaste lasten minder dan € 340,- (= € 180 + 60 + 50 + 50) per maand te besteden heeft kan in aanmerking komen voor een voedselpakket.

Ik sluit bewust af met de woorden van Moeder Theresa.

“Wat me het meest ergert, is niet dat er rijken en armen bestaan, het is de verspilling.”

Alles valt om en alles komt boven water, de omwenteling. Het is de bedoeling dat uit al deze dingen lering getrokken wordt, zodat het in ieder geval een tijdje goed blijft gaan voor de komende jaren. Misschien tijd voor een nieuw muzieknummer van Pat Benatar. Love is a battlefield maar dan Life is a battlefield? Er zijn heel veel toezichthouders in de wereld en in ons landje.

Maar wat als die toezichthouders eigen belang boven toezicht belang stellen? Dan zijn wij de toezichthouders, het volk van Nederland en de rest van de wereld. Iets signaleren en het dan doorgeven aan de desbetreffende instanties. En als dat niet helpt de boel versnellen door de pers in te schakelen. En als dat niet helpt dan hebben we nog de Occupy en de Anonymous. Je zou toch zeggen dat we zo met zijn allen een heel eind moeten komen?

We zitten nu nog in een periode dat de mensen zich bewust moeten gaan worden van. Je kunt iets signaleren of ontdekken maar niet thuis krijgen bij de mensen bij wie je aanklopt, omdat zij een belang hebben. Even wachten is dan het advies en hopen op betere tijden of dat andere mensen het gaan oppikken. Soms moet je wat geduld hebben.

Ik heb het al eerder gehad over de verboden appel van Adam en Eva. Er zullen altijd mensen zijn die van de appel blijven eten. Zo zit de mensheid ook in elkaar. Alleen het evenwicht was een beetje zoek geraakt, zullen we maar zeggen.

Eigenlijk is het heel simpel, allemaal elkaar een beetje helpen, samen. En al doe je het niet voor jezelf, denk dan aan de volgende generaties. Zij verdienen een toekomst.

Schitterend dat de medewerkers van de Amsterdamse zorginstelling Amsta zaterdagmorgen het Sarphatihuis hebben bezet. Ramses Shaffy zou zingen: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. En dan nu met de nadruk op vecht! De medewerkers zien nog geen besteding van het extra geld voor extra handen aan het bed. Ze hebben nu wel met hun actie, een samen weer om de tafel voor elkaar gekregen. Afgelopen week was ik ook in Amsterdam in zo’n zorginstelling in de Watergraafsmeer. Hier spelen ook dingen waar de bejaarden geen brood van lusten, of eigenlijk geen fruit van lusten. Ze hebben actie ondernomen om een stuk fruit te krijgen en krijgen nu elke dag een stuk fruit. Appeltje voor de dorst, in tijden van nood. Grappig dat ik laatst ook vernam dat in een ander huis, bejaarden het fruit van elkaar stelen! Het moet toch allemaal niet zotter worden!  Maar om even terug te komen op de Watergraafsmeer, bejaarden worden hier verzocht om te verhuizen vanaf de begane grond naar de bovenverdiepingen. Dit vanwege de veiligheid en de verbouwing. Ongeacht het waarom, het is het gesprek van de dag bij alle bejaarden. Dit kan nog een leuk verhaal worden maar dit verhaal kent eigenlijk alleen maar verliezers.

Overigens trok ik onbewust aan het alarm op het toilet. Je weet wel zo’n koortje. Ik kon op mijn gemak naar het toilet en een paar minuten thee drinken, voordat er een medewerker kwam kijken. Nou weet ik uit eigen ervaring dat dit echt te maken heeft met een tekort aan handjes, maar wel handjes die een leven zouden kunnen redden. De eerste zes minuten na een hartaanval zijn het allerbelangrijkst. Met de hedendaagse zorg, ben je er met een beetje pech dus gewoon geweest.

Morgen is het Grote Thuiszorg Debat in Nieuwegein van de thuiszorgmedewerkers. Wie verzint de locatie Nieuwegein? Ik kwam er weer eens achter waarom de auto zo lekker handig is. En veel mensen in de thuiszorg hebben schoolgaande kinderen, dus waarom niet overdag i.p.v. einde van de middag? Ik zal wel weer de thuiszorgzeikerd zijn. Ik werk nu af en toe zelf in de thuiszorg om te zien of al die verhalen echt waar zijn. Bewust worden van… Je kunt ergens pas over meepraten als je het zelf hebt waargenomen.

En dan nog de positieve afsluiter van vandaag. Ik sprak ook deze week met een Poolse jongen die vanaf nu, zeven dagen in de week gaat werken. Dit vanwege de Valentijnsdrukte met de bloemen. Lange dagen en dan in de middag ook nog 60 kilometer moeten rijden naar je uitzendbureau voor Nederlandse les. Hij wil dit allemaal zelf en wordt niet gedwongen. Jammer dat er voor dit soort goede mensen uit Polen geen meldpunt is…