Het was gisteren een ontzettende lollige dag, buikpijn van het lachen, heerlijk. Het ging over oorzaak en gevolg en stommiteiten. En hoe sneu kun je zelf zijn. Ik vertelde haar dat ik thuis een fles wijn wilde openmaken en dat ik de kurk er gewoon niet uit kon krijgen. Ik deed echt mijn uiterste best met zo’n goedkoop kurkentrekkertje en het ging dus niet. Ik kon het mooi vertellen met de nodige zelfspot en wij lagen dubbel. Toch fijn dat je dan een vriendin hebt die haar kurkentrekker aan je uitleent na eerst zelf even gecontroleerd te hebben of haar flessen wijn tot dinsdag open waren en weer pret. Oorzaak en gevolg en weer pret. Voortaan even opletten of de flessen een draaidop hebben en anders haar kurkentrekker weer lenen, vooruitdenken…  En als je iets niet open krijgt of het is er niet dan neem je iets anders, zo werkt het met drankjes. Hebben flessen tonic eigenlijk een draaidop of heb je daar een flesopener voor nodig? Vooruitdenken en weer pret.

Afijn, kleding voor bootvluchtelingen in Griekenland is niet nodig volgens de laatste berichten en je kunt er prima op vakantie, het is er erg warm. Tot mijn stomme verbazing hebben heel veel mensen hier de kachel weer aan, krak krak, het is eind juni… doe een extra vest aan… Er zitten bij mij wat vogels met kleintjes en die moeders klagen ook steen en been tegen mij. De kleintjes zijn bijna groot genoeg om uit te vliegen maar ze vinden het zo koud. Ik liet de moeder even de route naar Griekenland zien, alvast bewust gemaakt voor volgend jaar. Alles is aan het veranderen en als vogel moet je daar in mee, moeten wij mensen ook en willen is een ander woord. De mensen trekken nu ook de wereld over en dus doe daar als vogel aan mee, hoppa. Dat je aan een vogel moet gaan uitleggen wat een trektocht is, diep triest.

Er blijven veel mensen in Nederland en zij gaan niet op vakantie. Ik spreek mensen die al jaren niet op vakantie zijn geweest, kunnen het gewoon niet betalen. Is zoiets erg? Vroeger gingen mensen bijna nooit op vakantie en de tijd dat de palmbomen tot hoog in de lucht wuifden is voor veel mensen over. Als iemand aan mij vraagt of ik nog wegga dan zeg ik nu altijd, “ik heb toch weekend?” Af en toe een dagje extra vrij en prima toch? Nederland is zoooo leuk. Ik zie zelf het probleem niet zo… Goed gezelschap, glas wijn, glas tonic en klaar of iets anders als je de fles niet kunt openen…

Er kwam gisterenavond een heel mooi muzieknummer in mijn hoofd op, Solid As A Rock van Ashford & Simpson. Je kunt met dit nummer alle kanten op zullen wij maar zeggen… Solide als een rots is ook liefde, als je de juiste liefde kunt vinden met elkaar. Een mooi nummer, zeker. Solide als een rots, waar kun je tegenwoordig buiten de liefde om nog iets vinden in deze wereld zo solide als een rots? De rotsen zijn letterlijk en figuurlijk een beetje aan het afbrokkelen en welke rotsen kunnen de branding doorstaan? Veel steentjes maken een grote rots, zo kun je het ook weer zien. Veel mensen zoeken naar die ene rots in de branding om zich daar wanhopig aan vast te klemmen. En denk je net die ene rots gevonden te hebben dan brokkelt ie weer af, het is allemaal te leuk. Er zijn echt wel solide rotsen en als je goed kijkt dan zie je ze overal en op die rotsen zal een verandering ontstaan. Eigenlijk zie je het ook met de volksverhuizingen op de wereld dit moment, iedereen is zoekende naar een nieuwe rots. En Griekenland is ook een denkbeeldige rots, de rots waar de euro’s vanaf spoelen de zee in. De Akropolis werd ook wel de heilige rots genoemd. De beschermgodin Athena had hier haar belangrijkste heiligdom. Rotsen in het nu en rotsen van vroeger. De goden en godinnen zijn alleen in het nu nog zoek of zoiets.

Solide als een rots was onze gezondheidszorg en beetje bij beetje brokkelt er steeds iets van deze rots af. Bij een ziekenhuis bij mij in de buurt gaan ze nog verder bezuinigen, een grote verandering. Je hoeft tegenwoordig bijna niets geleerd te hebben om iemand te mogen verzorgen. Een van mijn eigen familieleden is ook van de rots gevallen, het bed uit in het ziekenhuis. Met als resultaat een gecompliceerde breuk in de heup en met een operatie als gevolg… Ik spreek zelf de hoop uit dat de goede god waar zij zo in geloofde haar binnenkort uit deze hel op aarde weg komt halen. Hard? Nee, het beste mens is het spuugzat op deze wereld, bewust van. Dat je op een van je laatste pagina’s van je levensboek nog uit je bed mag vallen in een ziekenhuis is te triest. En ja, het doet mij heel erg veel verdriet, tranen, bewust van. Ik mag hopen dat de boel in het ziekenhuis geëvalueerd gaat worden om er in de toekomst van te leren en dat het niet onder een ziekenhuis verband terecht komt. Waar mensen werken maken mensen fouten en gebeuren er ongelukken, bewust van. Ik ken geen haat, wel verdriet en het enige wat ik aan alle mensen werkzaam in de zorg eens wil vragen… Evalueer en leer van fouten en ongelukken in de zorg. Wees je er bewust van dat er mensen in een bed liggen. Veranderingen en nieuwe rotsen bouwen in de zorg zijn niet erg, als de patiënten maar bovenop de rots blijven zitten, in het zicht. Als Venus, bij de Grieken bekend als Aphrodite haar armen weer aan haar beeld zou hebben dan zou zij met haar armen iedereen omarmen die zorg nodig zou hebben. Bewust van… 

Ik was van het weekend weer even bij mijn vriendin. Een smal gezichtje met een hoofd vol met kort stekeltjeshaar. De laatste haren die weer aan het verdwijnen zijn en dan rest nog de pruik of de muts. Ik had maar weer een kraslot voor haar meegenomen, wie weet kan ze dan de dure medicijnen betalen om er nog iets beter van te gaan worden en krassen is afleiding… We waren aan het filosoferen over het leven en dat als je dood bent gewoon de markt op het plein weer wordt opgebouwd. Een mensenleven is weg en het leven gaat door. Mensen in jouw directe omgeving missen je en hebben verdriet en de rest gaat door. Je bent zo’n klein radartje op deze wereld en dat besef je misschien pas als je zelf de dood tegemoet gaat of de dood al in de ogen hebt gekeken. Niemand is onmisbaar en als een iemand wegvalt dan neemt de volgende het stokje over. Als je er diep over nadenkt is het eigenlijk absurd en als de laatste herinneringen weg zijn van mensen die jou hebben gekend dan is een tijdsperk afgesloten. Mensen die in reïncarnatie geloven hebben dan nog zo iets dat de persoon er nog wel is maar weer in een andere persoon. Reïncarnatie weten we eigenlijk nog te weinig van. We hadden het ook nog even over dat je als je er toestemming voor geeft, je een proefpersoon kunt zijn voor het uittesten van nieuwe medicatie tegen kanker. Rechtstreeks van de muis op jou getest. Waarop ik mijn verhaal over de muis bij onze Voedselbank even vertelde om haar te laten lachen. Waar kies je voor, acht dagen in het ziekenhuis als testpersoon of acht dagen thuis omringd door de liefde van gezin, familie en vrienden? Kies je ervoor om andere mensen in de toekomst te helpen of kies je voor een laatste geluk thuis? Het zijn van die vragen waar je nooit uitkomt en je kunt alleen respecteren waar iemand zelf toe besluit. Ik ben ik en jij bent jij en wij zijn vriendinnen. Ik kwam toevallig later op de dag nog iemand tegen die aan de commerciële kant staat van de ontwikkeling van de medicijnen. Ik werd mij er weer bewust van dat er heel veel geld nodig is om medicijnen aan alle mensen te kunnen verstrekken. Een medicijn van vier euro kan iedereen krijgen, een medicijn van duizenden euro’s een select groepje mensen. Ik heb er de grootse moeite mee om ziek zijn in samenhang te zien met geld. Met geld kun je mensenlevens redden, ik weet het niet. Dan kom je weer op de vraag uit hoelang je dan wilt dat een mens leeft. Is het niet erg egoïstisch soms dat wij willen dat iedereen maar voortleeft? Zijn mensen niet beter af in een simpele wereld met liefde, aandacht, vrede en genieten? Zonder geld ga je het in deze wereld niet redden en dat doet mij verdriet. Misschien omdat ik weer een reïncarnatie ben vanuit een andere tijd, wie zal het zeggen. Alles gaat door, hoe gek soms ook in mijn ogen. En zo stapt dit kleine radartje vandaag de wereld weer in, gewoon doorgaan met liefde en aandacht geven aan mensen die op mij pad komen, ook een keuze. En genieten van alles, misschien wel de beste keuze…

Een muis bij de Voedselbank en haasjes in een woonwijk. Ik moest er gisteren even aan denken toen ik met de auto langs een in mijn ogen foeilelijke nieuwbouwwijk in opkomst kwam. Hoe jaag je met nieuwbouw dieren de natuur uit…en mij ook… De tranen schieten dan echt in mijn ogen van alles hetzelfde en hetzelfde en hetzelfde. Ik kan er straks voor gaan zitten met mijn schrijfblok en als de bewoners er wonen de verschillen optekenen in de tuinen. Welke tuintegels en welke schuttingen zullen de mensen zelf kiezen? Een kind moet tegenwoordig goed kijken naar herkenningspunten om zijn eigen huis terug te vinden… Ik zie er echt de humor van in, net als een appartementencomplex met balkons op het noorden en waar de bewoners dan maar op de galerij gaan zitten voor de zon. Het probleem is geen balkon op het zuiden en het probleem erbij is mensen met zitjes op de galerij op het zuiden. Ik denk dan, polonaise op de galerij, gezellig allemaal samen! Of een ketel in een bejaardenwoning voor een persoon neerplempen die geschikt is voor een gezin, wederom tranen van het lachen.

Mijn brein ging ook de bocht uit bij de laatste uitzending van vrijdag van RTLZ, er zat gewoon geen nieuws in, niemand wist iets, krak krak. Griekenland en niemand die iets zinnigs wist te zeggen behalve mijn grote vriend op een andere zender. Over wonen gesproken, ik weet met een beetje fantasie nog een leukere woonplek voor mij. Zet een sofa voor mij neer bij zo’n Griekse tempel en geef mij een microfoon en hoppa. De G is van Griekenland en jullie zijn een heel erg mooi land, de W is van werken en dat gaan we nu doen met zijn allen. Jullie voorouders vanuit de oudheid draaien zich nu om in hun tombes. Snappen jullie je eigen geschiedenis nog wel? En dan vanaf mijn sofa, “opschieten en zelf bewust nadenken want ik wil terug naar mijn eigen land.” Wat mij weer op een ander idee brengt… zet tijdens de verbouwing van de politieke boel in Den Haag gelijk even een sofa voor mij neer ergens op het dak. Hilarisch, microfoontje erbij en hoppa nieuwe live televisie. Je kunt ook teveel fantasie hebben…kind…

Mijn leermoment topper van de afgelopen week was helpen met een heg snoeien, een conifeer. Een elektrische machine en natuurlijk zelf even proberen. Je moet hem met liefde over de heg halen, net schilderen en pret. Natuurlijk mijn armen weer allemaal met schrammen omdat ik perse de laatste tak ook wilde pakken… Ja ik kreeg fantastisch les, ook in hoe het niet moest… De beste man lette even niet op en hoppa voluit door het verlengsnoer heen en bam. Het liep goed af en haar had hij bijna toch al niet meer…  Hij kon met een ander verlengsnoer de heg afmaken nadat ik de schakelaar in de meterkast even goed had gezet. Ik was ondertussen ouderwets verder gegaan met de simpele heggenschaar. Ik wilde mijn eigen haar graag nog even bewust houden…Staat leuker voor op de sofa…

De afgelopen week met drie mensen gesproken over loslaten. Een iemand vond het niet eerlijk dat mensen hun problemen bij mij neerlegden of hun verhalen. Eigenlijk heel erg egoïstisch van ze want jij zit ermee. Is dat zo? De verarming in het nu is juist dat mensen niet meer naar elkaar luisteren. Ik ben altijd blij als mensen die aan niemand hun verhaal kwijt kunnen wel praten. Kijken naar wat ze wel doen… Nou en dat mee zitten valt best mee, ik kan het meestal vrij snel loslaten. En oplossen hoeft niet, luisteren en soms een voorzet geven. Net voetbal, de mensen kunnen zelf de bal in het open doel trappen. Luisteren is vaak al genoeg, bewust van. En wat je niet kunt loslaten geef je een plekje, kan een jaar duren, kan tien jaar duren, kan ook ergens opgeslagen worden en dat het er toch steeds uit blijft komen af en toe. Net als mensen die de oorlog hebben meegemaakt een bloedhekel aan het zware vuurwerk met oudjaar hebben, het vakje waarin de bombardementen waren opgeslagen gaat dan weer open. Als je weet waardoor of waarom je zo reageert dan kun je er iets mee en anders niet. Hoe ga je ergens mee om en hoe laat je het je leven beïnvloeden. Ik vraag mij wel vaak af of er een stickertje op mijn voorhoofd zit met de tekst praat tegen haar en pret. Ook een van de redenen waarom ik verdwijn bij de Voedselbank, ik wil aan de andere kant gaan zitten. Ik zie en hoor mensen die er zelf niet uitkomen en ik kom beter tot mijn recht bij de hulpverlening ergens, denk ik. Blijft ook een feit dat als je alles aan de mensen voorkauwt dat ze het zelf niet meer bewust kunnen bedenken. Een van de redenen dat we in een pipapamperland leven nu, het kan niet op en veel is gratis en wat mensen verleren het om zelf ergens voor en aan te werken, bewust van. Daarom komt er ook weinig verandering, als mensen lui zijn dan blijven ze lui en worden steeds luier. En waarom zou je als een ander iets voor je doet het zelf nog gaan doen, gaap en snurk. Daarom gaat het basisinkomen ook een mooie pilot worden en het is aan de mensen zelf of het een succes of een mislukking gaat worden. Als mensen zien wat ze wel met een basisinkomen kunnen doen en zichzelf verder gaan ontwikkelen dan kan het een succes worden. Gaat iedereen op de bank hangen onderuitgezakt dan zakt het basisinkomen bewust mee… Mensen zijn altijd op zoek naar een rolmodel, een voorbeeld en iemand om tegenop te kijken, terwijl de kracht alleen in jezelf zit en de energie van de positieve mensen om je heen. Vaak vragen mensen, hoe kan het toch dat jij overal doorheen hobbelt en meestal blijft lachen. Ja, je kunt overal om gaan huilen en dan ga je zelf ook huilen, wat weer niet wegneemt dat het tonen van je emoties erg goed kan zijn. Ik kom heel veel mensen tegen die mij zeggen dat ze niet kunnen huilen. “Kon ik maar huilen, net als jij.” Gebeurtenissen van vroeger die ze nooit hebben mogen verwerken met tranen. En als iets zwart is dan ga ik op zoek naar een wit puntje en dan is het zwart iets minder erg en meestal snel weer weg. Ik vind het zelf ontzettend leuk om mij over wat vraagstukken heen te buigen. Een vriendin zei laatst toen ik iets had opgelost dat deze te simpel was, ha ha, voor mij wel, voor een ander niet. Denken is leuk… En wie denkt er om jou? Ook zo’n vraag die vaak voorbij komt en altijd eerst om jezelf denken. Even zelf bewust gas terug als het te dol aan het worden is. En ik blijf er toch bij dat wie goed doet die goed ontmoet en wie geeft die zal ontvangen en wie lacht die krijgt een lach terug en wie een praatje maakt die krijgt een praatje terug en wie de zon ziet die krijgt zon terug  en wie liefde geeft die krijgt liefde terug. Als je hart groot genoeg is en open staat dan kan de hele wereld erin. Zo een hele mond vol, wie komt daar nog overheen op de mooie zaterdag… en lach…

PSsssst: de rat in mijn slootje heeft kleintjes gekregen, ik kan denken aaaaaahhhhh, ik kan ook naar ze kijken en genieten van hun bewegingen buiten, met de nadruk op buiten…

De natuur is nu bijna op zijn hoogtepunt, vertelden de twee witte zwanen met drie jonge zwaantjes aan mij toen ze in mijn water langs kwamen zwemmen. De blaadjes vallen van mijn rozen op de vlonder en de prins verscheen. Ja, het was een mooi sprookje de afgelopen dagen… De slag bij Waterloo en ik zat zelf meer met mijn hoofd bij Jeanne d’Arc. Je hebt zo je voorkeur. Vanuit de droomwereld weer het echte leven in bij onze Voedselbank. Zelfs daar lieten de dieren mij niet met rust… Tot zeer grote hilariteit en schrik kwam er een muis van ver voorbij gesprint. Een van mijn collega’s bleef er bijna in. Ik op de grond gekropen naar de muis toe en het beestje vriendelijk verzocht om onze Voedselbank te verlaten, je bent hoofd van de uitgifte of niet… Als zelfs de muizen al naar ons komen is er echt iets mis en pret. De gehele middag waren de grappen niet van de lucht en het liedje van, ik zie een muis, was natuurlijk te grappig. Er werd nog meer gezongen, iets van alles anders. De topper van de dag was dat iemand een zak met 12 vegetarische kroketten niet wilde hebben. Ik zie een kroket, waar, daar bij de Voedselbank, echt waar, een kroket om te eten, ik heb geen honger, van retteketet kroket. Misschien niet zien wat je met een vegetarische kroket wel kunt doen, angst voor het onbekende, kan ook. Ook in de top tien aller tijden, “ik ga straks misschien een paar weken op vakantie en dan?” Gelukkig dat de stoelen stevig zijn bij onze Voedselbank anders was ik eraf gevallen. Natuurlijk ligt het ook aan mij, ik ben gewoon te simpel en blij met alles wat ik wel krijg. De belangrijkste dingen in het leven zijn gewoon niet te koop, bewust van. Ik was zelf best wel ontroerd door mijn collega’s die het plan hadden opgevat om mij mee uit eten te nemen als ik binnenkort de uitgifte ga verlaten. Stel iemand zou voor mijn neus staan met een nieuwe auto en ik zou moeten kiezen tussen die auto of uit eten met mijn collega’s. De auto is een ding en het brengt je van A naar B. Goede en lieve collega’s die vanuit hun hart iets bedenken speciaal voor mij overtreffen honderd nieuwe auto’s, bewust van…

Zo het is weer ochtend en ik begin mijn dag met een glas vers geperst sap en een broodje met chocoladepasta. Mijn vriendin moet voor de volgende chemokuur vandaag en het leven is soms waardeloos en dus genieten van mijn broodje met chocoladepasta. Een van de weinige gebeurtenissen op mijn dag waarbij ik geen last heb van leuke of minder leuke gebeurtenissen, laat staan van mensen die haat zaaien. Gewoon heerlijk met verstand op nul, hapje voor hapje genieten van de smaak van de chocoladepasta. De eerste hap van mijn broodje was vandaag toch anders, iets minder. Ik had namelijk gelezen dat er in deze wereld waar zoveel werk te doen is om de vrede te bewaren, ruzie was ontstaan over de chocoladepasta op mijn brood. Ik nam nog een hap en proefde palmolie en ik dacht aan de mooie landen waar de palmolie vandaan komt. Ik zag zonnig weer en een zwembad voor mij en ik zag mijzelf lekker op een ligbedje aan het zwembad met mijn broodje chocoladepasta. Bij de volgende hap zag ik een mooie man voor mij die ik ging insmeren met chocoladepasta in plaats van met zonnebrand(palm)olie en ik moest lachen om mijn eigen gedachte. En zo hap voor hap ging mijn broodje met chocoladepasta naar binnen toe en met de laatste hap was het chocoladepasta geniet gevoel weer helemaal terug. Houden zo Ingrid, als het zelfs mensen zou gaan lukken om een broodje chocoladepasta tot oorlogsgebied te maken dan is het echt te laat. Er ging ook nog door mijn hoofd heen dat het vluchtelingenprobleem dus waarschijnlijk opgelost is? Je gaat anders geen ruzie maken over chocoladepasta? De chocoladepasta komt uit Italië en misschien kan de paus er bij zijn volgende boodschap even aandacht aan besteden. Ik dacht zelf aan iets van… Neemt en eet een broodje chocoladepasta, gij allen. Chocoladepasta, voor u en alle mensen gemaakt. Eet het in vrede op aarde met allen die u liefhebt. Amen.

Journalisten drinken water en zij vieren een overwinning met een borrel. Het ging door mijn hoofd heen gisteren. Zo op een mooie woensdagmorgen, ik ben in gedachten nog bij gisteren. Wij hebben in gedachten de polonaise gelopen en een fles oranje wijn opengetrokken, hoppa, waar eerlijkheid en rechtvaardigheid overwonnen. Dronken van blijdschap, zo omschreef ik mijn gevoel aan mijn vriendin. Het was een bijzondere dag, heel bijzonder, de wijsheid van een oude ziel. En dan weer terug naar het nu, hoppa. Alle ogen zijn nu op Griekenland gericht, vakantieangst om naar Griekenland te gaan en blijven ze of blijven ze niet, hilarisch. Je zou ook kunnen overwegen om naar het mooie Portugal te gaan. Twee vriendinnen van mij waren daar laatst nog en hebben echt genoten.

Toevallig vroeg ik aan iemand hoe de bedrijfssportdag was geweest. Ging niet door uit angst, angst voor de media. Ja als het bedrijf aan het sporten is en het werk er stapels hoog ligt en mensen wachten op hun geld dan ga je als bedrijf niet sporten met zijn allen op een doordeweekse dag. Bij mij komen dan altijd weer vragen op die je dan wel kunt stellen en waar je geen antwoord op krijgt in het kader van de tegenwoordige bedrijfssaamhorigheid alom. Ik heb daarom het vragen stellen bewust achterwege gelaten, vragen bedenken kan ook en zo dacht ik… Waren er al kosten gemaakt voor de annulering en welke? En eigenlijk aan al het gewone personeel, vinden jullie het normaal dat je niet kunt sporten omdat jullie de fout niet hebben gemaakt en wel een heel jaar hard hebben gewerkt? En waarom willen jullie niet op zaterdag de sportdag houden zodat niemand er last van heeft? Ik geloof dat ik beter aan de drank kan gaan dan bedenk je zulke vragen niet en pret.

Het deed mij denken aan een werkgever waar ik ooit in dienst was en waar een tekort was veroorzaakt door de top. Er moesten mensen uit op de werkvloer. Krak krak en ik stelde de vraag wie er dan aan de top, waar de fout was gemaakt, uit moesten? Niemand dus en wat naïef gedacht van jou zeg en pret. Neem een stevige borrel, kan ook, dan past het brein zich vanzelf aan de bedrijfswerkelijkheid aan… Het is weer te lollig allemaal, zeker.

Gisteren er bewust van geworden dat voor de  gewone man of vrouw de gemiddelde prijs voor een naaktfoto van je verspreiden via het net rond de 400 euro uitkomt. Wist ik echt niet en wat een prijs. Je zou hem ook kunnen omdraaien, naakt is mooi en iedereen is mooi, schilderaars zijn er groot door geworden. Keer het om, jij vraagt dus 400 euro aan de verspreider van jouw foto, gewoon omdat het kan en omdat jij naakt mooi bent. En krijg je het geld niet, wees er trots op dat iemand het dus de moeite waard vond om een naaktfoto van jou te nemen en te verspreiden en laat het los. Misschien vinden ze in een volgende eeuw jouw foto en kom je in het museum van die tijd te hangen, je weet het nooit….jij bent mooi en iedereen is mooi…niet in geld uit te drukken.

Wat een wereld, mag ik nog een glas water alsjeblieft.

Ik was gisteren zorg aan het verlenen met een wagen vol met oude wijven en boodschappen. Het waren niet mijn woorden, ze kwamen uit andermans mond in de auto…pret. In de supermarkt kwam ik weer even in een droom terecht , een wonderlijke droom. Kersen in een doosje en ik deed de deksel omhoog om een kers te proeven. De kers was lekker en ik besloot om ze mee te nemen naar iemand anders, samen delen de kersen. Dan zit je met de pit en het steeltje, netjes in het doosje terug gedaan en het doosje in mijn mandje gedaan. Mijn aandacht werd gevraagd en twee voor de prijs van een en iemand wilde weten wat de prijs van een was, nergens te vinden waarop ik voorstelde om later naar het originele schap toe te lopen om te kijken of het wel zo voordelig was als voorgespiegeld werd. Ik kon weer even verder dromen en ik liep tegen een koelvitrine aan met stukjes worst verpakt in doorzichtig plastic, in de aanbieding en de worst zag er ambachtelijk uit. Mijn ogen zochten naar een schaaltje met worst om te proeven en er stond geen schaaltje met stukjes worst. Wonderlijk, in mijn droom stond zo’n schaaltje er wel. Om nou de verpakking open te maken en een hap uit de worst te nemen ging mij te ver. En zo kwam ik terecht bij een koelvitrine vol met doorzichtige plastic bakjes met blokjes kaas. Ik zag in mijn droom een koe, melk een ton en een ronde kaas en mijn ogen zochten naar een stuk kaas met van die randjes om eraf te halen met een mes en naar een kaasschaaf. Breinprobleem. Ik vroeg aan de blokjes kaas waarom ze zo in een doosje stonden. Stomme muts, is makkelijk en je kunt ons zo eten. Geen plank en mes en kaasschaaf meer nodig en je hebt tijd over om iets anders leuks te gaan doen. Ja maar… kinderen die jullie dus altijd zo kopen die weten straks niet meer hoe kaas gemaakt wordt en hoe een stuk kaas eruit zag. Stomme muts, ga mee in het nu en loop verder. Om vervolgens tegen een pak met granenrepen aan te lopen met de tekst, als je geen tijd hebt om te ontbijten. Mijn brein ging volledig door het lint… Reset Ingrid, het probleem is dat mensen niet ontbijten en de oplossing is repen op de markt brengen. Ja maar… een reep is toch niet gezelliger dan om met zijn allen aan de ontbijttafel te zitten met dingen waaruit je kunt kiezen? Doorlopen muts en wel nu en snel. Later bij het originele schap aangekomen bleek er inderdaad een prijsverschil te zitten tussen de producten van de tweede gratis en dus namen wij de goedkoopste. Ik moet niet te vaak lopen dromen in een supermarkt, ik kom er doodmoe uit. Ik heb thuis ook zo’n ouderwetse radio met CD speler en zonder afstandsbediening. Het vergt dus een handeling om op te staan als ik iets anders dan in het nu SLAM!FM of een ander CD wil beluisteren. Ik beweeg door van de bank op te staan en verricht wat handelingen die ik anders met afstandsbediening lui vanaf de bank had kunnen doen. Ik had met afstandsbediening een extra bladzijde van een boek kunnen lezen in plaats van te bewegen. Kies je voor kennis of voor beweging? Keuzes maken en iedereen mag zijn eigen keuzes maken maar… dat een kaasblokje mij muts noemde deed mij bewust veel pijn… laat het los…en pret.

Het is heel bijzonder dat steeds vaker mijn teksten gedeeld worden door mensen. Niet alleen mijn teksten, sinds kort worden ook mijn zelfgemaakte foto’s het land in geslingerd. Allemaal prima en als er iemand blij van gaat worden dan ben ik ook blij. Ik kreeg de afgelopen week een boek van iemand met een persoonlijke tekst erin voor mij. Bijzonder, heel bijzonder van iemand die je nauwelijks kent. Het leven zit vol verrassingen en mooie mensen. Ik stond de afgelopen zaterdag bij de supermarkt om voedsel in te zamelen voor onze Voedselbank en andere Voedselbanken. Niet alleen natuurlijk, een heel team van mensen, vrijwillig op hun vrije zaterdag. Sinds kort betrekken we de koopavond op vrijdag er ook bij om nog meer in te zamelen. Bijzondere mensen zo in de supermarkt en wat gaven een paar mensen veel weg! Van hele mandjes vol tot een kuipje smeerkaas, het maakt niet uit, geven naar wat je kunt missen. Tot onze grote pret kwam er een non binnen en mijn goede vriend sprak haar aan en ze gaf niets. Waarop een vriendin later aankwam met dat nonnen geen kranten en nieuws lezen en dus waarschijnlijk niet weten wat een Voedselbank is en pret. En zo ontstond er weer een nieuw spreekwoord. Beter een iemand die veel voor onze Voedselbank koopt dan een non die zo met niets onze Voedselbank voorbij loopt. Tranen…van het lachen. Ik weet dat de kerk waar deze non onder valt veel goed doet voor onze Voedselbank en dus was onze pret niet eerlijk… mensen in hun waarde laten. Om de dag door te komen wel leuk en er bestaat ook nog zoiets als zelf de slingers ophangen op zo’n dag… Er waren mensen die niets gaven en ik zit daar niet zo mee, of ze kunnen het zelf niet missen of doneren aan andere goede doelen. We hadden heel veel ingezameld en misschien wel een nieuw record! Nu hopen dat de mensen er bewust blij mee zijn… Hoe naar het gedrag van mensen soms ook is, goed doen zou nooit verkeerd moeten zijn, bewust van. Nog mooie gesprekken met mensen en volgens de Roemeense verkoopster van de daklozenkrant is Nederland een geweldig land, alles is zoooo goed geregeld. Tja, ik zie ook een andere kant, bewust van. Nog een mooi gesprek met een moslimvrouw over voor elkaar zorgen en over hoe moeilijk het is om verwesterd te zijn (lees als jezelf te mogen zijn) en dat na donker er altijd weer licht komt. Het was weer een bijzondere en leerzame dag, zeker.