Ik zag op de televisie iemand die van al het slechte nieuws op de televisie in de depressie was geschoten en van de arts wat pillen had gekregen om weer in de vrolijke stemming te komen. En hij was de eerste niet, schijnt vaker voor te komen. Ik snap het niet zo, overal zit toch een knop op? Uit en aan knop toch? Ik durf er na mijn laatste zin eigenlijk niet over te schrijven… maar ik kom soms in de vroege ochtend terecht in de zomercolumn van het NPO nieuws. Ik had er eigenlijk zelf een bedacht na het lezen van een bericht over de homo-ontmoetingsplaats langs de A12, op last van de gemeente gesloten. Het ging mij vooral om de zin dat er overlast was en ook dieren hadden er last van. Wij lagen om deze laatste zin in een deuk want er stond nergens waarom hadden de dieren er last van? Misschien om de mensen weer eens te laten lachen het onderzoeksrapport wat vinden dieren van een homo-ontmoetingsplaats publiceren? Een dag later hadden ze de tekst zowaar aangepast en erbij gezet waarom de dieren er last van hadden… petje af voor deze verdieping voor de lezer. De dieren werd de doorgang naar een ecoduct gehinderd. Ik zag al een zomercolumn voor mij met een interview met de dieren. Hee hert, had jij ook zo’n overlast van die ontmoetingsplaats? Ja, zegt het hert, door al die geluiden wist ik niet meer zo goed wanneer het nou mijn paringstijd was en ik voelde constant een aandrang tot gemeenschap. En dan gaan we nu met de microfoon naar de muggen. Nee wij zagen het niet als overlast, lekker veel mensen om te prikken. En dan broer konijn, had jij er overlast van? Ha ha, nee hoor, wij konijnen wippen ons zelf gek, stampen en nog eens stampen zeggen wij in konijnenland. En dan als laatste de eekhoorns… Nee, wij vonden het wel leuk om te zien en voor ons was het net wat jullie een televisieserie noemen. Hoog in de bomen zaten wij met alle dieren te genieten van de voorstellingen. En dan waren er nog een paar dieren zonder mening en klaar de zomercolumn vanuit Ede. Nieuws zou zo mooi kunnen zijn. 

Ik hobbel graag in het rond overal en ik heb dan altijd een rugtas bij mij. Ten eerste loop je er lekker recht mee. Ten tweede is het handig met fietsen en wandelen. Ten derde kan er veel in. Wat moet er dan allemaal in jouw rugtas? Nou als ik een dagje op pad ga: eten, drinken, papieren, boeken, schrijfblok, pen, handdoek en nog veel meer troep en alles netjes ingepakt. En zo hobbel ik heel erg gelukkig Nederland en andere landen door. Ik las ergens dat vanwege de veiligheid rugtassen bij sommige evenementen verboden zijn of gaan worden. Zoiets raakt mij dus persoonlijk, bewust van. Ik begrijp het wel want ik heb er het verstandelijk vermogen voor… Mijn rugtassen die graag buiten komen begrijpen er geen moer van. Hoe leg ik aan een rugtas uit dat de tijden af en toe veranderen? Dat er mensen zijn die geen eten, drinken, papieren, boeken, schrijfblok, pen, handdoek en nog veel meer troep in hun rugtas doen maar ongezellige dingen. Dingen om andere mensen pijn te doen. Mensen die gewoon net zoals zij op de wereld zijn gekomen en misschien ook hele erge dingen meemaakt hebben maar toch gewoon eten, drinken, papieren, boeken, schrijfblok, pen, handdoek en nog veel meer troep in hun rugtas doen. Gewoon met hun eigen rugzakje op toch met rugzak naar buiten trekken om er het beste van te maken. Mijn verstand zegt dat ik het begrijp, die veiligheidsmaatregelen maar eigenlijk begrijp ik geen snars van de hele toestand meer. Hoe kan ik het dan in hemelsnaam aan mijn rugtassen uitleggen dat zij soms niet meer mee mogen naar buiten? Sorry rugtassen, ik heb daar denk ik niet het verstandelijk vermogen voor…

Ik hoorde in de Amerikaanse verkiezingen iets voorbij komen over een glazen plafond. Vrouwen die door een glazen plafond heen willen breken. Onzichtbare barrières die in de weg zitten… Ik ben zelf liever van dancing on the ceiling en dansen op de vulkaan is ook leuk. Nou de brug naar glas is zo gemaakt en er kwam een olifant met een hele grote snuit en hoppa mijn voorruit lag er bijna uit, of zoiets. Zelf een leek kon zien dat er een nieuwe ruit in mijn auto moest en ik als leek had het dus goed gezien. Volgens mijn verzekering moest ik mijn autoruit laten herstellen of maken bij een bedrijf aangesloten bij Glasgarant. Ik belde naar de garage die mij de laatste keer goed had geholpen en nee zij waren niet aangesloten bij Glasgarant. Niet zeuren want het staat in jouw verzekering Inkie en wees blij dat iemand er een nieuwe ruit inzet. En toch, ik kreeg een beetje het zorggevoel, het af en toe niet meer zelf mogen kiezen waar je een behandeling wilt. Mijn verzekering bedenkt dus al voor mij waar ik heen kan gaan, lekker makkelijk. Gewoon volgen die kudde, is soms lekker makkelijk. Vouwfietsje achter in de auto gezet en de auto in de ochtend naar de garage toe gebracht. Mag ik uw telefoonnummer want wij bellen als ie klaar is, zucht. Ik had bij het maken van een afspraak mijn nummer al aan de balie afgegeven. Ik was niet de enige met een fiets achterin en zoiets schept toch een band, pret. Op de fiets naar het werk en op de fiets naar mijn vakantiehuis terug en al lopend naar de garage rond half vijf. Ik had zelf bedacht dat ze tot half zes open waren en dus de kans 99,1 procent zou zijn dat mijn auto klaar stond. Bijna bij de garage ging in mijn rugzak de telefoon, 100% zeker de garage, dacht ik. Hallo, ik heb zelf nagedacht en ik ben er al, mooi geworden zeg die nieuwe ruit. En zo kwam alles weer goed en ik bedacht dat bezit wederom gewoon waardeloos is af en toe, je hebt er alleen maar last van. Als je niets of weinig hebt dan kan er ook weinig of niets stuk was mijn spreuk van de dag…

Ik volg af en toe ook de blog van ons vriendinnetje in Zwolle met ALS en het is prachtig om te lezen hoe zij schrijft over het verloop van haar ziekte. Haar doel was nu weer om de eerste aflevering van Zomergasten te gaan halen en voor zover ik weet is de eerste aflevering halen een feit geworden. Ziek zijn en snakken naar een beetje verdieping op de televisie… Nou niet ziek en wat verdieping op de televisie is ook wel gewenst, denk ik zo. Het zijn de kleine dingen die het leven mooi maken. Ik kwam vorige week spontaan bij oma aan en ik was voor haar ook een van de kleine dingen die het leven mooier maken. Ze zat net te bedenken hoe ze bij de winkels moest komen en daar was ik, hoera! Oma had een rood wit blauwe jurk aan en met een stalen gezicht zei ik tegen haar dat zoiets eigenlijk niet meer mag in Nederland. Ja ik ben een rotmeid af en toe, aldus oma. Het was een leuke middag en wij kwamen weer de rolstoelfietsers tegen op de weg. Ik kwam ze al eerder tegen en toen fietste de ene bejaarde de andere bejaarde in de rolstoel vooruit, mooi plaatje. Nu zaten er wat vrijwilligers van Het Rode Kruis op de fietsen en was het weer een ander plaatje. En over plaatjes gesproken, ik zag met het mooie weer op mijn fiets een oude dame in een kleurboek zitten kleuren onder de parasol op haar balkon. Ik dacht toen, je peutertijd begint met kleurpotloden en je gaat als je oud bent weer met kleurpotloden het leven uit… Nou was dat iets te ver vooruit gedacht van mij want de generatie van de oude dame had nog geen kleurpotloden toen zij peuters waren. Misschien vandaar de pret met kleurplaten inkleuren… Ik heb wat de zorg betreft even mijn verstand op nul gezet, werkt wel zo prettig. Ik kom echt mensen tegen die denken dat als zij minder zorg nemen dat het naar iemand zal gaan die het wel harder nodig heeft. Lieve mensen maar zo werkt het niet in de praktijk. Ik las ook ergens dat de SP bezig is met een zorgverzekering zonder eigen risico? Ik ben benieuwd naar de inhoud van dit plan. Op 6 september is er in de Jaarbeurs in Utrecht weer een actiebijeenkomst over de CAO voor de zorg. Mensen die komen krijgen een gratis lunch en gratis treinkaartjes. Zou dat geld van de lunch en treinkaartjes ook niet beter naar de zorg toe kunnen gaan, denk ik dan? En komt het er dan wel? Hoe krijg je een grote opkomst, denk ik dan? Verstand op nul is zo lekker af en toe, ik ga er weer even mee door. 

En zo werken, wat verdieping zoeken, lezen, schrijven en het nieuws een beetje volgen. Mensen gaan op vakantie en mensen komen terug van vakantie en ik had mijn eigen vakantiehuis voor even. Een van mijn vriendinnen reist door Canada en bij de douane moest ze vertellen wat ze kwam doen en wanneer ze het land weer zou gaan verlaten. Ik kan het dan echt niet helpen dat wij daar een beetje pret om hebben zo in Europa zonder grenzen. Voor een liter melk daar 1,75 euro en zij vroeg zich af of ik ga op reis mensen in Canada die wij hier in Europa binnen laten een hoger daggeld krijgen in Canada? Afijn, ruimte in overvloed daar in Canada en even iets anders dan ons eigen kleine landje. Bij ons is er op Schiphol een signaal van dreiging en dan komt er extra controle en weer pret met een andere vriendin die gisteren dus op Schiphol terug kwam uit Praag. Het openbaar vervoer was de beste optie om huiswaarts te komen. Ik heb hier in de omgeving even wat gefietst en mooie foto’s gemaakt. In het open polderlandschap staat er dan een oud stenen huisje en op het huisje is nog te lezen, stem Pim. Het herdenkingsmonument voor Pim in de provincie Utrecht? Ik ging er toch even langzamer van fietsen. Even later mooie waterlelies op de foto gezet en Nederland mag dan niet zo ruim zijn, de natuur is hier ook prachtig. Ik was vanmorgen weer vroeg op het strand en ik zag de buien het land intrekken en later klaarde het op. Wel wat meer toeristen op het strand en de windmolens waren nu heel erg goed te zien in de verte. Er waren nog van die mensen aan zo’n parachute die over de duinen heen vlogen en ik zat daar met naast mij drie vogels en zoooo jammer dat die vogels niet konden praten tegen mij. Ik hoorde ze anders al zeggen, wij kunnen echt vliegen en jullie mensen lekker niet, wij gaan lekker hoger, na na na na na. Een van de vogels moest overgeven en ik eens kijken wat er nou uit was gekomen. Er lagen twee roze garnalen… En ja ik kan het dan toch niet helpen dat mijn brein even denkt, voorlopig even geen garnalen voor mij op brood. Lag het nou aan de garnalen of was de vogel gewoon even niet lekker? Konden ze maar praten…

In een andere omgeving zijn er ook weer andere beelden. Met het warme weer zijn de nachten erg klam. Ik keek toevallig in de ochtend naar buiten en ik zag bij een van de huizen het hele gezin in korte broeken en nachthemden naar buiten komen om vervolgens even buiten voor het huis te gaan bijkomen van de klamme nacht. Een geweldig plaatje zo in de vroege ochtend en wat heerlijk dat mensen zoiets gewoon doen,lekker zichzelf zijn in de buurt. Al weet je tegenwoordig niet meer of de mensen er nou wonen of de woning huren of er tijdelijk zitten. In sommige straten is de term woonwijk ook niet meer zo van toepassing. Ik zie echt een verschuiving met veel mensen die werken thuis of met een praktijk of kantoortje aan huis. De verkeersborden met woonwijk zouden aangepast kunnen worden naar woon en werkwijk wat mij betreft. Er zitten hier ook heel veel vogels, er zijn bomen en grasvelden in de wijk en daar worden vogels blij van. Ik zag een musje een stukje brood opeten op het schuurdak en toen kwam er een zwarte kraai en die nam het stukje brood over en het musje droop af. Net als in de mensenwereld af en toe… In plaats dat die kraai zelf een stukje brood gaat zoeken… Op een ochtend zaten er op de flat aan de overkant allemaal vogels op het dak en zij keken echt allemaal naar het zuiden. Echt allemaal en ik ging toen ook maar eens kijken of er iets te zien was… Ik zag niets bijzonders. Ik zit nu dichtbij een andere vriendin en zij kwam met haar kinderen gezellig buurten. En ja met toestemming van moeder kregen de jongens gewoon een flesje bier van mij. Nog net geen 18, wel eraan toe is onze lijfspreuk. Het is net als met de poes hier in huis, ze mag alleen brokjes. En als je er dan achter komt dat poes een klein stukje kipfilet erg graag naar binnen werkt… Haar baasjes gieten zich op vakantie vol met alcohol en genieten dus mag de thuisblijver dan ook een beetje genieten? Ja echt wel, zegt poes…

Het is zomer en ik zit in een vakantiehuis. Het valt mij ook dit jaar weer op hoeveel mensen er met stress op vakantie gaan. Mijn vriendin had geen tijd om een briefje achter te laten en overal in het huis hing nog was te drogen en in de wasmand zat nog een was. En natuurlijk ga ikke wel de boel opruimen en wassen, daar gaat het niet om. Heel veel stress voordat mensen op vakantie gaan en zij hebben daar eerst nog even tijd nodig om op adem te komen en om vervolgens uitgerust terug te komen en om na een tijdje het hectische leventje weer thuis te vervolgen. Waarom willen mensen eigenlijk een huis schoon achterlaten? Juist als je terug bent is de accu weer opgeladen? Ik begrijp de dingen soms niet zo. Ik vind het best grappig dat iedereen anders is en de dingen op zijn of haar manier doet. En waar ik ook kom, ik blijf mij verbazen over de hoeveelheid spullen die mensen hebben. Het is ook de schuld van de reclames met vijf halen en minder betalen, denk ik. Het maakt mij er ook van bewust hoe weinig ik eigenlijk zelf bezit en dat ik mij daar prima mee voel. Jaloezie komt niet in mijn Inkie woordenboek voor. Ik blijf er nog steeds de grootste moeite hebben dat veel in deze wereld om geld draait. Afijn ik ben al vriendjes met de huispoes en het is best een slim beest met een goed reukvermogen. Ik zelf werd onpasselijk van het wasmiddel hier in huis en dus snel maar even iets anders gekocht. Gevoelig voor geuren net als poes. Ik mag alles gebruiken in huis maar ik kan met heel weinig uit de voeten. Ik eet van een Frozen bordje en ik heb een kopje met een uil uitgekozen en ik spoel alles weer netjes af na het eten. Hoe simpel kan het zijn. Speelgoed genoeg in huis en het hobbelpaard is mijn favoriet en lol. Ik had van lieve mensen wat boeken gekregen om te lezen en binnen twee dagen uit, heerlijk. De verrassing onder de boeken was De Wand van Marlen Haushofer. Het ging eigenlijk ook over dat je alleen dieren, eten, de natuur, dak en een bed nodig hebt en als je al het andere niet hebt het vage herinneringen gaan worden. Misschien staan heel veel mensen er niet zo bewust bij stil, maar kijk eens in de vriendenkring wie je blij kunt maken met een verblijf in jouw huis als je zelf op vakantie bent. Blijdschap van twee kanten… Ik geniet hier nog even door. 

En weer een week om van de zomer… Ik ben zelf meer van de Mahjong maar ik ontkwam de afgelopen week ook niet aan Pokémon. Nog nooit zoveel jeugd buiten zien lopen… Het eerste groepje jongens op mijn pad gelijk even aangesproken en meegekeken met het Pokémon gedoe. Pokémon spelen met een groep is leuk, aldus een van de jongens. Een van mijn vriendinnen was minder blij omdat haar kinderen kwamen vragen om databundels erbij. Iemand moet er toch aan verdienen, is wel waar. Er zat er bij haar zelfs een op de eettafel, hoezo nog rustig eten? Onze grap was dat wij met uitgaan rustig op de dansvloer konden staan, iedereen zoekt toch Pokémon op de dansvloer en geen partner meer. Wil je met mij dansen? Nee ik zoek een Pokémon vrouw. Ik kwam een tijdje geleden trouwens in een digitale speurtocht terecht en zoiets is best grappig. De ouderwetse speurtocht met pijlen uitzetten is niet meer. Kinderen in groepjes met een mobiel en pa en ma geven thuis opdrachten door en de route. Ze moesten foto’s nemen van dingen onderweg en opdrachten uitvoeren en ik zag in mijn fantasie pa en ma lekker rustig in de tuin aan een wijntje zitten. Zelfs het eten bij de snackbar was in de route verwerkt. De kinderen vonden het leuk en daar gaat met volgens mij om. Ook best grappig, of niet, is dat ik van veel jongeren verneem dat zij niets hebben in de buurt om samen te komen. Men zit dus maar bij elkaar in een tuinhuis of men hangt ergens op straat rond. Meer festivals of activiteiten in de dorpen voor jeugd tot 18 jaar zijn echt gewenst. En dan niet van die kinderachtige dingen, aldus een puber. Nou zie hier, Pokémon is geboren. Misschien is het in een dorp ook wel de bedoeling dat je na je 18^e jaar eruit vliegt de wereld in en om de blik te verruimen, ik weet het niet. Ik zoek in mijn vrije tijd voorlopig de zon maar even op in plaats van Pokémon, het is tenslotte zomer. 

Het was de afgelopen week ook de week van in de nacht televisie kijken omdat er schokkende dingen elders in de wereld waren. Wat mij vooral opviel waren de ooggetuigen die live in de uitzendingen kwamen. Hoe moeilijk het dan toch is om een kort en bondig verhaal te krijgen van wat mensen daadwerkelijk zien en horen zonder dat zij afwijken. Emoties spelen dan natuurlijk ook een rol, zeker. Ik heb echt vol verbazing gekeken naar de nachtelijke steunbetuiging in Rotterdam. En ook vol verbazing dat een man via een filmpje op een telefoon zoveel mensen op de been kon brengen. Ik bedacht wie zoiets in Nederland voor elkaar zou kunnen krijgen en ik kwam er niet uit. Of zoiets nou positief of negatief is daar filosofeer ik nog even over door. Eigenlijk draaide alles om regie op de televisie en regie elders en soms kunnen dingen met een al kant en klaar draaiboek draaien en soms ligt er ergens geen draaiboek van klaar, bedacht ik. De boulevard in Nice en de idioot die daar een feestje ging verstoren, het gaat bij de tijdgeest horen. Geesten stopt men wel eens in een fles en sommige idioten op deze wereld zouden ook wat lege flesjes voor klaar moeten staan. Dop erop en nooit meer eraf draaien… Ik vrees dat er voor alle idioten die dan in flesjes moeten een krattentekort zal gaan ontstaan. Ik zoek dan af en toe de leuke televisie maar weer eens op en op zondag is er nu een filosofisch kwintet. Het ging gisteren over de tijdgeest en de rechten. Het zat niet in het programma, ik lees zelf of hoor steeds vaker dat daders al genoeg gestraft zijn door de media en internet aandacht. God straft onmiddellijk is in deze tijd, de media en het internet straffen onmiddellijk of zoiets. Tijdgeest is een mooi woord. Ik zag er na een week met weinig slaap ook even uit als een geest, bewust een tijdje geslapen dan maar afgelopen weekend… 

Mijn leven gaat af en toe ook niet over rozen en het is dan zaak om er het beste van te maken. Ik zat laatst in twee onwenselijke situaties en hoe ga je er dan mee om? De een losgelaten onder het mom van dat mensen nou eenmaal hersenafwijkingen hebben en dan rare dingen doen. Bij de andere situatie kwam er gelukkig wel hulp. Gewoon in eigen land en dan geen kant uit kunnen en alle oplossingen proberen en er dan achter komen dat er soms even geen oplossing is. Nou wel alle opties geprobeerd en na wat tijd kwam er gelukkig hulp en dus een verlate oplossing en pret. Heel veel dingen overkomen mij gewoon en het enige is er lering uit halen en hopen dat het mij een volgende keer niet gaat overkomen. Met vallen en opstaan wordt Ingrid wel groot en met de nodige zelfspot. De afgelopen week ging het weer eens over polarisatie en haat. Ik kijk wel eens om mij heen en of het nou in gezinskring, familiekring, burenkring, kennissenkring of onbekendenkring is, wat mensen hebben korte lontjes. Er gaat bijna geen week voorbij dat ik wel ergens tegen een ruzie, conflict of meningsverschil aan hobbel. Niet dat zoiets erg is, als het zich gaat vertalen naar geweld wel! In deze tijd is natuurlijk ook alles te lezen via het internet en is de wereld wat dat betreft klein, voor mij een uitkomst dat ik niet steeds onbeperkt internet heb en pret. Van de week had iemand het bij het strand over de ruimte opzoeken. Ik denk zelf dat zoiets al zou schelen, minder mensen op elkaars lip en meer ruimte. Feit blijft gewoon dat er nu veuls te veul mensen op deze aardbol zijn. Veuls te veel klinkt best leuk, bewust in de spreektaal waargenomen de afgelopen tijd. De wereld mist ook wat grote voorbeelden die er vroeger wel waren. Maar ja wat je ook zegt of schrijft, je doet het nooit goed, zo voelt het. De grootste wereldverbeteraars van vroeger werden toen ook al vastgezet of om het leven gebracht, best raar eigenlijk. Misschien is de oplossing wel een robot als de nieuwe Martin Luther King, twee stuks ontwerpen en als de een door haat er niet meer is dan kan de ander het overnemen. Best triest eigenlijk als het zover zou komen, veuls te triest…not my dream.