Ik zat vanmorgen op het strand met links en rechts van mij een vogel. Op de zee heel veel boten met witte zeilen. Speciaal voor mij om de windmolens van mijn netvlies te laten verdwijnen en pret. De horizon zoals de horizon zou kunnen zijn. Je kunt na een paar uurtjes slaap in bed blijven liggen, kan, kan ook niet. Ik koos bewust voor het strand en de zee. Even de week loslaten, bewust. De zee neemt mijn gedachtes mee en wat bleef hangen even op papier gezet zo bij de zee. Ik heb nog een flesje met een leeg briefje erin voor de zee. Wat zet je op zo’n briefje en wie hoop je dat de fles gaat vinden? Met alle troep in de zee is het misschien onverstandig om zo’n flesje in de zee te gooien. Je zou ook alle flesjes aan een brug kunnen hangen, in plaats van de slotjes… idee…  Blijft de vraag, wat zet je op de brief in het flesje. En zo zat ik wat te schrijven op het strand en wat te rekenen. Ik kwam tot de volgende tekst voor op mijn briefje…

Denken in beelden, denken in woorden, getallen, struisvogels, ogen open, ogen die niet dicht willen, nu, luisteren, inleven, liefdevol, knuffels, tranen, kaarslicht, oordelen, veroordelen, mensen in hun waarde laten, wat is de waarde van een mens, liefdeloos, liefdevol, jij, ik, wij, zij, samen, haat, dood, geloof, hoop, vrede, auto, fiets, kikker, gans, zwaan, vogel, lucht, zee, water, aarde, magneet, vlam, vuur, donker, licht, zon, wind, stilte, horen, zien, ruiken, proeven, voelen, bewust, onbewust, eerlijk, bewust worden van.

Je mag eigenlijk hopen dat zo’n flesje met briefje nooit gevonden gaat worden door iemand en weer pret. Gelukkig kwamen er ook nog zinnige dingen uit mijn pen en brein tevoorschijn, pffff.

“Ik zie geen vluchtelingen op Kos, ja alleen bij het politiebureau.” “Wat moet ik nou met alle kleding en de knuffels doen.” Het is allemaal te hilarisch en dan komen er hier natuurlijk vragen op. “Heb je teveel gedronken dat je ze niet ziet of zijn de rubberbootjes misschien op?” Laat het ons gerust weten want dan passen wij de inhoud van de koffers aan voor de bekenden die nog die kant op gaan. Je kunt het er allemaal maar duidelijk in beeld hebben, hik. Wat meteen de vraag deed opkomen of verslaggevers drinken tijdens hun werk? De humor blijven zien en wordt vervolgd…

Ik maak er vandaag een gezellig blog van… En oh oh, tranen met tuiten omdat je een schoolfeest niet mag bijwonen omdat je de fles drank waar je eerst een paar slokken uit had genomen was vergeten om uit de tas te halen. Moet je nog blazen ook op school en tot ziens. Ik zou weer een studentenhuis gaan bezetten, oh oh. De jeugd van nu kan zich niet meer indenken dat paps en mams vroeger zonder tassencontrole in alle vrijheid de school binnen gingen, hik, oh oh. Tranen met tuiten bij mijn vriendin thuis met haar zoon, oh oh.

Gisterennacht een vriendin moed in zitten praten zonder glazen bol en door logisch na te denken en ik bracht haar gratis licht, oh oh, kan ook zonder subsidie. Dankzij mij had zij een goede nachtrust en mijn werk wekker ging weer vroeg, oh oh.

Ik was van de week even bij mijn andere vriendin en de plukken haar vielen bij haar weer uit dankzij de chemokuur. Gelukkig heeft zij haar pruik nog… en wij blijven lachen. Zij vroeg zich af met welke versie van de Teletubbies sommige mensen groot zijn geworden. Vast een andere versie dan de onze? Eh, Teletubbies met machinegeweren soms? La la en daar hebben we de Tubbie met machinegeweer die zegt dat jullie allemaal onder de tafel moeten duiken, oh oh. Je kunt zo in het nu een hele andere versie verzinnen. Het is natuurlijk niet om te lachen allemaal. Als iedereen iets meer la la zou zingen en wat grappen zou maken dan hebben we de juiste lieve versie weer te pakken.

Vandaag weer voedsel inzamelen voor de mensen in mijn eigen gemeente en gewoon in Nederland. Ik blijf het vreemd vinden dat enkele van deze mensen wel op vakantie kunnen en geen voedsel kunnen kopen. Ik hoor bij mijn Voedselbank de leukste vakanties voorbij komen. Ja, een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. Misschien zou zo’n paard dan ook wat tassen met boodschappen kunnen geven? Je mag niet veroordelen en iemand kan een vakantie of meerdere vakanties hard nodig hebben. Het is misschien net dat stukje energie opdoen om bij de Voedselbank vandaan te komen. Ik had het met een vriendin nog over een ander paard, aan een dood paard trekken. Niet geschikt voor mijn blog maar wat kun je er pret om hebben als je de beelden en de desbetreffende personen voor je ziet. Met voedsel (en drank) kun je levens redden en veraangenamen en met humor een dag, oh oh.

Het dagboek is wat mij betreft terug van weggeweest. Als je niet kunt loslaten, schrijf het van je af, de bewuste tip van de dag. Voor mensen voor wie de huidige wereld een beetje te gek aan het worden is, schrijf het op en laat het los, werkt voor mij en voor wat vriendinnen prima. Een van mijn beste vriendinnen is in dagboek nummer 99 bezig… feestje binnenkort…  Ze was 8 jaar oud toen zij haar eerste dagboek zelf in elkaar knutselde, gewoon omdat zij het leuk vond en om door de jaren heen alles op en van haar af te schrijven. In een dagboek kun je alles opschrijven en op een open blog bewust niet alles en pret. Gisteren mijn shirt met Yoko en John bewust weer eens aangetrokken, vrede kun je niet ver genoeg de wereld in verspreiden. Iemand bij onze Voedselbank had een mooie tatoeage met een lieveheersbeestje tegen zinloos geweld en met een klavertje vier. Waarop ik zei dat we heel wat lieveheersbeestjes nodig hebben in deze krankzinnige wereld. Er dreigt een lieveheersbeestjes overschot… De sfeer was vreedzaam bij onze Voedselbank en er was ook verdriet. Iemand die niet meer bij de Voedselbank mag komen omdat zij boven de norm zit. “Ik heb mijn kinderen gezegd dat het van mij niet meer hoeft en het hoeft ook niet meer van mij, ik kan gewoon niet rondkomen.” Ik kan het niet beoordelen want ik zit bij de uitgifte en dus geen zicht op haar financiële toestand. En toch, waarom zorgen kinderen niet voor hun ouders? Het blijven altijd jouw ouders. Waarom geven kinderen die het kunnen missen niet twee tassen boodschappen aan pa of ma zodat hij of zij niet naar de Voedselbank toe hoeft? Je kunt als je verder weg woont zelfs de boodschappen laten bezorgen bij jouw ouders. Je kunt en mag er niet over oordelen zonder het gezinsverhaal te kennen en ik vraag het mij toch af. Het doet mij verdriet. En dan nog iemand die de huur niet meer kan betalen en op straat dreigt te komen of in een andere opvang. Zoiets doet mij meer dan verdriet. Er hebben heel erg veel mensen hulp nodig nu en de hulp komt niet aan of is er niet. Als je niet voor jezelf kunt zorgen door wat voor omstandigheden dan ook dan ben je alleen, het voelt als alleen op de wereld. Ik kan niet meer doen dan een arm om iemand heen slaan en een knuffel geven. Ik zie ook bij kinderen de hulpverlening stranden, ik ken nu al drie gezinnen waarvan misschien drie kinderen er aan onderdoor kunnen gaan. Kinderen die hulp nodig hebben waarvan ouders niet de juiste hulp kunnen geven. Volwassenen en kinderen die hulp nodig hebben, gewoon in Nederland. Misschien zouden we eerst kunnen beginnen met liefde voor elkaar, bewust van.

Er zijn dagen dat je twee beschermengeltjes op de schouders hebt zitten en om de derde te laten slapen boven op de wolk blijf je daarom bewust even binnen en pret. Er kwam een glazen lamp naar beneden die mij bijna de das om deed en scherven overal. Scherven brengen toch meestal geluk? En even later bijna de strijd verloren door een dier, gekker moet het niet gaan worden. Een immens grote witte zwaan stak zomaar ergens de weg over waar ik hem zeker niet had verwacht. Het was volgens mij een mannetje en ik kon nog net remmen. Ik liet hem oversteken en vervolgens draaide het beest zijn nek om en bleef mij indringend aankijken alvorens verder te gaan wandelen. Oogcontact met een witte zwaan en volgens mij begrepen wij elkaar heel goed… Water en lucht en voelen en denken… het was een mooie ervaring, zeker. Bij het kijken naar de waterlelies kwam er een libelle op mij zitten die niet weg wilde gaan. En ook deze libelle had oogjes die naar mij keken. De libelle staat ook voor water en lucht en voor dromen en verandering. Waar de mensen communiceren aan het verleren zijn gaan de dieren wel met mij communiceren. Spreken is dieren en zwijgen is mens.

Confucius was een denker en sociaal filosoof uit het oude China. Het juiste te zien en het niet te doen is lafheid. “Ik deed het gewoon”, een uitspraak die ik gisteren van iemand vernam. Het leven geeft je soms prachtige cadeautjes en gisteren was zo’n cadeautje. Iemand van wie ik veel kon leren, zomaar opeens op mijn pad. Als je onbevangen de wereld in hobbelt komen de mooiste mensen op je pad. Later kun je er dan weer over nadenken. Mijn school is de wereld om mij heen door mijn ogen bezien en met ogen van andere mensen die met mij meekijken en meedenken. Het ontroert me en ik word er zelfs een beetje stil van, bewust van.

Het laatste nieuws vanuit Griekenland is dat het pinnen er moeilijk is door lege geldautomaten. Neem dus voor de zekerheid bewust wat contanten mee op vakantie of andere valuta. Afijn zo met iedereen in Griekenland gaat er straks een mooi plaatje ontstaan van de situatie daar. Het begint hier bijna op een nieuwsblog te lijken… Mijn vriendin en ik konden gisteren lachen om de column van Rob Hoogland in De Telegraaf over een verveelde tiener op Texel, hilarisch en zo herkenbaar in het nu. Een van mijn vriendinnen was naar het favoriete land van een andere columnist geweest  en zij kon mooi vertellen over de verstedelijking daar. Het mooie China, heel veel mensen van het platteland trekken naar de steden toe en werken daar in immense hallen tegen een in onze ogen hongerloon. Met zijn allen wonen zij in complexen buiten het bedrijf en hebben wel allemaal een telefoon en delen een televisie met zijn allen. Twee of drie keer per jaar gaan zij naar familie terug op het platteland. Zij was vooral in shock door de regels allemaal in ons land en als je dan zag hoe het er daar aan toe ging. Wij zijn doorgeschoten en daar komt heel langzaam de verandering. En ik denk dat wij wel eens een keer een klein tandje minder kunnen hier met milieu als melkkoe. Als je ze daar gaat vertellen dat een paar oude auto’s hier de stad niet meer in mogen rijden dan rollen ze daar van hun stoel van het lachen. Laat andere landen eerst eens met milieu in de buurt zien te komen van ons land en andere landen en dan praten we weer eens verder… Opkomende landen die er nog jaren over gaan doen om bij ons in de buurt te komen. En zijn ze bij ons dan zijn wij weer verder en staat er op elke hoek van de straat hier een windmolen die tegelijkertijd een auto van energie voorziet. En zo blijven de verschillen groot. De verschillen kunnen ook met de tijd wegvallen of zelfs compleet omdraaien, je weet het niet… En natuurlijk profiteren wij en andere landen nu van de lage lonen daar, is een feitje. Die lage lonen kunnen alleen maar omdat ze niets of weinig aan milieu en arbeidsomstandigheden doen. Je ziet dat het werken aan milieu daar wel begint te komen en dan zullen de lonen gaan stijgen, kan niet anders. Natuurlijk zijn de mensen daar blij met werk want werk is inkomsten en zorgen voor familie. En als mensen geen geld verdienen is de werkeloosheid nog groter en de armoede. Je kunt het een beetje vergelijken met de buitenlandse werknemers in ons land die veelal van het platteland in hun eigen land zijn weggetrokken naar ons land en om bij ons werk te doen wat hier niemand wil doen of kan doen. Landen, volop in beweging, geld en milieu. Je zou bijna de bewuste definitie van mens zijn gaan vergeten… Laat de eerste mensen die op aarde waren beelden zien van ons nu en ze gaan in shock terug naar hun eigen tijd.

Nederland is best bereid om meer vluchtelingen op te nemen, maar… alleen als andere lidstaten dat ook doen. Ik zou bijna denken, ja maar is dit alles… ja-en zien hoeveel er nog komen en wat we er mee gaan doen. Je kunt er de leukste dingen van maken als je even verder denkt. Nederland is best bereid om de staatsschuld terug te brengen, maar… alleen als andere lidstaten dat ook doen. Nederland is best bereid om wegen zonder tol te hebben, maar… alleen als andere lidstaten dat ook doen. Het is opvallend hoeveel bereidwilligheid Nederland altijd heeft, eigenlijk zijn wij een heel lief landje. Nederland is best bereid om meer vluchtelingen op te nemen en dus zeg je eigenlijk dat ons land nog lang niet vol is. Ik zou hem maken als ik de andere landen was en hoppa Nederland dus 30% van de vluchtelingen. Het is leuk om te fantaseren hoe groot de bereidwilligheid dan nog is… en pret. Zullen de vluchtelingen zich er bewust van zijn dat ze als % worden gezien? En dat ze 6000 euro waard zijn als vluchteling, de vergoeding per vluchteling? En wat waren ze voor de mensensmokkelaars waard? Hoeveel is een mens waard in hemelsnaam? Wat een zieke wereld toch om mensen als geld te zien, bah en nog eens bah. Ik moest ook even denken aan de econoom Gunnar Myrdal. “Als er geen radicale hervormingen worden doorgevoerd zullen zij vroeg of laat in verzet komen en hun deel opeisen.” Deze econoom zag in de vorige eeuw de dingen al heel helder. Het is het donkerste wat je nu ziet gebeuren, mensen die uit landen komen waar de hervormingen te lang duren of mislukt zijn en de stabiliteit in andere werelddelen in gevaar kunnen gaan brengen. Ja maar… Ingrid niet zo negatief, is niet negatief, gewoon logisch nadenken. Wat kunnen we er wel aan gaan doen? Nou loslaten is geen optie met alle boten met vluchtelingen die losgelaten worden van de steigers de zee op… Een Europa en dus een belang en geen eigenbelang en klaar met de verdeling, hoppa en zo simpel. Die verdeling daar zit het hem niet zo in, denk ik… De stabiliteit in de landen die de vluchtelingen opnemen en de landen waar zij vandaan komen lijken mij hogere punten voor op de agenda. Bereidwilligheid, een mooi woord en ik blijf mij afvragen hoe het met de bereidwilligheid van de Nederlandse bevolking gaat blijven. Als er veel radicale hervormingen worden doorgevoerd… en zo denk je weer eens wat heen alvorens bewust op je eigen blije en vreedzame wolk terug te kruipen.

In de nacht kun je de leukste gesprekken hebben en met de licht de deur uitgaan en met licht je bed weer ingaan is leuk. Het kan allemaal als je vier dagen vrij bent. Ik vroeg aan mijn stap en vriendin of ze nog steeds uit Nederland weg wilde. Helaas wel zodra ze de kans krijgt. Regeltjes, iedereen mag een mening hebben en denkt dat het de juiste mening is, vrijheid die volledig is doorgeschoten en drukte. Tja, ik hoor het van steeds meer mensen om mij heen, jammer. Ik heb geen last van de drukte omdat ik vaak bewust de stilte opzoek, van dat iedereen een mening mag hebben en dat die dan de juiste is, weinig last van omdat ik probeer om open te staan voor alle meningen en wat is juist… Doorgeschoten vrijheid, mee eens, zeker als die vrijheid bestaat uit haat en geweld. En ik denk wel eens met humor dat regeltjes steeds meer nodig zijn omdat de mensen die de regels meestal wel naleven vertrekken uit Nederland… Ik liep nog tegen iemand op die mij meteen in de juiste hokjes ging inschalen. Iemand die kon nadenken en waar een leuk gesprek mee ontstond. Jouw waarheid en mijn waarheid en jij straalt rust uit en heel veel mensen zeggen dat ik rust uitstraal en dus dan zou het waar kunnen zijn en pret. Hij zat met het hokje filosofie helemaal goed en wij filosofeerden nog rustig even door. De nacht brengt de leukste mensen op je pad… Ik ben mij er al even bewust van dat ik niet alleen rust uitstraal en soms wat andere gevoelens bij oudere mannen oproep. Iets met suiker en een blauwe film en ik kan er hartelijk om lachen allemaal, zeker.

Ik vind het altijd geweldig op de dansvloer, samen aan het dansen, super. Ik was eerder op de avond nog even aan het filosoferen over leugentjes. Leugentjes om iemand niet te kwetsen, ik kan daar dagen over filosoferen. Je hebt kwetsen en kwetsen. Je mag toch best zeggen als iemand zijn schoenen niet mooi zijn als iemand de vraag aan jou stelt? Zolang je zegt dat het jouw smaak niet is en de ander zegt er blij mee te zijn dan is het toch prima? We hebben toch gelukkig niet allemaal dezelfde smaak. Het gaat erom hoe je iets zegt, bewust van… of hoe je iets niet zegt… Ik was zelf een keer niet helemaal eerlijk in de nacht, bewust een leugentje om van verder gezeur af te komen. Een versierpoging en niet door een toerist en in het Engels en ik sprak opeens geen Engels meer. Of ik Frans sprak en nee opeens ook niet meer. Nederlands dan? Jammer genoeg voor hem sprak hij geen Nederlands en ging het over. Bewust gelogen omdat ik bewust geen gesprek wilde aangaan. Ik word blijer als jij de Nederlandse taal tegen mij zou spreken als niet toerist. Het moet niet, ik vind het een stukje interesse in mij en in mijn mooie Nederland. Zoiets zeg je niet midden in de nacht als je nuchter bent… Zo’n bewustmakend gesprek hoort thuis bij andere instellingen, mijn mening. Toen ik thuis kwam begonnen de vogels te fluiten. De vogels mogen altijd in hun eigen taal naar mij fluiten, daar zijn ze vogels voor…

Er komen steeds meer vragen bij zo met het maken van het A4’tje voor de bootvluchtelingen op de Griekse eilanden. Stel nou dat er een leuk iemand bijzit en mijn vriendin vlinders in de buik krijgt? Ik vernam laatst dat mannen soms meerdere vrouwen hebben. Hoe weet je nou of er al andere vrouwen zijn die je met hem moet gaan delen? En zo schiet het nog niet echt op allemaal. En hoeveel gezinnen halen de mannen naar Nederland? Is daar enige controle op? Mensen kiezen bewust voor Nederland omdat wij hier aan gezinshereniging doen. En dan nog een bewust ding en een nieuw woord in het nu, de vluchtelingensleurhut in plaats van de sleurhut of in beschaafd Nederlands ook wel de caravan. Wees je er bewust van dat jouw sleurhut op jouw trekreis door Europa een leuk onderkomen kan bieden voor vluchtelingen. Niet alleen op het verkeer letten, ook opletten of er niet iemand ongewenst met je mee op reis gaat. De nieuwe variant van de opblaasboot. Afijn, er gaat extra kleding mee naar de Griekse eilanden voor de vluchtelingen, meer kunnen wij niet missen. De gewone burger doet zijn best en de rijken der aarde doen de rest is de spreuk van deze zondag…

Ik kwam na wat denken nog tot een eigen verhaaltje…. In Europa en elders hadden wij het licht aan en uit hebzucht wilden wat mensen nog meer licht en namen licht weg uit andere landen en zo verkregen deze mensen nog meer licht. Zij gaven zo een beperkt groepje mensen in andere landen meer licht en met de hoop dat zij het licht zouden doorgeven aan de rest van de bevolking. Helaas gingen de mensen daar met licht nog meer licht bijmaken voor zichzelf en niet voor alle mensen in het land. De mensen die het licht naar deze landen hadden gebracht vonden het best want zij kregen er ook weer meer licht bij en hielden ook weer meer licht voor zichzelf. Alle mensen in de landen zochten naar licht en kregen niet de juiste sturing hoe ze zelf licht konden vergaren en zo ontstonden er zelfs oorlogen om licht zonder dat het licht bracht. En dus gingen ze het licht zoeken in andere landen met veel licht zoals Nederland. Ze kwamen in een land waar het licht al veel eerder aan was zonder zich daar helemaal bewust van te zijn. En zo ontstond er een nieuw licht, een soort van midden licht. Om het licht niet te laten uitgaan is samenwerking nodig tussen de mensen met licht en mensen zonder licht of mensen met weinig licht of ander licht. Lichtdeeltjes die botsen en een speciaal lichtknopje om al het licht te delen kan niemand nog uitvinden, kunnen de mensen alleen zelf uitvinden en het kan vreedzaam of niet. Licht gaat niet zomaar aan. Eigenlijk gaat het in het leven om een paar dingen, hoeveel licht gun je een ander en met hoeveel licht ben je zelf tevreden? Om er dan als laatste nog aan toe te voegen, ik denk dat de wereld al zover heen is dat veel mensen liever het licht zelf willen houden en zo geen goed licht voorbeeld meer zijn voor anderen. De wereld staat in de schaduw en ik hoop dat de schaduw nog zal verdwijnen zodat we niet in het donker terecht komen. Mensen die dus over en uit de schaduwen kunnen springen heeft de wereld bewust nodig. Lichtpuntjes…

Gisterenochtend al om zeven uur naar het strand en wij waren bijna alleen met de meeuwen. Na een stuk gelopen te hebben, bij de zee koffie zitten drinken uit onze thermoskan en serieus zitten praten. Toen weer in de benenwagen en hoppa via de duinen terug naar het strand. Heerlijk rustig en wij zagen twee vrouwen op de fiets stoppen en een foto van een grote zendmast maken. Een praatje en ze waren de vuurtorentocht aan het fietsen en dachten een vuurtoren te fotograferen. Om hen te behoeden voor foto’s waar hun hele familie nog jaren om zou lachen, even uitleg gegeven van wat ze op de foto hadden gezet en pret. Later weer op het strand en toen kwamen de toeristen uit Duitsland en wat andere mensen met een vrije dag. Er waren veel vliegende torren, heel veel in de ochtend. Wij sloegen ze weg en een stel voor ons die net zaten kregen er woorden om. De man kwam aan ons vragen of wij er ook last van hadden en dat zij (met een blik op de vrouw verderop) naar huis toe wilde. Wij zeiden dat hij haar naast ons kon neerzetten dan gingen wij wel proberen om haar anders te laten denken. Positief denken en hopen dat de torren de aftocht zouden blazen… Weer terug bij zijn vrouw gekomen bracht hij de boodschap over en zij keek naar ons en wij wezen naar de zon en dat zij moest lachen. Het ging hem niet worden op afstand en tot onze grote hilariteit gingen zij weg van het strand. Nog leuker was dat een uur later de torren ook weg waren. Code rood voor vliegende torren. Later kwamen de torren langs met de overwinningssigaren in de bek, wat een pret… De dieren gaan de wereld overnemen en nog meer pret. Er kwamen plotsklaps nog twee straaljagers langs de kustlijn en even dachten wij dat de Derde Wereldoorlog was begonnen en weer pret. Lekker gezwommen in de zee en wel goed gekeken of ik niet op een krab ging staan. Dierenrijk leeft en ook in de zee. Door goed naar de lucht en de dieren te kijken waren wij natuurlijk voor de bui weer thuis. Alleen een bui kon ons verjagen van het strand. Jammer voor jullie dieren, Nederland  is ook ons land…

Ik belde gisterenavond met mijn vader en ik vertelde hem over een nieuw ding in het nu. Ik kan u wekelijks vijf minuten laten bellen door iemand van een bedrijf om te horen hoe het met u gaat en om een gezellig praatje met u te maken. Kost mij vijfenzestig euro per maand en ik heb dan iets meer tijd voor mijzelf. Het werd stil aan de andere kant en toen kwam zijn antwoord: “zeg dan wel wanneer ze bellen dan leg ik de hoorn ernaast.” En we hadden weer pret, hoppa. De wereld is gek aan het worden en wij doen gewoon lekker gek mee.

Ik zag ook ergens een berichtje voorbij komen dat kinderen als ze ouder worden steeds meer sociaal wenselijk gedrag gaan vertonen. Bedanken voor een cadeautje als ze het niet mooi vinden enzovoorts. Ik heb zelf het probleem dat mijn ogen in de kindertijd zijn blijven steken en weer pret. Mijn ogen geven vaak de boodschap weer van wat ik eigenlijk denk. Zo laatst een kopje met een oudere vrouw gaan omruilen in een winkel omdat er een bakfout in het kopje zat. Zelf al een nieuw kopje van de stelling gepakt en naar een verkoopster toe. Zij bekeek het foute kopje en zij zag gelukkig dat het een misbaksel was. Of we de bon hadden en die liet mevrouw aan haar zien. Logisch gedacht zou je dan denken, kopje omruilen en klaar en tevreden klant. Nee we moesten mee naar de kassa en de verkoopster had ook het schoteltje met de barcode van het kopje nodig. Had zij al voor die tijd kunnen bedenken alvorens achter de kassa te gaan staan en mijn ogen gingen al een klein beetje anders kijken. Ik zelf de schotel snel gaan halen omdat ik wist waar ik het kopje vandaan had gepakt. De barcode werd gescand en mijn oudere mevrouw hing over de rollator en begreep er ook niets van. Komen er twee bonnen uit de kassa en op een bon even alle adresgegevens en telefoonnummer invullen alsjeblieft. Mevrouw gaf aan dat ik het maar moest doen, zij kon niet meer. Mijn ogen gaven aan dat ik het belachelijk vond allemaal en niet in overeenstemming met de taal van mijn ogen probeerde ik het plaatje kloppend te maken en vroeg sociaal wenselijk: “waarom moeten deze gegevens worden ingevuld?”  Waarop de verkoopster na een blik in mijn ogen sprak: “naam en handtekening zijn ook voldoende hoor.” Afwegingen die je dan maakt op zo’n moment, het was geen antwoord op mijn vraag. Ik had nog even kunnen doorvragen, zeker. Wat ze in het kader van de privacy met de adres en handtekening gegevens ging doen? En waarom mocht opeens wel alleen naam en handtekening? En of ze soms iemand in de bijstand al hun bonnetjes laten nakijken voor een kopje? En waarom kwam er ook een nieuwe bon uit de kassa? Na een blik op de rij achter ons en vermoeide mevrouw boven de rollator toch maar de winkel uitgelopen. Natuurlijk moet zo’n kop en schotel afgeschreven worden of in de uitverkoop, zeker, kan zoiets nou echt niet anders en als de klanten weg zijn en de rij bij de kassa verdwenen is? Zo’n kopje had natuurlijk niet eens in de winkel terecht mogen komen, daar is de ellende al begonnen, eigenlijk al bij de fabriek. En bij de verkoop zagen zowel verkoopster als klant niet dat het een misbaksel was. Hoe je dan na de aankoop weer moeite moet doen om zo’n misbaksel om te ruilen. Ik kreeg zelfs visioenen van een trein die ook terug moest… Er is een spreekwoord ogen zo groot als schotels. In dit geval zou ik hem willen aanpassen naar ogen zo groot als een kopje. Gelukkig gaat de zon weer schijnen en kunnen mijn ogen verstopt worden achter een zonnebril, soms beter voor mijn omgeving, ogen die de wereld inkijken met de blik van een jong kind…