Er was in het nieuws dat de minister 6,5 miljoen gaat geven voor noodhulp aan Irak. De reacties van de mensen in het land hierop waren heftig. De gemiddelde reactie kwam er op neer dat eigen inwoners voor moeten gaan. Ik dacht daar nog eens over na en voor 6,5 miljoen kocht een bekend stel een huis in Londen. Dus 6,5 miljoen is een huis in Londen. De 6,5 miljoen aan noodhulp in Irak gaat onder andere naar dekens, jerrycans, kookplaten en medische hulp. Als de mensen op de televisie horen en in de bladen lezen dat een bekend stel een duur huis koopt in Londen dan vinden zij dit allemaal leuk voor hen. Kwijlend hangen zij boven de foto’s van het huis en de stille hoop is toch dat zij hopen dat het stel uit elkaar zal gaan en er nog een smeuïge echtscheiding aan zit te komen. Er is natuurlijk wel een verschil, het huis is gekocht van hun eigen geld. (En soms nog een hypotheek…) Zo’n stel maakt muziek en ze geven optredens en dus maken ze de mensen blij. Je krijgt het gevoel dat je er iets voor terug krijgt en gunt ze dus dat huis. Indirect betaal je dus ook mee aan hun huis door hun muziek te kopen. Een vrije keuze om die muziek te kopen. En dat maakt denk ik het verschil. We gunnen een ander best wel iets als we het gevoel hebben dat het onze eigen keuze is om ergens geld aan uit te geven. Niet voor niets zijn die massale donatieacties zoals het Glazen Huis zo’n succes. Je mag zelf geven en dat maakt het verschil en dan is het niet erg om te geven. Zou het dus niet beter zijn om ontwikkelingshulp af te schaffen en dat geld rechtstreeks te besteden aan de eigen inwoners? Misschien is het de hoogste tijd om ook met ontwikkelingshulp zelfredzaam te worden wat betreft het uitgeven ervan? Alleen voor het gevoel van de Nederlander?

Moet de Nederlander natuurlijk wel zijn koopkracht behouden om zelf te kunnen schenken aan goede doelen. Ik ken veel mensen die moeten rondkomen van 40 euro per week voor de aanschaf van primaire en secundaire levensbehoeften. Een koopkracht van 0,25% erbij is dus een oud dubbeltje van vroeger erbij per week. Ik mag hopen dat die 0,25% per week is… Wat koop je tegenwoordig nog voor een dubbeltje? Waarschijnlijk een kerstbal bij de Kringloopwinkel. En als je doorspaart het hele jaar dan heb je aan het einde van het jaar een boom vol met ballen.

Ik ben gelukkig niet alleen met al mijn gedenk, ook de EU denkt mee. Ik ga vandaag eens even met mijn stofzuiger praten, vragen hoe hij erover denkt dat ze in de EU hebben besloten dat hij en zijn maatjes het land uit moeten. Ik ga vast horen naar welk land hij zelf wil, in het kader van de zelfredzaamheid van de ontwikkelingshulp…

Kunnen wij u helpen, bel of chat met ons. Opeens verschijnt zo’n melding in je beeldscherm. Erg vermoeiend als je zelf bewust wilt nadenken. Nee, als ik niet kan vinden wat ik zoek dan ben ik in staat om zelf de telefoon te pakken en desnoods een chat te sturen. Het wordt de mensen steeds makkelijker gemaakt en ik voorzie dat de IQ testen in de toekomst overbodig worden. Mensa bestaat over tien jaar niet meer, hilarisch.

Toen we zaterdag in de supermarkt stonden met de inzamelingsactie, hingen er ook van die boodschappenscanners. Een collega was er lyrisch over en het gemak ervan. Ik niet en ik begreep haar standpunt en zij de mijne, gelukkig zijn we allemaal anders. Ik wil zelf de prijzen zien en als ik iets goedkopers zie dan wil ik zonder apparaat, het product in mijn mandje kunnen omwisselen voor een ander product. Ik denk ook in werkgelegenheid en een paar van die scanners is een kassamedewerkster minder. Tuurlijk leveren die scanners ook weer banen op maar dat staat in geen enkele verhouding tot het lager geschoolde personeel die de kassabanen nodig hebben. Ik voorzie een steeds lager IQ en dus blijven die banen nodig. Ook is het erg prettig om door goed en vriendelijk winkelpersoneel geholpen te worden bij de kassa. Zo’n scanner zegt niet: “goedemorgen, welkom in de winkel.” Als we ze dan toch ophangen dan kunnen dingen wel iets beter hoor. Oortjes erbij en geluid erbij, misschien zelfs een bril die scant. Ik was laatst bij een kassa en toen bleek dat ik recht had op twee gratis producten erbij. De vriendelijke kassamedewerkster kon mij hierop wijzen. Afijn, ik blijf tot de laatste snik met mijn blauwe mandje lopen en ga in de toekomst waarschijnlijk de winkel uitgezet worden door de robots…

Over blauw gesproken, ik liep deze week achter een leuke blauwe rollator, een prachtig lachwekkend gezicht volgens de mensen… Snik, niets mis met die rollator alleen niemand wilde hem meer hebben,  in het nu van de markt gemept door zijn eigen soort. En zo bracht ik hem naar zijn laatste rustplaats, het nu nog bejaardenhuis. Een soort van stille tocht, de witte ballon ontbrak nog. Hij mocht naast een afgedankte witte rollator gaan staan, toch niet alleen op zijn bijna sterfdag. Zelfs scootmobielen waar niets aan mankeert zijn aan de straatstenen niet kwijt te raken in ons landje. We willen allemaal het nieuwste model en met de kennis van nu… Er is vast nog wel een land waar de mensen door oorlogen ietwat slecht ter been zijn, misschien waarderen ze daar die afdankertjes van ons nog wel?

En zo in mijn blauwe broek achter mijn even blauwe rollator bedacht ik nog iets. Waarom heeft een rollator geen regenkap net als in de kinderbuggy? De oudere mens zou dat best leuk vinden om droog te blijven achter de rollator met regen. Niet te hard schrijven anders volgt er opnieuw een veldslag onder de rollators…

Bij twijfel niet doen en je kunt proberen de overkant te halen en het halen of diep zinken. Ik was bijna de fout met iets ingegaan en halverwege zonk ik bijna naar de bodem maar vrienden hielpen mij er weer uit. Het kwartje viel en het stomme was dat ik de fout al een keer eerder had gemaakt en je zou denken dat ik daar van geleerd zou hebben, niet dus. Aan de andere kant, als je het niet probeert dan weet je het niet en iets kan een tweede keer best lukken. Ik had lol om mijzelf en dat is ook heel belangrijk. Ik doe het geen derde keer want ik weet nu dat het niets gaat worden. Leren van je fouten, het kunnen toegeven dat je even met iets een mislukking was, voelt best lekker. Vallen en opstaan en zo is het hele leven. Daarom is geschiedenis in het algemeen ook zo belangrijk. Als de geschiedenis goed in de boeken staat dan zouden wij er iets van kunnen leren. Oké, niet een eerste keer en niet een tweede keer maar de derde keer toch wel, mag ik bewust hopen…

De wallen onder mijn ogen even wegwerken en doorgaan. Heel veel mensen kunnen de wallen onder hun ogen niet meer wegwerken door oververmoeidheid en zorgen. Staat iemand er bij stil dat de zorg voor de ouders heel veel kinderen teveel gaat worden? Wallen omdat ze en voor de ouders moeten zorgen en moeten werken. Hele gezinnen hebben er last van en pubers blijven zitten op school of zoeken hun heil elders omdat de ouders te druk zijn met opa en oma. Er zijn zelfs kinderen die bij pa of ma blijven slapen tot de thuishulp komt en dan door naar hun werk gaan met wallen onder de ogen. Na het werk weer naar pa of ma en met een beetje mazzel zien ze tussen acht en tien in de avond nog iets van hun gezin terug. Bewust van… Het werk weet vaak niets van de thuissituatie want de werknemer wil graag zijn baan behouden. Voor je het weet lig je eruit. Gelukkig niet overal want er zijn bedrijven die wel hart voor het personeel hebben.

Wallen, slecht eten, overgewicht, ondergewicht, verslavingen die de kop op steken en allemaal door zorgen en zorgen. En is het niet om de ouders dan is het wel om geld. Een vriendin kwam met een opvallend iets aanzetten. De mensen die vroeger een sticker op de brievenbus hadden dat ze geen folders wilden ontvangen die hebben hem eraf. “Je ziet de stickerafdruk nog zitten.” Geldzorgen en midden en arm winkelen bewuster. Zo zijn er veel mensen die samenwerken met boodschappen doen. Een en een gratis is wel voordelig als je zo’n actie met twee personen doet. De prijs van het eerste product nog een keer delen en tel uit de winst. De mensen beseffen heel goed dat ze er volgend jaar weer op achteruit gaan. Een paar tientjes plus is weer een paar twintigjes in de min. Een bijkomend voordeel van de geldnood, de mensen leren weer wat rekenen. Die wallen, ik zie ze steeds meer. Heel veel mensen proberen maandelijks de overkant te halen en ze halen het net of zinken weer.

De aarde beeft en scheurt en is gewoon helemaal klaar met al die mensen die de aardbol verpesten. Doen de mensen het zelf niet dan doet de aardbol het wel, makkelijker kan het niet. Ik weet nog wel wat plekjes op de wereld waar een grote scheur in de aarde die wat mensen wegvaagt erg leuk zou zijn. En zou het niet fantastisch zijn als we in september of oktober al de eerste sneeuw in Nederland zouden hebben? Prachtige donkere luchten de afgelopen dagen en lekkages door regenval zijn weer zo 2014. Ik kan in geen huis of winkel meer komen of ze hebben lekkage bij heftige regenval. Veel mensen hebben zoiets in hun leven nog nooit meegemaakt. De tijd klopt niet meer en je kunt van 4×3 iets heel anders maken, het is grappig.

Ik had zelf ook een lichtelijke beving afgelopen weekend. Een van de zoveelste verhalen vanuit het veld over de zorg. De hele term zorg moeten we misschien ook eens aanpassen. Zorg is voor heel veel dingen niet meer het juiste woord.  Met twee personeelsleden in de nachtdienst op een afdeling staan met ruim 70 bejaarden. Je rent je suf en tegen de ochtend komen alle dementerenden in beweging en is het niet meer in de hand te houden. Zo kan het gebeuren dat iemand valt en iets breekt en twee keer raden wie het dan gedaan hebben… Personeel wordt geacht geen mening te hebben en niet te klagen en dat doen ze dan ook op het werk maar niet. Het ergste is dat de familie zich vaak onbewust is van de praktijk. Laatst een verhaal dat iemand zijn vader zo uit het verzorgingshuis had geplukt toen de erbarmelijke omstandigheden hem duidelijk werden. Je vader die vroeger in de oorlog gewonden mensen hielp en de mensen met liefde verschoonden en nu zelf met een luiere aan de hele dag op bed moest liggen. Doorligplekken en andere ellende, bewust naar huis met die man. En er is niemand die ook maar echt iets doet voor het personeel op de werkvloer en de patiënten in de zorg in deze gevallen.

Ik stond zaterdagochtend weer voor de Voedselbank bij een supermarkt om voedsel in te zamelen. Ook hier emotionele bevingen van de mensen die kwamen. De meeste mensen gaven allemaal iets en vooral omdat het voor eigen land was, zegt ook al heel veel. Is dat het oranjegevoel wat mist of willen wij toch iets anders zien? De gaarkeuken van vroeger, daar ging het ook over. De meeste mensen zijn veel dingen beu maar te druk bezig met hun eigen situatie en overleven om daadwerkelijk iets te doen. Aan het einde van de dag waren er weer 45 goed gevulde kratten met o.a. eieren, kaas, boter, puree, broodbeleg, melk, rijst en macaroni. En 85 euro in de collectebus. Samen, met een groot team van vrijwilligers die allemaal op hun vrije zaterdag de moeite namen om iets voor een ander te doen. Voedselbankpetjes af…

Er was de afgelopen weken iets, ik miste iets en ik wist niet zo goed wat. Iets om het leven nog waanzinniger en leuker te maken. Ik kwam er gisteren achter dat ik een demonstratie app mis op mijn mobiel. Ik raak een beetje het overzicht en de duidelijkheid kwijt en het voelt als een gemis. Waar zijn de demonstraties, begintijd, eindtijd, kledingadvies, vlagadvies, route, OV route, weersverwachting, overnachtingshotels in de buurt. Ook zou het erg leuk staan in mijn portemonnee, een demonstratie jaarkaart. De kaart wordt gescand door de demonstratierobot en de gegevens worden natuurlijk aan de veiligheidsrobot overgedragen. En net als in een pretpark zijn er fotografen aanwezig die een foto van je nemen en die je kunt bestellen via hun website. Wat leuke horeca karretjes met eten afgestemd op de doelgroep. En vergeet de toiletten niet tijdens de route. Mensen kunnen bordjes aan de weg zetten en dan kun je gebruik maken van het toilet in hun huis tegen een kleine vergoeding. Het zou zo gezellig kunnen zijn en zonder de inzet van politie.

Ook voelt het niet zo goed dat er zoveel demonstraties op een dag zijn. Denk ook eens aan de journalisten met de krappe budgetten. Zeker in het weekend is het bijna niet te doen voor hen om zoveel mensen overal neer te zetten. En dan komen ze en dan moeten ze met gevaar voor eigen leven nog wegduiken voor rondvliegende dingen. En de burgemeester wil ook wel eens een dagje bij zijn gezin doorbrengen in het weekend of met de museumjaarkaart eens iets bezoeken. En helemaal hilarisch is het als je fiets gestolen wordt en er geen capaciteit is om jouw gestolen fiets te zoeken. De handhavers hebben wel iets anders te doen met al die demonstraties. Ik mis eigenlijk nog een demonstratie, die voor het behoud van de kermis op het Malieveld. Jonge kinderen zouden zich onbewust moeten zijn van wat er zich afspeelt in de wereld en in Nederland. Demonstrant tackelen in plaats van touwtje trekken?

Demonstreren is weer terug van weggeweest en demonstreren zonder haat te zaaien en geweld en je mening laten horen moet kunnen. Maar de hoeveelheid aan demonstraties … Misschien is een online kiesformulier ook iets? Vragenlijstje zodat je weet welke demonstratie het beste bij jou past? Ik denk dat ik lekker in de draaimolen ga zitten op een paard op de kermis. En misschien nog even meelopen voor de vrede, die tocht omvat eigenlijk alles. De vrede is aan het wegebben en als we niet meer doen dan demonstreren en niet meer samen iets kunnen bedenken om het tij te keren dan is het einde in zicht, bewust van. Misschien blijf ik dan toch maar op dat paard zitten, samen met mijn paard en pret maken zolang als het kan. En wie weet werkt het en breng ik mijn pret onbewust over op andere mensen.

Gisteren was er wat discussie over het een en ander in mijn omgeving. Ik sprak: “waar hebben we het eigenlijk over? “ De oorlog in Syrië heeft zo ongeveer al 191.000 levens geëist. Het schoot zomaar door mijn hoofd.  Voor de beeldvorming, bijna net zoveel mensen als dat er ongeveer in Almere wonen. Dus stel je de kaart van Nederland voor zonder Almere en je hebt het aantal oorlogsslachtoffers in Syrië. Almere blijft groeien en de oorlogslachtoffers in Syrië blijven groeien. Het kan maar duidelijk zijn. We waren in touw voor de armoedebestrijding in onze gemeente. Iemand had alleen nog maar 5 boterhammen en 2 eieren voor de hele week en dus kwamen wij weer in actie. Misschien kan het leger ook een voedseldropping doen boven onze gemeente? Het schoot zomaar door mijn hoofd.

Ik had gisteren ook de mazzel om in de ochtend en in de avond een regenboog te zien. Als ik dan slinger over een bijna lege weg met mijn auto omdat ik naar de regenboog kijk, moet ik dan opnieuw afrijden? Het schoot zo maar door mijn hoofd. En stel dat ik twee voetgangers raak en dood en gewoon naar huis ga met de auto, hoelang moet ik iemand dan vragen om voor mijn huisdier te zorgen voordat ik weer op vrije voeten kom? Twee weken? Het schoot zo maar door mijn hoofd. En als ik word overvallen en de dader is in beeld maar de rechercheur wordt van de zaak afgehaald omdat een bekender iemand belangrijker is dan mijn zaak. Hoeveel rechercheurs zouden erbij moeten bij de politie? Het schoot zomaar door mijn hoofd.

Er was bij de Voedselbank iemand die al langer dan een jaar bezig is om in de schuldhulpverlening te komen. Volgens zijn zeggen bestaat het personeelsbestand uit twee parttime medewerkers en een fulltime medewerker. Hoeveel mensen moeten erbij om de mensen te helpen? Het schoot zomaar door mijn hoofd. De ene bewindvoerder geeft maandgeld aan zijn cliënt net boven de Voedselbankgrens en de ander net eronder. Hoeveel mensen krijgen hierdoor geen voedselpakket? Het schoot zomaar door mijn hoofd. Je bent in Nederland geboren, altijd hard gewerkt en je komt door omstandigheden in de financiële problemen. Je wilt een sociale huurwoning en je krijgt die niet door de standaard regels. Er wordt dus niet naar de persoon zelf en de omstandigheden gekeken maar naar de standaard regels. Waar moet je in Nederland dan gaan wonen? Het schoot zomaar door mijn hoofd.

Bij onze Voedselbank staat nu een mooie grote koelkast. Gekregen van iemand die niet wil dat zijn naam bekend wordt. Er is gelukkig nog heel veel goedheid in ons land en ik word daar blij van. Schoot zomaar door mijn hoofd.

En als ik blij ben…

Onbezoldigde nevenfuncties die voortkomen uit het ambt van gedeputeerde. Ik moest weer lachen. Ik was mij gisteren aan het inlezen voor het bezoek van onze burgemeester aan onze Voedselbank. De burgemeester zou voor aanvang van de uitgifte bewust zelf komen kijken bij de Voedselbank. Mijn collega’s waren bang dat ik zonder pek en veren de eindstreep niet zou halen, viel mee. Ik heb gewoon uitleg gegeven over wat wij bij de uitgifte allemaal doen. Er was ook een communicatie medewerkster bij de burgemeester. Een en een is twee. Afijn, goed dat ze kwamen kijken en niet meer dan logisch dat je een beetje weet wat er in je eigen gemeente allemaal is. (Noem ik ook wel werken.) De twee monden vielen open van de grote hoeveelheden aan voedsel in de pakketten. Ik geloof dat er een soort van bewustzijn kwam van hoeveel wij in dit landje produceren en aan overschotten hebben. En dat er zoveel mensen in nood leven in onze gemeente, daar werden zij zich ook wel bewust van. Ik geloof dat ze stijl achterover vielen door de kracht van vrijwillig onbetaald ondernemen in onze gemeente. Zelfredzaamheid, wij helpen de mensen wel. Met dank aan alle particulieren en bedrijven die ons steunen!

Ik had twee vragen voor onze burgemeester die ik zelf wel van belang vond. Mijn eerste vraag was een verzoek met een mening. “Waarom komt u niet een keer tijdens de uitgifte zodat u met eigen ogen uw bewoners ziet en dat zij u desgewenst hun verhaal kunnen vertellen?” Met mijn mening erbij: “ik vind dat je als burgemeester moet weten wie je burgers zijn en wat er speelt onder de burgers.” Ze stonden er niet afwijzend tegenover en de hoop is dan ook dat er een vervolg gaat komen. Ik had ook tijdens mijn huiswerk gelezen dat de burgemeester naar onze gemeente zou verhuizen. Mijn mening is dat een burgemeester in de woonplaats moet wonen waar hij of zij burgemeester van is. Ik kreeg nog antwoord ook en door de weeks woont onze burgemeester in de gemeente en in het weekend in een andere gemeente samen met haar gezin. Gelukkig is er in het weekend dan altijd nog de loco burgemeester, tja.

Ik zou totaal ongeschikt zijn voor zo’n functie want ik zou in elke straat in de gemeente een halve dag alle bewoners bij elkaar roepen en naar ze luisteren en met ze praten, tja. Bewust weten wat er leeft en bewust betrokken zijn. Laatst vernam ik ook een mooi verhaal vanuit een andere gemeente en daar was de overtuiging dat een burgemeester onvoldoende is in het nu. Met onze 24 uurs economie en al het geleuter is er bijna altijd in elke gemeente wel een calamiteit of feestje waar de burgemeester voor nodig is. Ook een burgemeester is een mens en 24 uur per dag beschikbaar zijn is wel erg veel gevraagd. (Naast de onbezoldigde nevenfuncties.) Ik heb er al eerder over geschreven en op een arbeidsplaats twee mensen, zou in de veel gevallen toch wel erg handig zijn. Oud en jong naast elkaar en van elkaar leren, elkaar afwisselen en samenwerken en de kennis blijft paraat. Misschien wordt de volgende burgemeester wel een robot, wie zal het zeggen? Morgen nog een beetje meer over de dingen in het leven waar de mensen tegenaan lopen.

Ik schreef gisteren over dat de wereld even stil staat voor je gevoel als je ziek bent. Ik was gisteren bij mijn vriendin en zij vertelde toevallig ook zoiets. De dag nadat zij het verschrikkelijke bericht over kanker te horen had gekregen. Zij vertelde dat ze het heel vreemd vond om naar buiten te kijken vanuit haar huis en de mensen naar het werk en naar de scholen te zien gaan. Zij voelde het als: het leven gaat gewoon door, heel raar. En zo is het in het leven, alles gaat gewoon door en de tijd staat niet stil. Ik had twee gebakjes en bloemen meegenomen en we hebben zitten praten. Later zijn we samen gaan winkelen en hebben we krasloten gekrast, gewoon omdat het leuk was. Zij had 100 euro gekrast, alsof het zo moest zijn. Bij een van de winkels hadden we lol omdat zij zo moest hoesten. Je zal in deze winkel maar aan je eind komen, dat zou pas een stunt zijn en we hadden lol. Ook lol om de mannen die allemaal buiten bij de winkel zaten te wachten op hun vrouwen en kinderen. Zij ziet ook als geen ander de problemen in de maatschappij en zij geeft haar mening nog iets scherper zelfs. Het was een leuke dag en die pakken ze ons niet meer af.

In de avond stond er voor mij een vergadering van onze Voedselbank op het programma. Alles gaat door en ook de Voedselbank. De vergadering van het breed bestuur en daar mocht ik ook bij zijn, lol. Het is goed om te merken dat de gemeenschap en de ondernemers zo welwillend zijn. De gemeente is zich nog altijd volkomen onbewust van wat er echt onder de burgers leeft. Ik kom daar morgen nog op terug. Overal schieten hulpinstanties als paddenstoelen uit de grond, je moet ze alleen wel weten te vinden. De zwemlessen bijvoorbeeld, die zijn voor normale burgers niet meer te betalen en dus richt iemand daar ook weer iets voor op. Het kan en mag toch niet zo zijn dat er kinderen met schoolzwemmen op de bank naast het zwembad zitten omdat de ouders de zwemlessen niet kunnen betalen? Zelfredzaamheid in het water is zo belangrijk in ons waterlandje.

Zelfredzaamheid, we gaan er met alles naar terug, wat de politiek dan straks nog moet gaan doen, ik weet het niet. Overal ontstaan nieuwe ideeën en schieten stichtingen en hulpverleners als paddenstoelen uit de grond, veelal vrijwillig. Het is allemaal heel mooi maar de werkeloosheid loopt op en de economie stort volledig in. Bedrijven beginnen nu ook langzaam aan terug te komen naar eigen land en daar zit nog wel een oplossing in, de economie in eigen land opbouwen in plaats van alleen maar in het buitenland. Zelfvoorzienend worden in eigen land, een trend die is ingezet, een laatste noodsprong. Alle landen gaan zoveel mogelijk terug halen naar eigen land, redden wat er nog te redden valt.

Mijn vriendin weet niet hoeveel tijd zij nog heeft. De aardbol weet niet hoeveel tijd zij nog heeft. De tijd staat niet stil en echte tijd is niet te koop, bewust van. De hele wereld is aan het veranderen en de bladeren aan de boom worden nu, half augustus, al bruin en de kastanjes vallen al bijna op de grond. Ik reken en denk nog even door vanonder mijn paddenstoel.

Waanzin en ik kan tot nu toe geen ander eerste woord verzinnen voor deze jonge week. Ondanks dat het nu is, ga ik toch even terug naar een paar jaar geleden. Eigenlijk moest ik in bed liggen in een van de grootste ziekenhuizen van Amsterdam maar dat was nooit mijn favoriete plek in het ziekenhuis. Ik had een mooi plekje gevonden waar ik kon zitten en ik kon kijken naar de mensen ver beneden mij. Zelfs in de nacht zag je mensen gaan en zo tegen de ochtend kwam de stad tot leven. De mensen waren zich volkomen onbewust van de vrouw die hoog van achter het raam zo naar ze zat te kijken en zat te denken. Ik voelde mij zover van het gewone leven af daar boven. Ik zag mensen op de fiets naar hun studie of werk gaan, haastig met koffertjes of rugzakken. Overal auto’s en druk verkeer, allemaal radartjes in een netwerk op weg naar weer een dag. De tram en de bus, met mensen die ook op weg waren ergens heen. Zelfs in de vliegtuigen in de lucht zaten mensen die op weg waren ergens heen. Iedereen druk en haastig op weg en mijn wereld stond stil daar achter het raam. Ik hoorde niet in die wereld want ik was ziek, zo voelde het.

En als ik dan in bed lag dan keek ik naar als de mensen als zij thuis kwamen. In de flatgebouwen gingen de lampjes een voor een aan en ook een voor een gingen de televisies aan. Sterren in de lucht en een maan die scheen. Een voor een gingen de lampjes en televisies weer uit op een paar na. Allemaal mensen, zich volkomen onbewust waren van de vrouw die naar hen keek. En als je dan uit het ziekenhuis naar huis toe mocht dan was de wereld opeens weer druk en lawaaiig, bewust van.

Ik moest er even aan denken gisteren, de waanzin van ziek zijn. Een van mijn beste vriendinnen kreeg gisteren de uitslag. Al twee keer kanker zo goed als overwonnen en nu op twee nieuwe plekken terug in haar lichaam. Het afgelopen jaar hebben wij ontzettend veel plezier gemaakt, leven en nu. Doen wat je wilt doen en ook genieten. Terwijl wij onze beste beentjes voort aan het zetten waren, vloog de wereld om ons heen waanzinnig in brand. Mensen die niet weten wat genieten is en voor wie het leven alleen bestaat uit haat, macht, geld, dood en verderf. Ik zou willen dat al die mensen eens een poosje op mijn plekje van toen achter het raam konden gaan zitten, bewust worden van.

Gisteren was er verdriet en er waren traantjes. Vandaag gaan we samen iets leuks doen en misschien kunnen we nog lachen. Lachen om de situatie en lachen om alles om ons heen. Als de wereld niet meer kan lachen dan doen wij het wel.

Ik was afgelopen weekend lekker aan het lezen en aan het spelen met cijfertjes en grafieken. Toch wel grappig dat vroeger alle grote denkers geen computer hadden. Zij keken gewoon bewust de wereld in en konden nog hoofdrekenen. Nu gooien we alles in de computer en die weet alles wat er speelt in de wereld en klaar. Erg zwart wit en volgens mij kan het een nooit zonder het ander. Ik heb als ontspanning de ramen gelapt in een regenbui. Geen computer voor nodig en gratis zacht water en een douche. Ook wat onkruidjes eruit getrokken want de grond is zacht met regen, zo gepiept.

Ik had ook nog een boekje uit 1972, Rapport van de club van Rome. Er stonden heel veel leerzame dingen in en in het nu zagen zij toen heel veel dingen best wel goed. Er stond ook in dat de groei voor het jaar 2100 tot stilstand komt als er geen veranderingen komen. De meest onzekere is de V van veranderingen en veranderingen komen altijd. Ik denk persoonlijk dat de groei al stilstaat maar dat wij die aan het verlengen zijn, uit het evenwicht, de economie. In de meeste boeken gaat het ook over links en rechts denkenden. Je zou kunnen stellen dat niet alleen oorlogen door geloof de wereld uit zijn evenwicht brengen maar ook links en rechts denken. De grootste ellende in besluitvorming komt door links en rechts, die de boel samen vertragen. De samenleving ombuigen naar evenwicht voor iedereen op een bewuste manier klinkt beter, samen.

In een ander boekje stond een mooi stuk over woekeren in de Middeleeuwen. Men verkoopt iets wat niet bestaat en daardoor wordt ongelijkheid ingesteld die strijdig is met de gerechtigheid. Heel actueel in het nu. Je koopt iets of je huurt iets en je betaald veeeeeels te veel. Als de woekerprijzen dan nog terugvoeren naar investeringen in mens en maatschappij dan is er niets aan de hand. Je ziet het omgekeerde gebeuren en zo ontstaat er meer ongelijkheid. Ja, ik denk maar eens wat.

Wat mij blijft verbazen is dat heel veel mensen al jaren goede dingen hebben geschreven en geroepen en dat de hele mensheid daar niet veel mee heeft gedaan. Zoveel mensen, zoveel partijen, zoveel meningen en zoveel datasystemen en we kunnen er niet veel mee. Zou je dus kunnen stellen dat de mensheid zichzelf altijd verliest en de natuur het altijd van de mensheid wint? Liefde, misschien overwint liefde voor alles en iedereen wel en zit daar nog een oplossing in.