Het is avond en donker en voor alle zekerheid doe ik nog mijn muts op en ik glip snel als een schim in het donker naar buiten. In de auto alle deuren dicht, niet tanken en met niemand contact maken. Bij mijn afspraak aangekomen, snel de auto uit en ik vlucht bij haar naar binnen toe. Leven in het donker van de welvaartsmaatschappij en bedreigd en aangevallen door mensen en hun producten. Bij mijn vriendin kan ik eindelijk uithuilen en ontspannen. Vertel maar Ing, vertel maar je verhaal, lucht op.

Voedselbank? Is toch voedsel of ben ik gek? We hebben in dit land Speelgoedbanken, Kledingbanken, Kringloopwinkels en voor al wat over blijft Stichtingen en andere goede doelen. Je struikelt erover in dit land. Bij onze Voedselbank hebben wij ook non food spullen, meestal niet te verkopen producten van bedrijven of van inzamelingsacties van scholen en bedrijven. We produceren zoveel wereldwijd dat we het niet meer kwijt kunnen, weeeehhhh. En de mensen kopen steeds weer iets nieuwer dan nieuw en zo komen al die spullen ook weer op straat, weeeeh. Zo langzamerhand is het idee aan het ontstaan dat mensen bij de Voedselbank ook geen non food spullen hebben. Misschien zelf aan meegewerkt maar het loopt nu volledig uit de hand, weeeeeh. Kijk, dat wij de mensen als extraatje met de feestdagen of verjaardagen wat cadeautjes willen geven komt vanuit onze goede harten. We hebben een paar aardige bedrijven die dat regelen en dan zou je zeggen punt. Nee, iedereen wil nu cadeautjes aanbieden aan de Voedselbank, weeeeh. Misschien kan een bedrijf wat paarden en wagens leveren zodat de mensen het mee kunnen nemen naar huis… Telefoontjes, mails en zelf op straat voelt het niet meer veilig, iedereen wil wat doen en wat kwijt, weeeeeeh. Zelfs cliënten van de Voedselbank willen acties beginnen en dan ben ik zeker gek als ik dan denk, ga eerst zorgen dat je bij ons vandaan komt of ga in onze Voedselbank kas helpen? Doe iets en breng een verandering teweeg, de verandering zit niet in meer spullen.

Ik kan er niet meer tegen en het gaat toch helemaal niet om cadeaus? Als iedereen nu eens mensen zou uitnodigen die alleen zijn met de feestdagen en ze aan tafel zou nemen, is toch veel meer waard dan cadeaus? Als iedereen zich eens van zijn medemens bewust zou zijn dan gaat de wereld toch veel blijer worden? Een dak boven je hoofd, voedsel en warmte en gezelligheid zijn toch meer waard dan cadeaus? Ik mocht ook mijn schoentje zetten van iemand en ik had net twee berichten binnen gekregen van mensen en dat het goed met ze ging, voor mij meer waard dan een schoentje zetten, dag schoentje. Overal in de wereld haten mensen elkaar, bewust of onbewust, kunnen niet met elkaar omgaan. Dat wil ik in mijn schoentje, dat mensen dat wel gaan doen, weehhhh.

Mijn vriendin sloeg een arm om mij heen en ik was het kwijt. We gingen weer lol maken en zonder weer in huilen uit te barsten kon ik haar opmerking bij het naar huis gaan wel hebben. “Het is ook goed hoe jij denkt maar het gaat je niet lukken als de mensen het zelf niet kunnen of willen inzien.” Tja, gewoon accepteren dus, lol.

In het donker, in de auto, naar huis toe, muziek op, troost, I did it my way.

I think it my way, schrijvend.

Ik had gisteren een pret dag en om de pret iets te drukken maar even wat boeken tussendoor gelezen. Een boek van Dr. Joh. von Buttlar met als titel,  Het nieuwe paradijs, Terravorming: de laatste uitdaging van de mensheid. Hoeveel onze planeet eigenlijk nog kan verdragen, ging het ook over. En ik moest gelijk terugdenken aan de beelden van kinderen op een plein bij de intocht van die man met die witte baard. Hoeveel kan onze planeet nog verdragen? In het boek ook een stukje over de Club van Rome waar ik het al een keer eerder over had, wijze mensen. Een heerlijk boek als je net zoals mijn persoontje nog kunt lachen na de laatste bladzijde. De laatste uitdaging van de mensheid, het voelt voor mij alsof we er middenin zitten nu. Toekomstmakers zijn zo van het nu en daar ging het in het volgende boek ook over van Rein de Wilde met als titel, De Voorspellers, een kritiek op de toekomstindustrie. Ik ga nog een nachtje over dit boek nadenkslapen, lol.

Ik probeerde gisteren ook toekomst te creëren en ik werd ingehaald door een computer. Alsof ik even terug was in de tijd, rijden in een kleine slimme auto op een industrieterrein. Het deed mij denken aan mijn illegale rijlessen vroeger ergens in een polder in niemandsland. Ik kon al rijden voor mijn eerste rijles, mijn toekomst al vooruit, lol. Ouder en wijzer en nu met rijbewijs, lekker bochtjes maken in een slimme auto. Ik was slimmer en haalde de euvels er zo uit en op het laatst toch verloren van de toekomst. Na in stilstand wat dingen getest te hebben gingen de deuren niet meer open… Helemaal dubbel en ik zag ons de brandweer al bellen om twee mensen uit een slimme auto te bevrijden. Toen de ramen gingen beslaan was het euvel verholpen door op de rem te gaan staan. Soms kun je misschien beter eerst de instructieboekjes van een auto lezen in plaats van echte boeken, slimmer…  Zoals die man met die witte baard zei: “alles komt altijd weer goed.” Verloren van een zelfdenkende boordcomputer, hoeveel kan een mens verdragen!

Ik zou zo bij de PvdA kunnen want ik ben vaak onder de mensen, ook buiten verkiezingstijd, lol. Verbazing onder de mensen over de twee mensen die nu hun eigen partij gaan oprichten. En dan hoor je ook: “straks hebben we de eerste Moslimpartij?” Mensen vol verbazing en op welke planeet heb je dan al die tijd gezeten… Wat zouden de mensen vroeger hebben gedacht toen het CDA en het CU er kwamen, ook vol verbazing en ongeloof toen? Meegaan in het nu en alles staat of valt met hoeveel kunnen mensen samen dragen en verdragen, geen boek voor nodig.

Vandaag is de dag waar je met een eigen mening niet over schrijven mag. Tuurlijk, het mag wel maar de bedreigingen zijn dan snel. Een verhaal over een boot met mensen die vandaag in Nederland aankomen, een verhaal voor kinderen om bij weg te dromen. Uiteindelijk gaat het de kinderen maar om twee dingen, de gezelligheid en wat kan er weer bij de rest van mijn speelgoed dingen. De volwassenen maken zich druk en de kinderen interesseert het allemaal geen …. Ik hoor veel mensen die zich afvragen of wij in Nederland geen andere dingen hebben om ons druk over te maken, bijvoorbeeld de werkeloosheid die een ieder gaat raken. Of de toestand in de wereld met alle oorlogen, je kunt bij de meeste mensen de tranen niet meer drogen. Mijn zaterdag is begonnen en het onderstaande verhaal is eens niet verzonnen…

Ik start vandaag mijn dag met een bakje blanke vla met daarin cruesli met bruine chocolade stukjes. Ik vul het bakje van mijn huisdier met bruine brokjes. Na het opeten van dit alles ga ik naar mijn kledingkast en ik kies een jasje uit met alle kleuren van de regenboog erin, gewoon omdat het een vrolijk jasje is. Later even lekker wakker worden met een witte mok met zwarte koffie erin en ik twijfel tussen de stroopwafel en de jodenkoek, allebei lekker. Ik kies nu de stroopwafel. In de middag een wit broodje met donkere zwarte pure hagelslag erop met een beker roomwitte melk erbij. In de middag een kopje zwarte thee met een jodenkoek, heerlijk genieten. Ik zet in de avond mijn delfts blauwe eetbord op tafel met voedsel erop in alle kleuren van de regenboog. Het ene komt uit Nederland en het andere komt uit het buitenland, allemaal lekker. In de avond weer pikzwarte koffie en ik eet later een stuk of wat zwarte dropjes op, genieten.

Mijn maag heeft net als mijn persoontje niets met kleuren en is multicultureel. Mijn maag heeft respect voor al het voedsel ongeacht de naam of de kleur van het voedsel. Mijn maag staat overal voor open en protesteert alleen bewust als het voedsel niet goed is en niet door de beugel kan. Ik verander dan de samenstelling van mijn voedsel, zoek een oplossing. De liefde gaat door de maag. Laat de magen de wereld besturen in plaats van de breinen.

Afgelopen week kwam een van de zonen van mijn vriendin thuis met de aankondiging van twee studievakanties met school. De eerste was nog niet verplicht, de tweede wel. Dure reizen naar het buitenland en in eerste instantie denk je dan: de hele klas gaat en dus wat zielig als mijn zoon niet mee kan. Heel voorzichtig ga je dan toch eens bij andere ouders informeren en wat blijkt, ook zij zien de kosten niet zitten. Veel ouders kunnen eigenlijk de kosten niet meer betalen voor deze reisjes. Om de boel nog leuker te maken, de zoon van een andere vriendin kwam ook thuis met een happy vakantie samen met zijn klas. Met de hele klas op wintersport en in de vakantie. Een dure aangelegenheid en alles bij elkaar met de aanschaf van spullen erbij zo’n duizend euro. De school sloopt ook nog eens bewust het gezinsgevoel in de vakantie. Er zijn ouders die niet happy zijn met deze vakantie omdat ze zelf goedkoop weg hadden willen gaan met het hele gezin, samen. Ook gezellig thuis blijven vinden de meeste ouders en kinderen helemaal niet naar, de kinderen moeten immers al zoveel.  (Druk, drukker en aller drukst.) Deze school is echt te lollig want ze vragen steeds om bijdragen van ouders en vorig jaar kwamen ze zelfs tekort. Ze denken zelfs dat ze kunnen bepalen aan de hand van het beroep van een ouder, hoeveel de ouder dan kan bijdragen. Het moet niet gekker worden. Het voelt als een straf als je kind goed kan leren en je de extra’s eigenlijk niet kunt betalen. Of wilt betalen want steeds meer ouders vinden al die uitstapjes de grootste onzin. Later als ze echt volwassen zijn dan hebben ze de hele wereld al gezien…

Er is dus een probleem, de ouders slapen minder lekker omdat zij zich druk maken over het financiële gedeelte. Ik ben misschien gek, maar waarom het probleem bij de ouders laten? De school wil iets en als je daar als ouders niets van zegt dan gaan die ogen daar ook nooit open. Je zou een gesprek kunnen aanvragen op school en eens kunnen praten over de veranderingen in deze tijd. Misschien zien de mensen op school zelf niet in dat niet iedereen nog de flappentap in de tuin heeft staan? En dan het kind zelf, waarom zou je als ouder zo’n vakantie moeten betalen? Laat de kinderen zelf eens iets bedenken om geld te verdienen voor hun vakantie. Wat is er mis om tegen een kind in het walhalla Nederland, eerlijk te vertellen dat je het geld voor zoiets niet kunt vrijmaken en zeker niet wilt lenen voor zoiets? Blijkbaar leren ze dat de kinderen nou weer net niet op school… En misschien niet geheel onbelangrijk: wat wil het kind zelf.

Kinderen die wel financiële steun krijgen van hun ouders kunnen alles en andere kinderen zullen er zelf voor moeten werken, lenen en knokken. Om het een beetje te relativeren, het is altijd al zo geweest en de omwenteling in betaalbaar onderwijs voor iedereen die komt er nog niet lekker door. Veel scholen zijn bedrijven en het gaat ze om de winst van de hoge resultaten van de leerlingen. Dat niet iedereen daar gelukkig mee is dat zal ze een jojo wezen. Vooral blijven kijken naar wat wel kan want een krantenjongen kan ook een miljonair worden. Niet dat je daar tegenwoordig weer zo blij mee hoeft te zijn, dat is weer een ander verhaal. Gewoon je eigen weg volgen en met een beetje geluk kom je er dan ook wel.

Ons land had de afgelopen maandag de landelijke herdenking van alle slachtoffers van vlucht MH17. Iedereen kon zijn verdriet delen. Wat moet je zeggen als mensen zitten te wachten op nog meer lichaamsdelen en een lichaam? Je kunt niets zeggen. Wachten tot er een streep onder het zoeken naar de lichaamsdelen komt en dan pas kunnen de kisten dicht en kan er iets worden afgesloten. Wachten tot iemand straks gaat zeggen: “wij hebben onze best gedaan en meer kunnen wij niet vinden.”  Een van mijn vriendinnen kijkt sinds het gebeuren geen nieuws meer op de televisie, ziek van het nieuws geworden, van al het gespin en gedraai. “Je weet nu hoe ze met je omgaan als Nederlander na zoiets.” Vertrouwen is moeilijk terug te winnen en er zullen weer goede herinneringen voor nodig zijn die de oude nare herinneringen verdringen. Eigenlijk snakken Nederlanders en de rest van de wereld eens naar iets goeds, een blijvertje. Zolang de herinneringen blijven zullen de slachtoffers niet vergeten worden. Ook afgelopen week, de herdenking van de val van de Berlijnse Muur. Herdenken, het is goed voor het samen gevoel. Mensen delen soms hun verhalen met mij, want die verhalen mogen niet verloren gaan. “Als wij er niet meer zijn, wie vertelt dan onze verhalen door?” Het is iets waar veel mensen zich zorgen over maken. Verhalen blijven zolang de herinneringen blijven. In de muziek, op schrift, in de kunst en overal. Herinneringen zijn verhalen, mooie en minder mooie verhalen. Het hele leven is een groot verhaal. De kunst is om vooral vooruit te blijven kijken, hoe moeilijk soms ook.

Snakken naar iets goeds… Bedrijven in Nederland, kom op! Ga een run veroorzaken op bedrijfsfeestjes, nu kan het nog onder de oude wet werkkostenregeling! Met zijn allen in polonaise het jaar uit! In het nieuwe jaar kan elke werknemer een budget krijgen, onder de drempel blijven anders betalen de bedrijven een eindheffing van 80% aan de belastingdienst. Stel je hebt als bedrijf een budget van 350 euro per jaar per medewerker. Je kunt hilarisch toestanden krijgen als je de personeelsleden een lijstje laat invullen met waar ze het bedrag aan willen uitgeven. Ben je ziek en wil je een bloemetje thuis van 15 euro, kruis dan 2.3 aan op de lijst. Wil je met een personeelsfeest ook je vrouw meenemen, zet een kruis bij 3.1 bij 300 euro op de lijst. Drinkt zij alleen water, kruis dan 3.2 aan van 250 euro. Als je vrouw 2 appeltaarten kan bakken en meenemen, zet een kruis bij 3.3 op de lijst bij 225 euro. Werknemers gaan net bedrijfsauto’s worden, lol. Je eigen registratie app met waar je het bedrag aan uitgeeft. Nieuwe computerprogramma’s, allemaal werkgelegenheid en minder werk voor de horeca, evenementenbureaus en bloemisten etc.  En wat nou als iemand na een half jaar uit dienst gaat en het personeelsfeest is net geweest van 300 euro van zijn budget van 350 euro.Wie gaat dan het al te veel uitgegeven bedrag van 125 euro betalen? En wat doen we met leerlingen en extern personeel, moeten zij hun eigen feestje betalen? Het is allemaal weer te leuk zo’n nieuwe wet en de bedrijven zijn er weer druk mee. Natuurlijk was het nodig omdat de mensen met alles aan de haal gingen, alles kon immers. Alleen is de wet bedacht toen het financieel nog lekker ging in Nederland en de veranderingen volgden elkaar razendsnel op. De meeste bedrijven zijn zelf al gaan bezuinigen op alle extra dingen voor het personeel. Zou de tijd de nieuwe wet al vooruit gelopen zijn?

Ik heb even vrij, vakantie noemt men dit. Ik noem het gewoon verplicht dagen opmaken en mijn vriendinnen noemen het zorgverlof. Het laatste als grapje omdat bijna iedereen in de ellende zit en ik mijn licht dan maar weer eens laat schijnen op de ellende. Gisteren even mijn vriendin naar haar auto gebracht om de spullen eruit te halen na haar ongeluk. Auto was niet veel meer en zij wel gelukkig. De airbag was niet uitgegaan omdat de airbag dacht dat het niet nodig was. Wij samen denken nog steeds dat het wel nodig was geweest maar van de zelfdenkende airbag verlies je het gewoon. En waarom zouden wij nog zelf bewust nadenken, nergens voor nodig toch als de airbag kan denken? Meegaan in het nu, hoppa.

Ik was de afgelopen dagen ook weer eens in een winkelcentrum, zolang ze bestaan lekker doorheen lopen, leuk voor de herinneringen voor later. Mag alsjeblieft de zomerkleding weer terug in de winkels? Seizoenskleding is zo van vroeger. Toeristen uit warme landen willen souvenirs en gaan echt geen warme truien meenemen in hun koffer. Ook als je bijvoorbeeld zelf met de feestdagen naar een warm land gaat dan is het wel handig dat er nog zomerrokjes en korte broeken en slippers in de winkels te koop zijn. Wie gaat de eerste winkelformule met alle jaargetijden eens brengen? Als je trouwens de hoeveelheid aan kleding nog zag van vorig jaar winter dan schoten de wintertranen je in de ogen. Helemaal hilarisch zijn tegenwoordig de boekenwinkels zonder boeken. Ik was er laatst in een en die winkel was echt op boek na dood. Ik voelde mij net Miss West in Terugblik uit het jaar 2000 van Edward Bellamy…

Het absolute hoogtepunt waren de andere bezoekers in een restaurant, de leukste zal ik er eens uitvissen. Een stel die zo geschat net met pensioen waren en wat doe je dan, je gaat ergens gezellig een kopje koffie of thee drinken, genieten. In het nu hoort daar dan het volgende beeld bij… Man en vrouw tegenover elkaar en het is stil, geen gesprek. De vrouw zit met de mobiel voor haar neus een spelletje te doen. De man zit met een pen een puzzel te maken in een puzzelboekje. Heerlijk genieten in een restaurant samen. Ik zie dan een beeld voor mij van een keurig huisje met een keurig aangeharkte tuin. In het huisje een paar makkelijke fauteuils en een bank en in de keuken een koffiezetter en een waterkoker. Er is een welgevulde koektrommel aanwezig en de verwarming staat op twintig graden. Op de bank zit een man een puzzel te maken in een puzzelboekje, met een kop verse koffie naast hem. Op de fauteuil tegenover hem zit de vrouw op haar mobiel een spelletje te doen met een vers gezet kopje thee naast haar. Af en toe gaan de handen naar de koektrommel en het enige geluid in de huiskamer, het geluid van koekjes die vermalen worden tussen een kunstgebit. Heerlijk genieten thuis samen. Ik moest even denken aan een mooi televisiemoment van afgelopen week. Maarten ’t Hart aan tafel met tegenover hem een man die het had over sparren. Maarten begreep niet waar de beste man het over had… Praten, sparren, het zal toch niet verdwijnen in de toekomst?

Bed, brood en bad voor iedereen, de drie B’s. We leven in een tijd waarin we het nog nooit zo goed hebben gehad, met de nadruk op gehad als we niet oppassen. De drie B’s zijn allang niet meer vanzelfsprekend, niet bij ons en niet in andere delen van de wereld. Neem drie keer het aantal inwoners van Nederland en je hebt bij benadering het aantal mensen met voedselbonnen in Amerika. Een voordeel is wel dat er nog voedselbonnen zijn en hier in eigen land de Voedselbanken, er zijn ook landen waar men voedsel toch echt zelf moet opzoeken. Er is op papier geen voedseltekort op de wereld, het komt door het verdelingsprobleem en door wanbestuur. Al die mensen die nu naar Europa komen varen, die komen gewoon hun voedsel opeisen, zo kun je het ook zien. Wat moeten wij met fruit uit Afrika als we het zelf in eigen land ook kunnen laten groeien? De hele bevolking zou er daar van kunnen eten. Eerst zelfvoorzienend worden en dan wat over is exporteren. En als we geen fruit hebben dan eten we toch broodjes met hagelslag en pindakaas, lol. Het is ook echt schandalig dat er zoveel voedsel in de winkels verloren gaat omdat de levensmiddelen over de datum zijn. Breng het naar mensen die relatief in armoede leven! Ik kan heel blij worden van een vleesafdeling van een supermarkt waar tegen sluitingstijd bijna niets meer over is. De laatste twee uren laten zij de klanten kopen wat er nog wel ligt. Had je een gerecht met kip willen maken? Of je komt vroeg je bed uit, je doet een bestelling vooraf of je gaat dus een ander gerecht maken met wat er wel ligt. Hoe moeilijk kan het zijn?

Als de mensen het zelf niet meer kunnen… Ik voorzie in de toekomst een sprekende robot thuis. Deze robot weet al je allergieën, je vetgehalte, je gewicht, je lengte, je favoriete eten, je favoriete drinken en dat soort dingen meer. Op zondagavond rolt er aan de hand van dit alles een boodschappenlijstje uit de robot voor jou en al je gezinsleden. Alles bewust afgepast voor wat het gezin de hele week nodig heeft. De robot stuurt de lijst door naar de supermarkt en daar maken ze de bestelling klaar en komt Robotlientje hem twee uur later thuis brengen. Ik voorzie straks geen diëtistes meer, beroep uitgestorven. Zou je kunnen zeggen dat de hele automatisering en alles wat er mee samenhangt een gevolg is van wat de mensen zelf niet meer kunnen?

Ik had de afgelopen week dringende behoefte aan de P, de P van postzegel. Ik ben nog met een been blijven hangen in de gewone brievenbus, dus nog niet helemaal over op digitaal versturen. Misschien ook omdat ik vanuit eigen ervaring weet dat het in een ziekenhuis erg leuk is als je een kaartje krijgt. Na het eten, drinken en bezoek een van de hoogtepunten van de dag in een ziekenhuis. In verband met de prijsstijgingen van de postzegels voor volgend jaar waren de postzegels uitverkocht. Heel Nederland hamstert postzegels en ze hebben groot gelijk. Mocht het dus even duren voordat mijn kaartjes aankomen dan weten jullie nu het waarom. Ik heb mijn best gedaan, bedenk wat jullie in het ziekenhuis wel hebben: bed, brood en bad. En als ik de P van postzegel weer heb dan komt er binnenkort een K van kaart boven jullie bed of bad te hangen.

Groen is een mooie kleur, de kleur van vrede. De lieve vrede is ook weer terug gekomen bij onze Voedselbank. Bij de 0-meting voor de voedselveiligheid certificering hebben we een groene code gekregen. Goed teamwork en nog een paar kleine puntjes verbeteren. Daarna vindt er nog een tweede inspectie plaats en als deze wederom groen is, krijgen we het officiële stempel. En daarna vindt er jaarlijks een onverwachte inspectie plaats. Iedereen blij en vooral omdat we ons nu weer kunnen bezighouden met het hoofddoel: de mensen van voedsel voorzien. Wat je als vrijwillig bedrijf allemaal al niet moet doormaken, lol. Toch is het juist ook die lol die ons er doorheen heeft geholpen. Ik weet na gisteren ook hoe het voelt om in de Voedselbank bus te liggen en dat je benen de lucht ingaan als er vol gas wordt opgetrokken, wat hebben we gelachen, jammer dat de inspecteur er toen nog niet was. We hadden een jarige collega en met zijn allen heel vals gezongen voor haar. Zelfs als we een rode kaart hadden gekregen dan hadden wij zelf de slingers toch al opgehangen.

Er waren mensen van kerken die groente, fruit, kip en vis kwamen brengen, ook zo leuk! Je zou het in deze tijd bijna vergeten maar er zijn echt nog goede mensen op deze aardbol. Het blijft moeilijk te begrijpen dat sommige mensen blijven klagen over het voedsel. “Ik eet niet iets van over de datum.” Ik probeer dan altijd nog te bedenken dat iemand een rotdag gehad zou kunnen hebben… Voor vrijwilligers voelt zoiets soms erg ondankbaar. We hebben zelfs een lijst die iedereen krijgt met al het voedsel erop en tot wanneer je het wel kunt gebruiken na de ten minste houdbaar tot datum. Afgelopen week was er iemand gewond geraakt bij ander vrijwilligerswerk. Had deze veroorzaker ook een rotdag gehad of was hij zich onbewust van wat hij deed? Je zou het vertrouwen bijna verliezen in de mensen maar zoals zij terecht opmerkte, het was er maar een en zij gaat gewoon door met haar goede werk, bewust.

Groen is de kleur van vrede, soms is de vrede er wel en soms is de vrede ver weg, bewust van.

Thomas Piketty met zijn Kapitaal in de 21^e eeuw, gisterenavond live te volgen via De Correspondent. De grote vooruitgang van het internet en de toegevoegde waarde van De Correspondent. Ik moest de afgelopen dagen weer erg lachen om het stempel voor de beste man, hij was links en het was een links boek. Gelukkig zei de auteur het zelf ook: “ het is niet een boek voor links of voor rechts maar voor iedereen.” Om van te leren en om op nieuwe ideeën te komen. Ik zou daar zelf nog aan toevoegen dat juist de problemen komen door links of rechts en het niet openstaan voor elkaars ideeën. Zorgen voor iedereen op deze wereld. Links en rechts zijn echt zo van vroeger… Ook leuk dat de auteur echt niet kwaad te krijgen was, heerlijke man, ongelofelijk goed. Een optimist die vernieuwingen en kansen ziet. Het aanzetten tot meer financiële transparantie kwam ook voorbij. Ik dacht, als de top niet het goede voorbeeld geeft dan raakt het vertrouwen in de top zoek en het doet zelfs volgen. Heel langzaam zie je het besef komen bij wat mensen dat veranderingen nodig zijn en oplossingen, voordat de tijd echt op is. Iets heel anders schoot ook door mijn hoofd . De Tweede Wereldoorlog, zijn we daar misschien nu pas een beetje overheen en kunnen we nu pas weer echt vooruit kijken? Kost een oorlog zestig jaren verwerkingstijd of langer? Nog een reden om vooral geen nieuwe oorlogen op te starten…

Over rekenen gesproken, het Nationale Schoolontbijt. Bij het inkopen van de benodigdheden voor zo’n ontbijt dan begin je toch ergens. Hoeveel leerlingen, hoeveel docenten en hoeveel andere hulptroepen? Je maakt een afgepast menu voor iedereen en als iemand het niet op krijgt dan gaat het in een lunchzakje mee met de persoon. Iemand ziek? In het kader van het zorgen voor elkaar gaat een leerling het lunchzakje bij de zieke brengen na schooltijd. Je kunt liters en grammen delen en zo bij alle bordjes afgepaste hoeveelheden neerzetten. Je zou het zelfs klassikaal samen met de leerlingen kunnen doen in het kader van een rekenles. Het zou allemaal kunnen en waarom doen we het dan niet? Ik zag bewust wat er over was op een school , vol verbazing. Gelukkig ging het dan niet de vuilnisbak in, wel naar mensen die de dupe waren van de ongelijkheid in Nederland, lol. Misschien volgend jaar Thomas Piketty iets eerder naar Nederland laten komen om hem mee te laten rekenen voor de inkoop van de schoolontbijtjes?

Ik had gisteren beter in mijn bed kunnen blijven, het was zo’n dag. Een zo’n ding uit de zo’n dag: een van mijn beste vriendinnen werd door een andere auto geraakt, bam. De airbags gingen niet uit en dat gaat een waarom niet vraag worden, lol. Met mijn debacle nog in haar achterhoofd is ze bewust  blijven staan, heeft ze de politie laten komen en het schadeformulier meteen laten invullen door de andere bestuurder. De persoon zou namelijk zomaar eens onverzekerd kunnen rondrijden met alle crisissen in het nu, of er vandoor kunnen gaan. Bij haar ging de afwikkeling gelukkig goed. Ze had zelf geneusde ribben door het stuur in haar ribbenkast. Binnenkort  bewust even samen proosten op de goede afloop.

De dochter van mijn vriendin had een rotdag want ze mocht even met ons mee naar de Kringloopwinkel nadat wij haar met de auto bij de school hadden opgepikt. Ik probeerde het nog even tevergeefs met: “kinderen in Syrië die zouden dolgraag naar de Kringloopwinkel gaan.” Ik kreeg hem later thuis weer terug want ik had honger. Waarop de puber zei: “kinderen in Syrië die hebben honger.” Ze had helemaal gelijk en de stand was een tegen een. Maar het was nog niet over en er kwam nog: “het was een rotdag.” Waarop ik weer zei: “je bent met de auto van school opgepikt en je hebt een lekker bord eten, kijken naar wat je wel hebt.” En we moesten samen lachen en over Syrië hebben we het wijselijk maar niet meer gehad, lol. Het is allemaal al moeilijk genoeg als je moeder er straks niet meer is als kind zijnde en dan kan Syrië inderdaad even bewust de pot op.

Met alles blijven lachen en daarom nog maar even een boek gelezen. Een boek van voor mijn tijd uit 1968 van H. Schaafsma, Krant/Radio/Televisie, Een kritische beschouwing. Een erg vermakelijk boek en ik kwam het woord bewust vaak tegen. De schrijver had het toen al over de luxe van de krantenbezorging aan huis. Het is er nog steeds, nog wel. Met heel veel dingen had hij een vooruitziende blik, veel van wat hij toen dacht is al uitgekomen. In het nu hebben we het internet, was er toen nog niet. Hij schreef er ook over, dat je zou verwachten dat de aarde door de communicatietechnieken intiemer en kleiner is geworden maar waarop volken, groepen mensen toch zo oneindig ver van elkaar lijken te leven. We weten nu nog meer door het internet en doordat we de hele wereld over reizen en overal bekenden hebben zitten. Zo dichtbij en toch soms zover weg. Ik denk er vaak over na, misschien kunnen we niet groot denken en kunnen we beter toch eerst alles in eigen dorp, stad en land oplossen? Heel misschien zijn we met zijn allen wel onbewust langs verkeerde paden omhoog gegaan en zijn de broodkruimels van de juiste paden iets naar beneden toe niet meer te vinden.