Ik ben mij er bewust van dat alle mensen hun eigen verhaal hebben, in welke tijd dan ook. In het nu, de coronatijd is er nog meer leed, dierenleed. De vogelgriep is in het land en er is een landelijke ophokplicht voor alle kippen, eenden, kalkoenen en ander pluimvee. En toen ging er toch even iets door mijn brein heen… De kippen en andere dieren zitten dus in een lockdown en het besluit werd binnen een week genomen? Er waren dus geen vogelgriep barometers? De kip mocht dus niet eerst anderhalve meter afstand houden met de hanen met een boa jasje aan die hun gedrag gingen handhaven? Er was geen kalkoen die met een protestbordje naar het Museumplein ging met de tekst erop, ik wil niet in lockdown want met kerst verwacht  de poelier mij? Er was geen eend die voorstelde om eerst een mondkapje uit te gaan proberen en pootjes en snavels te gaan wassen? Geen parelhoen te vinden die dacht, we gaan eens lekker winkelen met het gezin op de boulevard? Er was geen gans die dacht, nou ik vlieg over een oranje zone en laat ik eens lekker even heen en weer vliegen naar een rode zone en dan wat andere ganzen meenemen en naar een gele zone vliegen en dan zien we het allemaal wel? Er was geen slachtduif die dacht ik ga lekker de kroeg in met mijn vrienden? Nee, zonder protest ging al het pluimvee in de lockdown. Ik vroeg mij af waarom? Nou zei zeiden alle kippen, eenden en kalkoenen tegen mij, wij hebben een sterk stel leiders, onze boer en boerin en boven hen staan nog veul meer mensen maar daar hebben wij in principe niets mee te maken. De boer en boerin zeggen dat als wij nu even in de lockdown gaan dat de schade dan misschien nog te overzien is en er voordat wij naar de slacht gaan er nog een tijdje buiten gefeest kan worden. Zij willen niet dat wij ziek worden en natuurlijk ook een geldkwestie maar daar zijn het mensen voor, wij dieren zijn niet zo. Raar hè dat ik dit allemaal door zo door mijn brein heen ging?

Wij hielden er al rekening mee want geen dag is hetzelfde, eigenlijk geen halve dag… Er kwam gisterenochtend een telefoontje dat de verhuizing van mijn moeder op het laatste moment was afgeblazen. Haar bed was al afgehaald en haar tas was al ingepakt en toen ging het feest niet door vanwege het positief testen van een personeelslid op de afdeling die bij haar was geweest. En dus moesten alle patiënten op de kamers blijven en allemaal getest worden tezamen met het personeel. Mijn moeders reactie was opgelucht, heerlijk dat ze nog even kon blijven en pret. Ja en wij kijken nergens meer van op in deze tijd. Met de lessen van eerder dit jaar, er mag nu een iemand, een uur op bezoek, per patiënt, per dag op de afdeling. En is de nieuwe kamer er nog voor haar als de quarantaine tijd over is? Er is mij vertelt hoeveel geld de nieuwe kamer per dag kost en leegstand kost geld. Straks gaat de heule verhuizing niet door? We bekijken het maar per dag. Het vreemde was gisteren dat ik met twee grote tegenstellingen op mijn netvlies te maken had. Ik moest even langs een markt lopen om bij een winkel te komen. Mijn mond viel echt open, alsof er geen corona bestond zo druk. Ik zag zelfs mensen in rolstoel buiten zonder mondkapje op. De ene helft van de mensen met wel een mondkapje op en de andere helft niet. En nog geen uur later kreeg ik een ander beeld op mijn netvlies. Ik moest weer wat kleding naar mijn moeder brengen want bijna alles was de dag ervoor al ingepakt en mee naar huis genomen. Ik had mijn eigen beschermende kleding meegenomen maar bij de deur hadden ze ook beschermende kleding klaar liggen. Ik ging als een soort van ruimtevaarder naar mijn moeder toe over een spookachtige afdeling. Ze herkende mij eerst niet en pret. Elk nadeel heb zijn voordeel ma, je kan hier nog even blijven en je hebt weer schoon beddengoed. Ja, zo probeerde ik het maar een beetje te brengen. Ik kon moeilijk zeggen, de kans dat je dood gaat is nog groter geworden en de nieuwe kamer is er misschien straks niet meer. Ik ben er 10 minuten geweest en echt heel erg voor alle mensen daar die in quarantaine zitten en voor het personeel is het ook zwaar. Een vriendin zei later, net Ghostbusters. Who you gonna call? Nou binnenkort het leger denk ik zelf. En thuis ook weer overleg natuurlijk want hoe groot is het risico voor mijn vader van dik in de tachtig om nu bij mijn moeder op bezoek te gaan? Hij wacht voorlopig even de uitslag van haar test af. En verder bekijken we het per uur, per halve dag en per dag. Er ging vandaag wel door mijn hoofd, de meeste mensen hebben echt nog geen idee wat er nog gaat komen. En dan niet door mij beredeneert vanuit angst, wel vanuit optelsommen. We hebben hier in de buurt ook een commerciële teststaat en ik heb al met mijn vader afgesproken dat we ons zelf er bij twijfel doorheen gaan halen tot de thuis zelftest er is voor iedereen. Ik vind dat alle dorpen en wijken in steden een testlocatie moeten hebben.

Het was een drukke en leuke dag vandaag. Iedereen kan nog zoveel van ons gezin wensen, we did it our way. En zoals mijn vader al zei, ik geef altijd een bos bloemen aan mijn vrouw met haar verjaardag en in deze tijd en gezien de situatie dus ook. In de ochtend de boodschappen voor mijn vader gedaan tezamen met de bos bloemen en drie gebakjes. We zijn nog even snel twee kastjes wezen kopen bij de kringloopwinkel voor mijn moeder en toen hup bij haar op bezoek. Ik had een helium ballon gekocht, die zullen toch nog wel mogen? En zo waren mijn vader en ik in de middag samen aan haar bed en wij kwamen binnen met zachtjes lang zal ze leven te zingen vanachter onze mondkapjes. Bewust zachtjes want er lagen elders mensen erg ziek te zijn en ja, mag zingen nog wel? Ik zing tegenwoordig alleen in de auto voor de zekerheid en pret. Ik had een slinger rondom haar bed gehangen en klaar. Zij wist zich nog te herinneren dat zij altijd een tompouce at en dus haar in kleine stukjes een tompouce gegeven met een vorkje. Ik hoorde niet bah wat vies en de tompouce ging helemaal op. Het zijn de kleine dingen die het doen. En wij hadden zelf ook een gebakje en snel naar binnen gewerkt in een paar minuten zonder mondkapje. Het was super belangrijk voor iedereen om het zo nog een keer te vieren en mijn broer en schone zuster kwamen in de avond ook nog even bij haar. En echt blij was zij niet want de verhuizing was te snel volgens haar, bewust van. Een personeelslid kwam bij haar nog een enquête afnemen met heul veul vragen. Mijn moeder wist niet eens waar het allemaal over ging en pret, ja zo krijg je een heul erg betrouwbaar beeld. Een leuke sketch met humor zou in deze dan zijn… Vond u het eten lekker hier? Voorbeeld antwoord, o heb ik hier dan gegeten en waar lig ik eigenlijk? Ik vulde zelf nog even aan dat er eigenlijk nog een vraag bij moest. Nog een vraag aan het einde… Vond u het niet erg veul vragen? Ik heb bijna onder het bed met slingers gelegen van het lachen. Ik trek dan bewust verder mijn mond niet open want het personeel op de afdeling verzint zoiets toch ook niet, denk ik dan. Het personeel netjes bedankt voor de zorg voor mijn moeder want zo is het tenslotte wel.

• En zo rommel ik door in coronatijd.  De meeste winkels hebben nu wel een verzoek om een mondkapje te dragen en in het straatbeeld zijn nu ook echt wel mensen met mondkapjes op te zien, bewust van… De geestelijke ellende is ook aan het toenemen, er gebeuren echt heule erge dingen, bewust van... Ik heb wel een iets groter corona besef omdat ik mijn kwetsbare ouders heb. En dan nog is niet alles uit te sluiten want het leven gaat wel gewoon door. Een van mijn vriendinnen zei de afgelopen week, jij speelt op dit moment mee in een soap met heule slechte acteurs. En zo voelt het af en toe ook en toch wel pret. Ik was en ben druk met beide ouders. Ik vroeg mij ook van de week af of mijn moeder al in de top 10 staat van meest geteste corona ouderen boven de 85 jaar? Is daar een grafiek van? Ik blijf strijden voor de menselijke belangen van mijn ouders en ik loop tegen een hoop onbegrip aan en daar heb ik het heul erg moeilijk mee. De mens als verdienmodel, bah! Ik los de meeste dingen wel op. De andere locatie waar mijn moeder tijdelijk naartoe moet, is niet naast de deur van mijn vader. Hij kan er dus niet komen want de regiotaxi gaat tot de 25 kilometer. Ik heb dus een Valys pas aangevraagd voor hem want dan kan hij wel een keer zelfstandig bij zijn eigen vrouw op bezoek. Deze taxi gaat wel buiten de regio en hij snapte er geen moer van, twee pasjes, tja pa, om het makkelijk voor jou te maken. En natuurlijk, ik rij hem wel naar mijn moeder toe voorlopig en ook als hij de pas heeft af en toe. Het zijn van die dingen, van die dingen. En zoals ik al eerder schreef, ik begrijp de coronatijd en de personeelstekorten en wat we nog wel aan goede zorg hebben in eigen land. Ik kreeg van de week van iemand in mijn omgeving te horen dat ik beter mijn mond kon houden. Er is in mijn ogen niets mis met opkomen voor kwetsbare ouders en ik blijf altijd netjes tegen mensen met een duidelijke onderbouwing erbij, bewust van… 

We bleven een nachtje in Berg en Dal van onze voucher en pret. En toch is het best wel leuk om korte tripjes in eigen land te maken in plaats van een buitenland vakantie. Na wat leuke rijmpjes in de auto met als hoogtepunt, dump familie en vent en boek met een vriendin bij Fletcher een kerstarrangement, kwamen wij aan bij ons Fletcher Hotel. Wij zijn volledig aan het doordraaien met deze hotelketen. Ik neem soms een foto als ik langs een Fletcher Hotel kom en dan vraag ik aan mijn reismattie, waar sta ik nu? Ik heb nu de placemat van het ontbijt meegenomen want daar staan ze allemaal op en pret. Ach, we moeten er wat van maken in coronatijd. En het is ook goed te doen zo’n hotel, alles met coronaprotocol en wij zijn inmiddels al helemaal gewend aan een mondkapje op in openbare ruimtes. We hadden een reservering gemaakt voor MuZIEum in Nijmegen. En als er toch een museum in het zonnetje gezet mag worden om eens te bezoeken, ga er heen allemaal! In heb in mijn opleiding wel eens een middag les gehad van iemand van Visio en met een blinddoek op gelopen. Ik heb in het verleden in een donkere bunker training gehad en toch was dit weer heel anders. Ze hadden het perfect gemaakt voor de anderhalve meter afstand en we gingen met vier mensen het donker in met mondkapje op, handschoenen aan en een blindengeleidestok. Zeg maar extra beperkt in 2020 en pret. De man die ons de weg wees in het donker was zelf blind vanaf zijn geboorte en wij hoorden alleen zijn stem. Het was heel bijzonder om te ervaren om blind te lopen in huis, op straat en in de supermarkt. Ik stond ervan te kijken, o nee verkeerd woord in deze situatie, ik stond versteld van mijzelf dat ik een beeld voelde en er geen Boeddha in herkende, beetje dom van mij. Het was leuk om alles te mogen vragen aan onze gids. De toekomst van de robotisering kan voor mensen met een visuele beperking wel weer een uitkomst worden. Het zou toch fantastisch zijn als binnen in een huis alles kan met stemherkenning! En dan nog een robot erbij en klaar, ja ik zag het helemaal voor mij. En toch blijft menselijk contact ook belangrijk en vrijwilligers die helpen indien nodig. Ik vond het echt super leuk en de blauwe plekken op mijn benen van de stok van mijn reismattie die achter mij liep, waren het wel waard allemaal en pret. Bewust worden van de wereld van iemand met een visuele beperking, prachtig toch? Het was leuk om te raden hoe onze gids eruit zou zien en ik had de lengte en de lach goed en de leeftijd niet. Ik heb verder mijn naam in braille getypt op een kaart en mij verdiept in het inspreken van teksten onder filmpjes. Gaat ook weer over wat zie je en zonder daar een mening of waardeoordeel aan vast te koppelen. Een man met hond lopen in het bos. En dus niet, een lelijke man met rare hond lopen in het bos. Bedankt voor de leuke en leerzame middag lieve mensen van MuZIEum in Nijmegen!

Het is in het heule leven zo en zeker in deze coronatijd, analyseren en risico analyses maken en dan nog is het niet allemaal maakbaar, bewust van. Het was dan ook de hoogste tijd voor weer wat ontspanning in eigen land en we moesten nog even naar Zevenaar. En dus met mijn reismattie naar Zevenaar en ik kreeg daar echt een brein error van het betaalde parkeren, het zal nodig zijn daar? Zelfs bij de Aldi voor de deur stond een gloednieuwe parkeerautomaat en het ging toen echt helemaal mis in mijn brein en pret. De reis ging dan ook snel verder naar Groesbeek naar de Canadese begraafplaats, indrukwekkend. En toen door naar het Vrijheidsmuseum in Groesbeek. De routeplanner stuurde ons naar het museum toe via Duitsland en heul veul pret. Wij waren zo toch nog even over de grens. Wij moesten de kaartjes online bestellen met een tijdslot erop in het nieuwe nu. Het ging hier allemaal prima en ik wil er toch iets over kwijt… Ik kom soms  oudere mensen tegen bij ontvangstkassa’s die verkeerde kaarten hebben besteld per ongeluk of niet konden. Mijn mening, geen hulp krijgen dan bij omboeken of geen geld retour kan echt niet, de K is van klantvriendelijk, bewust van… Ik stel ook voor om een reserveer en betaalzuil neer te zetten bij alle musea en dergelijke om te kijken of er nog spontane kaartjes te boeken zijn en ook voor mensen zonder smartphone. Ik ben zelf laatst weg gegaan bij iets waar ik niet spontaan naar binnen kon. Ik denk dan altijd, wil je nou bezoekers of subsidie? En pret… Het Vrijheidsmuseum in Groesbeek was echt af, niets op aan te merken, wat geweldig gedaan. We liepen met mondkapjes op door het museum heen. De filmpjes van wat zou jij doen in oorlogssituaties waren geweldig en zo zie je dat het vaak afwegen was in oorlogstijd en achteraf wisten mensen pas of het de juiste beslissing was geweest. Waar kies je voor? Wat is goed en wat is fout en wat de middenweg? Soms zijn dingen gewoon zo gelopen achteraf. Iedereen wikt en weegt en neemt zijn eigen beslissingen. Filmpjes om over na te denken. De maquette van Operatie Market Garden was indrukwekkend. En de trouwjurk van parachute stof en de kleding van papier en de bevrijdingsjurken met de felle kleuren waren mooi. Ik heb iets met oude kranten lezen en er hingen er daar genoeg aan de muur. Zoals ome Maarten al tegen mij zei voor zijn dood, mensen leren niets van het verleden. En bij het lezen van de oude kranten zag ik inderdaad wat dingen die nu ook nog steeds in de kranten staan, het constante zoeken naar vrede en het met elkaar omgaan. Ik moest wel lachen om de weersverwachting in 1938 in de krant. Weerkundige waarnemingen stond er en eigenlijk ook een beter woord. Ik heb zelf een oude barometer in mijn bezit en ik kijk dagelijks naar wat het ding aangeeft en bijna altijd klopt het ding wel. In de oude kranten stond mijn oude barometer met de barometerstand op de voorpagina en pret, zo gaven ze vroeger het weer aan in de krant en zelfs met de tijd van lantaarn opsteken erbij en pret. Misschien een leuke voor in de coronatijd, u mag de lantaarn opsteken tot … uur.

Er is niets lolligs aan de uitjes van mijn moeder door het land. Je komt nog wel eens ergens, dan dit ziekenhuis, dan dat ziekenhuis, dan een hospice tussendoor en dan weer een revalidatie afdeling en dan bij gebrek aan verzorgingshuis, want lange wachtlijsten, weer naar een tussenoplossing ergens anders in het land en hopen dat ze dan niet dood gaat voordat ze in het gewenste verzorgingshuis komt, nee niets lolligs aan, voor haar niet en voor het gezin niet. En ik ken mijn geschiedenis en dus ook de zorg geschiedenis van Nederland en het was ook al zo voor de coronatijd, bewust van. En zoals bijna al het personeel in de zorg ook zegt, ze hadden nooit de bejaardenhuizen moeten afschaffen. En er is ook groepsvorming in de zorg, net winkelketens maar dan in de zorg, een hoofdkantoor met zorgvestigingen. Nog even en ik zet mijn moeder in een winkelwagentje en ik ga met de zelfscan winkelen binnen alle  zorggroepen, kijk das nou wel een lollig uitje… Je doet er niet meer toe als je oud bent en niet meer mee kan, ik zie het aan alle kanten om mij heen. Mijn vader kan ook soms erg boos worden van bijvoorbeeld een cadeaubon op milieuvriendelijke producten via het internet. Het gevoel van niet meer mee kunnen doen en er niet meer toe doen is best erg, lijkt mij. En als kind heb je de handen al vol aan andere dingen die urgenter zijn om te regelen en allerlei inlog dingen aanmaken voor dingen die niet urgent zijn vallen dan toch echt af. Ik ben heel blij dat ik zelf niet zo oud ga worden, bewust van… Het maakt het ook moeilijk voor mij af en toe omdat ik zelf meestal een andere visie heb op dingen en het zelf anders zou doen maar oudere mensen verander je niet meer en het enige nuttige is om mij dan te verplaatsten in wat zij willen en dat dan zo goed mogelijk proberen te regelen in het voor hun heul andere nu, tja. Het valt mij wel op dat de meeste mensen in de zorg hun uiterste best doen en eigenlijk allemaal zitten te wachten op verandering zodat de zorg weer menselijk gaat worden. En meer personeel aan de bedden en minder onnodig papierwerk. Nou genoeg zitten zeuren hier, ik ga nog even schrijven over mijn wel lollige uitjes van de afgelopen weken.

Vakantie in coronatijd in eigen land is ook nog steeds anders. Het begint al met goed lezen wat de verwachting is van de winkels en horeca die bezocht worden. Wacht buiten, iemand komt u halen, staat er bij de meeste terrassen en restaurants. Het is dan gegevens invullen en achter de persoon aanhobbelen naar de anderhalve meter afstand tafel en pret. We hebben bijna alles buiten kunnen doen met het mooie weer en dit voelt voor mij toch prettiger ook buiten coronatijd overigens. Een wereld van verschil met mijn vriend die alleen de warme zomer prettig vindt en buiten de zomer blij is binnen en met de verwarming. Ik vind zoiets best moeilijk want ik ben niet van de warmte boven de 21 graden in huis zolang het niet vriest en wel van raam open en een extra vest aan of fleece dekentje, tja samen komen we er wel uit of niet en pret. De slag om de verwarmingsknop in huis gaat weer beginnen vanaf de herfst en ook de slag om de verwarmingsknop in de auto en pret. Het was voor het eerst dat we even weg waren langer dan een nacht en het was bijzonder om elkaar eens in een andere omgeving te zien, bewust geworden van, brein en gedrag en pret. Een van de hoogtepunten voor mij was een bezoek aan de Hanzestad Doesburg met de historische binnenstad. Ik loop dan echt ademloos te genieten door het stadje en mooie foto’s te maken. Toen de klok zweeg verschenen de vogels van de vrijheid, prachtige tekst bij het vredesmonument in Doesburg. Om eerlijk te zijn was ik op vakantie nog onder de indruk van iets anders en waar ik echt een traantje om moest laten. Ik kreeg de bijna live trouwfoto’s binnen van een van mijn vriendinnen. Een stralende bruid en bruidegom met hun zoon en met alleen getuigen in het gemeentehuis. De intense blijdschap van het paar en de mensen eromheen, zo mooi en ook de emotie bij mij, iets van gemis er niet bij te kunnen zijn en blijdschap voor het paar. Ze hebben een fantastische dag gehad met allemaal lieve kaarten en cadeautjes van mensen en zoals mijn vriendin al zei, wij zijn rijk met zoveel lieve mensen om ons heen. En ook al komt er volgend jaar geen feest, er waren mensen blij en ik was blij op afstand, iets mooiers is er dan eigenlijk niet in de vakantie. 

Ik kreeg in de vakantie een soort van rondleiding door het binnenland van Flevoland. We gingen er via Nijkerk in en kwamen tot aan Creil en ik was er toen echt klaar mee want weinig water en pret, geef mij maar Urk aan de buitenrand. Ik vind het vooral een provincie die voor een grote uitdaging staat. De inpoldering destijds was om het overige land te beschermen tegen het water en voor zover ik kon nalezen was het de bedoeling om boeren daar voedsel te laten verbouwen. Er zijn nu meer bewoners bijgekomen en veul windmolens en wat toerisme en dan moet je de boel net als in de rest van Nederland opnieuw inrichten. Ik rook in Dronten de lucht van uien en ze waren bezig met een nieuwe woonwijk te bouwen daar. En ik dacht, mensen van buiten de polder in de woonwijk gaan op een gegeven moment iets zeggen over de lucht en dan krijg je dus het verhaal, wie was er eerder de ui of de bewoner? Ik vroeg in Dronten waarom mensen daar wilden wonen en jong vond het lekker centraal liggen bij Zwolle, Amsterdam en Leeuwarden en middel vond het lekker rustig wonen en het ons kent ons voordeel. De boeren daar willen maar een ding, hun voedsel blijven verbouwen en ik heb gezien wat er allemaal uit de polder komt en wat later dus op mijn bordje ligt en pret. Het was een leerzaam dagje, dat wel weer. Een heel ander ding in de vakantie was een bezoek aan het Nationaal Ereveld in Loenen. De laatste rustplaats van 4000 Nederlandse oorlogsslachtoffers, zij verloren hun leven tijdens de Tweede Wereldoorlog of tijdens conflicten of missies daarna, heel indrukwekkend. We zaten trouwens op de camping dichtbij militair oefengebied en ik hoorde vanuit mijn slaapzak de helikopters overkomen. Er waren daar weer andere geluiden in de avond, auto’s die over wildroosters reden, schietoefeningen en beukennootjes die van de boom vielen en pret. En zo is het overal anders in Nederland.

Het is moeilijk en ik doe mijn best, eigenlijk het enige om te benoemen voor mijzelf in deze coronatijd. Waar zal ik beginnen met schrijven, nou gewoon maar bij wat er in mij opkomt… Ik was een kleine week weg met mijn vriend, het laatste verjaardagscadeau nog voor mijn verjaardag afgelopen april en nu zijn de cadeautjes op en pret. Het weer was fantastisch de afgelopen week en ik lag lekker in mijn slaapzak op een klein bedje onder de sterrenhemel op de Veluwe. In de ochtend wakker worden van de kou en dan als de wiedeweerga mijn armen in mijn slaapzak doen, heerlijk. Mijn grootste vriend tijdens de vakantie, mijn slaapzak en pret. Ik volgde natuurlijk het nieuws op vakantie en ik dacht, waarom zeggen mensen niet gewoon dat het moeilijk is en dat zij hun best doen? We gingen een dagje naar de zoogdieren in het Dolfinarium in Harderwijk. Na een tijdje onder de bomen verlang ik altijd naar water en het was prachtig bij het strandje aan het Veluwemeer. In het Dolfinarium deden de mensen ook hun best en er waren duidelijke looproutes en borden. Ik stond buiten oogcontact te maken met een dolfijn in het water achter zo’n dranghek en op afstand van andere mensen. Er kwam opeens naast mij een vader met een kind staan en aan mijn andere kant een moeder met een kind, ze spraken een taal die ik niet machtig was. Ik ben een ruime meter naar achteren gestapt en ik dacht, het is moeilijk en ik doe mijn best. Ik dacht ook nog, goed dat ik niet in de politiek zit want iemand maakt een foto van mij met deze mensen naast mij achter het dranghek en ik moet excuses maken en pret. Deze mensen waren zich totaal onbewust van hun eigen gedrag en ik heb het zelf ook wel eens dat ik in mijn enthousiasme even te dicht bij iemand in de buurt kom, het is moeilijk en ik doe mijn best en pret. Ik neig zelf wel weer naar het mondkapje op voor binnen net als in Duitsland, als we daarmee alles weer enigszins normaal kunnen krijgen voor in het voorjaar dan zij het zo en ik wil mijn ouders zeker geen corona doorgeven als het even kan. Het is moeilijk allemaal en ik doe mijn best…