We waren gisteren gearriveerd in Limburg in Gulpen en daar hadden wij van onze laatste voucher centjes een chalet op een camping. Het uitzicht was prachtig en het weer ook dus lekker buiten zitten en eten voor zover mogelijk. Ik was mij bij het boeken alleen onbewust van dat wij buren zouden hebben. We hadden beiden rust nodig en zeker geen verdere prikkels dus niet zo handig gekozen van ons. We hadden wel tranen en buikpijn van het lachen daar… Kom je in de ochtend buiten op het terras en dan zegt de buurvrouw op zekere leeftijd die de dag ervoor net was aangekomen in de hut naast ons. “Hebben we jullie niet wakker gemaakt vannacht want mijn vriend is door het bed gezakt.” We waren de eerste tien minuten niet meer in staat om naar buiten te gaan naar de ontbijttafel van het lachen… Toen er ook nog beddengoed om te drogen over de reling kwam te hangen wilde ik bijna naar huis en pret. De bedden hadden inderdaad een zeer zwakke lattenbodem die ook bij mij los lag en ik was er ook al een keer bijna doorheen gegaan. En dan de andere buren. Het stel had een elektrische wagen bij de hut en plugde deze vrolijk in het normale stopcontact bij de hut. Wij zeiden al tegen elkaar dat… In de avond lekker buiten in het donker op het terras doordat de stroom uitviel in de hut naast ons en wij zeiden tegen elkaar dat… De buurman haalt de stekker van zijn auto uit het stopcontact en belt de beheerder. De beheerder maakt de opmerking dat dit al de tweede avond is, toeval of? En echt waar, de buurman zei dat het wel eens aan de waterkoker kon liggen. Op zo’n moment zoek ik echt naar een verborgen camera ergens van een televisieprogramma want mijn brein kan het dan niet meer volgen. Na even zei de buurman tenslotte toch eerlijk dat hij zijn elektrische auto aan de hut had gezet en hij kreeg de verwijzing naar de laadpalen elders op het park. Ja we hebben gelachen maar wij wilden juist een vakantie zonder deze bovenstaande voorvallen, gewoon rust in Limburg.

Het was gisteren een warme dag en samen met een vriendin bij de Vinkeveense Plassen op een eiland gezeten. Zij ging zwemmen en ik bleef lekker bootjes kijken. Ikke moe, doodmoe van alles, lichamelijk vooral. Maar gewoon doorgaan en zo was het vandaag weer een feestelijke dag. Toet toet en mijn reismattie stond in de ochtend voor de deur en we gingen op vakantie van het laatste bedrag van onze voucher. We hebben gewoon anderhalf jaar leuke reisjes binnen eigen land gemaakt van de voucher en pret. Limburg stond nog op onze menukaart van ik reis door eigen land en ga naar… We gingen eerst naar Stevensweert een mooi vestingstadje. En toen na gewoon wat rijden kwamen we terecht in Ohé Olé Olé in Laak en kwamen we terecht op een heuvel waar we in een houten omlijsting konden staan en dan stonden wij in een soort van schilderij met een molen op de achtergrond, erg leuk. We stonden bij de Molenplas en moesten even opzoeken wat de Afrikaanse Varkenspest was want die borden zagen we bij ons niet. Het was daar prachtig en wij vervolgden onze reis naar Sittard. We hebben daar een nachtje geslapen en wat een mooi geheel daar in het centrum met de oude basiliek. We hebben heel erg gelachen in Sittard en bij het standbeeld van Toon Hermans gestaan en op het gezellige plein gegeten. En waar we erg naar uitkeken, een rondje of twee gereden door de wijk Zonnedael uit de oude Flodder film en pret. Het was een geweldige dag.

De paar leuke uitjes van de afgelopen twee maanden zijn op een hand te tellen. Een van de leukste uitjes was weer met de trein naar Zwolle en een dagje naar onze lieve Jan toe. We namen hem mee naar het Herman Brood Museum. Ik vond het heel indrukwekkend en apart voelen in het museum en daar laat ik het bij. Ik ben met twee vriendinnen ook weer wezen picknicken in het bos. Na de picknick voor de allereerste keer met verplichte QR-code en dus met mijn vaccinatiebewijs naar een theatervoorstelling geweest. Er gaat zoveel mis in mijn hoofd bij het moeten tonen van de QR-code voor een voorstelling in een OPENLUCHT theater dat ik er verder maar niet meer over zal schrijven. Kneuzenland zeggen wij onderling dan en dat mogen wij zeggen… De voorstelling in het Amsterdamse bostheater was niet mijn glorie voorstelling en dat mag ik ook zeggen en pret. We hadden ook nog een voucher voor een man met een geweldige stem, Charly Luske. En zo zaten we eens een keer in intiem bostheater Elsrijk in Amstelveen en gelukkig zonder OR-code. Deze avond was erg leuk met mooie nummers van George Michael. Ook een leuke dag was een fietstochtje door de bollenstreek heen. We zijn in de tuin van Kasteel Keukenhof in Lisse geweest en het Uitkijkpunt Tespelduyn in Noordwijkerhout was mooi. Het strand kost nog steeds helemaal niets en blijft nog steeds mijn leukste uitje, lekker door de duinen heen gelopen en naar hertjes staan zwaaien. Ja ik weet dat ze niet terug zwaaien maar het voelt goed en pret. Er staan weer genoeg leuke dingen op stapel en ik stond dit weekend zelfs langs de lijn bij de voetbal, zo raar kan het lopen en pret.

Na een tijd van afwezigheid, hallo daar. Ja kan wel eens gebeuren dat de zin om te schrijven er zo niet is… Een samenvatting van de afgelopen twee maanden? Vooral werken en reizen naar mijn werk. Ik probeerde het nog een beetje leuk te maken door voor of na mijn werk even naar het strand toe te gaan als beloning voor de autoreis maar het schoot allemaal niet echt op. En een werkdag in wisseldiensten in de zorg en bijna alleen maar op mijn benen staan en dan nog een eind naar huis toe rijden op de meest rare tijden, ongeschikt voor mij. En drukke wegen zijn zo niet mijn ding. Ik nam af en toe een paar overnachtingen bij mijn werk in de buurt om de boel voor mijzelf makkelijker te maken. En continue werken met een mondkapje op en met alle corona toestanden, tja het was bijzonder. Ik ben er nu vanaf en mijn half jaar werken in de zorg zit erop. Ik ben voorlopig even vrij en ga nadenken over wat nu te doen. Ik heb wel een boel geleerd weer en leuke mensen leren kennen. Ik snap nog steeds niet waarom ze mensen inroosteren tot 22.00 uur of 23.00 uur en ze dan de volgende ochtend weer om 07.00 uur of 07.30 of 08.00 uur laten beginnen. Mensen gewoon slaap ontnemen want niet iedereen kan gelijk slapen bij thuiskomst in de avond. En levensgevaarlijk om met een slaaptekort medicijnen te moeten uitdelen op de volgende vroege ochtend. Ja dit was toch wel het meest opvallende ding in de zorg wat nog steeds hetzelfde was gebleven. En het personeelstekort is heul erg. Ik vond het wel verdrietig, afscheid nemen van mijn favoriete woonplaats en nu ook niet meer economisch gebonden. Afijn, kijken wat nog wel kan en ik kan er nu weer dagjes heen voor het strand. Soms mogen dingen niet zo zijn, dat is het leven. Ik heb er leuke mensen aan overgehouden… En hup weer door. Er is een hoofdstuk afgesloten en een nieuwe hoofdstuk begint weer. Of zoals mijn omgeving zegt en wat ook beter bij mij past… een nieuw avontuur gaat beginnen en pret.

In deze tijd is de vrijdagmiddagborrel vervangen voor de vrijdagmiddagtest en bij een goede uitslag is er dan de vrijdagavondborrel, bijzondere tijden. Net als ik ga op vakantie en neem mee… Nee dus geen standaard lijstje meer, nu gaan er testpakketjes in de koffer, heule uitdraaien met vaccinatiebewijzen, gele boekjes, telefoons met aantoondocumenten erop en mondkapjes in de koffer. Nu nog een handboek met corona op vakantie erbij en klaar. Met mij zijn al heul veul mensen die zeggen, dat gaan we dus niet doen allemaal, doe effe normaal. Maar wat als het nieuwe normaal zo gaat worden? Ik had afgelopen weekend de laatste high tea buiten op een terras met drie vriendinnen nog voor mijn verjaardag van 2020 en ik geloof dat ik nu met iedereen wel ben weggeweest en pret. Ik zie de humor in van heel veel dingen maar wat een rare wereld waarin ik leef, echt waar. Ik was afgelopen weekend in het Moco Museum in Amsterdam en een blik naar binnen en wij deden een mondkapje op. Het voelde voor ons veiliger met zoveel toeristen in kleine ruimtes, bewust van… We konden er gelukkig heen zonder test vooraf, zucht en moesten wel kaartjes van tevoren kopen met tijdslot, zucht. Ik ging erheen voor Banksy en werd heel erg verrast door de schilderijen I saw the sun begin to dim en The future is old van The Kid. Ik kreeg tranen in mijn ogen van The future is old. Hoe alle generaties met hun eigen dingen te maken krijgen en sommige dingen veranderen helaas nooit. De lichtjeskamers waren ook prachtig om in te lopen, bijzonder. Het was al met al het bezoek waard en het museum is gevestigd in een fantastisch mooi oud pand. Het was ook leuk om weer even door de stad heen te lopen en we hebben nog even langs het water gezeten. Wij zagen dat de bootjesmensen best wel gezond aten, overal bakjes met aardbeien, kersen en ander fruit op de tafeltjes in de bootjes. De zakken chips waren echt in de minderheid of ze lagen uit het oog en pret. Ja en dan het EK voetbal, mooie wedstrijden om naar te kijken af en toe. En toch was de lach van mijn favoriete speler Dumfies van ons elftal nog het mooiste, als ie lacht dan lacht ie echt.

Wat een dag, vanmorgen in de stromende regen naar mijn werk. En op mijn werk met deze warmte mensen verzorgen en mensen douchen met mijn mondkapje op, zucht en zweet. Ik had in het begin van de coronatijd geen mondkapje en toen was het ook weer niet goed. Tja, ik zeur soms heel wat af als zeurdoos. Er is in Nederland trouwens een echt mondkapjesschandaal… Er zijn misschien ergens nog wat stichtingen of bedrijven of brievenbusfirma’s die airco’s kunnen schenken aan de zorg in ons land? Of vaccinaties brengen in landen die nog echt arm zijn? Bij genoeg is geld er om te laten rollen, toch? Ik las gisteren over personeelstekort in de horeca en ook bij ons in de zorg zijn er nog steeds mensen tekort. Het werk is verder leuk en er blijken een paar collega’s gelukkig humor te hebben. En na mijn werk vandaag hup door naar de vaccinatielocatie in een heule grote hal. Ik mocht vanwege eerdere allergische reacties op medicatie een half uur blijven zitten na de vaccinatie. En dan is het toch allemaal wel weer prima geregeld hoor in Nederland. De ontvangst was prima en zo zag ik dat alle mensen hun eigen taak hadden en het goed verliep, van verkeersregelaar tot arts en van prikdame tot EHBO dame en alle andere mensen. Ik ben trouwens nog niemand op mijn werk tegengekomen die denkt dat corona over is en in mijn omgeving ook niet. Het gaat voorlopig deel uitmaken van ons leven is een betere zin. Wel gewoon doorgaan met zijn allen en accepteren dat er heul veul gewoon nog niet bekend is over hoe het verder gaat allemaal. Zoiets noemde ik al voor corona gewoon, zo is het leven… Teleurstellingen maken ook deel uit van mijn leven, zo ook de afgelopen week, Legoland in Scheveningen. Punt een dacht ik, maak eerst een ontwerp van LEGO alvorens eerst een stabiel kelderdek te gaan bouwen en pret. En ten tweede moet ik nu een kind zoeken om mee te gaan naar Legoland want een volwassen persoon mag niet alleen naar binnen. Mijn ex oppaskind mag nog net met mij mee qua leeftijd. Er zijn natuurlijk belangrijkere teleurstellingen, ik wilde deze toch even kwijt. Mag ik trouwens wel naar binnen met iemand met het verstandelijk vermogen van een kind? Vragen en vragen en pret. Nu nog even weg met de boven de 25 graden temperaturen dan gaat het met mij alweer een stuk beter.

Mijn reismattie Dora zegt af en toe dat het kan overkomen alsof wij alleen maar appeltaart eten en friet eten en drinken… Is ook wel echt zo tijdens uitjes en pret. In het normale leven niet en dat heft het weer tegen elkaar op en natuurlijk goed blijven bewegen tegen de kilo’s… We geven allebei niet om spullen en vinden belevenissen belangrijker, leuke herinneringen maken, leuke mensen ontmoeten met verhalen en leren tijdens uitjes en genieten. Ik zit na de laatste verandering in mijn leven best wel weer te rekenen met alles en hoe ik het zo slim mogelijk kan doen allemaal en toch een leuk leven kan hebben. Ik moest voor nu ook even de verhoudingen reistijd, werktijd, privétijd en zorgtijd voor ouders weer in een andere vorm gieten. Het gaat prima en anders verander ik weer iets, het is zo simpel. Nou het is eigenlijk best een serieus verslag vandaag want we gingen weer verder op reis en naar Wageningen, ja dus Brabant uit en naar de provincie Utrecht. We wilden ook allebei graag naar het Militair Ereveld Grebbeberg bij Rhenen. Wij doen nog steeds onze eigen activiteiten rondom de 75 jaar bevrijding. Ik vond vooral de ligging van het ereveld vreselijk aan zo’n drukke weg. Dora zei dat deze weg vroeger vast een stuk minder druk was bij de aanleg van het ereveld, tja. Het was indrukwekkend om te zien. Ik was pas echt onder de indruk in Wageningen. Het was hier gelukkig even niet zo druk en we wandelden zo naar Hotel De Wereld. Het is nog steeds een hotel en destijds kwam men in dit hotel de overgave van de Duitsers in Nederland overeen. Ik probeerde mij in te leven in vroeger en was best wel even onder de indruk, een bijzonder hoekje zo met het monument en de naam 5 mei plein op de muur van het hotel. We konden gelukkig in het hart van de Utrechtse Heuvelrug nog een rustig terras vinden om onder het genot van een hapje en een drankje de dag af te sluiten. Het was weer zoals vanouds en gezellig.

Dit deel van Brabant is best leuk en toch weer heul anders dan andere delen van Nederland. We reden een rondje en kwamen door de allerleukste kleine plaatsjes. Ik had nog nooit van Mortel gehoord bijvoorbeeld en pret. We zijn nog steeds onze voucher aan het opmaken en we hadden een kamer geboekt in een hotel in Deurne. Kloosterhotel Willibrodhaeghe , de pater en de non zijn er niet, wel een Fletcher met mojito’s en friet. Even geen strand, wel een Fletcher in Deurne in ’t Brabantse land. We hebben verder veel grappen gemaakt maar om niemand te kwetsen tegenwoordig, deze grappen blijven binnenblogs… Het ging nog even mis bij de receptie van beide kanten en op mijn verzoek werd het probleem meteen opgelost en zie daar het kon en hup weer door. Het restaurant bij het hotel was goed en iemand daar kon echte en lekkere mojito cocktails maken, hik. De cocktails zonder alcohol met limonade zijn ook erg lekker in de zomer en zeker als er nog met de auto naar huis gereden moet worden. Na een warme nacht weer verder in Brabant… We reden via allemaal dorpjes naar het vestingstadje Ravenstein. We hebben daar een rondje om de prachtige molen gelopen. En toen door naar Megen en ik wist helemaal niet wie Titus was totdat we het lazen op een bordje in Megen. Het mooiste op deze warme dag was eigenlijk het restaurant met de naam Titus. De appeltaart daar is met stip in onze top drie van lekkerste appeltaarten gezet en de bakker van de appeltaart vond het prachtig om te horen. Het is toch eigenlijk saai in de dorpen waar wij wonen, echte bekende geleerden of mooie verhalen missen volledig. Het trekt wel toeristen als je wat markante personen in het dorp hebt gehad vroeger en nu commercieel goed uitbuit en pret. We hebben ons prima vermaakt in Brabant en er is ruimte en veel bomen bij de Peel en we hebben daar ook nog even op een strandje gezeten aan een waterplas.

Ik vind het bijzonderder dat de coronatijd niet voor veel veranderingen heeft gezorgd. Het oude leven van voor corona wordt moeiteloos weer opgepakt door veel mensen. Er zijn wel mensen die gaan proberen om hun agenda toch iets leger te houden. Ik maak er zelf ook weer het best van… Ik heb wat verkoeling op het strand gezocht en de temperatuur scheelde soms 5 graden of meer met het binnenland. Hoera voor de wind aan zee! Een beetje werken, een beetje boeken lezen, terrasje doen en weer wat dingen afspreken met mensen. En zo ook weer op stap in eigen land met mijn reismattie Dora. We hadden tijdens een eerdere vakantie een leuk gesprek met lieve mensen die zo blij waren met kleine dingen en zij adviseerden ons om naar Gemert te gaan en dus… Hun advies was eigenlijk het Boerenbontmuseum in Gemert. Nou eerst maar eens koffie doen in Gemert zelf en het prachtige beeld van de Vredesmaagd met namen zijn mensen bekeken. Het kasteel was dicht en er komen dure appartementen in, tja andere tijden. De kerk was ook dicht want anders wordt ie leeggestolen aldus een aardige mevrouw… Zij kon ons wel mooi vertellen waar de naam van de kerk vandaan kwam, de Sint-Jans Onthoofdingkerk. Johannes de Doper, overspel en een hoofd op een schaal en pret. En hup door naar het Boerenbontmuseum, een openluchtmuseum over het leven in een Brabants dorp aan het begin van de vorige eeuw. Het museum heeft zo’n 250 vrijwilligers en het straalde echt de liefde uit van de vrijwilligers voor het museum. Het museum had zelfs al OR-codes om te scannen en ik kon zo zelf lezen op mijn mobiel over de houtzagerij van vroeger. Er kwam gelukkig ook nog een vrijwilliger uitleg geven en deze uitleg was veul leuker. Het verhaal van de smid in de smederij was geweldig en wij kwamen wijzer uit de smederij dan dat wij erin gingen en pret. Het nadeel van alleen een QR-code is dat je geen vragen meer kan stellen en het internet geeft echt niet op alle vragen antwoord hoor… En een ander verhaal tussendoor, mijn vriendinnen vertellen mij schijtziek te worden van de vele controles bij de zelfscankassa in de supermarkt, niks geen tijdwinst als personeel eerst alles nog eens gaat controleren en zij gaan toch liever naar de gewone kassa en pret. Het was ook opmerkelijk dat er een klein kapelletje stond op het terrein van het museum bij de velden en dat er een bordje op de deur hing met de tekst erop, offerblok is leeg. Bij voorbaat al een bordje moeten ophangen omdat de boel anders gesloopt of gestolen gaat worden, het is heul erg, bewust van… Het museum was enig en we hebben genoten! De conclusie van de dag was toch wel dat Luther vroeger documenten op de deur van de kerk spijkerde en er in het nu een bordje met tekst tegen diefstal op de kapeldeur opgehangen wordt…

Ik vind het toch best raar dat veel weer hetzelfde dreigt te gaan worden. Mensen veranderen dus niet na corona, of ben ik nu wat al te bot? Ik behoor zelf ook tot de mensen hoor en betrap mij er zelf ook op dat ik weer activiteiten wil gaan doen. Ik liep laatst door een prachtig park in Amstelveen en er kwam een vliegtuig laag over, niet echt gemist het geluid van zo’n vliegtuig. De andere kant is dat ik niet zeg dat ik er zelf niet meer in zal stappen om op reis te gaan in de toekomst. De nieuwe vervoerssystemen zijn er nu gewoon nog niet. En ik liep door Amsterdam en zag alle veranderingen in de stad. De hoek bij het Volkshotel is mooi geworden en het Oosterpark was ook prachtig. En er waren rondom het Amstelstation ook allemaal verbeteringen en wat een hoge flatgebouwen… Ik weet niet of de mensen het zelf willen maar na een ander wandelrondje zou ik zeggen, de Amsterdamse Poort is nu aan de beurt voor de opknap toch? Het kan niet op in ons land, zo’n gevoel geeft wandelen door de stad mij soms. En toch zijn veel mensen niet blij in Nederland. Voor het oog lijkt alles mooi, denk ik dan. De wereld achter veel voordeurtjes is anders en ook de wereld voor de mensen die geen eigen voordeur hebben door huizentekort. Ik kom dan toch altijd weer uit bij de grote levensvraag, waarom ben ik op deze wereld? Waarom zijn wij op deze wereld? Ik heb weer veel nieuwe verhalen vernomen over WO II en zelfs na de oorlog gingen de mensen door met slechte dingen doen in plaats van alles beter te gaan doen op de aardbol. Het is gewoon fascinerend soms als ik er goed over nadenk. Ik weet een ding wel 100% zeker, ik ben op de wereld om boeken te lezen en pret. Ik heb net Het Rosie Effect uit, enig om te lezen. En er is tennis, Nadal kijken. En er is straks voetbal om te kijken. En er is werk met het zorgen voor mensen, mensen blij maken. Grote levensvragen zijn terug te brengen naar kleine levensvragen die voor het geluksgevoel zorgen. Ik stop er mee voor vandaag voordat niemand het meer snapt…