Zo, vandaag de laatste van onze wensenlijst in ons rondje bij Moerdijk. En zo liepen wij in de ochtend in de oude marziekenstad Bergen op Zoom. Onze eigen stadswandeling ging door een deel van de stad met als hoogtepunt toch wel Het Markiezenhof. Wij gaan eigenlijk bijna nooit ergens naar binnen want de buitenkant is al geweldig om te zien en zo houden we de uitjes betaalbaar. Het is opvallend hoeveel monumentale gebouwen landelijk tegenwoordig het eigendom zijn van de gemeente. En in de meeste gebouwen zit dan een museum, zijn trouwlocaties, evenementen of wonen zelfs mensen. Het gebouw blijft dan wel in zijn oorspronkelijke staat en soms met wat met renovatie. Ik vraag mij wel eens af wat de mensen uit vroegere eeuwen hiervan zouden zeggen en pret. Nou het was een leerzaam en leuk rondje in Noord-Brabant. De weg naar huis ging langs Gouda en we hadden nog energie over… En we hebben ons ook in Gouda een paar uur vermaakt en ik wil daar nog wel een keer heen om de Sint-Janskerk te bezoeken en nog wat andere dingen. Wij waren helemaal weg van de Museumhaven van Gouda. De schepen en de haven en de sluis en de oude panden van vroeger en de molens, zo leuk. We kwamen tijdens onze wandeling ook een immens monument tegen onder bomen van een oud burgemeester van Gouda. We vroegen ons af wat je gedaan moet hebben in je leven voor zo’n groot eerbetoon? Even opzoeken dus… de man en zijn zoon hadden Gouda destijds groot en voorspoedig gemaakt. Nou genoeg gezien en nog genoten van wat hapjes op het plein met wat drinken en nog even genoten bij de Reeuwijkse Plassen alvorens huiswaarts te keren. Het was weer gezellig. 

En weer een nieuwe dag en ontbijten in het hotel met anderhalve meter afstand en een looproute naar het buffet. En op naar de boot voor de twee uur durende Biesboschrondvaart. De boot op zonder koffie en appeltaart kon natuurlijk niet en we hebben in Drimmelen bij de haven nog even een rondje gelopen. Er stonden op het bovendek keurige kruisjes waarbij de stoelen op afstand van elkaar stonden. Ik moet even vermelden dat wij geboren zijn in Vinkeveen en altijd te vinden waren op de Vinkeveense Plassen. Het was voor ons dan ook niet echt bijzonder de rondvaart door de Biesbosch. De Vinkeveense Plassen zijn ook erg mooi, dezelfde ganzen en ook watervogels en bomen die over het water hangen en bootjes genoeg en helder water omdat het water vaak diep is. Wij vonden het wel humor dat de Amercentrale bijna overal te zien was als een soort van kompas van waar we zaten met de boot. In het kader van ontdek Nederland wel weer een ervaring rijker met de Biesboschrondvaart. We vervolgden onze weg naar Willemstad, weer een vestingstad. In Willemstad hebben we ons prima vermaakt, echt genoeg te zien! Het Mauritshuis, de stadsmuren, de haven en de mooie d’Orangemolen. Het was zo leuk om de geschiedenis te ontdekken of later nog op te zoeken van alles wat wij zagen. Willemstad ligt aan het Hollands Diep. En in de avond aan het water op het grasveld naar alle boten op het water zitten kijken, geweldig. Hoe mooi kan een korte vakantie zijn van drie dagen met lekker wandelen en mooi weer. 

Hoera, dat is een tijd geleden! Op pad met mijn reismattie voor drie dagen in Nederland! We hadden nog een voucher en die moest tenslotte ook op en pret. We hadden een hotel in Zevenbergen in Noord-Brabant en door ons omgedoopt tot Sneeuwwitje en de zeven bergen. Zingen zonder mondkapje is eigenlijk niet gewenst in coronatijd maar in de auto was het toch van He Ho He Ho, we kregen een voucher cadeau en nog veel meer van deze zelfgemaakte onzin liedjes. De reis ging eerst naar Klundert, een vestingstad met een prachtig stadhuis. En toen door naar de Basiliek van Oudenbosch, echt wonderschoon en erg gelachen. De bak met wijwater was leeg en in de bak lag een briefje met de tekst erop, uit voorzorg tegen het coronavirus tijdelijk geen wijwater en pret. Ze verkochten wel kaarsjes om op te steken en denk eens commercieel en zet er flesjes wijwater neer bij de wijwaterbak voor de verkoop en pret. Het was heerlijk rustig overal en we konden zelfs onze auto voor de Basiliek parkeren. We zijn de 140 traptreden omhoog gelopen en mooi uitzicht naar beneden de Basiliek in. In de avond heerlijk buiten gegeten op een terras als enige en pret. En we kwamen er voor de nacht achter dat er doosjes onder onze bedden stonden en niet aanraken stond op de doosjes. Ik met een doekje gekeken en het waren preventieve ongedierte lokdoosjes en er zaten er al al twee in. Zoiets moet je niet ontdekken voordat je gaat slapen en pret. Mijn reismattie haar brein gaf continue jeuk aan de eerstvolgende uren. Met alle pret die wij hadden voelde het weer als vakantie.

En zo gaat alles door. En ken je die mop van mijn moeder in de hospice die zou overlijden? Nou ze kwam niet te overlijden en pret. Mag ik daar grappen over maken? Zeker, zonder humor is het leven geen leven. Afijn, zij ligt nu ergens anders en het thuisfront bekijkt het per dag, beter. De coronamaatregelen zijn om gek van te worden overal en het is ook overal anders. En zo gaat alles door en na een intensieve tijd eindelijk even tijd om zelf weer de hort op te gaan. Ik was het afgelopen weekend voor het eerst weer een nachtje weg in eigen land, luxe. En zelfs in eigen land is de vakantie al heul anders. In het hotel werd de sleutel van de kamer met een doekje schoongemaakt bij de receptie en toen pas aan mij gegeven en pret. Ik had het gevoel in een bezemkast te slapen op de hotelkamer en ik kreeg gelijk heimwee naar mijn zolderkamer met ramen. En verder was het ontbijt per tafel en op een etagère in plaats van een lopend buffet, zonde van al het voedsel wat je dan niet gebruikt, dacht ik. Het was mooi weer en het was alleen binnen slapen en de rest kon gelukkig allemaal buiten. Het eten was prima, echt genieten. Op de rekening van het heerlijke buiten uit eten stond een coronatoeslag van 0,75 euro per persoon en pret. De Utrechtse Heuvelrug en er waren best wel veel bomen. Ik vind een dagje bos leuk, bergen en vooral water passen meer bij mij. Hee een berg in de bossen, verhip. De Pyramide van Austerlitz uit de tijd van Napoleon. En een wandeling gemaakt naar Slot Zeist waarvan ik de tuin om het slot heen het mooiste vond met alle kunstwerken. Iemand vertelde dat bomen aan beide kanten van de weg vroeger rijkdom was en je volgt de bomen en dan kom je bij het slot, aardige mensen in Zeist. En verder veel dieren gezien in Zeist, een mooi groot hertenkamp met allemaal kleine hertjes en naar de ezelsopvang geweest. De ezelopvang was erg leuk en de vrijwilligster kon mooi vertellen over de ezels en goed dat ze opgevangen worden daar. Op zondag naar iets wat al een tijdje op mijn lijstje stond, het Nationaal Militair Museum in Soesterberg, de geschiedenis van de krijgsmacht. Er was bijna niemand zo vroeg in de ochtend en alle tijd om de boel rustig te bekijken. De komende week weer verder op pad.

De maand juli is er alweer, welkom en niet al te warm gaan worden graag… Ik heb vooral veel geslapen de afgelopen twee weken. Ik vind het best bizar dat mijn moeder in de hospice ligt te wachten op haar dood. Ik vind het ook best bizar om te zien hoe een mens moet lijden. Het is niet zo moeilijk om een lichaam te begrijpen, wel om een brein te begrijpen, dacht ik de afgelopen weken. Een brein kan ook lijden. Mijn moeder moest overigens een coronatest ondergaan alvorens opgenomen te worden in de hospice. Ik vond het de omgekeerde wereld. Ik heb zelf in de zorg moeten werken zonder beschermingsmiddelen tijdens de piek en mensen die dood gaan krijgen nog een coronatest? Ik kijk de laatste tijd dan ook voortdurend naar boven of er een ruimteschip in de lucht hangt om in te stappen en pret. De staafjes van haar coronatest gingen niet goed in het bijgeleverde buisje en waarop ik zei, zeker made in China en pret. Ja het is een bizar jaar 2020. Ik ging naar mijn kundige en vriendelijke tandarts en dacht even dat ik al in een ruimteschip terecht was gekomen… Ik moest gezondheidsvragen beantwoorden en mijn temperatuur werd opgenomen. Ik moest mijn handen desinfecteren en waarop ik vroeg of ze ook water en zeep hadden omdat desinfectiemiddel mijn huid irriteert en sloopt. Nee, want het toilet was dicht en de bijbehorende kraan met wasbak daar dus ook. Nou moet ik even rijden naar mijn tandarts en voortaan dus mijn plasfles mee naar de tandarts en een fles met water en een stuk zeep en pret. De tandarts en de rest van het personeel waren net astronauten en vandaar mijn gevoel dat ik in een ruimteschip terecht was gekomen… Het valt mij nu vooral op in het dagelijkse leven dat de mensen angstig zijn geworden. Ik ken niemand in mijn omgeving die gaat vliegen naar het buitenland en de mensen die wel weggaan blijven in eigen land. Het zakelijk vliegen is sowieso bijna over, het meeste werk kan vanuit huis gedaan worden. Nu in Nederland weer veel open is en steeds meer mag, lijkt het alsof het oude leventje weer terug keert. En toch is het anders, onder de oppervlakte speelt veel meer. Ik probeer zelf zoveel mogelijk te genieten van de dingen die op mijn pad komen. Het hoogtepunt van deze week was toch wel een kopje koffie met appeltaart met heul veul slagroom op een verlaten terras met een echte vriendin in de regen en om daarna kletsnat naar huis toe te fietsen. Ik hoefde op zo’n terras even niet te denken om de anderhalve meter afstand en mijn schoteltje en kopje werden door de regen al afgewassen, win win situatie en pret.

En de dagen worden maanden en de maanden worden jaren, het ging door mijn hoofd de afgelopen week. Ik zocht het op en het waren woorden uit een muziekliedje van een Nederlandse zanger. Ik bedacht deze woorden omdat ik even geen licht meer zag in de toestand thuis. De toestand van mijn moeder verslechterde zo dat ik 24 uur per dag er moest zijn en haar zelf moest tillen vanuit bed naar de postoel. Mijn oude vader kon niet meer en mijn rechterarm lag er ook bijna af en toen kwam er gelukkig de huisarts als het zonnetje en straaltje licht in huis. Wij hadden mijn moeder graag de laatste weken van haar leven thuis gehouden maar het ging gewoon niet meer. Na anderhalf jaar van zitten in ziekenhuizen en thuis zorgen voor haar was het zorgmuntje op. Wat een emotionele boel allemaal en ik hoop zo dat zij de rust voor de grote oversteek gaat vinden in de hospice. Ik kan nu als kind bij mijn moeder op bezoek en ik ben niet meer de verpleegster. Het meest emotionele moment was toen de ambulance haar kwam halen vanuit huis. Zij lag al drie uur te wachten op de ambulance. Ik zei toen ze er waren dat ik bijna de skibox van zolder had gepakt om haar in te vervoeren en pret. Ik kreeg een pets op mijn arm voor dit grapje van mijn moeder en pret. De man van de ambulance zei het goed tegen mij, maak er mooie laatste weken van met elkaar. En zo gaat het worden en niet anders. Ik ga nu wel eerst zelf ook een beetje uitrusten. En ik moest praten met met schoonzus waarom in haar cultuur mensen wel thuis blijven en het in mijn cultuur gewoon is dat er zorghuizen zijn. Ik moest mijn broer en schoonzus uitleggen dat zij geen zorgen meer erbij moeten gaan maken bij mijn moeder maar zorgen moeten gaan wegnemen en zo waren er nog een paar van die dingen die ik op hoop van zegen aan het stel heb meegegeven… Ik ga zorgen dat de mensen die mijn moeder nog wil zien, ook bij haar komen en verder een oogje op mijn vader houden en bij mijn moeder zitten aan haar bed. Ik zou een paar dagen weggaan met mijn reismattie maar dat voelt nu niet goed en we hadden nog niets geboekt. Een dagje naar het stand is ook even lekker en goed. Ik had graag bij demonstraties gaan kijken in ons land en bewust geschreven over wat er zich nu afspeelt allemaal, het zit er even niet in. Het is zoals het is.

Lange ij en korte ei, de kapper stijlt mijn haar en overal om mij heen hangt zeil. Ja de raarste dingen komen bij mij op in deze nieuwe tijd met lange ij. Mijn hoofd zag er niet meer uit en zelf niet zo’n hinder van gelukkig, maaaaaar gespleten haarpunten mogen nog steeds niet in deze nieuwe tijd met lange ij. Ik had het gisteren over deuren en soms kan een deur ook open, net zoals een raam. En dan vooral voor de frisse lucht want de zeilen met korte ei in de kapsalon die gaven een doordringend lucht af en pret. De zeilen tussen de klanten blijven nog zeker hangen tot september aldus de kapster. Ik moest ook nog denken aan het spookhuis op de kermis van vroeger, daar hingen ook van die zeilen. O ja, kermis mag ook nog niet in deze nieuwe tijd. Nou mijn hoofd is weer enigszins toonbaar na mijn bezoek aan de kapster en pret, de mensen om mij heen hoeven bij mijn aanblik niet meer te lijden met lange ij. Er gaat toch al zoveel om in mijn hoofd. Een vriendin vertelde dat zij wel op bezoek mocht bij haar broer op de woonvoorziening in een tent met zeil, zucht. Nu mocht broer lief weer naar zijn werk op de dagbesteding met de bus van het OV met mondkapje op tussen allemaal vreemde mensen in en pret. Ik snap heul veul dingen niet in deze nieuwe tijd met lange ij. De veranderingen volgen elkaar in hoog tempo op. Het zal mij benieuwen allemaal. De kantoorpanden komen leeg te staan omdat mensen vanuit huis werken en hier kunnen dus weer mensen in wonen toch? Iedereen blij met lange ij?

Het zijn roerige tijden en mensen komen op voor wat zij belangrijk vinden en in mijn omgeving zijn dat heel veel verschillende dingen. Ik mis verbinding, een samen maar dat zal aan mij liggen…valt onder de categorie van blijven dromen, denk ik. Nou voor mij is nu belangrijk het noodhospitaal in huis en zorg verlenen thuis. Ik heb de nodige traantjes gelaten de afgelopen week en daar zit ik totaal niet mee. Het leven is een lach en een traan en zolang er ook nog humor is dan komt alles goed. Ik mis alleen de woordgrapjes wel van mensen, er zijn er maar een paar die echt leuk kunnen schrijven. Ik probeer ook mijn vriend beter te leren kennen en het is soms echt hilarisch. Ik ben erg van iemand is zo als ie is op latere leeftijd, wat niet wegneemt dat verbazing af en toe wel mag en pret. Ik keek dan ook met de nodige verbazing naar zijn kastdeur gedrag. Ik vroeg hem dan ook na een tijdje zonder oordeel overigens, waarom laat jij alle kastdeuren en deuren openstaan? Een goede verklaring kwam er niet echt voor, zo ben ik nou eenmaal. Ik legde aan hem uit waarom mijn brein op tilt sloeg… Een kastdeur is bedoeld om een kast mee af te sluiten. Een beweegbare afsluiting die toegang geeft tot een kast. Logisch toch? Het doel is om de spullen uit het gezicht te onttrekken en het geeft een opgeruimd effect. En nog bijkomend voordeel, de boel in de kast blijft stofvrij. Het kan dat iemand deurtjes laat openstaan, prima goed. Vraag twee, waarom neem je dan geen open kasten en haal je alle deuren uit de woning? Noem het een deur intrappen van mij, ik wil graag het waarom weten en pret. Het zijn echt hilarische dingen in een relatie. Het is zaak samen door een kastdeur te blijven gaan en ik ben zelf ook een spook af en toe en heul veul pret. De kastdeuren half open is ook geen midden oplossing en nog meer pret. Ja bovenstaande dingen lezen we nou nooit in de romannetjes, lieve lezers…

Het was een mooi lang pinksterweekend aan zee. Ik ging op de mooiste zonnige dag voor het eerst samen met mijn vriend naar het strand om te zonnen. Strandlakens mee en ik volgde hem waar hij wilde liggen. Hij koos dus voor het liggen vlakbij een strandclub met muziek en op een vol stuk strand. Ik had heel erg veel pret want ik ga zelf altijd naar een rustig strand, boekje mee en zeker geen lawaai om mij heen. Ik zei dat ook tegen hem en toen wilde hij weg. Nee, nee, het is ook wel eens goed voor mij om in een andere omgeving te zitten, verruimt mijn blik weer eens… En zo leer je elkaar ook beter kennen. Ik keek wat om mij heen en zag nog net de zee tussen alle mensen door. Een vrouw ging de luier van haar baby verschonen voor ons… Ik zag dat goudkleurige tassen en dunne sigaretjes roken de strandtrends van dit jaar zijn… Ik hoorde van alle kanten muziek en mensen praten… Mijn boek wilde niet eens uit mijn tas, hoe lief ik het ook aan mijn boek vroeg en pret. Ik vond het wel leuk om te zien hoe iedereen aan het genieten was en dat de jeugd elkaar weer had gevonden op het strand. Ik lag even op mijn strandlaken achterover toen ik een soort van blaffende hoest achter mij hoorde. Het was dus een hond en zij doet niets hoor, zei het net aangekomen stel tegen ons… Ik vond het het heul erg knap van mij dat ik het bijna anderhalf uur had volgehouden op dit stukje strand maar ik was er echt helemaal klaar mee. We zijn een stuk gaan wandelen en zijn bij een iets rustiger stuk strand gaan liggen en pret. De middenweg in een relatie zeg maar. Voor hem nog iets te rustig en voor mij nog iets te druk, het middenstrand en pret. We zijn ook nog op een andere dag naar Katwijk aan Zee gefietst en daar was iets meer ruimte op het strand. Ik heb het weekend nog mooie foto’s gemaakt van de ondergaande zon in de zee. Ja, het was een leuk weekend. En dan maandag 1 juni… Wij liepen net voor 12.00 over de boulevard en er zaten al mensen te wachten op een terras en op hun horloge te kijken. Bij een strandtent stonden al mensen te wachten in een rij. Hoera en toen was het zover, de langverwachte opening van de terrassen na jaren van sluiting, o nee het waren pas drie maanden en pret. Er zijn dan wat media met een heus liveblog. Ik zou ook graag een liveblog zien komende week van de rijen bij de Voedselbanken in Nederland, gewoon om ook eens andere rijen te laten zien. Afijn, ik ben blij voor de ondernemers dat de boel weer open mag. Ik hoop wel dat de reservering er binnenkort afgaat. En wij vinden af en toe een terrasje doen allebei gelukkig wel leuk. Ik vond het meest opvallende dat er gelijk drie keer mensen van het strand kwamen vragen of ze naar het toilet mochten van de strandtent. Er werd doorverwezen naar het openbare toilet. Ik vond het terecht want de boel schoonhouden voor de gasten is al een klus met de regels van nu voor de horeca. Ik zag bij een andere strandtent dat het wel kon met een toilet aan de buitenklant van het terras,dus een gunstige ligging en de kosten waren een euro voor een keer toilet. Ik haal de aanschafkosten voor mijn eigen plasfles er dik uit dit jaar, zo te zien en pret.

En we zijn weer een paar weken verder en de boel gaat weer steeds meer open in het land. Het ergste lijkt achter de rug voor nu van de corona besmettingen in Nederland. Ik wandel mij suf, dan met die en dan met die, wel gezellig. Ik geniet nog het meest aan de zee met windkracht vijf of meer en met bijna niemand op het strand. Zal ik toch een keer een lesje op zo’n surfboard gaan nemen? Ik ben veel op het strand te vinden en de strandtenten zijn bijna allemaal klaar voor de heropening op 1 juni, precies om 12.00 uur en pret. En met feestsirene omdat het de eerste maandag in de maand is? Het is voor alle mensen die van een terrasje houden wel weer een toegevoegde waarde. De een geniet van dit en de ander geniet van dat. Ik zie om mij heen mensen alweer op vakantie gaan en de anderhalve meter afstand houden is gelukkig langzaam aan het verdwijnen buiten om mij heen. Bij binnen dingen blijft het gewoon nog even voorzichtig zijn. En zodra het reizen weer mag en de toeristen weer komen dan is het over met de anderhalve meter afstand houden, bewuste vermeerdering van het aantal inwoners van een land met toeristen en daar hoeft de eigen bevolking van zo’n klein landje niet de dupe van te worden, denk ik dan. Of is mijn gedachte dan egoïstisch? Ik ga er nog eens over nadenken en pret. Het is een gewoon beetje flexibel doen, de touwtjes weer loslaten en weer aantrekken als het weer nodig gaat worden. Laat het spontane alsjeblieft wel blijven bestaan wat mij betreft. We hebben ook een paar noodzakelijke meubelstukken gekocht voor de woning van mijn vriend en het was gewoon weer druk overal. Wij zijn altijd snel klaar, dat dan wel weer… En nee, geen overeenkomst tussen ons, ik doe huiswerk vooraf en heb eerdere bed-koop-ervaringen en hij is ongeduldig en snel en pret. Twee heul verschillende mensen zijn wij, bewust van en ook wel een uitdaging. Wij vragen tegenwoordig waar het spul vandaan moet komen en liever meubeltjes uit Nederland om de bedrijven hier te steunen dan uit verre landen. Het is niet altijd mogelijk. Het onderstel van het bed kwam uit de Filipijnen en de rest kwam wel uit Nederland. Ik snap het waarom maar mijn brein denkt dan toch, doe even alles hier zeg. De andere kant is dat iemand in de Filipijnen weer werk heeft en ik mag hopen met een normaal salaris en met goede werkomstandigheden. Het is nooit zwart wit het leven en pret. De zorg voor mijn moeder wordt zwaarder en mijn vader en ik wisselen elkaar af zodat we beiden nog een leven hebben naast het verzorgen van mijn moeder. Ik denk zelf dat we binnenkort een ander traject met haar tegemoet gaan en daar besluiten mijn ouders hopelijk zelf over met behulp van de dokter. Het is een bijzonder raar leven van mij de afgelopen tijd, dacht ik de afgelopen week. Flexibeler en raarder dan dit kan het vast niet worden en pret. Het belangrijkste is mijn rust af en toe nemen, alleen en met de zee en de sterren in de lucht en dan komt alles altijd weer goed.