Het is tot nu toe een heule rare week. De week begon met een feestje want mijn moeder mocht naar huis, niet meer helemaal beter, wel in staat om naar huis te gaan, hoera! Wij zijn blij dat zij is zoals zij nu is en het het had slechter kunnen aflopen en de tijd zal het leren hoe of wat. In de ochtend dus een taartje en einde van de ochtend op naar de uitvaart van de moeder van een van mijn vriendinnen. Het was best wel wennen een uitvaart met een evangelie en wierook en zo’n kwast met water… Het was goed zo en de dienst verliep zoals gehoopt. Na afloop was het best gezellig zo met mensen die ik meestal alleen nog op uitvaarten en een enkel feestje zie en er waren zelfs broodjes kroket en wat een pret… Na afloop nog even naar een ander graf geweest en ik heb daar beloofd dat ik bij zon nog wat bloemen breng. En een man waar ik vrijwilligerswerk deed in het verleden is ook niet meer volgens de rouwkaart per app. Wat mij vooral opvalt in de zorg met dingen regelen voor mijn moeder is dat mijn vader en ik overal voor naar een ander loket moeten en ik vind dingen soms echt niet logisch. Ik kan niet altijd mee en ze waren zelf naar het ziekenhuis geweest met z’n tweetjes en daar moesten zij zich aanmelden op een groot scherm. Was Ingrid nu maar mee, zei mijn moeder daar tegen mijn vader. Er zat gelukkig nog een aardig mens van vlees en bloed om even te helpen met het beeldscherm. Ik hoop dat de toekomstige zorgrobot iedereen ook helpt en aan de robotarm meeneemt naar de juiste afdeling met arts. Ik heb zo door de zorgtijd heen wel een paar barsten in mijn eigen vaasje erbij gekregen. Een barst gaat moeilijk weg omdat ik het zo onmenselijk vond voor mijn ouders. In de revalidatie kliniek kwam iemand mijn herstellende moeder zomaar bezoeken en of zij mee wilde werken aan een wetenschappelijk onderzoek in het ziekenhuis, inclusief vervoer en lunch. Het is dat mijn vader erbij zat… Je hebt wat mij betreft dan geen enkel benul van iemand van ver in de tachtig die net een herseninfarct heeft gehad en amper de deur nog uitkomt. Iedereen om mij heen sprak er schande van en mijn ouders vroegen aan mij, we hoeven dat toch niet te doen hè? Nee natuurlijk niet en toen waren zij weer rustig. Wetenschap is mooi maar niet zo, bewust van…

Het beste voor mijn ouders is net politiek bedrijven… Wat is het beste voor mijn moeder en wat is het beste voor mijn vader? En wat willen zij zelf? En is het haalbaar? Ik heb met de rollator door het huis gelopen om de knelpunten te zien en om ze op te lossen en samen met mijn vader het huis moeder bestendig gemaakt en pret. Ik had een visie voor mijn moeder en ik moest eerst een medestander vinden en zie daar, de aardige arts. Met argumenten de rest van het gezin overtuigen en na enige tijd stonden alle neuzen dezelfde kant op na inlevering van twee van mijn visie punten. Mijn verlies nemen want doordrammen heeft geen zin en bijstellen kan altijd nog. De toekomst zal het leren en het is hun leven, bewust van… In het kader van het beste voor de provincie was er stemmen de afgelopen week en het land was in schok na de uitslag. Ik niet want ik huppel onder en tussen de mensen door en dan neem je waar dat FvD en GroenLinks leven en pret. Ik ben ook van de filosofie en ik zei spontaan tegen iemand dat ik de speech van Baudet mooi vond. Ik kreeg meteen geschokt een uitgebreide uitleg terug met waarom de speech niet mooi was… En daar sta je dan als U26 stemmer, ja mijn stem ging nu naar de enige provinciale partij op de lijst. En ik mocht ook al niet in de zaal bij Jinek om te laten zien hoe een U26 stemmer eruit zag, weeeeeehhhh. Het zijn bijzondere tijden, bewust van… Ik zou bijna vergeten dat de lente is begonnen de aflopen week en de witte en roze bloesembomen zijn prachtig aan het uitkomen overal. Hier in de buurt staan allemaal narcissen en met een zo’n gele struik op de achtergrond is het een plaatje. Het werkt af en toe bijzonder lekker om de wereld om mij heen even buiten te sluiten en om te genieten van de mooie dingen om mij heen, bewust van…

Ik heb zo al met al ook best wel pret. Het is natuurlijk te leuk om bij mijn moeder te zitten en dat mensen dan vragen of ik haar kleindochter ben en heel erg veel pret! Mijn moeder heeft door de weken heen bijna de heule persoonlijke en ik kan er niet van buiten spullen kraam weer om haar heen gezet. En daar zijn ook de zakjes 4711 eu de cologne bij. Iets van vroeger en wij hebben daar met de vriendinnen al jaren de grootste pret om. Mocht een van ons op een profielfoto de 4711 hebben staan dan is dat de betekenis van ik voel mij even niet zo lekker… Afijn bij mij zou er een flesje Sun naast mijn bed staan… Een hectische tijd zo al met al en het afgelopen weekend even een wandeling gemaakt om het hoofd leeg te maken van alles. En zo kon het ook gebeuren dat ik in de avond met een van mijn beste vriendinnen rondjes buiten liep om het verzorgingshuis heen van haar stervende moeder. Zij heeft een nachtje bij ons geslapen want dichtbij haar moeder, je doet wat mogelijk is voor iemand. En vandaag is haar moeder overleden en dus het muzieknummer Hello weer uit de kast gepakt en zucht. Het is goed zo voor haar, na een toch wel lange lijdensweg maar toch. Het zijn mensen waar ik een groot deel van mijn jeugd mee doorbracht en ik ging ook altijd mee op vakanties met haar en haar ouders. Mooie herinneringen blijven, zeker. En ik zag haar moeder nog wel door de jaren heen. Er zijn soms periodes in het leven dat er zoveel dingen gebeuren dat het eigenlijk niet normaal meer is. Vriendschap in goede en slechte tijden is toch wel een heel groot en bijzonder goed, bewust van. Zo al met al vliegen de dagen en de weken voorbij…

Ik zat al vroeg in de bus naar Amsterdam toe en ik zag onderweg al ontluikende bloesem, bijzonder. Ik had voor een keer mijn paraplu meegenomen en wat een geluk want het kwam met bakken uit de lucht op deze zondag. In een koffietentje bij het Spui een bakkie gedaan en toen kwam mijn gebakjes eten afspraak binnen en kwam er gebak bij de koffie. Het was eigenlijk weer om samen een week in bed te kruipen maar ach een goed gesprek onder het genot van koffie met lekker gebak was ook een cadeautje op deze regenachtige zondag. Een bijzonder leuk persoon, zeker. Na alle gezelligheid werd ik gedumpt op De Dam want ik ging de klimaatmars bekijken. De regen kwam met bakken uit de lucht en ik werd drijfnat. En ik had best medelijden met alle jonge kinderen die met bordjes nat stonden te worden in de regen. Het was echt ontzettend druk en van kind tot grijze duif, iedereen in de klimaatmars door de stad. Ik heb er zelf niet zoveel mee maar ik sta open voor een andere mening en ik steek er altijd weer iets van op, bewust van… Het is ook maar goed dat we niet allemaal hetzelfde zijn en hetzelfde denken want dan zou de wereld erg saai zijn, ook bewust van… Ik ben meer van de natuur en van de fonkelende planeten en sterren in de lucht. Het klimaat is door de geschiedenis heen altijd aan het veranderen geweest. Ik was al tot mijn knieën nat en ik liep richting de metro en ik kwam onderweg nog hordes mensen tegen met bordjes en spandoeken die naar de mars toe gingen op De Dam. Het leeft wel, bewust van… Het is interessant om alle veranderingen te aanschouwen in deze tijd. Bij ons in het land zijn er binnenkort verkiezingen voor de provincie en er was de afgelopen week een debatje op de televisie. In mijn provincie is een provinciale partij en het lijkt mij logisch om daar op te stemmen. Er zijn weer genoeg partijen voor iedereen in de provincie om op te stemmen, zeker. Ik ga niet stemmen voor het waterschap want ik verwacht dat mensen met de juiste kennis van zaken van water gewoon in waterschappen zitten, daar ga ik mij echt niet mee bemoeien. Ja misschien dom maar dat ben ik ook af en toe en zelfreflectie pret. 

Ja de boel op het thuisfront is weer een beetje stabiel. En ik kan mij druk maken over dingen in de zorg, zolang mijn moeder het geen probleem vindt dan sta ik alleen. Alhoewel zij wel van slag was door iets met een toiletstoel in de nacht, tja. Ik had het er met een vriendin over en met de mondige en misschien verwende generaties van elke dag onder de douche te willen, staat de zorg nog een heule kluif te wachten in de toekomst, bewust van. Er gaan ook dingen wel goed in de zorg, zeker. Het was vandaag dan ook de hoogste tijd om weer eens iets leuks te gaan doen en zo met een vriendin op naar het wonderschone Abcoude. Wij kwamen op de juiste parkeerplaats terecht na weer eens verdwaald te zijn geweest en pret. In een alleraardigste eetgelegenheid met alleraardigst personeel hebben wij een lekker hapje gegeten in het dorp. En om de boel nog leuker te maken gingen wij na het eten naar een klein theater voor de voorstelling leuker kunnen we het niet maken van Jan Beuving en Patrick Nederkoorn. Het was net een grote aula en ik moest denken aan mijn eind musical van de lagere school, heel erg lang geleden. Ik moest er even inkomen in het stuk en het ging over de belasting. Het stukje met nog een ogenblik geduld was erg herkenbaar. Ik belde laatst naar het ziekenhuis voor mijn moeder en ik kon daar kiezen uit blijf wachten voor een echt menselijk persoon toets 1 en voor een terugbel afspraak toets 2. Ik ramde op de een en lijkt mij dan heel erg duidelijk. Ik kreeg vervolgens weer een bandje in de wacht en daar kwam dan de tekst voorbij met wilt u een terugbel afspraak toetst dan… Ik had al gekozen! En ja dan ontplof ik bijna en pret. De voorstelling was best grappig en ik kon een paar keer echt lachen. De pret was eigenlijk na afloop want wij zagen een bekend persoon. En in de auto was het dan ook…declareert hij de bon van deze voorstelling bij de belastingdienst of elders? Ja leuker kon deze dag eigenlijk niet. 

En daar lag ouder twee… Ja ja ja het is best druk allemaal… Ik heb weer even tijd om te schrijven nu. Ik ging vorige week na mijn werk naar ouder een, mijn moeder en toen was ouder twee, mijn vader daar onwel geworden. Ik schrok mij de tandjes en ik dacht even mijn vader te verliezen daar op de kamer van mijn moeder. Eerst mijn auto thuis opgehaald om vader in naar huis te vervoeren na het bezoek van de dokter en toen een vriendin opgebeld om de fiets van mijn vader weer op te halen bij het revalidatie huis van mijn moeder. Ik zat er even helemaal doorheen. Pa had griep en waarschijnlijk oververmoeid van het rennen naar mijn moeder. Zeg maar nee en dan heb je opeens twee ouders om te verzorgen, tja. Elk nadeel heeft zijn voordeel want na een paar dagen van ziek zijn, mijn vader zag toch ook wel in dat zijn bezoekjes aan mijn moeder iets minder konden worden en pret. Ik ben wel een paar keer heel erg boos geweest om dingen maar het vaasje bij het bed van mijn moeder is heel gebleven. Ja, van andermans spullen blijf je af was mijn opvoeding. En boosheid reageer ik af alleen en niet bij mijn ouders. Ik heb gelukkig lieve vriendinnen om mij heen die even luisteren dan en veel is voor hun ook herkenbaar vanwege de zorg voor de eigen ouders, bewust van elkanders ellende en de zorgknelpunten. En ja, er is dan ook humor en de codes. En ondanks dat iedereen het heul erg goed bedoeld… de tante die maar blijft bellen als je als gezin al de handen vol hebt is dan code rood. En zo is de heule oudere familie in codes omgezet en pret. Het is dan toch wel een voordeel van mijn moderne mobiel en de berichtjes van vriendinnen en vrienden, ik lees ze wanneer het mij uitkomt en ik beantwoord de berichten als het mij uitkomt en iedereen die het begrijpt en pret. En ik hield zondag mijn mobiel op de luidspreker bij mijn moeder zodat zij met mijn vader thuis kon praten en iedereen weer blij, leve de vooruitgang. De toestand van mijn moeder wisselt en ik bekijk het maar per dag en mijn vader is gelukkig nu weer rustig aan op de benen. De rest ligt even stil bij mij, misschien van het weekend weer een paar gezellige ontspannende dingen.

Ja, het was een wat rommelige week want mijn moeder ging van het ziekenhuis over naar een revalidatie afdeling van Careyn. Ik kreeg echt een bericht binnen met de tekst van, o wat erg dat ze daar heen moet en pret. Nou, ze zijn van de zwarte lijst af en mijn ouders vinden het prima en ik ga het zelf wel bekijken daar. Ik zag maar liefst 31 pagina’s met vacatures van Careyn en ook bij het huis van mijn moeder. Hoe dan? Hoe zorgen jullie met zoveel openstaande vacatures voor mijn moeder? Ja, ik kan het niet helpen dat er vragen bij mij opkomen… Er is echt aardig personeel werkzaam op haar afdeling en daar moet je het mee doen. Het tekort aan personeel was voor mij de afgelopen week duidelijk zichtbaar. Het is eigenlijk overal in de zorg en hoe los je zoiets op? De mensen zijn er gewoon niet of willen niet een contract van 8 uur of maximaal 16 uur met wisseldiensten en een salaris waar men de boel thuis amper mee kan bedruipen, bewust van… In het geval van mijn moeder is echt de mazzel dat zij gezinsledenleden heeft om haar te helpen met dingen. Het verschil tussen zo’n revalidatie afdeling en thuis met verpleging is eigenlijk minimaal. En toch staat de patiënte altijd centraal en de patiënte voelt zich voorlopig thuis waar zij nu zit en het lijkt zelfs wel of het gewone thuis helemaal uit het brein is verdwenen, bizar. Ik weet trouwens niet of ik het nog over mijn moeder mag hebben… Is het wenselijk om het over ouder 1 en ouder 2 te hebben zo in het nu? Afijn, de zorg is ten opzichte van hoe het jaren geleden was, toch wel een beetje meer uitgekleed en ik help mijn moeder zo af en toe met uitkleden en haar nachtpon aantrekken. Het is eigenlijk dubbel pech, tekort aan personeel en de grote gezinnen van vroeger zijn nu 80+ en hebben zorg nodig en steeds meer mensen in Nederland. En ja, als je het weer vergelijkt met wat andere landen dan is de zorg in Nederland nog hartstikke goed, ook bewust van. Ik kan janken om de toestand in Venezuela en er is onrust in nog veel meer landen in die hoek. Het is overal wat en ook in eigen land in het klein, zeker. Nou om de boel in balans te houden, ik ben gisteren even met een vriendin naar het strand geweest om uit te waaien en om te genieten van de zon op een terras. Het is echt heerlijk weer met de zon in februari.

Nou het was vandaag best gezellig in het ziekenhuis en een van mijn beste vriendinnen was met mij mee. Mijn schrijfsel van gisteren was herkenbaar volgens een reactie en pret. Moeder had een goede dag. De afasie was iets minder en alleen haar begrenzing in veel dingen was zoek. Ik heb haar op het toilet geholpen en een heel klein stukje mee de gang op met de rollator. En net als toen zij thuis was voor het infarct, na inspanning en vooral na lopen doodmoe, opvallend. Ze mag nu zelf eten en er een knoeiboel van maken want dan zien wij en de verpleging wat zij wel en niet kan. Zij is af en toe net een klein kind. Met humor maak je alles leuk en we hebben toch wel wat afgelachen aan het bed. Niet om haar, wel samen met haar. Nu houden we alle drie wel vijf minuten onze monden dicht ma en vervolgens wilde zij na een halve minuut weer beginnen met praten en wij ssssstttt en dan die blik en na drie minuten gewoon vragen of zij nu weer mocht praten. Wij deden onze eigen testjes aan het bed en pret. De rust was vandaag wedergekeerd op de afdeling en alles liep op rolletjes. Ik was net juf Ank uit een televisieserie volgens mijn vriendin met alles regelen binnen het gezin en pret. En dus even een nieuw liedje verzinnen met patiënten en ziekenhuis en familieleden? Iets met… hallo moeder wat fijn dat jij hier bent en onze namen weer kent? Eet je bordje leeg en knoei zoveel als jij kan, wij kijken mee en genieten ervan. En tot mijn hilariteit begaf de oude wasmachine het thuis ook nog. Dussss tussendoor nog even een wasmachine regelen. Nou we gaan kijken wat de nieuwe week weer gaat brengen, altijd een verrassing.

Je ziet de dingen pas weer als je ermee te maken krijgt… De afgelopen week kreeg mijn moeder een herseninfarct en of ik naar huis wilde komen van mijn werk. Ik heb een ding geleerd, altijd 112 bellen bij ernstige situaties en niet de huisarts. De meeste kunde zit bij de aardige mensen op de ambulances in zo’n geval, mijn mening. Ik heb zelf ook nog in een ambulance gezeten want er was geen plek in het eerste ziekenhuis voor een opname van mijn moeder en dus kwamen er twee nieuwe alleraardigste mannen die mijn moeder zo’n zes uur later van Amsterdam naar Hoorn brachten. Het zou wel fijn zijn als er een track en trace kwam voor mensen zonder mobiel want wij zijn mijn moeder even kwijt geweest toen zij de volgende dag weer naar een ander ziekenhuis werd gebracht en pret voor ons en niet voor haar. De fusies van de ziekenhuizen zijn ook zo moeilijk en ik hoorde dat het vaker voorkomt dat mensen bij het voormalige AMC staan of het voormalige VU staan omdat ze de nieuwe namen nog niet weten. UMC, VUmc en goed luisteren naar de letters verschil en het adres en zelf uitzoeken. Het Westfriesgasthuis was nu ook Dijkzichtziekenhuis geworden en pret. Nou een vriendin van mij was echt haar moeder kwijt en moest naar de 112 melding bellen om te vernemen waar haar moeder naartoe was gebracht en het kan dus altijd erger… Zorg trouwens dat moeder of vader altijd een legitimatie bij zich heeft of toon hem later in het ziekenhuis want anders komt door beleid de rekening rechtstreeks naar huis in plaats van naar de verzekeraar, en nog meer geregel, bewust van... Er rijden dus niet alleen busjes de heule dag in Nederland in de rondte om pakjes bij mensen te bezorgen er rijden ook ambulances de heule dag in de rondte om mensen naar andere ziekenhuizen te brengen of naar een ziekenhuis te brengen voor een bloedtransfusie of zoiets. Ik snap best dat mensen naar het ziekenhuis worden gebracht waar een bed is of waar het specialisme zit, op papier best te doen en Nederland is qua afstanden een klein landje zonder files. Ik ben mij wel bewust geworden van dat het de patiënte onrustig maakt en de familie toch al genoeg op zich afkrijgt, het menselijke aspect zeg maar… Afijn zij ligt voorlopig nu dichtbij huis en het is afwachten want in het weekend ligt sowieso alles op zijn gat in het ziekenhuis. Ik dacht gisteren in een drama serie te zitten want overal op de gang mensen die personeel zochten en piepers die afgingen. Mijn moeder was onrustig en door haar afasie nu kon ik daar uit afleiden dat zij een spoedje was geworden tussendoor. Echt niemand kon mij vertellen wat er was gebeurd en het dossier lag nog beneden. En de dokter belde ook niet in de avond. Ja, je moet veel loslaten zo in een ziekenhuis. En dat schrijf ik, personeel kan het niet helpen, doen hun best maar er is een tekort aan. Kortom, je ziet het pas weer als je ermee te maken krijgt. Afijn, ik doe ook mijn best en draag ook nog een beetje de zorg voor de rest van het gezin. We zullen zien hoe het verder gaat, morgen kan alles weer anders zijn.

In het kader van even wandelen, Chinees Nieuwjaar, genieten en om even van de zolder af te komen, hup op pad. Het is niet… ik ga naar Amsterdam, het is… wij gaan naar Amsterdam en pret. Het is het Chinese jaar van het Zwijn en voor ons dus een gezellig jaar. Wij hebben even gekeken naar de draken- en leeuwendans en bij de wensboom gestaan en toen op naar de Chinese wijk. Een paar winkeltjes bezocht en genoten van de Chinese dingen en toen nog even een bezoek gebracht aan de prachtige Fo Guang Shan He Hua Tempel. De boeddhistische tempel die niemand eigenlijk verwacht zo midden in de stad, prachtig. We waaiden van mooie gevel en mooi pand naar andere mooie dingen en we stonden ook nog even stil bij het beeld van mevrouw Bosshardt voor de deur van het Leger des Heils. Ik keek even naar de deur van een ander pand op de Oudezijds Voorburgwal om te lezen wat het was en ik werd door een Nederlandse vrouw in het Engels aangesproken om daar vooral naar binnen te gaan…aaaaaaaahhhhh! Echt om gek van te worden in eigen land, bewust van… Nou we lagen wel dubbel van het lachen en ik besloot direct om naar binnen te gaan want mooi pand en ik sleurde mijn vriendin mee en pret. Het bleek een museum te zijn met de naam Ons Lieve Heer op Solder. En op de zolder van het pand was inderdaad een kerk. Ik dacht een dagje van de zolder af te zijn en ik kwam terecht op een andere zolder en heel veel pret. Het zal vast niet de bedoeling zijn geweest, wij hebben heel erg gelachen in het pand. De krakende vloeren waren enig en er waren bedstedes. Kom uit de bedstee mijn liefste en pret. Het was een geweldig pand met mooie smalle trappen en gangen en wat een mooi uitzicht over de stad. Het was echt een belevenis. En toen dwars door de stad heen naar de Jordaan voor bitterballen en wat drinken en toen was het in de avond vanuit het café wel heel erg zoeken naar het afgelegen busstation op de Elandsgracht, wat een ontzettende slechte locatie daar, we zaten eerst bijna in het Westerpark en pret. De volgende keer een gebakje eten bij daglicht in de Jordaan, staat ook nog. Ja het was een leuke dag en nu weer terug op mijn eigen zolder.