Het was gisteren de hoogste tijd voor het bostheater. Gaan we wel of gaan we niet, regen of motregen en we zijn uiteindelijk met z’n tweetjes naar het bos gereden. Het was zo anders ten opzichte van andere jaren. We kwamen bij het Amsterdamse Bos en daar stonden waarschuwingsborden, eikenprocessierups. En zo zaten wij aan een picknicktafel met bijna niemand nog in het bos. En ik dacht geheel in de sfeer… Donkere wolken boven onze tafel met af en toe een spatje regen. Ergens loeren de eikenprocessierupsen naar ons als rupsen of vlinders. Wij zijn omringd door parasieten in het water en honderden dode vissen. De dode ogen van de vissen weerspiegelden nog de gewelddadige strijd tussen de parasieten en de vissen. En verderop een water met een poepbacterie om het geheel compleet te maken. En daar zaten wij dan met een stokbroodje, wat drinken en rookwaar om onze afgelopen werkweek door te nemen. De eenden, meeuwen en ganzen keken wat meewarig naar ons, met zo’n blik van, wij kunnen het ook niet helpen, één voor allen en allen voor één… Er kwam nog een wesp vragen of wij ons afval wel in de prullenbak wilden doen en ja, natuurlijk. En heel langzaam begon het bos weer te leven met meer mensen en er was een mooi verlicht pad naar het bostheater. En die paar regendruppels, ach we zijn Hollandse vrouwen en boeien en weekend! Het was best druk in het altijd gezellige bostheater en we gingen bewust onder een paar bomen zitten, want een paraplu tegen de regendruppels. De Drie Musketiers stond op de planken en het ging over broederschap. En zoals ik tegen mijn onbekende buurvrouw zei, gewoon mannen verkleed als musketiers, zijn niet echt en pret. Het was een licht en leuk stuk om te zien en er zat best wel een beetje humor in. Er zat ook veel bloot in en er werd wat gescholden en veel geschreeuwd en de oudjes achter ons waren voor het einde van het stuk al vertrokken en pret. Het was een leuke avond in het bostheater en een goed begin van het weekend.

Ik lees niets anders dan muizenplaag, rattenplaag, buxusmot en rupsen en wat al niet meer… Er is vandaag weinig te schrijven en daarom een kleine toevoeging van mijn kant met eigen bewuste waarnemingen Ik liep gisteren een lelierondje langs het water en normaal bloeien de waterlelies prachtig in deze tijd van het jaar. Ik kwam een paar witte waterlelies tegen en mooie foto’s gemaakt en ik zag met eigen ogen hoe de bladeren van deze lelies stuk gegeten waren, allemaal gaatjes. Op een van de waterlelies dreef een slak en om toch op een nieuwe slak zout te leggen, is er sprake van een slakkenplaag die waterlelies stuk eet? En kunnen we deze toevoegen als nieuw in de veranderingen van deze tijd lijst? En dan nog een, ik kom toch overal en er is echt sprake van spinnen. Nee, geen grote spinnen, van die heule kleintjes en ze zijn dun en hebben allemaal kleine dunne baby spinnetjes. Waar komen deze mormels opeens vandaan en zijn ze nieuw in deze tijd? En waarom gaan die beestjes op het toilet zitten bij mensen? Lekker donker in een hoekje en ha ha dan zien de mensen ons niet want zij zitten met hun gezicht de andere kant op hun boodschap te doen? Het is allemaal wat in deze barre tijden…

Het was gisteren een fantastische dag, een ding kan een dag goedmaken. Ik kwam thuis uit mijn werk en de bloemist was geweest en ik kon bij mensen in de straat bloemen afhalen en gênante pret. Een prachtig boeket bloemen met zonnebloemen erin stond daar in de gang op mij te wachten. En meteen even kennis gemaakt met de aardige buurtgenoot en zoals ik vernam daar, achter elk deurtje gaat een eigen verhaal. Het boeket was een bedankje van de vrienden van mijn oppas vakantiehuis en erg lief! De grap van de dag was natuurlijk dat ik mij niet hoefde te generen want het boeket was gelukkig te tillen en haalde de 25 kilo bij lange na niet en echt heel veel pret. Nou bedankt lieve vrienden! Het was verder weer een aparte dag gisteren en ik blijf erbij, heel veel dingen horen bij de psychiater en de mentale zorgverlener en niet bij een gewone arts. Een cliënte wilde bijvoorbeeld haarlak op het boodschappenlijstje zetten. Kan niet, want er staan nog bussen genoeg aldus de verzorger. Nee die staan er niet, aldus mijn persoontje. Huh? In het brein van mevrouw zijn nog helder, de herinnering, de naam en de geur van haarlak nummer 1 en de haarlak die is gekocht, zegt haar niets omdat het haarlak is van nummer 2, totaal anders qua geur, naam en bus. Voor mevrouw is er dus geen haarlak in huis, zo werkt haar brein nu. Ik was wel duidelijk en de bussen van haarlak 2 verdwenen en er worden nu bussen van haarlak nummer 1 gekocht. Het kan best dat het over een half jaar het niet meer uitmaakt wat voor merk, maar nu is de herinnering er nog wel. Ik denk zelf trouwens dat er ziektebeelden zijn waarbij het tot de dood van iemand wel blijft uitmaken qua geur en beleving,ligt net aan wat er aangetast wordt in het brein. En er komen ook lichamelijke klachten voort vanuit het brein, ik ben een roepende in de woestijn zo voelt het af en toe. Het is jammer dat ik bij veel mensen, waaronder bij mijn moeder niet een nul punt of bijna nul punt qua medicatie kan genereren, pas dan zie je wat lichamelijk is of mentaal. Een beetje van, geef iemand twee pepermuntjes en zeg dat het twee paracetamol tabletten zijn en dan eens kijken of de hoofdpijn zakt of niet. En zo zijn er nog heul veul dingen op te noemen. Een planbord is ook zo belangrijk met tekst of met picto’s. Het was de afgelopen week best wel lachen want mijn vader was even weg en ik kwam opeens naar beneden en toen was mijn moeder aan het proberen om kaaskoekjes en cashewnoten open te maken. Die blik van haar toen ik voor haar neus stond… Een betrapt kind dat snoep uit een kastje haalt bij afwezigheid van… We gaan samen kaaskoekjes eten ma, Goudse en kaas en koekjes zitten als lekker in haar brein en dus goed. Nou en mijn eigen brein was blij met een boeket geurende bloemen vandaag.

Ik had laatst een mooi gesprekje met een buschauffeur. Het ging over, je moet niets en pret. Ik dacht trouwens dat de buschauffeurs alweer langere pauzes hadden? Volgens deze chauffeur spelen de problemen van korte pauzes en een stukje lopen naar een pauzeruimte nog steeds. Ik zou beter bij een vakbond kunnen gaan werken en pret. Ik zei laatst tegen een heel leuk iemand ook dat hij niets moest en vervolgens gaf ik aan ook iets niet te willen en te moeten en opeens voorlopig einde contact. Op zo’n moment werkt Vangelis met Conquest of paradise altijd goed voor mij, mooie muziek en leuke schepen in de video. Met een man communiceer je anders via chat dan met een vriendin aldus een van mijn vriendinnen. De kans bestaat dan dat je elkaar niet begrijpt of denkt te begrijpen, oké leermoment. Ik ben gedoemd om alleen te blijven op deze aarde in het tijdperk waarin mondelinge communicatie en gezellig afspreken op een terras uit zijn en pret. Ik pak nog even muziek van Enya erbij… En weer verder over mijn verdere belevenissen in mijn vakantiehuis. Ik zat met een vriendin in de tuin en we zagen daar de wolken samenkomen in de avond, de latere windhoos in Amsterdam. Het was een prachtig gezicht al deze wolken die naar elkaar toekwamen. In mijn vakantiehuisje ging ik regelmatig ook nog op en neer naar mijn huis en ouders, even de was doen, schoonmaken en kijken of alles goed ging. Ik was in mijn vakantiehuis en mijn telefoon ging en ik nam het onbekende nummer op, Mijn vader bij de buurman want zijn mobiel was leeg. De elektriciteit deed het niet in huis en volgens hun was het niet zelf op te lossen. Ik eerst gekeken via het internet of er een storing was en nee. Volgend stap, Stedin bellen en een monteur regelen en die kon binnen twee uur bij mijn ouders zijn. Bij eigen schuld voorrijkosten en een bedrag betalen. HUH? En mensen met weinig geld dan en mensen die net rondkomen? HUH? Ik ondertussen de buren gebeld of zij weer wilden doorgeven dat de monteur kwam en zelf ook in de auto gestapt naar mijn ouders. Bij thuiskomst mijn moeder gekalmeerd en de hemel zij dank kwam de monteur en was het probleem buiten onze schuld om, zo begreep ik, zo verholpen. En weer terug naar mijn vakantiehuis… Mijn blijdschap was dit jaar eigenlijk enorm groot toen ik mijn tas weer op mijn eigen zolderkamer kon neerzetten. Vanavond weer naar de sterren kijken met mijn kijker vanuit mijn zolderraam, beter, sterren chatten niet.

In mijn vakantiehuis ging mijn werk natuurlijk gewoon door en dus elke dag op en neer pendelen met de auto. Het is een rare nieuwe weg zo tussen Uithoorn en de Amstelhoek, de krachten in de auto kloppen gevoelsmatig niet op deze weg, zweef gevoel, het zal wel. Afijn, ik ging even een bakkie doen bij een vriendin en er was bij haar een onkruidfestival. Ik stuurde haar een berichtje dat ik mijn auto nergens kwijt kon, zo druk en heel erg veel pret. Iemand had daar het idee opgevat om met de bewoners het pad onkruidvrij te maken bij de huizen. Mijn vriendin werkt zich de tandjes de heule week en zorgt voor haar stukje en dus voelde zij zich niet geroepen. Je hoeft er niet aan mee te doen, aldus mijn persoontje. Wel een leuke voor de participatie dacht ik, de gemeente hoeft het daar dus niet meer te doen als de bewoners het gezellig samen onderhouden, win win. Mijn eigen vader stuurde nooit flyers naar de buren en deed het onkruidvrij maken gewoon tussen de huizen door omdat de rest aan het werk was en hij toch lekker bezig was, tja tijden veranderen. Ik blijf mij verwonderen dat dingen tegenwoordig een festival, evenement of voor een doel moeten zijn, iets gewoon doen is zeker uit? En nog iets anders… Ik pas op dier en huis en geef planten water en dan komt er een bericht vanaf vakantiefront dat er een pakje komt en of ik even wil opletten. Oké, ik denk dan nog, zeker voor hun vakantie al besteld. Ik was er niet en dus bij de overburen de volgende ochtend voor mijn werk een pakje afgehaald. Dan komt er later weer een bericht, er komt nog een pak van 25 kilo en of ik het wil aannemen. Ja en dan ga ik vragen… Hebben jullie die pakketten besteld voor jullie vakantie? Nee, gewoon op vakantie Ingrid. Het eerste pakketje waren schoenen voor een van de kinderen en de inhoud van het nieuwe pakket hebben wij weer nodig als wij thuis komen. En nee, het is geen nieuwsgierigheid van mij, ik probeer te begrijpen waarom mensen verder gaan met bestellen op vakantie? Mijn eigen brein denkt namelijk, bestellen komt na de vakantie wel weer en begrijpt het gewoon niet en pret. Nou en op zaterdag stond er een man van de post voor de deur met een doos die bijna niet te tillen was, ik vond het gênant, heel erg gênant. Na samen de doos in de gang geschoven te hebben, er zaten nootjes in de doos, 25 kilo! Elke dag een handje nootjes is gezond bij geen allergieën, schijnt… Ik dacht aan de gezondheid van de postbezorger met zijn busje en even opgezocht en ja ze mogen dit gewicht bezorgen. Een doos van 12,5 kilo en nog een doos van 12,5 kilo is toch ook 25 kilo? Het blijft grappig dat iedereen anders doet en denkt, zeker en ik probeer het te begrijpen en faal zoooo af en toe, snik.

Ja, ik ben er weer… Het was de bedoeling dat ik de afgelopen 14 dagen ontspannen zou oppassen op het huis van vrienden met huisdier. Ja, ik was daar en eigenlijk overal wel. Nou ontspannen? Morgen meer. Het was de laatste volledige dag van mijn verblijf daar gisteren en de hoogste tijd voor een uitje want ik lag bijna voor pampus. En met dank aan weer een loterij, hoera er waren kaarten voor Pampus. En afslag Muiden is dan best wel moeilijk als je zit te kletsen in de auto en pret. Ze hadden heel slim een gratis parkeerplaats aan de rand van Muiden gemaakt en in de zon een wandeltochtje naar de sluis gemaakt. Er waren door de stevige wind weinig boten en dus weinig vermaak. De boten die er lagen daar was het de vrouw voorop met de lange stok om aan te meren en de man stond achter het stuur en pret. De boot naar Pampus kwam gelukkig en het was echt heerlijk om op dek in de wind naar Pampus te varen. Pampus is eigenlijk in alle opzichten mislukt vroeger. In de Eerste Wereldoorlog, in de Tweede Wereldoorlog, nou je zoekt de geschiedenis zelf maar eens op. Het is nu gewoon een mooi eiland met een oud fort. We hebben verschrikkelijk gelachen in het fort en mijn reismattie viel bijna van een trap daar in het volle zicht van wat mensen, zij lag ook even voor pampus en haar enkel blauw, de mijne was net blauw af na ook een val en het blijft bijzonder hoe vaak wij hetzelfde beleven. Het was ook toevallig dat ik de afgelopen week iets over morsecode opzocht en in het fort was een filmpje over de werking van morsecode en er stond zo’n apparaat en mijn dag was weer goed. Ik vond buiten het mooiste op het eiland met de braamstruiken en het mooie uitzicht op IJburg en op de lelijke windmolens aan de andere kant… Er stonden twee tentjes en overnachten is tegenwoordig ook mogelijk op Pampus. We hebben er even in gekeken en voor gezeten en zoiets is alleen leuk voor ons als er verder niemand zou zijn op het eiland. Drop ons in oktober een zaterdag en haal ons zondag op en pret en verder niemand, de stilte is genoeg daar. De toiletten op Pampus waren niet vies maar werden doorgespoeld met grondwater. De horeca, tja er was gelukkig nog ouderwetse bediening want anders moest je met je telefoon zelf de bestelling doen. Het is toch juist zo lekker om op zo’n eiland eens niet de telefoon te gebruiken… Op het laatst erg gelachen want wij zaten heerlijk op de steiger te genieten in de zon en wij hadden niet door dat er maar 150 mensen op de boot terug naar Muiden mochten meevaren. Te laat in de rij aangesloten door ons genieten en dus een uur wachten op de volgende boot … Ach, het was geen straf om nog een uur op Pampus te mogen verblijven. Met de boot terug en mooi om alle witte zwanen in het water voor Muiden te zien. We zijn nog even naar het Muiderslot gelopen en vroeger ooit al bezocht en twee keer is overdreven. Met de auto weer terug naar huis en heerlijk op een terras aan het water bij ons in de buurt een saté gegeten en wij waren net voor de enige bui van de avond klaar met eten. Ja het was weer een leuke dag en dankzij het meespelen van een iemand met twee loterijen komen wij de zomer wel door in Nederland.

De laatste echt warme dag vandaag in juli en dus tijd voor nog een beetje luchtig leesvoer. De bijvoeding voor mijn moeder kwam binnen. Ik legde het haar eenvoudig uit… Koeien in de winter op stal krijgen extra bijvoeding en zie het zo ook bij jou. Mijn uitleg was meteen duidelijk en pret. Ik dacht bij het zien van de flesjes drinken, de fabrikant heeft nog werk te doen voor 2021 en pret. Een plastic flesje, een plastic omhulsel met tekst weer om het flesje, een plastic dop en een plastic rietje in een plastic verpakking. Zij drinkt bijvoeding met een rietje, mijn moeder, op een schaduwrijk terras en zou willen dat het anders was… En nog even iets anders. Iemand staat op maandagochtend bij de koffieautomaat op het werk en komt een eveneens vrouwelijke collega tegen. Hoe was jouw weekend? Nou prima, ik ben voor de 2^e keer getrouwd afgelopen zaterdag. Smak, smak, smak en gefeliciteerd met jullie huwelijk. Nou nee, geen jullie, ik ben afgelopen zaterdag met mijzelf getrouwd. En dan krijg je een paar foto’s van collega in een prachtige trouwjurk te zien in een bosrijke omgeving. Trouwen met jezelf is in, trouwen met jezelf is zo hip en een trend. Ik dacht zelf toen ik het blijde nieuws vernam aan een grap, dus niet. Op zo’n moment mis ik Stephen Hawking. Ik had graag nog een nieuw boek van hem gelezen over leven op een andere planeet en over een ruimteschip met betaalbare tickets naar een andere planeet. En op zo’n moment zie ik mijzelf jaren geleden mijn trouwjurk naar een kringloopwinkel brengen. En ik dacht ook nog even, zal er al iemand met zichzelf getrouwd zijn in mijn oude trouwjurk?

Ik hoorde van mensen dat zij met gezin en al in de woonkamer hebben geslapen de afgelopen dagen, zo warm in huis. Na weer een slechte nacht toch op naar Zwolle gisteren in een gekoelde bus en in een gekoelde treincoupé. Mijn reismattie had geen lift pleisters op haar ogen want te warm en pret. Zij kan trouwens gewoon knipogen met deze pleisters en weer pret. We gingen nu vanaf Station Amsterdam Zuid en ik zag opeens rook op ons spoor. Lag er gewoon een halve sigaret te smeulen tegen een klein takje aan op het spoor, bizar. Er zijn gewoon van die roosters om je peuk in te gooien daar. We hebben staan kijken en gelukkig ging de sigaret uit bij het filter en vatte het takje verder geen vlam. Van die dingen, van die dingen, zou Jan in Zwolle zeggen… Jan was nog niet helemaal in de kleding en dus in Zwolle eerst even de Sassenpoort bekeken en het kanon voor de poort. Je kon een kanon afschieten in Zwolle, het was er heel rustig door de vakanties. Na ons eerste bakkie op een terras kwam daar een fel groene broek aan op de fiets en in die broek zaten de benen van Jan. Zwolle is een van de goedkoopste in Nederland met de terrassen en dus appeltaart met slagroom. Jan vond het leuk dat wij er weer waren en zo eens zitten bomen over alles en de wereld. Een stukje gelopen langs het water en zelfs daar was de wind zoek, zucht. Via een tip kwamen wij terecht bij het terras van De Beugel aan het water en net toen wij zaten, hoera, regen! Ruim een half uur regen en na twee porties snacks uit de frituur onder de parasol in de regen en de overwinning van Max Verstappen was de temperatuur weer aangenaam geworden in Zwolle. Zelfs mijn mobiele telefoon had last van de warmte en vocht en deed het gewoon weer goed. Ik vernam dat de telefoon in een bak met rijst doen ook werkt om de vocht eruit te halen. Het was gezellig en we zien toch steeds weer andere verrassende stukjes van Zwolle.

Mijn moeder zit niet meer op de dagbesteding. Zij is een paar keer een dag in de week naar de dagbesteding geweest en het ging niet meer, erg jammer. De dagbesteding was een apart verhaal. Ik had in de revalidatiekliniek al gevraagd of mijn moeder daar beneden bij de dagbesteding een keer mocht meedoen, helaas toen niet van gekomen. Het advies van de dokter in de kliniek was drie dagen dagbesteding en mijn ouders wilden zelf een dag dagbesteding. De aanvraag gaat dan niet via de arts maar via een WMO loket. De persoon bij het WMO loket geeft het dan weer door aan de persoon bij de gemeente van de WMO. Dan komt er een brief thuis dat er iemand gaat bellen of gaat langskomen thuis. De meneer van de gemeente WMO komt dan een uurtje thuis praten. Dan volgt weer een brief voor de goedkeuring voor begeleiding licht twee dagdelen = een dag… met vervoer. Weken na de eerste aanvraag kan moeder dan voor de eerste keer naar de dagbesteding. Na een paar keer op de dagbesteding komt er een telefoontje van de dagbesteding dat zij mijn moeder hebben opgeschaald naar begeleiding midden vier dagdelen. En tot mijn verbazing komt er dan al heul snel een brief van de gemeente thuis met de bevestiging van wijziging en pret. Ik probeer een dag op een vrije dag, met twee telefoontjes iemand van de WMO te bereiken bij de gemeente om twee vragen te stellen en er zit niemand en niemand belt mij die dag terug. Ik belde elk dagdeel een keer en pret. Zoals ik al tegen de aardige vrouw van de dagbesteding zei, mijn moeder komt maar een dag en de indicatie van twee dagen is dus niet nodig. Er zitten daar trouwens meer mensen die geen gebruik maken van alle dagen die bij de indicatie horen. Ik had maar twee vragen aan de mensen van de WMO bij de gemeente. De dag dat mijn moeder niet komt, krijgt de dagbesteding deze wel vergoed? En kan de indicatie niet anders, naar werkelijke opkomst? Afijn, ik heb meer te doen en zal het wel nooit gaan weten. Mijn vader heeft zelf mijn moeder afgemeld voor de dagbesteding. De brief van afmelding was snel per post hier en pret. Allemaal aardige mensen bij de gemeente en de dagbesteding enzovoorts, ja zeker. En wel een nieuw spreekwoord aan overgehouden, een dag niet besteed is geen dag en veel pret. 

Weer een nieuwe dag, na weer een kleffe nacht. Een rustige nacht zonder wind. Ik schreef gisteren over de wind in de nacht en de volgende ochtend bleek dat er toch een soort van wervelwind door een deel van het dorp was getrokken. Bij een appartementencomplex was midden in de nacht een zonnescherm kapot getrokken door de wind. Bewoners hoorden het en belden aan en mevrouw dacht door alle geluiden midden in de nacht dat het inbrekers waren en belde de politie en pret. De politie liep een rondje om het gebouw en namen het is niet meer een zonnescherm aan de gevel waar en pret. Ik voorzie een nieuwe campagne van de overheid, iets met zon weg, scherm op… Nou is de andere kant van het verhaal dat veel ouderen het zelf niet meer kunnen want ze hebben soms nog van die zonneschermen met zo’n ijzeren beugel waar je aan moet draaien om hem op te halen en neer te laten. Er was hier gisterenavond weer veel rare wind en een vriendin van mij die net in het water zwom vond het maar een raar dorp met de plots opkomende winden. Ja, ik heb wel gelachen vandaag. En de diëtiste kwam gisteren thuis voor mijn moeder. Ik vind het zo’n onzin en dat is mijn mening. Ik zei van tevoren al tegen mijn vader dat mijn moeder wel bijvoeding zou krijgen en zie, bij mijn thuiskomst was de conclusie bijvoeding en pret. Het eetpatroon was al goed en iets meer chocoladehagelslag over alles strooien wilde ook wel helpen als dikmaker. Mijn moeder zit constant op het toilet vanwege haar darmen na het eten van chocolade, dus strooi vooral voorzichtig pa want ze moet niet  meer afvallen en pret. Ik heb net als de meeste van mijn vriendinnen maar een visie. De mensen tegen het einde van hun leven vooral laten eten wat ze WEL lekker vinden. Mijn moeder heeft geen tot weinig smaak meer en dus zitten haar lekkere dingen van vroeger nog ergens ver weg in haar geheugen. Eten is een spel geworden van herkenning van dingen van vroeger. Er staan af en toe in de folders van supermarkten oud Hollandse blikjes met snoepjes van vroeger. Ze waren hier thuis op en gelijk weer drie blikjes met boterbabbelaars gehaald. En dan zie je mijn moeder heel even blij. Een vrolijk tafelkleed helpt ook met gekleurde bekers en een portie eten op een te groot bord doen helpt ook omdat het dan lijkt alsof ze niet zoveel hoeft te eten.