Het was vandaag op mijn werk goed te merken, het coronavirus was het gesprek van de dag. Ik verbaasde mij vanmorgen over schoolkinderen en wat doet iedereen nog op de weg? Nou ik zat ook op de weg en de eerste cliënten vertelden mij dat zij in een ziekenhuis waren geweest in Utrecht waar corona patiënten lagen en waar de arts op de polikliniek hen nog een hand gaf… Ik had zo de neiging om hard weg te rennen en pret. Bij elk kuchje zat ik bijna tegen het plafond. Ik kwam een witte bus tegen met daarin een pakketjesbezorger met een mondkapje op, tja. Uit de vriendenkring kwamen wat berichten over thuiswerken en over bedrijfsfeesten die niet doorgingen. In de middag wilde iemand met mij boodschappen doen en we gingen preppen, niet mijn idee trouwens, wel verstandig om iets in huis te hebben voor een week. Ik liep eens langs de schappen en ik stelde mijn eigen prep top vijf samen, op één toiletpapier, op twee keukenrollen, op drie zakdoekjes, op vier het handzeepvak en op vijf heel verrassend de rollen beschuit… Het was trouwens stil in de winkel en bij thuiskomst natuurlijk mijn handen weer gewassen. Ik ging na mijn werk zelf nog even naar een andere supermarkt en daar hing een briefje bij de kassa om te pinnen en niet contant te betalen, juistum. Ik vroeg vriendelijk of de jongen achter de kassa wel de bonuskaart vanuit mijn hand in zijn hand wilde nemen bij gebrek aan zelfscan bij deze supermarkt. En zo hadden wij toch contact via de bonuskaart. Ik had ook nog een balkje aangeraakt om tussen de boodschappen in te zetten en dus bij thuiskomst weer mijn handen gewassen. Ik hoor dat mensen op hun werk afstand moeten bewaren en ik kon het dan ook niet laten om voor een etentje binnenkort met zo’n 15 mensen even een eerste corona bericht in de groepsapp te gooien. Ik zal wel weer die zeikerd zijn, nou jammer dan. Gezellig uit eten met een meter tussen elkaar in en pret. Nou een iemand zei al dat het een goede opmerking was dus ik ben misschien toch geen zeikerd.

De natuur loopt echt zeker een maand voor, echt bijzonder. De kersenbloesem bomen komen al uit, zo mooi. Ik zie vreemd genoeg ook al veel muggen en die horen hier echt nog niet hoor, ga weg! Of zijn ze nooit weggeweest deze winter? Onze overheid kiest voor The show must go on inzake het coronavirus en dan aanpassen toch? En zo waren wij afgelopen weekend naar Queen the Music in Amstelveen. Het was echt heel mooi en volgens mijn reismattie ons laatste uitje voor het coronavirus en ik was het daar mee eens. Ik snap werkelijk waar niet dat we Nederland niet zien als een grote stad en de boel eens even in ruststand doen. Iedereen kent ondertussen wel iemand die getest is of niet getest is en toch ziek is of iets anders onder de leden heeft… kan ook nog. Mijn broer en schone zus kwamen verkouden terug uit het buitenland en ja dan blijf je dus even weg bij onze ouders, liefst een week of drie… Ik ben hier thuis wel voorbereid op het coranavirus voor zover mogelijk. De nuchterheid en humor overheersen, wel zelf bewust blijven nadenken is ook een ding. Ik kan niet alles voorkomen of alles maakbaar maken en ik was mij daar allang bewust van… Zo zitten mensen ook te kneuzen over een komende vakantie van mijn reismattie en mijn persoontje, totaal onbelangrijk. Vakantie is een luxe en de mensen om ons heen zijn belangrijker, zucht. Gewoon een beetje met de dag leven en blij zijn met alles wat wel door kan gaan of iets kleins zoeken thuis om plezier van te beleven, lees een boek of kijk een film… Ik heb hier toevallig twee boeken liggen, Reis naar de einden der aarde van Robert D. Kaplan en Wat ons niet zal doden van David Lagercrantz, hoe zoek ik ze weer uit… De grootse zorg voor mij op dit moment is mijn werk want ik werk met ouderen van meest 80 plus. Mijn werk verschaft geen mondkapjes of handschoenen en dus zelf maar een beetje doen wat goed is. Een goede leerschool en een evaluatiepunt voor als deze crisis over is, denk ik dan, de inkoop van beschermingsmateriaal voor eigen personeel voor noodsituaties. Nee paniek is nergens goed voor, nadenken en verbeteren kan altijd. En zo rommel ik door…

Strand en zee, heerlijk. Ik zit regelmatig op het strand bij Noordwijk en er zijn periodes dat de eikenprocessierups mij plaagt. Deze rupsen zijn super irritant. Er is vaak als ik op het strand zit nog een andere rups, een rupsvoertuig. Dit voertuig zorgt dat oudere mensen en andere doelgroepen een fantastisch ritje over het strand kunnen maken. De mensen gaan zelfs vanuit de dorpen hier op uitje met de strandrups. Ik spreek deze mensen soms na afloop. Ze vonden het geweldig en misschien de laatste keer dat zij de zee zagen. Een simpele rups die niemand kwaad doet wil men nu wel bestrijden. Het voertuig mag niet meer en ik begrijp dat mensen hier al drie jaar over zitten te kneuzen… Het weer gaat beter worden en ik zie dan vast weer het voertuig met de ouderen op het strand, vast… en dit jaar nog… Nou verder was het gisterenavond weer mis met mijn moeder en de ambulance wilde haar meenemen naar het ziekenhuis. Zij wilde niet en ik had pret later toen ik alleen was… Ik heb de nachtdienst hier in huis gedaan en vanmorgen ging het weer beter met haar. Ik had aan het begin van het jaar al de voorspelling gedaan, halen en brengen jaar en van het een in het ander. De ambulance mensen zijn echt wel mijn favorieten, ik maak altijd verstandige en aardige mensen mee. Beetje jammer dat zij niet kunnen inkijken naar de lab uitslagen van patiënten. En als er mensen in paniek zijn ergens dan ben je toch afhankelijk van wat de familie kan vertellen om een goede inschatting te kunnen maken. En zo rommel ik door en in de middag nog even bij de tandarts geweest en handen schudden werd niet meer gedaan in verband met het coronavirus. En verder valt het mij vooral op dat iedereen doorgaat in Nederland, alsof er weinig aan het handje is en ook gewoon op vakantie gaat.

Er zijn van die dingen die je heel erg gelukkig maken en die dingen zijn voor alle mensen weer andere dingen. Ja ik heb opgelet afgelopen zaterdag bij de Masterclass Geluk van Guido Weijers en het was erg leuk, even een avondje iets anders. De grap was dat er op mijn damestoilet een envelopje stond met een hartje erop en met voor de vinder erop. Mijn vriendin had er ook een en ik wilde hem eerst terugzetten voor iemand anders maar volgens haar stond er niet voor niets op, voor de vinder en pret. Er zat een geluksmuntje in op een kaartje en het kwam van happylittlemoment. We hadden dus alleen het toilet kunnen bezoeken en de show kunnen overslaan en pret. Een erg leuk gebaar! Ik had van het weekend ook nog een verjaardag en dan vraag je in het nu toch even of er protocollen zijn. Neemt iemand mijn temperatuur op bij de voordeur? Hoe een gebakje te eten met een mondkapje op? Mag ik mensen nog zoenen? Een hand geven? Je mag iedereen vol op de bek zoenen, aldus mijn vriendin en pret. Ja het zijn aparte tijden zo met het coronavirus, bewust van… Een van de veranderingen van dit jaar is dat ik minder ben gaan werken om voor mijn ouders iets meer te kunnen doen en om daarnaast nog wat tijd voor mijzelf over te houden ook, de balans. Op zo’n dag als vandaag is het dan best bezig zijn en dat is niet erg. De dag begon alweer met alles onder de diarree en dan is het zaak om het bed van mijn moeder te verschonen, de was te doen en het toilet weer te reinigen. En een vloek na de laatste was want er zat nog een zakdoekje in een van de broekzakken van mijn moeder… In de middag met mijn vader even op zoek geweest naar dingen van vroeger. En dan loop je door de regen te zoeken naar een ouderwetse dweil en naar stofzuigzakken want die van de markt die staat er niet meer, aldus mijn vader. Gewoon twee mensen in de regen met donker weer en die deze artikelen nergens konden vinden, wat een triestigheid allemaal. Er is dan gelukkig nog het internet. Van die dagen, van die dagen zou Zwolle zeggen…

Het is 1 maart 2020 en ik heb twee maanden niet op het blog geschreven… Het waren twee absurde maanden op meerdere fronten en ik had mijn handen vol aan het zorgen voor mijn ouders. In mijn zorgopleiding stond persoonsgericht werken hoog in het vaandel en de huidige zorg is toch wel een trage onpersoonlijke eenheidsworst af en toe. Ik heb veel gehad aan de medewerkers van het VUmc, afdeling Medium Care en ik was erg blij dat zij de medicatie aangepast hebben in januari. Het is kiezen uit twee kwaden, of je propt iemand vol met pammetjes en lolletjes en iemand zit als een zombie in de stoel met de kans op bloedpropjes of je zet iemand op minimale medicatie en goede begeleiding en iemand beweegt dan iets meer met een verkleining op bloedpropjes. Het laatste werkt voor nu het beste. Ik heb erg veel pret om de aanvraag van mijn ouders voor een traplift. Op 9 december 2019 deed mijn vader een aanvraag voor een traplift voor mijn moeder bij de welzijnsorganisatie die samenwerkt met de gemeente. De WMO noemt zoiets een melding en start een onderzoek. En daar gaat het al mis, wij hebben het heule huis zelf aangepast en het enige wat nog nodig is en waarvan mijn vader besluit om het via de WMO te doen is een traplift. Iemand zegt dus, help mijn vrouw kan van de trap vallen, help! De laatste week van 2019 komt mijn moeder in het ziekenhuis terecht en komt weer thuis in een nog slechtere conditie en ik besluit begin januari om de WMO te bellen met het verzoek of zij er spoed van kunnen maken en pret. Ik grijp in waar nodig en stuur bij waar nodig… Op 14 januari komt er dan iemand thuis om te onderzoeken of er een traplift nodig is, de onderzoekster en pret. Ja de lift was echt wel nodig. Ik heb mijn ouders gewezen op de moderne tijd en dat ik een douchecabine in de woonkamer kan regelen en ander soort dingen maar deze mensen veranderen op oude leeftijd, gaat hem helaas niet worden. En natuurlijk als mijn moeder in haar broek heeft geplast of aan de diarree is geweest, ik kan het met een teiltje en een washandje schoonmaken. In andere landen zouden ze er blij mee zijn, ook bewust van… Op 5 februari nog niets vernomen en bij mijn eerste telefoontje zat de persoon in vergadering en de tweede dag was deze persoon vrij en toen zei ik dat ik antwoord wilde hebben over de aanvraag en dat ik anders mijn moeder in de auto naar een verzorgingshuis zou rijden om te douchen. Er kwam snel een telefoontje terug en pret. Op 12 februari kwam er iemand van een bedrijf met een kroontje die adverteren met 48 uurs levering en heul veul pret, de trap opmeten. Het hoofd van mijn moeder werd ook opgemeten want ze moet een helm op. Ik viel bijna van de trap van het lachen. Er zal vast een paar keer iemand van het stoeltje zijn gevallen en in Nederland verzinnen we dan de traphelm. Het zijn sowieso spannende tijden in Nederland nu, ik zit ook echt in spanning. De datum voor het plaatsten van de traplift is op 30 maart, zo spannend… Ik heb er veel over nagedacht en er is natuurlijk het probleem van de vergrijzing en het langer thuis blijven wonen. Langer thuis wonen is het beleid dus dan hoort er toch een traplift bij? Brood, bed en bad schoten ook nog door mijn hoofd en mag ik mijn moeder ook in de auto zetten om in een AZC te gaan douchen? Ja mij brein kan echt nadenken. Het gaat sowieso over teveel schijven, tekort aan personeel en zo dacht ik nog even verder. Ik ben echt blij hoor met alles wat wel goed gaat, echt waar en de meeste mensen zijn allemaal van goede wil en kunnen het ook allemaal niet helpen met de traagheid. Ik heb zelf in de zorg de levering van een traplift nog meegemaakt binnen een paar weken en dat zal het ook wel zijn… Nee, ik schrijf echt niet om te klagen, alleen verwondering en verwondering af en toe bij mij over alle veranderingen…

De laatste dag van 2019 en mijn laatste blogpost van 2019. Een jaar waarin er heel veel zorg en regelwerk is geweest met betrekking tot mijn moeder. Haar herseninfarct in februari en nu de laatste twee weken van het jaar was het weer helemaal mis. Op 1^e kerstdag in het ziekenhuis aan haar bed gezeten en toen ergens op een dijk bij Enkhuizen even staan te genieten van de zon op het water. Toch proberen om het beste van alles te maken, bewust van… De vakantie voor een week afgezegd, het voelde niet goed om van huis te gaan en verder bijna alle leuke plannen in de koelkast gezet tot een volgende keer. Omgaan met teleurstellingen, er zijn belangrijkere dingen nu. Mijn moeder is nu thuis en zij gaat een strijd tegemoet die nog steeds twee kanten op kan gaan, tja. Afijn, zo is het bij iedereen wat in huis. Ik ben nog steeds geen mantelzorgster want ik heb zo’n hekel aan het woord. Gewoon doen. Er waren ook een heleboel leuke dingen in 2019. Ik ben best veel de deur uit geweest, Polen, Portugal en in eigen land. Ik heb geslapen op veel verschillende locaties en onder een dak met illegalen en buitenlandse legale werknemers en weet ik veel met wie nog meer en pret. Ik kan pas echt over iets meepraten als ik het zelf bewust heb ervaren. De man van het jaar was voor mij dan ook de fysiotherapeut die de pijn in mijn schouders van alle verschillende slaapplaatsen met een paar behandelingen kon weghalen. En ook geleerd dat acupunctuur niets voor mij was want ik zat bijna tegen het plafond van een zo’n klein naaldje, kneuzin Inkie. En dan was er de afgelopen maanden mijn nieuwe vriend die de man van het jaar voor volgend jaar kan gaan worden. We hebben volgend jaar een nieuw dak boven ons hoofd dus dan kunnen we elkaar echt leren kennen… . Het was best moeilijk om elkaar beter te leren kennen zonder eigen woningen, de kamertjes relatie en pret. En verder een ode aan mijn “grote zus” en reismattie die er altijd voor mij was en wat hebben we weer gelachen het afgelopen jaar. Ja de andere vriendinnen en andere mensen om mij heen, toch wel het belangrijkste in mijn leven. Bedankt allemaal voor de pret, de leerzame momenten en de steun. Ik wens iedereen een goed en gezond 2020.

Nog iets, de afvalkalender om de afvalbak aan de weg te zetten is bij ons voor 2020 afgeschaft. Ik ben er op zich wel voor dat de kalender alleen via internet nog te bekijken is, je zet wel weer een heule generatie weg die geen internet hebben of kunnen bedienen. Boze mensen, wij horen er niet meer bij, bewust van… En natuurlijk is de kalender wel af te halen en draaien mensen kopietjes uit, bewust van… Ik heb af en toe het gevoel dat ik bezig ben met het schrijven van een einde der tijden blog en pret…Nou de tijd voor Kerstmis is mijn ding dus hup, wij afgelopen weekend op weg naar iets moois. We moesten eerst even reizen om bij een station te komen omdat er nog geen snelle rail is… En van Utrecht naar Maastricht was het gelukkig wel snel twee uurtjes met de trein. We zagen op station Maastricht geen scan poortjes om onze voordeel tickets te scannen, nou dan niet en pret. Het pad naar het centrum was gezellig verlicht en de grote kerstboom was erg mooi. En we begonnen de dag natuurlijk met koffie en vlaai in Maastricht. Het was weer zo’n dag bij mij en ik kon niet zo goed tegen alle drukte in de winkels en op de kerstmarkt, kneuzin Inkie. De Sint-Servaasbasiliek was prachtig en wij kregen een kaarsje mee om binnen op te steken. Ik heb hem thuis aan mijn moeder gegeven en zij vond hem prachtig dus ook goed. Er stond een kerststal met beelden en de kribbe was leeg, huh? Ik hoorde later in de snackbar nota bene dat het kindje er pas later in komt te liggen en pret. Waarom verkopen ze dan overal kerststallen met kind stevig erin vastgeplakt in de kribbe, zucht? Het was een aardige vrouw in de friettent in Maastricht. Het was leuk om even de sfeer in Maastricht te proeven en de Sint Serfaasbrug was eigenlijk het mooiste en bij het water staan. En vandaag nog naar een tuincentrum geweest en daar stond een levensgrote Olaf sneeuwpop van de film Frozen en dit kind weer helemaal blij. Niets geen kerststress of volle karren voedsel voor mij, er is altijd wel een blik soep om open te trekken toch? De kerstkaarten zijn om mij heen helemaal afgeschaft en worden alleen nog bij echte ouderen door de bus gedaan of om mensen te bedanken voor iets. Ik sprak nog even over verdriet met mijn vriendin in het tuincentrum. Voor wat mensen om mij heen was het best een moeilijk jaar met het verlies van ouder, ouders of andere mensen uit de directe cirkel. En zo troost je elkaar.

Het schijnt er allemaal bij te horen in december, woord van het jaar, persoon van het jaar en nog heel veel dingen en mensen van het jaar. De kunst van Banksy met de rendieren op de muur staat bij mij toch wel heel erg hoog in mijn eigen top Inkie. Ik zie mijzelf al dakloos liggen op het bankje en dan dromen van een paar rendieren die mij weghalen en mij naar een warm huisje brengen met een kop warme soep en een warmtepomp. Ja, ik wilde haardvuur schrijven maar daar is iets mee tegenwoordig en pret. Misschien kan deze kunstenaar ook een keer een kunstwerk in Nederland maken? Er zijn hier heel erg veel daklozen en het worden er steeds meer, en nog meer als de woningen volgend jaar voorjaar weer leeg moeten voor de recreanten en toeristen, bewust geworden van… Het woord van het jaar is voor mij en mensen in mijn omgeving niet zo moeilijk, een oud woord doet het weer prima in het nu en wij hebben onze eigen kneuzenwereld gecreëerd. Het woord dekt de lading voor alles en boos worden is overbodig. En met enige zelfspot, als ik iets doms doe dan ben ik zelf ook een kneuzin. Voorbeeld? Nou oké dan. Er was een brief bij de post. Logo tulp op de envelop en Amsterdam UMC. Ze hadden hem naar een adres gestuurd waar ik al jaren niet meer woon en pret. Het was dus al een wonder dat de brief nu bij mij op de mat lag… Op het briefpapier de afzender bovenaan, Vumc. Huh??? Op de envelop stond Amsterdam UMC? En verder kwam de brief van de afdeling Verloskunde en Gynaecologie. Ze willen voor een wetenschappelijk onderzoek Endometriose en operatie darm mijn medische gegevens inzien. Indien ik zelf geen bezwaar maak binnen 4 weken dan gaat het inzien gebeuren. Ik zal nu even opschrijven waarom ik wel bezwaar maak. Brief en envelop afzender komen niet overeen. Aanhef onpersoonlijk, geachte heer/mevrouw. Post naar verkeerde adres gestuurd, ernstig want ik moet immers binnen vier weken reageren voor bezwaar. Geen handtekening onder de brief. Geen uitleg wie het onderzoek gaat betalen. Geen uitleg over hoe ik als deelnemer de onderzoeksresultaten in mijn bezit kan krijgen. En de omgekeerde wereld, ik moet bezwaar maken tegen iets. Nee, zij dienen mij te vragen of ik mee wil doen! En buiten al deze dingen is er nog een ding en dat gaat eigenlijk over het menselijke ding, misschien voor mij het belangrijkste ding. Ik heb destijds na operaties aangeven dat ik het niet vond kunnen dat Endometriose patiënten op de afdeling Verloskunde en Gynaecologie liggen of op de polikliniek zitten. Ik heb tijdens mijn verblijven in ziekenhuizen veel mensen erover gesproken en er zijn meldingen van gemaakt. Ik kon het zelf goed relativeren allemaal maar als je zelf geen kinderen kan krijgen door Endometriose en je ligt in een ziekenhuis op een afdeling Verloskunde en Gynaecologie dan klopt er echt iets niet. Ik hoorde in een ziekenhuis het gehuil van een baby die ter wereld kwam verderop. Later in het toen nog VU medisch centrum hadden ze het beter geregeld met een aparte afdeling op de polikliniek voor Endometriose patiënten. Kortom, als ik een brief ontvang afkomstig van de afdeling Verloskunde en Gynaecologie in plaats van de afdeling Endometriose dan is er dus gewoon niets gedaan al die tijd voor Endometriose patiënten. Ik zou er vroeger boos om geworden zijn allemaal, nu volstaat een brief retour op de post en bij het loslaten van de brief in de brievenbus het woord kneuzen uit mijn mond laten rollen en hop weer verder. En zo zijn er nog tal van voorbeelden te geven waarom voor mij en mensen om mij heen het woord kneus met de leukste vervoegingen het woord van 2019 is.

Je kan wel heel veel geld verdienen, als je niet sociaal bent dan ben je arm. Ik vond het een prachtige uitspraak de afgelopen week van een vriendin. Hoe goed het jezelf ook gaat, altijd oog houden voor mensen die het minder hebben, aldus Inkie zelf. Het is weer Sinterklaas vandaag, een leuk en gezellig feest voor veel mensen. Ik ben mij er wel bewust van dat sommige mensen niet aan pakjesavond kunnen doen door omstandigheden. De Sinterklaas toeslag is misschien een idee, alhoewel de andere toeslagen eerst beter recht op het paard van de Sinterklaas gezet kunnen worden… De herinneringen aan Sinterklaas en de oude liedjes zijn hier in huis leuk. Ik had bij mijn ouders Sint en Piet poppetjes van chocolade in de pantoffels gedaan en mijn moeder was zo blij als een kind. Een heel klein gebaar en iemand met hersenletsel is blij. En nog meer goed nieuws want mijn vader heeft uit eigen overweging zijn oude auto onlangs weg gedaan. Niet omdat het moet, wel omdat het kan en pret. Ik was heel erg trots op mijn vader want liever veilig achter het stuur dan onzeker op de weg. Er zijn in Nederland plannen om de maximum snelheid overdag naar 100 te doen, ja kan ook niet anders dan met zoveel inwoners met auto’s op een klein stukje grond dacht ik. De veranderingen volgen elkaar hier in mijn land heel erg snel op, te snel en door de wirwar aan regels waren dingen al niet duidelijk en nu worden ze nog onduidelijker of de gevolgen zijn niet meer op te lossen en dan schaffen we iets helemaal af en pret. Ik heb zelf wel gelachen bij tante huisarts. Zullen we dan gelijk maar even de APK bloed laten prikken? Zij bedoelde suiker en cholesterol etc. Nee dus, niet nodig daar kom ik niet voor. Stel ik ga met mijn kapotte koffiezetapparaat naar het repaircafé, of te wel naar de repareer sporthal en pret. Ik neem alvast mijn elektrische tandenborstel mee, de radio, de wekker en de lamp die allemaal nog prima werken maar stel je voor dat deze dingen ook kapot gaan straks… Ik kan ze maar beter alvast laten nakijken. Ik zou mijzelf voor achterlijk verklaren dan en pret. Er zijn grenzen aan vooruit kijken. Nou zo voelde de aangeboden bloedprik APK voor mij. Ik kan wel begrijpen dat er mensen zijn die alles willen weten en uitsluiten en voor wie de angst wegnemen wel belangrijk is, tja iedereen is anders. En over wat jaren dan hangt er gewoon een scherm in huis waar ik voor kan gaan staan en die zegt wat er loos is en dan nog, doe ik er dan iets mee of niet. In het ergste geval heb ik dan niets meer te zeggen en komt het karretje op de rail voorrijden om mij naar de repareer robot te brengen. Nou terug naar het nu met Sinterklaas vandaag en dan op naar Kerstmis. 

The Joker, je moet erheen Ingrid. Nou dat maak ik zelf wel uit en dus met mijn reismattie op naar Amsterdam en naar de bioscoop. Nou hebben wij samen heul vaak ongecontroleerbare lachbuien. Er was laatst een conducteur in de trein die ons van achteren zag schudden en kwam informeren of wij aan het huilen waren want zo zag het eruit van de achterkant, nee wij hadden een lachbui. Wij durfden echt niet meer te lachen toen wij uit de bioscoop kwamen en pas toen mijn reismattie onderuit ging in de bus naar huis keerde er toch een ongecontroleerbare lachbui weder. Zij zit op vallen met goede afloop en pret. We hebben na de film even een rondje gelopen om de film te laten bezinken. Als mensen met hun rug tegen de muur staan dan kunnen zij rare dingen gaan doen, een van de boodschappen in deze film en moeiteloos zonder te lachen overigens, door te trekken naar het heden… Het kan iedereen overkomen dat ie zo het licht niet meer ziet en dat er iets doorslaat in het hoofd. Het mooie in deze tijd is dat er wel steeds meer solidariteit aan het ontstaan is onder elkaar, bewust van… Het mag niet gebeuren dat arme mensen en een midden dat aan het verdwijnen is, geen licht meer zien. Heel veel dingen gebeuren buiten eigen schuld om bij mensen, bewust van… Ik zag de afgelopen week weer eens een debat op de televisie en ik kreeg ook weer een gecontroleerde lachbui. Zit er nog iemand voor de inwoners van Nederland daar? Nou om weer een beetje het licht te zien, wij hadden van iemand kaartjes gekregen voor de Light Tour per boot. We hadden een dichte boot en zo gelachen toen iemand met buikloop naar het toilet was geweest tijdens onze rondvaart, heerlijk dan zo’n dichte boot en pret. Het thema van het Amsterdam Light Festival is Disrupt! De zintuigen van de bezoekers prikkelen en in de gesloten boot waren onze zintuigen al 25% geprikkeld, er was geen kunstwerk van licht voor nodig. Het mooiste waren de blauwe vlinders en de brug met de lichtbollen. Het was al met al weer een belevenis in de stad en de straatverlichting was ook werkelijk waar prachtig in het centrum. Na een beetje eten in een Engels restaurantje, o nee Nederlands restaurantje met Engels sprekende personeelsleden, hup weer aan de wandel door de stad. Een van de personeelsleden was een studente uit Australië, tja vandaar de taal, enig allemaal. En zo eindigde onze belevenis weer bij de schaatsbaan op het Museumplein.